ตอนที่ 13
ระบือเข่าอ่อน ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ตัวสั่นพนมมือไหว้ปลกๆ ละล่ำละลักสาบานว่าไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น แป้งร่ำมองเปาด้วยสีหน้าเป็นกังวล เปาเดินเข้ามาแตะไหล่ระบือ เขาถึงกับสะดุ้งโหยง
"ระบือ...ฟังให้ดีนะ เรื่องนี้...ระบือจะบอกใครไม่ได้ เด็ดขาด...เข้าใจไหม"
ระบือพยักหน้า เปาสั่งเสียงเข้มให้รับปาก ระบือรีบรับปากทันที เปายังหวั่นๆไม่ค่อยมั่นใจนักว่าระบือจะปิดปากได้สนิทอย่างที่รับปาก ครู่ต่อมา ทั้งสามคนกลับมานั่งฉลองกันต่อ โดยเปา ระบือกับแป้งร่ำนั่งเรียงกันที่หัวโต๊ะ เปากับแป้งร่ำหน้าตายิ้มแย้มตรงข้ามกับระบือที่นั่งหน้าซีดเพราะ
สองหนุ่มสาวคู่รักนั่งจับมือกันอยู่ใต้โต๊ะ มือทั้งคู่พาดอยู่บนตักระบือซึ่งนั่งตรงกลาง...
วันเกิดปีนี้ แป้งร่ำมีความสุขที่สุด ก่อนเข้านอนเธอหยิบผ้าพันคอไหมพรมที่เปาถักให้ขึ้นมาอย่างทะนุถนอม ยกขึ้นแนบแก้มแล้วเอนลงนอนกอดผ้าพันคอผืนนั้นด้วยความรักหมดหัวใจ
ooooooo
เช้าแล้ว ระบือยังนอนปากซีดหน้าเซียวอยู่บนเตียง ระบบ คุณระเบียบกับเอื้อยและอ้าย ต่างรุมมองระบือว่าเป็นอย่างไรบ้าง ป่านนี้แล้วทำไมยังไม่ตื่น ระบือเริ่มรู้สึกตัวร้องโวยวายลั่น
"สาบานครับ สาบาน...ระบือไม่รู้ ระบือไม่เห็น"
คุณระเบียบรีบเขย่าตัวลูกชาย ปลุกให้ตื่น ระบือลืมตาเห็นทุกคนมองอยู่ ทะลึ่งพรวด ปฏิเสธลั่นว่าเปล่า ไม่รู้ไม่เห็นไม่พูดอะไรทั้งนั้น ทุกคนมองงงๆ...
คุณใหญ่กลับถึงบ้านรัตตภาคย์อย่างหัวเสีย กานดากับศจีไม่ดูทิศดูทางลม ปราดเข้าไปเสนอหน้าทักทาย คุณใหญ่ ไม่สนใจหันไปสั่งธณพตามตัววิฑิตมาพบที่ห้องทำงานเดี๋ยวนี้ กานดาตกใจ ถามคุณใหญ่ปากคอสั่นว่ามีอะไร คุณใหญ่ไม่ตอบ นึกขึ้นได้สั่งให้ธณพตามเปามาด้วย แป้งร่ำฟังแล้วใจคอไม่ดี...
ไม่นานนัก เปากับวิฑิตเข้ามายืนตรงหน้าคุณใหญ่ วิฑิตท่าทางมีพิรุธ ขณะที่เปาดูนิ่งๆ คุณใหญ่ถามทั้งสองคนว่าเคยเลี้ยงหมาไหม แล้วถ้าหมาของทั้งคู่เลี้ยงไม่เชื่องแว้งกัดเจ้าของ พวกเขาจะทำอย่างไร คุณใหญ่ลุกขึ้นเดินมาหาเปากับวิฑิตในมือถือมีดตัดจดหมายมาด้วย
"ถ้าเป็นฉัน...ฉันจะฆ่ามัน" คุณใหญ่ยกมีดตัดจดหมายขึ้นทำท่าเหมือนจะปาดคอทั้งสองคน แล้วขู่ซ้ำว่าอย่าให้รู้ว่าใครที่เลี้ยงไม่เชื่อง วิฑิตเหงื่อซึม ส่วนเปาคิดเอาเองว่าน่าจะเป็นเรื่องแป้งร่ำ...
ทันทีที่เปาออกจากห้องทำงานคุณใหญ่ รีบตามไปลากคอระบือซึ่งหน้าซีดตัวสั่นเข้ามาในห้องพักตัวเอง จับกระแทกข้างฝา ถามเสียงเครียดว่าปริปากพูดเรื่องเขากับแป้งร่ำให้ใครฟังหรือเปล่า ระบือไม่เคยหลุดปากพูดอะไรกับใครทั้งนั้น จะให้ไปสาบานที่ไหนก็ได้ เปาถามว่าแน่ใจหรือเปล่า
"มีหรืออาจารย์ เรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้ ระบือจะกล้าพูดได้อย่างไร ขืนพูดก็เดือดร้อนกันหมดสิ โดยเฉพาะแม่ระเบียบของระบือ โดนคุณใหญ่เช็กบิลเบอร์แรกชัวร์...ว่าแต่...
จารย์นะจารย์ อยู่ดีไม่ว่าดี ริอ่านไปเล่นกับไฟทำไมไม่รู้" ระบือเตือนด้วยความหวังดี ขณะที่เปาดูเป็นกังวลมากกว่าจะกลัว...
ฝ่ายวิฑิตเดินจ้ำอ้าวออกจากตึกใหญ่ กานดาวิ่งไล่จนทันซักว่าคุณใหญ่เรียกไปพบทำไม วิฑิตรำคาญที่กานดาถามเซ้าซี้ ตวาดใส่ว่าอย่ามายุ่ง กานดาตัดพ้อว่าเดี๋ยวนี้เขาเป็นอะไรไปทำไมพูดจากับเธอแบบนี้ แถมทำร้ายเธอเจ็บขนาดนี้เขาก็ยังไม่ห่วงเธอสักนิด
"ก็คิดเอาเองสิ...ว่าทำไม" วิฑิตผละจากไปอย่างไม่ แยแส ศจีแอบมองอยู่อีกมุมหนึ่งยิ้มสะใจ...
เปากำลังเดินอยู่ดีๆแป้งร่ำโผล่เข้ามาคว้าข้อมือดึงหลบมุม ถามว่าคุณใหญ่เรียกไปพบเรื่องอะไร เปาไม่อยากทำ ให้แป้งร่ำไม่สบายใจ ลูบแก้มของเธอแล้วแหย่ว่าทำไมต้องทำหน้าเอ๋อขนาดนั้น แป้งร่ำตำหนิว่ากำลังหน้าสิ่วหน้าขวานอย่างนี้ยังจะมาพูดเล่นอีก เปาโกหกว่าคุณใหญ่ไม่ได้ว่าอะไร
"จริงนะ..." แป้งร่ำสบายใจที่เห็นเปาพยักหน้ารับคำ โผกอดเขาแน่น "ฉันเป็นห่วงเธอนะเปา"
"ผมจะรีบพาคุณออกไปให้เร็วที่สุด" เปากอดเธอตอบ อดเป็นกังวลเรื่องคุณใหญ่ไม่ได้...
ชานนท์ต่อว่าท่านสุพจน์เรื่องที่ใช้วิธีสกปรกเล่นงานคุณใหญ่ สร้างความไม่พอใจให้ท่านสุพจน์อย่างมากถึงกับออกปากไล่ลูกตัวเองว่าถ้ารักคุณใหญ่มากก็ไปเป็นลูกกะจ๊อกวิ่งตามก้นเขาไปเลย
ชานนท์ชะงักหันมองหน้าพ่อ "พ่อไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ"
ท่านสุพจน์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงด่าไล่หลังชานนท์ที่ผละจากไปว่าไอ้ลูกทรพี...
ชานนท์ตัดสินใจมาของานคุณใหญ่ทำ ธณพถึงกับอึ้งเกรงชานนท์จะกลายเป็นคนสนิทคุณใหญ่แทนที่ตนเอง คุณใหญ่ ตาเป็นประกาย เหมือนฟ้ามีตาแผนแก้แค้นท่านสุพจน์อยู่ใกล้ แค่เอื้อม ปั้นหน้ายิ้มแย้มลุกขึ้นตบไหล่ชานนท์เบาๆ
"ดี...มันต้องอย่างนี้...คนเก่งอย่างนนท์ คือคนที่พี่ต้องการ"
ชานนท์หัวใจพองโตเมื่อรู้ว่ามีคนเห็นคุณค่า ขณะที่ธณพหน้าจ๋อยเดินคอตกออกจากห้องทำงานคุณใหญ่มานั่งหน้าเศร้าอยู่คนเดียว คุณหญิงถือถาดใส่คัพเค้กผ่านมาเห็นเลยเข้ามาทักทายว่ามานั่งเซ็งอะไรอยู่แถวนี้ ธณพดีใจรีบลุกขึ้นจะเข้าไปช่วยถือถาดให้
"ไม่ต้องหรอกค่ะ นี่คุณณพ...ชิมคัพเค้กฝีมือหญิงแก้เซ็งหน่อยไหมคะ...เอาสิคะ หยิบเลย"
ธณพทำตาม แต่คัพเค้กยังร้อนรีบปล่อยจากมือแทบไม่ทัน คุณหญิงตกใจ คว้ามือธณพมาดูโดยไม่คิดอะไร แต่ธณพคิด หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ มัวแต่จ้องหน้าคุณหญิงเพลินไม่ได้ยินเสียงเธอถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง จนเธอต้องสะกิด ธณพถึงได้รู้สึกตัวบอกว่าไม่เป็นอะไร คุณหญิงขอตัวก่อน เดี๋ยวชานนท์ จะรอ แล้วเดินไปเลย ธณพหุบยิ้มแทบไม่ทัน ศจีจอมสอดแนม รีบเข้ามาเสี้ยมทันที
"โถ...น่าสงสารจริงๆ คุณหญิงนี่ก็เหลือเกิน จนป่านนี้แล้วยังไม่รู้อีกว่ามีใครเขาแอบปิ๊งอยู่"
ธณพทำเสียงเข้ม "คุณศจีครับ..."
ศจีสวนทันที "ศจีไม่ได้โง่เหมือนคุณหญิงนะคะศจีดูออก"
"คุณศจีไม่ควรพูดถึงคุณหญิงแบบนั้นนะครับ ที่สำคัญ คุณศจีเข้าใจผิด"
"แน่ใจหรือคะว่าศจีเข้าใจผิด...มัวแต่แสนดีอยู่อย่างนี้ มีหวังโดนปาดหน้าเค้กชัวร์ค่ะ"
ศจีไม่หัวเราะเปล่า ใช้นิ้วมือปาดหน้าคัพเค้กในมือธณพเอาใส่ปากตัวเองหน้าตาเฉย แล้วเดินสะดิ้งออกไป ธณพมองตามอย่างขุ่นเคือง แล้วก้มมองคัพเค้กในมือที่โดนปาดหน้าด้วยสีหน้าครุ่นคิด
ooooooo
ขณะคุณเล็ก คุณหญิงกับแป้งร่ำกำลังชนแก้วฉลองต้อนรับน้องใหม่อย่างชานนท์สู่บริษัทรัตตภาคย์ อามุ่ยยกถาดน้ำชามาวางที่โต๊ะรับแขก เชิญชวนให้ดื่มน้ำชา แต่ดันพูดเป็นภาษาจีน คุณเล็กสั่งให้พูดกับพวกตนเป็นภาษาไทย อามุ่ยเท้าเอวชี้อกตัวเอง บอกว่าเธอเป็นคนจีนไม่ใช่คนไทย คุณเล็กล้อเลียนว่า
"แต่อั๊วคนไทย ม่ายช่ายคนจีน"
อามุ่ยโกรธ ทำท่าจะเอาเรื่อง คุณหญิงต้องปรามอามุ่ยถึงหยุด แต่ยังทำปากขมุบขมิบด่าคุณเล็ก คุณหญิงถามอามุ่ยว่าเปากำลังทำอะไรอยู่ อามุ่ยบอกว่าอาเปาของเธอกำลังกินข้าว คุณเล็กสวนทันที
"นี่เลิกมั่วซะที อาเปาของลื้อซะที่ไหน มั่วชะมัด...พี่นนท์
รู้หรือเปล่า แต่ก่อนมั่วว่าตัวเองเป็นเมียเปา"
"ไม่ได้มั่วเว้ย อาเปาของอั๊วและอั๊วก็ต้องเป็นเมียอาเปาคนเดียว...คนอื่นอย่ามายุ่ง"
อามุ่ยมองแป้งร่ำ แล้วสะบัดหน้าเดินออกไปทันที คุณเล็กมองตามขำๆ...
ในเวลาเดียวกันที่มุมซ่องสุมบ้านรัตตภาคย์ คุณระเบียบเห็นเปาเพิ่งมากินข้าวกลางวันทั้งๆที่จะบ่ายโมงแล้ว เดินมาถามด้วยความเป็นห่วงว่ามีกับข้าวพอกินหรือเปล่า เปาสบายมากมีแค่ไหนก็กินแค่นั้น
จังหวะนั้น เสียงมือถือของคุณระเบียบดังขึ้น พอเปาได้ยินว่าเป็นอาซิ่มโทร.มา หันไปมองคุณระเบียบที่เดินเลี่ยงออกไปคุยอีกมุมหนึ่ง อาซิ่มแค่จะโทร.มาถามว่าเปาได้รับจดหมายจากเธอแล้วเป็นอย่างไรบ้าง คุณระเบียบไม่เห็นเปาว่าอะไร แล้วถามอาซิ่มว่าอยากคุยกับเปาหรือเปล่า อาซิ่มไม่อยากคุยแต่อยากฝากคุณระเบียบช่วยดูแลเปาให้ด้วย เธอเป็นห่วงเขามาก
"จะต้องห่วงอะไร เจ้านายที่นี่ดีต่อเปาทุกคนโดยเฉพาะคุณใหญ่นะ รักและไว้ใจเปามาก"
อาซิ่มแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ถ้าเป็นจริงอย่างคุณระเบียบว่า เห็นทีเธอต้องรีบคารวะฟ้าดินเสียแล้ว คุณระเบียบทำหน้างงๆ ทำไมวันนี้อาซิ่มพูดจาแปลกๆ อาซิ่มรีบตัดบทอ้างว่าค่าโทรศัพท์แพงแล้ววางสาย คุณระเบียบหันกลับมาเจอเปายืนมองอยู่ เปาถามว่าป้าของเขามีอะไรหรือเปล่า คุณระเบียบบอกว่า
ไม่มีอะไร อาซิ่มแค่เป็นห่วงเปา และยังฝากเธอให้ดูแลเปาด้วย
"อ้อ...ถามถึงจดหมายด้วย จดหมายที่อาซิ่มส่งถึงเธอไง ตกลงเธอได้อ่านหรือเปล่า"
เปาเพิ่งนึกได้ว่ายังไม่แกะซองด้วยซ้ำ รีบไปที่ห้องตัวเอง ตรงไปรื้อแถวหัวเตียง หยิบซองจดหมายมาฉีก ยังไม่ทันได้อ่าน อามุ่ยเปิดประตูห้องผลัวะเข้ามา เปารีบยัดจดหมายไว้ที่เดิม อามุ่ยวิ่งถลาเข้ามาหาเปา ฟ้องว่าถูกคุณเล็กด่าว่าซี้ซั้วที่เที่ยวบอกใครต่อใครว่าเป็นเมียเปา เธอทนอับอายให้ใครๆว่าไม่ไหวชวนเปามาเป็นผัวเมียกันจริงๆเสียเลย แล้วโผเข้าหา เปาร้องเสียงหลงผลักอามุ่ยออก
"ลื้อนี่มันบ้าไปแล้ว ไปเลย...ออกไปเดี๋ยวนี้" เปาลากอามุ่ยถูลู่ถูกังออกจากห้อง...
ครู่ต่อมา เปาเดินหนีอามุ่ยมาเจอแป้งร่ำกำลังยืนคุยอยู่กับชานนท์ ชะงักฝีเท้า อามุ่ยวิ่งตามมาหยุดมองด้วย พอเห็นแป้งร่ำอยู่ลำพังกับชานนท์ อามุ่ยด่าแป้งร่ำอย่างหยาบคาย เปาหันขวับมองอามุ่ยไม่พอใจแล้วเดินหนี อามุ่ยตะโกนเรียกเปาเสียงดังลั่น รีบวิ่งตาม แป้งร่ำได้ยินเสียงหันไปมองเห็นแต่หลังอามุ่ยไวๆ สีหน้าเป็นกังวลเกรงเปาจะเข้าใจผิด ชานนท์ สังเกตอากัปกิริยาของแป้งร่ำโดยตลอด...
แป้งร่ำรอจนปลอดคนจึงแอบย่องมาหาเปา และปรับความเข้าใจกันได้ในที่สุด
ooooooo
คุณใหญ่พอจะรู้แล้วว่าใครกันที่เลี้ยงไม่เชื่องจึงวางแผนกับธณพเพื่อดัดหลังคนทรยศ ขณะคุณใหญ่นั่งรถไปกับธณพโดยมีวิฑิตเป็นสารถี บอกธณพว่าวันก่อนเสี่ยเม้งโทร.มาเสนอเรื่องค้าไม้กับเขา ธณพคิดว่าน่าสนใจไหม ธณพว่าน่าสนใจมาก แต่เราควรจะรีบเจรจากับเสี่ยเม้งก่อนที่จะถูกใครตัดหน้าไปอีก
"ดี...งั้นรีบนัดเสี่ยเม้งบ่ายนี้เลย"
ธณพรับคำ คว้าโทรศัพท์กดหาเสี่ยเม้งทันที วิฑิตแอบมองทางกระจกส่องหลังอย่างกระหยิ่มยิ้มย่องไม่รู้ว่าตัวเองติดกับคุณใหญ่เข้าให้แล้ว...
บ่ายวันเดียวกัน ท่านสุพจน์รีบมายังสถานที่นัดพบเพื่อเจรจาธุรกิจกับเสี่ยเม้งตัดหน้าคุณใหญ่ แต่ธุรกิจค้าไม้ที่ วิฑิตคาบข่าวไปรายงานท่านสุพจน์กลายเป็นแค่ธุรกิจค้าไม้กอล์ฟ ท่านสุพจน์หน้าแตกหมอไม่รับเย็บ พรวดพราดกลับไปอย่างอารมณ์เสีย คุณใหญ่มองตาม สะใจ...
วิฑิตโดนลากตัวกลับมายังบ้านรัตตภาคย์ คุณใหญ่ ใช้ไม้กอล์ฟฟาดใส่ วิฑิตร้องลั่น ปฏิเสธว่าไม่รู้ไม่เห็น ไม่เกี่ยวอะไรด้วย คุณใหญ่ไม่ฟังคำแก้ตัว เงื้อไม้ฟาดซ้ำอีก วิฑิตจะหนีก็โดนตีตัดขาจนเดี้ยง
"ไอ้ลูกหมา เลี้ยงไม่เชื่อง แว้งกัดใครไม่กัดคิดจะมากัดฉัน มันก็ต้องโดนอย่างนี้"
คุณใหญ่เงื้อไม้กอล์ฟสุดแขน เสียงกานดาร้องห้ามลั่น วิ่งพรวดพราดเข้ามาพร้อมกับศจีและอ้าย พอเห็นสภาพสะบักสะบอมของวิฑิต กานดารีบทรุดตัวลงขวางไม่ให้คุณใหญ่ทำร้ายเขาอีก
"คุณใหญ่ขา...อาขอเถอะค่ะ ยังไงวิฑิตเขาก็เป็น...เป็นหลานของเพื่อนอา"
"ผมไม่สนว่ามันจะเป็นใคร ลองถ้าใครมันคิดไม่ซื่อกับผมล่ะก็...มันตาย"
ศจีแอบสยอง กานดาปล่อยโฮเข้าไปกอดขาคุณใหญ่ ขอร้องว่าอย่าทำอะไรวิฑิตอีกเลย จะไล่ออกหรือเอาไปโยนทิ้งที่ไหนก็ได้ ขออย่างเดียวอย่าถึงกับเอาให้ตาย คุณใหญ่ เห็นแก่หน้ากานดา สั่งธณพลากคอวิฑิตไปโยนทิ้งไว้หน้าบ้านอย่าให้มันกลับมาให้เขาเห็นหน้าอีก ธณพรีบทำตามคำสั่ง
ครู่ต่อมาวิฑิตถูกโยนทิ้งไว้กลางถนนอย่างกับหมูกับหมา กานดาถลาตามไปประคองถามว่าเจ็บตรงไหนบ้าง วิฑิตเจ็บที่ใจมากที่สุด กานดาอ้างว่าเธอเจ็บยิ่งกว่าเขาเสียอีก วิฑิตผลักกานดากระเด็น สั่งให้หุบปาก โทษว่าเป็นเพราะเธอคนเดียวที่ลากเขามาเป็นสุนัขรับใช้คุณใหญ่ เขาถึงต้องเป็นแบบนี้
"ไหนล่ะ...เราจะสบายด้วยกัน เราจะโกยเงินจากมัน เชิญพี่ฝันไปคนเดียวเถอะ ผมไม่เอากับพี่แล้ว"
"ฑิตหมายความว่าอย่างไร...ฑิตอย่ากลัวนะ พี่รับรองพี่จะต้องเอาคืนให้ฑิตให้ได้"
"ขอบใจ...ไม่ต้อง แล้วรู้ไว้ด้วยคนอย่างวิฑิตไม่เคยกลัวใคร...ไอ้ใหญ่ ไอ้ณพ แกทำอะไรกับฉันไว้แกต้องชดใช้อย่างสาสม" วิฑิตอาฆาตแค้นสุดๆ ศจียืนซุ่มดูอยู่ยิ้มสะใจ โดยมีอ้ายชะเง้อคอมองอยู่ใกล้ๆ...
อ้ายรีบคาบข่าวนี้ไปกระจายต่อ ระบบ ระบือ คุณระเบียบกับเอื้อยและเปานั่งฟังอยู่ที่มุมซ่องสุมอย่างสนใจ คุณระเบียบไม่เชื่อว่าคุณใหญ่จะใจร้ายถึงขนาดนั้น อ้ายยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง ระบือสะใจสมน้ำหน้าวิฑิตอยากทำตัวไฮโซดีนักเลยได้ โซซัดโซเซสมใจ คุณระเบียบด่าระบือว่านิสัยไม่ดีคนล้มอย่าข้ามระบบอยากรู้ว่าวิฑิตไปทำอะไรนักหนาถึงได้โดนคุณใหญ่ลงโทษขนาดนี้ อ้ายไม่รู้รายละเอียด
"แต่ได้ยินคุณใหญ่ท่านว่าพี่วิฑิตคิดไม่ซื่อ...อะไรเนี่ยแหละ...อ้อ...คุณใหญ่ยังพูดอีกนะ...น่ากลัวมาก...คุณใหญ่พูดว่า ท่านไม่สนว่ามันจะเป็นใคร แต่ลองถ้าใครคิดไม่ซื่อกับท่านล่ะก็ ...มันตาย"
ทุกคนพากันอึ้ง เปาอดเป็นห่วงแป้งร่ำไม่ได้...
ดึกแล้วแต่แป้งร่ำนอนไม่หลับ หยิบผ้าพันคอที่เปาถักให้มาพันคอแล้วคว้ากล้องมาถ่ายรูปตัวเองไว้ กดดูรูปอย่างมีความสุข เจอภาพเปากับเธอตอนไปเที่ยวน้ำตกนึกอยากเจอเขาขึ้นมาเลยส่งเมสเสจไปนัดให้ออกมาเจอกันหน่อย แล้วลุกออกจากห้องนอนค่อยๆย่องลงมาข้างล่างท่ามกลางความมืด
"จะไปไหน" เสียงคุณใหญ่ดังฝ่าความเงียบ
แป้งร่ำสะดุ้งโหยง คุณใหญ่เปิดโคมไฟตั้งโต๊ะแถวนั้น ถามว่าดึกแล้วจะไปไหน แป้งร่ำแต่งเรื่องว่าหามือถือไม่เจอเลยลงมาดูว่าลืมไว้แถวนี้หรือเปล่า คุณใหญ่พยักหน้ารับรู้ไม่ติดใจสงสัยอะไร แป้งร่ำเข้ามาคุกเข่าถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า อยากดื่มอะไรร้อนๆไหม เธอลุกขึ้นจะไปเตรียมให้ คุณใหญ่คว้ามือเธอไว้
"แป้งร่ำ...เธอต้องดีกับฉัน ต้องซื่อสัตย์กับฉันตลอดไป...เข้าใจไหม"
แป้งร่ำหลบตาก่อนจะพยักหน้ารับคำ คุณใหญ่พอใจบอกให้ไปนอนได้แล้ว แป้งร่ำจำใจกลับห้อง คุณใหญ่ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น ฉุกคิดถึงตอนที่พ่อของแป้งร่ำตะโกนสาปแช่งพ่อแม่ ของเขา ขอให้ตระกูลรัตตภาคย์ไม่มีใครรัก ไม่มีใครจริงใจ คุณใหญ่ พยายามสลัดความทรงจำนั้นทิ้ง แต่ทำไม่ได้...
แป้งร่ำลงไปหาเปาตามนัดไม่ได้เลยโทรศัพท์คุยกันแทนทั้งคู่คุยกันกระจุ๋งกระจิ๋งอย่างมีความสุข
ooooooo
วิฑิตซมซานไปหาท่านสุพจน์ที่บ้านแต่เช้า ท่านสุพจน์ตวาดลั่นว่าทำไมคุณใหญ่ถึงไม่ฆ่าวิฑิตให้สิ้นซาก ปล่อยเหลือซากมาให้เขาต้องเปลืองกระสุนอีกทำไม แล้วคว้าปืนจากเอวลูกน้องมาจ่อหัววิฑิต
วิฑิตรีบยกมือบัง "อย่านะครับท่าน...ถึงอย่างไรผมก็ยังมีประโยชน์ อย่าลืมว่าผมรู้จักทุกซอกทุกมุมของบ้านรัตตภาคย์นะครับ"
สุพจน์ชะงัก ค่อยๆลดปืนลงพลางคิดว่าไอ้หมอนี่ไม่ใช่ธรรมดา คงต้องเลี้ยงไว้ก่อน...
หลังจากคุณเล็กพิจารณาอย่างถี่ถ้วนแล้วเห็นชอบกับคำแนะนำของชานนท์ที่ต้องการให้บริษัทนำเข้ารถยนต์หรูของเขาจัดงานอีเวนต์เปิดตัวรถรุ่นใหม่ คุณเล็กไม่รอช้าวางแผนจัดงานทันที...
บรรยากาศในวันงานเต็มไปด้วยความคึกคัก บนเวทีแสงสีวูบวาบ แขกเหรื่อส่วนใหญ่ในงานเป็นเศรษฐีอายุน้อย คุณเล็กพอใจที่งานดำเนินไปด้วยดี หันไปขอบคุณชานนท์ที่คิดไอเดียนี้ให้ คุณใหญ่มาถึงงานพร้อมกับธณพ เห็นผู้คนมากมายก็อดดีใจแทนน้องชายไม่ได้ คุณจั๊กจั่นรีบพาคุณชูชัยมือขวาของท่านมาแนะนำตัวกับคุณใหญ่ คุณชูชัยออกปากชื่นชม
"แหม...ภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ไม่น่าเชื่อว่าธุรกิจรถยนต์นำเข้าของคุณใหญ่จะไปได้เยี่ยมเลย"
"ไม่ใช่ของผมหรอกครับ ของน้องชายผม...เด็กๆสมัยนี้เขาเก่งครับ เราต้องปล่อยเขาแล้ว"
คุณเล็กยืนอยู่ใกล้ๆ ได้ยินพี่ชายชมถึงกับยิ้มปลื้ม หัวใจพองโต...
อีกมุมหนึ่งของงานอีเวนต์ภายในโชว์รูมบริษัทรถยนต์ของคุณเล็ก อามุ่ยบ่นอุบที่โดนคุณเล็กแกล้งให้มาเสิร์ฟน้ำ นี่ถ้าไม่ใช่เพราะเปาขอร้อง เธอไม่มีวันยอมมาช่วยไอ้ตี๋เล็กเด็ดขาด เอื้อยสั่งอามุ่ยหยุดบ่นได้แล้ว เจ้านายสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ แล้วหันไปเล่นงานระบือที่เอาแต่กินขนมไม่ช่วยทำอะไรสักอย่าง...
ด้านคุณเล็กกำลังคุยอวดคุณจั๊กจั่นว่างานนี้รับรองว่ามีเซอร์ไพรส์แน่นอน คุณจั๊กจั่นพยายามหลอกถาม แต่คุณเล็กไม่ตกหลุมพราง อ้างว่าถ้าบอกก็ไม่เซอร์ไพรส์ คุณจั๊กจั่นขี้เกียจตื๊อคุณเล็ก หันไปกระซิบกระซาบกับคุณใหญ่ถามว่าเรื่องที่ท่านทาบทามให้ลงเลือกตั้ง เขาตัดสินใจหรือยัง
"คุณสมบัติพร้อมอย่างคุณใหญ่ แถมยังได้โอกาสจากท่าน มันไม่มีอะไรจะเพอร์เฟกต์ไปกว่านี้อีกแล้ว"
คุณใหญ่สีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิด ทันใดนั้น ทีมงานปราดเข้ามารายงานคุณเล็กว่าเกิดเรื่องใหญ่แล้ว ชานนท์ แป้งร่ำกับคุณหญิงมองหน้ากัน คุณเล็กรีบดึงทีมงานออกมาคุยห่างๆ คุณใหญ่ถามว่ามีอะไร ทีมงานแจ้งว่าดาราซุปเปอร์สตาร์ที่จะมาเต้นโชว์เปิดตัวรถรุ่นใหม่เป็นไข้หวัด 2009 มาไม่ได้
คุณเล็กตกใจร้องเสียงหลง คิดไม่ออกว่าจะทำอย่างไรดี เหลือบไปเห็นอามุ่ยเดินถือถาดใส่เครื่องดื่มเข้ามา คุณเล็กคิดออกทันที ปราดเข้าไปดึงตัวอามุ่ยไปหลังงาน ขอร้องให้ช่วยขึ้นเวทีเต้นโชว์เปิดตัวรถแทน อามุ่ยโวยวายลั่นไม่ยอม ทั้งชานนท์และแป้งร่ำช่วยกันขอร้องก็ไม่เป็นผล
คุณหญิงลากแขนเปาเข้ามาช่วยเจรจากับอามุ่ยอีกแรง อามุ่ยอมยิ้ม รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสำคัญขึ้นมาทันที แต่ยังทำหยิ่งเล่นตัว ถามเปาว่าถ้าเธอยอมทำให้ เขาจะให้อะไรตอบแทน คุณเล็กชิงตอบว่ามีค่าตัวให้ อามุ่ยไม่อยากได้เงิน คุยว่าเตี่ยของเธอมีเงินเยอะแยะ คุณเล็กหน้าจ๋อย
"งั้นเธออยากได้อะไรล่ะอามุ่ย" แป้งร่ำซัก
"อาเปาต้องให้อั๊วหอมแก้มทีหนึ่ง"
ทุกคนใบ้กินไปตามๆกัน ระบือเตือนอามุ่ยว่าอย่ามาล้อเล่น อามุ่ยไม่ได้ล้อเล่น เอาจริง ทุกคนหันไปมองเปา ยกเว้นแป้งร่ำที่เมินไปทางอื่น จ๊ะเอ๋กับชานนท์ที่มองเธออยู่เช่นกัน แป้งร่ำรีบปรับสีหน้าเป็นปกติ อามุ่ยแกล้งขยับจะไปเสิร์ฟน้ำต่อ แป้งร่ำบอกอามุ่ยว่ารอเดี๋ยว แล้วหันไปทางเปา
"เพื่อคุณเล็ก...แค่นี้...นายยอมไม่ได้หรือ...เปา"
เปาหันขวับมองหน้าแป้งร่ำ คุณเล็กอ้อนวอนเปาช่วยหน่อยแล้วจะไม่ลืมพระคุณ เปาตัดใจยอมทำตามที่อามุ่ยต้องการ อามุ่ยได้หอมแก้มเปาแล้วยังไม่พอใจ บอกคุณเล็กว่าต้องคุกเข่าอ้อนวอนขอร้องเธอให้ช่วยก่อน เธอถึงจะยอมขึ้นเวที คุณเล็กคิดหนัก แต่เพื่อบริษัทตัวเองแล้ว เขาจำต้องคุกเข่าต่อหน้าอามุ่ย
"ฉันขอให้อามุ่ยช่วยงานฉัน...ได้ไหม"
อามุ่ยสบตาคุณเล็ก สองคนจ้องตากันนิ่งงัน อามุ่ยได้สติก่อน หันไปถามทีมงานว่าเสื้อผ้าที่เธอจะต้องใส่อยู่ที่ไหน ทีมงานยิ้มออก รีบพาอามุ่ยไปห้องแต่งตัวทันที...
จากนั้นไม่นาน พิธีกรบนเวทีประกาศก้องว่าได้เวลาที่ท่านผู้มีเกียรติทุกท่านจะได้ยลโฉมรถพอร์ชรุ่นใหม่ล่าสุด ทุกคนหันมามองที่เวทีเป็นตาเดียวกัน
"และวันนี้ เราได้รับเกียรติจากซุปเปอร์โมเดลสาวสวยดาวรุ่งจากเซี่ยงไฮ้ บินตรงมาเพื่อเซอร์ไพรส์ทุกท่านในวันนี้... ขอเชิญพบกับเธอ...มุย มุย ลี"
อามุ่ยปรากฏตัวกลางเวทีด้วยชุดสุดหรู เซ็กซี่เย้ายวนใจ แขกเหรื่อตบมือกันสนั่น ทุกคนจากบ้านรัตตภาคย์ต่างมองจ้องอามุ่ยอย่างไม่เชื่อสายตา โดยเฉพาะคุณเล็กถึงกับอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าอามุ่ยจะสวยขนาดนี้ ส่วนคุณจั๊กจั่นส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด ประหลาดใจแบบเว่อร์ๆตามเคย
หมวยสาวทำหน้าที่เปิดประตูรถหรูได้อย่างยอดเยี่ยมเรียกเสียงฮือฮาจากแขกเหรื่อได้เป็นระยะๆ คุณใหญ่เข้ามาตบไหล่ น้องชายอย่างภูมิใจ ถึงจะปากแข็งไม่ชมต่อหน้า แค่นี้คุณเล็ก ก็ยิ้มแก้มแทบปริแล้ว...
หลังเสร็จงานบนเวที อามุ่ยกลับเข้าห้องแต่งตัวเปลี่ยนเสื้อผ้า ขณะกำลังเช็ดเครื่องสำอาง คุณเล็กเข้ามายืนใกล้ๆ อามุ่ย ถามว่าเข้ามาทำไม คุณเล็กอยากมาขอบใจอามุ่ยที่ช่วยเขา ระหว่างนั้นระบือกับเอื้อยโผล่หน้าเข้ามาตามทั้งคู่ บอกว่าได้เวลาไปฉลองกันต่อ...
เปากับแป้งร่ำ คุณหญิง คุณเล็ก ชานนท์ พร้อมด้วยธณพ อามุ่ย ระบือ และเอื้อยพากันมาเปิดห้องคาราโอเกะฉลอง ทุกคนพากันร้องรำทำเพลงอย่างสนุกสนาน ยกเว้นเปากับธณพที่ยืนมองอยู่ใกล้ๆ คุณหญิงหันไปเรียกสองหนุ่มให้มานั่งด้วยกัน ธณพเกรงใจเลยปฏิเสธไปว่าไม่ดีกว่า
"มาเถอะน่า...คุณณพ ผมไม่ฟ้องพี่ใหญ่หรอก มาคาราโอเกะจะให้มายืนเฝ้าได้ไง มันต้องมาแย่งไมค์กันถึงจะถูก... เร็ว...มานั่งนี่...เปาด้วย" คุณเล็กเขยิบที่ให้ธณพกับเปา
ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนจะเข้าร่วมวงด้วย ธณพได้นั่งใกล้คุณหญิง ส่วนเปายังไม่มีที่นั่ง คุณเล็กเห็นกระเป๋าแป้งร่ำวางอยู่บนเบาะข้างตัวเจ้าของเลยหยิบออก แล้วบอกเปาให้นั่งตรงนี้ เปาเหลือบมองแป้งร่ำที่ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง โดยมีชานนท์จ้องมองอยู่ตลอดเวลา
ooooooo
อ้ายยกอาหารเช้ากลิ่นหอมควันฉุยมาวางตรงหน้ากานดา แต่เธอกลับไม่แตะต้องแม้แต่น้อย เอาแต่นั่งเหม่อใจลอยคิดถึงวิฑิต ศจีเดินเข้ามามองใกล้ๆ แขวะกานดาว่าถึงกับตรอมใจกินข้าวกินปลาไม่ลงเชียวหรือ กานดาหันขวับไปถามอย่างเอาเรื่อง ถามศจีว่าเมื่อกี้พูดอะไร
"ศจี...ก็อยากจะบอกว่าตอนนี้ ใครๆในบ้านรัตตภาคย์ เขากำลังแฮปปี้มีความสุขกันทั้งนั้น มีแต่คุณดาที่ต้องมานั่งอมทุกข์อยู่คนเดียว...โถ...น่าเวทนา"
กานดาตบศจีหน้าหัน ศจีโกรธ แต่พยายามข่มอารมณ์ไว้ หันมายิ้มเยาะบอกว่าถ้ากานดาไม่ได้อยู่ในช่วงทุกข์ระทมตรอมใจที่วิฑิตหลานรักกลายไปเป็นหมาข้างถนนอย่างนี้ เธอคงตบกานดากลับแล้ว กานดาเจ็บใจมาก เงื้อมือจะตบศจีซ้ำ คราวนี้ศจีคว้าข้อมือไว้ บิดอย่างแรง กานดาร้องโอดโอยลั่น
"เลิกกดขี่ศจีได้แล้ว ถ้ายังไม่อยากต้องกระเด็นออกไปเร่ร่อนพเนจรเหมือนหลานรักอีกคน"
ศจีบิดข้อมือกานดาแรงขึ้นอีก แล้วผลักกระเด็นล้มทับอ้าย กานดาแค้นใจที่ศจีชักแข็งข้อขึ้นทุกวัน...
สายวันเดียวกัน เปาชวนแป้งร่ำหนีเที่ยว โดยวางแผนให้ แป้งร่ำโกหกคุณระเบียบว่าจะออกไปเดินเลือกซื้อต้นไม้มาปลูก คุณระเบียบร้องจะตามไปด้วย จะปล่อยให้ไปคนเดียวได้อย่างไร
"แป้งไม่ได้ไปคนเดียวนะคะ แป้งให้ระบือขับรถให้ แล้วก็ให้เปาไปช่วยยกต้นไม้ด้วย"
"เบียบไปช่วยเลือกค่ะ เบียบเลือกเก่งนะคะ"
แป้งร่ำคิดหาทางจะบอกปัดอย่างไรดี แล้วนึกขึ้นได้ เตือนว่าวันนี้คุณระเบียบต้องไปรับชุดของแป้งร่ำที่ส่งไปซักแห้ง ถ้าไม่ไปเอาชุด เกิดคุณใหญ่จะให้เธอไปงานกะทันหันขึ้นมาต้องเป็นเรื่องแน่ๆ คุณระเบียบอ้าปากจะพูดบางอย่าง แป้งร่ำไม่รอฟังรีบตัดบท ยกมือบ๊าย บาย คว้ากระเป๋าเผ่นทันที...
ครู่ต่อมา ระบือขับรถพาแป้งร่ำห่างจากบ้านรัตตภาคย์
มาไกลพอสมควร ถึงได้ถามเธอว่าจะให้พาไปไหน เปาซึ่งนั่งข้างคนขับบอกให้ขับไปเรื่อยๆแล้วปีนข้ามไปนั่งด้านหลังคู่กับแป้งร่ำ ระบือร้องเอะอะว่าจะทำอะไร สองหนุ่มสาวหัวเราะขำ แป้งร่ำซบไหล่เปาอย่างมีความสุข แซวเขาว่าเมื่อวานโดนอามุ่ยหอมแก้มเป็นอย่างไรบ้าง เปาต่อว่าแป้งร่ำว่ามันเรื่องอะไรกันอยู่ๆก็ชงเขาให้อามุ่ยหน้าตาเฉย ไม่รู้จักสงสารเขาบ้าง
"เชอะ...โดนผู้หญิงหอมแก้มเนี่ยนะ...น่าสงสาร"
"ไม่รู้ล่ะ วันนี้คุณต้องจ่ายค่าทำขวัญให้ผม...เพราะผมตกใจมาก"
แป้งร่ำแกล้งทุบเปา "หมั่นไส้...อ่ะ...จ่ายค่าทำขวัญอย่างไร"
เปาไม่ตอบแต่ทำแก้มป่องให้ ระบือลอบมองทางกระจกส่องหลัง เห็นแป้งร่ำหอมแก้มเปาหนึ่งฟอด ถึงกับถอนใจเฮือก ไม่รู้เป็นเวรเป็นกรรมอะไร เขาถึงต้องมารู้เห็นเรื่องนี้ด้วย...
พอคุณใหญ่รู้จากคุณจั๊กจั่นว่า คู่แข่งที่ลงสมัครเลือกตั้งกับเขามีท่านสุพจน์หนุนหลังอยู่ คุณใหญ่เลยตัดสินใจจะลงเลือกตั้ง แล้ววานชานนท์ให้ช่วยเป็นมือเป็นเท้าให้เขาด้วย ชานนท์อึกอัก เพราะเมื่อวานพ่อของเขาเพิ่งเรียกไปคุยว่าอยากจะให้เขาลงสมัครครั้งนี้ด้วย คุณใหญ่ไม่พูดพล่ามถาม
ชานนท์ว่าต้องการเท่าไหร่เขาถึงจะไม่ลงสมัคร ชานนท์บอกปัดว่าตนไม่ได้เดือดร้อนเรื่องเงิน
"ถ้าอย่างนั้นนนท์อยากได้อะไร บอกพี่มา พี่ให้นนท์ ได้ทุกอย่าง แลกกับที่นนท์จะไม่ลงเลือกตั้งครั้งนี้"
ชานนท์นิ่งคิด คุณใหญ่พยายามใจเย็น "ถ้ายังไง...พี่ไม่อยากให้นนท์คิดนานนัก อย่าปฏิเสธความหวังดีของพี่ ที่สำคัญ พี่เชื่อว่านนท์คงไม่อยากทนอยู่ใต้เงาของคุณพ่อนนท์ ตลอดไปหรอก...จริงไหม"
คำพูดนี้แทงใจดำชานนท์อย่างจัง แต่ถึงกระนั้น เขาต้องขอเวลาคิดก่อน แล้วจะให้คำตอบเร็วที่สุด คุณใหญ่เริ่มมีความหวัง ลุกขึ้นตบไหล่ชานนท์ แล้วหันไปบอกธณพว่าถ้าเขาลงเลือกตั้งครั้งนี้ เห็นทีจะต้องใช้ยอดฝีมือมาคอยอารักขามากหน่อย เพราะคู่แข่งแต่ละคนระดับเสือสิงห์กระทิงแรดทั้งนั้น
แล้วคุณใหญ่ก็นึกถึงเปาขึ้นมาทันที สั่งธณพไปตามเปามาพบ ธณพเรียนว่าเปาไม่อยู่ ออกไปทำธุระกับคุณแป้งรํ่า จะให้เขาโทร.ตามให้ไหม คุณใหญ่ส่ายหน้า บอกธณพว่าต่อไปนี้เขาจะให้เปามาคอยติดตามเขา และเป็นหัวหน้าทีมอารักขาของเขา ชานนท์อึ้งที่คุณใหญ่ดูจะไว้ใจเปามาก...
แป้งรํ่ากับเปาไปเที่ยวนํ้าตกกันสนุกสนานจนลืมเวลา กว่าจะกลับถึงบ้านก็มืดคํ่าแล้ว แป้งรํ่ายํ้าเตือนระบืออีกครั้งให้ปิดปากเรื่องนี้ให้สนิท ระบือรับคำอย่างจำใจ เปารีบตัดบทบอกให้แป้งรํ่าขึ้นบ้านได้แล้ว แป้งรํ่าเหลียวซ้ายแลขวาแล้วจุ๊บเปาหนึ่งที ระบือแทบจะลมจับ
ชานนท์เดินออกจากตัวตึก เห็นเปากำลังเปิดประตูรถให้แป้งรํ่าลง ปรี่เข้ามาถามเปาว่าพาคุณแป้งรํ่าไปไหนมา กลับเสียดึกดื่น เปานิ่งไม่ตอบ แป้งรํ่ารีบตอบคำถามแทนว่า ไปซื้อต้นไม้ ท่าทางชานนท์ดูไม่ค่อยจะเชื่อนัก ระบือรู้งาน รีบลงจากรถมาเปิดกระโปรงท้าย อุ้มกระถางต้นไม้ออกมาโชว์ แป้งรํ่าเห็นท่าไม่ดีขอตัวเข้าบ้าน พอชานนท์ขับรถออกไปจนลับสายตา ระบือถึงกับถอนใจเฮือกโล่งอก...
แป้งรํ่าเดินเข้าบ้านต้องตกใจ เห็นคุณใหญ่นั่งรออยู่ แต่แทนที่เขาจะเอ็ดเรื่องกลับดึก กลับบอกว่าทีหลังถ้าอยากได้อะไรให้คุณระเบียบโทร.ไปสั่งให้เขาเอามาส่งให้ไม่เห็นต้องไปเอง กลับบ้านดึกๆมันอันตราย
"นี่ยังดีนะที่มีเปากับระบือไปด้วย ต่อไปนี้ห้ามไปอีกเด็ดขาด"
แป้งรํ่ารับคำหน้าจ๋อย จังหวะนั้นเปาเข้ามารายงานตัวต่อคุณใหญ่ แป้งรํ่าเหลือบมองเปานิดหนึ่งก่อนจะทำเนียนเบือนหน้าไปทางอื่น คุณใหญ่เรียกเปาเข้ามาใกล้ๆ บอกว่าเขากำลังจะทำงานใหญ่ต้องการให้เปาคอยติดตามตลอด นอกจากเปาจะมีฝีมือด้านป้องกันตัวแล้ว ก็ยังเป็นที่ไว้วางใจของเขาด้วย ดังนั้น เขาจะเลื่อนขั้นเปาจากคนขับรถมาเป็นหัวหน้าทีมอารักขาเขาแทน เปาตะลึง ไม่มีความสุข...
ระบือรู้ข่าวนี้ รีบเข้ามาแสดงความยินดีกับเปาถึงห้องนอน แล้วนึกได้ว่ามันน่ายินดีตรงไหน แอบไปกิ๊กกั๊กกับผู้หญิงของคุณใหญ่ แล้วดันต้องไปเป็นบอดี้การ์ดให้เขาอีก น่าจะเป็นเวรเป็นกรรมมากกว่า เปาเอ็ดระบือว่าพูดมาก ระบือแย้งว่าเราอยู่กันแค่สองคนเอง ถ้าอยู่กับคนอื่นเขาจะไม่พูดเด็ดขาด
"ถึงระบือจะไม่พูด แต่อาจารย์แน่ใจหรือว่าเรื่องนี้มันจะไม่ปูดออกมา ความลับไม่มีในโลกน่ะอาจารย์"
เปาคิดตามที่ระบือพูดแล้ว แอบหวั่นใจเหมือนกัน...
ศจีได้ฟังอ้ายเล่าเรื่องแป้งรํ่าออกไปข้างนอกกับเปา และระบือตั้งแต่เช้าเพิ่งกลับมาเมื่อกี้ ถึงกับตาวาว ต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ๆ สั่งให้อ้ายคอยจับตาดูแป้งรํ่ากับเปาไว้ให้ดี...
หลังจากเห็นแป้งรํ่ากับเปาอยู่ด้วยกันเมื่อกี้ ชานนท์ ตัดสินใจได้แล้วว่าเขาจะขออะไรจากคุณใหญ่เพื่อเป็นข้อแลกเปลี่ยนไม่ลงสมัครเลือกตั้ง เขารีบตรงกลับบ้าน แจ้งต่อท่านสุพจน์ว่าเขาจะไม่ลงสมัครเลือกตั้งอย่างที่พ่อต้องการ เพราะเขาอยากไปช่วยงานพี่ใหญ่ ท่านสุพจน์โกรธจัดตรงเข้าตบตี เตะต่อยลูกชายอุตลุด ปากก็ด่า "ไอ้ลูกทรพี...ไอ้ลูกเนรคุณ" ลั่นบ้าน ชานนท์ปล่อยให้พ่อซ้อมจนเขาหอบเหนื่อยไปเอง
"ไป...ไสหัวไป อย่ากลับมาให้ฉันเห็นหน้าแกอีก ฉันไม่มีลูกชายอย่างแก ฉันกับแกขาดกัน...ออกไป"
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น