ตอนที่ 9
บ้านของอาซิ่มในเซี่ยงไฮ้ อาซิ่มนอนไม่หลับกระสับกระส่าย ขณะที่ลุงหลับสนิท ยิ่งอาซิ่มนึกถึงรูปถ่ายครอบครัวคุณใหญ่ยิ่งใจไม่ดี ลุกพรวดไปหยิบซองจดหมายในกล่องสังกะสีขึ้นมาดู พลันภาพในอดีตผุดขึ้นมาในความคิดของอาซิ่ม
วันนั้น ด.ช.เปาถูกส่งมาให้อาซิ่มช่วยเลี้ยงดูพร้อมกับจดหมายฉบับหนึ่งในมือ ลุงโวยวายลั่น
"งี่เง่าจริงๆ ลื้อไปรับปากเอาอีมาเลี้ยงทำไมวะอาซิ่ม อยู่กันสองคนแค่นี้ก็ยังไม่มีจะกินแล้ว"
"เฮ่อ...อย่าบ่นน่า พ่ออีเป็นเจ้านายเก่าอั๊ว แล้วอีก็ให้เงินเรามาตั้งเยอะแยะ เด็กตัวแค่นี้อีคงกินไม่เยอะหรอก" อาซิ่มหันไปถาม ด.ช.เปาว่ากินเยอะหรือเปล่า ด.ช.เปาเอาแต่จ้องมองไม่พูดอะไร
ลุงเดินมาดูเด็กน้อยใกล้ๆ ถามอาซิ่มว่าตกลงเด็กคนนี้เป็นใบ้หรือเปล่า เป็นเอาแต่ยืนนิ่งไม่พูดไม่จา ด.ช.เปามองตาขวาง ลุงเลยไม่อยากยุ่งด้วยเดินหนี อาซิ่มเอาจดหมายที่อยู่ในมือ ด.ช.เปามาเปิดอ่าน
"อาซิ่ม ฉันขอฝากดูแลคุณเปาด้วย หายป่วยเมื่อไหร่ จะรีบมารับทันที และต้องสัญญานะว่าชาตินี้จะไม่ให้คนในรูปนี้ได้เข้าใกล้คุณเปาเป็นอันขาด เพราะพวกมันเป็นคนอำมหิต โหดร้าย และเป็นคนทำลายครอบครัวของฉัน หากพวกมันพบเจอคุณเปาเมื่อไหร่ ฉันกลัวเหลือเกินว่า...พวกมันจะต้องฆ่าคุณเปาเหมือนที่ทำกับเมียฉันและฉัน...ขอบใจ...ปรีดา"
อาซิ่มหยิบรูปจากในซองออกมาดู เห็นรูปพ่อกับแม่ ของคุณใหญ่ ตัวคุณใหญ่เอง คุณหญิง และคุณเล็กตอนเด็ก อาซิ่มตื่นจากภวังค์มองจดหมายของพ่อเปาในมือ ก่อนเงยหน้าขึ้นมอง ตัดพ้อว่าทำไมฟ้าดินถึงไม่เมตตาเปา ซ้ำยังกลั่นแกล้งเขาขนาดนี้ อาซิ่มถอนใจเฮือก สีหน้าหวาดหวั่น
ooooooo
ที่ห้างสรรพสินค้าหรู หลังจากเดินซื้อเสื้อผ้าให้ตัวเองและเปาแล้ว แป้งร่ำมานั่งพักกินของว่างที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง คุณระเบียบขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ทิ้งแป้งร่ำไว้ลำพังกับเปา แป้งร่ำได้ทีถามเปาว่าชอบเสื้อผ้าที่เธอเลือกไหม เปาชอบและขอบคุณที่เธอช่วยเป็นธุระให้ แป้งร่ำมองเปายิ้มๆ เปายิ้มตอบ
"หวังว่าคงจะหล่อถูกใจอามุ่ยนะ"
เปาหุบยิ้มทันที ขณะที่แป้งร่ำหัวเราะชอบใจ...
ในเวลาเดียวกันที่คฤหาสน์คุณใหญ่ ธณพขอบคุณเจ้านายที่ให้โอกาสเขาอีกครั้ง ต่อไปเขารับรองว่าจะไม่ให้มีอะไรผิดพลาดอีก คุณใหญ่เข้าเรื่องงานทันที ถามว่าตกลงเสี่ยฮงตัดหน้าทำสัญญาร่วมทุนซื้ออาวุธตัดหน้าเราไปจริงๆใช่ไหม ธณพรับคำหน้าจ๋อยๆ
"ตามดู...ว่าต่อไปมันคิดจะทำธุรกิจอะไรอีก แล้วคราวนี้ต้องตัดหน้ามันให้ได้ มันจะได้รู้เสียบ้างว่าอย่าคิดบังอาจกับฉัน... เข้าใจไหม" คุณใหญ่แววตาอาฆาตแค้น ณธพรับคำทั้งๆที่ไม่ค่อยเห็นด้วย...
ที่รังรักของกานดา วิฑิตทำท่าอิดออดเมื่อรู้จากกานดาว่าคุณใหญ่ให้ตามตัวกลับไปทำงานได้แล้ว กานดาต้องควักเงินปึกใหญ่ให้ วิฑิตเห็นเงินเข้าก็ตาลุกเอื้อมมือจะคว้า แต่กานดาเอาหลบ
"เดี๋ยวสิ...ก่อนจะได้เงินไปต้องทำให้พี่หนำใจก่อนสิจ๊ะ"
วิฑิตเซ็งจัด แต่เพื่อเงิน เลยจำใจหลับหูหลับตาโน้มเข้าหากานดา...
ในเวลาไล่เลี่ยกัน ที่ห้องพักของโอ๋เพื่อนศจีซึ่งอยู่ในอพาร์ตเมนต์เดียวกับรังรักของกานดา ศจีสุมหัวเล่นไพ่ป๊อกเด้งอยู่กับโอ๋และกลุ่มเพื่อนๆอย่างเมามัน ขณะศจีกำลังมือขึ้นได้ไพ่สามเด้ง มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น โอ๋คิดว่าผัวกลับบ้านเร็ว รีบแถไปเปิดประตูรับโดยไม่ดูตาม้าตาเรือ ถึงกับผงะลมแทบจับเมื่อเห็นตำรวจ 3 นายยืนหน้าเข้มอยู่ โอ๋เสียงสั่นรวบรวมความกล้าตะโกนสุดเสียง "ตำรวจ"
เท่านั้นแหละ วงไพ่แตกฮือ วิ่งหนีไปคนละทิศละทาง ศจีรีบปีนหนีออกทางระเบียงห้อง ค่อยๆเหยียบขอบระเบียงข้ามไประเบียงห้องติดกันสำเร็จ โล่งอกที่หนีตำรวจมาได้ แต่ต้องชะงัก เมื่อมองลอดผ่านผ้าม่านที่ปิดไม่สนิทของห้องนั้น เห็นชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนัวเนียกันอยู่บนเตียง
"ต๊าย...ผีผ้าห่มกลางวันแสกๆ"
แต่พอจ้องดูอีกที ศจีตาโตเมื่อเห็นว่าชายหญิงคู่นั้น คือ กานดากับวิฑิตนั่นเอง...
ตั้งแต่อามุ่ยรู้ว่าเปาต้องไปต่างจังหวัดหลายวัน ทิ้งเธอไว้ที่บ้านนี้เพียงลำพัง อามุ่ยก็ไม่ยอมแตะต้องอาหารมื้อกลางวันยันมื้อคำ เปาเอาอาหารจานใหม่มาเปลี่ยนให้ที่ห้องนอนอามุ่ย แต่เธอยังงอนไม่เลิกไม่ยอมกิน จะให้กินลงได้อย่างไรในเมื่อเธอเพิ่งได้เจอเปาไม่กี่วัน เขาก็จะทิ้งเธอไปอีกแล้ว อามุ่ยพูดจบน้ำตาคลอขึ้นมาทันที เปาปลอบว่าไม่ได้ทิ้งไปทำงานไม่กี่วันก็กลับ
"ไม่กี่วันของลื้อมันยาวนานเป็นปีเป็นชาติสำหรับอั๊ว... แถมลื้อยังไปกับนังคุณหนูนั่นอีก หัวใจอั๊วแทบจะสลาย..." อามุ่ยปล่อยโฮ โผกอดเปาแน่น เปาได้แต่ตบหลังเบาๆเพื่อปลอบ โดยไม่ทันเห็นว่าที่หน้าห้องอามุ่ย แป้งร่ำยืนตะลึงมองภาพนั้นอยู่ ก่อนจะหันหลังกลับเดินไปเจอคุณระเบียบที่วิ่งตามมา
"อ้าว...ไม่เจอเปาหรือคะคุณแป้ง"
"เอ่อ...ฝากถุงเสื้อนี่ไว้กับคุณระเบียบแล้วกัน เสื้อผ้าของเปาเขาติดไปกับถุงของแป้งน่ะค่ะ" แป้งร่ำยื่นถุงให้คุณระเบียบแล้วเดินหน้าคว่ำกลับไป คุณระเบียบมองตามงงๆก่อนจะเดินมาเห็นภาพอามุ่ยกอดเปา เธอถึงบางอ้อทันทีว่าทำไมคุณหนูของเธอถึงมีท่าทีแปลกๆ...
ดึกแล้ว กานดาค่อยๆย่องเข้ามาในคฤหาสน์ซึ่งมืดสนิท พลันไฟเปิดสว่างพรึบทั้งห้อง กานดาสะดุ้งโหยง หันมาเห็นศจียืนกระหยิ่มยิ้มย่อง เลยด่าเสียหนึ่งยกฐานที่ทำให้ตกใจ
"ตายจริง...แค่นี้ก็ตกใจ เพิ่งรู้ว่าคุณดาขวัญอ่อน ว่าแต่
คุณดาไปไหนมาเหรอคะ กลับดึกเชียว"
"หน็อย...นังศจี หล่อนนึกว่าหล่อนเป็นใครยะ...ถึงบังอาจมาถามฉันแบบนี้"
"ก็ไม่ได้นึกว่าศจีเป็นใครหรอกค่ะ แค่เป็นห่วง เห็นว่าคุณดากลับซะดึกก็เกรงว่าจะหิว แต่เอ๊ะ...ดูท่าทางแล้วคงจะกินมาเสียจนอิ่มแปล้แล้วมากกว่า...จริงไหมคะ" ศจีหัวเราะราวกับขำเสียเต็มประดา
กานดามองตามศจีเดินหัวร่อร่าออกไปอย่างงงๆ สงสัยวันนี้ศจีคงกินยาไม่ได้เขย่าขวด
ooooooo
คุณหญิงเข้ามาในห้องรับแขกเห็นพี่ชายกับธณพเตรียมตัวจะออกไปข้างนอก ร้องถามว่าจะไปไหนกันแต่เช้า คุณใหญ่สีหน้ายิ้มแย้มบอกว่ามีธุระสำคัญต้องไปทำ
"ธุระสำคัญอะไรทำให้พี่ใหญ่ของหญิงอารมณ์ดีได้ ขนาดนี้...บอกหน่อยได้ไหมคะ"
คุณใหญ่ยังไม่ทันจะตอบคำถาม ชานนท์โผล่เข้ามา เสียก่อน คุณใหญ่หยุดกึก เกรงความลับเรื่องธุระสำคัญจะเปิดเผยเพราะชานนท์ รีบปรับสีหน้าปกติทักทายชานนท์เสร็จ จะออกไป คุณหญิงท้วงว่าคุณใหญ่ยังไม่ได้บอกเธอเลยว่าธุระสำคัญอะไร คุณใหญ่รีบขอตัวออกไปเฉยเลย คุณหญิงถึงกับร้องอ้าว แกล้งแหย่ว่าเป็นเพราะชานนท์มา พี่ใหญ่เลยไม่ยอมพูดอะไร ชานนท์มองตามหลังคุณใหญ่ด้วยความสงสัย...
ชานนท์มีนัดกับคุณเล็กจะไปซ้อมชกมวย คุณหญิงกับแป้งร่ำขอตามไปด้วย โดยที่คุณหญิงพ่วงเปาตามไปอีกคนหนึ่ง ไม่นานนัก กลุ่มของชานนท์ก็มาถึงเวทีชกมวยในสถานฟิตเนสเจ้าประจำ ชานนท์เรียกครูเขาย้อยมาช่วยสอนชกมวยให้กับสาวๆ แล้วถามเปาว่าไม่คิดจะลงนวมสักหน่อยหรือ
"ไม่ล่ะครับ"
"เคยชกมวยหรือเปล่า"
"ก็...พอได้ครับ"
ชานนท์พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะหันไปมองทางสาวๆ คุณเล็กเห็นสองสาวกำลังวอร์มกับครูเขาย้อยแซวว่าจะไหวกันหรือเปล่า คุณเล็กคาดผิดถนัด ทีแรกแป้งร่ำออกหมัดอย่างกับคนไม่มีแรง ครูเขาย้อยสั่งให้ออกแรงต่อยหนักขึ้น แป้งร่ำก็ยังต่อยแบบไม่เต็มแรงอยู่ดี แต่พอครูเขาย้อยแนะนำว่า
"นึกถึงใครก็ได้...ใครสักคนที่เราอยากชกหน้าเหลือเกิน ใครที่มันชอบทำให้เราหงุดหงิด...ใครที่ชอบทำให้เราโมโห...ใครที่เราแอบชอบมัน แต่มันเก๊กใส่เรา...มีไหม"
แป้งร่ำปิ๊งขึ้นมาทันทีว่าคนคนนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเสี่ยวหลงเปา เธอตะลุยชกหน้าครูเขาย้อยอุตลุด ก่อนจะปล่อยหมัดเด็ด หมัดสุดท้ายเข้าเต็มหน้า ครูเขาย้อยร่วงลง ไปกองกับพื้น
ooooooo
ณ ห้องพักรับรองภายในโรงแรมหรูแห่งหนึ่ง หลังจากเซ็นสัญญากันเรียบร้อย คุณใหญ่ยืนขึ้นแล้วจับมือคุณนิกร ขอบคุณที่ทุกอย่างลุล่วงไปด้วยดี
"ผมต้องเป็นฝ่ายขอบคุณและขอโทษคุณใหญ่ด้วยที่คราวก่อนผมจำเป็นต้อง..."
"ไม่เป็นไร...ผมเข้าใจ ผมเองก็ผิดที่เป็นฝ่ายไปไม่ทันเวลา แต่ครั้งนี้ก็ต้องถือว่าผมมาก่อนเวลาใช่ไหมครับ" คุณใหญ่ ยิ้มเยือกเย็น ขณะที่คุณนิกรหัวเราะแบบแกนๆ จากนั้นคุณใหญ่ กลับมาขึ้นรถตู้ที่วิฑิตขับมารับหน้าโรงแรมอย่างอารมณ์ดี หันไปคุยกับธณพที่มีสีหน้ายิ้มแย้มเช่นกันว่า
"เยี่ยม...ที่ดินผืนนี้สวยมาก...นี่ถ้าไอ้เสี่ยฮงรู้...มันต้องเต้นแน่"
วิฑิตมองกระจกส่องหลัง ทำตาวาว...
คืนวันเดียวกัน ท่านสุพจน์โวยวายลั่นเมื่อเสี่ยฮงโทร. มาบอกว่ามีคนซื้อที่ดินตัดหน้าเราสองคนไปแล้ว ท่านสุพจน์ สงสัยว่าใครกันที่กล้าทำเรื่องนี้ นึกขึ้นได้ หันไปพยักพเยิดให้ลูกน้องลองโทร.ถามวิฑิต ลูกน้องรับคำสั่งวิ่งออกไป ท่านสุพจน์ หันมาคุยโทรศัพท์กับเสี่ยฮงต่อ
"อะไรกัน เราเพิ่งไปคุยไว้แป๊บเดียว ไอ้มือไวที่ไหนมันมาฉกไปได้นะ"
ลูกน้องวิ่งกลับเข้ามา ท่านสุพจน์บอกเสี่ยฮงว่าเดี๋ยวโทร.กลับ วางสายแล้วหันไปถามลูกน้องว่าได้เรื่องว่าอย่างไร ลูกน้องรายงานว่าคุณใหญ่เป็นคนซื้อที่ดินผืนนั้นไปเมื่อเช้านี้เอง ท่านสุพจน์เจ็บใจมาก...
ขณะเดียวกัน ที่บ้านรัตตภาคย์ คุณระเบียบตำหนิแป้งร่ำว่าไปซ้อมมวยได้อย่างไรในเมื่อพรุ่งนี้ต้องไปถ่ายโฆษณา ถ้าเกิดพลาดพลั้งฟกช้ำขึ้นมาจะทำอย่างไร แป้งร่ำเถียงว่าไม่ได้ บอบช้ำตรงไหนสักหน่อย
"น่าตีจริงๆ...นายเปานะนายเปาดูแลอย่างไรปล่อยให้คุณแป้งไปต่อยมวย"
คุณระเบียบทำท่าจะลงไปเล่นงานเปา แป้งร่ำคว้ามือไว้ ขอร้องว่าอย่าไปโทษเปา เธอเองที่อยากต่อยมวย คุณระเบียบไม่ฟัง พุ่งออกจากห้องนอนแป้งร่ำทันที แป้งร่ำรีบวิ่งตาม...
บริเวณทางเดินหน้าห้องเปา อ้ายกำลังถือซองจดหมายปึกใหญ่จะไปส่งตามห้องต่างๆ เห็นซองจดหมายจ่าหน้าถึงเปาก็ตาโต เหลียวซ้ายมองขวา ทำท่าจะฉีกดู อามุ่ยเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน อ้ายรีบเอาซองจดหมายซ่อนไว้ข้างหลัง อามุ่ยสงสัยกับท่าทีมีพิรุธ ถามอ้ายว่านั่นจดหมายของใคร
"ไม่ใช่เรื่องของเธอ อย่ามายุ่ง"
อามุ่ยใช้วิทยายุทธ์ฉกจดหมายจากมืออ้ายมาได้ อ้ายเจ็บใจด่าอามุ่ยว่า "นังหมามุ่ย" แล้วโกยอ้าว อามุ่ยมองซองจดหมายเปาทำท่าจะแกะดูเช่นกัน แต่เปาโผล่เข้ามาพอดี อามุ่ยรีบเอาซองจดหมายหลบ เปาปรี่เข้าไปแย่ง อามุ่ยหลบหลีกอุตลุด เปากอดรัดเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ
ทั้งคู่ต่างชะงัก เหลือบเห็นแป้งร่ำกับคุณระเบียบจ้องอยู่ คุณระเบียบเอ็ดลั่นว่าทำอะไรกัน อามุ่ยทิ้งจดหมายลงพื้นทันที แล้วหลบฉาก เปาพยายามจะอธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น แต่แป้งร่ำไม่ฟัง หันหลังกลับขึ้นตึกใหญ่ คุณระเบียบรีบวิ่งตามทิ้งให้เปายืนอึ้ง ก่อนจะก้มเก็บจดหมายอย่างเซ็งๆ เดินเข้าห้องพักตัวเอง ทิ้งตัวลงนั่งบนฟูก ก้มมองจดหมายในมือก่อนจะเหวี่ยงไปที่หัวเตียงไม่สนใจ
ooooooo
ริมทะเลบนเกาะแห่งหนึ่ง หลังจากถ่ายหนังโฆษณากันมาทั้งวัน ผกก.ปลาก็สั่งคัต คุณระเบียบหน้าตาซีดเซียวปรี่เข้ามายื่นน้ำให้แป้งร่ำ ขณะที่เปารีบเข้ามากางร่มให้ ผกก.ปลาตามเข้ามาสมทบ
"เยี่ยมมากครับคุณแป้งร่ำ วันนี้พอแค่นี้ก่อน เพราะเดี๋ยวเราจะต้องลงเรือกลับเข้าฝั่งกันเลยครับ"
คุณระเบียบสูดยาดมไปพลางโวยใส่ ผกก.ปลาไปพลางว่าทำไมถึงไม่ค้างที่เกาะนี้สักคืน เย็นมากแล้วกว่าเรือจะถึงฝั่งก็มืดค่ำ อันตรายเปล่าๆ
"ค้างไม่ได้หรอกครับงบน้อย...เอ๊ยไม่ใช่...เวลามีน้อยน่ะครับ เรายังต้องไปถ่ายอีกหลายที่ เดี๋ยวหนังเสร็จไม่ทันออกอากาศ ได้หัวขาดกันเป็นแถวสิครับ...นะครับๆ เดี๋ยวคุณแป้งร่ำนอนหลับไปบนเรือก็ได้ ตื่นมาจะได้เฟรช...ขอตัวนะครับ" ผกก.ปลาว่าแล้วตะโกนสั่งทีมงานให้รีบเก็บของ
"อะไรกันเนี่ย...งบน้อย...สงสัยงบจะไปอยู่กับคุณจั๊กจั่นหมดแน่ๆ...แย่จริง" คุณระเบียบบ่นอุบ
"ช่างเถอะค่ะ รีบๆก็ดีเหมือนกันจะได้เสร็จไวๆ...ขี้เกียจอยู่แถวนี้"
แป้งร่ำปรายตามองเปาแล้วเดินกลับไปห้องแต่งตัว คุณระเบียบมีอาการวิงเวียนนิดหน่อยแต่ฝืนเดินตามแป้งร่ำ เปาเจอสองแต๋วซึ่งเป็นทีมงานกองถ่ายเข้ามาประกบซ้ายขวา เขารีบชิ่งหนีทันที...
กว่ากองถ่ายจะเก็บข้าวของขึ้นเรือเสร็จก็มืดค่ำแล้ว แป้งร่ำหนีเสียงเฮฮาปาร์ตี้มานั่งดื่มเหล้าอยู่เพียงลำพัง สักพัก
เปาถือจานใส่อาหารกับน้ำดื่มเข้ามาให้ แป้งร่ำเมินหน้าหนีเปาขอร้องให้กินอะไรบ้างเดี๋ยวจะไม่สบายตามคุณระเบียบไปอีกคน แป้งร่ำแหวใส่ว่าไม่ต้องมายุ่งกับเธอ เปาทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ
"กินเหล้าเหรอเนี่ย...จะบ้าหรือเปล่า กินเหล้าทำไม"
แป้งร่ำทั้งเมาทั้งเคืองที่เห็นเปากอดอามุ่ยเมื่อคืนก่อน เลยพูดจากวนชวนทะเลาะ แล้วลุกขึ้นจะเดินหนี จังหวะนั้น เรือโคลง แป้งร่ำเซถลา เปารีบคว้าเธอไว้ในอ้อมกอด ทั้งสองคนจ้องกันนิ่งงัน แป้งร่ำงอนไม่เลิกผลักเปาออก ไม่ต้องมากอดเธอ ให้ไปกอดคนอื่นแทน
"ไม่...ผมจะกอดคุณนี่แหละ"
"ไปกอดคนอื่น ไปกอดเมียหมวยของนายสิ มากอดฉันทำไม"
ชายหนุ่มถึงบางอ้อทันที กอดแป้งร่ำไว้แน่นแต่นิ่มนวลขึ้น หญิงสาวรับรู้ถึงความอบอุ่น ลดดีกรีอาการวีนลง แป้งร่ำกำลังเมาได้ที่ พร่ำบ่นว่าชาติก่อนไม่รู้ไปทำเวรกรรมอะไรไว้ ชาตินี้ชีวิตถึงได้เป็นอย่างนี้ เปาสงสารแต่ไม่รู้จะตอบอย่างไร แป้งร่ำหันมาประจันหน้ากับเปา มองเขาด้วยสายตาอ้อนวอน
"พาฉันออกไปได้ไหม...ขอร้อง พาฉันออกไปเสียที... ได้โปรดเถอะ"
เปาได้แต่นิ่งอึ้ง แป้งร่ำรอคำตอบอย่างใจจดจ่อ เห็นเขาไม่พูดไม่จาก็เลยโกรธผลักเขาออก
"ใช่สิ...ฉันมันเป็นอีหนู ฉันมันคนไม่มีค่า สู้อาหมวย สู้คุณหนูไฮโซคนอื่นไม่ได้ใช่ไหม...ดี ไม่พาฉันไป ฉันไปเองก็ได้เว้ย...ไม่ง้อหรอก" แป้งร่ำว่าแล้วปีนกราบเรือหมายจะกระโดดลงทะเล เปาคว้าตัวไว้ได้ทัน
แต่ด้วยความมึนเมาปนน้อยใจ แป้งร่ำกระโดดหนีลงทะเลได้ในที่สุด เปาตกใจตาเหลือก รีบโยนห่วงยางชูชีพลงไปก่อน แล้วตัวเองกระโจนตาม แป้งร่ำยังฤทธิ์เยอะ พยายามจะดำน้ำหนี เปารีบตามลงไปลากเธอขึ้นมา โอบกอดเธอไว้จากด้านหลังให้เกาะห่วงยางด้วยกัน เธอเลยดิ้นไม่หลุด ถึงตอนนั้น เรือก็แล่นหายไปในความมืดแล้ว ทั้งคู่ลอยคออยู่กลางทะเลอันเวิ้งว้าง...
ในเวลาเดียวกัน ศจีกำลังว่ายน้ำอยู่ในสระว่ายน้ำของบ้านรัตตภาคย์อย่างมีความสุข เหลือบเห็นวิฑิตเดินเลี้ยวมุมตรงเข้ามา เธอทำมารยาว่าเป็นตะคริวร้องขอความช่วยเหลือลั่น
วิฑิตรีบพุ่งลงน้ำตรงเข้าช่วย ศจีแกล้งทิ้งตัวหมดเรี่ยวแรงเหนี่ยวคอวิฑิตพัวพันสุดฤทธิ์ กานดาผ่านมาเห็นพร้อมกับอ้าย ร้องเอะอะ
"นังศจี...แกทำอะไรของแก...วิฑิต...ขึ้นมาเดี๋ยวนี้"
ศจียิ่งเห็นกานดาหึงหวงยิ่งแกล้งร้องโอดโอย กานดาตะโกนสั่งวิฑิตซ้ำอีกให้ขึ้นจากสระแต่วิฑิตไม่ยอม อ้างว่าจะให้ทิ้งศจีได้อย่างไร กานดาขัดใจมาก เหลียวซ้ายแลขวาแล้วผลักอ้ายลงน้ำ สั่งให้ไปช่วยศจีแทน วิฑิตจำใจปล่อยมือจากศจี แต่ยังรีๆรอๆเพราะเธอกอดคอไว้แน่น อ้ายช่วยแกะมือก็ไม่หลุด
ศจีแกล้งกานดาจนหนำใจแล้ว จึงปล่อยวิฑิตขึ้นจากสระ กานดาปราดเข้าประคองเขาด้วยความหวงแหน วิฑิตกระซิบเตือนว่าเดี๋ยวมีคนเห็น กานดาสะดุ้งรีบปล่อยมือ ถามเสียงดุว่าลงไปทำอะไรกับศจี วิฑิตรำคาญที่กานดามาเซ้าซี้ เดินหนี กานดาเหลียวซ้ายแลขวาก่อนจะวิ่งตาม ส่วนศจีแอบยิ้มสะใจ
ooooooo
คุณจั๊กจั่นมาขอพบคุณใหญ่ที่บ้านแต่เช้า เนื่องจากท่านไหว้วานให้เธอมาทาบทามคุณใหญ่ลงสมัครรับเลือกตั้งในสังกัดพรรคของท่าน คุณใหญ่แปลกใจว่าทำไมท่านถึงเจาะจงมาเลือกตนเอง
"จั่นเรียนตรงๆนะฮะ ตอนแรกท่านของจั๊กจั่นก็นึกถึงท่านสุพจน์อยู่เหมือนกัน แต่ไม่ไหว...แก่เหี่ยวไม่น่ากิน...เอ๊ย...ไม่น่ามองฮ่ะ พี่น้องประชาชนเห็นแล้วคงไม่ชื่นใจ...ตกลงคุณใหญ่ คิดว่าไงฮะ โอเคไหมฮะ"
คุณใหญ่ยังไม่ทันจะตอบอะไร ธณพพุ่งเข้ามาด้วยสีหน้าเป็นกังวล รายงานคุณใหญ่ว่าแป้งร่ำหายตัวไปขณะอยู่บนเรือกลางทะเล คุณใหญ่ตกใจ คุณจั๊กจั่นอาการหนักกว่าถึงขั้นจะเป็นลม
"ไม่ว่าจะต้องพลิกฟ้าหรือมหาสมุทรก็ต้องตามหาคุณแป้งร่ำให้เจอ...ถ้าไม่เจอ ไม่ต้องกลับมาให้ฉันเห็นหน้า" คุณใหญ่เสียงเข้มหน้าเครียด ธณพรับคำแล้วรีบปฏิบัติตามทันที...
เปาตื่นขึ้นมาเห็นตัวเองนอนอยู่บนชายหาดโดยมีแป้งร่ำนอนสลบไสลอยู่ใกล้ๆ เขานึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ถึงกับส่ายหน้ามองหญิงสาวแล้วบ่นว่าแสบจริงๆยัยตัวแสบ แป้งร่ำลุกพรวด
"เม้าท์ผู้หญิงลับหลังเป็นด้วยหรือ"
"ก็คุณแสบจริงๆ"
แป้งร่ำเหลียวมองไปรอบๆเห็นแต่หาดทราย ถามว่าที่นี่ ที่ไหน เปาไม่อยากให้เธอสนใจว่าที่ไหน สนใจแต่เราจะกลับกันอย่างไรจะดีกว่า แป้งร่ำไม่กลับ เปาติงว่าอย่าพูดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้หน่อยเลย แล้วชวนไปเดินสำรวจรอบๆเผื่อจะเจอผู้คน แป้งร่ำดื้อดึงไม่ยอมไป แถมลงนอนอย่างเก่า แต่แล้วท้องของเธอก็ร้องครวญครางขึ้นมา เปาชวนไปหาของกินแก้หิว...
ชานนท์ห่วงแป้งร่ำมากจนผิดสังเกต ถามคุณหญิงกับคุณเล็กก็ไม่มีใครรู้รายละเอียดเรื่องนี้ คุณระเบียบที่พอจะรู้อะไรบ้าง ตอนนี้ก็ช็อกจนต้องเข้าโรงพยาบาล ยิ่งชานนท์ได้รู้ว่าคุณใหญ่ยังไม่แจ้งความ เขายิ่งนั่งไม่ติดโวยว่าคุณใหญ่จะมัวรออะไร หรือต้องรอให้พบศพแป้งร่ำก่อน คุณเล็กไม่พอใจ ปรี่เข้าหา
"เฮ้ย...พี่นนท์พูดออกมาได้ไง"
"ก็มันจริงไหมล่ะ...แป้งร่ำหายไปทั้งคน พี่ใหญ่ยังนิ่งเฉยอยู่ได้ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับแป้งร่ำขึ้นมา...ไม่ใช่พี่ใหญ่คนเดียวเท่านั้นที่จะเสียใจ" ชานนท์เห็นคุณหญิงจ้องมองรู้สึกตัว "เอ่อ... พี่ขอโทษนะเล็ก...แต่พี่ว่าเราควรคุยเรื่องนี้กับพี่ใหญ่นะน้องหญิง" ชานนท์เฉไฉตบไหล่ปลอบใจคุณเล็กให้ใจเย็นๆ
"โธ่...แป้ง...ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง" คุณเล็กใจเสีย ทรุดลงนั่งก้มหน้า
ooooooo
เปากับแป้งร่ำโชคดีได้เจอลุงกับป้าสองผัวเมียชาวเกาะและเจ้าเงาะหลานชายใบ้วัย 8 ขวบ เอื้อเฟื้อหาข้าวปลาอาหารให้กิน ลุงคิดว่าแป้งร่ำกับเปาเป็นคู่ผัวเมียข้าวใหม่ปลามันที่อุตริมาฮันนีมูนหน้ามรสุม เปาพยายามจะบอกว่าเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันแต่หาจังหวะพูดแทรกไม่ได้ เลยปล่อยเลยตามเลย
"แล้วจะนอนที่ไหน เกาะนี้ไม่มีโรงแรม แหม... ไอ้กระต๊อบเราก็เล็กแค่นี้ แต่ถ้าจะนอนก็ได้นะ" ป้าเสนอ
"ผมยังไม่รู้จะเอาไงครับ อยากหาทางติดต่อคนที่กรุงเทพฯดูก่อน"
"โอย...ต้องนั่งเรือเข้าไปโทรศัพท์ที่เกาะใหญ่โน่น แล้วเรือเข้าเกาะใหญ่ก็ออกไปแล้ว มีวันละเที่ยวเดียว...ถ้าจะข้ามไปเกาะใหญ่ ต้องรอพรุ่งนี้เช้า"
"งั้นเราอาจจะต้องกวนลุงกับป้านะครับ...ผมไม่มีอะไรติดตัวมาเลย..."
เปาถอดนาฬิกาข้อมือออกวางตรงหน้าสองผัวเมียเป็นค่าตอบแทน ลุงไม่รับ แค่ได้เป็นผู้ให้ก็เท่ากับเขาได้รับความสุขเป็นการตอบแทนแล้ว เปากับแป้งร่ำซึ้งน้ำใจทั้งคู่มากยกมือไหว้ ขอบคุณ...
จากนั้น เปาเดินสำรวจไปตามริมชายหาดเพื่อหาทางกลับบ้าน แป้งร่ำกลับเดินทอดน่องอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว พอตามไม่ทันก็ตะโกนแซวว่าจะรีบเดินเร็วๆไปเอาโล่รางวัลหรือ เปาสวนกลับทันทีว่าทำแต่เรื่องวุ่นวายแล้วยังเดินลั้นลาทำไม่รู้ไม่ชี้อยู่อีก แป้งร่ำหน้าหงิก แต่อยู่ๆก็หัวเราะก๊ากออกมา
"เอ้า...เป็นบ้าอีก"
"นี่...นายเสี่ยวหลงเปารู้ไว้ซะด้วยนะ ฉันอยากจะลั้นลา ฉันอยากจะเป็นบ้าให้หนักยิ่งกว่านี้อีก เพราะชาตินี้ฉันไม่คิดเลยว่าในที่สุด ฉันก็จะได้ออกจากกรงทองแล้ว" แป้งร่ำกางแขนออกเหมือนนกกางปีก แล้ววิ่งไปวิ่งมาอย่างมีความสุข ก่อนจะวิ่งวนกลับมาจ้องหน้าเปา ขอบใจที่เขาไม่ปล่อยให้เธอจมน้ำตาย "ไม่งั้นฉันคงไม่ได้มาเจอที่นี่ มาอยู่ในสภาพแบบนี้ คงไม่มีโอกาสได้ออกจากกรงทอง...ไม่มีโอกาสได้รู้สึกอิสระอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน" แป้งร่ำหัวเราะร่า วิ่งออกไปเหมือนเด็กๆ เปาอมยิ้มแล้ววิ่งตาม
ครู่ต่อมา แป้งร่ำเดินเรื่อยเปื่อยเข้าไปในป่ารก เปาเตือนว่าป่ารกๆมีอันตรายให้รีบออกมา แป้งร่ำหันมาพูดกับเปาว่าไม่เห็นจะอันตรายตรงไหน พอหันกลับไป หญิงบ้าโผล่พรวดมายืนใกล้ๆ แป้งร่ำตกใจกรีดร้องลั่น หญิงบ้าจะโดดขย้ำ เปาไวทายาดพุ่งคว้าแป้งร่ำ
หลบได้ทัน หญิงบ้าเข้ายื้อยุดกับเปาสุดฤทธิ์
"หยุดนะ...หยุดเดี๋ยวนี้"
หญิงบ้าหยุดกึก เปากับแป้งร่ำหันไปมองตามเสียง เห็นคนทรงยืนจ้องอยู่...ไม่นานนัก คนทรงพาแป้งร่ำกับเปามายังกระโจมที่พักของเขาในป่า แล้วเล่าเรื่องหญิงบ้าให้ฟัง
"มันกับคนรักของมันกำลังจะแต่งงานกันที่ชายหาด แต่คงเป็นเวรกรรมของมันทั้งคู่ จู่ๆคนรักเก่าของมันก็บุกเข้ามายิงเจ้าบ่าวตาย...ทิ้งให้เจ้าสาวกลายเป็นแบบนี้...ทุกคนพากันเรียกมันว่า...นังบ้า"
"ทำไมถึงโทษเวรกรรมครับ...ทำไมไม่โทษผู้ชายเลวๆคนนั้น"
"ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในปัจจุบันล้วนแล้วแต่เป็นผลจากอดีต" คนทรงมองเปาแล้วค่อยๆหลับตาลง
เปามองเขาด้วยสายตาไม่ค่อยเห็นด้วยนัก คนทรงราวกับอ่านใจเปาออกบอกว่าถึงเปาจะไม่เห็นด้วยแต่ก็ไม่อาจจะหนีความจริงนี้ไปได้ เปาถึงกับสะดุ้ง คนทรงขอมือของเปากับแป้งร่ำ หลับตาทำสมาธิแล้วยื่นมือตัวเองไปจับมือของทั้งคู่ ทันใดนั้น คนทรงสะดุ้ง
เฮือกรีบปล่อยมือ เปาถามว่าเกิดอะไรขึ้น
คนทรงอยากบอกแต่ไม่มีสิทธิ์เปิดเผยความลับสวรรค์ ได้แต่มองทั้งสองคนด้วยความเมตตา อวยพรขอให้ทั้งคู่โชคดี มีความสุข และทิ้งท้ายว่า วันเวลาไม่เคยรอใคร ถ้าทั้งคู่อยากทำอะไรก็ให้รีบทำ
ooooooo
ขณะที่คนอื่นๆกำลังเป็นห่วงเป็นใยกับการหายตัวไปของแป้งร่ำ กานดากลับแช่งชักหักกระดูกให้แป้งร่ำถูกฉลามกินหรือไม่ก็จมน้ำตาย โดยมีอ้ายนั่งหัวเราะชอบใจอยู่ใกล้ๆ ศจีเตือนกานดาว่าแช่งคนอื่นมากๆระวังจะเข้าตัว กานดาหันขวับมาเล่นงานศจีว่าอย่ามาสะเออะมาพูดจายอกย้อน
"หน้าที่หล่อนตอนนี้ก็มีอย่างเดียวคือมัดใจคุณใหญ่เอาไว้ให้แน่น ถ้านังแป้งร่ำมันโดนฉลามกินไปจริงๆหล่อนก็จะหมดคู่แข่ง ได้งาบคุณใหญ่คนเดียว...ทีนี้ คุณกานดาก็สบายล่ะ" กานดาฝันหวาน
"แต่แน่ใจหรือคะว่า...คุณศจีจะหมดคู่แข่ง" อ้ายสาระแนขึ้นทันที กานดากับศจีมองอ้ายเขม็ง
"ไหน?...หน้าไหนมันจะบังอาจมาเป็นคู่แข่งฉัน...นังอ้าย"
"ก็นังหมามุ่ยน่ะสิคะ...มันขาวจั๊วะนะเจ้าคะ" อ้ายเสี้ยมจนกานดากับศจีเห็นคล้อยตาม...
อีกมุมหนึ่งของบ้านรัตตภาคย์ อามุ่ยอาละวาดดะเมื่อรู้ข่าวว่าเปาหายตัวไป ระบบกับระบือช่วยกันจับแทบจะไม่อยู่ คุณหญิงห้ามเท่าไหร่อามุ่ยก็ไม่หยุดอาละวาด แถมมองตาขวางเหมือนหมาบ้า
"นี่เธอจะบ้าแล้วเหรอไง...อามุ่ย"
"บ้าสิ...อาเปายอดดวงใจของอั๊วหายไปกลางทะเลอย่างนี้ อั๊วก็ต้องบ้าสิ...พวกลื้อไม่ได้รักอาเปาเท่าอั๊ว...โลกนี้
ไม่มีใครรักอาเปาเท่าอั๊ว ไม่มีใครเสียใจเท่าอั๊ว" อามุ่ยทรุดลงกับพื้นร้องไห้โฮ
คุณหญิงมองอามุ่ยเศร้าๆ ในใจของเธอก็ร่ำร้องหาเปาด้วยความรักเต็มหัวใจเช่นกัน...
ชานนท์กับคุณเล็กสรุปเอาเองว่าการที่คุณใหญ่นิ่งเฉย คือการไม่ห่วงแป้งร่ำ ทั้งที่จริงๆแล้ว คุณใหญ่ห่วงเธอมาก ตั้งแต่วันแรกที่เธอหายตัวไป เขาสั่งธณพระดมลูกน้องเท่าที่จะหาได้ออกตามหาแป้งร่ำทั้งทางเรือและทางอากาศ แต่แถวนั้นมีเกาะเล็กเกาะน้อยมาก
มาย ธณพเกรงว่าคงต้องใช้เวลานาน
คุณใหญ่ทนรอไม่ไหว สั่งธณพจองตั๋วเครื่องบินให้เขาด่วน เขาจะไปตามหาแป้งร่ำเอง ธณพติงว่าวันพรุ่งนี้คุณใหญ่ มีนัดสำคัญๆหลายอย่างต้องทำ คุณใหญ่นิ่งคิดอยู่อึดใจ สั่งให้ธณพจับเครื่องบินตรงไปจัดการเรื่องตามหาแป้งร่ำแทนเขา ส่วนเขาจะไปจัดการเรื่องนัดหมายลูกค้ากับวิฑิตเอง ธณพเป็นห่วงความปลอดภัยของเจ้านาย อ้าปากจะค้าน คุณใหญ่ตวาดลั่นให้ไปเดี๋ยวนี้ ธณพรีบออกไปทันที
ooooooo
เปากับแป้งร่ำเดินสำรวจรอบเกาะจนเย็นย่ำก็ไม่เจอใครอีก แป้งร่ำเมื่อยขามาก ทรุดตัวลงนั่งริมหาดบีบขาตัวเองแก้เมื่อย เปานั่งลงตรงหน้าหญิงสาว ช่วยนวดเท้าให้อย่างนิ่มนวล แป้งร่ำเกรงใจขยับเท้าหนีเปาดึงเท้าเธอกลับมาบีบนวดให้อย่างไม่รังเกียจ แป้งร่ำรู้สึกสบายอย่างบอกไม่ถูก
"ทำไมนายนวดเก่งจัง...ไปเรียนมาจากที่ไหน"
"ค่ายมวยที่เซี่ยงไฮ้"
"อ๋อ..เออ...จริงสิ นายเป็นนักมวยด้วยนี่ แต่ทำไมตอนที่เราชกมวยกันนายไม่ยอมขึ้นชกโชว์ซะหน่อยล่ะ...นายนี่ไม่โชว์ออฟ ดีนะ...ชีวิตฉันเจอะแต่พวกขี้คุย ขี้โม้ ขี้โชว์ออฟ น่าเบื่อจะตาย ถามจริงๆเถอะ นายเคยทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างไหม ฉันเห็นแต่นายทำอะไรๆเพื่อคนอื่นมาตลอด อยู่เซี่ยงไฮ้ก็รับจ้างชกมวย ขับรถ ขนผัก เป็นไกด์เลี้ยงลุงกับอาซิ่ม มาเมืองไทยก็ต้องมาคอยตามดูแลฉัน"
"การที่ได้ทำอะไรให้คนที่เรารัก มันก็คือการทำเพื่อตัวเราเองอยู่แล้ว" เปาเผลอหลุดปาก
แป้งร่ำมองเปานิ่ง ชายหนุ่มรู้สึกตัว รีบพูดกลบเกลื่อนว่าเขาหมายถึงการทำงานที่ตัวเองรัก เปาเห็นแป้งร่ำจ้องไม่เลิกชักเขิน เลยนวดเธอแรงไปหน่อย แป้งร่ำถึงกับร้องโอ๊ย บอกให้หยุดนวดได้แล้ว เปาทำเฉไฉบิดขี้เกียจ แป้งร่ำอาสาจะนวดตอบแทนเปาที่คอยบริการเธอมาตลอด เปารีบปฏิเสธว่าไม่ต้อง
"จำไม่ได้เหรอ บนเกาะนี้ไม่มีคุณหนู ไม่มีผู้คุม...เข้าใจไหม"
แป้งร่ำนวดไหล่ให้เปาไปพลางเล่าว่าตอนที่เธอเป็นเด็กเคยรับจ้างนวดให้พ่อของเธอได้เงินกินขนมตั้งเยอะ พูดถึงพ่อแล้วเหมือนมีอะไรมาจุกคอ แป้งร่ำน้ำตาเอ่อก่อนจะร้องไห้ สะอึกสะอื้นแล้วซบหน้ากับไหล่เปา ชายหนุ่มนั่งนิ่งปล่อยให้เธอซบหน้าสักพัก ตัดสินใจหันมาเผชิญหน้า แป้งร่ำโผกอดเขาแน่น เปาจะกอดตอบแต่ยังไม่กล้า แต่สุดท้ายก็เอามือโอบเธอไว้ กว่าแป้งร่ำจะหยุดร้องไห้ พระจันทร์ก็โผล่พ้นน้ำ
เปาชวนแป้งร่ำเดินกินลมชมจันทร์มาตามชายหาด แป้งร่ำขอบใจเปามากที่ยอมให้เสื้อของเขาเปื้อนน้ำตาเธอถึงสองครั้ง เปางงว่าตอนไหนบ้าง แป้งร่ำต้องเท้าความว่าครั้งแรกที่เซี่ยงไฮ้บนถนนตรงข้ามหอไข่มุกเมื่อเธอรู้ว่าคุณใหญ่ไปหางโจวโดยไม่รอและครั้งนี้เป็นครั้งที่สอง เปาพยักหน้าหงึกๆจำได้แล้ว
"แล้วฉันยังจำได้อีกนะว่า ฉันเคยบอกนายว่าชีวิตเราสองคนคล้ายๆกัน พ่อแม่ตาย ต้องไปอยู่กับคนอื่นแล้วก็ต้องมา...เอ่อ...เจอกัน แล้วดูซิ วันนี้ดันต้องมาติดเกาะอยู่ด้วยกัน" แป้งร่ำพูดจบหันหลังกลับมาทันที เปาเดินตามหลังมาเบรกไม่ทันทั้งคู่หน้าเกือบชนกัน แป้งร่ำพึมพำแก้เขินว่า
"มันก็แปลกดีเนอะ...นายว่าไหม"
เปาจ้องตานางในดวงใจ ก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย แป้งร่ำอ้าปากจะพูดอีก เปาเอาปลายนิ้วมือแตะปากเธอไว้บอกว่าไม่ต้องพูดแล้ว แป้งร่ำใจเต้นไม่เป็นส่ำ ทันใดนั้นฟ้าแลบแปล๊บก่อนจะผ่าเปรี้ยงดังกึกก้องไปทั่ว แป้งร่ำตกใจโผกอดเปาแน่น เปาคว้ามือแป้งร่ำพากลับกระต๊อบของลุงกับป้า
แต่วิ่งมาได้ไม่กี่ก้าวฝนก็เทกระหน่ำลงมาอย่างหนัก สองหนุ่มสาวต้องเข้าไปหลบฝนที่เพิงเก่าๆหลังคารั่วหลังหนึ่งเหลืออยู่มุมเดียวที่ไม่เปียกฝน ทั้งคู่จึงต้องนั่งเบียดกัน แป้งร่ำหนาวปากซีดปากสั่น เปาสวมกอดเธอไว้แน่นเพื่อถ่ายไออุ่นให้กันและกันแก้หนาว
ทั้งฟ้าฝนทั้งบรรยากาศต่างเป็นใจให้หัวใจสองดวงดึงดูดเข้าหากันและรวมกันเป็นดวงเดียว
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น