ตอนที่ 7
สายวันถัดมา คุณใหญ่เรียกเปามาพบที่ห้องรับแขก แป้งร่ำนั่งอยู่ข้างๆคุณใหญ่ ส่วนคุณระเบียบกับธณพยืนรอรับคำสั่งอยู่ไม่ห่าง คุณใหญ่บอกเปาว่าคืนพรุ่งนี้ ต้องไปงานเลี้ยงกับเขาและแป้งร่ำ
"คุณใหญ่ไม่ใช้วิฑิตหรือครับ" ธณพร้องถามอย่างแปลกใจ
"ใช้สิ...ฉันไม่ได้ให้เปาไปขับรถ...แต่ให้คอยติดตามฉันกับคุณแป้งร่ำ"
เปาอึ้งไปเล็กน้อย คุณใหญ่ถามเปาว่ามีสูทหรือเปล่า เปายืนงงไม่แน่ใจว่าได้ยินถูกหรือเปล่า คุณใหญ่ต้องถามซ้ำอีกครั้ง เขาถึงตอบว่าไม่มี คุณใหญ่สั่งให้เปาออกไปซื้อสูทด้วยกัน เพราะเขากับแป้งร่ำจะไปช็อปปิ้งพอดี สองเจ้านายเดินพ้นประตูห้องไปแล้ว เปายังยืนงง คุณระเบียบรีบคว้ามือเปาเดินตาม
กานดาแอบฟังอยู่อีกมุมหนึ่ง ไม่พอใจที่คุณใหญ่ขยับเปาขึ้นเป็นผู้ติดตามแทนที่จะเป็นวิฑิตของเธอเลยเก็บอารมณ์ บูดนี้ไปลงกับศจี ต่อว่าศจีว่าหายหัวไปไหนมา ปล่อยให้แป้งร่ำ ออกไปช็อปปิ้งกับคุณใหญ่สบายใจเฉิบ ป่านนี้โกยไปเท่าไหร่ แล้วก็ไม่รู้ ศจีไม่สนใจ ช่างปะไร กานดาหมั่นไส้ผลักหัวศจีหน้าหงาย
ศจีเจ็บเลยโวยลั่น แทนที่กานดาจะหยุดกลับยิ่งทำหนักมือขึ้น ศจีทนไม่ไหว ลืมตัวไปหน่อยผลักกานดากระเด็นทับอ้ายพากันล้มกลิ้ง กานดาโกรธจัด ปราดเข้าไปตบหน้าศจีอย่างแรง ฐานบังอาจแว้งกัด ศจีโกรธจ้องตากานดาอย่างเอาเรื่อง กานดาจ้องกลับไม่ยอมแพ้ ศจีได้สติยกมือไหว้ขอโทษ
"จำใส่กะโหลกหล่อนไว้ให้แม่นว่าหล่อนเป็นใครและฉันเป็นใคร วันไหนเกิดลืมขึ้นมาอีกล่ะก็ ฉันจะส่งหล่อนกลับไปเต้นโคโยตี้ในผับอย่างเก่า...เข้าใจไหม" กานดาไม่พูดเปล่า
เอานิ้วจิ้มหัวศจีอีกหนึ่งที ศจีแค้นจัดแต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ สาปแช่งนังแม่มดในใจ
ooooooo
ที่ห้างสรรพสินค้าหรู หลังจากคุณใหญ่เลือกซื้อเสื้อผ้าแพงระยับให้แป้งร่ำจนถุงใส่เสื้อผ้าเต็มสองมือเปากับธณพ แป้งร่ำถึงกับออกปากว่าซื้อแค่ชุดไปงาน ชุดเดียวก็พอ ไม่น่าจะต้องซื้อไปเยอะแยะอย่างนี้
"ไหนๆมาทั้งทีแล้วก็ซื้อไปเถอะ เก็บไว้ใช้งานอื่นก็ได้นี่"
แป้งร่ำยกมือไหว้ขอบคุณคุณใหญ่ ธณพคิดว่าเจ้านายซื้อข้าวของเรียบร้อยแล้วจึงเสนอให้เรียกรถ คุณใหญ่ยังไม่กลับ ยังไม่ได้ซื้อสูทให้เปา สั่งธณพเอาของไปเก็บที่รถก่อนแล้วค่อยตามมา คุณใหญ่ว่าแล้วเดินตรงไปยังร้านเสื้อสูท แป้งร่ำกับคุณระเบียบตามติด ธณพหน้าเสีย
ส่วนเปายืนถือถุงใส่ข้าวของหันรีหันขวาง ธณพปรับสีหน้าเป็นปกติ เดินมาหาเปายื่นมือให้ เปาส่งถุงให้อย่างเกรงใจแล้วรีบเดินตามคุณใหญ่เข้าร้านเสื้อสูท คุณใหญ่จัดการเลือกซื้อสูทให้เปาเสร็จสรรพ
ooooooo
เหล่าคนรับใช้บ้านรัตตภาคย์ต่างมารุมดูสูทชุดใหม่ของเปากันอย่างตื่นเต้น ยิ่งเห็นป้ายราคา 20,000 บาทยิ่งเรียกเสียงฮือฮา ระบือเอาสูทเคาะหัวตัวเองเพื่อเป็นสิริมงคล พลอยทำให้คนอื่นเอาอย่างบ้าง คุณระเบียบคว้าไม้ตีแมลงวันไล่ตีหัวทุกคน โทษฐานเห็นเสื้อสูทเป็นวัตถุมงคล ระบือปรี่เข้าไปหาเปา
"อาจารย์นี่ขี่ดวงมาจริงๆ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นคุณใหญ่ดีกับใครอย่างนี้"
"แกพูดอะไรหาไอ้ระบือ ถ้าคุณใหญ่ท่านไม่ดีกับพวกเรา แกจะได้มายืนเห่าอย่างนี้หรือ...ไอ้บือ"
"โธ่...แม่จ๋า ลูกพูดผิดไปนิดเดียวถึงกับด่าลูกเป็นหมาเลยหรือ คุณใหญ่ท่านดีกับเราก็จริงอยู่ แต่ไม่เคยซื้อสูทให้เราอย่างนี้นะ"
"ก็แล้วน้ำหน้าอย่างพี่บือน่ะสมควรจะใส่สูทหรือยะ... มันต้องหล่อตี๋มีสไตล์อย่างพี่เปานี่ถึงจะโอ"
ระบือเคืองฉกไม้ตีแมลงวันจากมือแม่มาตีหัวเอื้อยหนึ่งที เอื้อยกระชากไม้ตีแมลงวันตีระบือคืน สองคนแย่งไม้ตีกันไปมา คุณระเบียบรำคาญสั่งให้พอได้แล้ว แล้วไล่ทุกคนกลับไปทำงาน ทุกคนต่างทยอยออกจากห้องเปา เหลือคุณระเบียบเป็นคนสุดท้าย กำลังจะก้าวออกไป แต่นึกอะไรขึ้นมาได้ หันมาพูดกับเปา
"เปา...ที่ระบือพูดก็ถูกนะ เธอโชคดีจริงๆที่คุณใหญ่ ท่านเมตตา เพราะฉะนั้นเธอต้องกตัญญูรู้คุณ รับใช้คุณใหญ่ ไม่ให้บกพร่อง อย่าทำให้ท่านผิดหวังในตัวเธอนะ"
ชายหนุ่มนั่งนิ่ง คุณระเบียบตบไหล่เขาเบาๆก่อนออกไป ไม่ทันเห็นว่าวิฑิตแอบฟังเรื่องที่เกิดขึ้นแถวพุ่มไม้หน้าห้องอย่างแค้นเคือง ทนตกเป็นรองเปาไม่ไหว ไปดักรอกานดาแล้วพามาคุยตรงมุมลับตาคน บ่นอย่างหงุดหงิดว่าตัวเองตกต่ำลงทุกวัน ขณะที่เปาได้ขยับขึ้นเป็นคนติดตามคุณใหญ่
วิฑิตยอมให้เป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ได้ ถ้ากานดาไม่รู้จะต้องทำอย่างไรเขาจะทำเอง เพราะขืนรอเธอมีหวังเขาต้องไปขัดส้วมให้เปาแน่ๆ วิฑิตผละจากไปไม่สนใจเสียงทัดทานของกานดา ศจีแอบอยู่มุมหนึ่ง พยายามเงี่ยหูฟังทั้งคู่คุยกัน แต่ได้ยินไม่ถนัด นึกสงสัยว่าคู่นี้มีอะไรทะแม่งๆ...
ภายในห้องนอนของแป้งร่ำ ขณะที่คุณระเบียบกำลังแขวนชุดที่ซื้อมาใหม่เข้าตู้ไปพลางปรึกษากับแป้งร่ำไปด้วยว่าคืนพรุ่งนี้จะใส่ชุดไหนไปงานเลี้ยงเต้นรำ ศจีถือวิสาสะเข้ามาในห้องแป้งร่ำอย่างไร้มารยาท เจ้าของห้องว่ากระทบเธอก็หน้าด้านหน้าทนไม่สนใจ ศจีอยากดูชุดหรูที่แป้งร่ำออดอ้อนให้คุณใหญ่ซื้อให้
"คุณใหญ่พาไปเอง แป้งไม่ได้อ้อน"
ศจีไม่สนใจฟัง ปรี่เข้าไปแย่งชุดจากมือคุณระเบียบ คุณระเบียบไม่ยอมให้ ศรีเข้ายื้อยุด แป้งร่ำเข้าไปช่วยคุณระเบียบผลักศจีกระเด็น ศจีลุกขึ้นได้ปรี่เข้ามาจะตบ แป้งร่ำคว้าไม้กอล์ฟสู้ ศจีหยุดกึก แป้งร่ำเงื้อไม้ทำท่าจะฟาด ศจีกลัวจัดวิ่งจู๊ด ก่อนจะพ้นประตูห้อง ศจีไม่วายหันมาด่าแป้งร่ำว่านังซาดิสต์
ooooooo
ขณะที่เปากำลังล้างรถของคุณใหญ่เหมือนเช่นทุกเช้า แทนที่วิฑิตจะช่วย กลับเข้ามาพูดจากวนโอ๊ย คุณเล็กกำลังเดินมาเอารถจะไปทำงาน หยุดมองดู วิฑิตกวนมาเปาเลยกวนกลับ ทำให้วิฑิตไม่พอใจ พุ่งเข้าชกเปาทันที เปาเบี่ยงตัวหลบแล้วถีบเขากระเด็น วิฑิตตั้งหลักได้ปรี่ใส่เปา เป็นจังหวะเดียวกับคุณเล็กวิ่งเข้ามาห้าม หมัดวิฑิตอัดหน้าคุณเล็กเต็มๆ เปากับวิฑิตชะงัก มองคุณเล็กที่ล้มคว่ำอยู่กับพื้น...
คุณหญิงทราบเรื่องที่เกิดขึ้นเรียกคู่กรณีมาเคลียร์ โดยมีคุณเล็กนั่งฟังอยู่ข้างๆพี่สาว วิฑิตกล่าวหาเปาว่าเป็นคนเริ่มก่อน คุณเล็กค้านว่าไม่จริง วิฑิตต่างหากที่ต่อยเปาก่อน วิฑิตขึ้นเสียงกับคุณเล็ก คุณหญิงเลยต้องปราม กานดา ศจีกับอ้ายตามเข้ามาสมทบ กานดาถามหลานสาวว่าเกิดอะไรขึ้น
"วิฑิตต่อยเปา แล้วก็ต่อยนายเล็กด้วยค่ะ อาดา"
กานดาค้านเสียงเข้มว่าไม่จริง แต่พอเห็นสีหน้าท่าทางของหนุ่มคู่ขาถึงได้รู้ว่าเป็นเรื่องจริง รีบปรับน้ำเสียง บอกคุณหญิงเสียงอ่อนเสียงหวานว่าใจเย็นๆก่อน อาจเป็นเรื่องเข้าใจผิด วิฑิตอาจจะไม่ตั้งใจ ศจีนิ่วหน้าลอบมองกานดาที่แก้ตัวแทนวิฑิตเป็นคุ้งเป็นแคว คุณเล็กชี้มุมปากตัวเองที่มีรอยช้ำให้กานดาดู
"ไม่ตั้งใจอะไรครับ...ดูหน้าผมสิ"
"โถ...คุณเล็กหลานอา ฟกช้ำนิดหน่อย เป็นลูกผู้ชายต้องอดทนนะคะหลานอา"
"อาดาพูดอย่างนี้ไม่ถูกนะคะ อาดาควรจะอบรมและลงโทษคนของอาดามากกว่า"
ศจีได้ทีเตือนว่าถ้าคุณใหญ่รู้มีหวังเป็นเรื่องแน่ๆ กานดาขอร้องคุณหญิงว่าอย่าให้เรื่องนี้รู้ถึงหูคุณใหญ่เกรงจะรบกวนเขาเปล่าๆ คุณหญิงหันไปถามน้องชายว่าจะเอาอย่างไร คุณเล็ก ยักไหล่แบบไม่ถือสา กานดารีบบอกวิฑิตให้ขอบคุณคุณเล็กวิฑิตพูดแบบเสียไม่ได้ กานดาเห็นท่าไม่ดีจะพาวิฑิตออกไป
แต่คุณหญิงร้องห้าม วิฑิตจะไปไหนไม่ได้ถ้ายังไม่ได้ ขอโทษเปาก่อน วิฑิตทำท่าจะไม่ยอม กานดาต้องทำหน้าดุเสียงเข้ม เขาถึงได้ยอมขอโทษเปา แล้วเดินหน้าหงิกออกไป กานดาขอตัวไปอบรมวิฑิต ก่อนจะวิ่งปรู๊ดตาม ศจีมองตามกานดาสีหน้าครุ่นคิด...
กานดารีบตามมาง้อวิฑิตโดยให้เงินก้อนโตไว้ซื้อของหรูๆ แล้วรีบผละจากไปเพราะเกรงจะมีใครมาเห็น วิฑิตยิ้มกริ่มกับเงินฟ่อนใหญ่ในมือ จังหวะนั้นศจีโผล่เข้ามาพอดี ถามว่ากานดาไปไหน วิฑิตทำหน้าเป็นบอกไม่รู้ไม่เห็น ศจีโกรธที่วิฑิต กวนโมโหเลยด่าว่าไอ้กระจอก วิฑิตคว้าข้อมือศจีดึงเข้ามาใกล้ๆ
"คำก็กระจอก สองคำก็กระจอก...สักวันหนึ่งเถอะ..." วิฑิตลอยหน้าลอยตาชวนตบ
ศจียินดีจัดให้ สะบัดมือหลุด ตบหน้าวิฑิตอย่างแรง ท้าทายว่าจะทำอะไรเธอได้ เขาจะเอาเรื่องแต่ศจีวิ่งหนีออกไปเสียก่อน วิฑิตเจ็บใจมาก สาบานว่าสักวันเขาต้องทำให้ศจีมาสยบแทบเท้าให้ได้...
คนในบ้านรัตตภาคย์ต่างกังขาว่าทำไมเรื่องวิฑิตกับเปาถึงได้จบง่ายนัก คุณหญิงน่าเอาเรื่องวิฑิตให้ถึงที่สุดเปาเองก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมเรื่องนี้คุณใหญ่ถึงรู้ไม่ได้ แต่แป้งร่ำกับคุณระเบียบรู้เหตุผลดีว่าทำไม เพราะถ้าเรื่องถึงหูคุณใหญ่ เปาต้องเดือดร้อนด้วยแน่ๆ ซึ่งคุณหญิงไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น...
คุณเล็กถือโอกาสเบี้ยวงานหน้าตาเฉย อ้างกับพี่สาวว่าโดนต่อยฤกษ์ไม่ดี คุณหญิงเหน็บว่านิสัยไม่ดีต่างหาก พวกชอบอู้งาน ไม่เหมือนเธอที่ขยัน แล้วขอตัวไปทำงาน คุณเล็กแปลกใจว่าทำไมไม่ให้เปาขับรถให้ คุณหญิงเห็นว่าเย็นนี้เปาต้องไปงานเลี้ยงกับคุณใหญ่เธอเลยจะขับรถเอง
คุณเล็กมองส่งพี่สาวจนลับสายตา เหลือบเห็นแป้งร่ำกำลังเดินออกกำลังกายมาจากอีกด้านหนึ่งแกล้งเร่งเครื่องรถบังคับวิทยุพุ่งเข้าหา แป้งร่ำตกใจกระโดดหลบไปชนเปาที่เดินเข้ามาพอดี เปารีบคว้าตัวหญิงสาวไว้ในอ้อมแขน ทั้งคู่ จ้องหน้ากัน กระทั่งได้ยินเสียงคุณเล็กเข้ามาถึงได้แยกจากกัน แป้งร่ำแกล้งขู่จะไปฟ้องคุณใหญ่ที่โดนคุณเล็กแกล้ง คุณเล็กโอดครวญว่าขืนพี่ใหญ่รู้เอาเขาตายแน่ รู้ๆกันอยู่ว่าใครแตะต้องแป้งร่ำได้ที่ไหน แป้งร่ำหัวเราะคิกคักบอกว่าล้อเล่น แล้วนึกขึ้นได้ ถามคุณเล็กว่าโดนต่อยเจ็บไหม คุณเล็กจับมุมปาก ตัวเองบอกว่าเรื่องจิ๊บๆ แป้งร่ำหันไปถามเปาว่าเป็นอย่างไรบ้าง
"ไม่เป็นอะไรครับ"
"โชคดีนะเนี่ยที่ไม่เสียโฉม ไม่อย่างนั้นคืนนี้ใส่สูทที่คุณใหญ่ซื้อให้ไม่หล่อแน่ๆเลย"
"โห่...ไม่ธรรมดานะเนี่ย อย่าหล่อเกินเรานะเปา...ไม่ยอมนะเว้ย" คุณเล็กแซว ขณะที่เปาเซ็ง...
ได้เวลาไปงานเลี้ยง คุณใหญ่ แป้งร่ำ ศจี และธณพเดินมาที่รถซึ่งจอดรออยู่ เห็นเปาในชุดสูททำผมหล่อ เท่ระเบิด แป้งร่ำอึ้งไม่อยากจะเชื่อสายตา ส่วนศจีตะลึงในความหล่อถึงกับเพ้อเบาๆวิฑิตยืนอยู่ตรงประตูรถด้านคนขับมองเปาอย่างริษยา ขณะที่คุณใหญ่ยิ้มพอใจ
"หล่อมาก...เปา"
เปาโดนคุณใหญ่ชมซึ่งๆหน้าเลยทำหน้าไม่ถูก แป้งร่ำแอบขำกับท่าทีเขินๆของเปา
ooooooo
บรรยากาศในงานเลี้ยงเต็มไปด้วยความคึกคักแขกเหรื่อมากันมากมาย โต๊ะของคุณใหญ่เป็นโต๊ะแขกวีไอพี มีแป้งร่ำและศจีนั่งประกบข้างคุณใหญ่ ถัดศจีไปเป็นชานนท์และท่านสุพจน์ โดยมีคุณจั๊กจั่นและคุณนิกรกับภรรยา นักธุรกิจไฮโซอีกคู่นั่งรวมโต๊ะด้วย เปากับธณพ และบอดี้การ์ดของสุพจน์ต่างยืนประกบด้านหลังเจ้านายของตน คุณจั๊กจั่นเชลียร์ท่านสุพจน์พอหอมปากหอมคอ ก่อนจะวกเข้าเรื่องเงินบริจาค
"ในฐานะที่คืนนี้ท่านสุพจน์และคุณใหญ่เป็นผู้บริจาครายใหญ่บึ้มที่สุด จั่นจะมีรางวัลให้เป็นกรณีพิเศษ...คือ...คืนนี้นักข่าวมากันเยอะนะฮะ ได้รางวัลนี้ก็จะได้ลงข่าวเด่นกว่าคนอื่น"
ศจีตาลุกวาวถามอย่างตื่นเต้นว่ารางวัลอะไร คุณจั๊กจั่นกะจะมอบรางวัลดาวเด่นแห่งราตรีฝ่ายชายให้กับชานนท์ ส่วนดาวเด่นฝ่ายหญิงก็จะมอบให้แป้งร่ำ แป้งร่ำชะงัก อ้าปากจะค้านแต่ไม่ทัน คุณจั๊กจั่นว่าเองเออเองเสร็จ เดินลิ่วๆขึ้นไปบนเวที ประกาศหน้าไมโครโฟน ขอรบกวนท่านผู้มีเกียรติสักครู่
หลังจากคุณจั๊กจั่นเกริ่นที่มาที่ไปของความยากลำบากในการคัดสรรผู้ที่จะได้รับรางวัลดาวเด่นแห่งราตรีฝ่ายชายของคณะกรรมการแล้วเธอขอมอบรางวัลนี้ให้แก่คุณชานนท์วัชรเดช ท่านสุพจน์คะยั้นคะยอให้ลูกชายขึ้นไปรับรางวัล ชานนท์ จำใจขึ้นไปบนเวที คุณจั๊กจั่นมอบถ้วยรางวัลใบเล็กๆให้เขา
นักข่าวฮือถ่ายรูป คุณจั๊กจั่นขโมยซีนสุดฤทธิ์ จากนั้น ก็ถึงรางวัลของฝ่ายหญิงซึ่งก็เป็นไปตามที่ตกลงกันไว้ แป้งร่ำขึ้นไป รับรางวัลดังกล่าว นักข่าวถ่ายรูปกันพรึบ คุณจั๊กจั่นเก๊กถ่ายด้วยโดยยืนตรงกลางระหว่างสองหนุ่มสาว นักข่าวขอถ่ายรูปแค่ผู้ชนะรางวัล คุณจั๊กจั่นรู้ตัวรีบถอยออกมา นักข่าวขอให้ทั้งคู่ยืนชิดๆกัน
ท่านสุพจน์เห็นอย่างนั้น ว่ากระทบคุณใหญ่ว่าแป้งร่ำยืนคู่กับชานนท์ค่อยดูสมวัยกันหน่อย คุณใหญ่ไม่โต้ตอบ ได้แต่มองหน้า ศจีแอบยิ้ม ส่วนบนเวที คุณจั๊กจั่นถือโอกาสประกาศขออนุญาตคุณใหญ่ออกไมโครโฟน คุณใหญ่ยิ้ม พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต จั๊กจั่นพนมมือไหว้ขอบคุณ
"จั่นอยากเชิญชวนทุกท่านร่วมทำกุศลด้วยการแข่งประมูล...ใครบริจาคเงินสูงสุดจะได้เต้นรำเปิดฟลอร์คู่กับดาวเด่นฝ่ายหญิงของเรา...คุณแป้งร่ำ"
ทั้งฮอลล์มีเสียงฮือฮาขึ้นมาทันที ท่านสุพจน์สบโอกาสได้แกล้งคุณใหญ่ ยกมือชูนิ้วเริ่มต้นการประมูลด้วยวงเงินหนึ่งแสนบาท คุณจั๊กจั่นเชิญชวนแขกเหรื่อช่วยกันประมูล แป้งร่ำอึดอัดมากที่ถูกมองเหมือนเป็นสิ่งของไม่ใช่คน การประมูลดำเนินไปอย่างเข้มข้น ยอดเงินพุ่งขึ้นเป็นเจ็ดแสนบาทในไม่กี่นาที
ชานนท์ตัดสินใจร่วมประมูลในราคาหนึ่งล้านบาทก่อนที่คุณจั๊กจั่นจะเคาะราคาครั้งสุดท้าย เสียงคุณใหญ่ขอประมูลในราคาสองล้านดังขึ้น แป้งร่ำดีใจมากที่เป็นคุณใหญ่ คุณจั๊กจั่นเนื้อเต้น
"สองล้าน...ขอปิดการประมูลที่คุณใหญ่ รัตตภาคย์ สองล้านบาท"
ทั้งนักข่าวทั้งบรรดาแขกเหรื่อส่งเสียงอื้ออึง พร้อมกับตบมือให้ ท่านสุพจน์ไม่วายแขวะคุณใหญ่ว่าหวงคุณหนูคนนี้เสียจริง ไม่ยอมแบ่งให้คนอื่นบ้างเลย คุณใหญ่ไม่ได้หวง แต่อยากช่วยคุณจั๊กจั่นทำบุญต่างหาก เสียงคุณจั๊กจั่นประกาศเชิญคุณใหญ่ขึ้นฟลอร์เต้นรำกับแป้งร่ำ คุณใหญ่กลับปฏิเสธว่าไม่ชอบเต้นรำแล้วสั่งให้เปาไปเต้นรำกับแป้งร่ำแทนเขา เปาตกใจยืนตะลึง คุณใหญ่สั่งซ้ำอีกครั้ง
เปาค่อยๆเดินไปหาแป้งร่ำ ท่านสุพจน์เพิ่งรู้ตัวว่าถูกคุณใหญ่กวนใส่ ประมูลชนะแล้วดันให้บอดี้การ์ดเต้นรำแทนเพื่อหักหน้าเขากับลูก ด้านเปายื่นมือให้แป้งร่ำจับ แล้วพามากลางฟลอร์ นักข่าวถ่ายรูปกันกระหน่ำ แสงไฟทั้งฮอลล์หรี่ลง เพลงเริ่มบรรเลง ทั้งคู่เต้นรำกันอย่างขัดเขิน สักพักคู่เต้นรำคู่อื่นเริ่มเข้ามา
แป้งร่ำและเปากลับรู้สึกเหมือนโลกนี้มีเพียงเราสองคน พอฟลอร์เริ่มแน่น แป้งร่ำกระซิบบอกเปาช่วยพาเธอออกไปจากตรงนี้ที เปางง แป้งร่ำจ้องหน้าเขาด้วยสายตาเว้าวอน เปาเหลียวมองไปที่โต๊ะวีไอพี เห็นคุณใหญ่กำลังคุยธุระกับแขกร่วมโต๊ะไม่ได้สนใจแป้งร่ำแม้แต่น้อย ตัดสินใจโอบเอวแป้งร่ำพาเบียดผู้คนออกไป ชานนท์กวาดตามองหาแป้งร่ำกับเปา แต่ไม่เห็นขยับจะไปตาม แต่ท่านสุพจน์เรียกไว้
"ตานนท์...จะไปไหน กำลังคุยธุรกิจกับผู้ใหญ่อยู่...เสียมารยาท"
ชานนท์จำใจนั่งลง ใจห่วงแต่แป้งร่ำไม่ได้สนใจฟังคุณนิกรคุยเรื่องขายอาวุธรุ่นใหม่ล่าสุดกับท่านสุพจน์และชักชวนให้ร่วมธุรกิจด้วย ท่านสุพจน์ขอคิดดูก่อน อ้างว่าอาวุธลอตที่แล้วเพิ่งจะเซ็นอนุมัติ
"เขาอยากได้คำตอบด่วนก่อนจะไปเสนอที่อื่นนะครับ"
ท่านสุพจน์ไม่ชอบให้ใครมาเร่งรัด ชักยัวะเลยบอกปัดว่าไม่สนใจไม่ซื้อ คุณนิกรบ่นเสียดาย คุณใหญ่ได้ยินการสนทนาครั้งนี้มองเห็นโอกาสทำเงิน
ooooooo
ในเวลาต่อมา เปาจูงแป้งร่ำออกมานอกโรงแรมซึ่งเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง เสียงท้องแป้งร่ำร้องจ๊อกๆด้วยความหิว เธอชวนเปาไปหาอะไรกินแซบๆแถวซอยข้างโรงแรม สั่งข้าวเหนียวไก่ย่างมากินอย่างเอร็ดอร่อย เปามองผู้หญิงสาวตรงหน้าด้วยความรักหมดหัวใจ แป้งร่ำยื่นไก่ให้เปา
"กินสิ ไม่เผ็ดหรอกน่า...ไม่ได้สั่งอะไรเผ็ดสักจาน...ฉันจำได้...นายไม่กินเผ็ด"
เปารู้สึกดีที่แป้งร่ำจำรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเขาได้ แป้งร่ำเขินที่จำเรื่องเปาได้ทำกลบเกลื่อนด้วยการชักชวนเปาให้กินไก่อีกครั้ง เปารับไก่มาค่อยๆกิน แป้งร่ำกินไปพลางชวนคุยไปด้วยอย่างออกรส
หลังจากกินอิ่ม แป้งร่ำชวนเปาเดินเล่นย่อยอาหาร เปาเกรงคุณใหญ่จะถามหา แป้งร่ำสวนทันทีว่าอย่าพยายามทำตัวเป็นคุณระเบียบเบอร์ 2 หน่อยเลย ถ้าคุณใหญ่จะกลับ เดี๋ยวธณพก็โทร.ตามเราเอง ทั้งคู่เดินเรื่อยเปื่อยมาถึงรั้วไม้เตี้ยๆ แป้งร่ำขี้เกียจเดินอ้อม เกาะเปาไว้แล้วถอดรองเท้าส้นสูงออก โยนข้ามรั้วบอกให้เปาข้ามไปรอฝั่งโน้น แล้วเธอถึงข้ามตาม เปาบ่นอุบว่าถ้าคุณระเบียบรู้เข้า เขาโดนเล่นงานแน่ๆ
"นายไม่พูด ฉันไม่พูด แล้วคุณระเบียบจะรู้ได้อย่างไร"
แป้งร่ำเดินไปนั่งริมน้ำ เปายืนมองห่างๆไม่ตาม หญิงสาวหันมากวักมือเรียกเปาให้มานั่งใกล้ๆถามว่าทำไมพ่อแม่เปาถึงส่งเขาไปอยู่เซี่ยงไฮ้ เปาส่ายหน้า เขาเองก็อยากรู้เหตุผลเหมือนกัน
"นึกๆไปแล้ว ชีวิตนายกับฉันก็คล้ายๆกันนะ พ่อแม่ ตายหมดถูกส่งไปอยู่กับคนอื่นตั้งแต่เด็กๆ แล้วในที่สุดเราก็มาอยู่ด้วยกัน...เอ่อ...คือ...ฉันหมายถึง...มาเจอกันนะ" แป้งร่ำมองสบตากับเปา ก่อนจะถามว่ารู้สึกเหงาบ้างไหม เปานิ่งไม่ตอบ แต่สายตาของเขาบ่งบอกว่าเหงาสุดๆ
"ใครๆเขาก็บอกว่าชีวิตฉันน่าอิจฉา วันๆไม่ต้องทำอะไรได้แต่ช็อปปิ้ง แต่งตัวสวยๆไปงาน แต่ไม่มีใครรู้ความจริงเลยว่า...ฉันเหงาเหลือเกิน...เหงามาก ฉันมักจะถามตัวเองเสมอว่ามีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร...แต่หัวใจฉันจะตอบกลับมาทุกครั้งว่า ฉันจะต้องอยู่เพื่อได้พบใครสักคนที่ฉันเฝ้ารอ" แป้งร่ำน้ำตาไหลอาบแก้ม
เปาค่อยๆเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ อยากจะกอดเธอเพื่อปลอบใจแต่ไม่กล้า แป้งร่ำระบายความในใจอีกว่าการรอคอยใครสักคนโดยไม่รู้ว่าจะได้เจอหรือเปล่า มันช่างทรมานเหลือเกิน
"คงไม่ทรมานเท่าได้เจอแล้ว...แต่ว่ามันสายเกินไป"
แป้งร่ำจ้องตาเปา ถามอย่างมีความหวังว่า "เปา...เธอเป็นใคร บอกฉันสิ...เธอเป็นใครกันแน่"
เปาอยากจะบอกเธอใจแทบขาด ระหว่างนั้น เสียงมือถือของแป้งร่ำดังขึ้น คุณใหญ่สั่งให้ธณพโทร.มาถามว่าอยู่ไหน แป้งร่ำโกหกว่ามาเข้าห้องน้ำ เปามาด้วยไม่ต้องเป็นห่วง แล้ววางสาย เปาขยับจะลุกขึ้น แป้งร่ำดึงเขาให้นั่งลง ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆถามว่าเราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า เปาไม่ตอบ ลุกขึ้น ยื่นมือให้แป้งร่ำ หญิงสาวถอนใจเฮือก ลุกขึ้นยืนเองไม่ยอมจับมือเขา
"ฉันรู้สึกอย่างนั้นจริงๆนะ...เปา" แป้งร่ำบ่ายหน้ากลับโรงแรม โดยมีเปาถือรองเท้าเดินตาม
ชานนท์ได้จังหวะ รีบชิ่งพ่อออกมาตามหาแป้งร่ำ ขณะกำลังกวาดตามองหาไปรอบๆ ศจีเข้ามาด้านหลัง ชานนท์ หันมาเจอ จะเบี่ยงตัวหลบ ศจีขวางไว้ ส่งสายตาเจ้าชู้ใส่แถมพูดจาแทะโลมจนชานนท์รู้สึกอายแทน พยายามชวนเข้าไปคุยกับคุณใหญ่ข้างใน ศจีส่ายหน้า คุณใหญ่หายไปไหนไม่รู้ ทิ้งเธอให้เหงาอยู่คนเดียว ชานนท์สีหน้าครุ่นคิด สงสัยว่าคุณใหญ่ไปไหน
ooooooo
คุณใหญ่แอบมาตกลงธุรกิจค้าอาวุธกับคุณนิกรโดยมีธณพคุมเชิงอยู่ห่างๆ หลังจากบรรลุข้อตกลงหลักๆได้แล้ว ทั้งคู่ก็จับมือกัน คุณใหญ่ขอให้คุณนิกรช่วยประสานงานนี้ให้ด้วย
"รับรองครับ ลงทุนครั้งนี้กำไรงาม...แหม คิดแล้วเสียดายแทนท่านสุพจน์จริงๆ ใจไม่กล้า เชื่องช้า นี่ถ้าท่านสุพจน์รู้เข้าละก้อ..." คุณนิกรหัวเราะขำ ขณะที่คุณใหญ่สะใจที่คว้าธุรกิจชิ้นนี้มาไว้ในกำมือได้...
บริเวณที่จัดไว้ให้คนขับรถนั่งรอภายในโรงแรมเดียวกัน วิฑิตเดินบ่นไปมาอย่างอารมณ์เสีย พาลด่าเจ้านายตัวเองว่าเฮงซวย คนของท่านสุพจน์รู้ว่าวิฑิตเป็นคนของคุณใหญ่ ชักสนใจ
"จริงหรือวะ...อย่างนี้ก็สู้ท่านสุพจน์เจ้านายอั๊วไม่ได้สิเว้ย...บิ๊กตัวจริง"
วิฑิตหันขวับมองคนของท่านสุพจน์ด้วยความสนใจ...
ศจีอ่อยเหยื่อล่อชานนท์ไม่สำเร็จ เธอเลยกลับมาเล่นเกมหมาหยอกไก่กับท่านสุพจน์แทน ท่านสุพจน์กำลังเมาได้ที่ หยอกเย้าศจีอย่างสนุกสนาน แถมชวนเธอมาอยู่กับเขา รับรองว่าสนุกกันทั้งวันไม่มีเหงา ศจีแกล้งถามว่าโม้หรือเปล่า ท่านสุพจน์ควักเงินขึ้นมาโชว์เป็นฟ่อน ถ้าเธอไม่เชื่อก็เอาเงินพวกนี้ไปใช้ ศจีคว้าหมับรีบยัดใส่กระเป๋าถือ กราบขอบคุณที่อกเขาอย่างอ่อนช้อย กระซิบกระซาบใกล้ๆ
"ถ้ามีโอกาส ศจีจะสนองพระคุณให้ถึงใจเลยนะคะ"
ศจีเหลือบเห็นคุณใหญ่เข้ามากับธณพรีบเด้งออกจากท่านสุพจน์ คุณใหญ่ไม่เห็นแป้งร่ำสั่งธณพโทร.ตามอีกครั้ง...แป้งร่ำพูดโทรศัพท์กับธณพเสร็จ รีบจ้ำพรวดๆ เปาร้องเรียกพร้อมกับชูรองเท้าในมือ
แป้งร่ำเพิ่งรู้ตัวว่าลืมใส่รองเท้า รีบคว้ามาใส่อย่างรีบร้อน ปากก็บ่นว่ารองเท้าส้นสูงช่างเหมือนชีวิตเธอจริงๆ สวย สูง แต่ไม่สบาย เปาเห็นแป้งร่ำใส่รองเท้าแบบลวกๆเลยนั่งลงช่วยใส่ให้อย่างเบามือ แป้งร่ำนั่งมองรู้สึกดี อีกมุมหนึ่ง ชานนท์
มองมาเห็นภาพของสองหนุ่มสาวหยุดกึก เปาลุกขึ้นยื่นมือให้แป้งร่ำจับ
"แต่ถ้าจำเป็นต้องใส่...คุณก็ใส่มันให้ดีๆเถอะ"
"อีกหน่อย...ฉันอาจจะไม่จำเป็นต้องใส่มันอีกก็ได้...ใครจะไปรู้" แป้งร่ำจับมือเปาแล้วลุกขึ้น เปาเร่งให้รีบไปเกรงคุณใหญ่
จะรอนาน แป้งร่ำทำหน้าเซ็งสุดๆ ชานนท์รู้สึกได้ถึงความสัมพันธ์ของคนคู่นี้...
ทันทีที่แป้งร่ำกับเปามาถึง ศจีใส่ไฟเป็นทำนองว่าสองคนหายไปไหนกันมา แอบไปทำอะไรหรือเปล่า แป้งร่ำฮึ่มๆใส่ คุณใหญ่ตำหนิศจีว่าพูดจาไร้สาระ แล้วชวนทุกคนกลับ ศจีค้อนขวับไม่พอใจที่คุณใหญ่เข้าข้างแป้งร่ำอีกแล้ว เปาแอบโล่งใจที่คุณใหญ่ไม่ติดใจสงสัยอะไร
ooooooo
ข่าวคุณใหญ่ให้แป้งร่ำเต้นรำกับเปาถูกศจีเอาไปเม้าท์จนรู้กันทั้งบ้านรัตตภาคย์ ทั้งๆที่เพิ่งกลับจากงานเลี้ยงไม่นาน คุณหญิงเข้ามาถามแป้งร่ำถึงในห้องนอนว่าเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า แป้งร่ำตอบแบบไม่ค่อยเต็มปากว่าจริง ยังดีที่คุณหญิงเห็นว่าเป็นแค่เรื่องขำๆของพี่ชายตัวเอง แป้งร่ำก็เลยสบายใจ...
ครู่ต่อมา ขณะคุณหญิงกำลังเดินแถวมุมมืดมุมหนึ่งของบ้าน ได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนเข้ามา คิดว่าเป็นคุณใหญ่รีบแอบ พอเขาเดินผ่านเธอโดดกอดทันที ต่างคนต่างตกใจเมื่อเห็นหน้ากันชัดๆ ปรากฏว่าคนที่คุณหญิงกอดคือธณพ เธอได้สติรีบถอยห่าง ขอโทษเขาเป็นการใหญ่เพราะนึกว่าเป็นพี่ชายตัวเอง
ธณพแอบปลื้มที่ถูกคุณหญิงกอดแม้จะไม่ตั้งใจก็ตาม ยิ่งคุณหญิงถามว่าเหนื่อยไหมที่ต้องทำงานให้พี่ใหญ่ดึกๆดื่นๆ อย่างนี้ ธณพแทบจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจที่คุณหญิงเป็นห่วง ตอบเต็มปากเต็มคำว่าไม่เหนื่อย ยินดีมากที่ได้รับใช้ สามคนพี่น้อง ตระกูลรัตตภาคย์
"นี่ถ้าหญิงเป็นพี่ใหญ่ หญิงต้องรักคุณณพตายเลย" คุณหญิงพูดโดยไม่ได้คิดอะไร
หัวใจธณพพองโตแทบล้นออกมานอกอก ยิ้มเขินหน้าแดง คุณหญิงเห็นเข้าก็คิดว่าเป็นเพราะเขาทำงานมากไป บอกให้รีบ กลับไปพักผ่อน แล้วกล่าวราตรีสวัสดิ์ ธณพยิ้มแก้มแทบปริ...
คุณระเบียบได้ยินพวกคนรับใช้พากันพูดถึงแต่เรื่องที่แป้งร่ำเต้นรำกับเปา รู้สึกไม่ค่อยดีนัก ตัดสินใจแวะไปหาเปาที่ห้องพักของเปา เปากำลังหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนสวยของ ด.ญ. แป้งร่ำออกมาดู ได้ยินเสียงคุณระเบียบเคาะประตูเรียก รีบเก็บผ้าเช็ดหน้าซ่อนได้ทัน ก่อนที่คุณระเบียบเปิดประตูห้องเข้ามา
"ฉันขอคุยด้วยได้ไหม...พวกเด็กเขาคุยถึงเรื่องเต้นรำ... ที่เธอเต้นรำกับคุณแป้งร่ำ"
"ผมทำตามคำสั่งของคุณใหญ่"
"ดี...เราต้องทำตามคำสั่งของเจ้านาย...อย่าทำอะไรตามใจตัวเองเด็ดขาด...เอ่อ...ฉันลืมบอกเธอว่าฉันส่งเงินของเธอไปให้อาซิ่มเรียบร้อยแล้วนะ...อาซิ่มมีบุญจริงๆที่มีหลานชายอย่างเธอ"
คุณระเบียบยิ้มให้เปาอย่างเอ็นดู เปายิ้มตอบ มองตามคุณระเบียบออกจากห้อง ก่อนจะค่อยๆหุบยิ้มเพราะรู้ว่าตัวเองไม่ใช่หลานของอาซิ่มอย่างที่ใครๆเข้าใจ
ooooooo
บ้านอาซิ่มที่นครเซี่ยงไฮ้ อามุ่ยโกรธจัดอาละวาดปัดข้าวของกระจุยกระจายเมื่อรู้ว่าอาซิ่มกับลุงโกหกเธอมาตลอดว่าเปาหนีออกจากบ้านหายสาบสูญ ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอกว่าเปาไปทำงานที่เมืองไทย หาเงินส่งมาให้ทั้งคู่มีกินมีใช้ อาซิ่มกับลุงสั่นพั่บๆด้วยความหวาดกลัว ยกมือไหว้อามุ่ยปลกๆ
"พวกลื้อกล้าดียังไงถึงได้บังอาจมาโกหกอั๊ว...หา" อามุ่ยแหกปากลั่น
ooooooo
คนในบ้านรัตตภาคย์พากันรุมอ่าน นสพ.ฉบับเช้าจนไม่เป็นอันทำอะไร ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆนานา คุณหญิงก็เป็นอีกคนหนึ่งที่สนใจข่าวนี้ เอา นสพ.ฉบับเดียวกันให้แป้งร่ำดู เห็นรูปเปากับแป้งร่ำกำลังเต้นรำกัน โดยมีรูปคุณใหญ่ลงประกอบแต่รูปเล็กกว่า อีกรูปหนึ่งเป็นรูปชานนท์ถ่ายคู่กับแป้งร่ำตอนรับรางวัล คุณเล็กจะแย่งอ่าน คุณหญิงดึงหลบ อาสาจะอ่านให้ฟัง
"เศรษฐีทำกุศล...แดนซิ่งไฮโซ 2 ล้าน...คุณใหญ่ รัตตภาคย์ ควักกระเป๋าเขย่าวงการไฮโซอีกแล้ว งานนี้ทุ่ม 2 ล้าน ประมูลสาวสวยคนสนิท...แป้งร่ำ วรรัตน์ เต้นรำเปิดฟลอร์ แต่ ทำเก๋ไม่ขอโชว์สเต็ปเอง กลับโยนให้บอดี้การ์ดหนุ่มหล่อนิรนามรับหน้าที่แทน สร้างความอิจฉาให้แก่หนุ่มๆทั้งงานโดยเฉพาะชานนท์ วัชรเดช ลูกชายบิ๊กสุพจน์ยังต้องถอย"
"โหย...เสียดายเป็นบ้าเลย นี่ถ้าเราไปนะ...ต้องเป็นเราแน่ๆที่ได้เต้นรำกับแป้ง" คุณเล็กโวย
ทันใดนั้นกานดาร้องเอะอะเข้ามาพร้อม นสพ.ฉบับเดียวกันในมือ มีอ้ายตามมาติดๆ กานดาถามว่าคุณใหญ่ไปไหนเห็นข่าวนี้หรือยัง แล้วเปิด นสพ.หน้าสตรียื่นให้คุณหญิงกับคุณเล็ก
"ดูสิคะ ข่าวเนี่ยคุณใหญ่เห็นเข้าจะว่าอย่างไร" กานดาทำหน้าราวกับเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย...
คุณใหญ่เห็นข่าวชิ้นนี้แล้วไม่เห็นมีปฏิกิริยาใดๆ กานดาพยายามยุแหย่ว่ารูปคุณใหญ่ใน นสพ.เล็กกว่ารูปเปามากซึ่งดูแล้วไม่เหมาะ คุณใหญ่หาว่ากานดากังวลมากไป แล้วขอตัวไปทำงาน
"ผมมีประชุมใหญ่...สาระสำคัญเยอะมากกว่าข่าวนี้"
คุณหญิงกับคุณเล็กแอบอมยิ้มที่กานดาโดนพี่ใหญ่ เหน็บว่าไร้สาระ ขณะที่แป้งร่ำโล่งอกแทนเปา...
แต่คนที่โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงจากข่าวชิ้นนี้กลับเป็นท่านสุพจน์เพราะคิดว่าคุณใหญ่หักหน้า ชานนท์บอกพ่อให้ใจเย็นๆก็แค่ข่าวสังคมไฮโซข่าวหนึ่งเท่านั้นทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วย
"ก็เพราะฉันยอมไม่ได้ คนอย่างฉันจะยอมให้ไอ้ใหญ่ รัตตภาคย์ มันเหนือกว่าไม่ได้...รวมทั้งแกด้วย แกจะยอมมันไม่ได้เด็ดขาด...ไอ้ชานนท์" ท่านสุพจน์จ้องหน้าลูกชายสีหน้าจริงจัง...
กานดายุคุณใหญ่ให้เล่นงานเปาไม่ขึ้นเลยหันมาเหวี่ยงใส่ศจีแทนหาว่าไม่มีน้ำยา อุตส่าห์ลงทุนแต่งตัวสวยแต่ไม่มีรูปลง นสพ.แม้แต่รูปเดียว กานดาเอา นสพ.ปาใส่หน้าศจีเต็มๆ ศจีแก้ตัวว่าคุณจั๊กจั่นตาต่ำไม่ยอมเลือกเธอเป็นดาวเด่นเองแล้วจะให้ทำอย่างไรในเมื่อเธอทำเต็มที่แล้ว
"เต็มที่แล้วหรือ...ชื่อเสียงก็ไม่ได้ เงินทองก็ไม่มี ต่อไปนี้หล่อนต้องเอาใจคุณใหญ่ให้หนัก ตามติดคุณใหญ่ให้ตลอด ออดอ้อนสูบเงินคุณใหญ่ให้เยอะๆด้วย...อ้อ...แล้วเอามาให้ฉัน...ห้ามอม เข้าใจไหม"
ศจีรับคำ กานดาสั่งแล้วเดินสะบัดออกไป ศจีคว้า นสพ. มาเปิดดูเห็นรูปเปาถึงกับเพ้อว่าหล่อมาก...
ที่มุมสงบภายในบ้านรัตตภาคย์ แป้งร่ำเห็นเปานั่งอ่านข่าวตัวเองใน นสพ.แล้วถอนใจเฮือก เลยเดินเข้ามาแซวว่ารูปเปาที่ลง นสพ.หล่อไหม เปาไม่ตอบขยับจะลุกขึ้น แป้งร่ำยืนกันไว้กระเซ้าว่าเดี๋ยวนี้ดังแล้วหยิ่งหรือ เปาจ้องหน้าแป้งร่ำพูดหน้าตายว่าถ้าไม่คิดจะขอลายเซ็นก็หลบไป แป้งร่ำอมยิ้มกับมุกตลกของเขา ทันใดนั้นเสียงศจีเรียกเปาดังขึ้นก่อนตัวจะตามเข้ามา เปากับแป้งร่ำชะงัก
"อ้าว...แอบมาซุ่มทำอะไรกันอีกแล้วจ๊ะ"
"คิดเรื่องดีๆเป็นบ้างไหมคุณศจี"
"เป็นสิคะ นี่ก็คิดจะให้เปาช่วยขับรถพาไปช็อปปิ้ง หน่อย ได้ไหมเปา" ศจีส่งตาหวานให้เปา
แป้งร่ำสวนทันที "ไม่ได้ค่ะ นอกจากแป้งแล้วแป้งไม่เคยได้ยินคุณใหญ่สั่งให้เปาคอยดูแลคุณศจีด้วย"
อีกมุมหนึ่งไม่ไกล ระบือเดินมาเห็นเหตุการณ์พอดี รีบหลบมุมแอบมอง ศจีหมั่นไส้ปรี่เข้าหาแป้งร่ำ เปารีบขวางพยายามรวบตัวเธอไว้ ศจีนึกขึ้นได้เปลี่ยนใจหันมาไล่หอมแก้มเปาแทน เปาตกใจร้องลั่น แป้งร่ำสั่งให้ศจีหยุดเดี๋ยวนี้ ศจีไม่หยุด เปาผลักศจีออกไปได้ในทีสุด ศจีหัวเราะสะใจ
"เป็นอย่างไร...หวงดีนัก...เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับศจี" ศจีเดินสะดีดสะดิ้งออกไป
แป้งร่ำหน้าหงิก หาว่าเปาชอบใจที่โดนศจีหอมแก้มเดินจ้ำพรวดๆออกไป ทิ้งเปาให้ยืนงง
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น