ตอนที่ 7
แม้ใครต่อใครจะด่าว่าคล้าวโง่แสนโง่ที่กล้าท้าพนันจอมแบบนั้น แต่คล้าวก็ไม่สนใจ กลับบ้านไปฟูมฟักดูแลไอ้ฉ่ำเป็นการใหญ่ โดยมีเพื่อนฝูงร่วมด้วยช่วยกันอย่างเต็มที่ ส่วนพวกที่ชอบเล่นพนันก็จับกลุ่มต่อรองกันให้รึ่ม แม้แต่มิ่งขี้เมาก็เอากับเขาด้วย โดยมิ่งเล่นฝ่ายคล้าว และคนส่วนใหญ่ก็เล่นฝ่ายคล้าวด้วยเช่นกัน
ขณะที่มิ่งและชาวบ้านกำลังพนันขันต่อ หมู่น้อยเดินมาเจอจึงจะริบโพยและเงินจากชาวบ้าน แต่ผู้หมวดตามมาเห็นและเข้าใจผิดนึกว่าหมู่น้อยเป็นเจ้ามือซะเอง ก็เลยรวบตัวไปขังคุก ทันทีที่แว่น ตี๋ และไข่รู้ข่าวจึงรีบมาเยี่ยม แต่ทุกคน ก็ยังไม่วายไถเงินหมู่น้อยที่มีอยู่น้อยนิดไปอีกจนได้
แต่การไถครั้งนี้ของพวกเขาไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่ทำเพื่อไอ้ฉ่ำควายตัวเก่งของคล้าว พวกเขาเอาเงินไปซื้อทั้งไข่ และกล้วยมาให้ไอ้ฉ่ำกินบำรุงกำลังเพื่อชัยชนะในวันพรุ่งนี้ โดยคืนนี้ทุกคนก็อุตส่าห์มานอนเฝ้าไอ้ฉ่ำที่คอกเพื่อป้องกันพวกจอมเล่นสกปรก
แล้วก็จริงดังคาดเสียด้วย จอมส่งสมุนมาวางยาไอ้ฉ่ำ แต่ทำไม่สำเร็จเพราะคล้าวและเพื่อนเฝ้ายามกันอยู่ แว่นกับตี๋โมโหมากจะไปเอาเรื่องจอม แต่คล้าวและคอนขอให้เฉยไว้ ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปตอบโต้กับคนแบบนั้น คนชั่วยังไงก็ต้องแพ้ภัยตัวเองวันยังค่ำ พรุ่งนี้ไอ้ฉ่ำมันต้องชนะ แล้วก็เป็นชัยชนะที่ขาวสะอาดด้วย
เช้าแล้ว การแข่งขันอันระทึกใจกำลังจะเริ่มขึ้น ผู้คนมืดฟ้ามัวดินมาดูควายแท้ของคล้าวกับควายเหล็กของจอมแข่งกันไถนา โดยจอมส่งเจิดลูกชายหัวแก้วหัวแหวนลงแข่ง แต่เจิดปอดแหกตั้งแต่ยังไม่ออกจากบ้าน เพราะยังไม่ชำนาญกับไอ้ควายเหล็กตัวนี้ พอถึงสนามแข่งที่ผู้คนมากมายและกองเชียร์ของสองฝ่ายกำลังวุ่นวาย เจิดฉวยโอกาสนี้เอาไข่ต้มผสมยาถ่ายยัดใส่มือเพชรให้เอาไปให้ไอ้ฉ่ำกิน
ผ่านไปสักพักยาถ่ายก็ออกฤทธิ์จนไอ้ฉ่ำขี้ไหลไม่หยุด ส่งผลให้คล้าวแพ้ทั้งๆที่อีกไม่กี่ก้าวจะถึงเส้นชัยอยู่แล้ว คล้าว ผิดหวังอย่างแรงแต่ก็สงสารไอ้ฉ่ำใจแทบขาด ส่วนพวกแว่นพากันเซ็งจัด บ่นอุบว่าเสียแรงที่โด๊บไอ้ฉ่ำด้วยกล้วยตั้งเครือ ไข่ตั้งเป็นสิบฟอง ทองกวาวกับบุปผาที่เชียร์คล้าวสุดตัวก็อึ้งไปชั่วขณะ ก่อนทั้งหมดจะพากันเข้าไปปลอบใจคล้าวที่นั่งหมดเรี่ยวแรงอยู่ข้างไอ้ฉ่ำ
"พี่คล้าว...ไม่เป็นไรหรอกนะ พี่กลับบ้านเถอะ"
คล้าวฝืนยิ้มให้ทองกวาว สายใจแทรกเข้ามาเช็ดเหงื่อบนหน้าคล้าวอย่างเอาใจ ถามว่าพี่เหนื่อยไหม เจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่า
"พี่ไม่เป็นไรหรอกสายใจ ถ้าเป็นห่วงน่าจะเป็นห่วงไอ้ฉ่ำมันมากกว่า"
"อีกนิดเดียวก็จะเข้าเส้นชัยอยู่แล้ว มันเกิดอะไรขึ้นวะคล้าว ไหงเป็นยังงี้ไปได้" ตี๋บ่น...แว่นผสมโรงอีกคน
"เอ็งมันท่าดีทีเหลวแท้ๆไอ้ฉ่ำ ตื่นสนามรึไงวะ ถึงได้ ขี้แตกขี้แตน"
"อย่าไปว่ามันยังงั้นเลยแว่น ไอ้ฉ่ำมันก็เสียใจเหมือนกัน มันพยายามอย่างดีที่สุดแล้ว"
ทุกคนมองไอ้ฉ่ำที่น้ำตาไหลออกมาด้วยความสงสาร แว่นจึงกลับคำขอโทษไอ้ฉ่ำ ที่พูดไปไม่ได้ตั้งใจ
ฟากฝั่งของผู้ชนะกำลังร่าเริงเบิกบาน เจิดได้รับคำชมจากก้อน ทับทิม และเพชรเป็นกระบุง แถมก้อนยังประกาศว่าจะจองควายเหล็กเลยด้วย แต่ตอนนี้จอมให้ทุกคนไปดูน้ำหน้าไอ้ขี้แพ้กันก่อน แล้วพวกจอมก็ดาหน้าเข้ามาเยาะเย้ยคล้าว ที่กำลังจะพาไอ้ฉ่ำกลับบ้าน
"เป็นยังไงวะไอ้คล้าว ถึงกับหน้าซีดคอตกเลยเหรอวะ"
"ทั้งคนทั้งควายซีดพอกันแหละพ่อ"
เจิดกับสมุนประสานเสียงหัวเราะกันเฮฮา พวกแว่นหมั่นไส้สุดๆ แต่คล้าวพยายามนิ่งเฉย
"ควายเอ็งมันกระจอกสิ้นดี เลี้ยงไปก็เปลืองหญ้าเปลืองน้ำเปล่าๆว่ะ ส่งเข้าโรงเชือดของพ่อข้าได้แล้ว"
"ข้าเตือนเอ็งแต่แรกแล้วว่ามันไม่มีทางสู้ควายเหล็กประเทศนอกได้ เอ็งก็ยังดันทุรังหาเรื่องอีก"
"แพ้ยังงี้มันน่าอายว่ะ ไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน"
"ก็ที่ชายผ้านุ่งแม่มัน หรือไม่งั้นก็โน่นไงจ๊ะอาก้อน บั้นท้ายควายมันน่ะแหละ"
"ไอ้เจิด ใครๆเขาก็รู้กันแล้วว่าวันนี้เอ็งชนะ แต่ทำไมต้องมาเยาะเย้ยถากถางกันด้วย"
"ถามได้ทองกวาว...ทำไมต้องเยาะเย้ยถากถาง ก็มันแพ้ไง คนชนะก็ต้องถากถางไอ้ขี้แพ้เป็นธรรมดา ก็มันเสือกแพ้ทำไมล่ะ จริงไหมวะพวกเรา"
บรรดาสมุนรับมุกแหกปากหัวเราะกันเอิ๊กอ๊าก แว่นและเพื่อนขยับเตรียมลุย แต่คล้าวยกมือห้ามเอาไว้ ขณะที่ทองกวาวทนไม่ไหวพูดโพล่งขึ้นมาว่า
"ไอ้พวกชนะอย่างเอ็งมันน่าจับมานุ่งผ้าถุงกันซะให้หมด"
จอมถึงกับสะอึก เจิดอ้าปากค้าง ก้อนและทับทิมตำหนิลูกสาวทำไมพูดจาอย่างนี้กับผู้หลักผู้ใหญ่ แล้วบังคับให้ทองกวาวขอโทษจอมกับเจิดเดี๋ยวนี้
"ไม่...ที่ทองกวาวพูดมันไม่ผิดไปหรอก เรื่องอะไรทองกวาวจะต้องขอโทษด้วย"
"นังลูกคนนี้" ก้อนฮึดฮัดโมโห แต่จอมบอกไม่เป็นไร แค่นี้เรื่องเล็ก ตนกับลูกชายไม่ถือสาหรอก
"ดีจัง ไม่ถือสาใช่ไหม แล้วถ้ายังงี้ล่ะ ก็ไม่ถือสาเหมือนกันใช่มั้ย" พูดจบบุปผาก็ควักโคลนในนาขึ้นมาเต็มกำมือเขวี้ยงออกไปเต็มแรง
สองพ่อลูกโดนโคลนเต็มหน้า สมุนพากันกระโจนหลบอลหม่าน แว่นกับพรรคพวกหัวเราะสะใจก่อนจะผสมโรงควักโคลนขึ้นมาเขวี้ยงใส่พวกจอม และแล้วสงครามขี้โคลนก็อุบัติขึ้นจนเลอะเทอะกันถ้วนหน้า แม้แต่จอมที่ได้รับการคุ้มกันอย่างดียังเยินไม่น้อย ที่สุดจอมก็ตัดสินใจยิงปืนขึ้นฟ้าหลายนัด ทุกคนจึงกลับมาอยู่ในความสงบได้อีกครั้ง
เจิดหาว่าพวกคล้าวแพ้แล้วพาล คล้าวตัดปัญหาขอโทษจอมแทนพวกของตน แต่เจิดยังฮึดฮัดไม่ยอม จนจอมต้องสั่งให้พอ เพราะคนระดับอย่างเราจะเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือให้เสียศักดิ์ศรีทำไม
"ทองกวาวมานี่ กลับบ้านเดี๋ยวนี้"
"แม่อยากกลับก็กลับไปก่อนเถอะจ้ะ ทองกวาวยังไม่กลับ"
"เอ๊ะ นังลูกคนนี้ แล้วจะมาอยู่กลางวงไอ้พวกขี้แพ้ ให้เสนียดมันจับทำไมวะ กลับบ้าน เอ็งด้วยนังบุปผา" ก้อนออกคำสั่ง แต่ทองกวาวและบุปผายังอิดออด
"ทองกวาวกลับบ้านไปเถอะ ไม่ต้องห่วงพี่หรอก"
คล้าวพูดไม่ทันขาดคำ เพชรก็เข้ามาดึงทองกวาวกับบุปผาออกมาแล้วตะโกนใส่กลุ่มของคล้าวว่า
"เหม็นขี้หน้าพวกขี้แพ้โว้ย"
ครั้นพวกก้อนพาลูกหลานออกไปกันแล้ว จอมก็ขยับเข้ามาจ้องหน้าคล้าว
"เอ็งแพ้ทุเรศทุรังไม่เป็นท่าขนาดนี้ คงไม่ถึงกับสติฟั่นเฟือนหรอกนะไอ้คล้าว จะต้องให้ข้าทบทวนความจำรึเปล่าว่าเอ็งพนันอะไรเอาไว้กับข้า"
เจิดและสมุนเฮฮากันใหญ่ พวกแว่นกำมือแน่นอย่างเจ็บใจ
ooooooo
มิ่งเสียพนันกลับมาโวยวายอาละวาดลั่นบ้านจนมีปากเสียงกับสายใจที่เถียงแทนคล้าวคอเป็นเอ็น
"หมดตัวกันคราวนี้เอง ไอ้บ้าคล้าว ข้าไม่น่าถือข้างเอ็งเล้ย แล้วทีนี้จะเอาอะไรกินกันเข้าไป ไอ้คล้าว ไอ้กระจอก ไอ้ท่าดีทีเหลว ไอ้ตัวซวย"
"พ่อหยุดโวยวายซะทีได้ไหม พี่คล้าวเขาไม่ใช่ตัวซวยนะพ่อ อยากไปพนันบ้าบออะไรนี่ทำไม หมดตูดขึ้นมาก็เที่ยวโทษคนโน้นคนนี้"
"ก็ไอ้คล้าวมันกระจอก"
"พี่คล้าวไม่ได้กระจอก"
"ไม่กระจอกแล้วมันแพ้ได้ยังไงโว้ย"
สายใจไม่รู้จะตอบโต้ยังไง ได้แต่ร้องกรี๊ดๆ จนมิ่งสะดุ้งตกใจ
"อีบ้านี่...เถียงสู้กูไม่ได้ก็ร้องเป็นเปรตทุกที หูแทบแตก เบื่อโว้ย"
มิ่งเดินไปนั่งเซ็งมุมหนึ่ง สายใจพยายามระงับอารมณ์ เดินมาตักน้ำจะดื่ม แต่แล้วอารมณ์ก็พลุ่งพล่านขึ้นมาอีกเมื่อหมู่น้อยขยับเข้ามาหา
"นี่ก็อีกคนนึง ยังตามมากวนประสาทอีกเหรอ"
"คือ...น้อยแค่อยากจะบอกว่า พ่อแม่น่ะเปรียบเหมือนพระอรหันต์ในบ้านของลูกนะจ๊ะ"
"รู้แล้ว...แล้วไง"
"ก็...แกจะยังไงก็ช่างแกเหอะ น้องสายใจไปเถียงแกยังงั้นมันไม่ดีหรอกนะจ๊ะ มันเป็นบาป เกิดชาติหน้าไปเป็นเปรตปากเท่ารู้เข็มนะจ๊ะ"
"เอ็งว่าข้าเป็นเปรตอีกคนเหรอไอ้หมู่น้อย"
"ไม่ได้หมายความว่ายังงั้น พี่น้อยก็แค่..." น้อยพูดไม่ทันจบ ถูกสายใจคว่ำขันน้ำใส่หัวเต็มๆ
"เรื่องของพ่อลูกเขา เอ็งเป็นคนนอกมาเกี่ยวอะไรด้วย รำคาญ รู้จักไหมคำว่ารำคาญน่ะ"
สายใจเดินปึงปังออกไปทันที น้อยหัวเปียกโชก ได้แต่มองตามตาปริบๆ อีกสักพักน้อยแวะไปที่ร้านตัดผมของแว่น ก็ยังซวยซ้ำถูกพวกแว่นแต่งเรื่องหลอกเอาเงินไปซื้อข้าวกินกันอีก
ฝ่ายทองกวาวกับบุปผากลับถึงบ้านก็เตรียมอาบน้ำ แต่จู่ๆหมึกก็มารบเร้าให้เล่าบรรยากาศการแข่งขันระหว่างเจิดกับคล้าว สองสาวกำลังเซ็งจึงไล่ตะเพิดหมึก แต่เพชรคันปากอยากเล่า แล้วก็เผลอตัวพูดเรื่องที่ตัวเองทำให้ไอ้ฉ่ำขี้แตกขึ้นมา สองสาวก็เลยเอาคืนด้วยการใส่ยาถ่ายในอาหารทุกอย่างที่พ่อแม่สั่งทำมาเลี้ยงฉลองให้สองพ่อลูกผู้ชนะ ส่งผลให้ทุกคนท้องเสียกันถ้วนหน้า วิ่งพล่านหาที่ขับถ่ายให้วุ่นไปหมด เพราะห้องส้วมถูก
สองสาวล็อกกุญแจเอาไว้
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น คล้าวในฐานะผู้แพ้เตรียมพาอีแฉะเมียไอ้ฉ่ำออกไปไถนาของก้อนที่มีเป็นร้อยไร่ คอนห่วงลูกแต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไง เพราะสังขารตัวเองก็แย่ ได้ แต่บอกให้ลูกชายอดทน และตั้งอกตั้งใจทำให้เขาให้ดีเหมือนทำนาของเราเอง
คล้าวทำตามที่แม่บอกอย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ยิ่งได้ กำลังใจจากทองกวาว คล้าวยิ่งทำแบบลืมตาย โดยมีทองกวาวคอยช่วยอีกแรงอย่างแข็งขัน พอพักเที่ยงทองกวาวก็จัดแจงเอาอาหารที่ใส่ปิ่นโตเตรียมมาให้คล้าวกิน
"ทำไมทำมาเยอะแยะอย่างนี้ล่ะทองกวาว"
"ก็ทองกวาวรู้ว่าพี่คล้าวต้องเหนื่อยนี่จ้ะ กินมากๆ กินให้อิ่มจะได้มีแรง"
"งั้นทองกวาวกินกับพี่นะ"
"จ้ะ...แล้วนี่ไอ้ฉ่ำมันเป็นยังไงบ้างจ๊ะ"
"มันคงต้องพักอีกหลายวันกว่าจะกลับมามีแรงเหมือนเก่า"
"ทองกวาวรู้แล้วล่ะว่าใครที่มันทำให้ไอ้ฉ่ำเป็นยังงั้น ไอ้เจิดจ้ะพี่คล้าว มันวางยาไอ้ฉ่ำ"
"พี่นึกแล้วไม่มีผิดว่าพวกมันต้องเล่นสกปรก"
"สงสารไอ้ฉ่ำมันที่ต้องมารับเคราะห์เพราะไอ้คนพวกนี้ แต่พี่คล้าวไม่ต้องห่วงหรอก พวกมันรับกรรมกันไปเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน อย่างน้อยอีกสองสามวันน่ะแหละกว่าจะโงหัวกันไหว พ่อกับไอ้เพชรก็เป็นไปกับเขาด้วย ไม่รู้ไปหลงใหลได้ปลื้มกับไอ้คนพวกนี้ได้ยังไง จะว่ากันตามจริงมันโกงพี่คล้าว ขนาดนี้ พี่คล้าวไม่ต้องมาลำบากไถนาให้พ่อทองกวาวยังได้เลย"
"ไม่ได้หรอกทองกวาว พี่ตกปากรับคำเอาไว้แล้ว ยังไงพี่ก็ต้องทำตามที่พูด อีกอย่างมันเป็นหน้าที่ของพี่ด้วย"
"หน้าที่อะไร"
"พี่ต้องตอบแทนอาก้อน ตอบแทนทองกวาว สำหรับเงินทองที่อุตส่าห์ให้พี่หยิบยืมมาปลดหนี้อาจอมแกไง นี่เป็นวิธีเดียวที่พี่จะทดแทนบุญคุณทองกวาวได้"
"โธ่พี่คล้าว นี่มันเรื่องเล็กจะตายไป"
"มันอาจจะเป็นเรื่องเล็กสำหรับทองกวาว แต่มันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับพี่ ขืนพี่ทำนิ่งเฉย ก็เท่ากับพี่เกาะทองกวาวกิน แล้วชาตินี้พี่จะหาความภูมิใจได้ที่ไหนกัน"
"พี่คล้าว..." ทองกวาวยิ้มตื้นตันใจ
ooooooo
สายใจซึ่งหลงรักคล้าวหัวปักหัวปํากำลังคดข้าวใส่ปิ่นโตอย่างรีบเร่งเพื่อจะนำไปให้พี่คล้าวสุดที่รัก แต่จู่ๆมิ่งเข้ามาคว้าไปกินหน้าตาเฉย สายใจเลยกรี๊ดบ้านแทบแตก บอกพ่อว่าอาหารพวกนี้เป็นของพี่คล้าว ถ้าพ่อจะกินก็ไปตักเอาเองในหม้อโน่น
"โธ่อีนี่ เห็นผู้ชายดีกว่าพ่อตัวเองนะมึง ไอ้คล้าวมันขี้แพ้ มึงยังหลับหูหลับตาอยากจับมันมาทำผัวอีก สติดีรึเปล่ามึง"
"พี่คล้าวเขาจะเป็นยังไง ฉันก็รักของฉันก็แล้วกัน ต่อให้เขาเกิดมาเป็นลิง ฉันก็จะรัก" ว่าแล้วสายใจก็รีบจัดปิ่นโตหิ้วออกไปไม่เหลียวหลัง ดวงใจเดินสวนเข้ามาพอดี
"โธ่...อีบ้า มึงดูเอาไว้เลยนะดวงใจ อย่างพี่สาวมึงนี่ ชาตินี้ทั้งชาติไม่มีทางเจริญหรอก เพราะมันเถียงพ่อมันฉอดๆๆ ผู้ชายหน้าไหนได้ไปเป็นเมียก็ซวยทั้งชาติ เออ แล้วมึงนี่ไม่มีผู้ชายหน้าไหนมาจีบบ้างเลยเหรอวะ"
"หนูอยู่ของหนูอย่างนี้ก็ดีแล้วจ้ะพ่อ"
"ได้ยังไงวะ เกิดมาเป็นลูกผู้หญิงยังไงมันก็ต้องมีผัวไว้คอยเลี้ยง มึงแก่หนังยานแล้วใครเขาจะเอามึง"
"ไม่มีใครเอาก็ดีแล้วจ้ะ หนูกลัวโชคร้ายได้ผัวขี้เหล้า เล่นการพนัน ก็ไม่ไหวเหมือนกัน"
"ชั่วๆยังงั้นมึงก็อย่าเอามันสิวะ"
"จ้ะ หนูจะจำคำพ่อเอาไว้"
"อีลูกคนนี้ค่อยว่านอนสอนง่ายหน่อย แต่เอ...มันหลอกให้กูด่าตัวเองนี่หว่า...หน็อยแน่ะ อีดวงใจ" มิ่งนึกได้ ตะโกนเอ็ดอึงไล่หลังลูกสาวคนเล็กไป
ooooooo
ได้ใกล้ชิดและพูดคุยกับทองกวาว คล้าวอิ่มอก อิ่มใจจนกินข้าวไม่หมด ฝ่ายสายใจที่อุตส่าห์ตั้งใจเอาอาหารมาให้คล้าว พอมาเห็นทองกวาวใกล้ชิดสนิทสนมอยู่กับคล้าวอารมณ์หึงหวงของเธอก็พุ่งปรี๊ด ถลันเข้ามาด่าทอทองกวาวอย่างหยาบคาย
"อีทองกวาว อีคนหน้าไม่มียางอาย หน็อย...แอบมาอยู่กับพี่คล้าวของข้า อีสารเลว"
"สายใจ...อย่าหยาบคายให้มันมากไป" คล้าวไม่พอใจ
"หยาบคายเหรอ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ พี่คล้าว ว่าสายใจหยาบคาย แล้วอีนี่ล่ะ ลับหูลับตาผู้คนมันแอบมาหาพี่คล้าวยังงี้ ทำอะไรกันในป่าในรก ไม่อายพี่สางเทวดาแล้วจะให้เรียกมันว่าอะไร"
"สายใจ...ข้าไม่ได้มีจิตใจจะทำอย่างที่เอ็งคิด เอ็งดูถูกข้ามากเกินไปแล้ว"
"ดูถูกก็ยังดีกว่าดูผิดละโว้ย"
"เอ็งเที่ยวด่าว่าคนอื่นเขา เอ็งเคยดูตัวเองรึเปล่า จิตใจสกปรกอย่างเอ็งนี่แหละ น่ารังเกียจกว่าอะไรทั้งนั้น"
"อีทองกวาว!" สายใจตาลุกวาว เงื้อง่าจะตบทองกวาว
"หยุดเดี๋ยวนี้นะสายใจ ถ้าทำอะไรทองกวาวแม้แต่ นิดเดียว ได้เห็นดีกันแน่"
สายใจอึ้งงันกับท่าทีขึงขังของคล้าว แล้วยิ่งกลายเป็นโกรธมากขึ้น ด่ากราดไม่ไว้หน้า
"พี่คล้าวน่ะโง่ยิ่งกว่าควายอย่างที่ใครๆเขาว่ากันน่ะแหละ ถูกอีนี่มันหว่านเสน่ห์เข้าหน่อยก็หัวปักหัวปําให้มันหลอกใช้ นาเป็นร้อยไร่ ไอ้หน้าไหนมันจะกล้าพนันไถคนเดียว"
"หยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้ว ใครจะว่าพี่โง่ยังไงก็ตามสบาย ทุกอย่างพี่เต็มใจทำก็แล้วกัน"
"อีสายใจเข้าใจละ นี่ยอมเสียแม้กระทั่งศักดิ์ศรีตัวเองแกล้งทำเป็นแพ้ จะได้มีโอกาสมาแอบพลอดรักกับอีทองกวาวมัน ทุเรศที่สุด"
ด่าแล้วยังไม่หนำใจ สายใจจะตบทองกวาวให้ได้ แต่
คล้าวกางกั้น สายใจเลยยิ่งบ้าคลั่ง ทุบตีคล้าวแทน คล้าวจึงผลักเธอล้มลงไปกับพื้น
"ไปซะสายใจ แล้วก็เลิกมาวุ่นวายกับพี่กับทองกวาวเสียที"
สายใจทั้งโกรธทั้งเจ็บ ลุกขึ้นเดินกลับไปคว้าปิ่นโตที่ตัวเองหิ้วมา
"ไล่สายใจใช่ไหม ดีละ ถ้ายังงั้นก็อย่ากงอย่ากินมันเลย" สายใจแกะปิ่นโตเทอาหารทุกอย่างทิ้งลงตรงนั้นด้วยความโกรธ แล้วหันกลับมาชี้หน้าทองกวาว อาฆาตแค้น "มึงจำเอาไว้ให้ดีนะอีทองกวาว มึงจำเอาไว้"
ooooooo
บุปผามาส่งข่าวแว่นและเพื่อนๆเรื่องที่พวกจอมเล่นสกปรกแอบเอายาถ่ายให้ไอ้ฉ่ำกิน ทุกคนทั้งโกรธทั้งแค้นอยากจะยกพวกไปลุยมันเดี๋ยวนี้ ยกเว้นหมู่น้อยที่ไม่เห็นด้วย บอกว่าบ้านเมืองมีขื่อมีแป อีกอย่างพวกเราก็แค่หยิบมือเดียว จะไปสู้พวกมันเป็นสิบเป็นร้อยได้ยังไง แต่แว่นก็ยังไม่ยอมอยู่ดี ดึงดันอยู่หลายตลบจนบุปผาต้องออกโรงเอง
"พอกันได้แล้ว...ไอ้พวกบ้านั่นน่ะช่างหัวมันก่อนเถอะ อย่างน้อยตอนนี้มันก็รับกรรมของมันไปบ้างแล้ว คนที่พวกเราต้องไปช่วยตอนนี้น่ะ พี่คล้าวมากกว่า"
"ไอ้ช่วยน่ะยังไงก็ต้องช่วยอยู่แล้วบุปผา เพื่อนกันน่ะไม่ทิ้งกันหรอก"
"รู้แล้ว...แต่ฉันหมายถึงศักดิ์ศรีของพี่คล้าวต่างหาก เราต้องช่วยกันทำให้ชาวบ้านชาวช่องเขารู้ความจริงว่าพี่คล้าว ไม่ใช่ไอ้ขี้แพ้"
"ใช่ๆๆ เราต้องช่วยกัน ช่วยไอ้คล้าว"
"จะรออะไรกันล่ะวะ ไปกันเดี๋ยวนี้เลย"
จากนั้นไม่นาน คณะของแว่นพร้อมด้วยชาวบ้านกลุ่มใหญ่ก็เฮละโลกันไปช่วยคล้าวไถนา หลังทุกคนรู้ความจริงแล้วว่าคล้าวแพ้เจิดเพราะอะไร พอข่าวนี้รู้ไปถึงหูสองพ่อลูกที่ยังซีดเซียวไร้เรี่ยวแรงเพราะฤทธิ์ยาถ่ายด้วยฝีมือทองกวาวและบุปผา จอมโกรธเป็นฟืนเป็นไฟพาลถีบสมุนหัวทิ่มหัวตำ
"ไปรุมกระทืบพวกมันให้แบนคาบาทาเราเลยไหมจ๊ะพ่อ"
"ไอ้บ้า...ไปส่องกระจกดูสารรูปตัวเองซะก่อนไอ้เจิด แค่จะเดินยังไม่มีเรี่ยวแรงเลย พวกเอ็งน่ะแหละจะโดนไล่กระทืบกลับมา"
"เจ็บใจจริงโว้ย อุตส่าห์ชนะมันมาแล้ว" เจิดฮึดฮัด
"นาไอ้ก้อนเป็นร้อยไร่ กะว่าเดือนนึงมันคนเดียวไถทั้งวันทั้งคืนยังไงมันก็ไม่มีทางเสร็จ"
"แล้วพวกมันแห่ไปช่วยกันยังงี้ มันกี่วันกันล่ะจ๊ะพ่อ"
"สองวันก็เสร็จแล้ว"
"ไอ้คล้าวนี่มันห้อยพระห้อยของดีอะไรวะ มันถึงได้ดวงดียังงี้"
"ฉันเคยได้ยินหลวงพ่อท่านเทศน์ ท่านว่าพระองค์ไหน เครื่องรางอะไรก็ไม่ศักดิ์สิทธิ์เท่าใจที่มุ่งมั่นทำแต่ความดีหรอกจ้ะพี่เจิด"
เจิดฉุนจี๊ดขึ้นสมอง ถีบสมุนจนหงายหลังโทษฐานพูดคำคมบาดใจ
ooooooo
พลอยฟ้าพลอยฝนโดนฤทธิ์ยาถ่ายเข้าไปตั้งแต่เมื่อวาน ทำให้ก้อนและเพชรถึงกับนอนหน้าซีดตาเหลืองหมดเรี่ยวแรงต้องให้ทับทิมหยอดน้ำข้าวต้ม แต่พอรู้จากหมึกว่าทองกวาวหิ้วปิ่นโตเถาใหญ่ออกไปจากบ้านตั้งแต่เช้า ก้อนลุกพรวดสั่งให้หมึกแบกตนออกไปตามเดี๋ยวนี้ เพราะคิดว่าทองกวาวต้องไปหาคล้าวแน่ๆ
พอไปถึงท้องนากว้างใหญ่เห็นบรรยากาศการลงแขกช่วยกันไถนาคึกคักมีชีวิตชีวา สีหน้าทุกคนไม่มีความเหน็ดเหนื่อย มีแต่ความสุขและรอยยิ้ม เพราะมีคอนเสิร์ตย่อมๆจากวงของแว่นขับกล่อม ชาวบ้านไถนาด้วยควายกันไป ตะโกนคุยกันไป โอภาปราศรัยต่อกันอย่างมีไมตรี
"นี่ใครต่อใครมันมาทำอะไรกันวุ่นวายไปหมดวะ ไอ้หมึกเอาข้าลง เดี๋ยวพวกมันเห็นว่าข้ากระจอก ต้องขี่คอเอ็งมา"
หมึกวางก้อนลงและเริ่มคึกขยับแข้งขาเต้นตามจังหวะเพลง ก้อนชะเง้อชะแง้พยายามกวาดตามองหาลูกสาว
"แล้วนังทองกวาวมันอยู่ไหนวะ เอ็งช่วยกันดูซิ"
หมึกชักมันเต้นยึกยักไม่ได้ฟังเสียงก้อน
"ไอ้หมึก ข้าบอกให้ช่วยกันมองหานังทองกวาว มัวเต้นอยู่นั่นละ"
"ก็เพลงมันสนุกนี่จ๊ะ"
"แต่ข้าไม่สนุกด้วยกะเอ็งโว้ย"
"แหม ลุงนี่ไม่มีดนตรีในหัวใจจริงๆ" บ่นเสร็จหมึกก็ขยับแข้งขาอีก ก้อนหันมาเห็นเลยกระทืบบนหลังตีนหมึกซะร้องจ๊าก ทองกวาวกับบุปผามองไปเห็นก้อน ก็รีบวิ่งมาหา
"พ่อ...พ่อมาตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะ"
"ไม่ต้องมาถาม กลับบ้านเดี๋ยวนี้"
"จะให้กลับได้ยังไงจ๊ะลุง ไถนากันยังไม่เสร็จเลย"
"ข้าบอกให้กลับ..."
คล้าวเดินตามมาอีกคน พูดกับก้อนด้วยสีหน้ายิ้มแย้มดีใจ
"อาก้อนอุตส่าห์มาให้กำลังใจ อีกวันสองวันก็น่าจะแล้วทั้งหมดละจ้ะ"
"ข้าไม่ได้มาให้กำลังใจเอ็ง ข้ามาเอาลูกสาวข้ากลับบ้านโว้ย เอ็งนี่มันจนแล้วไม่รู้จักเจียม ล่อลวงลูกสาวข้าออกมา"
"ไม่มีใครล่อลวงใครหรอกจ้ะพ่อ พ่อก็ดูสิ ชาวบ้านพวกนี้เขาก็เต็มใจมาช่วยพวกเรา"
"ข้าไม่ได้จ้างไม่ได้วานโว้ย มากันทำไม"
"ก็นั่นน่ะสิจ๊ะพ่อ ทุกคนเขามาด้วยใจไง น้ำใจมันมีค่ายิ่งกว่าอะไรทั้งนั้นเลยนะจ๊ะพ่อ"
"เอ็งไม่ต้องมาสอนข้า"
"ไหนๆอาก้อนก็มาแล้ว อาก้อนไปสนุกกับพวกเราเถอะจ้ะ"
"ไอ้บ้าคล้าว...เศรษฐีอย่างข้าไม่ไถนาเองให้เมื่อยตุ้มหรอกโว้ย"
"โธ่ลุง ไถนาน่ะมันไม่ได้ทำให้ลุงเสียศักดิ์ศรีอะไรหรอก"
"ชาวบ้านเขาอุตส่าห์มาช่วย เจ้าของนาไม่ลงไปได้ยังไงจ๊ะพ่อ"
ว่าแล้วทองกวาวกับบุปผาก็ช่วยกันลากก้อนลงไปในนา ก้อนหมดแรงจะขัดขืน ถูกลูกและหลานยัดเยียดให้จับคันไถ
เดียวกับคล้าวจนได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น