ตอนที่ 8
ระบือเตือนเปาด้วยความหวังดีว่าคุณแป้งร่ำกับคุณศจีเป็นผู้หญิงของคุณใหญ่ เจ้านายของเราสองคน เปาทำไก๋ไม่รู้ว่าระบือพูดเรื่องอะไร ระบือเพิ่งเห็นกับตาเมื่อกี้ว่าเกิดอะไรขึ้น เปานิ่งไม่ว่าอะไร
"แต่ สบายใจได้ครับอาจารย์ ระบือเป็นศิษย์ไม่คิดล้างครู สาบานได้ว่าระบือไม่พูด...ว่าแต่อาจารย์ต้องควบคุมสถานการณ์ไว้ให้ดีนะครับ อย่าให้ถูกสาวๆบุกเข้ากระชับพื้นที่อีก มิฉะนั้นจะไม่มั่นคงต่อความปลอดภัยของตัวอาจารย์เอง...ครับผม" ระบือยิ้ม เปามองลูกศิษย์อย่างขอบใจ...
ในห้องทำงานของคุณใหญ่ หลังจากธณพรายงานเรื่องเสี่ยฮงสนใจธุรกิจค้าอาวุธให้เจ้านายทราบ คุณใหญ่สีหน้าไม่พอใจที่เสี่ยฮงชักจะล้ำเส้นมากไป คราวก่อนก็ซื้อที่ดิน ชายทะเลตัดหน้าเรา คราวนี้จะแข่งค้าอาวุธกับเราอีก เตือนธณพรีบทำสัญญากับคุณนิกรให้เร็วที่สุดเพื่อตัดปัญหา ธณพรับคำ ขยับจะออกไป
"เดี๋ยว...ณพ...ทำไมไอ้เสี่ยฮงนี่มันซ่ามาก...ใครเป็นแบ็กมัน"
คุณใหญ่ถึงกับชะงักที่รู้ว่าคนหนุนหลังเสี่ยฮงคือท่านสุพจน์คู่ปรับตลอดกาลของเขา...
ใน เวลาเดียวกัน ท่านสุพจน์โทรศัพท์ไปเล่นงานคุณนิกร ที่เอาโครงการร่วมลงทุนค้าอาวุธรุ่นใหม่ไปเสนอให้คนอื่นทั้งๆที่เพิ่งจะคุย กับเขาไปเมื่อคืนก่อน และยิ่งแค้นใจหนักเมื่อรู้ว่าผู้ร่วมลงทุนทำธุรกิจกับคุณนิกรคนนั้นก็คือคุณ ใหญ่ ท่านสุพจน์นั่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วสั่งลูกน้องโทร.หาวิฑิตทันที
ooooooo
คุณ เล็กมีนัดสัมภาษณ์กับนิตยสารเกี่ยวกับรถหรูที่โชว์รูมขายรถนำเข้าของเขาแต่ เช้า หลังจากสัมภาษณ์ เสร็จ มีสาวๆสองสามคนกรูเข้ามาขอถ่ายรูปด้วยราวกับเขาเป็นดารา คุณเล็กมองงงๆ
"พวก หนูเป็นแฟนคลับพี่เล็กนะคะ ดูจากข่าวออกงาน ไฮโซตลอดๆ ชอบมากค่ะ ขอถ่ายรูปไปอวดเพื่อนนะคะ...ทั้งหล่อ ทั้งรวย ไม่หยิ่งด้วย...มีแฟนหรือยังคะ"
คุณเล็กจนปัญญาไม่รู้จะตอบอย่างไร เหลือบไปเห็นแป้งร่ำเดินเข้ามาพอดี บอกสาวๆว่านั่นแฟนเขา สาวๆหันไปมองแป้งร่ำที่ยืนยิ้มไม่รู้อีโหน่อีเหน่ บ่นเสียดายที่คุณเล็กมีแฟนแล้วเลยขอตัวกลับ เดินผ่านหน้าแป้งร่ำพากันเบ้ปากใส่ แป้งร่ำมองตามงงๆ หันไปถามคุณเล็กว่าทำไมพวกสาวๆถึงมองเธอแบบนั้น
"ช่างเหอะ อย่าไปสนใจเลย ว่าแต่มาที่นี่ได้อย่างไร แล้วมาคนเดียวเนี่ยนะ พี่ใหญ่ปล่อยให้มาได้ไง"
แป้ง ร่ำไม่ตอบ มองข้ามไหล่คุณเล็กไป คุณเล็กหันมองตามถึงกับตาโต เห็นเปาถูกห้อมล้อมด้วยสาวๆกลุ่มเมื่อกี้ ขอถ่ายรูปกันวุ่นวาย แป้งร่ำกับคุณเล็กมองหน้ากันแล้วหัวเราะคิก แป้งร่ำอยู่คุยกับคุณเล็กไม่นานก็ขอตัวกลับ อ้างว่ามีธุระสำคัญ ต้องไปทำ...
ครู่ ต่อมา แป้งร่ำเอาดอกไม้มาวางหน้าเจดีย์เก็บอัฐิพ่อกับแม่ของเธอ เล่าให้เปาฟังว่าแม่ของเธอจากไปก่อนตั้งแต่เธอยังเด็กมาก ประมาณ 5-6 ขวบ พ่อของเธอเล่าให้ฟังว่าแม่ไม่สบายเป็นลูคีเมีย ต่อมาไม่นานพ่อก็มาจากเธอไปอีกคนด้วยอุบัติเหตุ เปาแปลกใจว่าทำไมชีวิตของเขากับเธอช่างคล้ายกันมาก
"แล้วเธอล่ะเปา...เล่าเรื่องของเธอให้ฉันฟังบ้างสิ"
เปา นิ่งไปอึดใจ "...เรื่องมันเกิดขึ้นนานมากแล้วครับตั้งแต่ผมยังเด็ก พอเกิดอุบัติเหตุพ่อแม่ถูกส่งเข้าโรงพยาบาล ผมก็ถูกส่งไปเซี่ยงไฮ้ทันที...จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่รู้เลยว่าศพพ่อแม่ผม อยู่ที่ไหน"
แววตาเศร้าๆของเปาทำให้แป้งร่ำรีบเปลี่ยนเรื่องคุยชวนไป หลบแดดด้านโน้น เปาจะเดินตามแต่รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างจึงหยุดเดิน แป้งร่ำหันมาถามว่ามีอะไรหรือ เปาส่ายหน้าเดินต่อ ไม่ทันเห็นว่ามีรูปพ่อกับแม่ของเปาอยู่หน้าที่เก็บอัฐิฝั่งตรงกันข้ามกับที่ เก็บอัฐิพ่อแม่ของแป้งร่ำ
ทั้งคู่เดินมาถึงริมน้ำ แป้งร่ำเล่าให้เปาฟังอีกว่า ตั้งแต่พ่อกับแม่ตายชีวิตของเธอก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ ไม่มีบ้านจะอยู่ต้องไปอาศัยอยู่กับญาติ ต้องย้ายโรงเรียนกะทันหัน ที่สำคัญต้องจากคนคนหนึ่งไปโดยไม่ทันได้บอกลาทั้งที่สัญญากับเขาไว้แล้วว่า จะไปเจอกันอีก แป้งร่ำจ้องตาเปา
"ฉันอยากรู้จริงๆว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน เขาจะโกรธฉันหรือเปล่า"
"ไม่หรอก...เขาคงไม่โกรธคุณแล้ว"
แป้ง ร่ำแปลกใจว่าเปารู้ได้อย่างไร เปารีบพูดดกลบเกลื่อนว่าถ้าเขาเป็นคนคนนั้นแล้วรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ บ้างก็คงไม่โกรธเธอ แป้งร่ำพึมพำว่าถ้าเปาเป็นเขาคนนั้นก็คงจะดี เปาอยากบอกเธอใจจะขาดว่าเขาคือคนคนนั้นแต่ทำไม่ได้ อยากจะโอบกอดเธอไว้แนบอกก็ทำไม่ได้อีกเช่นกัน
ooooooo
คืนวัน เดียวกัน ชานนท์กลับจากฟิตเนสกำลังจะเข้าบ้าน เห็นลูกน้องของพ่อกับวิฑิตเดินสวนออกมาในระยะไกลๆ ลูกน้องสั่งวิฑิตให้รีบหลบ ชานนท์เข้ามาในตัวบ้านเจอพ่อนั่งดื่มเหล้าอยู่จะเดินเลี่ยง แต่นึกอะไรขึ้นมาได้เปลี่ยนใจเข้ามาถามพ่อว่ากำลังคิดจะทำอะไรเพราะเมื่อกี้ เขาเห็นเหมือนคนขับรถของพี่ใหญ่ ท่านสุพจน์โวยทันทีว่าชานนท์ไปนับญาติกับคนพรรค์ นั้นได้อย่างไร
"พ่อครับ...เมื่อก่อนผมก็เห็นพ่อกับพี่ใหญ่รักกันดี"
"ใครจะไปรักมัน ไอ้คนชอบเหยียบหัวคนอื่นขึ้นไปได้ดีพรรค์นี้ มีแต่มันจะต้องโดนเหยียบซะมั่ง"
ชานนท์พยายามเตือนพ่อให้ใจเย็นๆแต่ไม่เป็นผลท่านสุพจน์พานจะเล่นงานเขาไปด้วย ชานนท์หวั่นใจแทนคุณใหญ่ ไม่รู้ว่าพ่อมีแผนจะทำอะไร...
ใน เวลาไล่เลี่ยกันที่คฤหาสน์คุณใหญ่ แป้งร่ำเอาน้ำชามาเสิร์ฟให้คุณใหญ่ที่ห้องนั่งเล่น คุณใหญ่ถามว่าวันนี้ไปไหนมาบ้าง แป้งร่ำเล่าให้ฟังว่าไปหาคุณเล็กที่ทำงานแล้วเลยไปไหว้อัฐิพ่อกับแม่ คุณใหญ่ชะงักเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ารับรู้ บอกเธอว่าถ้าอยากไปเที่ยวที่ไหนหรืออยากได้อะไรขอให้บอก
ประมุขของบ้านรัตตภาคย์มองตามแป้งร่ำเดินออกไปด้วยความรู้สึกผิดและอยากจะทดแทนสิ่งที่พ่อและแม่ของเขาเคยทำผิดต่อพ่อแม่ของเธอ...
ขณะ คุณหญิงกำลังคุยทักทายธณพ ชานนท์โทร.เข้ามือถือคุณหญิงพอดี นัดเธอไปออกกำลังด้วยกันพรุ่งนี้ ให้ชวนแป้งร่ำกับคุณเล็กไปด้วยเผื่อจะไปกินข้าวกันต่อ
"ได้ค่ะ...จะชวนไปให้หมดเลย เตรียมกระเป๋าแฟบไว้เลยนะคะพี่นนท์"
ooooooo
คุณ หญิง คุณเล็ก กับแป้งร่ำไปเจอกับชานนท์ที่ฟิตเนสตามนัด ชานนท์เห็นหน้าแป้งร่ำฉีกยิ้มกว้างให้ แต่พอมองเลยไปด้านหลังเห็นเปายืนอยู่ถึงกับชะงัก
"หญิงชวนเปามาเล่นด้วยกันน่ะค่ะ ไหนๆก็ขับรถมาให้แล้ว จะได้ฟิตๆ"
ชา นนท์ยิ้ม ถามว่าพวกเราจะเล่นอะไรกันดี ทุกคนลงความเห็นว่าปีนหน้าผามันที่สุด แป้งร่ำกับคุณหญิงปีนหน้าผากันอย่างสนุกสนาน จากนั้นสามหนุ่มท้าแข่งกันปีนหน้าผาแข่ง ผลัดกันนำผลัดกันร่วง ชานนท์ขึ้นนำ แต่สุดท้ายก้าวพลาดร่วงลงไปอยู่ท้ายสุด คุณเล็กถึงก่อนใครเพื่อน เปาหยุดรอยื่นมือให้ชานนท์จับก่อนจะช่วยดึงขึ้นไป...
หลังจากกลุ่ม ของแป้งร่ำออกกำลังเสร็จ ก็แวะกินข้าวกลางวันกันอย่างหิวโหย คุณหญิงเตือนชานนท์ให้ระวังกระเป๋าจะฉีก เพราะพวกเราจะกินกันแบบไม่ยั้ง คุณเล็กปากว่างปุ๊บหันไปถามชานนท์ว่าถ้าพี่หญิงกับแป้งร่ำร่วงจากหน้าผา พร้อมกัน ชานนท์จะช่วยใครก่อน ชานนท์เลี่ยงไม่ยอมตอบ
"เปาล่ะ...เป็นนาย นายจะช่วยใคร" คุณเล็กถามไปยิ้มไป ทุกคนมองเปาอย่างรอคำตอบ
"บังเอิญ...ผมอาจจะไม่ใช่คนที่อยู่ตรงนั้น"
แป้งร่ำอึ้งกับคำตอบกวนได้ใจของเปามาก คุณหญิงถึงกับหัวเราะคิก คนอื่นพลอยหัวเราะไปด้วย
ครู่ ต่อมา ชานนท์เห็นคุณหญิงลุกไปเข้าห้องน้ำรีบตามไปดักรอ เขาอยากให้คุณหญิงเตือนพี่ชายว่าอย่าประมาทเรื่องธุรกิจที่กำลังทำเด็ดขาด คุณหญิงกลับไม่ให้ความสำคัญ รู้ดีว่าพี่ใหญ่ไม่เคยประมาทเรื่องแบบนี้ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ขอบคุณชานนท์ที่เป็นห่วง แล้วชวนกลับโต๊ะ ชานนท์คว้าข้อมือเธอไว้
"ยังไงก็บอกพี่ใหญ่ด้วยว่าอย่าไว้ใจใครมากนัก โดยเฉพาะคนใกล้ตัว"
คุณหญิงงงกับสีหน้าท่าทางที่เอาจริงเอาจังของชานนท์...
ขณะ เดียวกัน คุณใหญ่อยู่ในรถตู้กับธณพโดยมีวิฑิตเป็นสารถี อีกไม่กี่นาทีนี้เขานัดเซ็นสัญญาร่วมทุนกับนายทุนต่างชาติที่คุณนิกรติดต่อ ให้ แต่อยู่ๆรถที่คุณใหญ่นั่งมากลับค่อยๆชะลอความเร็ว ก่อนจะจอดนิ่งสนิท ธณพยื่นหน้าไปถามวิฑิตว่ารถเป็นอะไร วิฑิตทำเนียนลงไปเปิดฝากระโปรงรถแล้วดึงขั้วแบตเตอรี่ออก พอเห็นธณพตามลงมารีบปิดฝากระโปรงรถทันที ธณพถามว่าเป็นอย่างไร
"ไม่ทราบครับ ทุกอย่างก็ปกติดี...ผมจะโทร.ตามช่างที่ศูนย์" วิฑิตคว้ามือถือเดินออกไป
คุณใหญ่ดูนาฬิกาแล้วเกรงจะไปไม่ทันตามนัด สั่งธณพเรียกแท็กซี่ทันที
ooooooo
ณ โรงแรมซึ่งใช้เป็นสถานที่เซ็นสัญญาระหว่าง คุณใหญ่กับนักลงทุนร่วมต่างชาติ นักลงทุนเห็นคู่สัญญา ผิดเวลามากจะขอตัวกลับแต่ต้องชะงักเมื่อมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น คุณนิกรเปิดประตูรับ เจอเสี่ยฮงยืน ยิ้มแฉ่ง แนะนำตัวเองกับนายทุนต่างชาติเสร็จสรรพสวมสิทธิ์เซ็นสัญญาตัดหน้าคุณใหญ่ ดื้อๆ
พอคุณใหญ่มาถึงสถานที่ตามนัด กลับพบแต่ห้องว่างเปล่า จังหวะนั้นมีเสียงทักทายดังขึ้นด้านหลัง คุณใหญ่กับธณพหันไปมองตามเสียงเห็นเสี่ยฮงยืนยิ้มแสยะอยู่ถึงกับอึ้ง
"นัดใครไว้ที่นี่หรือครับ...อ้าว...มาช้าแบบนี้ใครเขาจะรอครับ...มาช้าก็อดสิครับ" เสี่ยฮงหัวเราะร่วนแล้วเดินออกไปกับลูกน้อง คุณใหญ่ขบกรามแน่นด้วยความเจ็บใจ...
ทันทีที่กลับคฤหาสน์ คุณใหญ่เรียกทั้งวิฑิตและธณพเข้าไปเฉ่งที่ห้องทำงาน แล้วไล่ทั้งคู่กลับไปอย่างกับหมูกับหมา ธณพเสียใจมาก เดินคอตกออกจากห้องทำงานคุณใหญ่พร้อมวิฑิต คุณหญิงเดินสวนเข้ามา แปลกใจที่เห็นธณพหงอยๆ รู้ว่าต้องมีเรื่องแน่ๆ รีบเข้าไปหาพี่ชาย เห็นเขานั่งหน้าเครียดไม่พูดไม่จา เธอเลยไม่อยากถามอะไร ได้แต่โอบกอดเขาไว้...
วิฑิตบ่นอุบระหว่างที่เดินออกจากตึกใหญ่ว่าเรื่องแค่นี้ คุณใหญ่ไม่เห็นต้องเล่นงานเราสองคนยับขนาดนี้ ธณพค้านว่าไม่ใช่เรื่องแค่นี้ ธุรกิจครั้งนี้มีมูลค่านับพันล้านบาทเลยทีเดียว แล้วต้องชะงักที่เผลอพูดมากไป ธณพขู่วิฑิตว่าถ้าเขารู้ว่าวิฑิตมีเอี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย เขาเอาตายแน่
"โธ่...คุณณพ เอาผมไปสาบานที่ไหนก็ได้"
ธณพจ้องหน้าวิฑิตเขม็ง ก่อนจะผละจากไปอย่างอารมณ์เสีย วิฑิตนึกถึงยอดเงินลงทุนของโครงการนี้แล้วอดโลภมากไม่ได้...
ท่านสุพจน์ดื่มฉลองกับเสี่ยฮงอย่างเต็มคราบที่แผนเซียนกระทืบคุณใหญ่สำเร็จไปได้ด้วยดี ชานนท์กลับเข้ามา ชะงัก มองพ่อกับเสี่ยฮงกำลังชนแก้วดื่มกินอย่างอารมณ์ดีต่างจากเมื่อคืนนี้มาก ทั้งสองคนตกลงแบ่งเปอร์เซ็นต์กันที่ 40/60 โดยท่านสุพจน์เอาไป 40 เปอร์เซ็นต์ ชานนท์สงสัยว่าพ่อฉลองเรื่องอะไร...
ฝ่ายธณพมาทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรงกับพื้นแถวที่จอดรถ คุณหญิงผ่านมาเห็น เข้ามาถามว่าเกิดอะไรขึ้นเพราะดูจากอาการพี่ชายเธอแล้วน่าจะเป็นเรื่องใหญ่ ธณพตำหนิตัวเองที่ทำพลาด สมควรแล้วที่จะต้องโดนคุณใหญ่ลงโทษ คุณหญิงให้กำลังใจว่าพี่ใหญ่ก็เป็นแบบนี้เองโกรธง่ายหายเร็ว
"อย่าคิดมากนะคะ...สู้ๆ"
ธณพตาเป็นประกาย มองตามคุณหญิงเข้าตึกใหญ่อย่างปลาบปลื้ม ลืมความทุกข์ไปชั่วขณะ
ooooooo
เช้าวันสดใสของบ้านรัตตภาคย์ถูกทำลายด้วยเสียงเอะอะอาละวาดของอามุ่ย เนื่องจากเอื้อยกับอ้ายไม่ยอมเปิดประตูรั้วให้เธอเข้าบ้าน เพราะไม่เชื่อที่เธออ้างว่าเป็นเมียเปา อามุ่ยโกรธปีนรั้วจะเข้าไปให้ได้ เอื้อยฉกกระบองจากยามมาไล่ตีมือตีเท้าอามุ่ย จนต้องปล่อยมือลงมายืนที่พื้นอย่างเก่า
คุณเล็กเพิ่งมาถึงเห็นมีเรื่องกันอยู่หน้าบ้าน เปิดประตูรถลงมาดู อามุ่ยฉกกระบองจากมืออ้ายแล้วพุ่งล็อกคอคุณเล็กไว้ แถมเอากระบองตีหัวคุณเล็กขู่ให้คนในบ้านยินยอมให้เธอพบเปา คุณระเบียบกับแป้งร่ำได้ยินเสียงเอะอะเดินมาดู คุณระเบียบเห็นอาซิ่มก็ดีใจร้องทักทาย อามุ่ยหันมาเห็นทั้งคู่กรี๊ดลั่น
"อะไรเนี่ยอาซิ่ม...ทำไม นังป้ากะอีนังคุณหนูมันถึงมาอยู่ที่นี่"
ทันใดนั้น เสียงเปาเรียกอามุ่ยดังขึ้น อามุ่ยหันไปตามเสียงเจอเปา รีบผลักคุณเล็กหน้าคว่ำ แล้ววิ่งไปกอดเปาด้วยความคิดถึง เปาพยายามปัดป้องร้องห้าม แต่อามุ่ยไม่ฟัง...
ในเวลาต่อมา คุณหญิงเรียกอามุ่ยเข้าไปคุยที่ห้องรับแขก พอเธอได้ยินอามุ่ยบอกว่าตัวเองเป็นเมียเปา คุณหญิงถึงกับอึ้ง หันไปถามเปาว่าจริงหรือเปล่า เปากลับอึกอัก อามุ่ยยืนยันว่า เรื่องจริง คุณระเบียบเห็นไม่เข้าทีรีบอธิบายให้คุณหญิงฟังว่า อามุ่ยไม่ได้เป็นเมียเปา
"ถึงตอนนี้ไม่เป็น อีกหน่อยก็เป็น" อามุ่ยแถไปได้เรื่อย
"หยุดพูดได้แล้วอามุ่ย เป็นสาวเป็นแส้ไม่รู้จักไว้ตัวบ้างเลย ผู้ชายที่ไหนเขาจะอยากได้เป็นเมียหา"
อามุ่ยหน้าเสีย ก่อนจะปล่อยโฮ ฟ้องเปาว่าป้าของเปาด่าเธอ เปาพูดไม่ออกได้แต่ยืนนิ่ง...
คุณระเบียบเรียกอาซิ่มไปต่อว่าปล่อยให้อามุ่ยตามมารังควานเปาถึงเมืองไทยได้อย่างไร อาซิ่มทนความแรงของอามุ่ยไม่ไหวเลยต้องยอมดั้นด้นพามาหาเปา คุณระเบียบว่า โชคดีที่คุณหญิงกับคุณเล็กไม่ถือสา แต่ถ้าเรื่องนี้ถึงหูคุณใหญ่ อาจบ้านบึ้มได้...
ทางด้านอามุ่ยตื๊อจะขออยู่กับเปาให้ได้ ไม่สนใจคำทัดทานของเปาหรือของใครๆทั้งนั้น เปาต่อว่าว่าทำอย่างนี้ ไม่ถูก อามุ่ยไม่สนถึงจะทำไม่ถูก แต่ถ้าถูกใจเธอเป็นใช้ได้ เปามองอามุ่ยอย่างหนักใจ...
คุณเล็กแปลกประหลาดใจที่รู้ว่าแป้งร่ำก็รู้จักกับหมวยนรกคนนี้ด้วย แป้งร่ำขอร้องคุณเล็กว่าอย่าไปเรียกอามุ่ยแบบนั้น คุณหญิงอยากรู้ว่าแป้งร่ำไปรู้จักอามุ่ยตอนไหน
"ก็ตั้งแต่ไปเซี่ยงไฮ้กับคุณใหญ่น่ะค่ะ อามุ่ยเขาชอบเปา มากๆถึงมากที่สุด"
"เหรอ...แล้วนายเปาล่ะ ชอบอามุ่ยไหม"
"โหย...นรกขนาดนั้น ขืนเปาชอบก็บ้าแล้ว เปาไม่มีทาง ชอบยัยหมวยนรกนั่นเด็ดขาด"
"คิดๆไปก็น่าสงสารอามุ่ยนะ เขาชอบเปามากขนาดข้ามน้ำข้ามทะเลมาหา"
จังหวะนั้น คุณใหญ่กลับมาพอดีถามว่าคุยเรื่องอะไรกัน ทั้งสามคนหนีไม่ออกเลยต้องเล่าความจริงให้เขาฟัง คุณใหญ่ สั่งให้แม่บ้านไปตามเปา อามุ่ยกับอาซิ่มมาพบ...
ในที่สุดคุณใหญ่ก็ยอมให้อามุ่ยอยู่ที่นี่ได้ แต่มีข้อแม้ ว่าเธอต้องช่วยทำงานบ้านไม่ใช่อยู่เฉยๆ อามุ่ยยอมทำทุกอย่าง ถ้าได้อยู่กับเปา คุณใหญ่มีข้อแม้อีกข้อหนึ่งต้องเชื่อฟังคำสั่งคุณหญิงและห้ามทำเรื่องวุ่นวาย อามุ่ยรับคำแข็งขัน ก้มกราบขอบคุณคุณใหญ่แบบคนจีน แล้วหันไปโดดกอดคอเปาด้วยความดีใจ
"เจ้านายลื้อใจดีมีเมตตาจริงๆเลยนะ" อาซิ่มชื่นชมคุณใหญ่
"ใช่...อั้วถึงได้รักท่าน...ทุกคน"
คุณระเบียบปรายตาไปที่รูปถ่ายครอบครัวรัตตภาคย์ ที่มีพ่อแม่ คุณใหญ่ คุณหญิง คุณเล็กในวัยเด็กที่ใส่กรอบตั้ง อยู่บนโต๊ะในห้องรับแขก ทีแรกอาซิ่มก็ยิ้มปลื้มไปกับคุณระเบียบ แต่พอเห็นภาพถ่ายชัดๆ ถึงกับตาเหลือก ร้องไอ้หยาเสียงหลง...
แป้งร่ำเห็นเรื่องระหว่างเปากับอามุ่ยเป็นแค่เรื่องขำๆ ทุกครั้งที่เจอเปาอยู่คนเดียว เธอจึงมักจะแกล้งแซวเขาเรื่องเมียที่ชื่ออามุ่ย แต่เปากลับไม่ตลกด้วย...
คุณระเบียบแปลกใจกับท่าทีตื่นๆของอาซิ่ม ถามว่า ไม่สบายหรือเปล่า อาซิ่มกลับบ่นว่าอยากกลับบ้าน คุณระเบียบขอให้อยู่ค้างสักคืนสองคืนก่อน นอนคุยให้หายคิดถึงแล้วค่อยกลับ อาซิ่มได้แต่พยักหน้า ตั้งแต่เห็นรูปครอบครัวคุณใหญ่ รู้สึกใจคอไม่ค่อยดี...
คุณหญิงดีใจที่เห็นพี่ชายอารมณ์ดีแล้ว หลังจากที่เมื่อวานทำหน้าบอกบุญไม่รับจนใครๆก็เข้าไม่ติด เธออดสงสัย ไม่ได้ว่าเขาทำอย่างไรถึงปรับอารมณ์ได้เก่งขนาดนี้
"ต้องทำได้สิ...เมื่อวานแพ้...แต่ไม่ได้แปลว่าพรุ่งนี้จะแพ้ ด้วย" คุณใหญ่สีหน้าเข้ม น่ากลัว...
เอื้อยกับอ้ายพาอามุ่ยเข้ามาในห้องนอนของทั้งคู่ พออามุ่ยรู้ว่าจะต้องนอนกับสองสาว ทำท่าไม่อยากนอนด้วย อ้ายชักหมั่นไส้ เลยตั้งชื่อให้อามุ่ยใหม่ว่า "หมามุ่ย" อามุ่ย ไม่พอใจจะลุย เอื้อยต้องปรามอามุ่ยว่าเพิ่งรับปากคุณหญิงเมื่อกี้ว่าจะไม่ทำเรื่องวุ่นวาย ไม่ทันไรเอาอีกแล้ว
"อยากจะอยู่ไหม...ถ้าอยากอยู่ก็เอาข้าวของไปเก็บแล้วรีบออกไปช่วยงานข้างนอก"
อามุ่ยจนแต้ม จำใจทำตามที่เอื้อยบอก เอากระเป๋าเสื้อผ้าไปวางด้วยความเซ็ง...
กานดาแอบเห็นวิฑิตเดินถือเงินสดมาเป็นปึกๆ รีบกระชากข้อมือเขาหลบเข้ามุมลับตาคน ถามว่าไปเอาเงินมาจากไหนมากมาย วิฑิตโกหกว่าได้มาจากบ่อน กานดาสงสัยทำไมพักนี้ไม่ค่อยเห็นหน้าเห็นตาเขา
"จะเจอได้อย่างไร คุณหลานของพี่น่ะไล่ผมเสียกระเจิดกระเจิง"
"อะไรนะ?...ทำไม?...เกิดอะไรขึ้น?"
"ไม่รู้...อารมณ์เสียอะไรก็ไม่รู้ พวกไฮโซไม่ได้ดั่งใจก็อย่างนี้แหละ" วิฑิตยิ้มสะใจขณะที่กานดางงๆ
ooooooo
ที่บ้านท่านสุพจน์ ลูกน้องที่คอยประสานงานกับวิฑิต กำลังฟังท่านสุพจน์ชมวิฑิตว่าทำงานใช้ได้ บอกลูกน้องให้เลี้ยงวิฑิตไว้ก่อน เพราะเรายังใช้ประโยชน์ จากวิฑิตได้ แต่ต้องคอยปรามๆไว้บ้าง อย่าให้เหิมเกริม มาไถเงินเขาเยอะๆอย่างนี้อีก ครั้งนี้เขาอารมณ์ดีถึงยอมจ่ายให้
"แต่ถ้าหมดประโยชน์เมื่อไหร่...อั้วจะให้กระสุนมันกินแทน" ท่านสุพจน์หัวเราะร่า
แต่พอเห็นชานนท์เดินออกมา ลูกน้องรีบชิ่ง ท่านสุพจน์ ถามชานนท์ว่าจะไปไหนอีก พอเขารู้ว่าลูกชายจะไปกินข้าวบ้านคุณใหญ่ สั่งเสียงเฉียบว่าไม่ต้องไป ให้อยู่กินข้าวเย็นกับเขาที่นี่ จังหวะนั้น เสียงมือถือของท่านสุพจน์ดังขึ้น เขามองเบอร์โชว์ หน้าจอ เห็นอีหนูโทร.มารีบกดรับ พูดเสียงอ่อนเสียงหวาน
"ฮัลโหล...อ๋อ...ได้สิจ๊ะ ไม่มีธุระอะไร...แล้วเจอกัน" ท่านสุพจน์วางสายแล้วหันมาทางชานนท์ "ไป...แกจะไปไหนก็ไป ฉันไม่อยากกินข้าวเย็นกับแกแล้วเว้ย"
พูดจบ ท่านสุพจน์เดิน เข้าบ้าน ทิ้งชานนท์ให้ยืนน้อยใจอยู่ลำพัง ก่อนจะสลัดความรู้สึกนั้นทิ้ง แล้วเดินไปขึ้นรถ ตรงไปคฤหาสน์ของคุณใหญ่...
หลังกินอาหารค่ำเสร็จ คุณใหญ่ แป้งร่ำ คุณหญิงกับคุณเล็กและชานนท์มานั่งคุยกันต่อที่ห้องนั่งเล่น คุณใหญ่ซึ่งดูสบายใจอารมณ์ดี บอกให้ชานนท์มากินข้าวด้วยกันบ่อยๆ น้องๆ ของเขาจะได้ไม่เหงา แป้งร่ำก็จะได้มีเพื่อน ชานนท์ชะงัก มองหน้าคุณใหญ่เหมือนจะค้นหาความหมาย แต่เขาทำเนียนอ่าน ไม่ออก แป้งร่ำเองก็รู้สึกเช่นกันว่าแปลกๆ คุณหญิงทักท้วงพี่ชายว่าพูดเหมือนพวกเราเป็นเด็กๆขี้เหงา "อ้าว...ใครบอกว่าเด็กเท่านั้นถึงจะเหงาได้ ผู้ใหญ่ก็เหงาเป็นไม่ใช่เหรอ จริงไหม...นนท์"
ชานนท์โดนเต็มๆ เพราะตอนนี้เขาเหงาเหลือเกิน "จริงครับ"
"เห็นไหม...เหงาเมื่อไหร่ก็มาที่นี่ได้เสมอนะ...นนท์" คุณใหญ่ยิ้ม
ชานนท์ขอบคุณเขาล่วงหน้า แป้งร่ำรู้สึกได้ว่าคุณใหญ่ดีกับชานนท์ผิดปกติ...
คืนนี้แป้งร่ำนอนไม่หลับ ออกมาเดินเหงาๆอยู่คนเดียวริมสระว่ายน้ำ ยิ่งคิดถึงคนที่เธอเฝ้ารอมาคนนั้นแป้งร่ำยิ่งเหงาจับใจ น้ำตาคลอ หันหลังจะกลับเข้าตึกใหญ่จ๊ะเอ๋กับเปาจังๆแป้งร่ำถึงกับน้ำตาร่วง เปาเห็นแล้วใจกระตุกวูบถามด้วยความเป็นห่วงว่าร้องไห้ทำไม แป้งร่ำอบอุ่นใจที่ยังมีคนห่วงใย
"เปล่า...ฉันก็แค่...เหงา"
เปากำลังจะเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ แต่เสียงอามุ่ยเรียกเปาดังขัดจังหวะเสียก่อน ทั้งคู่หันขวับไปมองเห็นอามุ่ยตีหน้ายักษ์เข้ามากระชากเปาออกจากแป้งร่ำ ต่อว่าต่อขานเปาว่ามาทำอะไรกับอีนังคุณหนู เปาเอ็ดอามุ่ยให้เรียกแป้งร่ำดีๆหน่อย อามุ่ยไม่สนอยากจะเรียกอย่างนี้ใครจะทำไม
แป้งร่ำถอนใจเฮือก "ไปอยู่กับเมียนายเถอะเปา"
เปาสะดุ้งโหยง แป้งร่ำมองหน้าเปาแล้วผละจากไป เปาจะเดินตามแต่อามุ่ยดึงตัวไว้...
ได้เวลาเข้านอนแล้ว เหล่าคนรับใช้ต่างแยกย้ายกันเข้าห้องตัวเอง เปาล็อกห้องแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าของ ด.ญ.แป้งร่ำขึ้นมามองอย่างเหงาๆ มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น เปารีบเก็บกล่องโลหะเก่าๆกับผ้าเช็ดหน้าซุกไว้ใต้หมอน เดินมาเปิดประตูห้อง อามุ่ยไม่พูดพล่ามพุ่งขึ้นไปบนที่นอนเปาหน้าตาเฉย
เปาไล่ก็ไม่ยอมไป รีบเอนตัวลงนอนหัวโขกกับกล่องโลหะใต้หมอน อามุ่ยรีบเปิดหมอนดูเห็นผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นวางอยู่รีบคว้า เปาปรี่เข้ามาแย่งคืน อามุ่ยไม่ยอมให้ แต่สุดท้ายเปาเอาคืนจนได้ ตวาดลั่น
"ออกไปเดี๋ยวนี้เลย...ออกไป...ถ้าลื้อไม่ออกไป อั๊วจะออกไปเอง"
อามุ่ยน้อยใจเดินกระแทกเท้าปิดประตูตามหลังเสียงดังปัง เปาถอนใจ ค่อยๆเอาผ้าเช็ดหน้าเก็บใส่กล่องอย่างทะนุถนอมแล้วซ่อนไว้ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก เปาไม่สนใจคิดว่าเป็นอามุ่ย แต่เสียงเคาะประตูยังดังไม่หยุด เปาเดินไปเปิดรับ แปลกใจที่เห็นอาซิ่มยืนอยู่ และยิ่งงงหนักที่อาซิ่มเอาแต่ถามว่าอยู่ที่นี่สบายไหม คุณใหญ่ดีกับเขาหรือเปล่า แถมบ่นพึมพำคนเดียวว่า
"บางทีมันอาจจะเป็นชะตาฟ้าลิขิตไว้แล้ว"
พอเปาถามว่าพูดอะไร อาซิ่มกลับบอกว่าไม่มีอะไร ก่อนออกจากห้องเปา อาซิ่มไม่ลืมขอบใจที่เปาส่งเงินไปให้ใช้ เปาสงสัยไม่หายกับท่าทีแปลกๆของอาซิ่ม...
กานดาเตือนศจีว่าอย่ามัวแต่ทำไม่รู้ร้อนรู้หนาว อยู่ดีๆนังหมวยอามุ่ยก็โผล่เข้ามาในบ้านนี้ นี่อาจจะเป็นแผนของนังแป้งร่ำหรือนังระเบียบที่เอาอามุ่ยมาประเคนให้คุณใหญ่เพื่อหาแนวร่วมถล่มเราสองคนก็ได้
"ไม่มีทาง...ศจีนี่แหละจะถล่มนังหมวยนั่นให้แจ้นกลับไปกินบ๊วยที่เมืองจีนแทบไม่ทันเลย"
"ดีมาก...มันต้องอย่างนี้สิ" กานดายิ้มพอใจ
ooooooo
อาซิ่มใจคอไม่ค่อยดีเลยเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าขอกลับเซี่ยงไฮ้ คุณระเบียบชวนให้อยู่ต่อ อาซิ่มยืนยันจะกลับ คุณระเบียบ เปากับอามุ่ยจะเดินไปส่งอาซิ่มขึ้นรถแท็กซี่ไปสนามบิน อ้ายโผล่เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน
"หยุด...สต๊อป...ใครจะไปไหนก็ไป แต่อามุ่ยไปไม่ได้ เพราะคุณศจีเรียก"
อามุ่ยจำใจเดินตามอ้ายมายังบริเวณสระว่ายน้ำเห็นศจีนั่งรออยู่ ศจีฟังลูกยุของกานดามากไปคิดว่าอามุ่ยถูกพามาประเคนให้คุณใหญ่ ต้องการข่มไม่ให้เผยอมาเทียบรัศมี จึงสั่งให้ อามุ่ยนวดเนื้อนวดตัวให้ อามุ่ยไม่ยอม ศจีกับอ้ายช่วยกันรุม อ้ายล็อกอามุ่ยไว้ ขณะที่ศจีปรี่เข้าไปตบหน้า อามุ่ยฉุนขาดลูกสาวมาเฟียอย่างเธอไม่ยอมให้ใครมาตบฟรีๆ งัดวิทยายุทธ์ออกมาซัดสองสาวสะบักสะบอม
กานดารู้เรื่องนี้เข้า พาศจีกับอ้ายในสภาพบอบช้ำไปฟ้องคุณหญิงเพื่อให้จัดการกับอามุ่ย แต่ผลสุดท้ายคนที่โดนคุณหญิงเล่นงานกลับเป็นศจีกับอ้าย เพราะเป็นฝ่ายไปทำร้ายอามุ่ยก่อน คุณเล็กซึ่งนั่งฟังอยู่ด้วยหัวเราะชอบใจที่อามุ่ยคนเดียวจัดการได้ทั้งศจีตัวแสบทั้งอ้ายจอมแส่...
แป้งร่ำน้อยใจมากเมื่อรู้ว่าตัวเองเป็นเพียงข้อแลกเปลี่ยน ระหว่างคุณใหญ่กับคุณจั๊กจั่น ถ้าคุณใหญ่ยอมให้แป้งร่ำไปเป็นพรีเซนเตอร์โฆษณาท่องเที่ยวทั่วไทย ที่มีจั๊กจั่นกับภริยาท่านฯเป็นโต้โผใหญ่ คุณจั๊กจั่นจะตอบแทนคุณใหญ่ด้วยการผลักดันให้เขาได้โปรเจกต์ตัวใหม่ที่กำลังรอท่านฯเซ็นอนุมัติ...
คุณเล็กกับชานนท์รู้เรื่องที่แป้งร่ำต้องเดินทางไปตาม สถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ เพื่อไปเป็นพรีเซนเตอร์ถ่ายโฆษณาท่องเที่ยว ทั่วไทยเลยจะขอตามไปด้วย แต่ต้องกินแห้วทั้งคู่ มีเพียงคุณระเบียบกับเปาเท่านั้นที่คุณใหญ่อนุญาตให้ติดตามแป้งร่ำไปได้
"ว่าแต่อามุ่ยจะยอมให้เปาไปหรือ" คุณหญิงพูดไปขำไป
"ใครกันครับ...อามุ่ย"
คุณเล็กบอกว่าเป็นเมียของเปา คุณระเบียบปรามคุณเล็กว่าไม่ควรพูดแบบนี้ แต่เขากลับหัวเราะชอบใจ พลอยทำให้ แป้งร่ำกับคุณหญิงขำไปด้วย ชานนท์ชักอยากรู้เรื่องของอามุ่ย...
สายวันเดียวกัน คุณใหญ่เรียกเปามาพบที่ห้องนั่งเล่น เพื่อแจ้งว่าเขาต้องไปคอยดูแลความปลอดภัยให้แป้งร่ำขณะ เดินทางไปถ่ายโฆษณาเกี่ยวกับการท่องเที่ยวตามจังหวัดต่างๆ และกำชับอีกว่าต่อจากนี้ไปเปาไม่ต้องทำงานอย่างอื่นในบ้าน นอกจากคอยดูแลคุณใหญ่กับแป้งร่ำ
"แล้วอีกอย่าง...แต่งเนื้อแต่งตัวให้ดูดีเหมาะสมกับหน้าที่"
คุณใหญ่เห็นท่าทางหนักใจของเปา เลยบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง เขาจะให้คุณระเบียบจัดการเรื่องเสื้อผ้าให้เปาเอง
ooooooo
ทันทีที่อาซิ่มกลับถึงบ้านที่นครเซี่ยงไฮ้ วิ่งพรวดพราดเข้าไปในห้องนอน เหลียวซ้ายมองขวาให้แน่ใจว่าปลอดคน รีบมุดไปหยิบกล่องสังกะสีใต้เตียงขึ้นมา เปิด คุ้ยๆจนเจอซองจดหมายเก่าๆ หยิบขึ้นมาทำท่าจะเปิดดู แต่แล้วกลับยกมือไหว้ท่วมหัว อธิษฐาน
"สิ่งศักดิ์สิทธิ์ เทวดาฟ้าดิน ขอให้มันไม่ใช่...ไม่ใช่ๆๆ เจ้าประคุณ ขอให้อั๊วตาฝาดด้วยเถิด"
อาซิ่มไหว้ปลกๆ แล้วหยิบรูปที่สอดอยู่กับจดหมายในซองออกมาดูใกล้ๆถึงกับตะลึง รูปในมือของเธอเหมือนรูปครอบครัวคุณใหญ่ที่เห็นในห้องนั่งเล่นบ้านรัตตภาคย์ อาซิ่ม อดหวั่นใจแทนเปาไม่ได้...
ที่เมืองไทย บ้านรัตตภาคย์ คุณระเบียบพนมมือไหว้ขอบคุณคุณใหญ่ที่เมตตาเปา คุณใหญ่แค่อยากให้เปาใส่เสื้อผ้าให้เหมาะสมที่จะเป็นคนติดตามแป้งร่ำเท่านั้น
"คุณระเบียบช่วยจัดการซื้อให้หน่อยก็แล้วกัน...เอ่อ...พรุ่งนี้ แป้งร่ำจะออกไปซื้อของอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" คุณใหญ่หันไปมองแป้งร่ำซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ "ยังไง ช่วยเลือกให้นายเปาหน่อยสิ...แป้งจะเลือกเก่งกว่า...ส่วนแป้งอยากซื้ออะไรของแป้งก็ตามสบายนะ"
แป้งร่ำไหว้ขอบคุณคุณใหญ่ ไม่มีใครทันสังเกตเห็นศจีแอบฟังอยู่อีกมุมหนึ่งนอกห้องอย่างริษยา รอจนคุณใหญ่ อยู่เพียงลำพัง เธอรีบเข้าไปออดอ้อนขอเงินซื้อเสื้อผ้าบ้าง คุณใหญ่ไม่ให้อ้างว่าศจีมีเสื้อผ้าเยอะแยะจะซื้ออีกทำไม แกะมือศจีที่เกาะแขนตัวเองออกแล้วเดินหนี
"ทีอีนังแป้งร่ำล่ะ ให้ช็อปโครมๆ ทีกับฉันล่ะทำเค็ม...
คอยดูนะ ถ้าเจอป๋าคนใหม่ล่ะก็...แม่จะเชิดใส่ให้ดู" ศจีบ่นด้วยความเจ็บใจ...
พออามุ่ยรู้ว่าเปาจะต้องติดตามแป้งร่ำไปถ่ายโฆษณาต่างจังหวัด ตามเข้ามาอาละวาดเปาถึงในห้องนอนของเขา โดยมีระบบ ระบือกับเอื้อยซุ่มแอบฟังทั้งคู่แถวมุมมืดหน้าห้อง อามุ่ยดิ้นเร่าๆร้องไม่ยอมๆอยู่บนฟูก เปาว่าจี้จุดอามุ่ยว่าบ้าแล้วยังไม่สวยอีกต่างหาก อามุ่ยหยุดดิ้น ลุกพรวดถามว่าไม่สวยจริงหรือ
"ก็นอนดิ้นแด็กๆอย่างนี้จะสวยได้อย่างไร"
"ช่างมันสิ จะไม่สวยก็ช่างมัน ก็ขนาดอั๊วสวยกว่านังคุณหนูนั่นตั้งเยอะ ลื้อยังหนีอั๊วมาอยู่กับมันเลย"
เปาดุอามุ่ยที่พูดจาส่งเดช อามุ่ยโต้ว่าพูดเรื่องจริง เธอดูออกว่าเปาปิ๊งแป้งร่ำ เปาหาว่าอามุ่ยซี้ซั้วพูดมั่วๆ อามุ่ยดีใจที่เปาปฏิเสธว่าไม่ได้ชอบแป้งร่ำ โดดกอดเขาแน่นบอกรักเปาเป็นชุด เปาอึ้งพูดไม่ออก
"เรากลับเซี่ยงไฮ้กันเถอะอาเปา...ไปอยู่กับอั๊ว ลื้อคนเดียว อั๊วเลี้ยงได้"
"พูดบ้าๆนะอามุ่ย...อั๊วเป็นผู้ชาย ลื้อเป็นผู้หญิงนะ"
อามุ่ยไม่สนว่าใครจะเป็นผู้หญิง ใครจะเป็นผู้ชาย เสียงคุณระเบียบเอ็ดอามุ่ยลั่นห้อง ที่เป็นสาวเป็นแส้มาไล่จีบผู้ชายถึงในห้องแบบนี้แย่มากๆ อามุ่ยเถียงว่าแย่ตรงไหน ในเมื่อเธอรักเปา คุณระเบียบปรามว่าถึงจะรักอย่างไรก็ต้องไว้ตัวบ้าง อามุ่ยไม่สนใจ
"แต่ถ้ายังอยากจะอยู่ในบ้านหลังนี้ก็ต้องสน...ว่าไง...
กลับไปห้องเราได้แล้ว หรืออยากกลับเซี่ยงไฮ้"
อามุ่ยโดนไม้นี้ถึงกับหน้าหงิกเดินกระแทกเท้าปังๆออกไป คุณระเบียบสั่งเปาว่าพรุ่งนี้ 10 โมงเช้า เขาต้องออกไปซื้อของกับคุณแป้งร่ำแล้วออกจากห้อง ได้ยินเสียงพวกแอบซุ่มดูเรื่องของชาวบ้านบ่นเสียดายที่ไม่ได้ดูฉากเลิฟซีน คุณระเบียบปรี่เข้าไปเล่นงานพวกนั้นหนีกลับจากห้องกันแทบไม่ทัน
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น