ตอนที่ 1
เมื่อสิบแปดปีก่อน ชาติหอบอินทุกาลูกสาววัยห้าขวบหนีการตามฆ่าจากอมร โดยกินรีทาสผู้ ซื่อสัตย์ใช้พลังที่ได้รับจากอมร ฟาดใส่ร่างของชาติลอยละลิ่วไปกระแทกต้นไม้ อินทุการ้องไห้จ้า กินรีสบถ "ป่วยการจะหนีแล้ว ดร.ชาติ ตามเอมอรไปอยู่ในนรกซะเถอะ"
ชาติตั้งรับถีบกินรีที่กระโดดเข้าจะซ้ำล้มคว่ำลง ไม่ทันไร ร่างเขาเหมือนโดนกระแทกกระดอนไปอีกครั้ง อมรเหาะเข้ามาในคราบของอมนุษย์ท่าทางน่าหวาดกลัว คำรามใส่ "แกรู้ความจริงมากเกินไป โทษทีที่ต้องฆ่าเพื่อน ฮึๆ เมื่อกี้ของว่าง คราวนี้แกต้องโดนของจริง"
อมรกับชาติต่อสู้กันด้วยพลังอำนาจเหนือมนุษย์ สุดท้าย...ชาติลงไปกองกับพื้นเลือดอาบ อินทุการ้องไห้โฮเข้าไปเขย่าร่างพ่อร้องเรียก "คุณพ่อขา คุณพ่อ คุณพ่อพูดกับอินสิคะ"
กินรีเข้ามากระชากอินทุกาออกจากร่างชาติ "จะร้องทำไม พ่อแกตายตามแม่แกไปแล้ว"
อมรลอยวูบมาตรงหน้ากินรีและสั่งให้ฆ่าอินทุกาเสีย กินรีหน้าเจื่อนลง แววตายังมีความอ่อนโยนขอให้ไว้ชีวิตเด็กแค่ลบความจำก็พอ แต่อมรไม่ยอมเพราะอินทุกาเป็นสายเลือดของชาติจะประมาทไม่ได้ อินทุกาฉวยโอกาสกัดมือกินรีแล้ววิ่งหนีเข้าป่า อมรโกรธมากร้องคำรามกึกก้องจนอินทุกากลัวหกล้มกลิ้ง สร้อยพระนาคปรกที่ห้อยคอขาดลง อมรเข้ามากระชากตัวอินทุกาลอยขึ้นคำรามใส่ พลันเกิดประกายพลังงานทั่วร่างอินทุกา สายรุ้งพาดผ่านท้องฟ้าอันมืดมิดเหนือร่างอินทุกา ประกายแสงสีรุ้งพุ่งขึ้นเหนือศีรษะระยิบระยับ อมร ร้องด้วยความเจ็บปวดปล่อยร่างอินทุกา และตัวเองเหมือนโดนผลักอย่างแรงกระเด็นไปกระแทกต้นไม้ถึงขนาดไฟลุกพึ่บทั้งต้น พอตั้งหลักได้ อมรโกรธจัดคำรามจนแผ่นดินสะเทือน ลมพายุพัดอย่างแรง พัดร่างอินทุกาลอยตกหน้าผาไปพร้อมเสียงกรีดร้องโหยหวน เขายิ้มสะใจหันไปคว้าสร้อยพระนาคปรกขึ้นมา แต่แล้วเกิดร้อนจนมือพองจึงเหวี่ยงสร้อยทิ้งลอยตกหน้าผาตามร่างอินทุกาไป...
หลังจากนั้นมา อมรหรือที่ใครๆเรียกขานว่า ดร.อมรซึ่งมีกินรีเป็นทั้งผู้ช่วยและคู่รัก ออกงานสังคมในฐานะประธานสมาพันธ์นวัตกรรมแห่งชาติ เป็นหนึ่งในนักวิทยาศาสตร์ไทย เป็นที่สนใจของนักข่าวทุกวงการ นักข่าวรุมสัมภาษณ์ที่เขาได้รับเชิญมาต้อนรับแพนด้าคู่แรกของไทย
"ด็อกเตอร์คะ ทำไมถึงได้รับเชิญมาในครั้งนี้คะ"
"คงเป็นเพราะงานวิจัยชิ้นใหม่ เทคโนโลยีพันธุกรรมกำลังได้รับความสนใจน่ะครับ"
"งานวิจัยนี้เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ด็อกเตอร์ดูหนุ่มตลอดเวลารึเปล่าคะ"
อมรยิ้มอย่างภูมิใจ...ไม่มีใครรู้ว่าเบื้องหลังที่เขาดูหนุ่มตลอดกาลคือ การที่กินรีต้องคอยหาเหยื่อสาวมาให้ดื่มเลือดดุจปิศาจยามวิกาล และในคืนที่มีปรากฏการณ์พระจันทร์ยิ้ม อมรได้ตัดริบบิ้นเปิดวิทยาลัยประจิมของเขา ท่ามกลางความแปลกใจของแขกในงานและนักข่าวทุกคน ด้วยเหตุผลที่ว่าเขาต้องการสื่อถึงการศึกษาที่มอบให้กับคนทุกระดับ เพื่อสร้างรอยยิ้มให้กับสังคม...และในวิทยาลัยนี้เองที่เขาสามารถหาเหยื่อมาหล่อเลี้ยงร่างกายของเขาได้ง่ายๆ
ooooooo
ห่างจากวิทยาลัยไม่ไกลนัก มีบ้านยายบัว เจ้าของสวนผลไม้เล็กๆ แกเป็นคนปากร้ายแต่ใจดี...กระถิน เด็กสาวท่าทางแก่นซ่า โผงผาง ไม่กลัวใคร แต่ยึดมั่นในคุณธรรม ถูกยายบัวขังไว้ในห้อง เธอร้องให้ยายเปิดประตูจะรีบไปทำข่าว เพราะเพื่อนชื่อลูกกบรออยู่ แต่ไม่มีเสียงตอบ จึงเอื้อมมือไปจับแม่กุญแจบิดออกอย่างง่ายดาย "แม่กุญแจยี่ห้อนี้ไม่ดีเลย บิดนิดเดียวก็ออกแล้ว"
กระถินนึกได้หันไปหยิบสร้อยพระนาคปรกมาสวมใส่เพราะยายบัวเคยสั่งไว้เสมอว่าให้สวมสร้อยติดตัวไว้เผื่อพ่อแม่ที่แท้จริงมาเห็นจะได้จำได้ กระถินขี่มอเตอร์ไซค์อย่างเร็วมาตามถนน พลันมีหญิงสาววิ่งตัดหน้า เธอหลบล้มกลิ้งตัวออกจากรถอย่างคล่องแคล่วลุกขึ้นโวย แต่กลับเห็นกินรีกำลังบีบคอหญิงสาวจึงเข้าไปช่วย กินรีเหวี่ยงหญิงสาวออกไปปะทะอมร เขาจับเธอมาดูดปากเหมือนจุมพิต หญิงสาวตาเหลือกลานตัวซีดล้มลงตาย กระถินตกใจ
"ทำไมเป็นแบบนี้ แกเป็นใคร!"
ไม่ทันไร อมรลอยวูบมาประจันหน้าเธอ กระถินกำหมัดชก แต่อมรจับหมัดเธอแล้วผลักเธอกระเด็นไปกระแทกกำแพงจนเธอแปลกใจ "ทำไมแรงเยอะขนาดนี้"
ยังไม่ทันตั้งตัว อมรก็ลอยวูบเข้ามาบีบคอกระถิน เธอดึงมีดพกออกมาแทงที่แขนเขา จนเขาชะงักปล่อยเธอ พลันแผลที่ถูกแทงสมานเข้าหากัน กระถินตกใจ "เฮ้ย!...เป็นไปได้ไง แก แกไม่ใช่คน แกเป็นปิศาจ"
"คำพูดนี้ฉันได้ยินบ่อย แต่คนที่พูด...ไม่มีใครรอดชีวิตสักคน" อมรคำรามใส่
กระถินจะหนีแต่เหมือนมีพลังดึงดูดเธอเข้าไปหาอมร เขาบีบคอเธออย่างแรงจนเธอเกือบหมดสติ ทันใด สร้อยพระ นาคปรกที่คอเธอก็ฉายพลังประกายสายสีรุ้งเหนือศีรษะเธอ อมรผงะ
"หญิงสาวผู้มาพร้อมกับสายรุ้ง เป็นไปไม่ได้!"
กระถินต่อสู้กับอมรด้วยพลังเหนือมนุษย์ ซึ่งเธอไม่รู้ตัว จนกระเด็นกลิ้งตกเนินข้างทางไป อมรบาดเจ็บ กินรีต้องช่วยประคองกลับ เขาเชื่อว่ากระถินต้องเป็นเด็กอินทุกาแน่...กระถินนอนหมดสติ มีชายนิรนามสวมเสื้อโค้ตใส่หมวกปิดหน้ามาอุ้มเธอไป...
กระถินสะดุ้งตื่นเห็นยายบัวก็ผวาเข้าหาแล้วบอกให้
ยายบัวหนีปิศาจจะฆ่าเอา ยายบัวหยิกแขนให้กระถินรู้สึกตัว และหา ว่ากระถินฝันไป ยายบัวให้กระถินลุกไปอาบน้ำแต่งตัวเพราะลูกกบมารอนานแล้ว กระถินงงว่าเธอฝันไปหรือ ทำไมเหมือนจริงขนาดนี้ กระถินนึกได้จับที่คอตกใจว่าสร้อยหายไป ยายบัวยื่นให้บอกว่าเธอทำหล่นที่หน้าบ้านและย้ำให้รักษาให้ดีๆ...
กล้องวีดิโอซึ่งลูกกบจับภาพกระถินยืนอยู่หน้าป้าย หอพักวิทยาลัย กระถินรายงานข่าวว่าหอพักนี้กำลังมีโจรโรคจิตอาละวาดขโมยชุดชั้นในของสาวๆ พลันหันไปเห็นชุดชั้นในของเธอตากอยู่ที่ราว ก็แปลกใจถามลูกกบ "เอ๊ะ...นี่มันของฉัน เอาของฉันมาล่อโจรทำไม"
"ฉันไม่รู้จะไปหาที่ไหน ก็เอาของลูกพี่นี่แหละ แต่ไม่รู้โจรมันจะขโมยรึเปล่า ขนาดฉันเห็นยังหมดอารมณ์เลยพี่"
กระถินฉุนหันไปเขกหัวลูกกบ แต่พอหันกลับมา มีมือมาสอยเอาชุดชั้นในของเธอไป กระถินรีบวิ่งตามออกไป... ขณะเดียวกัน ร้านบะหมี่ริมถนนของแป๊ะเล้งและสำลี ทั้งสองกำลังฝึกต๋องลูกบุญธรรมที่ดูอ่อนแอ ไม่มีความเชื่อมั่นในตัวเอง ขี้กลัว ให้ฝึกรับบะหมี่ที่แป๊ะเล้งลวกแล้วโยนให้ โดยมีสำลีคอยเชียร์ให้กำลังใจ ต๋องรับพลาดตลอด...ทันใด โจรที่ถูกกระถินกับชาวบ้านที่ช่วยกันไล่จับจนจวนตัว จึงโยนชุดชั้นในออกไป ตกลงในชามที่ต๋องคอยรับบะหมี่ ต๋องนึกว่าเขารับได้แล้วก็เฮๆดีใจ แต่พอหยิบมาดูกลับตกใจ
กระถินโผล่มารวบตัวเพราะเข้าใจผิดคิดว่าต๋องเป็นโจรโรคจิต แป๊ะเล้งกับสำลีต้องมาเคลียร์ ต๋องบ่นว่าโจรโรคจิตแล้วยังชอบของแปลก เพราะชุดชั้นในไซส์เล็กเท่าเด็กอนุบาลกระถินโกรธเงื้อหมัดจะชก ต๋องร้องลั่น "อย่านะ ฉันไปทำอะไรให้ ทำไมต้องโกรธขนาดนี้"
ลูกกบจึงบอกว่าเป็นของกระถินเอง เธออายรีบลากลูกกบกลับไป...พอดีแก้วรุ้งโทร.มา กระถินจึงนึกได้ว่าเธอต้องรีบไปงานคอสเพลย์หรืองานประกวดแต่งตัวเลียนแบบตัวการ์ตูน ซึ่งเป็นกิจกรรมประจำปีสำหรับน้องใหม่ของวิทยาลัยประจิม
ooooooo
ลานกิจกรรมในวิทยาลัย นักศึกษาต่างแต่งตัวตามตัวการ์ตูนที่ชื่นชอบ พลันมีชายชุดซาฟารีสามคนเข้ามาแหวกทางปูพรมแดงให้ขนุนสาวไฮโซที่แต่งตัวเป็นการ์ตูนญี่ปุ่นแอ๊บแบ๊วเดิน ขนุนเป็นคนขี้อิจฉา ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองเด่นเป็นที่หนึ่ง โดยให้ เพื่อนสนิทสองคนคือลิ้นจี่กับลำไยแต่งเป็นคนรับใช้ แต่แล้วพอแก้วรุ้งเดินลงบันไดมาในชุดเจ้าหญิงกระโปรงบานสีขาวสวยหวาน หนุ่มๆที่รุมถ่ายภาพขนุนก็ผละกรูไปหาแก้วรุ้ง ขนุนไม่พอใจที่แก้วรุ้งเด่นกว่า ลิ้นจี่แบมือขอเงินก่อนจะรายงานว่าแก้วรุ้งเป็นใคร
"แก้วรุ้ง ลูกสาวนายตำรวจใหญ่ ทั้งสวย ทั้งนิสัยดี เป็นดาวเด่นปีนี้ ใครก็เทียบไม่ติด"
ขนุนอิจฉาสั่งลิ้นจี่กับลำไยจับตัวแก้วรุ้งออกไปแล้วบอกทุกคนว่าเพื่อนร่วมรุ่นจะรับน้องกัน...ขนุนกับพวกพาแก้วรุ้งมาที่มุมเปลี่ยวแล้วพยายามจะเอาสีเขียนหน้าตาให้หมดสวย กระถินขี่มอเตอร์ไซค์ฝ่าเข้ามาช่วย แล้วเขียนหน้าตาขนุนจนเป็นตัวตลกแทน ขนุนทั้งโกรธทั้งเจ็บใจ...กระถินบอกแก้วรุ้งว่าเธอจะคอยปกป้องไม่ให้แก้วรุ้งโดนแกล้งอีก ลูกกบได้ยินอดถามไม่ได้ว่า
"นั่นมันหน้าที่ของผู้ชายไม่ใช่เหรอ ตกลงลูกพี่เป็นเพศไหนกันแน่"
กระถินเขกหัวลูกกบก่อนจะตอบ "ผู้ชายสมัยนี้หาดีไม่ได้สักคน อย่าไปวังพึ่งเลย เสียเวลา ผู้หญิงอย่างเราต้องดูแลกันเอง"
"แต่ฉันเชื่อว่ายังมีเจ้าชายใจดีอยู่ที่ไหนสักแห่ง คนที่เป็นสุภาพบุรุษเข้มแข็ง คอยปกป้องผู้หญิงเหมือนในนิทานที่แม่เคยอ่านให้ฟังตอนเด็กๆ" แก้วรุ้งตาเป็นประกายอย่างเพ้อฝัน
กระถินส่ายหน้าเตือนว่าเจ้าชายขี่ม้าขาวมีแต่ในนิทาน แต่แก้วรุ้งไม่เชื่ออย่างนั้น...ขณะเดียวกัน ต๋องกำลังโดนรุ่นพี่ทดสอบให้ยกบาร์เบลหนึ่งร้อยครั้ง ถ้าอยากจะเข้าชมรม ต๋องทำไม่ได้แต่พยายามอ้อนวอน "โธ่พี่ อย่าไล่ผมเลย ผมมีความฝันอยากเป็นฮีโร่ตั้งแต่เด็ก เป็นฮีโร่ต้องเข้มแข็ง ต้องมีกล้ามถึงจะช่วยคนอื่นได้ ขอร้องล่ะ ให้ผมเข้าชมรมเถอะครับพี่"
ต๋องกอดขารุ่นพี่ขอร้องจนพลาดดึงกางเกงรุ่นพี่คนหนึ่งหลุด สร้างความอับอายจนโดนรุม อู๊ดเพื่อนสนิทเข้ามาช่วยพาวิ่งหนีไปซ่อนในห้องน้ำหญิงแล้วล่อให้รุ่นพี่ตามตัวเองไปทางอื่นต๋องเห็นว่าเนื้อตัวสกปรกจึงถือโอกาสถอดเสื้อล้างตัว
ในขณะที่เจษฎาและจีรนุชพ่อแม่ของแก้วรุ้งมาให้ กำลังใจ กระถินเห็นความรักความเอาใจใส่ของครอบครัวก็อดสะท้อนใจตัวเองไม่ได้ หลบวิ่งออกไปชนกับลิ้นจี่ที่ใส่หมวกพรางหน้า มือถือหล่นโดยไม่รู้ตัว ลิ้นจี่ยิ้มกริ่มเก็บมือถือกระถินไปขายให้ขนุน ขนุนจึงใช้มือถือกระถินส่งข้อความไปนัดแก้วรุ้งมาที่หลังวิทยาลัย แล้วขังเธอที่ตึกร้างเพื่อไม่ให้กลับไปที่เวทีประกวดได้
เมื่อกรรมการบนเวทีประกาศเรียกแก้วรุ้งเข้ารอบ ขนุนรีบเข้าไปบอกว่าแก้วรุ้งไม่สบายขอสละสิทธิ์กลับบ้านไปแล้ว กระถินไม่เชื่อออกตามหาแก้วรุ้ง ก่อนไปได้แกล้งขนุนซึ่งเข้ารอบเช่นกันด้วยการให้จับหมามุ่ยแทนกลีบกุหลาบ ยืนร้องกรี๊ดๆอยู่บนเวที...
เหมันต์...หนุ่มหล่อ รวย เรียนเก่ง สมบูรณ์แบบ แต่เขามีปมคือเป็นครึ่งคนครึ่งปิศาจ ซึ่งเขาไม่อยากใช้ชีวิตแบบปิศาจ จึงเก็บตัวดูเป็นคนเศร้าขรึม...เขาแต่งสูทขาวล้วนมาร่วมงาน แก้วรุ้งทุบประตูร้องให้คนช่วย ความเก่าของตึก แรงสะเทือนทำให้ โคมไฟหล่นลงมาแตกกระจายไฟลุก แก้วรุ้งตกใจทำอะไรไม่ถูก ควันไฟทำให้เธอสำลักร้องเรียกพ่อแม่ให้ช่วย ก่อนที่ แก้วรุ้งกำลังจะหมดสติ เธอได้ยินเสียงแซกโซโฟนทำนองหวาน ดังขึ้นแผ่วเบา หันไปมองเห็นชายหนุ่มชุดขาวอยู่หลังกองไฟจึงร้องขึ้นว่า "เจ้าชาย!"
เหมันต์โผเข้ารับร่างแก้วรุ้งก่อนที่จะล้มลง ทั้งสองสบตากัน แก้วรุ้งถามว่าเขาเป็นใคร เข้ามาในห้องนี้ได้อย่างไร ไม่ทันที่เหมันต์จะตอบ โคมไฟบนเพดานร่วงหล่นลงมา เขาโอบเธอกระชับเข้ามาแล้วยกแขนขึ้นกัน โคมไฟกระทบแขนเขาแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ ไม่โดนตัวเธอแม้แต่น้อยนิด แก้วรุ้งตกใจจนเป็นลมไปในอ้อมกอดของเหมันต์...
ขณะเดียวกัน กระถินวิ่งตามหาแก้วรุ้งมาในห้องน้ำ เจอต๋องล้างตัวอยู่ก็ตกใจ ต่างฝ่ายต่างหาว่าอีกฝ่ายจะทำมิดีมิร้าย พอต๋องรู้ว่าตัวเองเข้าห้องน้ำผิดก็วิ่งหนี กระถินวิ่งตามอย่างรวดเร็ว
"ตามมาทำไมอีก เป็นเจ้ากรรมนายเวรรึไง ไปที่ชอบๆเถอะ แล้วจะทำบุญไปให้"
"คนนะไม่ใช่ผี..." กระถินโกรธคว้าก้อนหินขว้างใส่
ต๋องหลบไปมา "ฮ่าๆๆ จ้างให้ก็ไม่โดน ยัยโหด"
"ฉันไม่ได้ชื่อยัยโหด ฉันชื่อกระถิน"
"อ๋อ...ยัยกระทิง..."
กระถินยิ่งโกรธขว้างก้อนหินโดนหัวต๋องเต็มๆ ล้มกลิ้ง ตกเนินไป กระถินตกใจจะตามไปดูแต่เสียหลักล้มกลิ้งตามลงไปทับบนตัวต๋อง ทั้งสองสบตากันตะลึง พลันมีงูเห่าเลื้อย มาแผ่แม่เบี้ยขู่ฟ่อๆ ต๋องตกใจโดดหลบหลังกระถิน เธอจ้องเขม็งไปที่งู เกิดแสงสีรุ้งเรืองรองเหนือหัว เธอพูดกับงู "เราต่างก็เป็นสัตว์ที่อาศัยอยู่บนโลกใบนี้ มีชีวิตเกิดแก่เจ็บตายด้วยกันทั้งสิ้น เราจงต่างคนต่างอยู่ อย่าเบียดเบียนซึ่งกันและกันเลย จงไปซะ"
งูคลายแม่เบี้ยแล้วเลื้อยไปเฉยๆ ต๋องตกใจกับเหตุการณ์ ที่เห็น โวยวาย "เธอสั่งงูได้ เธอพูดกับงูรู้เรื่องด้วยเหรอ เธอไม่ใช่คน!"
กระถินกลับสู่สภาพปกติ ไม่รู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป จึงหาว่าต๋องบ้าไปแล้ว ต๋องกลัวไม่ให้เธอเข้าใกล้จนเป็นลมไป กระถินส่ายหน้าที่ต๋องเป็นผู้ชายใจเสาะ
ooooooo
ในห้องพยาบาลของวิทยาลัย แก้วรุ้งนอนหลับอยู่บนเตียง เจษฎา จีรนุช กระถิน และลูกกบถลาเข้ามาเกาะขอบเตียงด้วยความเป็นห่วง จีรนุชร้องไห้จับมือลูกสาว กระถินถามเกิดอะไรขึ้น ใครทำอะไรแก้วรุ้ง เหมันต์ยืนกอดอกพิงหน้าต่างพูดว่า "เดี๋ยวก็ฟื้นเอง จะอะไรนักหนา"
ทุกคนหันไปมอง ตะลึงเหมือนโดนมนตร์สะกด มีแต่ กระถินที่ถามสวนกลับไปว่า "นายเป็นใคร! เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่"
"เพื่อนเธอเป็นลม ฉันพามาส่งที่นี่" เหมันต์ตอบไปอีกอย่าง
กระถินพุ่งเข้ากระชากคอเสื้อเหมันต์เงื้อหมัด "แก้วเป็นลมได้ไง นายทำอะไรแก้ว"
เหมันต์จ้องตาไม่กะพริบ ต่างคนต่างใช้พลังจิตสู้กัน ลูกกบเข้าไปดึงกระถิน เป็นโอกาสให้เหมันต์ใช้พลังจิตบังคับหมัดกระถินกระแทกหน้าลูกกบอย่างจัง ลูกกบร้องลั่น กระถินไม่รู้ตัวรีบเข้าไปดูหน้าเพื่อน จีรนุชมองไปตกใจเหมันต์หายไปแล้ว กระถินรีบตามออกไป เห็นสาวๆกรี๊ดสนั่นขอถ่ายรูปกับเหมันต์ กระถินเคืองบ่นว่าเหมันต์เป็นใคร
"ลูกพี่นี่เชยโหดผิดหญิงมากเลยนะ นี่ไม่รู้จริงๆเหรอว่า พี่เหมันต์เป็นใคร" ลูกกบสอดเข้ามาตอบทันทีว่าเหมันต์เรียนวิศวะปีสอง หล่อขั้นเทพ สาวๆอยากเป็นแฟน
กระถินฟังแล้วยิ่งหมั่นไส้จะไปเอาเรื่อง ลูกกบรีบรั้งไว้
และบอกว่าถ้าไม่อยากถูกไล่ออก ก็อย่าหาเรื่องเพราะเหมันต์เป็นลูกอมรเจ้าของวิทยาลัยประจิมนี่ กระถินถึงกับอึ้ง...
ระหว่างนั้น อมรกำลังเปิดตัวสินค้าอมรเฮลแคร์ในสวนสวยแห่งหนึ่ง พร้อมการันตีคุณภาพสินค้า เพราะทุกสูตร ทุกผลิตภัณฑ์ เขาเป็นคนคิดค้นขึ้นเอง
"กินแล้วจะกลับเป็นหนุ่มเหมือนด็อกเตอร์ด้วยใช่มั้ยครับ" แขกในงานถามขึ้น
อมรยิ้มประกายตามีอำนาจ เผลอตอบไปว่าไม่ใช่แค่หนุ่ม แต่ไม่มีวันตาย พอเห็นสายตาแขกในงานอึ้ง จึงพูดแก้ว่า "ผมหมายถึงอายุยืนน่ะครับ ใครที่ไหนจะไม่ตาย จริงมั้ยครับ"
ในงาน อมรเดินทักทายแขก พลันได้ยินความคิดบางคนที่จะก๊อบปี้สินค้าของเขาออกขาย อมรพูดใส่หน้า "อย่าเสียเวลาเลย ก๊อบปี้ให้ตายก็ไม่มีวันเหมือน"
แขกคนนั้นตกตะลึงรีบแก้ตัวว่าเขาไม่ได้พูดอะไร อมรจ้องตาบังคับให้แขกคนนั้นเอาเครื่องดื่มในมือราดหัวตัวเอง...
อมรอ่านความคิดหญิงสาวในงานที่คิดเกี่ยวกับเขาออก ก็เข้าไปพูดคุยยิ้มๆ กินรีออกอาการหึงหวง สะกดให้สาวๆทะเลาะกันเอง อมรต้องดึงกินรีออกมามุมหนึ่งแล้วตะคอกถาม "เธอทำอะไรของเธอ"
"ทีด็อกเตอร์จ้องนังผู้หญิงพวกนั้นตาเป็นมันล่ะ มันหมายความว่ายังไง"
"อย่างี่เง่าได้มั้ย ผู้หญิงพวกนั้นมันก็แค่อาหาร" อมรเอ็ด
กินรีน้อยใจคิดถึงอดีตเมื่อหลายสิบปี ตอนเธอเป็นผู้ช่วยในห้องทดลอง ร้องไห้แทบขาดใจที่อมรตาย พลันร่างอมรมาปรากฏเป็นร่างใสๆบอกให้เธอช่วยหาเลือดหญิงสาวบริสุทธิ์มาให้เขาเพื่อเขาจะได้กลับมีร่างกายอีกครั้ง กินรี ยอมเชือดแขนตัวเองสละเลือดให้แก่อมร...
อมรจูบกินรีอย่างดูดดื่ม ก่อนจะถอนหน้ามายิ้มอย่างเอาใจ "เธอตายเพราะฉัน แต่ก็เป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้ลิ้มรสเลือดของฉัน แค่นี้ยังพิเศษไม่พออีกเหรอกินรี"
"ค่ะ ฉันได้รับชีวิตอมตะจากด็อกเตอร์ ทำให้ฉันได้อยู่กับด็อกเตอร์ไปชั่วนิรันดร์"
อมรพากินรีกลับเข้าไปในงาน...ในขณะที่เหมันต์นอนมองฟ้าอยู่บนดาดฟ้าตึก เขานึกถึงแก้วรุ้งด้วยความเป็นห่วง จึงลุกขึ้นเดินลงผนังตึกแนวดิ่งตั้งฉากกับตัวตึก แล้วกระโดดไปตามตัวตึกอย่างคล่องแคล่ว กระโดดข้ามรถอย่างรวดเร็ว กลับเข้ามาในห้องพยาบาลที่แก้วรุ้งนอนอยู่ เขาวางมือบนหน้าผากเธอ เพ่งกระแสจิตถ่ายพลังให้เธอจนฟื้น เขาเซไปพิงผนังห้องอย่างเหนื่อยอ่อน แก้วรุ้งลืมตาขึ้นมาเห็นก็ร้องเรียก "เจ้าชาย!"
เหมันต์ยืนนิ่งแล้วตัดใจเดินหนี แก้วรุ้งวิ่งตามร้องเรียกเจ้าชายๆ เหมันต์หันขวับมาโวยไม่ให้เรียกเขาแบบนั้น
แก้วรุ้งถามว่าทำไมในเมื่อเขาเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวมาช่วยเธอ แก้วรุ้งจับมือเหมันต์แล้วต้องชะงักเพราะมือเขาเย็นเฉียบ "ทำไมมือคุณเย็นอย่างนี้ เย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งอีก"
"ฉันเป็นสัตว์เลือดเย็นไง" เหมันต์ตอบแล้วให้แก้วรุ้งเลิกเรียกเขาว่าเจ้าชาย เพราะโลกนี้ไม่ได้สวยงามอย่างที่เธอคิด
จีรนุชกับเจษฎาเห็นเหมันต์เดินออกมาก็เข้าไปขอบอกขอบใจที่ช่วยลูกสาว แก้วรุ้งตามมาเล่าเรื่องที่เหมันต์ช่วยเธอให้รอดพ้นจากโคมไฟตกใส่ กระถินเข้ามาฟังพอดีแปลกใจไม่อยากเชื่อ แก้วรุ้งจึงพาทุกคนไปตึกร้างที่เกิดเหตุ แต่ทุกอย่างกลับอยู่ในสภาพปกติ
เหมันต์จึงพูดขึ้นว่า "สิ่งที่แก้วรุ้งเล่า คงเป็นจินตนาการในฝันตอนที่เธอสลบอยู่"
"อะไรนะ!" แก้วรุ้งตกใจ
"พวกแก๊งผลไม้รวมต่างหากที่แกล้งแก้วรุ้งจนเป็นลม ผมพบเธอในสวนไม่ได้เข้ามาในตึกเลยสักนิด...ไม่มีใครในโลกนี้ทำเรื่องเหลือเชื่อแบบนั้นได้หรอก"
แก้วรุ้งเสียใจที่เหมันต์แต่งเรื่อง...กระถินจะไปเอาเรื่องขนุนกับพวก เธอเดินสวนกับอมรและกินรี เปิดประตูกระแทกอย่างไม่รู้ตัว กินรีจะตามไปเอาเรื่องแต่อมรห้ามไว้เพราะมีเรื่องต้องจัดการ พอดีแก้วรุ้งกำลังพิสูจน์โยนขวดแก้วไปแตกตรงหน้าเศษแก้วกระเด็นมาบาดมือเหมันต์ แก้วรุ้งตกใจรีบถามทำไมไม่ใช้อำนาจพิเศษ อมรเข้ามาตอบแทนว่าเหมันต์ไม่มีฤทธิ์เดชอะไร...
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น