ตอนที่ 10
เช้าวันใหม่แสนสดใส แป้งร่ำนอนอยู่ในอ้อมกอดเปามองไปยังทะเลสวยเบื้องหน้า พึมพำว่าฟ้าหลังฝนสวยอย่างนี้เอง แล้วถามเปาว่าชีวิตของเราสองคนตอนนี้เป็นฟ้าหลังฝนหรือว่าฟ้าก่อนฝน เปานึกว่าแป้งร่ำกังวลต่อสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ถามว่ากลัวหรือ แป้งร่ำพาซื่อ
"กลัวอะไร...กลัวฝนน่ะหรือ คุณพ่อเคยสอนว่าอยู่ใต้ฟ้าอย่ากลัวฝน ฉันไม่กลัวหรอกฝนน่ะ ยิ่งกว่าฝนก็ไม่กลัว ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นในโลกนี้...แล้วนายล่ะ ชีวิตนี้กลัวอะไรบ้าง"
เปาส่ายหน้า เขาไม่เคยกลัวอะไรอีกเลยนับตั้งแต่เห็นแม่ตายไปต่อหน้า แป้งร่ำได้ยินไม่ถนัดถามว่าพูดอะไร เปารีบตัดบทว่าช่างมันไม่ต้องสนใจไม่มีอะไร แป้งร่ำเซ้าซี้อยากรู้ เปาไม่อยากพูดถึงอีกแกล้งกอดแป้งร่ำแต่แน่นไป เธอร้องลั่น เปารีบปล่อยมือ แป้งร่ำอ้าปากจะถามบางอย่าง
เปาชิงพูดขึ้นก่อน "คุณจะไปกับผมไหม...ผมจะพาคุณออกไปเอง...เราจะไปด้วยกัน"
แป้งร่ำซึ้งใจน้ำตาคลอเบ้าโผกอดเปาแน่นยิ้มอย่างมีความสุข "นายจะต้องพาฉันออกไปจริงๆนะ...ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม...สัญญานะ"
เปาหวนคิดถึงอดีตตอนที่ ด.ญ.แป้งร่ำสัญญาว่าพรุ่งนี้จะเอาผ้าเช็ดหน้ามาคืนแล้วก็หายไปเลย เปาตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงแป้งร่ำทวงคำสัญญา
"สัญญา...คุณนั่นแหละ...อย่าผิดสัญญาละกัน"
แป้งร่ำยิ้มหน้าบาน โน้มคอเปามาหอมแก้มฟอดใหญ่ เปายิ้มก่อนจะหอมแก้มเธอคืน ทั้งสองเดินโอบกันอย่างมีความสุขบ่ายหน้าไปทางกระต๊อบของลุงกับป้าโดยที่ไม่ล่วงรู้เลยว่าความหวังและความฝันที่จะได้อยู่ด้วยกันกำลังจะสลายไปในอีกไม่ช้า เพราะธณพกับคนของคุณใหญ่ตามมาถึงเกาะแห่งนี้แล้ว...
ในเวลาต่อมา แป้งร่ำกับเปาก็มาถึงกระต๊อบที่พักของลุงกับป้า แปลกใจที่เห็นคนทรงมานั่งรออยู่ก่อนแล้ว คนทรงเอาสายสิญจน์ถักสลับสียื่นให้เปากับแป้งร่ำ ป้าคะยั้นคะยอให้ทั้งคู่รับไว้ ใครได้ของจากท่านนับว่าโชคดีมากๆ คนทรงเสียดายที่มีสายสิญจน์แค่เส้นเดียว
เปายื่นมือไปรับแล้วนำไปผูกข้อมือแป้งร่ำ ลูบหัวเธอเบาๆอย่างรักใคร่ แป้งร่ำจับมือเปามากุมไว้แนบแก้มด้วยความรักเต็มหัวใจ คนทรงมองภาพความหวานชื่นนั้นแล้วค่อยๆหุบยิ้มขอตัวกลับ ป้ากับลุง แป้งร่ำและเปาตามมาส่งคนทรงหน้ากระต๊อบ ก่อนจะจากไป คนทรงหันมาบอกสองหนุ่มสาวว่า
"อย่าลืมที่เคยบอกไว้ วันเวลาไม่เคยรอใคร อยากทำสิ่งใดก็จงรีบทำ"
ทั้งคู่ต่างรับคำ ป้าบอกให้แป้งร่ำไปอาบน้ำอาบท่าได้แล้ว ชุดนี้ใส่ตั้งแต่เมื่อวานแล้วหยิบผ้าถุงส่งให้ จังหวะนั้นเจ้าเงาะวิ่งถือลูกบอลเข้ามายืนจ้องหน้าเปาก่อนจะค่อยๆหันไปมองด้านหลัง เปากับแป้งมองตามตกใจแทบช็อกเมื่อเห็นธณพกับลูกน้องของคุณใหญ่วิ่งเหยาะๆตามมา ธณพเห็นว่าแป้งร่ำปลอดภัยยิ้มดีใจ แป้งร่ำหันมองเปาที่ยืนนิ่งด้วยน้ำตาคลอวิมานที่ฝันกันไว้สลายไปในพริบตา...
ธณพรีบโทร.รายงานข่าวดีกับคุณใหญ่ระหว่างที่เขากำลังนั่งรถตู้ไปกับวิฑิต คุณใหญ่ขอพูดสายกับแป้งร่ำ จังหวะนั้น วิฑิตลอบกะพริบไฟใหญ่ส่งสัญญาณให้มอเตอร์ไซค์ซึ่งจอดซุ่มอยู่ข้างทาง พอรถตู้ของคุณใหญ่ขับผ่าน มอเตอร์ไซค์รีบซิ่งตามมาประกบด้านข้าง แล้วสาดกระสุนใส่ตรงที่คุณใหญ่นั่งอยู่ เสียงปืนดังสนั่นไปถึงหูแป้งร่ำ เธอรู้ว่าต้องมีเหตุร้ายเกิดขึ้น กรีดร้องเสียงหลง
เปาปรี่เข้ามาจะกอดแป้งร่ำอย่างลืมตัว แต่นึกขึ้นได้ หลีกทางให้ธณพเข้าไปก่อน ธณพถามแป้งร่ำว่าเกิดอะไรขึ้น แป้งร่ำช็อกพูดไม่ออก ธณพรีบคว้าโทรศัพท์มาพูดเอง แต่ปลายสายกลับเงียบผิดปกติ
ooooooo
คุณใหญ่ถูกนำตัวเข้าห้องผ่าตัดอย่างเร่งด่วนคุณหญิง คุณเล็กกับชานนท์ กานดาและศจีต่างยืนรออยู่หน้าห้องผ่าตัดด้วยสีหน้าเป็นกังวล คุณหญิงกลั้นน้ำตาไม่ไหวร้องไห้โฮด้วยความเป็นห่วงพี่ชาย กานดากับศจีไม่ได้ห่วงความปลอดภัยของคุณใหญ่ แต่ห่วงอนาคตตัวเองมากกว่า เกรงไม่มีคนให้ไถเงิน
"ใคร? ใครมันใจโหด พี่ใหญ่ไปทำอะไรให้มัน ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้" คุณเล็กเคียดแค้น
ชานนท์นึกถึงพ่อตัวเองทันที เกรงจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ รีบขอตัวกลับบ้าน...
เป็นอย่างที่ชานนท์หวั่นใจ ถึงแม้ท่านสุพจน์จะไม่ได้ เป็นคนสั่งฆ่าคุณใหญ่ แต่ก็เห็นดีเห็นงามไปกับเสี่ยฮง ตอนที่ เขามารายงานเรื่องนี้ให้ฟังถึงบ้าน ท่านสุพจน์ยังโวยวายว่าทำไมเสี่ยฮงถึงทำพลาดปล่อยให้คุณใหญ่ยังมีลมหายใจ เสี่ยฮง อุตส่าห์จ้างมือปืนระดับพระกาฬมาจัดการแล้ว แต่คุณใหญ่ ดันดวงแข็ง
"เชอะ...มันจะแข็งสักแค่ไหนวะ"
"ใช่ครับท่าน ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าได้เหมือนท่านสุพจน์อีกแล้ว แต่ท่านครับ อย่าเพิ่งด่วนโมโหไป ตอนนี้...ก็ใช่ว่าไอ้ใหญ่ มันจะรอด...ป่านนี้มันยังนอนพะงาบๆในไอซียูอยู่เลยครับ" เสี่ยฮงกับท่านสุพจน์ต่างหัวเราะสะใจ ไม่เห็นชานนท์ยืนฟังอยู่อย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ก่อนจะทรุดลงนั่งหมดแรง น้ำตาคลอ...
ขณะที่คุณหญิง คุณเล็ก กานดา ศจี และบรรดาคนรับใช้ บ้านรัตตภาคย์กำลังรออยู่หน้าห้องผ่าตัดอย่างใจจอใจจ่อ แป้งร่ำเลี้ยวมุมตึกเข้ามามีธณพกับเปาตามมาติดๆ คุณหญิง คุณเล็กกับคุณระเบียบกรูเข้าไปกอดแป้งร่ำด้วยความดีใจที่เห็นเธอปลอดภัย แป้งร่ำละล่ำละลักถามว่าคุณใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง
"พี่ใหญ่ยังไม่ออกมาเลย...เข้าไปตั้งนานแล้ว" คุณหญิงพูดไปร้องไห้ไป แป้งร่ำพลอยใจเสียไปด้วย
ธณพโทษตัวเองที่ไม่ได้อยู่ดูแลคุณใหญ่ ถ้าเขาอยู่เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ กานดาปรี่เข้าหาแป้งร่ำ โทษว่าเป็นเพราะแป้งร่ำต่างหากที่หายตัวไป ธณพเลยต้องไปตามหา คุณใหญ่ถึงได้โดนยิง ศจีช่วยกานดารุมด่าแป้งร่ำไม่พอจะตรงเข้าทำร้ายอีกด้วย ทุกคนช่วยกันห้ามโกลาหล คุณหญิงโกรธจัดตวาดลั่น
"หยุด...หยุดเดี๋ยวนี้...นี่มันอะไรกัน แค่นี้มันยังวุ่นวายไม่พออีกหรือ"
"ก็มันจริงนี่คะ...เพราะน้องแป้ง..."
ศจีพูดยังไม่ทันจบประโยค คุณหญิงชิงขู่ขึ้นก่อนว่า ถ้ายังไม่หยุดพูดก็กลับบ้านไปเดี๋ยวนี้ ศจีถึงหุบปากได้ แป้งร่ำ หน้าเจื่อน เมื่อคิดถึงคำพูดของกานดากับศจี ค่อยๆเหลือบมองไปที่เปาซึ่งแอบส่งสายตาเห็นใจมาให้เธอ...
แป้งร่ำหลบความวุ่นวายหน้าห้องผ่าตัด แอบมายืนเศร้าอยู่คนเดียว สักพักเปาตามเข้ามาด้วยความเป็นห่วง แป้งร่ำยังโทษตัวเองเรื่องคุณใหญ่ เปาปลอบว่าอย่าไปคิดแบบนั้น
"ฉันมันแย่จริงๆ ฉันมันเลวจริงๆ" แป้งร่ำสะอื้น ก่อนผละจากไป เปาอึ้งไม่แน่ใจว่าคำพูดของหญิงสาวหมายถึงอะไร หมายถึงเรื่องระหว่างเธอกับเขาด้วยหรือเปล่า...ฝ่ายแป้งร่ำเดินผ่านหน้าลิฟต์เป็นจังหวะเดียวกับประตูลิฟต์เปิดออก ชานนท์อยู่ในลิฟต์เห็นแป้งร่ำ ดีใจรีบวิ่งตามมาทักทาย
"คุณแป้งไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ"
"ค่ะ...แป้งไม่เป็นไร...แต่คุณใหญ่..." แป้งร่ำพูดไม่ออกเหมือนมีอะไรมาจุกที่คอ
ชานนท์ปลอบว่าคุณใหญ่ต้องไม่เป็นอะไร แป้งร่ำโทษตัวเองที่มีส่วนทำให้คุณใหญ่ต้องเป็นแบบนี้ ชานนท์รู้แก่ใจดีว่าเป็นฝีมือใคร แต่พูดอะไรไม่ได้ ได้แต่พึมพำว่าไม่ใช่เพราะแป้งร่ำ หญิงสาวไม่ได้สนใจฟัง ขอตัวไปดูคุณใหญ่ก่อน ชานนท์ ขอตามไปด้วย เปาแอบมองอยู่ ไม่ค่อยชอบใจนักที่เห็นทั้งคู่คุยกัน...
หลังจากที่รอคอยกันอย่างกระวนกระวายใจตั้งแต่บ่ายยันค่ำ หมอก็ออกมาจากห้องผ่าตัด ทุกคนปราดเข้ามารุมล้อม คุณหญิงถามหมอว่าพี่ชายของเธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม
"คงต้องบอกว่าปาฏิหาริย์จริงๆครับ...คนไข้ปลอดภัยแล้ว แต่ยังคงต้องเฝ้าดูอาการในไอซียูสักระยะ และห้ามเยี่ยมเด็ดขาดนะครับ"
ทุกคนต่างโผกอดกันด้วยความดีใจ โล่งใจ ก่อนจะ แยกย้ายกันกลับ
ooooooo
ทันทีที่กลับถึงบ้านรัตตภาคย์ กานดาก็โพล่งขึ้นต่อหน้าคุณหญิงกับคุณเล็กว่า พวกเราน่าจะแต่งตั้งผู้ดูแลทรัพย์สินระหว่างที่คุณใหญ่ต้องนอนอยู่ในห้องไอซียู คุณหญิงอ่อนล้าเกินกว่าจะสนใจ บอกปัดเอาไว้วันหลังค่อยว่ากัน แต่กานดาดื้อดึงจะคุยเรื่องนี้ให้ได้ อ้างว่าสำคัญมาก
คุณเล็กสวนทันที "สำคัญกว่าเรื่องพี่ใหญ่หรือครับ"
"เอ่อ...ไม่ค่ะไม่...ในโลกนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่า
คุณใหญ่อีกแล้ว แต่อาก็แค่เป็นห่วงกลัวว่า..."
"ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ คุณอาสบายใจได้ ยังไงหญิงก็ไม่มีวันปล่อยให้ธุรกิจของรัตตภาคย์กระทบกระเทือน...เพราะมันเป็นสิ่งที่พี่ใหญ่รักและหวงแหนที่สุด"
คุณหญิงขอตัว เดินออกไปอย่างเหนื่อยล้า
ศจีแอบสะใจที่เห็นกานดาหน้าจ๋อย คุณเล็กหงายหลัง นอนหลับบนโซฟาอย่างอ่อนแรง กานดาจะกลับห้อง เดินผ่านแป้งร่ำที่กำลังนั่งหน้าเศร้าไม่วายแขวะว่าเป็นตัวต้นเหตุทำให้คุณใหญ่ถูกลอบยิง ศจีตามมาจิกซ้ำอีกที แป้งร่ำชักไม่พอใจ ชานนท์มองแป้งร่ำอย่างเห็นใจ...
ขณะเดียวกัน ในห้องพักของเปา หลังจากเปาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเท่าที่จะเปิดเผยได้ให้คุณระเบียบฟัง คุณระเบียบจ้องตาเขาเขม็ง ถามย้ำเพื่อความแน่ใจว่าที่เขาเล่ามาให้ฟังทั้งหมด เป็นเรื่องจริง ไม่ได้ปกปิดอะไร เปาแอบชะงักเล็กๆก่อนจะรับรองว่าเป็นเรื่องจริง คุณระเบียบไม่เห็นมีพิรุธอะไรก็โล่งใจ
"ดี...ถ้างั้นฉันก็ต้องขอบใจที่เธอช่วยคุณแป้งร่ำไว้ได้อย่างปลอดภัย...ช่วยกันนะเปา เจ้านายเรากำลังมีเรื่อง ถ้าเราช่วยอะไรท่านได้เราก็ต้องช่วยอย่างสุดความสามารถ"
คุณระเบียบลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องจะออกไป ระบบ ระบือ เอื้อย กับอ้ายซึ่งมายืนแอบฟังอยู่หน้าห้องถึงกับแตกฮือ คุณระเบียบระอากับพวกชอบสอดรู้ ทุกคนแยกย้ายกันไปเหลือระบืออยู่คนเดียวเข้าไปบอกเปาช่วยไปดูอามุ่ยที เป็นห่วงเปาไม่กินข้าวกินปลา เปาเป็นห่วงอามุ่ยรีบตามไปดูที่ห้องของเธอ
เห็นอามุ่ยนอนหลับตาน้ำตาไหลพราก ปากก็พร่ำเรียกหาเปา เปาเอื้อมมือไปลูบผมด้วยความสงสาร อามุ่ยลืมตาขึ้นเห็นเปานั่งอยู่ใกล้ๆดีใจสุดๆโผกอด เปาถอนใจเฮือก ปล่อยให้เธอกอดอยู่อย่างนั้น...
แป้งร่ำนอนไม่หลับออกมานั่งที่โต๊ะสนามเพียงลำพังด้วยจิตใจที่สับสน นึกถึงเรื่องราวต่างๆที่คุณใหญ่เคยทำให้สลับกับเหตุการณ์หวานชื่นบนเกาะเล็กๆแห่งนั้นกับเปา เธอยิ่งรู้สึกผิดต่อคุณใหญ่ถึงกับปิดหน้าปล่อยโฮ ชานนท์ผ่านมาเห็นปรี่เข้ามาจะโอบไหล่ก็ไม่กล้า ได้แต่นั่งลงแตะเข่าเธอ
"ไม่เอานะครับ ไม่ต้องคิดมาก"
หญิงสาวรีบเช็ดน้ำตา ชานนท์ส่งผ้าเช็ดหน้าให้บอกว่าถึงคราวที่เธอจะได้ใช้ผ้าเช็ดหน้าแล้ว แป้งร่ำมองงงๆ ชานนท์ เท้าความว่าวันนั้นที่งานวันเกิดพ่อของเขา
"ผมส่งผ้าเช็ดหน้าให้เพราะนึกว่าคุณร้องไห้ แต่คุณบอกว่าคุณไม่เหลือน้ำตาแล้ว...แต่ตอนนี้คุณกำลังร้องไห้"
ชานนท์ ค่อยๆใช้ผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาให้ หญิงสาวดึงผ้าเช็ดหน้าจากมือเขามาเช็ดเอง ชานนท์ปลอบว่าอย่าคิดมาก มันไม่ใช่ ความผิดของเธอ
"คุณชานนท์ว่า...คุณใหญ่จะเป็นอย่างไรบ้างคะ"
"ผมก็ได้แต่ภาวนา...ให้พี่ใหญ่...ปลอดภัย"
แป้งร่ำก้มมองสายสิญจน์ที่เปาผูกให้ที่ข้อมือตัวเอง ค่อยๆเอามือลูบเหมือนอธิษฐานแล้วพูดขึ้นว่าคุณใหญ่ต้องปลอดภัย ชานนท์เห็นความห่วงใยที่เธอมีให้คุณใหญ่แล้วใจกระตุกวูบ
ooooooo
เช้าวันถัดมา ท่านสุพจน์รู้ข่าวว่าคุณใหญ่รอดตาย เตือนเสี่ยฮงระวังตัวให้ดี เพราะถ้าคุณใหญ่หายดี เมื่อไหร่ต้องตามมาเช็กบิลเสี่ยฮงแน่ๆ
"ฝันไปเถอะ...ไม่มีทางหรอกครับท่าน...ถึงขั้นนี้แล้ว ผมไม่มีวันปล่อยให้มันลุกขึ้นมาได้หรอกครับ"
ท่านสุพจน์เหล่เสี่ยฮงก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะก๊ากราวกับเป็นเรื่องขำขัน...
เปานิ่งอึ้งเมื่อคุณหญิงกับธณพขอร้องให้เขาช่วยอยู่เฝ้าคุณใหญ่โดยจะผลัดกันกับธณพ เพราะเกรงคุณใหญ่จะถูกปองร้ายอีก ธณพไม่เห็นใครที่ไหนจะมีคุณสมบัติพร้อมทุกอย่างเท่าเปา ไม่ว่าจะเป็นปฏิภาณไหวพริบ ความสามารถในการต่อสู้ หรือการใช้อาวุธและที่สำคัญ เปาเป็นคนที่คุณใหญ่ไว้วางใจ
"ฝากพี่ใหญ่ด้วยนะเปา" คุณหญิงส่งสายตาอ้อนวอนเปาหนีไม่ออก จำใจพยักหน้ารับคำ
จากนั้น เปากลับมาที่ห้องตัวเอง ปิดประตูล็อกกลอน หยิบผ้าเช็ดหน้าของ ด.ญ.แป้งร่ำออกจากกล่องโลหะ คิดถึงเจ้าของผ้าผืนนี้เหลือเกิน ยกมันขึ้นจูบเบาๆ ทันใดนั้น กล่องใส่ผ้าเช็ดหน้าหล่นพื้น ผ้าเช็ดหน้าสีหม่นร่วงออกจากกล่องเปาก้มลงเก็บ เหลือบเห็นซองจดหมายที่อาซิ่มส่งถึงเขา หยิบขึ้นมาจะเปิดอ่าน
แต่เสียงแมสเสจมือถือดังขึ้นขัดจังหวะ เปาคว้ามือถือมาดู เห็นแมสเสจจากแป้งร่ำถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง เปาดีใจมาก รีบเหวี่ยงซองจดหมายไปที่หัวเตียงรวมกับกองหนังสือ แล้วส่งแมสเสจกลับไปว่า
"ก็...โอเค...คุณล่ะ"
ทั้งคู่ส่งแมสเสจโต้ตอบกันอีกสองสามประโยคก่อนที่แป้งร่ำจะขอตัวไป แล้วตบท้ายว่า "รักนะ" เปาหัวใจพองโต ฉีกยิ้มอย่างที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน หยิบมือถือขึ้นมาจูบ ปลื้มสุดๆ...
ขณะแป้งร่ำกำลังนั่งเหม่อมองมือถืออยู่บนเตียงนอนตัวเอง คุณหญิงเคาะประตูห้องแล้วเปิดเข้ามา แป้งร่ำรีบกดลบข้อความทั้งหมดจากหน้าจอมือถือทิ้ง
"ทางโรงพยาบาลเพิ่งโทร.มาบอกว่าจะย้ายพี่ใหญ่ออกจากห้องไอซียูแล้ว...หญิงกำลังจะไปโรงพยาบาล แป้งไปด้วยกันนะ"
แป้งร่ำพยักหน้ารับคำ สองสาวโผกอดกันด้วยความดีใจ...
วิฑิตไม่พอใจมากที่ท่านสุพจน์ให้ค่าเหนื่อยในการร่วมมือกับเสี่ยฮงจัดการกับคุณใหญ่น้อยกว่าที่คาด ลูกน้องท่านสุพจน์ติงว่าได้แค่นี้ก็ดีถมไปแล้ว ทำงานก็ไม่สำเร็จ ปล่อยให้คุณใหญ่รอดไปได้
"ไอ้ใหญ่นะไอ้ใหญ่ หนังเหนียวจริง" วิฑิตขบกรามแน่นด้วยความเจ็บใจ
ลูกน้องท่านสุพจน์ตบไหล่วิฑิตเตือนว่าคราวหน้าอย่าให้พลาดอีก
ooooooo
ไม่นานนัก แป้งร่ำ คุณหญิง คุณเล็กและคุณระเบียบมายืนอยู่รอบเตียงในห้องพักฟื้น คุณใหญ่นอนสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนเตียง มีสายน้ำเกลือกับสายให้เลือดห้อยระโยงระยางที่หัวมีผ้าพันแผลพันรอบที่ไหล่ก็เช่นกัน ทุกคนต่างอาสาจะผลัดกันนอนเฝ้าคุณใหญ่ ธณพรีบบอกว่า
"ไม่ต้องกังวลนะครับ มีพยาบาลพิเศษแล้วก็ยังมีผมกับเปาผลัดกันเฝ้าตลอดอยู่แล้ว"
แป้งร่ำนิ่วหน้า ไม่รู้มาก่อนว่าเปาต้องมานอนเฝ้าคุณใหญ่ สักพัก ชานนท์ก็ตามมาสมทบ ยืนจ้องมองคุณใหญ่แล้วรู้สึกผิดแทนพ่อตัวเอง ออกปากกับคุณหญิงว่าถ้ามีอะไรจะให้เขาทำให้ คุณใหญ่ เขายอมทำทุกอย่าง คุณเล็กเข้ามาตบไหล่ชานนท์เบาๆกระเซ้าว่า
"อะไรพี่นนท์...พูดอย่างกับพี่ทำอะไรผิด"
ชานนท์ยืนยันว่ายินดีทำทุกอย่างให้คุณใหญ่ด้วยความ เต็มใจ...
ถึงเวลาอาหารกลางวัน แป้งร่ำ คุณเล็กกับชานนท์เป็นผลัดแรกที่ออกมากินข้าว แป้งร่ำถามเปาที่นั่งเฝ้าอยู่หน้าห้อง พักฟื้นว่าจะเอาอะไรไหมเดี๋ยวจะซื้อมาฝาก ชานนท์มองทั้งคู่ เขม็ง เปาไม่อยากได้อะไร
"ไป...เดี๋ยวจะได้รีบมาผลัดกับพี่หญิง" คุณเล็กเร่ง
ทั้งสามคนพากันออกไป เปามองตาม เห็นแป้งร่ำแอบหันมามอง ทั้งสองจ้องตากัน ก่อนที่แป้งร่ำจะรีบหันกลับ เพราะเกรงจะมีพิรุธ เปาหน้าเศร้า มองหญิงคนรักเดินไปกับชายอื่นอีกแล้ว
ooooooo
อามุ่ยตีผงซักฟอกกับน้ำจนได้ที่ก่อนจะใส่เสื้อเชิ้ตขาวของเปาลงในกะละมัง วิฑิตเข้ามาเห็นความขาวโอโม่ของอามุ่ย หยุดมองด้วยสีหน้าหื่น อามุ่ยรู้สึกตัวเงยหน้ามอง เห็นวิฑิตจ้องอยู่ แว้ดใส่ว่ามองอะไร วิฑิตยิ้มกวน เดินเข้ามาใกล้ๆ
"ก็มองลื้อไงอาหมวย...ถามจริงๆ...แม่ลื้อเอาอะไรให้กินถึงได้ขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะอย่างนี้"
อามุ่ยลุกขึ้นเท้าเอว ด่าสวนทันที "แล้วแม่ลื้อล่ะเอาอะไรให้กินวะ ลื้อถึงได้ขี้หลีน่าถีบอย่างนี้"
แทนที่วิฑิตจะโกรธกลับเอามือเชยคางอามุ่ย พอเธอเอามือปัดป้อง เขารวบมือไว้แล้วลวนลาม อามุ่ยดิ้นรนจนเป็นอิสระ ขึ้นเข่าเข้าหว่างขาวิฑิตเต็มๆถึงกับทรุด เท่านั้นยังไม่หนำใจ อามุ่ยคว้ากะละมังซักผ้าที่มีน้ำผงซักฟอกคว่ำใส่หัว ก่อนจะวิ่งหนี ทิ้งวิฑิตให้เปียกเป็นลูกหมาตกน้ำอยู่ตรงนั้น...
ที่ห้องพักฟื้นของคุณใหญ่ คุณระเบียบเห็นคุณหญิงยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าจึงบอกให้ตามแป้งร่ำไปกินอะไรก่อน เธอจะเฝ้าคุณใหญ่ให้เอง คุณหญิงกลับบอกว่าคุณระเบียบนั่นแหละสมควรต้องไปหาอะไรกินมากกว่า เพราะเพิ่งหายป่วยเดี๋ยวจะเป็นลมขึ้นมาอีก
"ค่ะๆ เดี๋ยวเบียบจะรีบกลับมานะคะ...ให้เบียบซื้ออะไรมาฝากไหมคะ"
คุณหญิงส่ายหน้า มองตามคุณระเบียบออกไป แล้วรู้สึกวิงเวียน ค่อยๆหย่อนตัวลงนั่ง คิดว่าดีแล้วลุกขึ้นจะหยิบแก้วน้ำมาจิบ แต่หน้ามืดเป็นลมหมดสติ แก้วในมือตกแตก เปาอยู่หน้าห้องได้ยินเสียง รีบพรวดพราดเข้ามา เห็นคุณหญิงนอนกองอยู่กับพื้น รีบเข้ามาประคอง
"คุณหญิง...เดี๋ยวผมจะเรียกพยาบาลนะครับ"
เปายังไม่ทันจะขยับตัว ประตูห้องพักเปิดผลัวะ แป้งร่ำยืนอึ้ง ชานนท์กับคุณเล็กตามเข้ามาเห็นสภาพคุณหญิง ตกใจ ปราดเข้ามารับเธอจากเปาที่เดินเลี่ยงออกมาทางแป้งร่ำซึ่งยังยืนแข็งทื่ออยู่ตรงประตูห้อง เปาหยุดอยู่ครู่หนึ่ง มองหน้าแป้งร่ำเหมือนอยากจะอธิบาย แต่ทำไม่ได้
ชานนท์ลอบมองทั้งคู่ ก่อนจะพุ่งไปที่หัวเตียงกดออดเรียกพยาบาล แล้วกลับมาช่วยคุณเล็กประคองคุณหญิงไปนอนบนโซฟา แป้งร่ำมองเปาอย่างน้อยใจ ก่อนสะบัดหน้าเดินไปหาคุณหญิง ปล่อยให้เปาเดินคอตกออกไป ไม่นานนัก คุณหญิงก็รู้สึกตัวท่ามกลางความโล่งใจของทุกคน...
ส่วนที่บ้านรัตตภาคย์ วิฑิตชักเหิมเกริม เห็นคุณๆไม่อยู่ หาเรื่องระบบกับระบือโดยพูดจาดูถูกดูแคลน ทั้งคู่ทนไม่ไหวเข้าตะลุมบอนอุตลุด กานดารู้เรื่องเข้า แทนที่จะเล่นงานวิฑิตที่เป็นคนก่อเหตุ กลับเล่นงานสองพ่อลูกที่อยู่ในสภาพสะบักสะบอมผิดกับวิฑิต เธอขู่ว่าถ้าคุณหญิงกลับมาเมื่อไหร่ จะให้ไล่ทั้งคู่ออก ระบือกับระบบเดินหน้าจ๋อยกลับที่พัก ขณะที่ วิฑิตแอบเหล่ศจีก่อนจะออกไป
"คุณดานี่เป็นคนยุติธรรมจริงๆนะคะ" ศจีแดกดัน
"อะไร?...พูดอะไรของหล่อน?"
"ก็...ชมไงคะ ศจีชมคุณดาน่ะค่ะ ชมว่าดูจะมีเมตตาต่อนายวิฑิตมากๆเลยนะคะ" ศจีหัวเราะร่วนทิ้งให้กานดายืนงงกับคำชมทะแม่งๆชอบกลของศจี
ooooooo
แป้งร่ำอาสาอยู่เฝ้าคุณใหญ่คืนนี้เอง เพราะเธอเป็นคนเดียวที่ไม่ต้องไปทำงาน ธณพมีนัดไปพบกับลูกค้าของคุณใหญ่พรุ่งนี้แต่เช้า ส่วนคุณหญิงกับคุณเล็ก ก็มีงานที่ต้องรับผิดชอบ
"เชิญเถอะค่ะ เบียบอยู่กับคุณแป้งเองไม่ต้องห่วง อ้อ... แล้วก็ยังมีนายเปาเฝ้าอยู่หน้าห้องด้วยนะคะ"
ชานนท์ไม่อยากให้แป้งร่ำอยู่ใกล้เปา อ้าปากจะทักท้วง แต่ไม่สำเร็จ...
หลังจากคนอื่นๆกลับกันหมดแล้ว เปารอจนคุณระเบียบเข้าไปอาบน้ำ แอบย่องมาหาแป้งร่ำ หญิงสาวเห็นเปาก็ตกใจ เปารีบเอามือปิดปากเธอไว้ไม่ให้ส่งเสียง แป้งร่ำยังงอนเรื่องคุณหญิงไม่หายจะเดินหนี เปารีบรวบตัวไว้ จะไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะหายโกรธ
"ฉันจะไปโกรธได้อย่างไร ก็นายมันคนชอบกอดคนโน้นคนนี้อยู่แล้วนี่"
"นั่นไง...ไม่โกรธแต่หึง"
แป้งร่ำเขินไล่ทุบเปาอุตลุด เปาโพล่งขึ้นมาทันทีว่า เขารักแป้งร่ำคนเดียว แป้งร่ำใบ้กิน ทำหน้าไม่ถูก ทั้งคู่มอง
สบตากันนิ่ง จังหวะนั้นเสียงคุณระเบียบทำอะไรหล่นในห้องน้ำ แป้งร่ำสะดุ้งโหยงรีบถอยห่างจากเปา บอกให้เขาออกไปได้แล้ว เดี๋ยวคุณระเบียบเห็นเข้าจะเป็นเรื่อง
เปากลับดึงตัวเธอเข้ามาหอมแก้มหนึ่งฟอด กระซิบข้างหูว่า "ผมรักคุณคนเดียว...คุณล่ะ"
แป้งร่ำยังไม่ทันจะพูดอะไร เสียงคุณระเบียบกระแอมดังออกมาจากห้องน้ำ แป้งร่ำรีบดันหลังเปาไปทางประตูห้อง เปาเดินไปสองก้าวแล้วกลับมาหอมแก้มแป้งร่ำอีกทีหนึ่งอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบออกไป ทิ้งให้แป้งร่ำยืนอมยิ้มกับความซ่าของเขา ทันทีที่ประตูห้องพักปิด เปากระโดดตัวลอยด้วยความดีใจ...ด้านแป้งร่ำรอคุณระเบียบเผลอแอบโผล่หน้าออกมาราตรีสวัสดิ์กับเปา...
ธณพเห็นคุณหญิงยังเพลียๆเลยชงชาร้อนมาให้ คุณเล็กนั่งอยู่ข้างพี่สาว ทักท้วงธณพว่าทำไมชงมาแก้วเดียว ธณพพาซื่อ จะออกไปชงชามาให้คุณเล็กอีกถ้วย คุณเล็กแค่ล้อเขาเล่น แล้วขอตัวไปนอน พออยู่ตามลำพัง ธณพลอบมองคุณหญิงด้วยความเป็นห่วง คุณหญิงจิบน้ำชาแล้วค่อยๆหลับตาพัก ธณพมองอย่างรักใคร่ เผลอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ ทันใดนั้น คุณหญิงลืมตาขึ้นร้องเอะอะ
"ตายจริง...คุณณพ...พรุ่งนี้คุณณพต้องไปพบลูกค้าพี่ใหญ่แต่เช้า อย่างนี้เปาก็ต้องเฝ้าพี่ใหญ่ทั้งวันทั้งคืนเลยน่ะสิคะ...ไม่ได้นอนเลย...เปาจะไหวหรือคะ"
ธณพงานกร่อย ยิ่งฟังน้ำเสียงที่คุณหญิงพูดถึงเปาอย่างห่วงใย ยิ่งทำให้ธณพใจแป้ว...
ดึกคืนเดียวกัน แป้งร่ำรอให้คุณระเบียบหลับสนิท ชงกาแฟมาให้เปาที่อยู่หน้าห้องพัก เปาแซวว่าชงกาแฟเป็นกับเขาด้วยหรือ แป้งร่ำหมั่นไส้ตีแขนเขาหนึ่งทีบอกให้ลองชิม เปาจิบกาแฟแล้วชมว่าอร่อย
"กาแฟซอง...ทรีอินวัน" แป้งร่ำอมยิ้ม
"ว่าแล้ว...ถึงได้อร่อย"
แป้งร่ำตีแขนเขาอีกหนึ่งทีแล้วลุกขึ้นขอตัวไปนอน เกรงจะมีคนเห็น เปาฉุดมือไว้ ท้วงว่าเที่ยงคืนแล้วไม่มีใครมาเยี่ยมคุณใหญ่แล้ว แป้งร่ำนั่งลงอย่างเก่า มองเปาแล้วบอกว่าเธอรู้สึกเหมือนเคยรู้จักเขามาก่อน เปาทำท่าจะเล่าความจริง แต่กลับเปลี่ยนใจ ถามว่าเมื่อไหร่เราจะหนีไปด้วยกัน แป้งร่ำนิ่งอึ้ง
"ทำไมล่ะ...หรือคุณเปลี่ยนใจ?"
"ไม่...ไม่นะเปา...แต่คุณใหญ่เป็นแบบนี้...ฉัน..."
เปาเอานิ้วแตะปากแป้งร่ำไม่ให้พูดอะไรอีกเพราะเขาเข้าใจทุกอย่าง แป้งร่ำค่อยๆจับมือเปาออก สัญญาว่าคุณใหญ่หายดี เมื่อไหร่ เราจะไปด้วยกัน
ooooooo
ในเวลาเดียวกัน ที่บ้านของท่านสุพจน์ ชานนท์ ทนต่อไปไม่ไหว เข้ามาต่อว่าพ่อว่าทำเกินเหตุไปแล้ว ธุรกิจแค่นี้ถึงกับต้องเอาชีวิตกันเชียวหรือ ท่านสุพจน์ โกรธที่ลูกชายเข้าข้างศัตรูสั่งให้ชานนท์หุบปากถ้าคิดว่าเขายังเป็นพ่อ ชานนท์อึ้ง
"แต่ถ้าแกเป็นห่วงไอ้ใหญ่มันนักก็ไปเลย...ไป...ไสหัวไปอยู่กับมัน...เพราะจนวันนี้ ฉันก็ยังไม่แน่ใจเลยว่าแกน่ะ...มันลูกฉันหรือว่าลูกชู้"
"ก็เพราะพ่อเป็นอย่างนี้ไง ถึงไม่มีใครเขาอยากจะอยู่ด้วย ขนาดแม่ยังต้องตรอมใจตาย...แล้วก็ไม่ต้องเสือกไสไล่ส่งผมให้มากนัก สักวันผมจะไปให้สมใจพ่อ...พ่อใจโหดเหี้ยมแบบนี้ ไม่มีใครรัก ใครห่วง แล้วก็ไม่มีใครทนอยู่ด้วยหรอก" ชานนท์ว่าแล้วผละจากไป ทิ้งให้ท่านสุพจน์โกรธตัวสั่น...
ครู่ต่อมา ชานนท์โดดลงสระว่ายน้ำแล้วว่ายอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อให้ลืมเรื่องที่พ่อว่าเขาเป็นลูกชู้ ยิ่งคิดยิ่งน้อยใจ พลันภาพในอดีตผุดขึ้นมาในความคิดของชานนท์
วันนั้น แม่ของ ด.ช.ชานนท์วัย 8 ขวบ เดินอยู่ดีๆก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้น ด.ช.ชานนท์กำลังเล่นกับลุงชัยพ่อบ้านของสุพจน์ รีบเข้ามาประคองร้องไห้โฮที่เห็นแม่สลบ เหมือด ลุงชัยตัดสินใจอุ้มแม่ชานนท์จะพาไปส่งโรงพยาบาล ทันใดนั้น สุพจน์ปรี่เข้ามากระชากคอเสื้อลุงชัย กล่าวหาเขาว่ากินบนเรือนแล้วขี้รดหลังคา เงื้อหมัดจะต่อย ด.ช.ชานนท์ เข้ามาห้าม บอกพ่อว่าแม่ไม่สบาย
"ไม่สบายที่ไหน แม่แกเล่นชู้จนหมดแรงน่ะสิ...ไอ้นนท์... ไม่ต้องไปนะโรงพยาบาล ปล่อยให้มันนอนตายอยู่อย่างนี้แหละ" สุพจน์เดินออกไปหน้าตาเฉย ด.ช.ชานนท์ขอร้องลุงชัยช่วยพาแม่ไปหาหมอที
ชานนท์ตื่นจากภวังค์ ทั้งเศร้าใจ ทั้งเคืองแค้น น้ำตาไหลโดยไม่รู้ตัว
ooooooo
ขณะคุณเล็กกำลังขับรถออกจากบ้าน อยู่ๆอามุ่ย โดดเข้ามาขวาง คุณเล็กเหยียบเบรกแทบไม่ทัน ปรี่ลงจากรถ ด่าลั่นว่าเป็นบ้าไปแล้วหรือถึงโดดมาขวางหน้ารถแบบนี้ อามุ่ยอยากให้คุณเล็กช่วยพาไปหาเปา เพราะไม่มีใครยอมบอกเธอว่าเปาไปไหน แล้วเข้ามาเกาะแขนคุณเล็กไว้แน่น คุณเล็กพยายามสะบัดหนี
"โอ๊ย...บ้าจริงๆด้วยว่ะ นี่ ถามจริงเหอะ ทำไมเธอถึงได้รักได้บ้าเปาขนาดนี้...หา"
"ทำไม?...แล้วลื้อล่ะ ไม่เคยรักใครเลยหรือไง ไม่เคยรักไม่เคยบ้าใครเลยใช่ไหม...ไอ้ตี๋น้อย"
คุณเล็กอึ้ง สุดท้ายก็ยอมให้อามุ่ยขึ้นรถ อามุ่ยนั่งบ่น มาตลอดทางจนคุณเล็กชักรำคาญ ขู่ว่าถ้าพูดมากจะไล่ลงจากรถไม่ต้องไปเจอเปาแล้ว อามุ่ยรับปากว่าจะไม่พูดอะไรอีก อ้อนวอนให้เขาพาไปหาเปา
"งั้นก็นั่งเงียบๆ ระหว่างรอฉันประชุมก็อย่าทำตัววุ่นวาย จะให้ดีก็ไปช่วยเช็ดถูล้างห้องน้ำ ประชุมเสร็จถึงจะพาไป...ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องไป" คุณเล็กออกรถกระชากจนอามุ่ยหน้าหงาย...
คุณใหญ่ค่อยๆรู้สึกตัวลืมตาขึ้นมองไปรอบๆห้อง แป้งร่ำเห็นคุณใหญ่ฟื้น ดีใจ ตะโกนเรียกคุณระเบียบลั่นห้อง แล้วโผกอดเขาแน่น คุณระเบียบถือจานชามวิ่งเข้ามาจากที่เตรียมอาหาร เห็นคุณใหญ่รู้สึกตัว ดีใจเผลอทำของหล่นกระจาย ปรี่เข้ากอดขาคุณใหญ่ เปาได้ยินเสียงของตกรีบวิ่งเข้ามาดู
เห็นแป้งร่ำกอดคุณใหญ่อยู่โดยมีคุณระเบียบกอดขาเขาไว้ เปายืนอึ้ง แป้งร่ำมองสบตาเปา อยากจะเรียกเขาไว้ ก็ไม่กล้า ได้แต่มองเขาถอยหลังออกไปจากห้อง...ฝ่ายคุณหญิงกับคุณเล็กรู้ข่าวว่าคุณใหญ่ฟื้นแล้ว ต่างดีใจรีบออกจากที่ทำงานตรงไปโรงพยาบาลทันที...
ครู่ต่อมา คุณหญิง คุณเล็กกับธณพก็มาถึงหน้าห้องพัก ของคุณใหญ่ ธณพบอกเปากลับไปพักผ่อนได้แล้ว เดี๋ยวเขาจะ เฝ้าคุณใหญ่ให้เอง เปามองตามทุกคนเข้าไปในห้อง ก่อนจะเดิน คอตกไปตามทาง...
ไม่นานนัก กานดากับศจีก็ตามมาสมทบ ทั้งคู่ต่างทำท่าเป็นห่วงคุณใหญ่มากมาย คุณเล็กเหม็นขี้หน้าศจีมาก แขวะว่าตลอดเวลาที่พี่ใหญ่นอนสลบไสลไม่ได้สติ เขาไม่เคยเห็นศจีมาเฝ้าสักครั้ง มีแต่พี่หญิง แป้งร่ำ คุณระเบียบ แล้วก็เปาเท่านั้นที่เฝ้า ศจีแก้ตัวน้ำขุ่นๆว่าเธอไปวัด ไปสวดมนต์ให้คุณใหญ่ หายไวๆ
ทุกคนมองศจีอย่างเซ็งๆ ขณะที่แป้งร่ำเป็นกังวลเรื่องเปา คุณใหญ่เรียกแป้งร่ำเข้ามาใกล้ๆถามว่าไม่เป็นอะไรใช่ไหม แป้งร่ำอึ้งไม่คิดว่าคุณใหญ่จะเป็นห่วงเธอขนาดนี้ พอเขารู้ว่าเธอไม่เป็นอะไรก็สบายใจ
"แป้งจะไปไหนต้องระวัง ให้เปาไปด้วย"
แป้งร่ำรับคำ คุณใหญ่มองเธออย่างเอ็นดู ก่อนจะหลับตาลง...
คืนนี้เป็นคิวของคุณหญิงกับธณพอยู่เฝ้าคุณใหญ่ แป้งร่ำกับคุณระเบียบกลับบ้านกับคุณเล็ก พอถึงบ้าน คุณระเบียบว่าได้กลับบ้านก็ดีเหมือนกัน จะได้ตรวจความเรียบร้อยของพวกเด็กๆ ไม่รู้ป่านนี้ เอื้อยกับอ้ายและอามุ่ยขี้เกียจตัวขึ้นขนหรือยัง ก็ไม่รู้ คุณเล็กได้ยินชื่ออามุ่ย ตกใจ เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าทิ้งอามุ่ยไว้ที่บริษัทตัวเองรีบกลับขึ้นรถ บึ่งออกไปทันที พอคุณเล็กมาถึงหน้าบริษัท เห็นอามุ่ยนั่งหน้าหงิกอยู่ที่ป้อมยาม
อามุ่ยลุกขึ้นเท้าเอวชี้หน้า "ไอ้ตี๋น้อย...พาอั๊วไปหาอาเปา...เดี๋ยวนี้"
ระหว่างทางกลับบ้าน คุณเล็กขับรถช้าไม่ทันใจ อามุ่ยตีหน้ายักษ์ใส่สั่งให้เขาเร่งความเร็วขึ้นอีก คุณเล็กรำคาญจอดข้างทาง แล้วบอกอามุ่ยให้มาขับเองจะได้ถูกใจ อามุ่ยตาเหลือก หาว่าคุณเล็กพูดจาไม่ใช้สมอง เธอจะขับรถได้อย่างไร เธอไม่รู้จักทาง ที่นี่กรุงเทพฯไม่ใช่เซี่ยงไฮ้
"ก็เออ...ไง หัดใช้สมองคิดมั่งสิ ที่นี่มันกรุงเทพฯ ไม่ใช่ เซี่ยงไฮ้บ้านเธอ เพราะฉะนั้นเธอก็อย่าซ่าให้มันมากนัก ไม่งั้นจะปล่อยไว้กลางถนนนี่คนเดียวซะให้เข็ด"
อามุ่ยหน้าเสียมองไปรอบๆเห็นแต่ถนนเปลี่ยวไร้ผู้คน รีบหุบปากไม่เถียงไม่บ่นไม่ว่าอะไรคุณเล็กอีก
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น