ตอนที่ 3
เปามีความสุขเมื่อได้อยู่ใกล้แป้งร่ำ ทั้งคู่เดินชมความงามของสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆจนเมื่อยขา จึงแวะนั่งพัก แป้งร่ำสบโอกาสถามถึงเรื่องเมื่อคืนว่าตนเองเมาน่าเกลียดมากไหม เปาตอบเลี่ยงๆว่านิดหน่อย
"โกหก...นายโกหก...ฉันต้องเมาปลิ้นแน่ๆ"
แป้งร่ำเห็นเปาไม่ค่อยพูดค่อยจาเลยชวนคุย ถามว่ามาอยู่ที่นี่แล้วไม่คิดถึงเมืองไทยบ้างหรือ แต่ถ้าคิดถึงแล้วกลับไปเที่ยวเมืองไทยเมื่อไหร่ แวะไปหาเธอบ้าง เธอจะเลี้ยงข้าว เปายิ้มให้แป้งร่ำ
"เออ...เวลายิ้มก็หล่อดี ทำไมไม่ยิ้มบ่อยๆหน่อยละ... รู้ไหม หน้าตานายน่ะเหมือนเด็กมีปัญหาเลย ฉันเองก็เด็กมีปัญหาเหมือนกันนะ แต่ฉันไม่เห็นต้องทำหน้ายักษ์เหมือนนายเลย เห็นไหม" แป้งร่ำยิ้มโชว์
เปาลืมตัวจ้องแป้งร่ำเขม็ง หญิงสาวรู้สึกแปลกๆเลยหุบยิ้ม ทำไก๋ชวนไปหาอะไรกิน เปาพาแป้งร่ำไปซื้อของทอดๆปิ้งๆร้านข้างถนน ทั้งคู่เริ่มใกล้ชิดสนิทสนมกัน แป้งร่ำให้เปาถ่ายรูปตอนถือของกิน แล้วชวนเขามาถ่ายรูปคู่กัน เธอเป็นคนถ่ายภาพทั้งคู่หน้าเกือบชิดกัน เปาเกร็งไม่ยิ้มขณะที่แป้งร่ำยิ้มเฉ่ง...
ระหว่างเดินชมวิว แป้งร่ำหันไปบอกเปาว่าเธอรู้สึกเหมือนเคยรู้จักเขามาก่อน ถามสีหน้าจริงจังว่าเราสองคนเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า เปานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนจะปฏิเสธว่าไม่เคย แป้งร่ำวูบไปเล็กน้อย เปาเองก็เช่นกัน แป้งร่ำเอาผ้าเช็ดหน้าสีหม่นที่ซักเรียบร้อยแล้วคืนเปา
"ฉันเคยมีคล้ายๆแบบนี้ผืนหนึ่ง แต่ฉันทำหาย"
"งั้น...ก็เก็บผืนนี้ไว้แทน"
"ไม่...ไม่มีผืนไหนมาแทนได้...ไม่มีทาง"
เปาหัวใจพองโต อยากจะโผกอดหญิงสาวตรงหน้าใจจะขาด แต่ทำไม่ได้ รู้ว่าไม่มีสิทธิ์ ทันใดนั้นคุณระเบียบโทร.
มาตามให้กลับที่พักได้แล้ว เพราะต้องเตรียมตัวไปกินข้าวมื้อเย็นกับคุณใหญ่ เปาใจหายวูบ จำใจพาแป้งร่ำกลับโรงแรม แต่ส่งเธอแค่ข้างหน้า แป้งร่ำนึกขึ้นได้บอกเปาว่าพรุ่งนี้เธอจะกลับเมืองไทยแล้ว
"นายจะมาส่งฉันหรือเปล่า ฉันกลับไฟลท์เย็น น่าจะออกจากโรงแรมซักบ่ายสามโมง...ตามนั้น" แป้งร่ำสั่งจบ วิ่งปร๋อเข้าไปข้างในโรงแรม ปล่อยให้เปาชะเง้อมองตามจนลับสายตา...
ศจีไม่ปล่อยโอกาสที่จะได้เล่นงานแป้งร่ำให้ผ่านไปง่ายๆ เธอใส่ไฟเรื่องที่แป้งร่ำหนีเที่ยวเพียงลำพัง จนคุณใหญ่มีเคือง แต่ก็ไม่ได้ลงโทษอะไร ศจีได้แต่เจ็บใจ...
คุณระเบียบยังรู้สึกผิดเรื่องเปาแต่ไม่กล้าบอกแป้งร่ำ เลยดูซึมๆไป แป้งร่ำกลับคิดว่าคุณระเบียบยังไม่หายโกรธที่เธอแอบหนีเที่ยว คุณระเบียบรีบออกตัวว่าคนอย่างเธอจะมีสิทธิ์ไปโกรธแป้งร่ำได้อย่างไร
"มีสิคะ...ทำไมจะไม่มี...คนไม่มีสิทธิ์ตัวจริงน่ะแป้งต่างหาก...ไม่มีสิทธิ์โกรธ ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ไม่มีสิทธิ์ชอบหรือไม่ชอบ ไม่มีสิทธิ์อะไรทั้งนั้น...คุณระเบียบเชื่อไหมคะ บางทีแป้งยังเคยคิดว่าชีวิตนี้แป้งเกิดมาทำไม เกิดมาเพื่อใคร" แป้งร่ำรู้สึกเวทนาตัวเองมาก ยิ่งได้รู้ว่าพรุ่งนี้คุณใหญ่เปลี่ยนไฟลท์จากบ่ายสามโมงเป็นตอนเช้า โดยที่ไม่มีใครบอกเธอสักคำ แป้งร่ำยิ่งรู้สึกน้อยใจ
ooooooo
ซิมโวยวายลั่นว่าเที่ยงป่านนี้แล้วทำไมเปายังไม่ลุกจากที่นอนอีก เปาอ้างว่าวันนี้ไม่มีงาน ซิมว่าถ้าว่างก็ช่วยออกไปดูหนังกับอามุ่ยหน่อย เปาไม่ยอมไป ซิมต้องเข้าไปลากเปาให้ลุกขึ้นจากที่นอน
"นี่...อาเปา เมื่อวานอามุ่ยอีก็มาอาละวาดไปทีหนึ่งแล้ว อีรอลื้อจนดึกลื้อก็ยังไม่กลับ นี่วันนี้เดี๋ยวอีก็คงมาอาละวาดอีก อั๊วจะบ้าตายอยู่แล้วนะอาเปา...ไปดูหนังกะอีซักทีหนึ่งนะ" ซิมอ้อนวอน
"ไม่...ฉันมีงาน" เปาว่าแล้วเดินลิ่วๆเข้าห้องน้ำ
ซิมถึงกับกุมขมับ เมื่อกี้หลานชายตัวดีเพิ่งบอกว่าไม่มีงาน แล้วอยู่ๆจะมีงานขึ้นมาได้อย่างไร...
เปาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ รีบออกจากบ้าน เดินเรื่อยเปื่อยคิดไม่ตกว่าจะไปส่งแป้งร่ำดีหรือไม่ เหลือบดูนาฬิกาข้อมือ เป็นเวลาบ่ายสองโมงแล้ว พยายามจะตัดใจทำเป็นไม่สน แต่ทำไม่ได้ จ้ำพรวดๆไปทางโรงแรมที่พักของแป้งร่ำ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นวิ่ง พอมาถึงหน้าโรงแรมเลยหอบแฮก
เปามองนาฬิกาเพิ่งจะบ่ายสองยี่สิบนาที ถอนใจโล่งอก ที่มาทันเวลา ยืนรอแล้วรอเล่าจนบ่ายสามโมงกว่า ก็ไม่เห็นแป้งร่ำ หรือคนในคณะของเธอ ชักเอะใจ เข้าไปถามพนักงานที่เคาน์เตอร์ ต้อนรับ ปรากฏว่าคณะของแป้งร่ำเช็กเอาต์ไปตั้งแต่เช้าแล้ว เปาอึ้ง เดินคอตกกลับไป
ooooooo
ทันทีที่คุณใหญ่เดินทางกลับถึงคฤหาสน์ที่กรุงเทพฯ กานดารีบมาหาที่ห้องทำงาน ขอเงินห้าแสนบาท อ้างว่าหุ้นตก เงินที่จะใช้จ่ายเลยขาดมือ คุณใหญ่ รับปากว่าพรุ่งนี้จะให้ธณพจัดการให้ กานดายิ้มหน้าบาน พร่ำพรรณนาว่าตัวเองโชคดีที่มีหลานชายแสนดี กตัญญู รู้คุณ คุณใหญ่ชักอึดอัดต้องรีบตัดบท
"พรุ่งนี้นะครับ"
กานดาถึงรู้ตัวว่าโดนไล่ทางอ้อม คุณอาสาวออกไปได้สักพัก คุณหญิงก็มาขอพบ แล้วตรงเข้ากอดพี่ชายพร้อมกับหอมแก้มฟอดใหญ่ ขอบคุณสำหรับของฝากจากเมืองจีน คุณใหญ่บอกยิ้มๆว่าไม่ใช่เขา คุณหญิงงง ใครกันที่ซื้อของพวกนี้มาฝากเธอ ธณพแอบได้ยิน ยิ้มอย่างมีความสุขอยู่ที่หน้าประตูห้องทำงาน...
คุณหญิงคิดว่าแป้งร่ำเป็นคนซื้อของมาฝาก เลยเอาขนมเค้กฝีมือตัวเองใส่จานเอาไปให้ถึงห้องนอนเป็นการตอบแทน แต่ต้องแปลกใจ เพราะแป้งร่ำเพิ่งยื่นของฝากที่เตรียมมาให้ คุณหญิงงงหนัก ถ้าไม่ใช่ของพี่ใหญ่ ไม่ใช่ของแป้งร่ำ แล้วเป็นของใคร ทันใดนั้นเสียงคุณเล็กดังขึ้น
"ใจดำจริงๆซื้อของฝากให้แต่พี่หญิงคนเดียว"
"อยากได้ของฝากแต่มามือเปล่าเนี่ยนะ...มันต้องลงทุนหน่อย ดูพี่สิ...ยังมีขนมเค้กมาแลกเลย"
"ใครบอกมามือเปล่า" คุณเล็กโชว์ดอกไม้ช่อสวยที่ซ่อนไว้ด้านหลัง ยื่นให้แป้งร่ำ
คุณหญิงแซวว่าเลี่ยนขนาดนี้ เดี๋ยวแป้งร่ำกินขนมเค้กของเธอไม่ลง คุณเล็กดึงจานใส่เค้กมาถือ แล้วจัดแจงจะป้อนให้แป้งร่ำ แป้งร่ำลุกหนี คุณเล็กไล่ตาม ศจีเสนอหน้าเข้ามาถามว่าเล่นอะไรกันน่าเล่นด้วย
"แล้วคิดเหรอว่าจะได้เล่นด้วย...ไปเล่นจ้ำจี้กับพี่ใหญ่ นู่นเถอะไป"
ศจีกรี๊ดสนั่น "คุณเล็ก...พูดจาน่าเกลียดอย่างนี้กับศจีได้อย่างไร"
"พูดกับคนน่าเกลียดจะให้พูดดีได้อย่างไร"
ศจีไม่พอใจ ขู่จะไปฟ้องคุณใหญ่ คุณเล็กไม่สน เชิญ ฟ้องตามสบาย ในเมื่อคุณเล็กท้า ศจีก็จัดให้รีบแถเข้าไปลอย หน้าลอยตาฟ้องคุณใหญ่ฉอดๆ คุณใหญ่ให้เด็กรับใช้ตามคุณเล็กไปพบที่ห้องทำงาน พอเห็นหน้าน้องชาย คุณใหญ่ต่อว่าต่อขาน ว่าแทนที่จะช่วยพี่ทำมาหากินกลับไปหาเรื่องเหน็บแนมศจี
"ผมก็อยากช่วยพี่ทำมาหากิน แต่พี่เองไม่ใช่เหรอที่ไม่เคยให้ผมทำ...เพราะนายเล็กมันยังไม่เก่ง ยังปล่อยมันไม่ได้... พี่ไม่เคยเชื่อมั่นในตัวผม...ไม่เคยไว้ใจผม แล้วพี่จะมาด่าผมทำไมเนี่ย"
คุณเล็กย้อนพี่ชายจบ เดินออกไปหน้าตาเฉย ไม่ฟังเสียงเรียกของคุณใหญ่ พอเปิดประตูห้องผลัวะออกมา ศจีซึ่งกำลังเอาหูแนบประตูแอบฟังสองพี่น้องคุยกันถึงกับเสียหลัก หน้าทิ่มเข้าไปซบอก คุณเล็กเหม็นขี้หน้าผู้หญิงไม่มียางคนนี้ ผลักจนกระเด็น ศจีมองตามอย่างเจ็บแค้นใจ...
เรื่องราวต่างๆในคฤหาสน์คุณใหญ่ไม่พ้นหูพ้นตาพวกเหล่าคนรับใช้เรื่องศจีโดนคุณเล็กไล่ให้ไปเล่นจ้ำจี้กับคุณใหญ่ ก็เช่นกัน เอื้อยเอาไปเม้าท์กับระบืออย่างสนุกปาก โดยมีอ้ายฟังด้วยความไม่พอใจ ท้าตบท้าตีกันยิกๆ ระบือเห็นท่าไม่ดี รีบเข้าไปกั้นระหว่างกลาง คุณระเบียบได้ยินเสียงเอะอะเข้ามาปราม
"อะไรกัน...เสียงดังอะไรกัน...เงียบๆหน่อยสิพวกนี้"
"โถ...แม่ยอดขมองอิ่ม ไม่เจอกันหลายวันขอกอดให้ ชื่นใจหน่อยเถอะ" ระบบโผเข้าหาคุณระเบียบเมียรัก แต่ดันเลยไปกอดอ้ายแทน คุณระเบียบคว้าถาดฟาดหัวระบบดังสนั่น ถึงกับกุมหัวป้อยๆ
"โธ่...ที่รักก็รู้ว่าพี่นะหูตาเริ่มฝ้าฟาง"
คุณระเบียบเอ็ดลั่นว่าตาไม่ดีแล้วไปหาหมอหรือยัง ระบบตอบเสียงอ่อยว่ายัง คุณระเบียบตำหนิผัวว่าเตือนแล้วใช่ไหมว่าตอนที่คุณท่านไม่อยู่ ให้รีบไปหาหมอให้เรียบร้อย หูตาไม่ดีเกิดขับรถชนขึ้นมาจะเดือดร้อนกันไปหมด ระบบรับปากว่าจะรีบไปหาหมอ...
แป้งร่ำรื้อข้าวของออกจากกระเป๋าเดินทางขึ้นมาวางบนเตียงเกลื่อน หยิบกล้องถ่ายรูปมาเปิดดูภาพดูไปยิ้มไปจนกระทั่งถึงรูปที่เธอถ่ายคู่กับเปาเมื่อวันที่ไปเที่ยวกันลำพังสองคน แป้งร่ำอมยิ้ม ก่อนจะทำหน้าตกใจเมื่อนึกขึ้นได้ว่านัดเปาให้มาส่ง แต่ตัวเองเลื่อนไฟลท์แล้วไม่ได้โทร.ไปบอก...
ฝ่ายเปาขึ้นชกมวยด้วยจิตใจที่ห่อเหี่ยว เพราะโดนทิ้ง แป้งร่ำทิ้งเป็นครั้งที่สอง ปล่อยให้คู่ต่อสู้ชกข้างเดียวจนล้มกลิ้งล้มหงาย อามุ่ยทนไม่ได้ คว้าผ้าจากมือพี่เลี้ยงโยนไปกลางเวทีขอยอมแพ้ พร้อมกับร่างของเปาร่วงผล็อยลงกองกับพื้นผ้าใบ กรรมการชูมือให้อีกฝ่ายชนะ อามุ่ยปรี่เข้าไปกอดเปาด้วยความเป็นห่วง "อาเปา...ลื้อเป็นอะไรของลื้อ...ลื้อไม่เคยแพ้...ลื้อเป็นอะไร"
อามุ่ยยิ่งใจไม่ดีเมื่อเห็นเลือดเต็มหน้า รีบพาเปาไปหาหมอ จากนั้นจึงพากลับไปพักผ่อนต่อที่บ้าน ซิมเห็นสภาพของเปาถึงกับบ่นอุบว่าอยู่ๆเปาก็มาเจ็บแบบนี้ งานก็ไม่ได้ทำ แล้วไหนจะค่ายาอีก จะไปหาที่ไหนมาจ่าย อามุ่ยตวาดลั่นว่าบ่นทำไม ยาของเปาได้หรือยัง ซิมรีบเอาชามใส่ยาส่งให้อามุ่ย
"เลิกบ่น เลิกด่าอาเปาของอั๊ว ค่ายารักษาอาเปาอั๊วจ่ายเองทั้งหมด ส่วนค่ากินค่าอยู่ของพวกลื้อช่วงนี้เดี๋ยวมาเอาที่อั๊ว...เข้าใจไหม"
ซิมกับลุงรีบรับคำ อามุ่ยเอายาไปให้เปากิน เปาจิบยาหม้อไปนิดเดียวแล้วไม่ยอมดื่มต่อ อามุ่ยทั้งบังคับทั้งขอร้องให้กินยาจะได้หายไวๆ เห็นอาการแปลกๆของเปาแล้วอามุ่ยอดเป็นห่วงไม่ได้
ooooooo
คืนนี้มีงานกาลาดินเนอร์ ทุกคนแต่งตัวกันเต็มที่ คุณใหญ่ คุณเล็ก กานดากับศจีแต่งตัวเสร็จแล้ว นั่งรอ อยู่ที่ห้องโถง กานดาได้ทีเห็นแป้งร่ำยังไม่ลงมา แขวะว่าจะแต่งสวยอะไรนักหนาไม่รู้จักเกรงใจปล่อยให้คุณใหญ่นั่งรอ ศจีเป็นขุนพลอยพยักเออออไปกับกานดา คุณเล็กสวนทันทีว่าพี่หญิงก็ยังไม่ลงมาเหมือนกัน
"คุณหญิงน่ะเป็นพี่เป็นน้องนะคะคุณเล็ก จะไปเปรียบกับแป้งร่ำไม่ได้เพราะเธอเป็นคนอื่น"
"คนอื่น...คนเดียวซะที่ไหนครับ อาดา" คุณเล็กเหลือบมองศจี
จังหวะนั้น คุณหญิงในชุดสวยเดินลงบันไดมา สักพัก แป้งร่ำก็ตามมาในชุดสวยสง่าไม่แพ้กัน โดยมีคุณระเบียบกับเอื้อยเดินปิดท้าย คุณใหญ่ตะลึงในความสวยของแป้งร่ำ อ้าปากจะพูดบางอย่างแต่ไม่ทันคุณเล็กปราดเข้าไปถึงตัวหญิงสาวพร้อมกับยื่น แขนให้ควง คุณระเบียบกระแอมขัดจังหวะ
"เบียบเองค่ะ...คุณเล็ก" คุณระเบียบยื่นมือไปจับแป้งร่ำ
คุณเล็กกระเซ้าคุณระเบียบว่าหวงจังเลย คุณระเบียบยิ้มๆพาแป้งร่ำไปหาคุณใหญ่ แป้งร่ำขอโทษที่ลงมาช้า คุณหญิงแซวว่าถ้าช้าแล้วสวยขนาดนี้ก็ช่างปะไร แล้วหันไปขอความเห็นจากพี่ชายว่าจริงไหม คุณใหญ่ไม่ตอบ สั่งให้ทุกคนไปกันได้แล้ว ก่อนคว้ามือน้องสาวเดินออกไปด้วยกัน
แป้งร่ำนึกน้อยใจที่ไม่ได้ยินคำชมจากคุณใหญ่ กานดากับศจีปรี่เข้ามาประกบแป้งร่ำ กานดาเหน็บว่านอกจากจะแต่งตัวช้าแล้ว ยังแต่งตัวเกินฐานะตัวเองอีก
"จริงค่ะ คุณดาขา...จนแล้วยังไม่เจียม" ศจีหัวเราะคิกคักเข้าคู่กันกับกานดาเป็นผีเน่ากับโลงผุ
คุณระเบียบปลอบว่าอย่าไปสนใจ แป้งร่ำยิ้มเซ็งๆ คุณเล็กเดินเข้ามา บอกคุณระเบียบว่าคราวนี้คงต้องยอมให้ แป้งร่ำควงแขนเขาเสียแล้ว คุณระเบียบปล่อยมือจากแป้งร่ำแต่ ไม่วายพูดกันท่า
"เบียบฝากด้วยนะคะ...ดูแลคุณแป้งให้คุณใหญ่ด้วยนะคะคุณเล็ก"
คุณเล็กแสนจะระอา แต่ก็ยังยิ้มออกเพราะได้ควงแป้งร่ำ...
กานดาด่าศจียับที่ดันมานั่งรถคันเดียวกับเธอแทนที่จะไปนั่งรถคุณใหญ่ ศจีอ้างว่ารถเต็มแล้ว จะให้นั่งตรงไหน ด้านซ้ายคุณใหญ่ก็คุณหญิง ด้านขวาก็เป็นแป้งร่ำ ส่วนคุณเล็กนั่งหน้า กานดาเอานิ้วจิ้มหัวศจีสั่งสอนว่าทีหลังอย่ามัวแต่เอ๋อ เดินให้ ไวๆอย่าปล่อยให้นังแป้งร่ำปาดหน้าไปได้ กำชับว่าขากลับศจีต้องแก้ตัวใหม่ ขืนชักช้าจะโดนเธอเล่นงานแน่ๆ ศจีเบือนหน้าไปอีกด้านทำปากขมุบขมิบด่ากานดา...
บรรยากาศงานกาลาดินเนอร์การกุศลเต็มไปด้วยความคึกคัก เหล่าบรรดากิตติมศักดิ์ต่างขึ้นร้องเพลงกันคนละคีย์สองคีย์ดำน้ำจนจบเพลง แต่ดันเรียกเสียงตบมือสนั่นงานเพราะบริจาคเงินเข้าการกุศลไปหลายล้าน โต๊ะของคุณใหญ่เป็นโต๊ะวีไอพีอยู่ติดเวที คุณจั๊กจั่นไฮโซสาวอาชีพล็อบบี้ยิสต์ตัวยง กำลังนั่งเม้าท์แขกเหรื่อในงานให้คุณหญิงฟังโดยไม่ดูตาม้าตาเรือว่าคนฟัง อยากจะฟังหรือเปล่า
คุณหญิงตัดรำคาญ แกล้งขอตัวเข้าห้องน้ำ คุณใหญ่สั่งธณพให้ไปเป็นเพื่อน คุณหญิงไม่ต้องการเดินลิ่วๆออกไป คุณจั๊กจั่นขยับมานั่งที่ของคุณหญิง ขอบคุณคุณใหญ่ที่บริจาคเงินในเพลงที่เธอร้องตั้ง 10 ล้านบาท คุณใหญ่ยินดีบริจาคเพื่อการกุศล ที่สำคัญคุณจั๊กจั่นเคยช่วยเหลือบริษัทของเขามามาก
"ยินดีเช่นกันค่ะ...งบฯปีหน้าออกเมื่อไหร่ จั๊กจั่นจะรีบเรียนท่านให้พิจารณาบริษัทคุณใหญ่เป็นอันดับแรกเลย... ไม่ต้องห่วง" คุณจั๊กจั่นยิ้มเจ้าเล่ห์ ขณะที่คุณใหญ่ขอบคุณเธอล่วงหน้า
คุณจั๊กจั่นหันไปมองทางเวที อดเม้าท์คุณนายที่ขึ้นไปร้องเพลงคนต่อไปไม่ได้...
ครู่ต่อมา ธณพตามมาเจอคุณหญิงเดินเอ้อระเหยรับลมอย่างสบายใจ แปลกใจว่าทำไมไม่ไปเข้าห้องน้ำ คุณหญิงส่ายหน้ายิ้มๆเมื่อกี้เธอโกหก แต่ถ้าธณพอยากจะกลับเข้าไปในงานก็เชิญตามสบาย ธณพอ้างว่าต้องอยู่คอยดูแลเธอตามคำสั่งของคุณใหญ่
คุณหญิงตัดพ้อที่คุณใหญ่ชอบเห็นเธอเป็นเด็กอยู่เรื่อย แล้วเหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งด้านหลังธณพถึงกับตาโตฉีกยิ้มกว้าง ร้องทักชายหนุ่มหล่อสมาร์ทที่ชื่อ "ชานนท์" ลั่น พุ่งเข้าไปกอดเขาอย่างสนิทสนม
"พี่นนท์...พี่นนท์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่บอกหญิง...แล้วมางานนี้ได้ไง มากับใคร นั่งโต๊ะไหน"
ชานนท์บอกคุณหญิงให้ใจเย็นๆถามเป็นชุดอย่างนี้เขาไม่รู้จะตอบอย่างไร คุณหญิงแก้ตัวว่าเป็นเพราะดีใจที่ได้เจอเขา อีกทั้งคิดถึงเขามากด้วย ธณพมองคุณหญิงซึ่งกอดชานนท์ไว้แน่นด้วยความเซ็ง จากนั้นคุณหญิงพาชานนท์มาที่โต๊ะเพื่อทักทายคุณใหญ่ คุณเล็กเห็นชานนท์ก็ลุกขึ้นกอดอย่างสนิทสนม คุณหญิงแนะนำให้ชานนท์รู้จักศจีกับแป้งร่ำ ชานนท์ถึงกับอึ้งในความสวยของแป้งร่ำ...
ได้เวลาที่คณะของคุณใหญ่จะกลับ ชานนท์ตามออกมาส่งหน้างาน คุณใหญ่บอกให้ชานนท์แวะไปเที่ยวที่บ้านบ้าง ถ้ายังโกรธคุณหญิงไม่หายก็ไปคุยกับเขาแทนก็ได้
"แหม...พี่ใหญ่น่ะ...ฟังพูดเข้าสิ พี่นนท์เขาหายโกรธหญิงตั้งนานแล้ว...เนอะพี่นนท์"
ชานนท์บอกคุณใหญ่ว่าไม่เคยโกรธคุณหญิง คุณใหญ่ สวนทันทีว่าไม่โกรธแล้วทำไมต้องหนีไปอยู่เมืองนอกตั้ง 5-6 ปี ชานนท์ได้แต่ยิ้ม คุณหญิงตอบคำถามแทนว่าชานนท์ไปเรียนต่อต่างหาก
"อ้าว...ไม่ใช่โดนเราหักอกเอาหรอกเหรอ" คุณใหญ่ กระเซ้า
คุณหญิงมองเหล่พี่ชาย จังหวะนั้น ระบบขับรถโรลสรอยซ์ มาจอดเทียบ คุณหญิงรีบดันพี่ชายขึ้นรถก่อนตัวเอง คุณเล็กขึ้นตาม ศจีมัวแต่มองชานนท์เพลิน กานดาต้องเอาศอกกระทุ้งให้รีบขึ้นรถ คุณหญิงมองศจีที่ขึ้นมานั่งข้างๆ แปลกใจว่าแป้งร่ำไปไหน เห็นยืนอยู่ข้างกานดา ร้องเรียกแป้งร่ำให้ขึ้นรถ
"ไม่ต้องห่วงค่ะ รถเต็มแล้วให้แป้งร่ำกลับกับอาก็ได้ค่ะ... เชิญคุณใหญ่เถอะค่ะ"
พอรถคุณใหญ่แล่นไปแล้วรถกานดาก็เลื่อนมาจอดแทน กานดาบอกแป้งร่ำให้ไปขึ้นรถอีกด้านหนึ่ง ชานนท์เดินตามไปเปิดประตูรถให้แป้งร่ำ ก่อนจะหันไปไหว้ลากานดา...
ระหว่างทางกลับคฤหาสน์ กานดาแขวะแป้งร่ำตลอด หาว่าแป้งร่ำทำหน้าหงิกอารมณ์บูดเพราะไม่ได้นั่งรถโรลสรอยซ์ของคุณใหญ่ แป้งร่ำไม่อยากต่อความด้วย กานดากลับพาลหาเรื่องอีก
"นี่...ชานนท์น่ะ เขาเป็นลูกผู้ดี มีการศึกษา ฐานะร่ำรวย ที่สำคัญเคยจีบคุณหญิง เขาชอบคุณหญิงมาก เพราะฉะนั้นอย่าสะเออะคิดอะไรเป็นอันขาด...ฉันรู้ดีว่าคนอย่างหล่อนน่ะ... แผนสูง"
แป้งร่ำขี้เกียจฟัง เบือนหน้าไปมองอีกทาง ค่อยๆหลับตาลง กานดาเห็นแป้งร่ำเงียบไป ชะโงกไปมองแล้วค้อนขวับ หาว่าพอเธอรู้ทันเข้าหน่อยทำเป็นง่วง แป้งร่ำเอือมระอากับผู้หญิงคนนี้จริงๆ...
ภายในรถของคุณใหญ่ คุณเล็กถามพี่สาวว่าชานนท์ กลับมาคราวนี้เธอจะมีทางรักรีเทิร์นกับเขาไหม คุณหญิงยืนยันหนักแน่นว่าไม่มี คุณใหญ่เห็นว่าชานนท์ก็เป็นคนดีใช้ได้ไม่มีอะไรเสียหาย แต่สำหรับคุณหญิงแล้วคำว่า "ใช้ได้" ไม่พอ ของเธอต้องคำว่า "รักมาก" เท่านั้น
"อยากเห็นจริงๆ ผู้ชายคนไหนนะจะโดนพี่หญิงรักมาก... โชคร้ายเป็นบ้า"
คุณหญิงเอื้อมไปตีแขนน้องชาย ฐานปากไม่ดี ทันใดนั้น รถเบรกเอี๊ยดหัวทิ่มสาวๆร้องกรี๊ดลั่น คุณใหญ่ถามระบบว่าเกิดอะไรขึ้น ระบบหน้าจ๋อย รีบขอโทษที่มองไม่ทันเห็นว่าสัญญาณจราจรเป็นไฟแดง คุณใหญ่เตือนให้ระวังหน่อย ไฟจราจรเปลี่ยนเป็นเขียว ระบบขยี้ตามองไฟแล้วออกรถ โดยไม่ทันเห็นว่ามีรถฝ่าไฟแดงพุ่งมาทางด้านขวามือที่ตัวเองกับศจีนั่ง รถคันนั้นพุ่งชนรถของคุณใหญ่โครม ศจีวี้ดร้องเสียงหลง
ooooooo
อุบัติเหตุเมื่อคืน คุณใหญ่ คุณหญิง กับคุณเล็กปลอดภัย ระบบมีแผลถลอกนิดหน่อยกับต้องใส่เฝือกอ่อนที่แขนขวา ส่วนศจีบาดเจ็บมากกว่าใคร หมอต้องรับตัวไว้ดูอาการที่โรงพยาบาล กานดาแวะไปเยี่ยมศจีโดยมีอ้ายหิ้วของเยี่ยมตามมา เห็นที่หัวของศจีมีผ้า
พันไว้ และต้องใส่ที่พยุงคอ ส่วนที่แขนใส่เฝือกอ่อน
"คุณดาคะ...ที่ศจีเจ็บเนี่ยก็เพราะคุณดาเป็นคนสั่งให้ศจีไปนั่งรถคุณใหญ่นะคะ" ศจีตัดพ้อ
กานดาเห็นด้วยกับที่ศจีพูด แต่แทนที่เธอจะเห็นใจกลับด่าศจีว่าโง่ที่ดันมาทำตามคำสั่งของเธอ ถ้าฉลาดเสียหน่อยยอมขัดคำสั่ง ป่านนี้ คนที่เจ็บตัวต้องเป็นนังแป้งร่ำ พานแช่งศจีให้ตายๆไปเสีย แล้วชวนอ้ายกลับ แถมเอาอาหารเยี่ยมกลับไปด้วย บอกศจีว่าไม่ต้องกินข้าวต้มให้เปลือง ไล่ให้ไปกินหญ้าแทน ศจีแค้นใจมากที่ถูกด่าว่าโง่ สักวันหนึ่ง เธอจะทำให้กานดารู้ว่าคนอย่างเธอไม่ใช่ควาย...
ขณะเดียวกัน ชานนท์แวะไปหาคุณหญิงที่ร้านกาแฟของเธอ ถามไถ่เรื่องอุบัติเหตุเมื่อคืน พอเห็นว่าคุณหญิงไม่เป็นอะไรก็สบายใจ หลังจากสองหนุ่มสาวคุยกันได้สักพัก คุณหญิงเอื้อมมือไปจับมือชานนท์ถามว่าหายโกรธที่เธอเคยหักอกเขาแล้วใช่ไหม ชานนท์ยิ้ม จับมือเธอตอบ บอกว่าไม่เคยโกรธเธอเลยสักนิด ธณพเข้ามาเห็นพอดี เดินคอตกกลับไป ชานนท์อยากถามคุณหญิงเรื่องแป้งร่ำ แต่ไม่กล้า...
ครู่ต่อมา ชานนท์ไปหาคุณเล็กที่โต๊ะสนุ้ก เลียบๆเคียงๆถามถึงแป้งร่ำ คุณเล็กแปลกใจที่ชานนท์ไม่รู้จักแป้งร่ำ เพราะใครๆก็รู้จักเธอกันทั้งนั้น ชานนท์ทำเนียน ถามว่าแป้งร่ำเป็นดาราหรือ ทุกคนถึงต้องรู้จัก
"ถ้าเป็นดาราซะจริงๆก็คงจะดีกว่า...เป็นผู้หญิงของพี่ใหญ่"
คุณเล็กพูดแล้วเซ็งจัด เหวี่ยงไม้แทงสนุ้กทิ้ง แต่โชคไม่ดีไม้ดันไปโดนขาโจ๋ไฮโซ 3 คนที่เดินผ่านมาเลยงานเข้า สองหนุ่มลุยกับขาโจ๋ชุลมุน ขาโจ๋ทั้งสามคนสู้ไม่ได้เผ่นแน่บ...
หลังจากเล่นงานระบบที่ไม่ยอมไปหาหมอรักษาดวงตา จนเป็นเหตุทำให้รถชนเมื่อคืน คุณระเบียบพาระบบกับระบือมาขอพบคุณใหม่ เพื่อจะกราบขอโทษ แต่กานดาไม่ยอมให้พบ แถมด่าสามคนพ่อแม่ลูกยับ คุณใหญ่ได้ยินเสียงเอะอะ เข้ามาถามว่ามีเรื่องอะไรกัน กานดารีบพูดเอาหน้า
"คือ...พวกนี้น่ะสิ จะมารบกวนขอพบคุณใหม่ แต่อาเห็นว่าคุณใหญ่พักผ่อนอยู่ก็เลย..."
กานดาพูดยังไม่ทันจบประโยค คุณใหญ่หันไปถามคุณระเบียบว่ามีธุระอะไรกับเขา คุณระเบียบอยากจะพาระบบกับระบือมากราบขอโทษคุณใหญ่เรื่องเมื่อคืน คุณใหญ่บอกว่าช่างมันเถอะ ไม่มีใครเป็นอะไรสักหน่อย กานดาแทรกทันทีว่าศจีเจ็บหนักจากอุบัติเหตุครั้งนี้
"เมื่อคืนคุณหมอโทร.บอกผมว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง"
กานดาใส่ไฟว่าระบบมาเจ็บอย่างนี้ แล้วใครจะขับรถให้คุณใหญ่ คุณระเบียบเสนอจะให้ระบือไปเรียนขับรถจะได้มารับใช้คุณใหญ่ กานดาแหวใส่ว่าจะมาเรียนอะไรกันตอนนี้ เมื่อไหร่ถึงจะขับรถเป็น คุณใหญ่ตัดบท อนุญาตให้คุณระเบียบส่งระบือไปเรียนขับรถ ส่วนค่าใช้จ่ายเขาออกให้เอง สามคน พ่อแม่ลูกก้มกราบคุณใหญ่ด้วยความซาบซึ้ง กานดาไม่เลิกหาเรื่อง หันไปถามคุณระเบียบ
"ว่าแต่ตอนนี้ล่ะ...เธอมีปัญญาหาใครที่ไหนมาขับรถให้คุณใหญ่หา...แม่ระเบียบ"
คุณระเบียบพูดไม่ออก สีหน้าหนักใจ ขณะที่กานดายิ้มสะใจ...
กานดาสบโอกาส วางแผนจะเอาวิฑิตหนุ่มคู่ขามาเป็นคนขับรถให้คุณใหญ่แทนระบบ แต่วิฑิตไม่ยอมลดตัวเองลงไปเป็นคนขับรถเด็ดขาด กานดาโอบกอดวิฑิตไว้ พยายามเอาน้ำเย็นเข้าลูบ
"ฟังพี่ดานะ วันนี้วิฑิตอาจจะต้องยอมเป็นแค่คนขับรถ แต่วันข้างหน้า วิฑิตอาจจะกลายเป็นสามีอภิมหาเศรษฐินีที่ชื่อ กานดา...ถ้าวิฑิตเชื่อพี่ ไม่ดื้อกับพี่ และทำทุกอย่างตามที่พี่สั่ง" กานดายิ้มเจ้าเล่ห์...
ด้านคุณระเบียบเล่าให้แป้งร่ำฟังเรื่องที่คุณใหญ่ขาดคนขับรถ เพราะระบบได้รับบาดเจ็บ แป้งร่ำสงสัยว่าทำไมคนขับรถถึงหายากหาเย็นขนาดนี้ คุณระเบียบว่าคนขับรถหาไม่ยาก แต่คนขับรถที่ดีที่รู้ใจและไว้ใจได้หายากมาก ยิ่งต้องมาคอยขับรถให้คุณใหญ่ยิ่งยากสุดๆ
"อืม...แล้วคุณระเบียบไม่มีใครรู้จักมั่งเลยหรือคะ"
"เบียบน่ะหัวเดียวกระเทียมลีบค่ะ นอกจากตาระบบกับเจ้าระบือแล้ว...จะมีก็อาซิมคนเดียวที่ไม่ใช่ญาติก็เหมือน ญาติ" คุณระเบียบนึกขึ้นได้ "...ใช่แล้ว...อาซิม...นายเปา...ไงคะคุณแป้ง"
คุณระเบียบตื่นเต้นดีใจ รีบไปพบคุณใหญ่ที่ห้องทำงาน รายงานเรื่องเปาทันที คุณใหญ่หันไปถามความเห็นจากธณพ
"ก็ดีนะครับคุณใหญ่ หน่วยก้านใช้ได้ คล่องแคล่วที่สำคัญยังหนุ่มแน่น น่าจะใช้ประโยชน์ได้นาน"
คุณใหญ่สั่งคุณระเบียบและธณพให้จัดการเรื่องนี้ให้ เร็วที่สุด คุณระเบียบยิ้มดีใจ...
ทันทีที่กานดารู้ว่าคุณใหญ่สั่งให้เรียกเปามารับหน้าที่แทนระบบ เกรงว่าจะเสียแผนที่วางไว้ เลยโวยวายลั่นโต๊ะอาหารว่าจะเอาคนไม่มีหัวนอนปลายเท้ามารับใช้ใกล้ชิดคุณ ใหญ่ ได้อย่างไร คุณหญิงสงสัยว่านายเปาคนนี้เป็นใคร แต่พอเธอรู้จากคุณใหญ่ว่าเป็นหลานคุณระเบียบ เธอไม่เห็นว่าจะมีปัญหาอะไร
"ถ้าไม่ใช่เปา แล้วอาดามีใครล่ะครับ"
กานดาสบช่อง "มีค่ะ...อามีค่ะ...คือเพื่อนอาน่ะค่ะ เขาฝากญาติไว้คนหนึ่งดูดีเชียว เรียนจบมาก็สูงอยากให้ทำงานที่บริษัท แต่อาว่าถ้าให้มาช่วยงานคุณใหญ่และให้ขับรถให้ด้วยก็จะคุ้มมากเลยนะคะ"
"ก็แล้วแต่คุณอา...แต่คุณระเบียบก็เรียกเปามาด้วยนะมีเผื่อไว้หลายๆคน จะได้รับใช้คุณแป้งด้วย"
กานดาแอบค้อนทั้งแป้งร่ำและคุณระเบียบ จังหวะนั้น มีเสียงคุณเล็กร้องถามขึ้นว่ามีอะไรกินบ้างหิวมาก ทุกคนพากันหันไปมอง เห็นคุณเล็กกับชานนท์ซึ่งหน้าตาเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ เดินยิ้มร่าเข้ามาคุณหญิงเห็นหน้าชานนท์ก็ร้องเอะอะ
"อุ๊ย...พี่นนท์ หน้าไปโดนอะไรมาคะ...นายเล็กด้วย"
คุณใหญ่หันขวับไปมองน้องชายตัวดีเขม็ง...หลังจากกินข้าวมื้อเย็นเสร็จ คุณใหญ่เรียกคุณเล็กกับชานนท์เข้าไปพบที่ห้องทำงาน โดยมีธณพยืนรอรับใช้คุณใหญ่ไม่ห่าง คุณใหญ่ไม่ รอช้าเล่นงานคุณเล็กทันที ชานนท์พยายามจะแก้ต่างให้คุณเล็ก แต่คุณใหญ่ไม่ยอมฟัง
"นายเล็ก...จากนี้ไปแกจะต้องทำตัวให้มีประโยชน์ซักที ฉันจะหางานให้แกทำ...และแกต้องทำให้ได้เข้าใจไหม" คุณใหญ่ เสียงเข้มและดัง ท่าทางจริงจัง คุณเล็กตบโต๊ะเปรี้ยง ตอบเสียงดังเช่นกันว่าเข้าใจ แล้วลุกพรวดพราดออกจากห้อง คุณใหญ่ฝากชานนท์ดูแลคุณเล็กให้ด้วย เพราะดูท่าทางแล้วทั้งคู่เข้ากันได้ดี
"ถ้ามองออกว่านายเล็กมีแววจะเอาดีด้านไหนได้ นนท์บอกพี่ด้วย"
ชานนท์รับคำ ธณพเริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะกลายเป็นคนไม่สำคัญของคุณใหญ่...
ขณะที่ชานนท์กำลังเดินไปที่รถ เห็นแป้งร่ำนั่งเหม่ออยู่ที่โต๊ะสนามเลยแวะเข้ามาราตรีสวัสดิ์ ก่อนกลับ อ้ายซุ่มดูอยู่ กลับมองในแง่ร้ายว่าแป้งร่ำมานั่งให้ท่าชานนท์ รีบคาบข่าวไปฟ้องเจ้านาย กานดาถึงกับตาโต หาว่าแป้งร่ำคิดจะคบชู้สู่ชาย อ้ายใส่สีว่าท่าทางชานนท์จะติดกับแป้งร่ำเสียด้วย
"ในที่สุด อีกามันก็ต้องเป็นอีกาวันยังค่ำ เชอะ...ทำ
สะเออะอยากจะเป็นหงส์ นี่นังอ้าย แกต้องจับตาดูนังแป้งร่ำ ไว้ตลอดนะ ถ้ามีโอกาสเมื่อไหร่...ฉันจะต้องเด็ดปีกมันต่อหน้าคุณใหญ่ให้ได้" กานดายิ้มร้าย...
คืนเดียวกัน คุณระเบียบรีบโทร.ติดต่อซิม เพื่อบอกข่าวดีว่ามีงานให้เปาทำที่เมืองไทย อารามดีใจซิมลืมถามว่างานที่ว่าคืองานอะไร พอเปาถามก็เลยตอบไม่ได้
"เถอะน่า...อาเปา ยังไงๆเมืองไทยก็เป็นบ้านเกิด อั๊วเป็นห่วงลื้อนา ถ้าอั๊วสองคนเป็นอะไรไปแล้วลื้อจะอยู่ยังไงคนเดียว พ่อกะแม่ลื้อบนสวรรค์คงห่วงลื้อแย่ แถมยังจะโกรธอั๊วสองคนอีกนา"
ลุงเห็นเปานิ่ง แกล้งกุมหน้าอกร้องอย่างเจ็บปวด เรียกซิมให้ช่วย เปากับซิมงงๆว่าลุงเป็นอะไร รีบเข้าไปดู ลุงขยิบตาให้เมียรักโดยที่เปาไม่เห็น ซิมเข้าใจทันที เปาจะพาลุงไปหาหมอ ซิมไม่ยอม อ้างว่าค่าหมอแพง ลุงเพิ่งกินยาเข้าไปเดี๋ยวก็หาย อึดใจลุงทำท่าสงบลง ซิมตีหน้าเศร้า
"ดูสิ...ลุงอีก็มาเจ็บ นี่ถ้าลื้อไปทำงานกับอาเบียบได้เงินประจำเป็นกอบเป็นกำก็ดีนะ เผื่อจะส่งมาช่วยค่ารักษาลุงอีได้บ้าง"
"อั๊วจะลองคิดดู" เปาว่าแล้วเดินสีหน้าครุ่นคิดออกจากบ้าน ทันทีที่เปาพ้นสายตาลุงหายเป็นปลิดทิ้ง ซิมชมลุงว่าเล่นละครเก่งมาก ตีบทแตกกระจุยปีนี้ต้องได้ตุ๊กตาทองชัวร์ สองผัวเมียพากันขำกลิ้ง
ooooooo
วันรุ่งขึ้น กานดาเร่งให้ศจีออกจากโรงพยาบาลไวๆทั้งที่ยังเดี้ยง เตือนว่ามัวแต่ชักช้ามีหวังแป้งร่ำจะได้ ขึ้นแท่นคุณนายบ้านรัตตภาคย์ ถึงตอนนั้นศจีคงต้องกระเด็นกลับไปเต้นโคโยตี้อย่างเดิม
"แล้วคุณดาจะให้ศจีทำอย่างไรล่ะคะ คุณใหญ่ก็ใจดำไม่มาเยี่ยมศจีเลย"
กานดาแนะว่าในเมื่อคุณใหญ่ไม่มาเยี่ยม ศจีก็ต้องรีบกลับไปทำสำออยกับเขาที่บ้าน...
ด้านคุณใหญ่พาแป้งร่ำไปฝึกยิงปืนที่สนามซ้อม โดยมีคุณระเบียบกับธณพยืนดูอยู่ห่างๆ แป้งร่ำยิงเท่าไหร่ก็ไม่ถูกเป้า คุณใหญ่เข้ามาโอบจากด้านหลัง สอนให้เล็งปืน แป้งร่ำเหลือบมองคุณใหญ่ที่หน้าเกือบจะแนบแก้มตัวเอง รู้สึกอบอุ่นบอกไม่ถูก คุณใหญ่ปล่อยมือให้แป้งร่ำลองยิง คราวนี้กลับแย่กว่าเดิม
"ทำไมคุณใหญ่ถึงให้แป้งฝึกยิงปืนคะ...แป้งเคยได้ยินคนเขาพูดว่าผู้ชายไม่ควรสอนให้ผู้หญิงยิงปืน"
"เขาคงกลัวผู้หญิงจะเอาปืนนั้นกลับมายิงเอาน่ะสิ แต่ฉันว่าแป้งคงไม่ทำอย่างนั้นกับฉัน...จริงไหม"
แป้งร่ำอึ้ง ไม่คิดว่าคุณใหญ่จะถามคำถามแบบนี้ได้แต่ พยักหน้า คุณใหญ่เล็งปืนไปที่เป้า รัวจนหมดแมกกาซีน กระสุนเข้าเป้าทุกนัด...
ชานนท์มองคุณเล็กที่กำลังขับรถแข่งแซงคู่ต่อสู้เข้าเส้นชัยอย่างตื่นตาตื่นใจ ไม่คิดมาก่อนว่าคุณเล็กจะมีฝีมือด้านนี้ ชานนท์นึกถึงคำพูดของคุณใหญ่ที่ให้เขาคอยจับตาดูว่าคุณเล็กมีแววดีทางไหน...
กานดาต้องกล่อมวิฑิตอยู่นาน แถมต้องติดสินบนให้เงินไปซื้อของหรูๆ วิฑิตถึงยอมมาพบคุณใหญ่ แต่ต้องผิดหวัง แทนที่คุณใหญ่จะเอาไว้รับใช้ใกล้ชิดอย่างที่กานดาบอก กลับสั่งให้วิฑิตทำงานอยู่ภายใต้การดูแลและคอยรับคำสั่งจากธณพ กานดาอ้าปากจะทักท้วง
แต่ธณพชิงพูดตัดหน้า เชิญทั้งคู่กลับไปก่อน แล้วเดินไปเปิดประตูห้องทำงานเหมือนไล่ทางอ้อม กานดาจำใจพาวิฑิตซึ่งหน้าเริ่มหงิกออกไป คุณใหญ่ถามธณพว่ามีข่าวอะไรคืบหน้าจากเปาบ้างไหม ธณพรายงานว่าทางนั้นยังไม่ตอบกลับมา คุณใหญ่พยักหน้ารับรู้ หยิบเอกสารขึ้นมาอ่านต่อ...
กานดารีบตามมาคว้าข้อมือวิฑิตไว้ บอกให้ใจเย็นๆวิฑิตเย็นไม่ไหว ไหนกานดาบอกจะให้มาเป็นคนสนิทแล้วทำไม ต้องไปฟังคำสั่งคนที่ชื่อธณพด้วย กานดาขอร้องให้อดทนจะทำการใหญ่ก็ต้องอดทน บางครั้งถ้าถึงขนาดต้องกลืนเลือดก็ต้องยอม วิฑิตยังฮึดฮัด กานดามองซ้ายแลขวาก่อนจะลูบไล้หน้าเขา
"น่า...นะคนดีของพี่...วิฑิตดูบ้านหลังนี้ไว้สิจ๊ะ...ถ้าวิฑิตเชื่อพี่ ทำตามที่พี่บอก ไม่ใช่แค่บ้านหลังนี้ แต่ทรัพย์สมบัติ มากมายก่ายกอง มันจะต้องเป็นของเราสองคน" กานดายิ้มพอใจที่วิฑิตมีท่าทีอ่อนลง
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น