ตอนที่ 6
ภายในห้องพักฟ้นแป้งร่ำกับคุณหญิงนั่งจับมือกันมองไปที่เปาด้วยความเป“นห่วง แป้งร่ำดูจะห่วงมากกว่าใคร สมาธิจดจ่ออยู่ที่เปาตลอด คุณหญิงถามอะไรก็ไม่ได้ยิน เป“นห่วงว่าแป้งร่ำอาจจะช็อกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บอกให้กลับไปพักผ่อนที่บ้านเดี๋ยวเธอจะดูเปาให้เอง คุณระเบียบรีบกันท่า
"เอ่อ...คุณหญิงกับคุณแป้งกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ เบียบจะอยู่เฝ้านายเปาเอง"
จังหวะนั้น เสียงมือถือคุณหญิงดังขึ้น ทางร้านกาแฟโทร.มาตามให้กลับเดี๋ยวนี้ คุณหญิงจำใจต้องไปก่อน ฝากคุณระเบียบช่วยดูเปาให้ด้วย แล้วสั่งแป้งร่ำให้พักผ่อนมากๆ ก่อนจะผลุนผลันออกไป คุณระเบียบตามไปส่งคุณหญิงทิ้งแป้งร่ำไว้ลำพังกับเปา แป้งร่ำเข้าไปใกล้ๆเปาค่อยๆเอื้อมมือไปจับมือเขา กระซิบถาม
"เจ็บไหม"
คุณระเบียบกลับมาพอดี บ่นว่าตามคุณหญิงไม่ทัน แป้งร่ำตกใจรีบดึงมือออก ทำตัวไม่ถูกเงอะๆงะๆ สุดท้ายวิ่งไปนั่งที่โซฟาคว้าหนังสือขึ้นมาอ่าน แต่อารามร้อนรนหนังสือเลยกลับหัว คุณระเบียบสงสัยว่าทำไมอ่านหนังสือกลับหัว แป้งร่ำมองหนังสือในมือก็ตกใจ
"อ้าว...เอ่อ...ลองดูน่ะค่ะ เขาว่าเป“นวิธีบริหารสมองแบบใหม่"
คุณระเบียบมองท่าทางแปลกของเจ้านายสาว พึมพำว่าสงสัยจะช็อกจริงอย่างที่คุณหญิงว่า...
คุณใหญ่ได้รับรายงานจากธณพว่า สิ่งที่เกิดขึ้นกับเปาที่สนามแข่งรถไม่ใช่อุบัติเหตุ แต่รถถูกตัดสายเบรก คุณใหญ่
ถึงกับอึ้ง ใครกันที่ต้องการกำจัดเขา...
กานดาลอบเข้าไปล็อกตัววิฑิตลากเข้ามุมมืดของที่จอดรถบริษัทคุณใหญ่ ต่อว่าต่อขานเขาชุดใหญ่เพราะมั่นใจว่าสายเบรกที่ถูกตัดเป“นฝ•มือหนุ่มคู่ขาตัวเอง วิฑิตปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ได้ทำ ถ้าเขาทำต้องไม่มีคำว่าพลาด กานดานิ่วหน้าสงสัยว่าถ้าอย่างนั้นเรื่องนี้เป“นฝ•มือใครกันแน่...
ในเวลาเดียวกัน ชานนท์กล่าวหาท่านสุพจน์ว่าเป็นตัวการสั่งคนไปตัดสายเบรกรถคุณใหญ่ ท่านสุพจน์โกรธจัดตบหน้าชานนท์ฉาดใหญ่ ฐานบังอาจที่มาพูดจาใส่ร้ายพ่อตัวเอง แต่จะให้ชานนท์คิดเป“นอย่างอื่นได้อย่างไร ในเมื่อใครๆก็รู้กันทั้งนั้นว่าพ่อกับคุณใหญ่เป“นคู่แข่งกัน
"แล้วไง...ไอ้ใหญ่นั่นมันเป“นคู่แข่งกับฉันคนเดียวซะที่ไหนวะ มันก็แข่งกับเขาไปทั่ว คิดจะเอาชนะเขาไปทั่ว เชอะ...ไอ้ใหญ่...ไอ้เด็กเมื่อวานซืน มันน่าจะตาย"
ชานนท์ถามอีกครั้งว่าตกลงพ่อทำหรือเปล่า ท่านสุพจน์เงื้อมือจะตบลูกชายอีก แต่เห็นแววตาที่มองนั้นเรียบเฉยไม่ได้ท้าทาย เขาเลยชะงักลดมือลงก่อนจะเดินเข้าบ้านทิ้งชานนท์ยืนซึมอยู่ตรงนั้น...
คุณระเบียบเห็นว่าเย็นมากแล้ว จึงชวนแป้งร่ำกลับอ้างว่าคุณใหญ่จะเป“นห่วง แป้งร่ำเห็นเปายังไม่ได้สติเลยไม่อยากทิ้งเขาไว้คนเดียว คุณระเบียบบอกว่าคุณหญิงจ้างพยาบาลพิเศษไว้ดูแลเปาแล้ว
"รอดูเปาฟ—้นก่อนดีกว่าไหมคะ...ให้แน่ใจ ถ้าคุณใหญ่ถามแป้งจะได้เรียนคุณใหญ่อย่างละเอียดไม่อย่างนั้นจะโดนดุ" แป้งร่ำหาข้ออ้างจนได้
คุณระเบียบเถียงไม่ออก ขอตัวออกไปโทร.บอกคุณธนพก่อน แป้งร่ำดีใจแต่ไม่แสดงออก พยักหน้ารับรู้ ทันทีที่คุณระเบียบไปพ้นห้อง แป้งร่ำปราดเข้ามาหาเปาจ้องหน้าเขานิ่ง เห็นขมวดคิ้วนิดๆ เปาฝันถึงอดีตเมื่อครั้งยังเด็กตอนนั้นเขานั่งที่เบาะหลังรถโดยมีพ่อกับแม่นั่งขนาบข้าง เปาร้องเพลงกับแม่อย่างมีความสุข ทันใดนั้นมีรถบรรทุกพุ่งตัดหน้ารถเปา แม่รีบเอาตัวบังเปาไว้
รถเปาเสียหลักพุ่งชนต้นไม้ข้างทาง เศษเหล็กแหลมทะลุกระจกเข้ามาเสียบหลังแม่เลือดกระเซ็นใส่หน้าเปาเต็มไปหมด เปาตกใจสุดขีดสะดุ้งตื่น ร้องเรียกแม่ลั่นผวาเข้าไปกอดแป้งร่ำอย่างลืมตัว แป้งร่ำปล่อยให้เขากอด สักพักเปาถึงได้รู้ว่าคนที่ตัวเองกอดคือแป้งร่ำ รีบปล่อยมือ ขอโทษด้วยเสียงแหบแห้งแป้งร่ำหยิบน้ำมาให้เปาพยายามจะใช้มือซ้ายถือแก้วแต่ไม่ถนัดติดสายน้ำเกลือ
"นอนลงเถอะ ฉันถือให้"
เปายอมแต่โดยดี แป้งร่ำถามว่าเจ็บมากไหม เปารู้สึกดีที่มีคนห่วงใย ทั้งคู่มองสบตากัน ครู่หนึ่งคุณระเบียบกลับเข้ามาบ่นเป“นหมีกินผึ้งที่ธนพให้รอตั้งนานกว่าจะรับสาย แป้งร่ำรีบถอยห่าง
คุณระเบียบเห็นเปาฟ้น ดีใจเข้ามาโอบไหล่ "คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองคนดีนะลูกนะ"
เปาปลื้มไม่ได้ยินใครเรียกตัวเองว่าลูกมานานแล้ว คุณระเบียบขอร้องเปาว่าอย่าโกรธคุณใหญ่กับคุณเล็ก มันเป“นอุบัติเหตุ เปานิ่งเฉยไม่ได้โกรธอะไรใคร แป้งร่ำสงสารเปาจับใจ...
คุณหญิงรู้จากชานนท์ว่าที่เปารถคว่ำไม่ใช่อุบัติเหตุ มีคนตัดสายเบรก เธอรีบเตือนคุณใหญ่ทันทีที่กลับถึงบ้าน กานดาแสร้งตกใจเหมือนไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน คุณใหญ่ทำเหมือนไม่มีอะไรแถมบอกน้องว่าอย่าไปวิตกกังวลกับเรื่องเหลวไหลพวกนี้ คุณหญิงค้านว่าจะเหลวไหลได้อย่างไรในเมื่อชานนท์บอกเธอด้วยตัวเอง คุณใหญ่กับธณพหยุดกึก กานดาหูผึ่ง คุณใหญ่เห็นน้องเป“นกังวลดึงตัวเข้ามากอด
"โอเคๆ...ต่อไปนี้พี่จะระวังตัว...ตามคำเตือนของน้องสาว" คุณใหญ่ยิ้ม แต่แววตากลับเป“นกังวล...
ที่มุมซ่องสุม คุณระเบียบถูกเหล่าคนรับใช้บ้านรัตตภาคย์รุมถามเรื่องเปาจนฟังไม่ได้ศัพท์ เลยสั่งให้ทุกคนเลิกถามได้แล้ว ระบือบ่นอุบว่าแค่อยากรู้เท่านั้นว่าเปาห้อยพระอะไรถึงได้เหนียวขนาดนั้น
"ทุกคนฟังให้ดีนะ นายเปาไม่เป“นอะไรมากเดี๋ยวก็กลับบ้านได้แล้ว ที่สำคัญห้ามทุกคนเอ่ยถึงเรื่องนี้ห้ามวิพากษ์วิจารณ์อะไรใดๆทั้งสิ้น...เข้าใจไหม"
ทุกคนรับคำดิบดี แต่พอคุณระเบียบคล้อยหลังเท่านั้นเหล่าบรรดาคนรับใช้ต่างสุมหัวนินทากันต่อโดยไม่มีใครรู้เรื่องสายเบรกถูกตัด...
คืนวันเดียวกัน ระหว่างที่คุณเล็กกำลังแทงสนุ้กฯชานนท์เตือนเขาว่าเลิกดื้อกับพี่ชายได้แล้วจะได้เริ่มทำธุรกิจกันเสียที คุณเล็กหมดอารมณ์ทันทีวางไม้คิวแล้วเดินออกไปหน้าตาเฉย ชานนท์ส่ายหน้ามองตาม พอหันกลับมาอีกที เจอศจีกำลังเมาแอ่นอยู่กับกลุ่มเพื่อนขยับจะหนี แต่ไม่ทันศจีโดดเข้ามากอดคอ
ชานนท์รำคาญ พยายามแกะมือออก แต่ศจีเกาะแน่นราวกับตุ๊กแก "ศจี...คุณเมามากนะ"
ศจีไม่สน นัวเนียชานนท์สุดฤทธิ์ ชานนท์เหวี่ยงศจีออกจนได้ แล้วรีบเดินหนี ศจีเสียฟอร์มมองตามชานนท์ตาวาว สักวันผู้ชายคนนี้จะต้องมาหมอบแทบเท้าเธอ...
ขณะแป้งร่ำกำลังกินอาหาร โดยมีคุณระเบียบคอยยืนบริการไม่ห่าง คุณใหญ่เดินเข้ามาถามแป้งร่ำว่าทำไมวันนี้กลับค่ำ แป้งร่ำอยากรอดูอาการของเปาจนแน่ใจก่อน แล้วอีกอย่างคือเธอเห็นว่าเปาไม่มีใคร คุณใหญ่พยักหน้ารับรู้ จะกลับออกไป แป้งร่ำเรียกไว้
"คุณใหญ่จะไม่ไปเยี่ยมนายเปาสักนิดหรือคะ...นายเปารับเคราะห์แทนคุณใหญ่...น่าสงสารนะคะ"
คุณระเบียบตาเหลือก ไม่คิดว่าแป้งร่ำจะกล้าพูด คุณ
ใหญ่มองแป้งร่ำเหมือนจะสำรวจความรู้สึก แป้งร่ำสู้สายตา คุณใหญ่ไม่ว่าอะไรเดินออกไป คุณระเบียบพุ่งมาหาแป้งร่ำทันที
"คุณแป้ง รู้ตัวไหมคะพูดอะไรออกไป"
แป้งร่ำก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมถึงกล้าพูดแบบนั้นและพูดเพื่ออะไร...
คุณหญิงรู้เรื่องที่แป้งร่ำทักท้วงคุณใหญ่ ถึงกับออกปากชมว่าสุดยอดที่กล้าพูด แล้วนึกขึ้นได้ถามว่าเปาเป“นอย่างไรบ้าง แป้งร่ำว่าก็ดีไม่มีอะไร คุณหญิงถอนใจเฮือก โล่งอก พอเห็นทั้งคู่จ้องตนเองอยู่ ทำไก๋เปลี่ยนไปพูดเรื่องร้านกาแฟแทน แล้วขอตัวไปนอน คุณระเบียบมองตามอย่างกังวล
ooooooo
คุณระเบียบรู้ทันว่าแป้งร่ำต้องหาเรื่องไปเยี่ยมเปาโดยใช้ข้ออ้างเดิมๆว่าเปาไม่มีใคร เลยส่งระบบ ระบือกับเอื้อยไปเยี่ยมแต่เช้า ระบบถามเปาว่าเป็นอย่างไรบ้าง
"พรุ่งนี้ก็คงกลับได้"
มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทุกคนหันไปมอง ระบือถึงกับตาโตที่เห็นพยาบาลพิเศษหน้าตาสะสวยถือถาดอาหารเข้ามา ก่อนเธอจะกลับออกไประบือถือโอกาสป้อใส่ เอื้อยหมั่นไส้เลยสั่งสอนระบือเสียหนึ่งที ระบือถือวิสาสะเปิดดูอาหารของเปา เห็นอาหารหน้าตาน่ากิน เลยขอเปาชิม เปาบอกให้กินตามสบาย
ทันใดนั้น มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก ระบือฉีกยิ้ม คิดว่าพยาบาลคนสวยกลับมา ถลาไปที่ประตูพร้อมชามข้าวต้ม กะจะชวนพยาบาลกินมื้อเช้าด้วยกัน แต่พอประตูห้องเปิด เห็นธณพเบี่ยงตัวหลบให้คุณใหญ่ก้าวเข้ามา ระบือตาเหลือก เอื้อยกับระบบตกใจไม่แพ้กัน ทั้งสามคนรีบหลบฉาก
หลังจากถามไถ่อาการเปาแล้ว คุณใหญ่บอกเปาว่ารถแข่งถูกตัดสายเบรก เปาเลยรับเคราะห์แทนเขาแล้วยื่นซองใส่เงินให้เป็นสินน้ำใจที่เปาต้องมาเจ็บตัว เปาอ้างว่าทำตามหน้าที่ไม่ได้หวังอะไร
คุณใหญ่ยิ้ม โยนเงินให้ "ฉันให้...ก็ต้องรับ" ว่าแล้วก็ออกไปจากห้อง ธณพรีบเดินตาม คุณใหญ่หันไปพูดกับธณพว่าเปาเป็นคนดีใช้ได้ เพราะฉะนั้น เราต้องเลี้ยงเขาไว้ให้ดี...
อ้ายรายงานเรื่องที่คุณใหญ่ไปเยี่ยมเปาที่โรงพยาบาลให้กานดาทราบ กานดาทะลึ่งพรวดลุกขึ้นนั่งถามอ้ายว่าแน่ใจว่าไม่ได้หูเพี้ยน อ้ายยืนยันว่าเป“นเรื่องจริง กานดางง ปกติคุณใหญ่ไม่เคยไปเยี่ยมใคร พลันเสียงมือถือของกานดาดังขึ้น พอเห็นเบอร์โชว์ กานดารีบลุกออกไปรับสายนอกห้อง เกรงอ้ายจะได้ยิน
เจ้าหนี้โทร.มาทวงหนี้ขู่ว่าถ้าพรุ่งนี้กานดาไม่จ่ายเงินคืน 2 ล้านบาทพร้อมดอกเบี้ย จะโดนเชือด กานดาตกใจรีบวางหู พึมพำว่าจะทำอย่างไรดีๆ เดินคิดไปคิดมาอยู่ครู่หนึ่ง แล้วคิดแผนขึ้นมาได้ รีบวิ่งไปที่ห้องนอนของศจี เปิดประตูผลัวะเข้าไป ปลุกศจีที่ยังนอนหมดสภาพเพราะเมื่อคืนเมาปลิ้นให้ลุกขึ้น
ศจีงัวเงียลุกขึ้นนั่ง ด่ากานดาว่านังแม่มดแล้วล้มตัวลงนอนต่อ กานดากระชากศจีขึ้นมาตบไม่ยั้งที่กล้าด่าตน ศจีปัดป้องเป็นพัลวัน ได้สติเห็นกานดาชัดๆ ร้องเอะอะว่ามาตบตีเธอทำไม
"สร่างเมาแล้วหรือนังตัวดี...ไปเลย...ไปกับฉันเดี๋ยวนี้" กานดากระชากศจีให้ลุกขึ้น
ศจีสะบัดหลุดถามว่าจะพาไปไหน กานดาสั่งให้หุบปาก ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้นทำตามที่เธอสั่ง ในเวลาต่อมา ศจีในสภาพหัวฟู มาสคาร่าเลอะเป็นปื้น นั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่ โต๊ะทำงานคุณใหญ่ กานดาซึ่งยืนปลอบอยู่ข้างๆศจี บอกคุณใหญ่ ว่าพ่อแม่ของศจีรถคว่ำอาการหนักทั้งคู่ ตอนนี้อยู่ไอซียู
"ศจีไปเฝ้าพ่อแม่ทั้งคืนร้องห่มร้องไห้จนหน้าตาดูไม่ได้...อ้อ...หมอบอกต้อง รีบผ่าตัดสมองด่วน แต่ค่าผ่าตัด... เท่าไหร่นะจ๊ะ...ศจี" กานดาทำเป็นนึก
"อ๋อ...ใช่...3 ล้าน"
ศจีตาโต ปากยังคงร้องไห้คร่ำครวญไปด้วย ธณพมอง อย่างสงสัย กานดาถามคุณใหญ่ว่าจะเมตตาช่วยเหลือศจีหรือเปล่า คุณใหญ่นั่งมองนิ่ง...
ทันทีที่ประตูห้องนอนศจีปิดล็อก กานดามองเช็คในมือ หัวเราะร่าสะใจในความฉลาดแกมโกงของตัวเอง ศจีฉกเช็คในมือกานดาไปถือไว้ แต่ได้แค่อึดใจกานดากระชากคืน ศจี
ตาวาวบอกว่านั่นมันเป็นค่าผ่าตัดสมองของพ่อกับแม่ของเธอ กานดาสวนทันทีว่าพ่อแม่ของศจีตายไปตั้งนานแล้ว จะผ่าตัดผีที่ไหนอีก
"แต่ไม่น่าเชื่อนะ ขนาดตายไปแล้วยังอุตส่าห์มีประโยชน์ ...ฝากจุดธูปบอกขอบใจแทนฉันด้วย"
กานดาหัวเราะร่วนออกไป ทิ้งศจีให้เจ็บแค้นใจน้ำตาคลอ พนมมือท่วมหัว สาบานกับวิญญาณพ่อและแม่ว่าจะส่งนังแม่มดกานดาไปให้พ่อกับแม่หักคอ...
คุณเล็กเห็นแป้งร่ำอยากไปเยี่ยมเปาแต่ติดที่คุณระเบียบไม่ให้ไป เขาเลยอาสาจะจัดการให้ แป้งร่ำตาโตด้วยความดีใจ ถามว่าพูดจริงหรือ คุณเล็กหน้าบึ้งย้อนถามว่าเขาเคยพูดไม่จริงกับเธอด้วยหรือ
"อย่าเพิ่งโกรธสิคะ แป้งขอโทษ" แป้งร่ำอมยิ้ม พลอยทำให้คุณเล็กยิ้มไปด้วย...
คุณหญิงเอาขนมที่ร้านมาเยี่ยมเปา บอกว่ากำลังร้อนๆกินเลยจะอร่อยกว่า เปารับคำ คุณหญิงเห็นเปาทำอะไรไม่ถนัดเลยช่วยเอาขนมใส่จาน อาสาจะป้อนให้ เปาเกรงใจไม่กล้าแต่ คุณหญิงยืนยันจะป้อนให้ ขณะเปากำลังกินขนมที่คุณหญิงป้อน คุณเล็กกับแป้งร่ำเปิดประตูห้องพักฟื้นเข้ามาพอดี
"อะไรเนี่ย...เดี๋ยวนี้รับจ๊อบพยาบาลพิเศษแล้วหรือพี่หญิง" คุณเล็กกระเซ้า
คุณหญิงชะงัก เปาเองก็ทำหน้าไม่ถูก แป้งร่ำเมินไปทางอื่น คุณระเบียบเพิ่งตามเข้ามาเลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คุณหญิงทำไก๋ หันไปถามแป้งร่ำว่าวันนี้ไม่มีธุระที่ไหนหรือ คุณเล็กชิงตอบ
"ก็อยากมานี่นั่นแหละ...อย่าลืมให้รางวัลเรานะ ที่อุตส่าห์ ขออนุญาตคุณระเบียบให้"
แป้งร่ำหลบสายตา รีบออกตัว นึกว่าจะไม่มีใครมาเยี่ยมเปา คุณหญิงหันไปถามเปาว่าอยากกลับบ้านหรือยัง เปาอยากกลับ คุณหญิงจะไปถามหมอให้ ถ้าหมอโอเคก็จะได้กลับวันนี้เลย ทีแรกคุณระเบียบอาสาจะไปเป็นเพื่อนคุณหญิง แต่พอเห็นคุณเล็กจะตามไปด้วย คุณระเบียบไม่อยากทิ้งแป้งร่ำไว้ลำพังกับเปาเลยขออยู่กับแป้งร่ำ คุณเล็กไม่ยอม รีบโอบคุณระเบียบพาออกไป
แป้งร่ำถามประชดว่าขนมอร่อยไหม เปาพาซื่อบอกว่า อร่อย แป้งร่ำคิดว่าเปากวน เลยจ้องหน้าเขา เปาก็มองตอบ ต่างคนต่างมองกันไปมา แป้งร่ำชักเขินถามว่ามองอะไร เปาถอนใจ ลุกขึ้นเดินกลับเตียง แป้งร่ำเรียกไว้แล้วเดินไปหา แต่สะดุดขาตัวเองหัวทิ่มไปทางเปา เปารีบโอบรับไว้ สองคนจ้องหน้ากันนิ่งงัน
ทันใดนั้น เสียงคุณหญิง คุณเล็ก กับคุณระเบียบดังขึ้นหน้าประตู เปากับแป้งร่ำรีบผละจากกัน ทั้งสามคนเข้ามาพร้อมหมอกับพยาบาล เพื่อมาตรวจอาการเปาว่าพร้อมจะกลับบ้านได้หรือยัง
ooooooo
คุณใหญ่โกรธจัดที่ธณพยังไม่มีอะไรคืบหน้าเกี่ยวกับคนที่ลอบตัดสายเบรกรถแข่ง ของเขา และยิ่งเคืองมากเมื่อรู้ว่าที่ดินชายทะเลที่เขาอยากได้ถูกเสี่ยฮงซื้อตัด หน้าไปแล้ว...
อ้ายรีบคาบข่าวไปบอกกานดาทันทีที่เห็นคุณหญิงประคองเปาไปส่งถึงห้องพักของ ฝ่ายชาย กานดาด่าหลานสาวตัวเองว่าใฝ่ต่ำที่ไปสนใจไอ้ตี๋ก้นครัวอย่างเปา
"นี่ถ้าคุณพี่ชายเธอรู้เข้าล่ะก็มีหวังบ้านแตกแน่... แหม...แค่นึกก็สนุกแล้ว" กานดาหัวเราะร่วน...
ถึงเวลาอาหารค่ำ ทุกคนมารวมกันที่โต๊ะอาหารยกเว้นคุณเล็ก กานดาไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอย ทันทีที่มีคนพูดถึงเปา เธอกระแนะกระแหนว่าที่เปาฟื้นตัวได้เร็วเพราะมีพยาบาลดี คุณหญิงร้อนตัว
"อาดาหมายความว่าอย่างไรคะ"
"อาแซวเล่นน่ะค่ะ ได้ยินว่าคุณหญิงประคองนายเปาไปส่งถึงห้อง"
แป้งร่ำชะงักเพิ่งรู้ข่าวนี้ คุณใหญ่มองน้องสาว คุณหญิงยังไม่ทันอ้าปากจะอธิบาย คุณใหญ่ตัดบทชวนทุกคนกินข้าว กานดาเจ็บใจคิดจะเสี้ยมให้พี่น้องเคืองกัน แต่กลับไม่ได้ผล...
เอื้อยจะลุยอ้ายที่เอาเรื่องคุณหญิงไปฟ้องกานดา ดีที่ คุณระเบียบห้ามไว้เสียก่อน ระบือโทษว่าตั้งแต่เปามาที่นี่ บ้านนี้ดูไม่ค่อยจะสงบสุขนัก คุณระเบียบเล่นงานลูกชายว่าดีแต่ยุ่งเรื่องคนอื่น ตัวเองเรียนขับรถตั้งนานสองนานแล้วป่านนี้ ยังไม่ได้เรื่อง เปลืองเงินเปลืองทองคุณท่านเปล่าๆปลี้ๆ คุณระเบียบเห็นว่าตอนนี้เปาอยู่ว่างๆ ขับรถให้คุณๆไม่ได้ เลยวานให้เปาช่วยสอนระบือขับรถ
"แม่...จะให้ไอ้ตี๋นี่สอนฉันจริงๆหรือ...ดูแขนมันซะก่อน หักซะขนาดนี้" ระบือลีลามาก คุณระเบียบชักเคือง สั่งเสียงเข้ม ว่าต้องเรียน ระบือหน้าจ๋อย เรียนก็เรียน...
คุณระเบียบหาทางตัดไฟแต่ต้นลม เข้าไปคุยกับเปาที่ห้องพักของเขาอย่างตรงไปตรงมาว่าอยากให้เขาระมัดระวัง เรื่องคุณหญิงไว้หน่อย เล่นกับไฟรังแต่จะทำให้เดือดร้อน เปาไม่เคยคิดอะไรกับคุณหญิง แต่ก็รับปากว่าจะไม่ข้องแวะกับเธอ คุณระเบียบขยับจะออกไป เปาเรียกไว้
"คุณใหญ่ให้เงินผม ผมฝากส่งให้ลุงกับป้าด้วย" เปายื่นซองเงินให้ คุณระเบียบมองเปาอย่างชื่นชม
"อาซิมคงจะดีใจมาก...ขอให้เธอเจริญๆนะ" คุณระเบียบนึกอะไรขึ้นมาได้ "อ้อ...นอกจากคุณหญิงแล้ว...คุณแป้งร่ำอีกคนนะเปา" คุณระเบียบมองเปาก่อนออกไป
เปาลุกขึ้นล็อกประตูห้อง หยิบกล่องโลหะเก่าๆออกมาจากที่ซ่อน เปิดเอาผ้าเช็ดหน้าผืนสวยของ ด.ญ.แป้งร่ำออกมามอง ยิ้มอย่างมีความสุข แต่พอนึกถึงคำพูดเมื่อกี้ของคุณระเบียบ เปาหุบยิ้มเก็บผ้าเช็ดหน้าผืนสวยใส่กล่อง ปิดฝาแล้วนั่งกอดนิ่งอยู่อย่างนั้น
ooooooo
เปาพาระบือไปหัดขับรถแต่เช้า แต่สอนเท่าไหร่ ระบือก็ขับไม่เป็นสักที แถมยังพานโทษว่าเป็นเพราะเปาสอนไม่ได้เรื่อง เปาสวนทันทีว่าระบือนั่นแหละที่ไม่ได้เรื่อง วันๆไม่ทำอะไร ไร้ประโยชน์ ระบืออึ้ง
"น่าเสียดาย...ถ้าฉันเป็นแก ยังมีพ่อแม่อยู่ครบแบบนี้ ฉันจะทำแต่อะไรดีๆให้พ่อแม่ภูมิใจ"
ระบือปล่อยโฮ โผกอดเปา...หลังจากโดนเปาเทศนา ระบือมีแรงฮึด มุ่งมั่นหัดขับรถจนเป็น เปาถึงกับออกปากชมว่าทำได้เยี่ยม ระบือกอดเปาแน่น
"ขอบใจมาก...ไอ้ตี๋...เอ๊ย...ไม่ใช่สิต้อง...อาจารย์..."
เปาส่ายหน้ายิ้มๆ ระบือบอกว่าไม่เคยยอมรับใครเป็นอาจารย์ง่ายๆ เพราะนอกจากเปาจะสอนให้เขาขับรถเป็นแล้ว ยังสอนให้เขาเกิดปัญญาดวงตาสว่างอีกต่างหาก แล้วนึกขึ้นได้ ถามเปาว่าพ่อแม่เปาไปไหนถึงอยู่ไม่ครบ เปานิ่งไปชั่วครู่ บอกว่าตายหมดแล้ว ระบือเห็นเปาเงียบไป เลยตบไหล่เบาๆ
"ไม่ต้องห่วง ถึงอย่างไรก็ยังมีระบืออยู่ทั้งคน รับรองไม่มีเหงา...นะอาจารย์นะ...ไป ระบือจะขับรถกลับบ้านให้นิ่มเชียวครับ...อาจารย์" ระบือยิ้มให้เปา แล้วขับรถออกไป...
ฝีมือการสอนขับรถของเปาเป็นที่กล่าวขวัญกันทั้งบ้านรัตตภาคย์ คุณหญิงชมเปาให้พี่ชายฟังว่า คุณระเบียบส่งระบือไปเรียนขับรถตั้งนาน ขับไม่เป็นสักที แต่พอให้เปาสอนแค่วันเดียว ระบือขับได้เลย คุณใหญ่สรุปว่าเปาทั้งเก่งทั้งเฮง คุณหญิงมองพี่ชายงงๆ
"คราวก่อนก็เป็นตัวนำโชคเรียกลูกค้าร้านกาแฟน้องหญิง คราวนี้ก็เป็นครูสอนขับรถคนเก่งอีก...อืม...ถ้าทั้งเก่งทั้งเฮงอย่างนี้ สงสัยพี่คงต้องขอยืมนายเปาจากร้านกาแฟน้องหญิงมาช่วยงานที่บริษัทบ้างแล้ว"
"โอเค...ให้ยืมได้เป็นครั้งคราวนะคะ...ไปแล้วค่ะ...บ๊ายบายแป้ง" คุณหญิงโบกมือให้แป้งร่ำ
แป้งร่ำโบกมือตอบ มองตามคุณหญิงไปจนลับสายตา คุณใหญ่หันไปบอกแป้งร่ำว่าวันนี้เขาอยากซ้อมยิงปืน แป้งร่ำรับคำราวกับเป็นหุ่นยนต์ คุณใหญ่นึกขึ้นได้หันไปบอกธณพให้ชวนเปาไปด้วย...
ครู่ต่อมา คุณใหญ่ แป้งร่ำ เปา และธณพมาถึงสนามซ้อม ยิงปืน คุณใหญ่เล็งปืนแล้วรัวจนแมกกาซีนกระสุนเข้าจุดสำคัญทุกนัด หันไปถามเปาว่ายิงปืนเป็นไหม เปายิงปืนเป็น คุณใหญ่ เลิกคิ้ว มองแขนที่ใส่เฝือกของเปา นึกเสียดายที่วันนี้เปาคงยิงปืนไม่ได้ เอาไว้วันหลังค่อยโชว์ฝีมือให้เขาดูหน่อย เปารับคำ จังหวะนั้น คุณบุญชัยเดินเข้ามาทักทายคุณใหญ่ แล้วขอปรึกษาธุระด้วย คุณใหญ่ฝากเปาช่วยดูแลแป้งร่ำ หันไปพยักพเยิดธณพให้เดินตาม แป้งร่ำนั่งหงอยๆอยู่สักพัก ลุกขึ้นไปซ้อมยิงปืน แต่ยิงได้สะเปะสะปะมาก ไม่เข้าเป้า ยิงชุดที่สองก็ยังไม่ได้เรื่อง แป้งร่ำอายที่ตัวเองยิงไม่เอาไหน เหลือบมองเปาว่าดูอยู่หรือเปล่า เห็นเปาเบือนหน้าไปมองทางอื่น แป้งร่ำใจชื้นคิดว่าเปาไม่เห็น รีบบรรจุกระสุนใหม่ ตั้งท่าเตรียมจะยิง อยู่ๆเปาเข้ามา
ช่วยประคองมือแป้งร่ำจากด้านหลัง ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมาก แป้งร่ำจ้องเปาเขม็ง
"กดปืนต่ำลงอีกนิด มือนิ่งๆ เล็งให้ดี มีสมาธิหน่อย...ยิงได้แล้ว" เปาถอยออกมา
แป้งร่ำได้สติ เหนี่ยวไกไม่ยั้ง กระสุนไปไหนไม่รู้ แป้งร่ำโวยวายหาว่าเปายิงไม่เป็นแล้วยังอยากจะสอน ไล่ไปยืนไกลๆเกะกะ เปาใช้มือซ้ายคว้าปืนจากมือแป้งร่ำ ยกขึ้นรัว กระสุนเข้าจุดตายทุกนัด แป้งร่ำตะลึง เสียงคุณใหญ่ชมว่าใช้ได้
ดังขึ้นจากด้านหลัง ทั้งคู่หันไปมอง เปารีบถอยออกห่าง
"เมื่อกี้ก็ไม่บอกว่ายิงมือซ้ายได้ด้วย...ไม่เบานะเรา" คุณใหญ่ตบบ่าเปา สายตาพอใจ...
กานดาเห็นศจีแต่งตัวจะออกไปข้างนอก รีบแถเข้าไปขวาง ต่อว่าว่ามัวแต่จะออกไปเที่ยวไม่คอยตามคุณใหญ่ ปล่อยให้แป้งร่ำตามติดอย่างนี้เสียคะแนนหมด ศจีรู้ว่าคุณใหญ่ไปฝึกยิงปืนเลยไม่อยากไปด้วย เธอไม่ชอบยิงปืน ไม่ชอบเสียงดัง แล้วขยับจะออกไป กานดาไม่ยอมให้ไป
"กลับขึ้นไปเลย ไปศึกษาหาทีเด็ดไว้ คืนนี้ต้องมัดใจคุณใหญ่ไว้ให้หนักจะได้กระชากเรตติ้งคืนจากนังแป้งร่ำ...
เข้าใจไหม" กานดาผลักแล้วผลักอีกจนศจียอมกลับขึ้นห้อง...
ตกค่ำ ศจีในชุดนอนเซ็กซี่เตรียมเข้าหาคุณใหญ่ ก่อนไปแวะบอกแป้งร่ำที่กำลังจะเข้านอนว่าพรุ่งนี้ช่วยเตรียมไข่ลวก ไข่ดาวเอาไว้โด๊ปคุณใหญ่ด้วย เพราะคืนนี้คุณใหญ่คงต้องเพลียมาก ศจีค่อยๆถอดเสื้อคลุมโชว์ชุดหวิวข้างในแล้วเดินสะดิ้งออกไป แป้งร่ำมองตามเซ็งๆ คุณระเบียบถือน้ำส้มคั้นเข้ามา เห็นหลังศจีออกจากห้องแป้งร่ำไปไวๆ ถามแป้งร่ำว่าศจีมาทำไม
"มาโชว์ออฟน่ะค่ะ...นอนดีกว่า...ง่วงแล้ว" แป้งร่ำล้มตัวลงนอน บอกราตรีสวัสดิ์คุณระเบียบ
"เอาน้ำส้มก่อนสิคะ"
แป้งร่ำไม่อยากดื่มหลับตานอนเฉย คุณระเบียบส่ายหน้า ปิดไฟแล้วออกไป แป้งร่ำค่อยๆลืมตา นึกถึงตอนที่เปาเข้ามาประคองมือเธอจากด้านหลัง สอนให้เล็งปืน แป้งร่ำสลัดความคิดนั้นทิ้งแล้วหลับตา
ooooooo
ในที่สุด บริษัทนำเข้ารถยนต์หรูของคุณเล็กทำพิธีตัดริบบิ้นเปิดตัวอย่างเป็นทางการ คนในครอบครัวรัตตภาคย์ รวมทั้งแป้งร่ำ และกานดาร่วมกันถ่ายรูปกับท่านประธานพิธีเป็นที่ระลึก ศจีพยายามเบียดๆเข้าร่วมกลุ่มเพื่อไม่ให้ตัวเองตกเฟรม คุณเล็กเรียก
ชานนท์ให้มาถ่ายรูปด้วย แต่ชานนท์ส่ายหน้า
แป้งร่ำกำลังจะเดินออกจากกลุ่ม ศจีได้ทีแหย่เท้าขัดขา หวังจะให้แป้งร่ำหน้าแตกต่อหน้านักข่าว เปายืนอยู่อีกมุมหนึ่งกับธณพ ได้ยินเสียงแป้งร่ำร้อง หันไปมอง เห็นแป้งร่ำเซเสียหลักไปทางชานนท์ซึ่งรวบตัวเธอไว้ได้พอดี นักข่าวรุมถ่ายภาพกันพรึบ ศจีเจ็บใจที่แป้งร่ำไม่ล้มกลิ้ง แถมเซใส่ชานนท์
สุดหล่อของเธอ
คุณใหญ่จะเดินมาหาแป้งร่ำ แต่ถูกแขกผู้ใหญ่ดึงตัวไว้ คุณเล็กปราดเข้ามาถามแป้งร่ำว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า แป้งร่ำส่ายหน้า ศจีปรี่เข้ามาทำหน้าห่วงใย
"ต๊าย...เป็นอย่างไรจ๊ะน้องแป้ง ทำไมซุ่มซ่ามจังจ๊ะ สวยแต่โก๊ะนะเนี่ย" ศจีหัวเราะน่าตบ
"ไปไกลๆเลยศจี ไม่สวยแล้วยังเกะกะ"
ศจีอายมากที่ถูกคุณเล็กต่อว่าต่อหน้านักข่าว ขู่ว่าจะไปฟ้องคุณใหญ่ คุณเล็กไม่สนเชิญตามสบาย คุณหญิงได้ยินเสียงเอะอะเดินมาดู ศจีปรี่เข้าไปฟ้องคุณหญิงว่าคุณเล็กว่าเธอว่าไม่สวยแล้วยังเกะกะ คุณหญิงมองหน้าศจีนิ่ง ศจีตาโต ถามว่ามองเธอแบบนี้หมายความว่าอย่างไร คุณเล็กชิงตอบคำถามแทน
"จะหมายความว่าอย่างไร พี่หญิงเขาเห็นด้วยกับฉันน่ะสิ...ศจี"
ศจีโกรธเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป คุณหญิงหันไปถามแป้งร่ำว่าเป็นอะไรไหม แป้งร่ำส่ายหน้าแล้วขอตัวเดินออกไป ชานนท์มองตาม ธณพแยกตัวไปดูคุณใหญ่ ทิ้งเปายืนลำพัง สักพักแป้งร่ำเดินขากะเผลกๆมาจ๊ะเอ๋กับเปา ต่างมองหน้ากัน เปาเมินไปอีกทาง แป้งร่ำแอบค้อนก่อนจะกะเผลกต่อ
เปาบอกให้รอเดี๋ยว แล้วพามานั่งมุมปลอดคน เขาคุกเข่าตรงหน้าแป้งร่ำ ถอดรองเท้าเธอออก ค่อยๆนวดเท้าให้ แป้งร่ำร้องโอ๊ย เปาปล่อยมือบอกให้ลองเดินดู แป้งร่ำหายเจ็บเป็นปลิดทิ้ง ขอบใจเขามาก
"ระวังหน่อย...ซุ่มซ่ามไม่หาย"
แป้งร่ำอึ้ง ต่อว่าเปาว่าทำไมปากจัดอย่างนี้ เปายอกย้อนว่าเขาพูดเรื่องจริงล้วนๆ แป้งร่ำหน้าเหลอเดินย้อนกลับมาพูดใส่หน้าเปาว่าเรื่องจริงบางเรื่องไม่ต้องพูดก็ได้ แล้วตบท้ายด่าเปาว่าปากจัดก่อนเดินจากไป เปาถอนใจ มองตามแป้งร่ำ แอบรักผู้หญิงคนนี้มากมาย....
อีกด้านหนึ่งของงาน ท่านสุพจน์พร้อมบอดี้การ์ดสองคน เข้าไปแสดงความยินดีกับคุณใหญ่ แอบเหน็บว่ายังรวยไม่พออีกหรือถึงได้มาจับธุรกิจรถนำเข้ากับเขาด้วย นี่กะจะไม่แบ่งความร่ำรวยให้คนอื่นบ้างแล้วหันไปถามแขกคนอื่นแถวนั้นว่าจริงไหม แขกเหรื่อพากันพยักพเยิดขำๆ คุณใหญ่ไม่ขำด้วย
"อันที่จริงคงต้องยกความดีความชอบให้ชานนท์ลูกชายของท่านล่ะครับ ชานนท์เป็นคนช่วยคิดโปรเจกต์นี้ให้คุณเล็ก แล้วยังช่วยดำเนินการจนสำเร็จ" คุณใหญ่ชูแก้วขึ้น "ผมต้องขอบคุณและแสดงความยินดีจากใจจริง ที่ท่านมีลูกชายที่เก่งมาก" คุณใหญ่สะใจ ขณะที่ท่านสุพจน์เคืองจัด
ooooooo
หลังจากงานฉลองเปิดตัวบริษัทนำเข้ารถหรูของคุณเล็กปิดฉากลง คุณหญิงชวนแป้งร่ำ ชานนท์ คุณเล็กกับเปามาเลี้ยงฉลองกันต่อที่ร้านกาแฟของเธอ ทุกคนต่างนั่งชนแก้วดื่มกินกันอย่างมีความสุข คุณหญิง ไม่เห็นเปาอยู่ด้วยก็ถามหา แป้งร่ำกวาดตามองหาเปา เห็นเขายืนอยู่ที่มุมไหมพรม
เปาหยิบผ้าพันคอที่ผู้ชายคนหนึ่งถักให้คนรัก แต่ฝ่ายหญิงกลับไปแต่งงานกับชายอื่นขึ้นมาดูอย่างใจลอย แป้งร่ำถามเปาว่าอยากจะถักผ้าพันคอหรือ เปาสะดุ้งรีบวางผ้าพันคอผืนนั้นไว้ที่เดิม ขยับจะออกไป
"นี่ถ้ามีใครถักผ้าพันคอให้ฉันล่ะก็...ฉันรักตายเลย" แป้งร่ำยิ้มขำๆ
เปาค่อยๆหันกลับมามองแป้งร่ำราวกับจะค้นหาความจริง แป้งร่ำหุบยิ้ม จังหวะนั้นคุณหญิงเข้ามาควงแขนแป้งร่ำ ชวนไปเที่ยวต่อที่ผับหรู ไม่นานนักกลุ่มของแป้งร่ำเข้าไปอยู่ในห้องคาราโอเกะ ร้องเพลงกันอย่างสนุกสนาน คุณเล็กเห็นแป้งร่ำไม่ยอมจับไมค์ คะยั้นคะยอให้ร้องเพลง ทีแรกแป้งร่ำไม่ยอม แต่ทนทุกคนรบเร้าไม่ไหว ยอมร้องเพลงในที่สุด...
ออกจากโซนคาราโอเกะ กลุ่มของแป้งร่ำมาต่อกันที่โซนเต้นรำ คุณหญิงกอดคอแป้งร่ำ ส่วนแป้งร่ำกอดคอคุณเล็ก ถัดจากคุณเล็กก็เป็นชานนท์ สี่คนกอดคอกันเป็นวงกลม แล้วเต้นระบำกันสนุกสุดเหวี่ยง เปายืนคุมเชิงอยู่ห่างๆ คุณหญิงหันไปเห็นเปายืนแข็งเป็นหิน วิ่งมาลากเข้ากลุ่ม เปาปฏิเสธว่าไม่ชอบเต้นรำ
"จะยืนแข็งอยู่ทำไม มาเร็ว"
คุณหญิงลากเปามายืนระหว่างตัวเธอกับแป้งร่ำ แล้วกอดคอเปาไว้ เปามองแป้งร่ำนิ่งไม่กล้าเอื้อมมือไปกอดคอ คุณหญิงจับมือเปากอดคอแป้งร่ำรู้แล้วรู้รอด สองคนมองหน้ากัน ชานนท์แอบเห็นสายตาที่ทั้งคู่มองกัน แต่พอบรรยากาศชักมันขึ้นเรื่อย ชานนท์ก็เลิกสนใจหันไปสนุกต่อ
คุณเล็กเต้นมันไปหน่อย พลาดไปเหยียบเท้าขาโจ๋เข้า ขาโจ๋ไม่พอใจผลักอกคุณเล็กจะเอาเรื่อง ชานนท์กับเปาเห็นคุณเล็กตกอยู่ในวงล้อมขาโจ๋กับพวกอีกสามคน ทั้งคู่ไม่รอช้าลุยทันที เกิดการตะลุมบอนย่อยๆกลางเวที คุณหญิงกับแป้งร่ำถอยออกมาเชียร์พวกผู้ชายห่างๆ ฝ่ายขาโจ๋สู้ไม่ได้ หันไปเรียกพรรคพวกอีกกลุ่มใหญ่เข้ามาช่วย เปาเห็นท่าไม่ดี ชวนทุกคนวิ่งหนี คว้ามือแป้งร่ำกระชากตัวปลิว
ส่วนชานนท์ดึงมือคุณหญิงวิ่ง คุณเล็กวิ่งปิดท้ายโดยมีกลุ่มขาโจ๋ไล่ตามมาติดๆ ทั้งหมดวิ่งมาถึงทางแยก เปาบอกให้คุณหญิงกับแป้งร่ำหนีไปอีกทาง ส่วนพวกผู้ชายจะปักหลักสู้ ฉากบู๊เริ่มขึ้นอีกครั้ง ซัดกันมั่วไปหมด ทีแรกสามหนุ่มทำท่าได้เปรียบ พอหลังๆคนน้อยกว่าต้านไม่ไหว หันมาส่งซิกให้กันแล้วโกยแน่บ กลุ่มขาโจ๋ไล่ตามอย่างไม่ลดละเกือบจะทันอยู่แล้ว แต่รถของคุณหญิงปาดมาหยุดหน้าสามหนุ่ม
"ขึ้นรถ...เร็ว" แป้งร่ำตะโกน
ไม่ต้องบอกซ้ำสอง ชานนท์ คุณเล็ก และเปาโดดขึ้นรถทันที แล้วทั้งหมดก็หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน เปาไม่วายแอบมองแป้งร่ำที่นั่งข้างคนขับ แป้งร่ำเห็นเปามองตัวเองอยู่ ย่นจมูกใส่ แล้วหันไปขำกับคนอื่นๆต่อ เปามองแป้งร่ำยิ้มมีความสุข...
คุณหญิง แป้งร่ำกับคุณเล็ก ค่อยๆย่องเข้าตึกใหญ่อย่างเงียบกริบ อยู่ๆไฟก็สว่างพึ่บ ทั้งสามคนตกใจ เห็นคุณระเบียบทำหน้าเข้มยืนมองอยู่ ด้านเปาทอดสายตามองไปที่ตึกใหญ่ คิดถึงแต่แป้งร่ำ...
ดูเหมือนชานนท์จะหมดสนุกเร็วกว่าเพื่อน พอกลับถึงบ้าน ท่านสุพจน์ตรงเข้าตบหน้าเขาอย่างแรงฐานที่แอบไปช่วยงานคุณใหญ่แทนที่จะช่วยงานพ่อตัวเอง ด่าชานนท์ลั่นว่าไอ้ลูกอกตัญญู
ชานนท์มองหน้าพ่อ "แล้วพ่อเคยคุยกับผมสักคำไหมล่ะครับ พ่อไม่เคยถาม ไม่เคยชวนผม ไม่เคยคุยกับผม ไม่ว่าจะเรื่องงานหรือเรื่องอะไรทั้งนั้น"
"หน็อย...นี่แกจะโยนว่าเป็นความผิดของฉันเหรอไอ้ลูกทรพี"
"พ่อเมาแล้ว ไว้เราค่อยคุยกันนะครับ...ถ้าพ่ออยากจะคุยกับผมบ้าง" น้ำเสียงชานนท์ปนน้อยใจ พูดจบทิ้งให้พ่อยืนโกรธเกรี้ยวอยู่คนเดียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น