ตอนที่ 2
ทุกคนที่กำลังตะลึงกับแผลที่มือเหมันต์และคำถามของแก้วรุ้งที่ว่า ทำไมเขาปล่อยให้เศษแก้วบาดมือ ทำไมไม่ใช้พลังจิต ต่างหันมามองอมรเป็นตาเดียวเมื่อเขาเข้ามาตอบคำถามแทนว่า "เพราะเหมันต์เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ไม่มีฤทธิ์เดช ไม่มีอำนาจวิเศษอะไรอย่างที่หนูเข้าใจหรอก...มาอยู่นี่เองหรือไอ้ลูกชาย"
เหมันต์มองอมรเหมือนศัตรูมากกว่าคนในครอบครัวเดียวกัน จีรนุชกับเจษฎาตกใจเมื่อรู้ว่าเหมันต์เป็นลูกอมรเจ้าของวิทยาลัย อมรพาทุกคนไปที่ห้องทำงานของเขา ในห้องเต็มไปด้วยรูปถ่ายอมรกับเหมันต์ในทุกวัย และใบประกาศเกียรติคุณกับโล่ต่างๆ ดูเป็นห้องนักวิชาการ
"เหมันต์เป็นลูกบุญธรรมของผมเอง" อมรกล่าวเมื่อเห็นแก้วรุ้งหยิบรูปขึ้นมาดู
แก้วรุ้งพิจารณาทุกรูปด้วยความแปลกใจที่เหมันต์โตไปตามวัยแต่หน้าตาอมรไม่เปลี่ยนแปลงเลย จีรนุชจึงขอถามอายุ เหมันต์ตอบแบบกวนๆแทน "ก็ประมาณตาแก่อายุครึ่งศตวรรษ"
"ฮ้า! 50 ปีเหรอ ก็เท่าผมน่ะสิ ด็อกเตอร์มีเคล็ดลับอะไรดีๆบอกกันบ้างสิครับ" เจษฎาถาม
"แก่ไปตามวัยก็ยังดีกว่าความงามจอมปลอม ที่เบื้องหลังมีแต่ความโสมมแล้วก็คาวเลือด"
อมรถลึงตาใส่เหมันต์ กินรีเห็นท่าไม่ดีรีบตัดบทว่า เหมันต์หมายถึงการทำศัลยกรรมแล้วชวนคุยถึงอาหารเสริมที่อมรผลิตขายเพื่อชะลอความแก่และเป็นยาอายุวัฒนะด้วย เจษฎากับจีรนุชท่าทางสนใจ...พอทุกคนกลับไป อมรก็หันมาเล่นงานเหมันต์อย่างหนัก กินรีเข้ามาห้าม อมรโกรธหาว่าเพราะกินรีให้ท้าย เหมันต์ถึงกล้าปากดีกับเขา อมรสั่งเฉียบขาดให้เหมันต์ไปจัดการเก็บแก้วรุ้งเสียเพราะรู้ความลับปีศาจ ถ้าไม่ทำเขาจะจัดการเอง เหมันต์เครียดลำบากใจ...
จากการที่ต๋องเห็นกระถินพูดกับงูได้จนตกใจเป็นลมไป ฟื้นขึ้นมาเล่าให้ใครฟังไม่มีใครเชื่อจึงชวนอู๊ดไปพิสูจน์ พอเห็นกระถินกับลูกกบจับแก๊งผลไม้รวมมามัดมือสอบสวนในโรงยิมและตั้งกล้องถ่ายเพื่อเก็บคำสารภาพไว้เป็นหลักฐาน ก็ตามมาแอบดูแต่เข้าใจว่ากระถินรังแกขนุนและพวก ลูกกบขู่ว่าถ้าไม่ตอบตามความเป็นจริงจะถูกเขาจูบ ขนุนร้องกรี๊ดๆต๋องจะเข้าไปช่วยแต่ถูกอู๊ดรั้งไว้ให้รอดูไปก่อน
กระถินตั้งคำถามแรกถามว่า จริงหรือไม่ที่ขนุนใช้เงินซื้อลิ้นจี่กับลำไยมาเป็นเพื่อน สองสาวหลุดปากว่าจริง กระถินถามอีกว่า จริงไหมที่ขนุนอยากดังจนตัวสั่นจึงแกล้งแก้วรุ้งที่เด่นกว่า ขนุนถูกแทงใจดำโวยว่าเธอต่างหากที่เด่นกว่าแก้วรุ้ง ลูกกบยื่นหน้ามาจะจูบ ขนุนร้องให้คนช่วย ต๋องทนไม่ไหว ตะโกนมาจากบนอัฒจันทร์ในมาดฮีโร่สวมแว่นดำมีผ้าคลุมผูกคอ ไฟสาดส่องทำให้กระถินมองไม่ชัดว่าเป็นใคร
"หยุดรังแกคนอ่อนแอได้แล้ว"
"แล้วนายเป็นใคร มาทำบ้าอะไรที่นี่ นี่หลุดจากโรงบาลบ้ามารึเปล่า" กระถินถามกลับไป
ต๋องหัวเราะฮึๆแล้วส่งสัญญาณให้อู๊ดเปิดปิดไฟในโรงยิมเหมือนเขาแสดงพลังอำนาจ กระถินสงสัยกระโดดตีลังกาตัวลอยไปยืนตรงหน้าต๋อง แล้วกระชากแว่นดำจากหน้าต๋องออก
"ไอ้โรคจิต" กระถินกระชากคอเสื้อต๋องทันที
อู๊ดได้ยินเสียงร้องของต๋องก็รู้ว่าแย่แล้ว ต๋องร้องขอชีวิต ขนุนโวยวายด่าว่ากระถินและเอาพ่อมาขู่ กระถินไม่กลัว แต่พอถูกขนุนด่าว่าเป็นลูกกำพร้าไม่มีพ่อแม่สั่งสอนเท่านั้น กระถินก็ปรี๊ดโกรธจนลืมตัว พลังในตัวทำให้เกิดลมกระโชกอย่างแรงจนทุกคนปลิว ทั้งที่อยู่ในโรงยิมไม่มีหน้าต่าง ต๋องเห็นแสงสีรุ้งบนหัวกระถินยิ่งตกใจกลัว สะบัดตัวหนีหล่นจากอัฒจันทร์มาทับลูกกบร้องลั่นจะเล่นงาน แต่ต๋องกลับเตือนลูกกบ
"บรรยากาศมาคุอย่างนี้ รักษาชีวิตแกให้รอดก่อนเถอะ ไอ้ลูกหมา"
ต๋องวิ่งหนีมาชนกับอู๊ดจึงบอกให้เลิกเล่นไฟได้แล้ว อู๊ดตอบว่าเขายืนอยู่ตรงนี้จะไปเปิดปิดสวิตช์ไฟได้อย่างไร... กระถินยังโกรธใช้พลังจิตทำให้ลูกวอลเล่ย์ลอยมาอัดใส่ขนุนกับพวกเป็นสิบๆลูก ทุกคนพากันวิ่งหนีเตลิดเปิดเปิง จนกระถินหมดแรงสงบลง ลูกกบไม่รู้ว่าทุกอย่างเกิดจากกระถิน รีบมาประคองกระถินวิ่งออกไปจากโรงยิม แก้วรุ้งวิ่งมาเจอ
"กระถินมาอยู่นี่เอง เอ๊ะ กระถินเป็นอะไรทำไมหน้าซีดจัง"
"แก้วไม่รู้อะไร เกิดเหตุประหลาดในโรงยิมด้วยล่ะ อยู่ๆลูกวอลเล่ย์ก็ลอยไปทุ่มหัวพวกยัยผลไม้เน่าได้เอง บรึ๋ย...ทั้งสยองปนสะใจ" ลูกกบเล่าเรื่องตื่นเต้น
ลูกกบหาว่าเจ้าที่คงแรง พอขนุนว่ากระถินเรื่องพ่อแม่ ก็เกิดเรื่องเลย กระถินปรามลูกกบให้หยุดพูด "ฉันมีพ่อแม่แล้วท่านไม่ได้ทิ้งฉันไปไหน ท่านอยู่กับฉันตลอดเวลา"
กระถินจะโชว์สร้อยพระนาคปรก จึงรู้ว่ามันหลุดหาย ไปก็ตกใจ มันหล่นหายไปตั้งแต่ตอนที่เจองูกับต๋อง ชายนิรนามคนที่เคยอุ้มกระถินไปส่งบ้านครั้งก่อนเก็บสร้อยได้ ท่าทางเขาดูเพี้ยนๆจึงถูกเรียกว่า...อาจารย์เพี้ยน กระถินกับเพื่อนช่วยกันค้นหาไม่เจอ กระถินเศร้าเสียใจมาร้องไห้ที่ริมสระน้ำ รำพันว่า "พ่อจ๋า แม่จ๋า กระถินไม่เอาไหน ของของพ่อแม่ กระถินก็รักษาไม่ได้"
ขณะที่กระถินฟุบหน้าร้องไห้สะอึกสะอื้น ก็รู้สึกว่ามีคนมายืนจ้องอยู่จึงเงยหน้ามอง เห็นตัวมาสคอตเป็นเพนกวินยืนโบกมือให้ก็ยิ้มออกมา เพนกวินทำท่าตลกๆให้เธอขำจนลืมเรื่องเศร้า กระถินขอบคุณ "ไม่น่าเชื่อเลยนะ คุยกับคุณแค่แป๊บเดียว ทำไมฉันรู้สึกสบายใจอบอุ่นเหมือนเราเป็นคนในครอบครัวเดียวกันเลย"
"ไม่น้า คุณหนูจะมีญาติเป็นนกเพนกวินได้ไง ฮิๆๆ นี่ๆเปิดถุงให้หน่อยสิ" เพนกวินชี้ที่ถุงห้อยคอ กระถินล้วงหยิบสิ่งของออกมาเป็นพระนาคปรกก็ดีใจ เพนกวินบอกว่าเขาเก็บได้ เขาให้เธอ กระถินโผกอดเพนกวิน
"โอ๊ย...กระถินกำลังหาสร้อยเส้นนี้อยู่เลย นี่ของสำคัญที่สุดในชีวิตกระถินเลยนะ พ่อจ๋าแม่จ๋า อย่าทิ้งกระถินไป อีกนะ" กระถินถอยออกก้มดูสร้อยพระ แต่พอเงยหน้ามาเพนกวินหายไป
กระถินวิ่งร้องเรียกเพนกวิน เห็นเขากระโดดขึ้นรถสองแถวโบกมือให้เธอ แก้วรุ้งกับลูกกบตามมาถึงได้ยินเพนกวินตะโกนบอกกระถินให้สวมสร้อยติดตัวอย่าถอดเด็ดขาด กระถินอยากรู้มากว่าเขาเป็นใคร...ในรถ เพนกวินถอดหัวออก เขาคืออาจารย์เพี้ยนที่คอยปกป้องกระถิน
ooooooo
ในบ้าน ยายบัวรู้สึกเหมือนมีคนเดินผ่านไปก็คิดว่ากระถินกลับมาแล้ว จึงร้องเรียกแต่ไม่มีเสียงตอบ จึงเดินออกมาดูหน้าบ้าน กระถินโผล่พรวดมากอดทำให้ ยายบัวสะดุ้งอุทานคำตลกๆออกมา กระถินกอดอ้อนยายบัว "โอ๋ๆ รักดอกจึงหยอกเล่น..."
กระถินพาแก้วรุ้งกับลูกกบมาด้วย ทั้งสองถือของพะรุงพะรัง ยายบัวจึงถามว่าจะไปไหนกัน กระถินตอบว่าเธอเพิ่งกลับกันมายายบัวว่า "อย่ามาอำ ยายเห็นเราออกมาจากบ้าน จึงเดินตามออกมานี่ไง"
"ตาฝาดแล้วยาย เราสามคนเพิ่งมาถึง ยังไม่ได้เข้าบ้านเลย" ลูกกบรีบบอก
ยายบัวแปลกใจแล้วเมื่อกี้ใครที่อยู่ในบ้าน กระถินบอกยายบัวว่าเพื่อนๆจะมาค้างที่บ้านเพราะมีงานต้องทำ ทุกคนพากันเข้าบ้าน เหมันต์ก้าวออกมาจากความมืดท่ามกลางลมพายุ แววตาเขาเศร้าดูน่ากลัว...และในคืนเดียวกัน ต๋องยังไม่เลิกพิสูจน์ว่ากระถินไม่ใช่คนธรรมดา เขาพาอู๊ดแอบเข้ามาในบ้านกระถิน จึงได้ยินกระถินเล่าให้เพื่อนๆฟังว่าทำไมเธอถึงชื่อกระถิน
"เพราะยายไปเจอฉันใต้ต้นกระถินน่ะสิ ฉันก็เลยชื่อกระถิน"
ต๋องแอบหัวเราะ "ดีนะที่เจอใต้ต้นกระถิน ถ้าเจอใต้ต้นมะคำดีควายจะชื่ออะไร"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น