ตอนที่ 2
ที่ท่าน้ำ หม่อมรัชนีที่มารับชายใหญ่กับหญิงออนกลับพูดเหมือนไม่อยากเชื่อว่า เผลอแป๊บเดียวประภา กับลูกสาวลูกชายตนก็มาอยู่ผักไห่ครบปีแล้ว ประภาบอกว่าอยู่ที่นี่ก็มีความสุขดี ชาวบ้านแถวนี้เขามีน้ำใจกับพวกเรามาก
"หวังว่าเด็กๆคงไม่ติดนิสัยคนแถวนี้ไปด้วย" ราศรี แม่ของเล็กกับเอียดพูดยิ้มๆ
"ไม่หรอกค่ะคุณพี่ เด็กๆของเราได้รับการอบรมมาดี แยกแยะได้ว่าอะไรควรไม่ควร อย่างเทิน ถึงจะเป็นเด็กบ้านนอก แต่พ่อเขาก็อบรมดี พวกเด็กๆว่ายน้ำเป็น รู้จักการยิงนกตกปลาก็เพราะเจ้าคนนี้ล่ะค่ะ" ประภาผู้เป็นน้องสาวเอ่ยอย่างชื่นชม
หม่อมรัชนีถามถึงแพน เล่าว่าหญิงออนเขียนไปเล่าว่ามีเพื่อนคนหนึ่งชื่อแพน ถามว่าคนไหน ประภาบอกว่าไม่เห็นแพนมาหลายวันแล้ว ว่าจะให้ตังค์ไว้กินขนมสักหน่อย
"มันไม่อยู่แล้วเราก็ไปเถอะ อย่ามัวโอ้เอ้อยู่เลย" หม่อมรัชนีเร่ง ทั้งหมดจึงพากันเดินไปลงเรือ ประภาลูบหัวเทินที่ยกมือไหว้บอกว่าถ้ามาผักไห่จะแวะมาเยี่ยม พลาง ยื่นเงินให้ทั้งเทินและฝากให้แพนไว้กินขนมด้วย
"แพนมันคงดีใจที่น้าประภามีน้ำใจกับมัน" เทินพูด แทนใจแพน ประภาขอบใจแล้วเดินไปลงเรือ
พวกเด็กๆร่ำลากันอย่างอาลัย เอียดจดที่อยู่ส่งให้เทินบอกว่าจะรออ่านจดหมายของเขา ส่วนชายใหญ่ก็ฝากลาแพนด้วย บอกเทินว่า "ถ้าเจอเขา บอกว่าเราจะกลับมาอีก"
"ชายใหญ่ไม่เกลียดแพนเหรอ" เทินถาม
"ไม่หรอก เราว่าเขาเป็นคนที่น่าสงสาร"
"หญิงออนคิดถึงเทินเหมือนกันนะ ถ้าเทินไปกรุงเทพฯหญิงกับพี่ชายใหญ่จะพาเทินไปเที่ยวให้สนุกเลย" หญิงออน เอ่ยก่อนลงเรือ
พอเรือแล่นออกไป เทินโบกมือให้เพื่อนๆ ต่างโบกมือ กันอยู่อย่างนั้นจนเรือแล่นหายไป...
ooooooo
เรือแล่นไปกลางแม่น้ำแล้ว ชายใหญ่เดินไปที่ข้างเรือ เห็นเชือกเส้นหนึ่งผูกอยู่ข้างเรือ เชือกตึงเหมือน ดึงอะไรหนักๆอยู่ในน้ำ พอชะโงกดูก็ตกใจเพราะเห็นแพนจับเชือกถูกเรือลากไปตามน้ำ
ชายใหญ่ตกใจร้องเรียกหม่อมแม่ น้าประภาให้มาดู หญิงออน เอียด และเล็กวิ่งมาดูด้วย ทุกคนร้องเป็นเสียงเดียวกัน "แพน!"
ครู่เดียวเด็กประจำเรือก็มาสาวเชือกดึงแพนขึ้นมาบนเรือ แพนอ้อนวอนประภาขอตามไปด้วย ตนอยากไปกรุงเทพฯ ไม่อยากอยู่บ้าน
หม่อมรัชนีมองอย่างไม่ชอบใจตำหนิว่าถ้าเชือกขาดหลุดไปใต้ท้องเรือป่านนี้คงเป็นผีเฝ้าแม่น้ำไปแล้ว แพนพูด หน้าซื่อๆว่าตนคุ้นกับน้ำไม่ตายง่ายๆหรอก
"นังยโส แล้วนี่หล่อนจะไปไหนกัน" หม่อมรัชนีหางตาใส่
"ไปกรุงเทพฯ ให้หนูไปด้วยคนนะคะ เลี้ยงหนูไว้คนเหอะ ให้หนูทำอะไรก็ได้ เป็นคนใช้ก็ได้ หนูอยากเรียนหนังสือ"
"ชะ...เป็นคนใช้ก็ได้ แต่อยากเรียนหนังสือ เป็นคนใช้เขาน่ะไม่มีการเรียนหนังสือหรอกรู้ไว้" หม่อมพูดกับแพนแล้วหันไปถามประภา "เป็นไงคุณน้า จะจัดการยังไงต่อไป จะแล่นกลับไปส่งน่ะหรือฉันไม่ยอมนะ"
ประภาเสนอว่าถึงกรุงเทพฯแล้วตนจะหาทางส่งกลับก็ได้ แพนใจหายวาบอ้อนวอนอย่าส่งตนกลับเลย หันไปเกาะมือ
เอียดร้องขอ "ให้ฉันไปอยู่ด้วยคนไม่ได้เหรอเอียด นะจ๊ะคุณน้า"
ประภาหันมองหน้าหม่อมรัชนี ก่อนตัดสินใจ...
ooooooo
10 ปีผ่านไป
เด็กๆโตเป็นหนุ่มเป็นสาวและเข้าเรียนมหาวิทยาลัยกันหมดแล้ว เล็กขับรถรับส่งหญิงออนจนเพื่อนสาวของหญิงออน แซวว่า เมื่อไรตนจะมีผู้ชายมารับส่งแบบหญิงออนบ้างนะ หญิงออนแก้มเรื่อบอกเพื่อนว่า เล็กเป็นแค่เพื่อนกัน แล้วแยกเดินไปหาเล็ก
เล็กชอบความน่ารักอ่อนหวานของหญิงออนในวัยเด็ก และกลายเป็นความรักในวัยหนุ่ม เขาเพียรรับส่งหญิงออนไปมหาวิทยาลัยอย่างสม่ำเสมอ วันนี้หลังจากรับแล้วก็ชวนไปทานข้าวกัน หญิงออนท้วงติงว่าไม่ดีกระมัง
"จนป่านนี้หญิงยังไม่ไว้ใจเล็กอีกเหรอ เรารู้จักกันมาตั้งนาน หญิงยังไม่เคยไปไหนกับเล็กสองต่อสองเลยสักครั้ง" เล็กตัดพ้อ
"ที่หญิงยอมให้เล็กมารับมาส่ง ยังไม่เรียกว่าไว้ใจอีกเหรอคะ" หญิงออนอ้อนเสียงหวาน
เมื่อเล็กอ้อนว่าตนอยากอยู่กับหญิงออนนานๆ หญิงออนจึงชวนไปที่บ้านเล็กกันดีกว่า เพราะตัวเองก็คิดถึงพี่เอียด และแพนด้วย เล็กถามสวนไปทันทีด้วยน้ำเสียงขุ่นๆว่า
"คิดถึงแม่คนนั้นทำไม" หญิงออนหัวเราะบอกว่าแพนเป็นเพื่อนเรา เล็กตอบหน้าตึงว่า "เล็กเห็นจะนับแม่นั่นเป็นเพื่อนด้วยไม่ได้หรอก" ว่าแล้วขับรถบ่ายหน้ากลับไปบ้านตัวเอง
หญิงออนหัวเราะขำๆกับหน้าง้ำๆของเล็ก
ooooooo
เมื่อพาหญิงออนมาถึงบ้าน เอียดออกมาต้อนรับอย่างเร่าร้อนยินดี รับไหว้หญิงออนแล้วเอียดถามว่าชายใหญ่ไม่มาด้วยหรือ หญิงออนบอกว่าวาดรูปอยู่ที่บ้านเห็นว่าลูกค้าเร่งมาต้องวาดให้เสร็จวันนี้
"จิตรกรใหญ่ก็ต้องยุ่งอย่างนี้แหละ พี่เอียดมีอะไรทานมั่งครับ เล็กหิวแล้ว" เล็กอ้อนพี่สาวในสายตาเห็นแพนยืนมอง อยู่มุมหนึ่ง เล็กทำเป็นไม่เห็น หันไปยิ้มหวานกับหญิงออนบอก ให้ไปนั่งพักก่อน
เอียดเห็นด้วยบอกว่าเดี๋ยวจะให้เด็กจัดเครื่องดื่มมาให้ หญิงออนหันไปเห็นแพนจึงร้องทัก แพนเองก็เรียก "หญิงออน" เลยถูกเอียดบ่นว่าบอกหลายครั้งแล้วว่าให้เรียกคุณหญิง
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่เอียด แพนไม่ใช่คนอื่นคนไกลที่ไหน"
เอียดยังยืนยันว่าถึงอย่างนั้นก็เถอะ แพนก็ต้องให้เกียรติหญิงมากกว่านี้ แพนจึงเอ่ยขอโทษ หญิงออนตอบอ่อนหวานว่าไม่เป็นไร เล็กได้ทีแกล้งใช้แพน ถามเอียดว่า
"เมื่อกี้พี่เอียดจะให้เด็กไปเอาของว่างมาให้หญิงออน ไม่ใช่เหรอครับ แพนนี่ไง อยู่ว่างๆไม่ได้ทำอะไรไม่ใช่เหรอ ไปจัดของว่างมารับรองหญิงออนหน่อยสิ"
แพนรับคำแม้สีหน้าจะไม่พอใจแต่น้ำเสียงเรียบร้อย เล็กเห็นสีหน้าก็พูดประชดว่าไม่เต็มใจไม่ต้องก็ได้ แพนสวนไปอย่างประชดประชันว่า
"แพนเป็นเด็กในบ้านนี้ เจ้านายสั่งให้ทำอะไรแพนก็ต้องทำ ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธหรอกค่ะ"
เล็กกระแทกเสียงไปว่า "รู้ตัวก็ดี" หญิงออนปรามเล็กว่าแพนโกรธแล้วเห็นไหม แล้วหญิงออนก็ปลอบใจแพนด้วยการจูงมือไปเอาของว่างด้วยกัน เอียดมองตามไปอย่างชื่นชมในความอ่อนหวานไม่ถือตัวของหญิงออน เล็กเองกลับไม่สบายใจขึ้นมาเมื่อเห็นสายตาที่ไม่พอใจของแพน
ooooooo
ที่ห้องครัวนี่เอง แพนชื่นชมหญิงออนว่าเกิดมาเป็นคุณหญิงนับว่าโชคดี สวยก็สวย รวยก็รวย แถมยังเรียนเก่งอีกต่างหาก แล้วพูดถึงตัวเองว่า
"แพนเสียอีก เรียนก็ไม่เก่ง ดีหน่อยที่คุณท่านส่งให้เรียนนาฏศิลป์พอให้มีความรู้ติดตัว"
"แต่หญิงก็รำไม่สวยอย่างแพน พี่ชายใหญ่เขาชื่นชมแพนมากเลยนะ เขาวาดรูปแพนไว้ตั้งหลายภาพ"
แพนเหยียดปากพูดถึงรูปในอดีตที่ชายใหญ่วาดว่า "คงไม่ใช่เด็กเลี้ยงควายกลางท้องนาหรอกนะคะ" พูดแล้วเห็นหญิงออนนิ่งเงียบไป แพนจัดของว่างเสร็จ หันไปพูดกับหญิงออนว่า
"วันก่อนคุณเล็กพาผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้มาทานของว่าง ท่าทางสนิทสนมกันมากเชียวค่ะ นี่ถ้าไม่คิดว่าคุณหญิงเป็น...
เออะ...เพื่อนเก่า แพนไม่บอกหรอกนะคะ"
"ช่างเขาสิจ๊ะ เล็กเขาก็มีสิทธิ์ที่จะมีเพื่อน" หญิงออน พูดน้ำเสียงเป็นปกติ
"คุณหญิงไม่คิดมากก็ดีแล้วล่ะค่ะ หนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวอย่างคุณเล็ก มีสาวๆ มาสนใจถมไป แพนเห็นเขาควงไม่ซ้ำหน้า" พูดจบแพนก็ถือถาดของว่างเดินออกไป ปล่อยให้หญิงออนยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น...
แต่พอเล็กขับรถพาหญิงออนกลับไปส่งบ้าน ระหว่างทางเล็กชวนคุยตามปกติของชายหนุ่มที่ได้อยู่กับสาวที่ตนรัก แต่ก็ต้องแปลกใจที่หญิงออนเงียบ เย็นชา จนถึงหน้าวังสวนทิพย์ เล็กถามว่า
"หญิงโกรธเล็กเรื่องอะไร ตั้งแต่ออกจากบ้าน เล็กถามอะไรหญิงไม่ยอมพูดด้วยดีๆ"
หญิงออนปฏิเสธแล้วขอตัว แต่เล็กยังไม่ยอมให้ไป ขอให้บอกว่าตนทำอะไรให้หญิงออนไม่พอใจจะได้รู้ตัว หญิงออน ย้อนบอกว่าถ้าเขาไม่ได้ทำอะไรผิดจะร้อนตัวไปทำไม
เล็กบอกว่าตนไม่ร้อนใจถ้าไม่แคร์ว่าหญิงเป็น...เพื่อน หญิงออนฟังแล้วย้ำกลับไปว่า
"นั่นสินะ เราเป็นเพียงเพื่อนกัน เล็กจะทำอะไร หญิงคงไม่มีสิทธิ์ห้ามได้" พูดแล้วทำท่าจะเดินไป เล็กเลยตัดสินใจถามว่าแพนใช่ไหม แพนพูดอะไรให้หญิงออนไม่สบายใจหรือ
หญิงออนปฏิเสธว่าไม่เกี่ยวกับแพน ตนปวดหัวนิดหน่อย เท่านั้นแล้วเดินไปเลย เล็กทำท่าจะตาม ก็พอดีชายใหญ่เดินออกมาบอกว่าไม่ต้องตามหรอก เดี๋ยวหญิงออนอารมณ์เย็นลงก็ดีเองแหละ ตนไม่เคยเห็นหญิงเคยโกรธเล็กได้นานเลย แล้วถามว่า ไปทำอะไรให้เขางอนล่ะ
"เปล่านะชายใหญ่ เล็กไม่ได้ทำอะไรจริงๆ นี่ต้องเป็น แพนแน่ๆ แม่คนนั้นต้องใส่ไฟอะไรให้หญิงออนโกรธเล็กแน่ๆ" เล็กสีหน้าเครียดจัดขึ้นมา ชายใหญ่ได้ยินชื่อแพนบอกว่าวันหลัง ชวนมาเที่ยวบ้านบ้างซิ เล็กชักสีหน้าตอบว่า "ชายใหญ่อยากเจอเขาก็เชิญเองสิ" แล้วเดินไปที่รถอย่างหงุดหงิด
ชายใหญ่มองตามเล็กไปขำๆ เพราะเข้าใจอารมณ์ของเล็กดี
ooooooo
เมื่อเล็กกลับถึงบ้านก็ลิ่วไปหาแพนถามว่าแกล้งตนใช่ไหม แพนบอกว่าไม่รู้เรื่อง แกล้งเรื่องอะไร ก็ถูก เล็กด่าว่าอย่ามาตีหน้าซื่อ คนหน้าไหว้หลังหลอกอย่างเธอตนไม่เชื่อ เธอต้องพูดอะไรให้หญิงออนเข้าใจตนผิดแน่ๆ แพนท้าว่าถ้าคิดว่าตนผิดจะทำโทษอย่างไรก็เชิญเลย
ท่าทางที่แพนท้าทายนั้นทั้งยั่วโทสะและยั่วยวน จนราศรีที่ยืนดูอยู่ที่หน้าต่างเรียกประภาให้มาดู พูดอย่างเป็นห่วงกลัวว่าแพนจะรวบหัวรวบหางเล็กมาเป็นสะใภ้บ้านนี้ จี้ให้ประภาต้องดูแลคนของตัวเองให้ดี
ส่วนแพนก็ท้าทายเล็กที่ปรามเธอห้ามยุ่งกับหญิงออน อีกว่า หญิงออนวิเศษกว่าตนตรงไหน ตนสวยน้อยกว่าหญิงออน ตรงไหน
"เธอไม่ได้สวยน้อยกว่าหญิงออนหรอก แต่หญิงออนเป็นผู้ดีกว่าเธอแน่" เล็กยิ้มเยาะก่อนเดินเลี่ยงไป แพนกระทืบเท้าเร่าๆ กำหมัดแน่นอย่างโกรธจัด พูดอย่างหมายมาดอาฆาตแค้นว่า
"คอยดูนะ อีแพนจะต้องพิสูจน์ให้คุณเล็กรู้ว่า อีนังหญิงออนไม่มีอะไรสู้อีแพนได้เลย คอยดูสิ!"
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น