ตอนที่ 12
สักพัก แป้งร่ำได้ยินเสียงรถ หันไปมองเห็นรถของคุณหญิงแล่นเข้ามาจอด เธอรีบหลบหลังเสา คุณหญิงดมดอกกุหลาบในมือก่อนคืนให้เปา เปาเห็นคุณหญิงชอบ เลยยกช่อดอกไม้นั้นให้โดยไม่คิดอะไร
"จริงเหรอ...เธอให้ฉันเหรอ...ขอบใจนะเปา...แล้วก็ขอบใจมากที่วันนี้ไปช่วยเรียกลูกค้าให้"
คุณหญิงลงจากรถโบกมือพร้อมกับกล่าวราตรีสวัสดิ์กับเปา แป้งร่ำแอบมองอยู่ตลอดถึงกับอึ้ง ยิ่งเห็นคุณหญิงเดินกอดดอกกุหลาบสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุขเข้าตัวตึก ยิ่งน้อยใจ น้ำตาคลอ...
ส่วนที่มุมซ่องสุมในบ้านรัตตภาคย์ ระบบ ระบือ เอื้อยกับอ้ายและอามุ่ยกำลังนั่งล้อมวงกินมื้อค่ำกันอยู่ ทั้งสามสาวต่างชิงกันอวดอ้างว่าเปาเป็นของตัวเองอย่างหน้าไม่อาย ระบือรำคาญโวยขึ้นกลางวง
"เว้ย...จะบ้ากันไปถึงไหน แย่งกันให้ตายก็ไม่มีวันได้กินหรอกเว้ย...เพราะพี่เปาของพวกเอ็งน่ะเขาเป็น..." ระบือนึกขึ้นได้รีบเอามือปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน
สามสาวจ้องระบือตาเขม็ง ถามคาดคั้นว่าเปาเป็นอะไร ระบือได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ ระหว่างนั้น เปาเดินเข้ามาพอดี อามุ่ยปรี่เข้า ไปฟ้องเปาว่าระบือนินทาเขา ระบือสะดุ้งโหยง ทุกคนถามระบือกันเซ็งแซ่ว่าตกลงเปาเป็นอะไรกันแน่ ระบือหนวกหู สั่งทุกคนหยุดถามได้แล้ว ทุกคนเงียบกริบ มองระบือเป็นตาเดียวกัน
"พี่เปาของพวกเอ็งน่ะเขาก็เป็น...เป็น...อาจารย์ของพี่บือน่ะสิวะ"
สามสาวเซ็งมากไม่เข้าใจว่าระบือจะพูดให้ได้อะไรขึ้นมา เปามองระบืองงๆ...
ในเวลาเดียวกัน คุณใหญ่เรียกแป้งร่ำมาพบที่ห้องทำงาน บอกว่าพรุ่งนี้ไปข้างนอกกับเขาหน่อย แป้งร่ำสงสัยว่าเขาจะพาไปไหน แต่ไม่มีสิทธิ์ถาม ได้แต่รับคำเหมือนหุ่นยนต์ คุณระเบียบกลับถามขึ้นว่าคุณใหญ่จะพาแป้งร่ำไปไหน เธอจะได้จัดเสื้อผ้าได้ถูก คุณใหญ่แค่จะพาแป้งร่ำไปซื้อของ
"...คุณระเบียบไม่ต้องไปด้วยนะ จะได้พักบ้าง ฉันไปกับคุณแป้งแล้วก็มีเปา...พอแล้ว"
คุณระเบียบรู้สึกแปลกๆแต่ก็รับคำ ศจีแอบฟังอยู่หน้าประตูห้องทำงานด้วยท่าทางเคืองจัดที่คุณใหญ่ชวนแต่แป้งร่ำไปซื้อของ ไม่ชวนเธอสักคำ เดินหงุดหงิดออกมายังสวนหลังบ้าน อยู่ๆวิฑิตก็เข้ามากอดเธอจากด้านหลัง แล้วซุกไซ้ซอกคอ ศจีหันมาเห็นวิฑิตตาเหลือก ลืมตัวผลักวิฑิตกระเด็นด่าลั่นว่า "ไอ้บ้า"
วิฑิตชักฉุนโวยกลับ ศจีเกรงจะมีใครได้ยิน รีบลากวิฑิตเข้ามุมลับตาคน เปลี่ยนท่าทีเป็นออดอ้อนอ้างว่าทำไปเพราะตกใจที่ถูกเขาจู่โจม และที่สำคัญ ถ้ามีใครมาเห็นแล้วไปบอกคุณใหญ่ มีหวังเธอตายแน่ๆวิฑิตคุยโวว่าจะต้องไปกลัวทำไมกับไอ้กระจอกอย่างคุณใหญ่
"หยุดพูดเลยนะ แล้วต่อไปนี้อย่าเล่นกับศจีแบบนี้อีก ไม่อย่างนั้นศจีจะไม่รักฑิตอีกต่อไป...คอยดู"
ศจีทำสะดิ้งเหมือนนางเอกละครสะบัดวิ่งหนีพระเอก ทั้งที่รู้สึกขยะแขยงวิฑิตแทบอาเจียน
ooooooo
คุณใหญ่พาแป้งร่ำเข้าร้านเพชรภายในห้างสรรพ-สินค้าหรู โดยมีเปาคอยตามอยู่ไม่ห่าง พนักงานขายเอาสร้อยเพชรน้ำงาม 3 เส้นมาวางตรงหน้า คุณใหญ่เลือกเส้นสวยที่สุดมาทาบคอแป้งร่ำ ถามว่าชอบไหม แป้งร่ำยังไม่ทันจะว่าอะไร คุณใหญ่บอกกับพนักงานขายว่าเขาเอาเส้นนี้ ช่วยห่อของขวัญให้ด้วย
"ฉันให้แป้ง...เป็นของขวัญวันเกิด"
เปาหันขวับมองหญิงคนรัก แป้งร่ำอ้าปากจะบอก
คุณใหญ่ว่าเธอไม่อยากได้ แต่คุณใหญ่ตบไหล่เธอเบาๆราวกับจะห้ามไม่ให้พูดอะไร
"แป้งไม่อยากได้...แต่ฉันอยากให้" คุณใหญ่สีหน้าเรียบเฉย แต่น้ำเสียงหนักแน่น แป้งร่ำได้แต่อึ้ง...
เปาทนไม่ไหวที่วันนี้แป้งร่ำเอาแต่ทำหน้าบึ้งตึงใส่ ดักรออยู่หน้าห้องน้ำ พอแป้งร่ำเดินออกมา เขารีบคว้าข้อมือดึงหลบมุม ถามว่าเป็นอะไรไปถึงหน้าบูดหน้าบึ้งใส่เขาตั้งแต่เช้าแล้ว แป้งร่ำตวาดว่าเรื่องของเธอ
"เรื่องของคุณมันก็เรื่องของผมด้วย...ไม่ใช่เหรอ"
"ไม่ใช่...เรื่องของฉันก็เรื่องของฉัน เรื่องของนายก็เรื่องของนาย" แป้งร่ำว่าแล้วสะบัดมือออก ผลักเปาอย่างแรงแล้ววิ่งหนี เปามองตามไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น...
ไม่นานนักมีคนปากสว่างโทร.มารายงานกานดาว่าเห็นคุณใหญ่พาแป้งร่ำไปซื้อเพชร กานดาเจ็บใจหันไปฟาดศจีไม่ยั้ง ฐานปล่อยให้แป้งร่ำได้สร้อยเพชรจากคุณใหญ่ไปง่ายๆ ศจีทนไม่ไหวผลักกานดากระเด็นก้นจ้ำเบ้า อ้ายรีบเข้ามาประคอง กานดาต่อว่าศจีที่กล้าทำอย่างนี้กับตน
"ยิ่งกว่านี้ศจีก็กล้านะคะ...ขอบอก" ศจียิ้มกวน กานดาปรี๊ดแตกที่ศจีแข็งข้ออ้าปากจะด่า แต่ศจีไม่อยู่ฟังเดินหนี มาเจอแป้งร่ำถือถุงใส่สร้อยเพชรกลับเข้ามาพอดี เธอรีบปรี่เข้าหา
"ปากมันมาเลยนะ นังแป้งร่ำ"
แป้งร่ำสวนทันที "ปากเสียตลอดเลยนะคุณศจี"
ศจีโกรธ พุ่งจะฉกถุงใส่สร้อยเพชร แป้งร่ำเอี้ยวตัวหลบ นังมารร้ายถึงกับหัวทิ่ม พอตั้งหลักได้ปราดเข้าใส่หมายจะตบแป้งร่ำ แต่คุณใหญ่เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน ศจีรีบเข้าไปเกาะแขนคุณใหญ่ ฟ้องว่าแป้งร่ำเอาเพชรที่คุณใหญ่ซื้อให้มาเยาะเย้ยเธอ แถมผลักเธอจนหัวทิ่ม เธอทนไม่ไหวเลยลุกขึ้นสู้
คุณใหญ่เบื่อเรื่องโกหกของศจีเต็มที ทำหน้าเอือมระอา เดินหนี ศจีรีบวิ่งตามไปออดอ้อน แป้งร่ำถอนใจเฮือก เหลือบเห็นเปายืนมองตัวเองอยู่ ยังเคืองเรื่องคุณหญิงไม่หาย สะบัดหน้าจะเดินหนี เปาพุ่งคว้าข้อมือไว้ แป้งร่ำตกใจสั่งให้ปล่อย เดี๋ยวมีใครมาเห็น เปาดึงเธอหลบมุมถามว่าเป็นอะไรไป แป้งร่ำยังงอนไม่หาย ผลักเขาออกแล้ววิ่งหนีขึ้นห้อง ปล่อยให้เปายืนงงอยู่ตรงนั้น...
คุณระเบียบมองสร้อยเพชรในกล่องอย่างตื่นตาตื่นใจ ชมไม่หยุดปากว่าสวยมาก แป้งร่ำปิดฝากล่องแล้วโยนไปที่เตียงนอนอย่างไม่ไยดี คุณระเบียบตกใจ หันมาเอ็ดแป้งร่ำที่ทำแบบนั้นกับสร้อยราคาเป็นล้านๆ แล้วบอกให้เอาไปเก็บให้ดีๆ แป้งร่ำไม่สนใจ แถมบอกว่าถ้าคุณระเบียบชอบ เธอยกให้
"คุณแป้งคะ นี่เป็นของที่คุณใหญ่ตั้งใจมอบให้คุณแป้งในวันเกิด มันเป็นของที่มีค่ามากนะคะ"
"ของมีค่า...สำหรับคนอื่นอาจจะใช่...แต่ไม่ใช่สำหรับแป้ง" แป้งร่ำพึมพำ...
ด้านเปาอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จรีบหยิบไหมพรมกับหนังสือคู่มือถักนิตติ้งขึ้นมาอ่านแล้วลงมือถักไหมพรมอย่างตั้งอกตั้งใจด้วยท่าทางเก้ๆกังๆหวังจะให้เสร็จทันวันเกิดหญิงคนรัก อยู่ๆระบือก็เปิดประตูห้องเปาผลัวะ เรียกเขาไปกินข้าว พอเห็นเปากำลังถักนิตติ้ง ระบือขยี้ตาอย่างไม่เชื่อสายตาก่อนจะถอยกรูดออกจากห้องปิดประตูไว้อย่างเก่ายืนหน้าซีดอย่างกับเห็นผี
"กูว่าแล้ว ชัดเลย คราวนี้ชัดเลย...โธ่...อาจารย์นะอาจารย์ ตอนแรกไอ้เราก็นึกว่าพระเอกเกาหลี ที่แท้นางเอกชัดๆมีถักไหมพรมสีชมพูด้วย"
เปาเปิดประตูห้องออกมาจะอธิบาย ระบือรีบสาบานว่าไม่เปิดเผยเรื่องนี้ให้ใครรู้ เปาไม่อยากให้ใครได้ยินคว้ามือระบือ จะลากเข้าไปคุยในห้อง ระบือตกใจสะบัดมือหลุดเผ่นแน่บ...
ยังไม่ทันไร ระบือที่รับปากเปาดิบดีกลับประกาศกลางวงกินข้าวว่าเปาเป็นตุ๊ด อามุ่ยไม่พอใจตบโต๊ะกินข้าวปังแล้วตบระบือหน้าคว่ำที่ใส่ความเปาของเธอ ระบือยืนยันว่าไม่ได้ใส่ความเขาเห็นมากับตาจริงๆ เอื้อยกับอ้ายช่วยกันรุมตบหัวระบือหาว่าอิจฉาที่เปาหล่อกว่า เท่กว่า
"เฮ้ย...พวกแกนั่นแหละไม่สวยแล้วยังโง่ ตาก็ถั่วเห็นกงจักรเป็นดอกบัว เห็นตุ๊ดเป็นผู้ชาย เห็น..."
ระบือเหลือบเห็นเปาเดินเข้ามารีบหุบปากเงียบ...ด้านอามุ่ยไม่ยอมให้ระบือลอยนวลไปง่ายๆลากเข้าไปที่ห้องนอนของเปา เหวี่ยงลงไปกองกับพื้น ระบือร้องกลัวแล้วๆ เปาขอร้องอามุ่ยอย่าทำอะไรระบืออีกเลย อามุ่ยไม่หยุด ระบือซี้ซั้วพูดให้ร้ายว่าเปาเป็นตุ๊ด เธอยอมไม่ได้
"เอาล่ะ...ช่างมันเถอะ...ไปๆๆ ออกไปกันได้แล้ว" เปาตัดรำคาญ
ระบือดีใจขยับจะออกจากห้อง อามุ่ยไม่ยอมพุ่งล็อกคอเขาไว้อ้างว่าต้องสั่งสอนคนที่ชอบใส่ร้ายคนอื่นให้รู้สำนึก ระบือ ร้องลั่นว่าไม่ได้ใส่ร้าย เขาเห็นกับตาว่าเปานั่งถักไหมพรมสีชมพู เปาสะอึก อามุ่ยชะงักเหลียวมองหน้าเปา ระบือได้ทีรีบเผ่น เปาชิ่งด้วย อามุ่ยวิ่งตามมาดึงแขนไว้ ถามว่าที่ระบือพูดเป็นความจริงหรือเปล่า เปาไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธ เพียงแต่บอกว่าตัวเองไม่ได้เป็นตุ๊ด
"ก็เพราะลื้อไม่ได้เป็นตุ๊ดน่ะสิ อั๊วถึงจะอกแตกตายอยู่แล้ว อั๊วไม่ยอมนะ นี่ลื้อถึงขนาดจะถักไหมพรมให้ใครหา... อาเปา...อั๊วไม่ยอมนะ อั๊วไม่ยอม" อามุ่ยทุบเปาอุตลุด เปารวบมือเธอไว้ได้
อีกมุมหนึ่ง แป้งร่ำเดินมาเห็นพอดี หยุดกึก อามุ่ยสะบัดมือเปาหลุดแล้วโดดกอดคอเขาไว้แน่น
"ไม่นะ...อาเปา ลื้ออย่าทำอะไรให้ใครขนาดนั้นนะ ลื้อต้องรักอั๊วคนเดียวๆ...นะๆๆ"
เปาได้แต่ถอนใจเซ็งไล่อามุ่ยไปนอนได้แล้ว อามุ่ยขอคำสัญญาก่อนว่าเขาจะไม่ทำอะไรให้ใครแบบนี้และจะรักเธอคนเดียวเท่านั้น แป้งร่ำยืนตัวชาก่อนจะรวบรวมสติได้หันหลังกลับ มือไปปัดกระถางต้นไม้ตกแตก เปาหันไปเห็นแป้งร่ำที่ค้อนเขาขวับด้วยความน้อยใจก่อนจะวิ่งหนี เปาจะตามแต่
อามุ่ยเกาะแน่นอย่างกับตุ๊กแกเลยได้แต่มองแป้งร่ำที่วิ่งหนีไปไกลแล้ว...
คืนนั้น เปาพยายามโทร.หาแป้งร่ำ แต่เธอไม่ยอมรับสาย เปาอ่อนใจ กดวางสาย แล้วหยิบไหมพรมมาตั้งหน้าตั้งตาถักต่อ
ooooooo
เช้าวันต่อมา คุณใหญ่โกรธจัดเมื่อรู้จากธณพว่าท่านสุพจน์คิดจะดอดไปพบ มร.ลู่ ที่เซี่ยงไฮ้ในวันพรุ่งนี้เพื่อเจรจาธุรกิจตัดหน้าเขา คุณใหญ่ยอมให้เกิดเรื่องแบบนี้อีกไม่ได้เด็ดขาด สั่งธณพจัดการจองตั๋วเครื่องบิน เขาจะไปเซี่ยงไฮ้คืนนี้ คุณหญิงเพิ่งเดินเข้ามาได้ยินไม่ถนัด จึงถามขึ้นว่า
"อะไรกันคะ...ใครจะไปไหนเอ่ย"
"พี่จะต้องไปเซี่ยงไฮ้ด่วนนะ...น้องหญิง...คงจะไปซัก 2-3 วัน"
"แต่พรุ่งนี้วันเกิดแป้งนะคะ พี่ใหญ่บอกจะอยู่ฉลองด้วยกันไงคะ...โห พี่ใหญ่ เบี้ยวอีกแล้ว"
คุณใหญ่อ้างว่ามีงานด่วนจริงๆ และที่สำคัญธุรกิจสำคัญ เหนือสิ่งอื่นใด...
แป้งร่ำขอให้คุณระเบียบสอนพับกลีบดอกบัว พรุ่งนี้เธอ จะตื่นแต่เช้ามาพับกลีบดอกบัวถวายพระ พ่อกับแม่ของเธอคงจะดีใจ แป้งร่ำแววตาแอบเศร้า บ่นว่าอยากให้พ่อกับแม่มา อยู่ฉลองวันเกิดกับเธอด้วย
"ก็ตามไปอยู่กับพ่อแม่เธอซะเลยสิจ๊ะ...แป้งร่ำ"
แป้งร่ำโกรธ หันขวับไปเห็นศจีเดินหัวเราะคิกคักมากับอ้ายก็ต่อว่า "มากไปแล้วนะศจี"
ศจีไม่หยุด ยังพูดจากวนประสาท แป้งร่ำด่ากลับอย่างไม่ยอมแพ้ ศจีทนไม่ได้จะเข้าไปตบ แป้งร่ำคว้าก้านดอกบัวฟาดใส่ไม่ยั้ง นังมารร้ายศจีสู้ไม่ได้ต้องล่าถอยออกไปพร้อมกับ อ้าย เจอกานดาที่แต่งตัวสะสวยเตรียมจะออกไปข้างนอก ศจีแกล้ง ถามเสียงดังว่าจะไปบ่อนหรือ กานดารีบเอามือปิดปากศจี
"ปากสว่างจริงนะหล่อน จะไปบ่อนอะไรล่ะ เงินทอง ก็ยิ่งไม่ค่อยจะมี...ก็หล่อนนั่นแหละมัวแต่ทำอะไรอยู่ไม่ไถเงิน คุณใหญ่มาให้ฉันบ้างเลย"
"เอ...ไม่ไปบ่อน แล้วคุณดาจะไปไหนเหรอคะ"
กานดาเอานิ้วจิ้มหัวศจี ปรามว่าอย่ามายุ่ง ธุระไม่ใช่ ธุระของศจีมีอยู่อย่างเดียวก็คือไปไถเงินคุณใหญ่มาให้เธอเยอะๆ กานดาจิ้มหัวศจีเสียเอียง แล้วออกไป ศจีมองตามตาวาว
"ถึงไม่บอก ฉันก็รู้ว่าแกจะไปไหน...ขอให้สนุกกับไอ้วิฑิตให้เต็มที่นะ...นังกานดา" ศจียิ้มสะใจ...
แผนของศจีได้ผลเกินคาด กานดาเจอต่างหูที่ศจีตั้งใจทิ้งไว้ที่รังรักของเธอกับวิฑิต เลยทะเลาะกันบ้านแทบแตก ถามคาดคั้นว่าต่างหูนี่เป็นของใคร วิฑิตนิ่งไม่ตอบ กานดาไล่ทุบตีอุตลุด วิฑิตขอร้องให้หยุด แต่ไร้ผล เขาเลยผลักเธอหัวกระแทกโต๊ะเลือดซึม กานดาตัดพ้อต่อว่าว่าทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้
"ฑิตใจร้าย ฑิตทำพี่ได้ยังไง...คอยดูนะ ถ้าพี่รู้ว่ามันเป็นใคร พี่จะฉีกอกมันให้เป็นชิ้นๆเลย คอยดู"
วิฑิตเซ็งจัด เดินกระแทกเท้าปังๆออกจากห้อง ทิ้งกานดา ร้องไห้ครวญครางอยู่คนเดียว
ooooooo
ชานนท์อยู่ฉลองวันเกิดแป้งร่ำวันพรุ่งนี้ไม่ได้ เพราะพ่อของเขาสั่งให้ไปเซี่ยงไฮ้ด้วย ชานนท์เลยเอาของขวัญวันเกิดมาให้แป้งร่ำล่วงหน้า แป้งร่ำขอบคุณเขามาก มองกล่องของขวัญนิ่ง ชานนท์ทักว่าจะไม่เปิดดูหน่อยหรือ แป้งร่ำยิ้ม ค่อยๆแกะห่อของขวัญออก เห็นข้างในเป็นรองเท้าไม่มีส้น
"เผื่อว่ารองเท้าที่คุณแป้งมีอยู่ มันสวย สูงแต่ทำให้คุณแป้งเจ็บ คุณแป้งอาจจะอยากลองเปลี่ยนมาใส่รองเท้าคู่นี้ดูบ้าง" แป้งร่ำมองชานนท์อึ้ง รู้ทันทีว่าเขาแอบได้ยินเธอพูดเปรียบเทียบรองเท้าส้นสูงเหมือนกับชีวิตเธอว่า สวย สูงแต่ไม่สบายให้เปาฟังตอนวันงานดินเนอร์การกุศลครั้งนั้น
"แฮปปี้เบิร์ธเดย์นะครับ หวังว่านี่คงจะเป็นของขวัญวันเกิดชิ้นแรกที่คุณแป้งได้รับ"
แป้งร่ำยิ้มเจื่อน ไม่มีใครทันสังเกตเห็น คุณใหญ่ยืนมองเหตุการณ์นี้อยู่ด้วยความหึงหวง...
พอคุณเล็กรู้ว่าชานนท์ให้รองเท้าเป็นของขวัญวันเกิดแป้งร่ำ แซวเขาว่าเค็มมาก ให้ของขวัญน้องนุ่งทั้งทีแค่รองเท้าคู่เดียว คุยทับว่าวันพรุ่งนี้ให้รอดูของขวัญของตนเองเสียก่อนแล้วจะอึ้ง แล้วหันไปสมน้ำหน้าชานนท์ที่ไม่ได้อยู่ฉลองด้วย คุณหญิงอาสาจะทำเค้กให้ แป้งร่ำอยากได้รสอะไรขอให้บอก
"คุณหญิงคะ...ไม่ได้สำคัญอะไรนักหนา อย่าลำบากเลยค่ะ"
"ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมา พวกเราไม่เคยฉลองวันเกิดให้แป้งเลยนะ สงสัยปีนี้จะฤกษ์ดี เราต้องฉลองกันหน่อย น่าเสียดายพี่ใหญ่กับพี่นนท์ไม่อยู่ด้วย"
คุณเล็กสมน้ำหน้าชานนท์อีกครั้ง เลยโดนเขาตบกะโหลกหยอกเย้าหนึ่งที ทุกคนพากันขำ แป้งร่ำนึกถึงใครบางคน ไม่รู้ว่าเขาอยากจะอยู่ฉลองกับเธอไหม...
ขณะเปากำลังขะมักเขม้นถักผ้าพันคอไหมพรมสีขาวสลับสีชมพูให้แป้งร่ำ ถักๆรื้อๆอยู่หลายครั้งเพราะไม่ค่อยชำนาญ จังหวะนั้น มีเสียงเอื้อยเคาะประตูห้องเรียก เปารีบเก็บของซุกไว้หัวเตียง แล้วลุกไปเปิดประตู เอื้อยบอกว่าคุณใหญ่
เรียกไปพบที่ห้องทำงาน ครู่ต่อมา เปามายืนอยู่ต่อหน้าคุณใหญ่
"ฉันจะไปเซี่ยงไฮ้ 2-3 วัน ดูแลคุณแป้งร่ำให้ดี...ระวังชานนท์ด้วย...เข้าใจไหม"
เปาสีหน้าประหลาดใจ ก่อนจะรับคำ...อีกมุมหนึ่งตรงลานจอดรถบ้านรัตตภาคย์ ธณพตำหนิวิฑิตที่หายหัวไปตั้งแต่เช้าเพิ่งจะโผล่มา วิฑิตอ้างว่าป้าไม่สบายหกล้มหัวแตกเลยต้องพาไปหาหมอ ธณพอบรมว่าทีหน้าทีหลังจะไปไหนมาไหนต้องขออนุญาตก่อน เผื่อเจ้านายมีเรื่องฉุกเฉิน
"เตรียมรถให้พร้อม สองทุ่มไปสนามบิน คุณใหญ่จะไปเซี่ยงไฮ้"
วิฑิตตาวาว ธณพตวาดใส่ว่าได้ยินที่พูดไหม วิฑิตรับคำอย่างไม่ค่อยพอใจ ธณพจ้องหน้า เตือนว่าอย่าให้มีอะไรบกพร่องอีกเด็ดขาด วิฑิตมองตามธณพเดินไปทางตึกใหญ่
"รับรองครับคุณณพว่าไม่มีอะไรบกพร่องแน่ แถมกระผมยังจะจัดเพิ่มให้อีกชุดใหญ่ด้วย"
วิฑิตหัวเราะสะใจ หยิบมือถือขึ้นมาโทร.รายงานเรื่องนี้ กับลูกน้องท่านสุพจน์ ไม่ทันเห็นว่าธณพหันกลับมามองเขาด้วยสีหน้าครุ่นคิดสงสัย...
คุณหญิงพอมองออกว่าชานนท์รู้สึกอย่างไรกับแป้งร่ำ เตือนเขาว่าถ้าพี่ใหญ่รู้เข้าต้องเป็นเรื่องแน่ๆ ชานนท์อ้างว่าเขาขอแค่ได้แอบรักแป้งร่ำก็พอ คุณหญิงเห็นใจชานนท์มาก โผกอดให้กำลังใจ ธณพเดินผ่านมาเห็นภาพนั้นแล้วเศร้า เดินจากไปอย่างหงอยๆ ทันใดนั้น เสียงมือถือของชานนท์ดังขึ้น
ท่านสุพจน์โทร.มาตามให้รีบกลับทันที เขาเลื่อนไปเซี่ยงไฮ้เป็นคืนนี้ คุณหญิงอดแปลกใจไม่ได้ที่บังเอิญพี่ชายของเธอก็จะไปเซี่ยงไฮ้คืนนี้เหมือนกัน ชานนท์รู้สึกทะแม่งๆว่านี่ต้องไม่ใช่เรื่องบังเอิญ...
ก่อนแป้งร่ำจะเข้านอนเตือนคุณระเบียบว่าพรุ่งนี้อย่าลืมปลุกเธอแต่เช้ามืด จะได้มีเวลาพับกลีบดอกบัวถวายพระ
คุณระเบียบอาสาจะพับเตรียมไว้ให้คืนนี้เลย แป้งร่ำอยากทำเองมากกว่า ตั้งใจจะเอาไปไหว้พ่อกับแม่ด้วย คุณระเบียบอ้าปากจะค้าน
"เอาอย่างนี้ค่ะ...งั้นเราพับด้วยกันตอนนี้เลย"
"แต่ดอกไม้อยู่หลังบ้านนะคะ"
"ดอกไม้อยู่หลังบ้าน เราก็ไปหลังบ้านสิคะ" แป้งร่ำคว้ามือคุณระเบียบจูงออกจากห้อง...
ที่มุมซ่องสุมของคนรับใช้บ้านรัตตภาคย์ เอื้อยจัดดอกบัวลงแช่ในถังน้ำใบเล็ก ขณะที่คนอื่นๆล้อมวงกินข้าว อ้ายไม่วายปากเสียกัดแป้งร่ำว่าชาตินี้คงต้องทำบุญหนักๆหน่อย ชาติหน้าจะได้ไม่ต้องเกิดมาเป็นอีหนูของใครอีก เอื้อยสวนทันทีว่าจะเก็บปากไว้กินข้าวหรือจะเอาไว้โดนตบ อ้ายไม่ยอมแพ้ ท้าเอื้อยเหยงๆ
จังหวะนั้นคุณระเบียบเดินเข้ามากับแป้งร่ำ ทุกคนรีบนั่งกินข้าวกันเรียบร้อย ยกเว้นอ้ายกับอามุ่ย ระบือชวนแป้งร่ำกินข้าวด้วยกัน ระบบตบหัวลูกชายผัวะฐานทะลึ่งไม่เข้าท่าแป้งร่ำไม่ถือสากลับบอกว่าวันหลังจะมากินด้วย อามุ่ยหมั่นไส้ถามแป้งร่ำว่าจะมาวันไหนช่วยบอกด้วย เธอจะได้ไม่กิน
"แล้วมาทำไมเนี่ย อย่าบอกนะว่าจะมาหาอาเปาของอั๊ว"
"อามุ่ย...ขอโทษคุณแป้งร่ำเดี๋ยวนี้"
อามุ่ยเถียงว่าไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมต้องขอโทษ เสียงเปาปรามอามุ่ยดังขึ้น อามุ่ยปรี่เข้าไปหาเปาบอกให้กลับเข้าห้อง เดี๋ยวเธอจะเอาข้าวไปให้กินที่ห้อง คุณระเบียบไม่พอใจมาก
"นี่เปา...อามุ่ยชักจะเอาใหญ่แล้วนะ เมื่อกี้พูดจาไม่ดีกับคุณแป้งร่ำ..."
"ช่างเถอะค่ะคุณระเบียบ เราเอาดอกไม้ไปพับในบ้านก็แล้วกัน" แป้งร่ำปรี่เข้าไปคว้าถังแช่ดอกบัวด้วยตัวเอง พอดีกับเปาตั้งใจจะช่วยยก มือของทั้งคู่จับกันพอดี แป้งร่ำยังงอนอยู่รีบดึงมือออก หันไปสั่งเอื้อยยกถังใส่ดอกบัวเข้าไปให้ในบ้านด้วย แล้วจ้ำพรวดๆออกไป คุณระเบียบรีบตาม เอื้อยจะยกถังใส่ดอกบัว เปาอาสายกไปเองแล้วคว้าถังเดินไปเลย ไม่สนใจเสียงทัดทานของอามุ่ย ระบบงงว่ามันเรื่องอะไรกัน
"จะอะไรล่ะพ่อ ดูตามรูปการณ์แล้วก็พอจะสันนิษฐานได้ว่านอกจากถักไหมพรมแล้ว อาจารย์เปาของฉันยังเก่งเรื่องการพับดอกไม้ด้วย ช่างเป็นแม่บ้านแม่เรือนซะจริงๆ...อยากจะช่วยคุณแป้งร่ำพับดอกบัวแน่นอน...ฟันธงนะยะ" ระบือทำสะดิ้ง เอื้อยกับอ้ายหันมองหน้ากันหรือว่าจะจริงอย่างระบือว่า...
เปายกถังใส่ดอกบัวตามมาวางตรงหน้าแป้งร่ำที่ยังทำหน้าหงิกหน้างอใส่ คุณระเบียบขอบใจที่เปาช่วยเป็นธุระยกถังมาให้แทนเอื้อย แล้วบอกให้กลับไปกินข้าวได้ เปายังไม่หิวอยากอยู่ช่วยเผื่อคุณแป้งร่ำมีอะไรจะให้รับใช้ คุณระเบียบเห็นดีด้วย แป้งร่ำไม่พอใจคว้ามีดมาตัดก้านบัวฉับๆ คุณระเบียบเตือนให้ระวังมีดจะบาดยังพูดไม่ทันขาดคำ แป้งร่ำเฉือนนิ้วตัวเองเลือดสาด เปาพุ่งคว้ามือหญิงสาวทันที
คุณระเบียบเห็นเลือดหน้ามืดเป็นลมล้มพับไปตรงนั้นเปารีบห้ามเลือดแล้วใส่ยาปิดปลาสเตอร์ให้ แป้งร่ำยังฤทธิ์เยอะ เปาทำแผลให้เสร็จเธอรีบดึงมือออก เปาถามว่าโกรธเขาเรื่องอะไร แป้งร่ำสะบัดหน้าหนี
"รักกันอยู่ดีๆ คุณก็มาโกรธอะไรผมก็ไม่รู้" เปาพูดจบคว้าตัวแป้งร่ำมากอดหน้าตาเฉย
"จะบ้าเหรอ...ปล่อย...เดี๋ยวคุณระเบียบมาเห็น"
"ไม่เห็นหรอก...ยังนอนสลบอยู่เลย...บอกมาก่อน คุณโกรธอะไร"
แป้งร่ำเงียบไม่พูด เปาขู่ว่าถ้าไม่ยอมบอกเขาจะจูบ ไม่ขู่เปล่ากอดแป้งร่ำแน่น แล้วทำท่าจะจูบ
"บอกก็ได้...บอกแล้ว...ก็...เธอไม่ได้รักฉันคนเดียว เธอมีคุณหญิงกับอามุ่ยด้วย" แป้งร่ำน้ำตาคลอ
เปาพอจะเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น "โธ่เอ๊ย...ชีวิตนี้ผมไม่มีใครนอกจากคุณคนเดียว...คุณเชื่อผมไหม...เพิ่งจะรู้ว่าคุณหนูก็ขี้หึง" เปายิ้มยั่ว แป้งร่ำหมั่นไส้ผลักเขาออกแล้ววิ่งหนี เปามองตามด้วยความรักหมดหัวใจ ทั้งสองคนปรับความเข้าใจกันได้ในที่สุด
ooooooo
หลังจากตักบาตรเสร็จ เปาขับรถพาแป้งร่ำและคุณระเบียบไปยังที่เก็บอัฐิพ่อแม่ของแป้งร่ำ คุณระเบียบขอตัวไปสนทนาธรรมกับท่านเจ้าอาวาส ปล่อยให้แป้งร่ำอยู่ลำพังกับเปา แป้งร่ำวางแจกันดอกบัวหน้าที่เก็บอัฐิของท่านทั้งสอง บอกท่านว่าวันนี้วันเกิดเธอ เธอคิดถึงท่านทั้งสองมาก เปายืนมองอย่างสงสาร
"แป้งอยากมีคุณพ่อกับคุณแม่อยู่ใกล้ๆ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ พักผ่อนให้สบาย ไม่ต้องห่วงแป้ง"
เปาคุกเข่าลงข้างๆหญิงสาว พูดกับอัฐิพ่อและแม่ของเธอ "ผมจะดูแลแป้งร่ำให้เอง"
แป้งร่ำมองสบตาเปาซึ้งใจ เสียงคุณระเบียบดังขึ้นด้านหลัง เร่งให้กลับกันได้แล้ว แดดเริ่มร้อนแล้วเดี๋ยวจะไม่สบาย คุณระเบียบจะกางร่มให้แป้งร่ำ เปารับร่มมากางให้เอง แป้งร่ำกับคุณระเบียบเดินนำ อยู่ๆเปารู้สึกเหมือนมีลมพัดวูบผ่านหน้า ชะงักฝีเท้า เสียงคุณระเบียบเร่งเปาให้มากางร่มไวๆ เปารีบเดินตามเลยไม่เห็นที่เก็บอัฐิของพ่อกับแม่ตัวเองซึ่งอยู่ตรงข้ามกับที่เก็บอัฐิพ่อแม่ของแป้งร่ำ
ooooooo
ขณะเดียวกัน ที่นครเซี่ยงไฮ้ ท่านสุพจน์ตกลงธุรกิจกับ มร.ลู่ ตัดหน้าคุณใหญ่ไปเรียบร้อย คุณใหญ่ ได้แต่เจ็บใจแค้นใจที่ท่านสุพจน์ทำแบบนี้กับตนเองเป็นครั้งที่สองแล้ว ชานนท์เห็นคุณใหญ่มาถึงได้รู้ว่าพ่อเล่นสกปรก รีบตามมาขอโทษคุณใหญ่
"ไม่เป็นอะไรนนท์ ไม่เป็นอะไร"
คุณใหญ่ตบไหล่ชานนท์เบาๆ แล้วหันหลังเดินจากไป ทิ้งให้ชานนท์ยืนซึมกับสิ่งที่พ่อของเขาทำ...
คุณใหญ่ถามธณพว่ามันเป็นแบบนี้ได้อย่างไร ท่านสุพจน์มาก่อนพวกเราได้อย่างไร ใครเป็นหนอนบ่อนไส้ให้ท่านสุพจน์ ธณพได้แต่นิ่งอึ้ง นึกถึงตอนที่วิฑิตรีบโทรศัพท์ไปหาใครบางคนทันทีที่เขาสั่งให้เตรียมรถให้พร้อมไปสนามบิน คุณใหญ่จะไปเซี่ยงไฮ้ ธณพนึกแล้วเจ็บใจ
"ผมจะลากคอมันมาให้ได้"
"เร็วที่สุด...ฉันอยากจะฆ่ามัน" คุณใหญ่ขบกรามแน่นด้วยความแค้น
ooooooo
ตกค่ำ งานฉลองวันเกิดเล็กๆของแป้งร่ำก็เริ่มขึ้น คุณหญิงเอาขนมเค้กที่ทำเองกับมือวางตรงหน้าแป้งร่ำ คุณเล็กยื่นกล่องของขวัญกล่องเล็กๆให้ แป้งร่ำเปิดดูเห็นเป็นแหวนเพชรก็ตกใจ ไม่กล้ารับเกรงจะไม่เหมาะ คุณเล็กอ้างว่าเป็นแค่แหวนใส่เล่น ไม่ใช่แหวนหมั้นสักหน่อย ถ้าเป็นแหวนหมั้นต้องเม็ดใหญ่กว่านี้
"ต๊าย...คุณใหญ่ไม่อยู่ก็จีบน้องแป้งดื้อๆอย่างนี้เลยหรือคะคุณเล็ก"
แป้งร่ำ คุณหญิงกับคุณเล็กหันไปมองตามเสียงเห็นศจียืนอยู่กับอ้าย คุณเล็กว่ากระทบว่าใครจุดธูปเรียกศจีมา ศจีไม่สนใจ พูดเยาะเย้ยแป้งร่ำว่าน่าเสียดายที่คุณใหญ่ไม่อยู่ งานวันเกิดเลยกร่อย
"แต่เธออยู่น่ะกร่อยกว่าเยอะเลย...ศจี"
"นังแป้ง...เอ๊ย น้องแป้ง ทำไมคะ ก็ศจีอยู่ของศจีอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว ถ้าน้องแป้งอยากจะลุกขึ้นมาฉลองวันเกิดก็เชิญไปฉลองที่อื่นสิคะ...ถึงจะถูก"
"ใช่ค่ะ...ฉลองในครัวก็ได้นะคะ" อ้ายสาระแนขึ้นมาทันที
คุณหญิงต้องปราม อ้ายถึงยอมหุบปาก แป้งร่ำลุกพรวด คว้าขนมเค้ก หันไปชวนคุณหญิงกับคุณเล็กไปฉลองในครัวกันดีกว่าแล้วจ้ำอ้าวไปทันที คุณหญิง คุณเล็กกับคุณระเบียบเดินตาม คุณเล็กไม่วายหันมาชี้หน้าด่าศจีว่ายัยกระสือ ห้ามตามไปหลอกหลอนพวกตนอีก ศจีโกรธลงกับใครไม่ได้เลยเล่นงานอ้ายแทน...
ขณะระบือกำลังเม้าท์เรื่องเปาเป็นตุ๊ดให้ระบบฟัง แถมออกท่าทางสะดีดสะดิ้งล้อเลียนเปาโดยที่ไม่เห็นว่าแป้งร่ำ คุณหญิง คุณเล็กกับคุณระเบียบยืนฟังอยู่ด้านหลัง ระบบสะกิดระบือให้รู้ตัว แต่เขาไม่หยุด
"อะไร...อย่ากวนใจเปาสิฮ้าคุณแป้ง เปาพับดอกบัวให้คุณแป้งถวายพระอยู่ คนกำลังยุ่งไม่เห็นรึไงยะ"
"ยุ่งมากไหมยะ" คุณหญิงแกล้งถาม
ระบือได้ยินเสียงคุ้นๆหันมามอง เห็นพวกคุณๆกับแม่ตัวเองยืนอยู่ ทำท่าจะร้องไห้ คุณระเบียบซัดลูกชายผัวะๆฐานทะลึ่งไม่เข้าท่า เปากำลังทำกับข้าวอยู่ในครัวได้ยินเสียงหันมามอง ส่วนอามุ่ยซึ่งเกาะติดเปาแจทำตาถลนใส่แป้งร่ำ คุณหญิงบอกคุณระเบียบหยุดตบตีลูกได้แล้ว เดี๋ยวไม่ได้ฉลองวันเกิดให้แป้งร่ำ ระบบ ระบือ กับเอื้อยตาโตด้วยความดีใจ ที่พวกคุณๆลงมาฉลองวันเกิดกับพวกตน
จากนั้น อาหารหน้าตาน่ากินมากมายถูกนำมาวางกลางโต๊ะกินข้าว ทุกคนนั่งล้อมวงกินกันอย่างมีความสุข ยกเว้นอามุ่ยที่หน้าตาบึ้งตึงและทำท่าเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเปาตลอดเวลา สักพักแป้งร่ำพูดขึ้นว่า
"อืม...คุณระเบียบจำได้ไหมคะ เปาเคยทำกับข้าวให้เรากินที่เซี่ยงไฮ้"
คุณระเบียบจำได้ดีว่าเปาทำอร่อยมากเธอกินจนท้องแทบแตก คุณหญิงพยักพเยิดเห็นด้วย เปาก็เคยทำซุปให้เธอกินเช่นกัน แป้งร่ำหันขวับมองเปา ความหึงเริ่มปุดๆ คุณหญิงขอให้เปาโชว์ฝีมือทำอาหารให้กินหน่อย เอาผัดผักเหมือนที่ทำให้แป้งร่ำกินที่เซี่ยงไฮ้ก็ได้
เปารีบเข้าครัวทำผัดผักอย่างคล่องแคล่ว ตักใส่จานพร้อมเสิร์ฟ พอหันจะออกไปเจอแป้งร่ำยืนมองอยู่ ถามประชดว่าเธอจะมีบุญได้กินซุปฝีมือเขาบ้างไหม เปาอมยิ้ม รู้ว่าแป้งร่ำหึง โอบเอวเธอเข้ามาใกล้ๆ
"รับรองจะทำกับข้าวให้กินตลอดชีวิตเลย...อย่าเบื่อละกัน"
เสียงคุณหญิงชมว่าหอมจังเลยดังขึ้น แป้งร่ำรีบผลักเปาออกห่าง คุณหญิงเข้ามาเห็นผัดผักชมว่าน่ากินมากแล้วหยิบจานจากมือเปามาถือ แป้งร่ำเกรงใจคุณหญิงเลยคว้าจานผัดผักมาถือเอง อามุ่ยตามเข้ามาเห็นแป้งร่ำยืนอยู่ใกล้เปา ตวาดลั่นว่าทำอะไรกัน คุณหญิงต้องปรามอามุ่ยให้ลดเสียงลงหน่อย
"อาเบียบให้อั๊วมาช่วย"
อามุ่ยว่าแล้วแทรกตัวกั้นกลางระหว่างแป้งร่ำกับเปา แป้งร่ำรีบยื่นจานผัดผักให้ บอกให้ยกออกไปเสิร์ฟที อามุ่ยมองหน้าแป้งร่ำอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ กระชากจานผัดผักเดินสะบัดออกไป...
ถึงเวลาเป่าเทียนตัดเค้กฉลองวันเกิด ทุกคนร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ให้แป้งร่ำ ยกเว้นเปายืนส่งสายตาให้เธออยู่ที่มุมหนึ่ง มีอามุ่ยยืนประกบทำหน้าเบื่อหน่าย พอเพลงแฮปปี้
เบิร์ธเดย์จบ คุณหญิงบอกแป้งร่ำให้อธิษฐานก่อนเป่าเทียน แป้งร่ำเหลือบมองเปาก่อนจะหลับตา สักพัก ลืมตาเป่าเทียน
คุณหญิง คุณระเบียบเรียงลำดับกันเข้ามาสวมกอดแป้งร่ำและอวยพรขอให้มีความสุข คุณเล็กทำท่าจะเข้ามากอดบ้าง คุณหญิงกันไว้ ปรามน้องชายว่าน้อยๆหน่อย จากนั้นระบบ ประกาศลั่น
"เนื่องในโอกาสที่พวกก้นครัวอย่างพวกกระผมได้มีบุญฉลองวันเกิดร่วมกับเจ้านาย บ่าวอย่างพวกเราก็ไม่มีปัญญาจะหาของขวัญหรูๆอะไรให้ได้ นอกจากสิ่งๆนี้"
ระบบเป็นต้นเสียงร้องเพลง "ขอให้เจ้าภาพจงเจริญ" ระบือกับเอื้อยช่วยกันร้องประสานเสียง บรรยากาศเต็มไปด้วย ความสนุกสนาน แป้งร่ำกับเปาแอบมองสบตากันปิ๊งๆ...
ระบือกินมากไปหน่อยเกิดปวดท้องหนัก วิ่งหน้าตั้งจะไปเข้าห้องน้ำ มาถึงหน้าห้องพักเปาเกิดอั้นไม่ไหว ถือวิสาสะเข้าไปใช้ห้องน้ำ สักพักเปาจูงมือแป้งร่ำหลบเข้าห้องตัวเอง แล้วปิดประตูปัง ระบือกำลังนั่งส้วมได้ยินเสียงประตูปิด สะดุ้งโหยง เปาจูงมือแป้งร่ำมานั่งที่เตียง บอกให้หลับตา
แป้งร่ำหลับตาลงอย่างว่าง่าย เปาหยิบถุงกระดาษสีน้ำตาลธรรมดาๆใบหนึ่งวางบนมือเธอ แป้งร่ำลืมตาขึ้นมอง ค่อยๆหยิบของในถุงออกมา เห็นผ้าพันคอไหมพรมสีขาวสลับชมพู แป้งร่ำงง
"ของขวัญวันเกิดคุณ...จำได้ไหม คุณเคยบอกว่าถ้ามีใครถักผ้าพันคอให้คุณจะรักตายเลย ผมก็เลย..."
แป้งร่ำไม่รอให้เปาพูดจบ โผกอดเขาแน่น "ฉันรักเธอ...เปา...ฉันจะรักเธอจนวันตาย"
"ผมก็เหมือนกัน...ผมจะรักคุณจนวันตาย...แป้งร่ำ" สองคนกอดกันกลม
ระบือเอาหูแนบกับประตูห้องน้ำได้ยินชัดเจนถึงกับผงะ เปาหยิบผ้าพันคอพันให้ จูบหน้าผากเธอหนึ่งทีแล้วชวนกลับไปที่งานฉลอง ทั้งคู่เดินมาถึงประตูห้อง ระบือที่อยู่ในห้องน้ำดันปวดท้องทนไม่ไหวปล่อยเสียงป้าดสนั่น แป้งร่ำกับเปามองหน้ากันเลิ่กลั่ก เปาส่งสัญญาณให้แป้งร่ำเงียบๆ แกล้งเปิดประตูห้องแล้วปิดดังปัง ระบือโล่งอกนึกว่าทั้งคู่ออกไปแล้ว รีบจัดการตัวเอง พลางบ่นไปด้วย
"อาจารย์นะอาจารย์ ช็อกโลกจริงๆ ไอ้เราก็นึกว่าเป็นตุ๊ด ที่ไหนได้ล่อของสูงเลยเว้ยงานนี้"
ระบือเปิดประตูห้องน้ำออกมาแทบช็อก เมื่อเห็นเปากับแป้งร่ำยืนจ้องมองอยู่
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น