ตอนที่ 4
แป้งร่ำในชุดจ๊อกกิ้งกำลังจิบน้ำที่คุณระเบียบส่งให้ ขณะที่คุณระเบียบบ่นอย่างหนักใจว่าป่านนี้แล้วทำไมเปายังไม่ยอมตอบกลับมา ไม่รู้ว่าติดขัดอะไรหรือเปล่า แป้งร่ำซักว่าติดขัดอะไร
"เบียบก็ไม่ทราบค่ะ...หรือจะโกรธเบียบ...อุ๊ย" คุณระเบียบหลุดปาก
ดีที่แป้งร่ำได้ยินไม่ถนัด ถามว่าเมื่อกี้พูดอะไร คุณระเบียบรีบปฏิเสธว่าไม่มีอะไร บอกให้แป้งร่ำไปวิ่งออกกำลังกายต่อ แล้วเดินเข้าตัวตึก หลบไปนั่งหน้าจ๋อยๆเมื่อคิดว่าเปาอาจจะยังโกรธที่โดนเธอตบเลยไม่ยอมให้คำตอบ ทันใดนั้น มือถือคุณระเบียบดังขึ้น เห็นเป็นเบอร์ของซิมก็ดีใจ แต่พอรับสายกลับต้องตกใจ เพราะซิมโทร.มาแจ้งว่าเปาจะมาถึงกรุงเทพฯเช้านี้...
ขณะแป้งร่ำกำลังจ๊อกกิ้งอยู่ในสวน ได้ยินเสียงกริ่งประตูหน้าบ้านดังขึ้น หันไปมอง ไม่เห็นมีใครเปิดประตู เสียงกริ่งดังขึ้นอีก แป้งร่ำเลยเดินไปดู ไม่เห็นพี่ยามอยู่หน้าประตู เสียงกริ่งดังเป็นครั้งที่สาม
"อูย...ได้ยินแล้ว...จะกดไปถึงไหน"
แป้งร่ำเปิดประตูรั้ว เห็นเปายืนอยู่ ต่างฝ่ายต่างตะลึงทันใดนั้น มีเสียงแตรรถดังขึ้น ทั้งคู่สะดุ้งหันไปมอง เห็นรถของคุณหญิงจอดอยู่ คุณหญิงชะโงกหน้าออกมาจากรถ ถามแป้งร่ำว่ามาทำอะไรตรงนี้...
ครู่ต่อมา คุณระเบียบพาเปาเข้าไปพบคุณใหญ่ที่ห้องนั่งเล่น เธอกราบขอโทษเขาที่เปามาถึงที่นี่โดยไม่ได้เรียนให้ทราบล่วงหน้า คุณใหญ่ไม่ถือสาบอกให้เปาไปพักผ่อนก่อน วันนี้เขาไม่ได้ไปไหน ส่วนพรุ่งนี้จะเอาอย่างไรเดี๋ยวให้ธณพจัดการ แล้วหันไปถามคุณหญิงว่าอยากจะมีคนขับรถให้นั่งหรือยัง
"ยังก่อนค่ะ แต่ถ้าจำเป็นก็จะขอยืมนะคะ" คุณหญิงยิ้มอย่างอารมณ์ดี...
เอื้อยกับอ้ายเห็นหน้าตี๋หล่อสมาชิกใหม่ของบ้าน
รัตตภาคย์ ถึงกับกรี๊ดกร๊าดเก็บอาการไม่อยู่ แย่งกันเสนอตัวให้เปาวุ่นวายไปหมด ระบือชักเคือง ปราดเข้ามาดูหน้าเปาชัดๆว่าหล่อจริงอย่างที่สองสาวว่าหรือเปล่า พอระบือเห็นหน้าชัดๆถึงกับชะงัก พยายามหาข้อบกพร่องมาว่า
"ขาวซีด ไร้ฟิลลิ่ง...สู้พี่บือไม่ได้ บึกเร้าอารมณ์"
ระบบทนไม่ไหวถีบลูกชายเปรี้ยง คุณระเบียบสั่งให้ทุกคนพอได้แล้ว ก่อนหันไปเล่นงานเอื้อยกับอ้ายที่ทำตัวไม่เหมาะสม ด่าระบือที่ไปหาเรื่องเปาทั้งๆที่เขามาช่วยงานพ่อตัวเอง กำชับว่าต่อไปนี้ระบือต้องทำดีกับเปาและคอยช่วยเหลือกัน แล้วพาเปาไปดูที่หลับที่นอน วิฑิตแอบได้ยินตลอด ไม่ชอบใจเปานัก...
คุณระเบียบเดินนำเปาเข้าห้องพัก ปรับความเข้าใจกับเปาเรื่องที่เธอตบหน้าเขา ขอให้เขาอย่าถือสา เปาพยักหน้ารับคำ คุณระเบียบขอบใจเขามาก จากนี้ให้ถือเสียว่าเราเป็นญาติกัน แล้วขอตัวไปรับใช้แป้งร่ำปล่อยให้เปาพักผ่อน เปารื้อข้าวของออกจากกระเป๋าเดินทางจัดเข้าที่ หยิบกระป๋องใส่ผ้าเช็ดหน้าแสนรักมาเปิดดู หยิบผ้าเช็ดหน้าสีหม่นกับสีชมพูสวยขึ้นมามอง แล้วทอดสายตาออกไปอย่างเลื่อนลอย...
แป้งร่ำอยากถามคุณระเบียบเรื่องเปาแต่ไม่กล้าเอ่ยปาก ได้แต่อึกๆอักๆ สุดท้ายเปลี่ยนใจไม่ถาม ขอตัวไปเดินเล่นหน้าตาเฉย ระหว่างเดินเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น แป้งร่ำเจอเปาเดินถืออุปกรณ์ดูแลรถเดินพ้นมุมตึกพอดี ต่างฝ่ายต่างชะงัก เปาเบี่ยงตัวหลบเดินไปอีกทางหนึ่ง แป้งร่ำเรียกไว้ถามว่าวันนั้นที่เธอจะกลับเมืองไทยเขาไปที่โรงแรมหรือเปล่า เปาไม่ตอบกลับย้อนถามว่าเธอสั่งให้เขาไปหรือเปล่า
แป้งร่ำหลบตา "พอดีคุณใหญ่เปลี่ยนไฟลท์กลับแต่เช้า...แล้ว...แล้วฉันลืม..."
"ไม่เป็นไร...คุณไม่เคยจำอะไรได้อยู่แล้ว" เปาทิ้งแป้งร่ำให้ยืนอยู่ตรงนั้น
แป้งร่ำวิ่งตามมาถามว่าหมายความว่าอย่างไร เปาว่าอย่าไปสนใจเลย ไม่มีความหมายอะไร พูดแล้วเบี่ยงตัวเดินหนี แป้งร่ำพูดตามหลังว่าเธอสนใจ เปาหยุดกึก หันมามอง
"ไม่หรอก...คุณไม่เคยสนใจ" เปาว่าแล้วหันหลังกลับเดินต่อ ทิ้งแป้งร่ำให้มองตามอย่างไม่เข้าใจ...
มุมลับตามุมหนึ่งของคฤหาสน์คุณใหญ่ กานดากำลังเดินเล่นเพลินๆ วิฑิตเอามือมาปิดปากดึงเธอหลบมุมตึก กานดาตาเหลือก ชะโงกออกมามองซ้ายมองขวา ก่อนจะโวยใส่วิฑิตว่าอย่าโผล่มาอย่างนี้อีก เดี๋ยวใครเห็นเข้าจะเป็นเรื่อง
"ไม่ไหวแล้วนะพี่ดา เอาผมมาเป็นคนขับรถ ให้ไอ้ณพจิกหัวใช้ แถมยังให้อยู่กับไอ้พวกคนใช้ในครัว ยังไม่พอ วันนี้ก็มีไอ้เปาอะไรนั่นโผล่มาอีก...เชอะ...กระจอกอย่างนี้เหรอจะได้เป็นผัวเศรษฐินีอย่างที่พี่บอก"
กานดารีบตะปบปากวิฑิต เหลียวซ้ายมองขวาอีกครั้ง เตือนให้พูดจาระวังปาก ถ้าอยากสบายและได้ดีในอนาคตต้องเชื่อฟัง เธอสั่งให้ทำอะไรก็ทำไปอย่าดื้อ วิฑิตอ่อนลง แต่ยังมีสีหน้าไม่พอใจ
ooooooo
หลังกินมื้อเย็นเรียบร้อย ครอบครัวรัตตภาคย์พร้อมด้วยธณพและชานนท์พากันมานั่งคุยที่ห้องนั่งเล่น ชานนท์แนะคุณใหญ่ลงทุนเปิดบริษัทตัวแทนขายรถนำเข้าให้คุณเล็ก ในเมื่อคุณเล็กชอบทางด้านรถยนต์ เขาก็น่าจะสนับสนุน คุณใหญ่ชักสนใจถามว่าต้องใช้ เงินลงทุนเท่าไหร่
"ก็แล้วแต่ว่าจะเริ่มต้นเล็กๆหรือว่า..."
"ไม่ได้...คนบ้านรัตตภาคย์ จะทำอะไรทั้งทีไม่มีคำว่าเล็ก"
กานดาตาโตด้วยความริษยา ชานนท์จะรีบหาข้อมูลเพิ่มเติมให้ คุณใหญ่นึกขึ้นได้หันไปถามคุณเล็กว่าอยากทำหรือเปล่า คุณเล็กมัวแต่ดีใจเลยไม่ได้ยินที่พี่ชายถาม ชานนท์ สะกิดเตือน คุณเล็กบอกว่าอยากทำมากแล้วเงียบไป ชานนท์ พยักพเยิดให้คุณเล็กขอบคุณพี่ชาย คุณเล็กรีบทำตาม คุณใหญ่ยิ้ม
"อย่าเพิ่งๆ ต้องขอดูความประพฤติก่อน"
"ไม่ทันแล้วล่ะค่ะ นายเล็กเขาชิงขอบคุณไปแล้ว พี่ใหญ่เสียตังค์แน่" คุณหญิงกระเซ้า
ทุกคนพากันขำ แต่กานดาไม่ขำด้วยค้านว่าช่วงนี้เศรษฐกิจไม่ดี พูดได้แค่นั้นเสียงศจีร้องทักทายดังขัดจังหวะเสียก่อน ทุกคนหันไปมองเห็นศจีเดินกะเผลกๆที่แขนยังมีเฝือกอ่อน โดยมีอ้ายหิ้วของตามหลัง คุณหญิงร้องทักศจีว่ากลับบ้านได้แล้วหรือ ศจีเหล่กานดาแวบหนึ่ง
"ค่ะ...อาจารย์หมอสั่งเองเลยล่ะค่ะ" ศจีแถไปหาคุณใหญ่ ตัดพ้อว่าทำไมไม่ไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล
"ก็ไม่เป็นไรแล้วนี่" คุณใหญ่ตัดบท "เอ้า...เรื่องนายเล็กก็ฝากนนท์ด้วยนะ แล้วค่อยคุยกัน"
คุณใหญ่ลุกออกไป ธณพเดินตามโดยมีศจีกะเผลกตามไปติดๆ คุณเล็กโผกอดชานนท์ ขอบคุณที่ช่วยให้เขามีธุรกิจเป็นของตังเอง ชานนท์ยกให้เป็นความดีความชอบของคุณใหญ่ คุณเล็กชะงักคาดไม่ถึง คุณหญิงเห็นเพิ่งกินข้าวอิ่มเลยชวน
ชานนท์ไปเดินย่อยอาหาร ชานนท์หันไปชวนแป้งร่ำแต่เธอปฏิเสธ คุณหญิงกับชานนท์เลยออกไปเดินเล่นกันลำพัง...
ที่เรือนคนรับใช้ เอื้อย อ้าย ระบบ ระบือกับคุณระเบียบและเปานั่งล้อมวงเตรียมกินข้าว คุณระเบียบไม่เห็นวิฑิต เลยถามหา
"โอย...ขานั้นท่านไฮโซ...เชอะ ถือว่าเด็กเส้นคุณกานดา กว่าท่านจะยอมลดตัวลงมาเกลือกกลั้วกับพวกเราได้ก็ต้องให้เวลาท่านหน่อย" ระบือนินทาโดยไม่ทันเห็นวิฑิตเข้ามาด้านหลัง
วิฑิตด่าระบือว่าเห่าอะไร คุณระเบียบไม่อยากให้มีเรื่องเรียกทุกคนกินข้าว วิฑิตมองเหยียดก่อนจะเข้ามาร่วมวงแบบไม่ค่อยเต็มใจ นั่งลงตรงข้ามเปาก็เอาแต่จ้องหน้า เปาเอื้อมไปตักกับข้าวตรงหน้า วิฑิตกวนโอ๊ยแกล้งเอาส้อมจิ้มกับข้าวชิ้นเดียวกับเปา เปาเลี่ยงไปตักชิ้นอื่นวิฑิตตามรังควานไม่เลิก
เปาเหลืออดทิ้งช้อนแล้วพุ่งเข้าลุยวิฑิตวงแตกกระจาย เอื้อยกับอ้ายร้องวี้ดว้ายลั่น คุณหญิงกับชานนท์ได้ยินเสียงเอะอะรีบเข้ามาดูเห็นทั้งคู่ตะลุมบอนกันคนละ ตุ้บคนละตั้บ คุณหญิงตะโกนลั่น
"หยุดนะ...หยุด...ฉันบอกให้หยุดเดี๋ยวนี้"
คู่มวยหยุดกึก จากนั้นคุณหญิงเรียกทั้งคู่มาชำระความแล้วตำหนิธณพกับคุณระเบียบที่ปล่อยให้ มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นในบ้าน ธณพแอบน้อยใจที่โดนต่อว่าขณะที่วิฑิตกับเปายัง
จ้องหน้ากันไม่เลิก...
แป้งร่ำฟังเรื่องจากคุณระเบียบแล้วตกใจ ถามว่าเปาเป็นอะไรมากหรือเปล่า คุณระเบียบส่วยหน้า ยังโชคดีที่คุณหญิงไม่ได้เรียนให้คุณใหญ่ทราบไม่อย่างนั้นคงเป็นเรื่องแน่ๆ แป้งร่ำถอนใจโล่งอก คุณระเบียบนึกขึ้นได้ ถามแป้งร่ำว่าทำไมห่วงแต่เปา แป้งร่ำชะงัก
"อ้าว...ก็...แป้งรู้จักนายเปามาก่อนนี่คะ ไม่เคยรู้จักนายวิฑิตสักหน่อย"
คุณระเบียบไม่ติดใจสงสัย บอกให้เข้านอนได้แล้วพรุ่งนี้ต้องไปสปา แป้งร่ำทำหน้าเซ็งไม่อยากไป
ooooooo
ตลอดเวลาที่ขับรถให้คุณใหญ่นั่ง วิฑิตคอยเงี่ยหูฟังสิ่งต่างๆที่คุณใหญ่พูดคุยติดต่อธุระ โดยเก็บทุกคำพูดไว้ในสมอง ลอบมองคุณใหญ่ทางกระจกส่องหลังเพลินไปหน่อยไม่ทันเห็นสัญญาณจราจรเปลี่ยน เป็นไฟเขียว ธณพซึ่งนั่งข้างคนขับต้องสะกิดเตือน...
เช้านี้เปาต้องทำหน้าที่สารถีพาแป้งร่ำไปนวดตัวเสริมความงามที่สปาเจ้าประจำ คุณระเบียบลืมถุงใส่รองเท้าแตะของแป้งร่ำไว้ในรถเลยโทร.สั่งให้เปาเอามาให้ เปาถือถุงใส่รองเท้าแตะเดินหน้าเหลอหลาเข้ามาในร้าน อดทึ่งกับความหรูหราของสถานที่ไม่ได้ พนักงานต้อนรับปราดเข้ามาถามว่ามาหาใคร
เปาชูถุงใส่รองเท้าบอกว่าเป็นของคุณแป้งร่ำ พนักงานอาสาจะเอาไปให้เอง เปายืนเคว้งรู้สึกเหมือนแป้งร่ำกับตัวเขาถูกแยกชั้นให้ห่างออกไปทุกที ทั้งที่ตัวอยู่ใกล้กันแท้ๆ...
เสร็จจากสปา แป้งร่ำกับคุณระเบียบไปเดินซื้อของต่อที่ห้างสรรพสินค้าหรูโดยมีเปาเดินตาม หลังช่วยหิ้วของ แป้งร่ำเข้าร้านโน้นออกร้านนี้จนถุงในมือเปาเพียบ พอถึงหน้าร้านอาหาร แป้งร่ำชวนกินข้าว
"เปา...เอาของไปเก็บที่รถ แล้วเอาเงินนี่ไปกินข้าวกลางวันนะ อย่าช้า เสร็จแล้วรีบ..."
คุณระเบียบพูดยังไม่จบ แป้งร่ำรีบบอกให้เปาอยู่กินข้าวด้วยกันที่นี่ คุณระเบียบติงว่าไม่เหมาะ แป้งร่ำตัดบท เดินนำเข้าร้าน คุณระเบียบได้แต่เดินตาม แป้งร่ำสั่งอาหารให้คุณระเบียบ แล้วหันมาถามเปาว่าจะให้เธอสั่งอาหารให้ด้วยไหม เปามองคุณระเบียบที่พยักพเยิดให้ ก่อนจะรับคำ
"เพิ่งจะกลับเมืองไทยหมาดๆ คงจะคิดถึงอาหารไทย...ข้าวผัดกะเพราไข่ดาวแล้วกัน สุกหรือไม่สุก"
เปาไม่เกี่ยงได้ทั้งนั้น แป้งร่ำแนะว่าเอาไข่ดาวสุกๆดีกว่า ชีวิตจะได้มีความสุข ส่วนของเธอเองขอข้าวเหนียวส้มตำ เย็นนี้เธอต้องไปงานเลี้ยงกับคุณใหญ่ เจออาหารฝรั่งอีกแน่ๆ ตอนนี้เลยขออาหารรสแซบๆไว้ก่อน แป้งร่ำอมยิ้ม
"นั่งกินกัน 3 คนแบบนี้ แล้วนึกถึงตอนอยู่เซี่ยงไฮ้นะคะ"
เปาตวัดสายตามองแป้งร่ำราวกับจะบอกว่าที่ที่เธอทิ้งเขาใช่ไหม แป้งร่ำมองสายตาคู่นั้นแล้วเข้าใจทันที รีบเปลี่ยนเรื่องพูด เปาเหลือบมองไปทางอื่น แป้งร่ำหมั่นไส้ เมินไปอีกทาง เห็นชานนท์กำลังมองมาทางตนเอง ยกมือโบกทักทายพร้อมกับเดินเข้ามาหา แป้งร่ำเลยชวนกินข้าวด้วยกัน...
ในเวลาเดียวกัน กานดาถือวิสาสะเข้าไปในห้องนอนศจี สั่งว่าคืนนี้ศจีต้องไปงานเลี้ยงกับคุณใหญ่ ศจีโวยลั่นว่าเธออยู่ในสภาพอย่างนี้จะให้ไปงานได้อย่างไร อายคนอื่นแย่ แล้วชูแขนข้างที่ใส่เฝือกอ่อนให้ดู
"อาย...น้ำหน้าโคโยตี้อย่างหล่อนยังเหลืออะไรให้อายอีกไม่ทราบ...หล่อนต้อง ไปงานกับคุณใหญ่คืนนี้ นี่เป็นคำสั่ง" กานดาสะบัดหน้าออกไป ศจีมองตามเจ็บใจ สักวัน เธอต้องฆ่านังแม่มดคนนี้ให้ได้...
ด้านเปานั่งกินผัดกะเพราเหงื่อซึมเพราะเผ็ด คุณระเบียบสังเกตเห็น ทักว่าเผ็ดหรือ เปาไม่ตอบ พยายามเก็บอาการ แป้งร่ำเป็นห่วง ถามว่ากินเผ็ดไม่ได้หรือ เปาทำหยิ่ง บอกว่ากินได้ แป้งร่ำหมั่นไส้ หยิ่งดีนัก เลยสั่งให้กินให้หมด เปากัดฟันกินต่อแบบข้าวคำน้ำคำ
ชานนท์ถามแป้งร่ำว่ากินข้าวเสร็จแล้วจะไปไหนต่อ แป้งร่ำจะกลับบ้าน คืนนี้ต้องไปงานกับคุณใหญ่ ชานนท์ทักว่าใช่งานวันเกิดท่านสุพจน์หรือเปล่า กลายเป็นว่าทั้งคู่ต้องไปงานเดียวกัน...
แป้งร่ำในชุดไปงานส่องกระจกเงาสำรวจความเรียบร้อยของเสื้อผ้าหน้าผมอีกครั้ง คุณระเบียบต่อว่าแป้งร่ำว่า เมื่อตอนกลางวันไปแกล้งเปาทำไม แป้งร่ำแก้ตัวว่าไม่ได้แกล้ง เธอถามแล้วว่าเขากินเผ็ดได้ไหม เขาบอกเองว่ากินได้ คุณระเบียบสงสารเปามากไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง
"แหม...เป็นห่วงจังนะ...งอนแล้วนะเนี่ย คุณระเบียบนอกใจแป้ง" แป้งร่ำอมยิ้ม
"แน้...คุณแป้งนี่ เซี้ยวจริงๆ...ไปค่ะ เดี๋ยวคุณใหญ่จะคอย" คุณระเบียบยื่นกระเป๋าถือให้แป้งร่ำ แล้วพากันลงมาข้างล่าง พอออกมาถึงรถโรลสรอยซ์แป้งร่ำถึงกับหน้าจ๋อย เมื่อรู้จากธณพว่าเปาปวดท้องมากขับรถให้คุณใหญ่ไม่ได้ต้องให้วิฑิตขับแทน คุณระเบียบมองสบตาแป้งร่ำเป็นเชิงตำหนิว่าไม่น่าไปแกล้งเปาเลย ยืนส่งแป้งร่ำจนรถแล่นลับสายตา คุณระเบียบหันกลับมาเจอกานดาจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
"ระเบียบ...คนของหล่อนนี่ไม่เอาไหนเลยนะ เพิ่งจะมาไม่กี่วันก็หัวหมออู้งานซะแล้ว อย่าคิดจะเอากาฝากมาเกาะหลานฉันนะยะ ขืนเป็นแบบนั้นฉันนี่ล่ะจะเฉดหัวมันออกไปเอง" กานดาค้อนขวับกลับเข้าตึกใหญ่ ทิ้งคุณระเบียบให้ยืนเซ็งอยู่คนเดียว...
ด้วยความเป็นห่วงเปา คุณระเบียบหยิบยาแก้ปวดท้องจากตึกใหญ่ลงไปให้เขาที่ห้องพัก เจอเอื้อยกับอ้ายกำลังแย่งชิงจะเอายาเข้าไปให้เปาอยู่ตรงทางเดินหน้าห้องพัก โดยมีระบือยืนกันท่าสองสาว คุณระเบียบไล่ทั้งสามคนกระเจิงแล้วเคาะประตูห้องเปาก่อนเปิดเข้าไปเห็นเปา กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนฟูก เธอเดินมานั่งข้างๆถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง เธอเอายามาให้ เปากินยาแล้ว คุณระเบียบให้เก็บยานี้ไว้เผื่อต้องใช้อีก
"สงสัยจะกะเพรา...อย่าถือคุณแป้งเลยนะ...จำไว้...ยังไงเจ้านายก็ต้องถูก เสมอ...หายเร็วๆนะพรุ่งนี้จะได้รับใช้คุณๆอย่าหยุดงานมันไม่ดี" คุณระเบียบลุกออกไป เปาเหงาหัวใจอย่างบอกไม่ถูก
ooooooo
เสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์ทูยูดังกระหึ่ม ท่านสุพจน์ผู้มีอิทธิพลกว้างขวางเจ้าของงานวันเกิดยิ้มร่ากำลังเมาได้ที่ เตรียมเป่าเค้กวันเกิดก้อนใหญ่ยักษ์ ข้างหนึ่งของเขามีศจีคอยประกบต่อด้วยชานนท์ยืนเซ็งๆอีกข้างหนึ่งเป็นคุณใหญ่ ถัดมาเป็นแป้งร่ำ มีพวกแขกเหรื่ออื่นๆรายล้อม
อยู่ๆท่านสุพจน์คว้ามือแป้งร่ำข้ามหน้าข้ามตาคุณใหญ่ "หนูมานี่...มายืนข้างป๋าสิจ๊ะ อีแก่ป๋าตายไปนานแล้ว ป๋ายืนคนเดียวมาหลายปีแล้วมันเหงา"
ชานนท์มองท่านสุพจน์อย่างไม่ค่อยพอใจ แป้งร่ำขืนตัวไว้ขณะที่คุณใหญ่หันขวับไปมองท่านสุพจน์เหมือนจะปราม เจ้าของงานวันเกิดถามคุณใหญ่เสียงดังลั่นว่าจะแบ่งกันบ้างไม่ได้หรือ เสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิดเงียบกริบ ธณพยืนอยู่ อีกมุมหนึ่ง มองมาทางเจ้านายอย่างกังวล
"มาคนเดียว แต่พกอีหนูมาตั้งสองคน แบ่งกันมั่งซี" ท่านสุพจน์หัวเราะร่วน
พวกแขกคนอื่นพากันหัวเราะตาม ธณพขยับจะเข้าไปหาคุณใหญ่ แต่บอดี้การ์ดของท่านสุพจน์ขวางไว้ คุณใหญ่ พยายามอธิบายให้ท่านสุพจน์ฟังว่ากำลังเข้าใจผิด ขอร้องให้ปล่อยมือแป้งร่ำ ท่านสุพจน์หยุดหัวเราะจ้องหน้าคุณใหญ่ บุญคุณที่เคยช่วยเหลือคุณใหญ่มีมากมายแล้วทำไมจะขอของขวัญวันเกิดแค่นี้ไม่ ได้ บรรยากาศเริ่มตึงเครียด ก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ไป
กว่านี้ ศจีร้องเรียก "ป๋าขา" ดังลั่น ท่านสุพจน์ชะงัก
"สนใจแต่แป้งร่ำอย่างนี้ ศจีก็น้อยใจแย่สิคะ...แป้งร่ำน่ะไม่เอาไหนหรอกค่ะ สู้ศจีไม่ได้"
ศจีร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ธเดย์จังหวะสนุกๆพร้อมโชว์ลีลาแดนซ์แต่พองาม แล้วดึงมือท่านสุพจน์มาเต้นระบำด้วยกันอย่างสนุกสนาน แป้งร่ำถือโอกาสวิ่งหนี คุณใหญ่จะตาม แต่ท่านสุพจน์คว้าตัวไว้ชวนมาเต้นด้วยกัน ท่านสุพจน์ถูกใจศจีมาก ชมไม่หยุดปาก
"ถูกใจ...ก็ต้องทิปหนักๆจริงไหมคะ" ศจีพูดเล่นแต่เอาจริง กองเชียร์ส่งเสียงเฮลั่น ชานนท์มองแป้งร่ำก่อนจะเดินตาม...
แป้งร่ำหลบมายืนอยู่คนเดียวแถวมุมสงบ ชานนท์เข้ามาทางด้านหลังยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ แป้งร่ำหันมามองไม่มีน้ำตาสักหยด ชานนท์แปลกใจเพราะคิดว่าเธอกำลังร้องไห้ แป้งร่ำชินชาจนไม่เหลือน้ำตาให้ร้องไห้อีกแล้ว ชานนท์ขอโทษแทนท่านสุพจน์ด้วยที่เข้าใจเธอผิดๆ
"ไม่หรอกค่ะ ใครๆเขาก็เข้าใจเหมือนท่านทั้งนั้น แป้งชินซะแล้ว"
"ทำไมคุณถึงต้องทนขนาดนี้...ผมอาจจะไม่รู้อะไรมาก แต่ผมรู้เพียงแค่ว่าคุณมีค่ามากกว่านี้"
"ไม่จริงหรอกค่ะ...คุณรู้ไม่จริง...แป้งไม่ได้มีคุณค่าอะไรนักหนาอย่างที่คุณคิด"
อีกมุมหนึ่งไกลออกมา คุณใหญ่ยืนมองสองหนุ่มสาวโดยมีธณพยืนข้างๆ ชานนท์ค่อยๆเอื้อมมือไปแตะไหล่แป้งร่ำ ธณพเตรียมจะพุ่งเข้าไปแต่คุณใหญ่ยกมือห้าม แป้งร่ำเบี่ยงตัวหลบมือชานนท์อย่างสุภาพ คุณใหญ่มองท่าทีแป้งร่ำด้วยความพึงพอใจก่อนจะหันหลังเดินกลับ ธณพเดินตาม
ชานนท์รีบขอโทษแป้งร่ำ "ผมไม่ได้มีเจตนาจะล่วงเกิน แค่อยากจะแสดงความเห็นใจ"
แป้งร่ำขอบคุณชานนท์แล้วขอตัว ชานนท์มองตามทึ่งในความเข้มแข็งของผู้หญิงคนนี้
ooooooo
พอกานดารู้เรื่องที่แป้งร่ำแสดงอาการแข็งขืนใส่ท่านสุพจน์ เตือนคุณใหญ่ว่า แป้งร่ำทำแบบนี้อาจจะทำให้คุณใหญ่เดือดร้อนก็ได้ คุณใหญ่ไม่เห็นจะเดือดร้อนตรงไหน กานดาดูจะเดือดร้อนมากกว่าเขาด้วยซ้ำ
"อาไม่เข้าใจจริงๆ ยัยแป้งร่ำเป็นคนอื่นแท้ๆ แต่ทำไมคุณใหญ่ถึงจะต้องไปปกป้องดูแลอะไรหล่อนนักหนา ทำยังกับพวกเราเคยไปติดหนี้อะไรหล่อนไว้อย่างนั้นล่ะ...ไม่เหมือนแม่ศจีนะคะ ที่ยอมพลีกายถวายชีวิตให้คุณใหญ่ คืนนี้ถ้าไม่ได้
ศจีช่วยไว้หลานอาต้องเดือดร้อนเพราะยัยแป้งร่ำแน่ๆ"
ศจีได้หน้าไปเต็มๆ แต่คนอย่างกานดาไม่ยอมให้ศจีได้หน้าคนเดียว อ้างว่าถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเธอเป็นคนนำพาศจีเข้ามารับใช้คุณใหญ่ป่านนี้เขา อาจจะแย่ไปแล้ว คุณใหญ่รู้ทันรีบตัดบท
"พรุ่งนี้รบกวนคุณอาพาศจีไปช็อปป”้งนะครับ...คุณอาเองถ้าอยากได้อะไรก็ตามสบาย"
กานดาโพล่งขึ้นทันทีว่าขอเป็นเงินสด เธอจะเอาไปซื้อกองทุนฯ ดีกว่าไปซื้อข้าวของไร้สาระ อีกอย่างเธออยากจะสอนให้ศจีรู้จักเก็บเงินให้งอกเงย คุณใหญ่พยักหน้าไปอย่างนั้น หยิบเช็คขึ้นมาเซ็นสองใบยื่นให้กานดากับศจี กานดาคว้าไว้คนเดียวทั้งสองใบ ขอบคุณหลานแล้วผลุนผลันออกไป ศจีงงๆ รีบตาม
คุณใหญ่ถอนใจเฮือก "ใช่ครับ อาดา พวกเราติดหนี้แป้งร่ำจริงๆ"
พลันภาพในอดีตผุดขึ้นมาในความคิดคำนึงของคุณใหญ่ ตอนนั้นคุณใหญ่อายุ 13 ป• ยืนอยู่กับพ่อและแม่ของเขา มองออกไปหน้าบ้านหลังเก่าของครอบครัวรัตตภาคย์ เห็นพ่อของแป้งร่ำอุ้ม ด.ญ.แป้งร่ำวัย 5 ขวบไว้ในมือข้างหนึ่งส่วนอีกมือหนึ่งประคองเมียที่หน้าตาอิดโรย เสียงพ่อของแป้งร่ำตะโกนด่าลั่น
"ไอ้เพื่อนชั่ว...หักหลังได้แม้แต่เพื่อนตัวเอง...จำไว้ ฉันขอสาปแช่งแก เมียแก ลูกแก ขอให้พวกแกไม่มีความสุขความเจริญ ไม่มีใครจริงใจ ไม่มีใครรัก ขอให้มีแต่คนทรยศหักหลัง เหมือนที่พ่อแม่มันทำไว้"
พ่อของคุณใหญ่หันไปบอกคุณระเบียบในวัยสาวให้รีบพาคุณใหญ่ออกไป แต่คุณใหญ่ขืนตัวไว้ แม่ของเขาเลยเข้ามากระชากเขาเข้าบ้าน เสียงด่าทอยังดังก้อง คุณใหญ่ตื่นจากภวังค์ ปัดข้าวของบนโต๊ะทำงานกระเด็นอย่างหงุดหงิด คุณหญิงเป”ดประตูห้องเข้ามาพร้อมถาดน้ำชาถึงกับสะดุ้งโหยง
คุณใหญ่รีบปรับสีหน้าเป็นปกติ คุณหญิงถามว่าอารมณ์เสียอะไรหรือ คุณใหญ่ปฏิเสธว่าเปล่า คุณหญิงพอมองออกแต่ไม่อยากเซ้าซี้ วางถาดน้ำชาลงบนโต๊ะทำงาน
"ชาคาโมไมล์อุ่นๆ...จะได้ผ่อนคลายขึ้นนะคะ"
คุณใหญ่ดึงน้องสาวเข้ามากอดลูบหัวอย่างรักใคร่ "พวกเราจะต้องมีแต่ความสุข จะต้องมีแต่คนรัก ไม่มีใครทรยศหักหลัง เข้าใจไหมน้องหญิง"
คุณหญิงงง แต่ก็พยักหน้าให้ คุณใหญ่แอบหวั่นใจไม่มั่นใจในคำพูดของตัวเอง จังหวะนั้นมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ธณพก้าวเข้ามาเห็นคุณหญิงอยู่ด้วย ขยับจะออกไป แต่คุณใหญ่เรียกไว้ คุณหญิงเลยขอตัวไปนอน หอมแก้มพี่ชายหนึ่งฟอดก่อนไป เธอเดินผ่านธณพยิ้มให้เขานิดหนึ่ง ธณพดีใจแต่เก็บอาการไว้
"ฉันนึกว่าณพกลับแล้ว...มีอะไรหรือ"
ธณพเตือนว่าคุณใหญ่อาจจะมีปัญหากับท่านสุพจน์ เขาจึงอยากจะจ้างบอดี้การ์ดมารักษาความปลอดภัยให้ คุณใหญ่ กลับส่ายหน้ายิ้มๆ ถ้าเขาอยากได้บอดี้การ์ดเมื่อไหร่แล้วจะบอก...
ดึกแล้ว แป้งร่ำยังนอนไม่หลับ ออกมานั่งเหม่อใจลอยคิดถึงเหตุการณ์ที่บ้านท่านสุพจน์ น้อยใจในโชคชะตาตัวเอง เปาเดินมาเห็นแป้งร่ำนั่งอยู่คนเดียว หยุดมอง แป้งร่ำมองขึ้นไปบนฟ้า น้ำตาคลอเบ้า
"พ่อคะ แม่คะ ทำไมทิ้งแป้งไว้คนเดียว ทำไมไม่เอาแป้งไปอยู่ด้วย"
แป้งร่ำร้องไห้น้ำตาไหลพราก เปาใจหาย ขยับจะเข้าไปปลอบด้วยความลืมตัว เสียงคุณระเบียบเรียกแป้งร่ำให้ขึ้นนอนดังขึ้นเสียก่อน เปารีบหลบฉาก ส่วนแป้งร่ำแอบเช็ดน้ำตาไม่อยากให้ใครเห็น
ooooooo
เปากำลังเช็ดถูเครื่องมือช่าง ระหว่างที่ระบือคุยโม้โอ้อวดว่าตัวเองมีฝ•มือในการดูแลรักษาและซ่อมแซมรถ หรูๆของบ้านนี้ ถ้าเปาไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับรถเรื่องไหนให้มาถามตนได้ เอื้อยวิ่งหน้าตื่นเข้ามาถามหาระบบ ระบือบอกว่าพ่อไม่อยู่ไปหาหมอ เอื้อยบอกระบือว่ารถคุณหญิงสตาร์ตไม่ติดช่วยไปซ่อมให้ที
"เอ๊ย...พี่บือซ่อมไม่เป็น..." ระบือนึกขึ้นได้ว่าเพิ่งคุยโม้ เรื่องนี้ รีบปิดปากตัวเอง "เอ่อ...รถคุณหญิงซ่อมไม่เป็นซ่อมเป็นแต่รถคุณใหญ่" ระบือแถไปได้เรื่อย เปาเลยอาสาไปดูให้
หลังจากตรวจเช็กเครื่องยนต์สักพัก เปาเดินไปสตาร์ต เครื่องยนต์รถของคุณหญิงติดทันที คุณใหญ่มองอย่างพอใจ ถามว่ารถเป็นอะไร เปาว่าแค่ขั้วแบตเตอรี่หลวม คุณใหญ่เห็นคุณหญิงทำท่าจะขับรถคันนี้ไปทำงานแนะให้เอาคันอื่นไปดีกว่า คุณหญิงไม่ยอม อ้างว่าคันนี้เป็นคันโปรดของเธอ
"ถ้าอย่างนั้นให้เปาขับให้ดีกว่านะ เผื่อระหว่างทางจะมีปัญหาอะไรขึ้นมา"
คุณหญิงคิดอยู่อึดใจ "ดีเหมือนกันค่ะ...กวนหน่อยนะเปา" แล้วเดินอ้อมไปนั่งข้างคนขับ
คุณใหญ่ทักว่าทำไมไม่นั่งข้างหลัง คุณหญิงไม่คุ้นขอนั่งตรงนี้ เร่งให้เปารีบไปได้แล้ว ธณพมองตามรถคุณหญิงตาละห้อย ระหว่างทางไปร้านกาแฟของคุณหญิง มีรถมอเตอร์ไซค์ ขับตัดหน้า เปากระแทกเบรกอย่างแรงพร้อมกับยกแขนกันคุณหญิงไว้โดยสัญชาตญาณแม้เธอจะคาด เข็มขัดนิรภัยอยู่ก็ตาม
มอเตอร์ไซค์ยกมือขอโทษแล้วซิ่งไปหน้าตาเฉย เปาถามคุณหญิงว่าไม่เป็นอะไรใช่ไหม คุณหญิงส่ายหน้าแทนคำตอบ เหลือบมองแขนเขา เปารีบเอาแขนออก
"ขอบใจมากนะ...เฮ้อ...ท่าทางวันนี้จะฤกษ์ไม่ค่อยดี"
คุณหญิงเห็นเปาเงียบๆเลยชวนคุยถามโน่นถามนี่ ถึงได้รู้ประวัติคร่าวๆของเปาว่าไปอยู่กับลุงและป้าที่เซี่ยงไฮ้ ตั้งแต่เด็ก ส่วนพ่อกับแม่ของเขาตายหมดแล้ว...
ooooooo
ในเวลาเดียวกัน แป้งร่ำหยิบกล้องถ่ายรูปมาเปิดดูภาพที่ถ่ายคู่กับเปาแล้วยิ้ม นึกถึงเหตุการณ์ต่างๆระหว่างเขากับเธอตอนอยู่เซี่ยงไฮ้ เสียงคุณระเบียบเคาะประตูเรียก ทำให้แป้งร่ำรีบเก็บกล้อง คุณระเบียบเข้ามาบอกว่าคุณใหญ่ให้มาตาม แป้งร่ำถามคุณระเบียบว่าเปาเป็นอย่างไรบ้าง ได้ความว่าหายแล้ว วันนี้คุณหญิงวานให้เปาขับรถให้ แป้งร่ำอึ้ง...
อีกมุมหนึ่งของคฤหาสน์คุณใหญ่ ศจีทวงเช็คที่คุณใหญ่ให้เธอเมื่อคืนนี้คืนจากกานดา ยัยแม่มดจ้องหน้าศจีเขม็งหาว่าศจีบังอาจที่กล้ามาทวงเช็คคืน เป”ดกระเป๋าหยิบเช็คขึ้นมาโชว์
"ถึงคุณใหญ่จะให้หล่อน...แต่ฉันจะเอา...มีอะไรหรือเปล่า...วันนี้ฉันจะไป ทำให้เงินมันงอกเงยอย่ามาทำให้เสียฤกษ์" กานดาผลักศจีกระเด็น แล้วเดินเชิดออกไป ศจีแช่งตามหลังขอให้เจ๊งหมดตัว...
คุณใหญ่บอกแป้งร่ำว่าคุณจั๊กจั่นโทร.สายด่วนมาขอตัวแป้งร่ำไปถ่ายโฆษณา โครงการรณรงค์เอกลักษณ์ไทย บ่ายวันนี้แป้งร่ำต้องไปลองชุดก่อน แล้วคุณจั๊กจั่นจะนัดถ่ายโฆษณาจริงอีกที ธณพเรียนคุณใหญ่ว่าวันนี้ไม่มีใครขับรถให้แป้งร่ำ เพราะวิฑิตต้องขับรถให้คุณใหญ่ ส่วนเปาขับรถให้คุณหญิง
คุณใหญ่ถามคุณระเบียบว่าระบือพอจะขับรถให้แป้งร่ำได้ไหม คุณระเบียบหลบตา เรียนคุณใหญ่ว่าระบือยังไม่พร้อม คุณเล็กเพิ่งเข้ามา อาสาจะไปส่งแป้งร่ำให้ คุณใหญ่ถามน้องเสียงเข้มว่าจะไปไหนอีก
"ก็จะออกไปดูงานที่พี่ใหญ่อยากให้ทำไง ไม่ได้ไปเที่ยวหรอกน่า"
คุณใหญ่สั่งน้องชายขับรถดีๆก่อนจะพยักหน้าให้ธณพไปกันได้แล้ว เป็นจังหวะเดียวกับชานนท์เดินเข้ามา คุณใหญ่ ถึงได้รู้ว่าคุณเล็กนัดชานนท์ไปด้วย เขาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะรีบออกไปโดยมีธณพเดินตาม คุณเล็กชวนแป้งร่ำกับชานนท์ไปหาอะไรกินกันก่อน
ooooooo
คุณหญิงยื่นกาแฟกลิ่นหอมฉุยให้เปาที่ยืนเตร่ อยู่นอกร้าน บอกให้เข้าไปนั่งรอข้างใน ตรงนี้มันร้อน เปาเกรงจะไม่สมควรเลยรีๆรอๆ คราวนี้คุณหญิงไม่ใช่แค่ชวน แต่พาเปาไปนั่งโต๊ะใกล้ๆหน้าร้าน
"นั่งตรงนี้แหละ...นั่งเหอะน่า ร้านไม่มีลูกค้าเลย นั่งเป็น หน้าม้าให้หน่อย...จิบกาแฟไป ทำหน้าตาอร่อยๆด้วย" คุณหญิงสั่งเสร็จกลับไปที่เคาน์เตอร์ เปาค่อยๆยกกาแฟขึ้นจิบหน้าตาเฉยๆ คุณหญิงร้องถามว่านั่นเรียกว่าหน้าตาอร่อยแล้วหรือ เปายกกาแฟจิบอีกทีแล้วพยายามทำหน้าอร่อยขึ้นนิดหนึ่ง
คุณหญิงยิ้มให้ จังหวะนั้นมีลูกค้าชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามาในร้าน คุณหญิงตาโตก่อนจะหันไปพยักพเยิดกับเปาเป็นทำนองว่า เห็นไหมได้ผลจริงๆด้วย...
คุณใหญ่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ในรถสั่งลูกน้องเสียงเข้มว่าไม่ได้ ถึงแม้จะเป็นท่านสุพจน์ก็ตาม วิฑิตชะงักเหลือบมองกระจกส่องหลัง คุณใหญ่กำชับให้ประมูลงานนี้ให้ได้แล้ววางสาย วิฑิตหูผึ่งมัวแต่แอบฟังเพลินไม่ได้มองสัญญาณไฟจราจร ธณพเตือนวิฑิตว่าไฟเขียวแล้ว วิฑิตสะดุ้งรีบออกรถ...
อ้ายแอบได้ยินเรื่องที่แป้งร่ำรับเป็นนางแบบถ่ายโฆษณา รีบคาบข่าวนี้ไปบอกศจี ศจีอิจฉาริษยาจนตัวสั่น วางแผนร้ายเตรียมเล่นงานแป้งร่ำ...
ooooooo
คุณเล็ก ชานนท์กับแป้งร่ำและคุณระเบียบมาถึงร้านกาแฟของคุณหญิงต้องประหลาดใจเมื่อ เห็นลูกค้านั่งเต็มทุกโต๊ะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน คุณเล็กถึงกับออกปากว่าวันนี้ที่ร้านแจกกาแฟฟรีหรือ คุณหญิงหันมาทักทั้งๆที่กำลังเก็บโต๊ะมือเป็นระวิง
"นายเล็ก...ดีใจจังเลย...มาๆๆๆช่วยกันหน่อยเร็ว"
คุณหญิงเอาถาดใส่ถ้วยกาแฟที่ใช้แล้วยัดใส่มือน้องชาย คุณเล็กร้องเอะอะว่าจะมากินกาแฟไม่ได้มาล้างแก้วสักหน่อย คุณหญิงบอกให้มากินวันหลัง แต่วันนี้ต้องช่วยเธอล้างแก้วก่อน แล้วคว้ามือชานนท์กับแป้งร่ำให้มาช่วยเสิร์ฟ ส่วนคุณระเบียบไปช่วยเธอชงกาแฟ เปาก็มาช่วยเสิร์ฟเช่นกัน บรรดาลูกค้าหญิงแท้หญิงเทียมเห็นหน้าเปาแล้วใจแทบละลาย พากันส่งสายตาป”๊งๆๆให้เขาเป็นระยะๆ...
หลังจากลูกค้าบางตาลงแล้ว คุณหญิงทิ้งตัวลงนั่งร่วมโต๊ะกับชานนท์ แป้งร่ำและคุณเล็กอย่างเหน็ดเหนื่อย คุณเล็กบ่นอุบว่ากะจะมาหาอะไรกิน อดกินไม่พอยังโดนใช้งานอีกต่างหาก คุณหญิงผลักหัวน้อง
"บ่นจัง...เออ...แต่ก็งงเหมือนกันนะ จู่ๆลูกค้ามาจากไหนก็ไม่รู้...ต้องเป็นเพราะเปาแน่ๆ"
คุณหญิงหันไปกวักมือเรียกเปาที่กำลังช่วยคุณระเบียบเก็บของอยู่ที่ เคาน์เตอร์ คุณเล็กเพิ่งได้เห็นหน้าเปาครั้งแรกเลยโดนคุณหญิงแซวว่า อยู่บ้านเดียวกันแท้ๆทำไมไม่เคยเจอกัน คุณเล็กโทษว่าเป็นเพราะชานนท์ชวนเขาเที่ยวตลอด ชานนท์ถึงกับร้องอ้าว ทำไมถึงมาโยนบาปให้เขา
"เออจริงซิ...ทำไมพี่หญิงบอกว่าลูกค้ามากันเยอะเพราะนายเปานี่ล่ะ"
"ก็เมื่อก่อนลูกค้าเคยแน่นซะที่ไหน แต่พอวันนี้เปามาลูกค้าก็แน่นเลย"
คุณเล็กเถียงว่าอาจจะเป็นเพราะเขาก็ได้ เมื่อกี้เขายังโดนโต๊ะหญิงเทียมลวนลามเลย ชานนท์ร้องเอะอะว่าเขาก็โดนแทะโลมเช่นกัน คุณเล็กหันไปถามเปาว่าโดนด้วยหรือเปล่า เปานิ่งไม่รู้จะตอบอย่างไร คุณเล็กรู้ทันทีว่าเปาก็โดนกับเขาด้วย แล้วแกล้งหันไปกอดฟัดเหวี่ยงชานนท์พร้อมกับทำเสียงแต๋วใส่
ทุกคนพากันขำกลิ้ง คุณระเบียบเห็นแล้วรู้สึกดีที่หนุ่มสาวพากันมีความสุขก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า ถึงเวลานัดไปลองเสื้อที่ร้านของคุณจั๊กจั่น คุณเล็กลุกพรวดชวนชานนท์กับแป้งร่ำรีบไปขืนทำงานบกพร่องเดี๋ยวจะโดนพี่ใหญ่ เล่นงาน เปามองตามแป้งร่ำเดินจากไปกับชายอื่นอย่างหงอยๆ
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น