ตอนที่ 2
แป้งร่ำกับคุณระเบียบยังคงเที่ยวชมสถานที่ท่องเที่ยวอย่างมีความสุขโดยมีเปา เดินตามห่างๆ แป้งร่ำอยากถ่ายรูปคู่กับคุณระเบียบ และต้องการให้เห็นวิวสวยๆข้างหลังด้วย จึงตะโกนเรียกเปา
"นาย...นาย"
เปายืนหันหลังไม่ได้ยิน คุณระเบียบบอกว่าเขาชื่อเปา แป้งร่ำนึกขึ้นได้ตะโกนเรียก "เสี่ยวหลงเปา" เปาหันมามองหน้าบึ้งๆ แป้งร่ำรีบกดชัตเตอร์ แล้วนึกอยากจะแกล้งเปา จึงตั้งชื่อให้เขาใหม่ว่า "เสี่ยวหลงเปา" คุณระเบียบปรามแป้งร่ำไม่ให้เรียกเปาแบบนั้น แป้งร่ำทำเฉยๆ ยื่นกล้องให้เปา
"ถ่ายให้หน่อยสิ...เห็นวิวข้างหลังด้วยนะ"
เปารับกล้องจากแป้งร่ำ มือของทั้งคู่โดนกัน เปาชะงัก นึกถึงอดีตตอนที่ ด.ญ.แป้งร่ำส่งผ้าเช็ดหน้าให้ เสียงคุณระเบียบเรียกทำให้เปาตื่นจากภวังค์ เจอสายตาคุณระเบียบมองเหล่เพราะมือของเขาจับมือแป้งร่ำที่ถือกล้องค้างอยู่ เปารีบรับกล้องมาถือไว้ แป้งร่ำเองก็รู้สึกคุ้นๆ แต่กลับสลัดความรู้สึกนั้นทิ้ง...
คุณใหญ่สั่งธณพให้ยกเลิกการประชุมคืนนี้ไปก่อน เพราะมีผู้ใหญ่ทางเมืองจีนจะจัดงานเลี้ยงให้เขา ศจีกระดี๊กระด๊าดีใจที่จะได้ไปงานเลี้ยง ธณพทักว่าแป้งร่ำยังไม่ทราบเรื่องนี้ คุณใหญ่สั่งให้เขาโทร.บอกคุณระเบียบให้รีบกลับ งานนี้ต้องให้แป้งร่ำแต่งตัวดีๆ แล้วหันไปบอกศจีว่าต้องแต่งตัวดีๆ เช่นกัน ศจีรับรองว่าจะไม่ทำให้เขาขายหน้า คุณใหญ่พยักหน้ารับรู้ แล้วออกไปกับธณพและบอดี้การ์ด
"แต่ถ้าเป“นนังแป้งร่ำ...ศจีไม่รับรองนะคะ...คุณใหญ่" ศจียิ้มเจ้าเล่ห์...
ขณะเดียวกัน ที่ร้านขายของที่ระลึก แป้งร่ำเอาชุดกี่เพ้าสีทองมาทาบที่ตัวทั้งชุดทั้งคนเหมาะกันมาก จนคุณระเบียบอดชมไม่ได้ เปาแนะนำให้ซื้อติดมือไปสักชุด ตอนนี้กี่เพ้ากำลังมาแรงในเซี่ยงไฮ้ บรรดาดาราและชนชั้นผู้มีการศึกษานิยมใส่กัน แป้งร่ำวางฟอร์มไม่อยากทำตามเปาบอก ยัดชุดใส่มือคุณระเบียบ
"คุณระเบียบจัดการแล้วกัน" แป้งร่ำพูดจบ ค้อนเปาขวับ เดินไปรอหน้าร้าน
คุณระเบียบจัดการซื้อชุดกี่เพ้าเสร็จสรรพ ออกมาหาแป้งร่ำ จังหวะนั้น ธณพโทร.มาบอกคุณระเบียบถึงกำหนดการใหม่ คุณระเบียบวางสายแล้วหันมาบอกแป้งร่ำให้กลับกันได้แล้ว คืนนี้ต้องไปงานเลี้ยงกับคุณใหญ่ เปาได้ยินชื่อคุณใหญ่ หัวใจกระตุกวูบ แป้งร่ำสีหน้าเหนื่อยหน่าย บ่นว่างานเลี้ยงอีกแล้ว...
ระหว่างนั้น ศจีลอบเข้าไปในห้องพักของแป้งร่ำ เอาคัตเตอร์กรีดชุดสวยของแป้งร่ำขาดไม่มีชิ้นดี ก่อนกลับออกมาโดยที่ไม่มีใครรู้ใครเห็น...
สภาพจราจรในนครเซี่ยงไฮ้ติดสาหัสเลยทำให้แป้งร่ำ คุณระเบียบกับเปามาถึงโรงแรมล่าช้า คุณใหญ่ ศจี กับธณพแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย นั่งรอแป้งร่ำอยู่ที่ล็อบบี้ คุณใหญ่ไม่โกรธที่แป้งร่ำช้า กลับโทษตัวเองที่เปลี่ยนโปรแกรมกะทันหัน บอกแป้งร่ำให้รีบไปอาบน้ำแต่งตัว แป้งร่ำกำลังจะไปที่ลิฟต์นึกขึ้นได้หันกลับ
"คุณใหญ่คะ...อีก 2 วัน ไม่ต้องจ้างไกด์แล้วก็ได้นะคะ แป้งอยู่ประชุมกับคุณใหญ่จะดีกว่า"
เปาใจหายวูบ ทันใดนั้นมีหนุ่มขี้เมาคนหนึ่งแถเข้ามาแต๊ะอั๋งแป้งร่ำ เปาปราดเข้าไปจัดการขี้เมาคนนั้นอย่างว่องไว เร็วกว่าบอดี้การ์ดของคุณใหญ่ บอดี้การ์ดรีบพาหนุ่มขี้เมาออกไป คุณใหญ่พอใจเปามากหันไปบอกแป้งร่ำว่าไม่ต้องอยู่ประชุมกับเขา เหลือเวลาอีก 2 วันไปเที่ยวให้สนุกดีกว่า
"ณพ...จ้างเปาไว้ดูแลคุณแป้งเหมือนเดิม"
เปาแอบดีใจ ส่งถุงใส่ข้าวของรวมทั้งชุดกี่เพ้าให้คุณระเบียบ...
พอถึงห้องพัก แป้งร่ำกับคุณระเบียบต้องตกใจแทบช็อกเมื่อเห็นเสื้อผ้าชุดสวยถูกกรีดรุ่ง ริ่งไม่มีชิ้นดี แป้งร่ำรู้ทันทีว่าต้องเป็นฝีมือศจี คุณระเบียบแนะให้เรียนเรื่องนี้กับคุณใหญ่ แป้งร่ำไม่อยากเอาเรื่องไร้สาระไปสุมให้เขาปวดหัวเปล่าๆ คุณระเบียบมองแป้งร่ำอย่างชื่นชม เร่งให้อาบน้ำแต่งตัวไวๆ เดี๋ยวคุณใหญ่จะรอ
"จะแต่งอะไรล่ะคะ...ขาดรุ่งริ่งไม่เหลืออะไรแล้ว"
คุณระเบียบเหลือบมองถุงใส่ชุดกี่เพ้าที่วางอยู่บนเตียง อมยิ้มอย่างมั่นใจ
ooooooo
ศจีโทร.ไปรายงานกานดาเรื่องที่จัดการกับเสื้อผ้าของแป้งร่ำ ป่านนี้นังนั่นคงไม่มีชุดอะไรใส่ไปงานเลี้ยงกับคุณใหญ่ กานดาชมเปาะว่าทำได้ดีมากไม่เสียแรงที่เธออุตส่าห์ฉุดศจีขึ้นมาจากบาร์โคโย ตี้ อ้าย นั่งเสนอหน้าอยู่ใกล้ๆถึงกับหูผึ่ง ศจีฉุนกึกทำปากขมุบขมิบด่ากานดาแล้วปรับน้ำเสียงเป็นเริงร่า
"ขอบพระคุณค่ะ...รับประกันว่าศจีคนนี้จะไม่ทำให้ ผิดหวัง...ศจีจะสนองพระคุณให้สะใจเลย"
กานดาได้ยินไม่ถนัด "หา...เธอว่าอะไรนะ"
"อ๋อ ศจีว่า ศจีจะสนองพระคุณด้วยการทำทุกอย่างให้สมใจคุณดาเลยน่ะค่ะ...แค่นี้ก่อนนะคะ คุณดา หายมานานเดี๋ยวคุณใหญ่จะสงสัย...สวัสดีค่ะ" ศจีวางสายวิ่งกลับไปหาคุณใหญ่นั่งจิบเครื่องดื่มรอที่ล็อบบี้ โดยมีธณพยืนชะเง้อคอคอยมองแป้งร่ำอยู่
"อยากเห็นน้องแป้งจังนะคะว่าคืนนี้จะแต่งตัวสวยแค่ ไหนเอ่ย"
ศจีพูดโดยที่ไม่เห็นว่าแป้งร่ำมาถึงแล้ว พอหันไปมองแทบกรี๊ดสลบ เห็นแป้งร่ำสวยสง่าในชุดกี่เพ้าสีทอง คุณระเบียบเดินตามหลังแป้งร่ำยิ้มอย่างภาคภูมิใจ แป้งร่ำขอโทษคุณใหญ่ที่ลงมาช้า คุณใหญ่ชมว่าชุดสวยมากไปเอามาจากไหน คุณระเบียบยกเครดิตให้เปาไปเต็มๆ เพราะเขาเป็นคนแนะนำให้ซื้อ
คุณใหญ่พอใจไกด์หนุ่มมาก จากนั้น ทุกคนพากันเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่หน้าโรงแรม โดยไม่ทันสังเกตเห็นเปาแอบซุ่มดูอยู่อีกมุมหนึ่งมองแป้งร่ำตาค้าง ขณะที่คณะของคุณใหญ่เดินผ่านเปา คุณใหญ่โอบเอวแป้งร่ำให้เดินมาใกล้ๆ เปาเห็นแล้วปวดร้าวหัวใจมองตามตาละห้อย...เปาเดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนน ผ่านผู้คนมากมายแต่ทำไมช่างเหงาและอ้างว้างเหลือเกิน...
อามุ่ยอาละวาดใส่ลุงกับป้าของเปาเสียงลั่นบ้าน ขู่ว่าจะไปฟ้องเตี่ยเรื่องที่ทั้งคู่รับปากแล้วว่าจะให้เปาไปดูหนังกับเธอ มืดค่ำป่านนี้แล้วเปาก็ยังไม่กลับ อามุ่ยจะกลับบ้านไปฟ้องเตี่ย ลุงกับป้าช่วยกันกอดรัดฟัดเหวี่ยงไม่ยอมให้ไป อามุ่ยร้องลั่น
"อั๊วจะหาอาเปา...อั๊วจะหาอาเปา..."
หลังเสร็จจากงานเลี้ยง คุณใหญ่ แป้งร่ำ ศจี คุณระเบียบและธณพ มาตามทางโถงทางเดินเพื่อจะกลับห้องพัก พอถึงหน้าห้องคุณใหญ่ คุณใหญ่หันมาแตะไหล่แป้งร่ำ
"ท่านจางปลื้มมากที่แป้งใส่ชุดกี่เพ้า...ขอบใจมาก"
"ต้องขอบใจคุณศจีถึงจะถูกค่ะ" แป้งร่ำมองศจีราวกับจะบอกว่าฉันรู้นะว่าเธอทำอะไร
ศจีสะดุ้งเฮือก แหวใส่ว่าพูดอะไร แป้งร่ำได้แต่อมยิ้ม คุณใหญ่ขอตัวไปพักผ่อน พรุ่งนี้มีประชุมแต่เช้า อวยพรแป้งร่ำให้เที่ยวให้สนุก แล้วเดินเข้าห้องพัก ศจีรีบเอามือยันประตูห้องไว้ หันมายิ้มเย้ยแป้งร่ำ
"กู๊ดไนต์...ฉันจะประชุมต่อกับคุณใหญ่สองต่อสอง ...สนุกแน่" ศจีหัวเราะร่วน ปิดประตูใส่
แป้งร่ำมองหน้าคุณระเบียบ ก่อนจะหันไปเจอธณพยืนอยู่ด้านหลัง อดอายแทนศจีไม่ได้ ธณพทำหน้าเหมือนชินแล้ว บอกแป้งร่ำว่าพรุ่งนี้เปาจะมารอที่ล็อบบี้แต่เช้า แต่เธอไม่ต้องรีบจะออกกี่โมงก็ได้ตามสบายให้เปารอได้ แป้งร่ำรับคำ ธณพมองประตูห้องเจ้านาย ถอนใจ เดินกลับห้องตัวเอง...
ทันทีที่อามุ่ยเจอหน้าเปาต่อว่าไม่หยุดที่ปล่อยให้รอ แถมซักไซ้ไล่เลียงผาว่าหายไปไหน ไปหาใคร ไปกับกิ๊กหรือเปล่า เปารำคาญดุเสียงดังว่าหยุดบ้าได้แล้ว หนวกหู อามุ่ยตกใจปล่อยโฮ ประกาศลั่นว่าจะไปฟ้องเตี่ยที่โดนเปาดุ ลุงกับป้าของเปาสะดุ้งโหยง กลัวเตี่ยอามุ่ยจะมายึดบ้านใช้หนี้ รีบขอร้องเปาช่วยง้ออามุ่ยที เปาตัดรำคาญ คว้าข้อมืออามุ่ย พาเข้าครัวเอาใจด้วยการทำบะหมี่ให้กิน...
ตั้งแต่อยู่ในงานเลี้ยงของ มร.จาง จนจะถึงเวลานอน คุณระเบียบยังชื่นชมเปาที่พาไปซื้อชุดกี่เพ้าไม่หยุดปาก แป้งร่ำต้องขอร้องให้หยุดชมได้แล้ว เบื่อจะฟัง แล้วคว้ากล้องถ่ายรูปมากดดูภาพ
"ก็มันเรื่องจริงนี่คะ...เอ...ไม่ชอบอะไรนายเปาเหรอคะ เบียบว่าเขาเรียบร้อยดีออก"
"ขี้เก๊กน่ะสิไม่ว่า...อี้...หน้ายังกะยักษ์" แป้งร่ำมองรูปภาพเปาที่เธอถ่ายรูปไว้
คุณระเบียบตกใจคิดว่าแป้งร่ำว่าเธอ รีบบอกให้ลบภาพทิ้ง แป้งร่ำไม่ได้หมายถึงคุณระเบียบ แต่หมายถึงนายเสี่ยวหลงเปานั่นต่างหาก คุณระเบียบแนะว่าถ้าภาพเปาหน้าเกลียดก็ลบทิ้งไปเสียจะเก็บไว้ทำไม แป้งร่ำทำท่าจะลบทิ้ง แต่สุดท้ายเปลี่ยนใจ...
พอได้กินบะหมี่อร่อยๆฝีมือเปา อามุ่ยก็อารมณ์ดีขึ้น ออดอ้อนเปาว่าอย่าถือโทษโกรธเธอเลย ที่ทำไปเพราะรักและเป็นห่วงเขา เปาไม่พูดอะไร เก็บชามบะหมี่ไปล้าง อามุ่ยเดินตามมาง้อ จะชวนไปดูหนังวันพรุ่งนี้เป็นการไถ่โทษ เปาปฏิเสธว่าไม่ไปมีงานไกด์ต้องทำ อามุ่ยซักไซ้มากเรื่องอีก เปารำคาญไล่ให้กลับบ้าน ขู่ว่าถ้าถามอีกคำเดียว เขาจะหายสาบสูญไปเลยแล้วจะไม่กลับมาที่นี่อีก
"ไม่แล้ว...ไม่แล้ว อั๊วไม่ถามแล้ว" อามุ่ยจำใจกลับบ้าน
เปารีบเข้าห้องนอน หยิบผ้าเช็ดหน้าสีสวยของแป้งร่ำขึ้นมาจากกระป๋อง ฉุกคิดถึงตอนที่ ด.ญ.แป้งร่ำหยิบผ้าผืนนี้มาเช็ดเลือดให้เขา เปาหยิบผ้าเช็ดหน้าสีหม่นของตัวเองที่เคยเช็ดเลือดที่หัวเขาให้ ด.ญ.แป้งร่ำ ค่อยๆเอาตัวพีของผ้าทั้งสองผืนมาอยู่เคียงกัน แต่พอนึกถึงภาพที่คุณใหญ่โอบเอวแป้งร่ำให้เดินเข้ามาใกล้ๆ เปาถอดใจเฮือก จับผ้าสองผืนแยกจากกัน ใส่กลับในกระป๋องแล้วนั่งเซ็งชีวิต
ooooooo
คุณระเบียบกำลังช่วยแป้งร่ำจัดแต่งทรงผมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ทักว่าทำไมวันนี้ถึงตื่นแต่เช้า หรือว่านอนไม่หลับเพราะไม่ได้ดมผ้าเช็ดหน้าเน่าผืนนั้น
"แป้งคิดถึงจริงๆนะคะ ไม่รู้ป่านนี้เจ้าเน่าจะไปอยู่ ที่ไหน" แป้งร่ำพนมมือ "เจ้าประคู้น...สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายช่วยดลบันดาลให้มีคนใจดีเก็บได้ แล้วเอามาคืนลูกช้างด้วยเถิด"
"คุณแป้งนี่ก็ ทำเป็นเรื่องมหัศจรรย์ไปได้ ใครที่ไหนเขาจะเอามาคืนให้ อย่าว่าแต่คืนเลย เน่าซะปานนั้นจ้างให้เก็บยังไม่รู้ว่าจะมีคนอยากเก็บให้หรือเปล่าเลย" คุณระเบียบอมยิ้ม
"ใครจะไปรู้ มันอาจจะมีเรื่องมหัศจรรย์เกิดขึ้นในชีวิตแป้งซักครั้งก็ได้" แป้งร่ำเปี่ยมไปด้วยความหวัง...
เปามาถึงล็อบบี้โรงแรมที่พักของแป้งร่ำ เจอธณพนั่งอยู่จึงเดินเข้าไปทักทาย ธณพชวนเปาคุยฆ่าเวลาถึงได้รู้ ว่าเปามาอยู่เซี่ยงไฮ้กับลุงและป้า เนื่องจากพ่อแม่ของเขาตายหมด ธณพเสียใจด้วยเรื่องพ่อแม่เปามองเขาอย่างเห็นใจ...
แป้งร่ำกับคุณระเบียบแต่งตัวเสร็จกำลังจะไปที่ลิฟต์ คุณระเบียบนึกได้ว่าควรจะเรียนให้คุณใหญ่ทราบเสียก่อนว่าเราสองคนจะไปกัน แล้ว เดินมายังไม่ทันถึงหน้าห้องคุณใหญ่ ศจีในชุดนอนเซ็กซี่เปิดประตูผลัวะออกมาพอดี พอเห็นแป้งร่ำก็ยิ้มยั่วเดินมาหา
"อ้าว...มอร์นิ่งจ้ะน้องแป้ง ตื่นแต่เช้าเชียว คงได้นอน เต็มอิ่มสิท่า...ไม่เหมือนพี่ศจี เมื่อคืนประชุมกับคุณใหญ่ซะชุดใหญ่เลย แหม...เพลี้ยเพลีย...ดูสิ...คุณใหญ่ยังสลบเหมือดอยู่เลย อย่าเพิ่งไปรบกวนนะจ๊ะ" ศจีหัวเราะคิกคัก เดินสะดิ้งกลับห้องตัวเอง
"เฮ่อ...ผู้หญิงอะไร...ไม่มียางอาย...อย่าไปสนใจนะคะ คุณแป้ง"
แป้งร่ำแนะว่าอย่าเพิ่งไปรบกวนคุณใหญ่ตอนนี้ คุณระเบียบเห็นด้วย เดี๋ยวเราฝากเรื่องไว้กับธณพแล้วค่อยโทร.มาเรียนคุณใหญ่อีกที แป้งร่ำพยักหน้าแล้วเดินจ้ำพรวดๆออกไป...
หลังจากนั่งเงียบมาพักใหญ่ ธณพหันไปบอกเปาว่าคุณใหญ่พอใจเปามาก แล้วสั่งให้เปาดูแลแป้งร่ำให้ดีที่สุด เพราะแป้งร่ำเป็นผู้หญิงของคุณใหญ่ เปาหูอื้อขึ้นมาทันที จังหวะนั้น แป้งร่ำเดินเข้ามาพร้อมกับคุณระเบียบ ธณพอ้าปากจะทัก แต่เธอเดินผ่านหน้าทั้งคู่ไปอย่างรวดเร็ว คุณระเบียบวานธณพช่วยเรียนคุณใหญ่ด้วยว่าเราสองคนไปก่อน แล้วจะโทร.มาทีหลัง รีบจ้ำตามแป้งร้ำ เปาวิ่งตามคุณระเบียบไปอีกที...
ที่คฤหาสน์คุณใหญ่ คุณเล็กอารมณ์เสียบ่นเป็นหมีกินผึ้งที่โทร.ติดต่อแป้งร่ำไม่ได้ คุณหญิงกระเซ้าว่าอารมณ์บูดแต่เช้าอย่างนี้ไม่ดีเลย ทำให้บรรยากาศรอบๆพลอยเป็นพิษไปด้วย เข้าใจไหม คุณเล็กยวนกลับว่าไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้น คุณหญิงเตือนน้องชายว่าควรจะเข้าใจอะไรๆบ้างได้แล้วโดยเฉพาะเรื่องแป้งร่ำ
"ฟังนะ...นอกจากควรจะรักคนที่เขารักเราแล้ว ยังต้องรักคนที่เรามีสิทธิ์จะรักได้อีกด้วยนะน้องรัก"
"พี่หญิงก็พูดได้สิ...พี่ยังไม่โดน พี่ก็ยังไม่ซึ้งหรอก"
"จ้างให้ก็ไม่ซึ้งหรอกจ้ะ" คุณหญิงทำหน้าล้อเลียน
ooooooo
แป้งร่ำยังอารมณ์ค้างที่โดนศจียั่ว เลยมาเหวี่ยงใส่เปาแทน เขาทำอะไรให้ไม่ถูกใจเธอสักอย่าง คุณระเบียบบอกเปาว่าอย่าไปถือสาเลย วันนี้แป้งร่ำอารมณ์ ไม่ค่อยดี อีกสักประเดี๋ยวก็หาย เปามองแป้งร่ำอย่างเป็นห่วงว่าทำไมอารมณ์เสีย
ระหว่างที่แป้งร่ำกับคุณระเบียบกำลังเดินดูอะไรเพลินๆ คุณระเบียบนึกอยากดื่มชาร้อนๆ หันไปถามเปาว่ามีชาที่ไหนอร่อย ช่วยแนะนำหน่อย เปาเสนอว่าป้าของเขาชงชาอร่อยมาก
"จริงหรือ...แหม...อย่างนี้ต้องแข่งกับเพื่อนฉันซะแล้ว...ฉันมีเพื่อนอยู่ ที่นี่เป็นคนไทยนะ ชงชาเก่งอย่างนี้เลย" คุณระเบียบยกนิ้วโป้งประกอบคำพูด "ว่าแต่ป้าเธอเป็นใคร...คนไทยหรือคนจีน"
กลายเป็นจุดไต้ตำตอ เมื่อคุณระเบียบซักไปซักมาถึงได้รู้ว่าป้าของเปาเป็นเพื่อนรักของเธอนั่นเอง พอเจอหน้ากันคุณระเบียบกับป้าของเปาโผเข้ากอดกันด้วยความดีใจ คุณระเบียบได้ดื่มทั้งชาหอมอร่อยและได้เจอเพื่อนรักที่ห่างหายกันไปเป็นสิบๆ ปี ป้าของเปาขอบคุณแป้งร่ำที่อนุญาตให้คุณระเบียบมาเยี่ยมตน
"นั่นสิ...เบียบเกรงใจจริงๆค่ะ...คุณแป้ง"
"คุณระเบียบคะ ตามสบายเลยค่ะ แป้งเองก็เบื่อๆไม่ได้อยากไปเที่ยวไหนอยู่แล้ว...ไหนๆมาถึงที่นี่ทั้งที คุณระเบียบก็น่าจะได้มาเยี่ยมคุณป้านะคะ"
ป้าของเปาชมแป้งร่ำว่ารวยเงินทองยังไม่พอ ยังรวยน้ำใจอีกด้วย คุณระเบียบกระแอมเพื่อจะเบรกเพื่อนให้หยุดพูด แต่ที่ไหนได้ ป้าเปาชมอีกว่าถ้าใครได้แป้งร่ำไปเป็นเมียรับรองเฮงๆๆ แป้งร่ำสะดุ้ง คุณระเบียบลุกพรวด ขอตัวกลับ ป้าของเปาชวนให้อยู่กินข้าวกลางวันด้วยกันก่อน คุยว่าเปาทำกับข้าวเก่งมาก
แป้งร่ำอยากรู้ว่าเปาทำกับข้าวเก่งจริงอย่างที่ป้าของเขาคุยหรือเปล่า เลยขออยู่กินข้าวด้วย เปาหนีไม่ออก หายเข้าครัวไปพักใหญ่ กลับออกมาพร้อมผัดผักควันฉุยน่ากินมาวางตรงหน้าแป้งร่ำ แถมมีข้าวผัดจานโตอีกหนึ่งจาน แป้งร่ำลองคีบผักชิม ทุกคนมองลุ้นว่าจะเป็นอย่างไร คุณระเบียบถามว่าพอไหวไหม
"ก็...โอเค...ค่ะ" แป้งร่ำพยักหน้าหงึกๆ
"นั่นไง...บอกแล้วว่าอาเปามันเก่ง...เอ้า อาเบียบกินหน่อย กินร้อนๆ" ป้าของเปาตักอาหารให้เพื่อนรัก คุณระเบียบกินแล้วติดใจ ชมว่าอร่อยมากเลยคีบกินไม่หยุด...
นอกรั้วด้านหลังคฤหาสน์คุณใหญ่ กานดาลงจากรถเก๋งด้วยท่าทางลับๆล่อๆ แล้วโบกมือไล่ให้รถคันนั้นรีบไป เธอดูความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมตัวเองแล้วค่อยๆเปิดประตูเล็กด้านหลัง เจอระบือเข้าเต็มๆ กานดาตกใจ เอากระเป๋าถือฟาดใส่ไม่ยั้ง ระบือปัดป้องเป็นพัลวัน พอเห็นหน้ากานดาชัดๆ ระบือสะดุ้งโหยงร้องลั่น กานดาตาเหลือกสั่งให้หุบปาก ระบือรีบเอามือปิดปากตัวเอง
"แล้วก็ปิดปากแกไว้ให้สนิทด้วย ขืนพูดมากล่ะก็ ฉันไล่แกออกยกครัวแน่ๆ" กานดามองซ้ายมองขวาอีกทีก่อนจะเดินไปทางตึกใหญ่ ระบืองงว่ามันเรื่องอะไรกัน หน้าบ้านมีไม่เข้าดันมามุดเข้าหลังบ้าน
ระบือทนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว เอาเรื่องนี้ไปเล่าให้เอื้อยกับระบบพ่อของเขาฟัง เอื้อยสรุปว่างานนี้ต้องมีอะไรลับลมคมในแน่ๆ ระบบเขกหัวเอื้อยทำโทษฐานเคยเตือนแล้วว่าเอาเรื่องเจ้านายมานินทา
ooooooo
หลังจากกินข้าวกลางวันจนอิ่มแปล้ ซิมป้าของเปาออกปากขอความช่วยเหลือจากคุณระเบียบให้ช่วยหางานที่เมืองไทยให้ เปาทำหน่อย เปาหันขวับมองป้าตัวเองด้วยความประหลาดใจ ลุงของเปารีบเสริม
"อาเปา...อย่าว่าอั๊วกะอาซิมใจร้ายเลยน้า...แต่พวกเรา ก็ไม่ใช่ว่ามั่งมีเงินทอง มีแต่หนี้สิน...จะกินกันสองคนก็แทบแย่... แต่นี่มีลื้อ..." ลุงพูดยังไม่ทันจบประโยค
ซิมปรามเขาว่าพูดเกินเหตุ แล้วหันไปทางเปา "ไม่ใช่ อย่างนั้นหรอกนะอาเปา ลื้อก็ขยันขันแข็ง ต่อยมวย เป็นไกด์ ขับรถขนของทำงานช่วยพวกอั๊วสารพัด แต่อั๊วสองคนก็แก่มากแล้ว...วันข้างหน้าถ้าตายไปพวกอั๊วก็ตายตาไม่หลับ เพราะรับปากแม่ลื้อไว้ว่าจะ..."
เปารีบตัดบท ขอร้องไม่ให้ซิมพูดอะไรอีก แล้วขยับจะออกไป อามุ่ยโผล่พรวดเข้ามาเห็นแป้งร่ำ หึงหน้ามืดไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น หาว่าที่เปาหายหน้าไปเพราะแอบไปกิ๊กกับแป้งร่ำ ปรี่เข้าหา ซิมกับลุงปราดเข้ามาขวาง เลยโดนลูกสาวเจ้าพ่อลุยใส่ คุณระเบียบตะโกนสั่งเปารีบพาแป้งร่ำออกไปก่อน เปาไม่รอช้าคว้าข้อมือแป้งร่ำลากออกไปทันที ลุง ซิม กับคุณระเบียบช่วยกันตะลุมบอนอามุ่ยวุ่นไปหมด...
ด้านเปาพาแป้งร่ำมาหยุดยืนหอบแฮกอยู่แถวถนนใหญ่ แป้งร่ำยกมือที่โดนเปาจับขึ้นมาถามว่าจะจับอีกนานไหม เปาหน้าเจื่อน ค่อยๆปล่อยมือเธอ แป้งร่ำพูดใส่หน้าเปาว่า เมียของเขาดุชะมัดแล้วสะบัดหน้าเดินหนี เปาวิ่งตามจนทัน อธิบายว่าอามุ่ยไม่ได้เป็นอะไรกับเขา แป้งร่ำพูดโดยไม่มองหน้า
"เหรอ...มาบอกฉันทำไม ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน จะเป็นหรือไม่เป็นอะไรกับนาย ฉันก็ไม่ได้อยากจะรู้"
แป้งร่ำจ้ำพรวดๆ เปารีบเดินตาม แต่อยู่ๆเธอก็หยุดกึกหันกลับ เปาเดินตามมาเกือบเบรกไม่ทัน หน้าของทั้งคู่ แทบจะชนกัน แป้งร่ำชะงักไปเล็กน้อย
"...แต่ที่ฉันอยากจะรู้ก็คือ...ป่านนี้คุณระเบียบของฉันจะเป็นอย่างไรมั่งเนี่ย..."
ฝ่ายคุณระเบียบ ซิมกับลุงของเปานั่งหอบซี่โครงบานโดยมีอามุ่ยในสภาพหัวฟูยุ่งเหยิงยืนจังก้า หน้าตาเอาเรื่อง คุณระเบียบบอกให้หยุดสู้กันได้แล้ว เปาเป็นแค่ไกด์พาเธอกับแป้งร่ำเที่ยวเท่านั้น ที่สำคัญแป้งร่ำมีเจ้าของแล้ว เธอจะไปรักใครชอบใครอีกไม่ได้ อามุ่ยไม่ต้องเสียเวลามาหึง อามุ่ย ไม่ค่อยเชื่อนัก แต่ก็ยอมล่าถอยกลับไป คุณระเบียบสงสารเปาที่มีผู้หญิงแบบอามุ่ยคอยตามติด ซิมได้ที
"ถ้าสงสารก็เอาอีไปเลี้ยงไว้สักคนซี่ อีเก่งน้า ขยันมากด้วย อีทำงานได้สารพัด"
คุณระเบียบเป็นแค่แม่บ้านคอยรับใช้แป้งร่ำเท่านั้น จะไปมีปัญญาเลี้ยงใครได้ แล้วนึกขึ้นได้ว่าแป้งร่ำหายไป จะออกไปตาม แต่เกิดท้องเสียกะทันหัน รีบวิ่งเข้าห้องน้ำแทบ ไม่ทัน เป็นจังหวะเดียวกับแป้งร่ำโทรศัพท์เข้ามือถือของคุณระเบียบพอดี แป้งร่ำรออยู่นานแต่ไม่มีใครรับสาย เลยวางหู หันไปโวยวายใส่เปาว่าถ้าคุณระเบียบเป็นอะไรเพราะฝีมือเมียจอมโหดของเปาแล้ว ละก็ เธอจะไปฟ้องคุณใหญ่
เปาได้ยินชื่อคุณใหญ่ชักเคือง สักพัก คุณระเบียบโทร.กลับมาหาแป้งร่ำ บอกว่าท้องเสีย ให้แป้งร่ำสั่งให้เปาพากลับโรงแรมไปก่อน เดี๋ยวเธอจะให้ซิมพาไปส่งเอง คุณระเบียบรีบวางสายเพราะข้าศึกโจมตีอีกครั้ง ต้องรีบวิ่งปรู๊ดเข้าห้องน้ำ แทนที่แป้งร่ำจะบอกให้เปาพากลับที่พัก กลับถามเขาว่าแถวนี้ มีที่ไหนน่าเที่ยว
ooooooo
แป้งร่ำมีความสุขมาก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ เที่ยวตามสถานที่ต่างๆคนเดียวอย่างอิสระ เปาคอยดูแลอยู่ห่างๆอย่างเจียมตัว อีกทั้งกลัวใจตัวเองจะบอบช้ำ ถ้าเผลอก้าวล้ำไปแตะต้องผู้หญิงของคนอื่น
ครู่ต่อมา เปาพาแป้งร่ำมาเที่ยวที่วัดเซี่ยงไฮ้ ซิตี้ ก็อดแทมเพิล เขาอธิบายถึงความเป็นมาของวัดแห่งนี้ ว่าสร้าง ตั้งแต่สมัยราชวงศ์หมิง ประมาณ 600 ปีที่แล้ว นักท่องเที่ยวมักจะมาที่นี่เพื่อขอพรจากเทพเจ้า เพราะว่าวัดแห่งนี้เป็นที่เก็บรักษาแท่นประทับทองแดง ซึ่งทำขึ้นโดยปรมาจารย์ท่านที่ 44 ของภูเขาหลงอู่ ในช่วงราชวงศ์ชิง อักษรจีนที่ประทับอยู่บนแท่นทองแดงนั้นเขียนไว้ว่า "พรจากเทพเจ้าประจำเมืองเซี่ยงไฮ้"
"จริงเหรอ...งั้นฉันขอพรมั่งดีกว่า"
แป้งร่ำนั่งลงหน้าหมู่รูปปั้นเทพเจ้า หลับตาพนมมืออธิษฐานอย่างตั้งใจ เปาแอบมองนางในดวงใจ อยู่ดีๆเธอดันลืมตาโพลง เขาสะดุ้งหลบสายตาแทบไม่ทัน แป้งร่ำถามว่า ถ้าขอพรเป็นภาษาไทย เทพเจ้าจะเข้าใจไหม เปาสีหน้าครุ่นคิดไม่รู้จะตอบอย่างไรดี แป้งร่ำหัวเราะคิกคักที่เห็นชายหนุ่มจริงจัง
"เอาน่า...ถึงจะไม่เข้าใจแต่ท่านใจดี...ขออะไรก็คงให้ หมดแหละ" แป้งร่ำหลับตาอธิษฐานต่อ
เปานึกอยากจะเขกหัวแป้งร่ำแล้วหอมแก้มสักสามฟอด แต่ก็ได้แค่คิด แป้งร่ำขอพรเสร็จ แปลกใจว่าทำไมเปาขอพรน้อยนัก เปาบอกว่าไม่ได้ขอ เพราะไม่รู้ว่าจะขออะไร แป้งร่ำคะยั้นคะยอให้เขาขอพรเทพเจ้าเยอะๆ เธอไม่รีบไปไหนรอได้ เปาส่ายหน้าจะลุกขึ้น แป้งร่ำคว้ามือดึงให้เขานั่งลงอย่างเดิม
"นี่...ถ้านึกไม่ออกลอกของฉันเลยก็ได้...เอ้า...พูดตามนะ ฉันจำได้ว่าฉันขออะไรมั่ง" แป้งร่ำหลับตาพนมมือแล้วสั่งให้ เปาอธิษฐานตาม "เจ้าประคุณ...ลูกขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์เมตตา ดลบันดาลให้ชีวิตของลูกได้พบความสุข สมหวัง...ได้พบรักแท้
กับคนที่ลูกรอคอย"
เปาพูดตาม แต่สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่แป้งร่ำตลอดเวลา...จากนั้น เปาพาแป้งร่ำไปเที่ยวต่อที่สวนหิน แป้งร่ำชักรำคาญที่เปาคอยตามประกบ ทำตัวเหมือนคุณระเบียบเข้าไปทุกที จนเธอสั่งห้ามเขาตามประกบเธออย่างนี้อีก เธอไม่ใช่เด็กๆแล้ว แป้งร่ำพูดไม่ทันขาดคำ สะดุดล้ม เปาคว้า ตัวเธอไว้ได้ทัน ทั้งคู่มองตากันตะลึงงัน แป้งร่ำได้สติ ผละออก จากอ้อมแขนเปา โทษว่าเป็นเพราะเปาเกะกะเธอเลยล้ม
เปาขอโทษ เหลือบเห็นหัวเข่าแป้งร่ำมีเลือดออก รีบประคองเธอลงนั่ง เอาขวดน้ำดื่มที่พกไว้มาล้างแผลให้ แล้วหยิบ ผ้าเช็ดหน้าสีหม่นขึ้นมาผืนหนึ่ง แป้งร่ำฉุกคิดถึงผ้าเช็ดหน้า ที่ ด.ช.เปาเคยเช็ดเลือดที่หัวเข่าให้ ถึงกับเผลอเรียก "พี่" ออกมา เปาชะงัก จ้องหน้าแป้งร่ำเขม็ง แป้งร่ำรู้สึกตัว รีบคว้าผ้าเช็ดหน้าสีหม่นจากมือเปา ค่อยๆคลี่หาอักษรตัวพีทีละมุมแต่ไม่เจอ แป้งร่ำจ๋อย
เปาแบมือขอผ้าเช็ดหน้าคืน แล้วเอาผ้าเช็ดหน้านั้นพันเข่าให้ แป้งร่ำติดใจกับอากัปกิริยาที่ชายหนุ่มทำแผลให้ ช่างคล้ายกับ ด.ช.รุ่นพี่ที่โรงเรียนอนุบาลคนนั้นเหลือเกิน แป้งร่ำอดถามไม่ได้ว่าจริงๆแล้วเปาเป็นใครกันแน่ ซักไซ้ว่าเขาเคยเรียนอนุบาลที่เมืองไทยใช่ไหม โรงเรียนอะไร
"ผมลืมไปแล้ว" เปาว่าแล้วผละไปทันที แป้งร่ำมองตามอย่างสับสนปนขุ่นเคือง...
ธณพร้องเอะอะเมื่อรู้ว่าคุณระเบียบทิ้งแป้งร่ำไว้กับเปา คุณระเบียบไม่คิดว่ามีอะไรน่าเป็นห่วงเพราะเปาดูท่าทางไว้ ใจได้และอีกอย่าง เธอเพิ่งจะทราบว่าเขาเป็นหลานของเพื่อนรัก ของเธอ ธณพไม่ได้ห่วงเรื่องเปา แต่ห่วงว่าคุณใหญ่มีประชุมด่วนที่อีกเมืองหนึ่ง เราทั้งหมดต้องออกจากโรงแรมภายในครึ่งชั่วโมงนี้แล้ว แต่แป้งร่ำยังไม่กลับ ว่าแล้วธณพรีบโทร.บอกเปาให้พาแป้งร่ำกลับมาที่นี่ทันที...
ถึงเวลาต้องออกเดินทางแล้ว แต่แป้งร่ำก็ยังไม่โผล่มา ศจีพยายามพูดยุแยงให้คุณใหญ่ทิ้งแป้งร่ำไว้ที่นี่ ไม่เช่นนั้น การติดต่อธุรกิจครั้งนี้อาจเสียหายได้ คุณใหญ่ลังเล ในที่สุด เขาตัดสินใจไม่รอแป้งร่ำ
"ฝากคุณระเบียบดูแลคุณแป้งด้วย รีบโทร.ตามให้กลับมาเร็วๆ อย่าให้ออกไปไหนอีก แล้วผมจะรีบกลับมา" คุณใหญ่ พูดจบ รีบออกไป ธณพวิ่งตาม
ศจีสะใจสุดๆที่แป้งร่ำโดนทิ้ง หันไปยิ้มเย้ยคุณระเบียบ แล้วรีบวิ่งตามคุณใหญ่ คุณระเบียบสีหน้าเป็นกังวล คว้าโทรศัพท์จะโทร.หาแป้งร่ำ แต่เกิดปวดท้องขึ้นมาอีก รีบวิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำ...
เปาเร่งแป้งร่ำให้รีบเดิน แป้งร่ำหมั่นไส้ ยวนใส่ว่าขาเธอเจ็บ ถ้าอยากให้เร็วๆเขาต้องมาอุ้ม เปาเอาจริง ทำท่าจะเข้ามาอุ้ม แป้งร่ำร้องห้ามว่าไม่ต้อง เธอแค่พูดประชด ทันใดนั้น คุณระเบียบโทรศัพท์มาหาแป้งร่ำ คุยได้สักพัก เธอก็วางสายด้วยน้ำตาคลอเบ้า หันไปทางเปา
"ไม่ต้องรีบหรอก...เขาทิ้งฉันไปกันหมดแล้ว" แป้งร่ำปล่อยโฮ แล้วโผกอดเปาที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก...
ด้วยความน้อยใจ แป้งร่ำไม่ยอมกลับโรงแรมที่พัก ชวนเปาไปนั่งดื่มเหล้าดับอารมณ์ เสียงมือถือของแป้งร่ำที่วางอยู่บนโต๊ะอาหารดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เปารำคาญจะรับสายให้ แป้งร่ำสั่งห้ามรับเด็ดขาด
"นายเคยโดนทิ้งไหม" แป้งร่ำเห็นเปานั่งนิ่ง เอื้อมมือ ไปดึงหู "หูตึงหรือเปล่าเนี่ย...นายเสี่ยวหลงเปา ฉันถามว่านายเคยโดนทิ้งไหม"
พอเธอรู้ว่าเปาเคยถูกทิ้งเหมือนกัน คะยั้นคะยอให้เขาชนแก้วด้วย เปาชนไปอย่างนั้นแต่ไม่ดื่ม แป้งร่ำกระดกรวดเดียว หมดแก้ว เปาปรามให้เพลาหน่อย เดี๋ยวจะเมา จังหวะนั้น เสียง มือถือของแป้งร่ำดังขึ้นอีกแต่เธอไม่สนใจ เปาเตือนให้รับสาย แป้งร่ำแว้ดใส่
"ไม่รับมีอะไรมั้ย...โทร.ตามอยู่นั่น ตามให้ไปเข้ากรง... ได้เวลากินข้าวแล้วค่ะ...ได้เวลาอาบน้ำแล้วค่ะ...ได้เวลาเข้านอนแล้ว ค่ะ...ชิ" แป้งร่ำเลียนเสียงคุณระเบียบได้เหมือนเป๊ะ เปาอดยิ้มไม่ได้ แป้งร่ำแหวใส่ว่ายิ้มอะไร เปาหุบยิ้มทันที แป้งร่ำบ่นว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะได้โบยบินออกไปจากกรงนี้เสียที
"เสี่ยวหลงเปา...นายพาฉันออกไปได้ไหม...ได้ไหม" แป้งร่ำชะโงกหน้าเข้าไปใกล้จนเกือบจะชนหน้าเปา ทั้งคู่จ้องตากัน เปายังไม่ทันพูดอะไร แป้งร่ำหน้าคว่ำสิ้นฤทธิ์ตรงนั้น...
ขณะที่คุณระเบียบโซซัดโซเซออกจากห้องน้ำ มีเสียงเคาะประตูห้องพักดังขึ้น เธอส่องดูช่องตาแมวแล้วรีบเปิดประตู เห็นเปายืนอยู่โดยมีแป้งร่ำขี่คอ พอเห็นสภาพเมาแอ๋ของแป้งร่ำ คุณระเบียบไม่ฟังอะไรทั้งนั้น หาว่าเปามอมเหล้าแป้งร่ำ ตบเปรี้ยงที่หน้าเขาอย่างแรง
"เสียแรงที่ฉันไว้ใจเธอ...ไป...ออกไปให้พ้น" คุณระเบียบนึกขึ้นได้ เรียกเปาให้หยุด แล้วหยิบเงินยัดใส่มือ "นี่ค่าจ้างของวันนี้ แล้วก็ไม่ต้องมาอีกต่อไปแล้ว ฉันเลิกจ้างเธอนับตั้งแต่วินาทีนี้"
เปาใบ้กิน เดินคอตกออกไป ปิดประตูห้อง ยืนนิ่งอยู่สักพัก แล้วเดินกลับไปอย่างเวิ้งว้าง...
แป้งร่ำนอนละเมอเบาๆอยู่บนเตียง ขณะที่คุณระเบียบกำลังเช็ดหน้าเช็ดตาให้ อยู่ๆแป้งร่ำก็แว้ดขึ้นมา น้ำเสียงข่มขู่ ให้เปากิน คุณระเบียบชะงัก แป้งร่ำละเมอขึ้นมาอีก
"เอ้า...ชนๆๆๆไอ้พวกโดนทิ้ง...ชนสิ...ฉันบอกให้ชน..."
คุณระเบียบอึ้ง เพิ่งรู้ว่าทำโทษผิดคนก็นึกเสียใจ เหลือบเห็นผ้าเช็ดหน้าพันหัวเข่าแป้งร่ำ ช่างเหมือนผ้าเช็ดหน้าเน่าผืนนั้น รีบแกะออก ค้นหาตัวพี แต่ไม่มี เลยทิ้งมันลงถังขยะ แล้วทำแผลให้แป้งร่ำใหม่...หลังจากช่วยปกปิดเรื่องที่แป้งร่ำเมาตอนที่คุณ ใหญ่โทร.มาถาม คุณระเบียบก็ต้องวิ่งจู๊ดเข้าห้องน้ำอีกครั้ง
ooooooo
แป้งร่ำรู้สึกตัวตื่นขึ้นตอนเช้า มึนหัวนิดๆแต่ ตาสว่างทันทีที่พบคุณระเบียบนอนหมดสติอยู่ที่พื้น เธอรีบโทร.ตามหมอ ไม่นานนัก หมอพร้อมด้วยพยาบาลมาถึง หลังจากตรวจอาการแล้ว หมอให้น้ำเกลือคุณระเบียบพร้อมกับฉีดยาบำรุงร่างกายให้ คุณระเบียบขอโทษแป้งร่ำที่ต้องกลายเป็นฝ่ายมาดูแลเธอ
"คุณระเบียบ...อย่าพูดอย่างนี้สิคะ...แป้งจ้างพยาบาลพิเศษไว้คอยดูแลคุณระเบียบน่ะค่ะ นอนพักเถอะค่ะ...จะได้ หายเร็วๆ"
คุณระเบียบค่อยๆหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน อึดใจ เธอก็หลับสนิท แป้งร่ำเหลือบเห็นผ้าเช็ดหน้าของเปาในถังขยะ หยิบขึ้นมาดู สีหน้าครุ่นคิด...
เปาลงนวมซ้อมชกมวยกับคู่ซ้อมอย่างบ้าคลั่งจนตัวเองหมดแรง อามุ่ยรู้ว่าเปามา ดีใจสุดขีด ถลาเข้ามาถามเป็นชุดว่าจะมาทำไมไม่บอก แล้วทำไมวันนี้ถึงมาที่นี่ได้ ไหนบอกว่ามีลูกทัวร์ แล้วตบท้ายด้วยการชวนเขาไปดูหนัง เปาขี้เกียจตอบ เดินหนีเข้าห้องแต่งตัว อาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จออกมาเจออามุ่ยตามเซ้าซี้จะชวนไปดูหนังให้ ได้ จังหวะนั้นเสียงมือถือของเปาดังขึ้น พอเขาได้ยินเสียงแป้งร่ำ ถึงกับอึ้ง
"สายป่านนี้ ทำไมยังไม่มาอีก...นายเสี่ยวหลงเปา..." แป้งร่ำเห็นเปาเงียบไป "แน่ะ...ตกลงว่านายหูตึงหรือเป็นใบ้ หรือเป็นทั้งสองอย่าง...นี่...นายเสี่ยวหลงเปา ฉันให้เวลานาย
20 นาที นายต้องมารับฉันไม่อย่างนั้นฉันจะฟ้องคุณใหญ่...
โอเคนะ...ตามนั้น" แป้งร่ำวางสายทันที
เปาไม่รู้จะทำอย่างไรดี ได้แต่ยืนอึ้ง อามุ่ยถามว่าใครโทร.มาเขาก็ไม่ตอบ...หลังวายสายจากเปา แป้งร่ำหันไปส่ง
ภาษาจีน ฝากพยาบาลดูแลคุณระเบียบให้ด้วย ถ้ามีอะไรก็ให้โทร.แจ้งตามเบอร์ที่เธอให้ไว้แล้วสะพายกระเป๋า ก้มจุ๊บคุณระเบียบหนึ่งทีก่อนไป...
แป้งร่ำลงมารอเปาที่ล็อบบี้โรงแรมด้วยสีหน้าสดชื่น รอไปรอมาทำไมเปายังไม่มาสักที โทร.หาก็ไม่มีสัญญาณ ชักเริ่มกระสับกระส่าย มองนาฬิกาเห็นเลยเวลา 20 นาทีไปแล้ว ทำท่ากลับห้องพัก แต่เปาโผล่มาเสียก่อน แป้งร่ำตำหนิเขาว่ามาสาย เปาแย้งว่าสายแค่ 2 นาทีเอง
"4 ชั่วโมง 2 นาทีต่างหาก นับตั้งแต่เมื่อเช้าที่นายควรจะต้องมาตั้งแต่เจ็ดโมง"
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น