ตอนที่ 14
ชานนท์พาหน้าตาบอบชํ้าดูอิดโรยเพราะไม่ได้ นอนมาทั้งคืนมาขอพบคุณใหญ่แต่เช้า เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง คุณใหญ่ปลอบชานนท์ว่าถึงท่านสุพจน์จะไม่เห็นความสำคัญของลูกแท้ๆอย่างชานนท์ แต่ขอให้เขาจำไว้ว่า เขาเป็นคนสำคัญของพี่ใหญ่เสมอ หลัง จากนิ่งเงียบมานาน ในที่สุดชานนท์ตัดสินใจพูด
"พี่ใหญ่ครับ...ที่พี่เคยบอกว่าถ้าผมไม่ลงสมัครเลือกตั้งแล้ว ผมต้องการอะไร พี่ใหญ่จะให้ผม"
"ใช่...แน่นอน พี่พูดคำไหนก็คำนั้น นนท์อยากได้อะไรก็ว่ามาเลย ไม่ต้องเกรงใจ"
"...ผม...อยากขอให้พี่ใหญ่ยกคุณแป้งรํ่าให้ผม"
คุณใหญ่ถึงกับใบ้กิน ขณะที่เปาแทบจะอกแตก ธณพ ปรี่เข้าหาชานนท์ทันที คุณใหญ่ยกมือห้ามไว้ ธณพมองเจ้านายอย่างไม่เข้าใจ พยายามพูดทักท้วง คุณใหญ่ตวาดลั่นว่าเขายังไม่ได้ขอความคิดเห็นใคร ธณพรีบหุบปากเงียบ เปาแอบลุ้นว่าคุณใหญ่จะตัดสินใจอย่างไร คุณใหญ่กลับถ่วงเวลา
"ไม่ต้องห่วงนะนนท์...เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ว่าแต่นนท์ดูเพลียมาก พี่ว่านนท์พักผ่อนซะหน่อยดีไหม สบายๆแล้วเราค่อยมาคุยเรื่องนี้กัน...ณพ...พาคุณนนท์ไปพักผ่อน"
ชานนท์ยอมลุกตามธณพไปแต่โดยดี คุณใหญ่ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้อย่างอ่อนแรง เปามองคุณใหญ่แล้วนึกถึงตัวเองกับแป้งรํ่า อยู่ๆคุณใหญ่ก็พูดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
"เปา...ถ้านายเป็นฉัน นายจะทำอย่างไร...นายจะยกคุณแป้งรํ่าให้ชานนท์ไหม"
คุณใหญ่เห็นเปานิ่งเงียบไม่พูดอะไร เลยเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ถอนใจเหนื่อยใจ หลับตานิ่ง เปายืนเครียด สีหน้าครุ่นคิดว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้...
เปาตัดสินใจได้ในที่สุดว่าต้องพาแป้งรํ่าหนี บอกแป้งรํ่าให้รีบเก็บข้าวของเท่าที่จำเป็น ระบือจะขับรถไปส่งที่สถานีรถไฟ รอเขาอยู่ที่นั่นแล้วเขาจะตามไปทีหลัง คนจะได้ไม่สงสัย แป้งรํ่าอ้าปากจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เปาจํ้าพรวดออกไปแล้ว
จากนั้นเปามาขอร้องระบือให้ช่วยขับรถไปส่งแป้งรํ่า ทีแรกระบือไม่ยอม เปาอ้อนวอนว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะรบกวน ระบือจำใจยอมทำตามที่เปาขอร้อง...
ด้านแป้งรํ่ารีบขึ้นไปเก็บข้าวของใส่กระเป๋าสะพายใบเล็ก โดยมิลืมหยิบผ้าพันคอที่เปาถักให้ไปด้วย จังหวะนั้นคุณระเบียบเข้ามาเห็น สงสัยว่าแป้งรํ่าจะเก็บกระเป๋าไปไหน กว่าแป้งรํ่าจะหลอกล่อคุณระเบียบให้เชื่อว่าเป็นแค่ลองเก็บกระเป๋าเล่นๆก็ทำเอาเหนื่อย...
ทางฝ่ายเปาจับกางเกงยีนส์ม้วนๆแล้วยัดใส่เป้ ตามด้วยเสื้อยืด อามุ่ยเปิดประตูห้องผลัวะเข้ามาพร้อมถ้วยนํ้าขิง เปารีบโยนเป้ซ่อนไว้ อามุ่ยยื่นถ้วยนํ้าขิงให้ บอกว่าเธอลงมือทำเอง มีดเลยบาดมือ
"เจ็บมากไหม"
อามุ่ยตาโตดีใจ โผกอดเปาที่เป็นห่วงเป็นใยเธอ เปาพูดไม่ออก รู้ดีว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาไม่เคยดีต่ออามุ่ย เลยไม่รู้จะทำอย่างไร เฉไฉไปคว้าถ้วยยกซดรวดเดียวหมดถ้วย แล้วชมว่าอร่อย อามุ่ยยิ้มแฉ่ง ถ้าเปาชอบเธอจะทำมาให้กินทุกวัน เปาอึกอักรู้แก่ใจดีว่าพรุ่งนี้เราสองคนคงไม่ได้เจอกันอีกแล้ว
"อามุ่ย...ดูแลตัวเองดีๆนะ"
"อะไรเนี่ย...อาเปา วันนี้ลื้อเป็นอะไรของลื้อ จู่ๆก็เป็นห่วงอั๊วจังเลย อั๊วดีใจที่สุดในโลกเลย"
อามุ่ยยิ้มอย่างมีความสุข ขณะที่เปาส่งยิ้มให้เธอเหมือนเป็นการร่ำลา...
อีกมุมหนึ่งของบ้านรัตตภาคย์ ระบือดูจนแน่ใจว่าแป้งร่ำซึ่งแอบอยู่ที่เบาะหลังรถเอาผ้าห่มคลุมตัวมิดชิดแล้วจึงขึ้นประจำที่นั่งคนขับ แต่รถเคลื่อนออกไปยังไม่ทันพ้นประตูบ้าน ระบือต้องเหยียบเบรกเอี๊ยด อ้ายโผล่มายืนขวางหน้ารถไว้ แล้วเดินมาเคาะกระจกรถข้างคนขับ ถามระบือว่าจะไปไหน แถมพยายามชะเง้อมองเข้าไปในตัวรถ ระบือเอนตัวบังไปมาสุดฤทธิ์ สุดท้ายตัดสินใจลงจากรถมากันอ้ายไว้
"จะ...จะเอารถไปเติมน้ำมัน"
อ้ายเห็นระบือท่าทีมีพิรุธจะจับผิดเขาให้ได้ ระบือเลย ต้องอ้างว่าจะรีบไปเอาของให้คุณหญิง มาขวางทางอย่างนี้ไม่กลัวคุณหญิงด่าหรือ อ้ายได้ยินชื่อคุณหญิงนึกขยาด
"หา...แล้วก็ไม่บอก...ไอ้พี่บือ รีบไปเลย รีบไปให้ไว เลย...ไอ้บือบ้า"
ระบือรีบขึ้นรถ ซิ่งออกไปทันที แป้งร่ำที่แอบอยู่ใต้
ผ้าห่มถอนใจ โล่งอก
ooooooo
ขณะเดียวกัน เปาหยิบเป้ขึ้นสะพายกำลังจะออกจากห้อง นึกขึ้นได้ว่าลืมของสำคัญ ปรี่ไปคว้ากล่องใส่ผ้าเช็ดหน้าแสนรักยัดใส่เป้ เห็นจดหมายอาซิ่มตกอยู่ ลังเลอยู่อึดใจ ก่อนจะหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน
"อาซิ่ม ฉันฝากดูแลคุณเปาด้วย หายป่วยเมื่อไหร่จะรีบมารับทันที และต้องสัญญานะว่าชาตินี้จะไม่ให้คนในรูปนี้ได้เข้าใกล้คุณเปาเป็นอันขาด เพราะพวกมันเป็นคนอำมหิตโหดร้ายและเป็นคนทำลายครอบครัวฉัน...หากพวกมันพบเจอคุณเปาเมื่อไหร่ ฉันกลัวเหลือเกินว่าพวกมันจะต้องฆ่าคุณเปาเหมือนที่ทำกับเมียฉันและฉัน...ปรีดา"
เปาหยิบรูปถ่ายมาพลิกดู เป็นภาพครอบครัวรัตตภาคย์ ตอนคุณใหญ่ยังเด็ก เปาจำได้ว่าเคยเห็นภาพนี้ในห้องรับแขกกับห้องทำงานคุณใหญ่ ถึงกับตะลึงงัน ยิ่งย้อนคิดถึงตอนที่แม่ ของเขาต้องตายไปต่อหน้าต่อตา ความอาฆาตพยาบาทยิ่งอัดแน่นในอกแทบระเบิด เปากำรูปถ่ายไว้แน่น อาละวาดปัดข้าวของกระจัดกระจายระบายความเคียดแค้น เอามือที่ขยำรูปชกไปที่กระจกเงาแตกไม่มีชิ้นดี เลือดหยดเป็นทาง
"แม่ครับ พ่อครับ เลือดต้องล้างด้วยเลือด ชีวิตต้อง ชดใช้ด้วยชีวิต...ผมจะแก้แค้นให้พ่อกับแม่...ผมสาบาน" สีหน้าเปาเหมือนมีวิญญาณเพชฌฆาตเข้าสิง...
แป้งร่ำรอเปาอยู่ที่สถานีรถไฟตั้งแต่บ่ายยันค่ำก็ไม่เห็นแม้แต่เงา โทร.ตามนับครั้งไม่ถ้วน เปาก็ไม่รับสาย ระบือสงสารเธอมาก ชวนกลับแต่แป้งร่ำไม่สนใจ อ้างว่าเปารับปากว่าจะมา เขาก็ต้องมา ฝนเริ่มตั้งเค้าฟ้าผ่าเปรี้ยงสนั่นหวั่นไหว จังหวะนั้นเสียงมือถือของแป้งร่ำดังขึ้น แป้งร่ำดีใจ รีบรับสาย
"เปา...เปาอยู่ไหน?...เป็นอะไรหรือเปล่า?...มีใครทำอะไรเธอหรือเปล่า?...เมื่อไหร่จะมา?"
"ขอโทษนะแป้งร่ำ...ผมไปกับคุณไม่ได้แล้ว" เปาพูดจบวางสายทันที แป้งร่ำรู้สึกเหมือนฟ้าถล่มลงตรงหน้า ระบือถามว่าเกิดอะไรขึ้น เปาว่าอย่างไรบ้าง แป้งร่ำน้ำตาคลอเบ้า ส่ายหน้าช้าๆ
"เปา...ไปกับฉันไม่ได้แล้ว"
พูดได้แค่นั้น แป้งร่ำก็ปล่อยโฮ เป็นจังหวะเดียวกับ ฝนเทกระหน่ำราวกับจะร้องไห้เสียใจไปกับเธอ ระบือพยายามประคองแป้งร่ำหลบฝนแต่เธอไม่สนใจ ทรุดตัวลงนั่งร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด เปาแอบมองอยู่อีกมุมหนึ่ง ช้ำใจและเสียใจไม่ต่างจากหญิงคนรัก
"อย่าโกรธผมนะแป้งร่ำ...สักวัน...เราจะไปด้วยกัน...ผมสัญญา" เปาหันกลับเดินฝ่าสายฝนจากไป
ooooooo
เปาหายไปทั้งคืนเพิ่งกลับถึงบ้านเมื่อตอนเช้า ระบือปราดเข้าไปถามว่าเมื่อวานหายไปไหนมา ปล่อยให้แป้งร่ำตากฝนรออยู่ตั้งนานสองนาน ระบือยังไม่ทันจะได้รับคำตอบ อ้ายโผล่มาเสียก่อนบอกเปาว่าคุณใหญ่ เรียกไปพบ ระบือทำหน้าสยอง เกรงเปาจะงานเข้า
ครู่ต่อมา เปาต้องพยายามข่มความเคียดแค้นเอาไว้ เมื่อมายืนรอรับคำสั่งจากคุณใหญ่
"ณพจะพาเธอไปคัดเลือกคนมาอารักขาฉัน เธอคงรู้ดีอยู่แล้วนะว่าต้องเลือกคนมีฝีมือและที่สำคัญที่สุดคือ ต้องไว้ใจได้...ส่วนเรื่องดูแลคุณแป้งร่ำก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่คุณระเบียบกับระบือ เพราะธุระของคุณแป้งร่ำก็ไม่ได้สำคัญอะไรเท่าไหร่...งานใหญ่ของฉันครั้งนี้สำคัญกว่าเยอะ"
เปามองคุณใหญ่อย่างชิงชัง ระหว่างนั้น คุณระเบียบวิ่งพรวดเข้ามาแจ้งคุณใหญ่ว่าแป้งร่ำไม่สบายมากตัวร้อนจี๋อย่างกับไฟ เปาห่วงแป้งร่ำมาก รู้แก่ใจดีว่าเธอป่วยเพราะอะไร แต่คุณใหญ่กลับไม่สนใจอะไรนัก บอกคุณระเบียบว่าถ้าแป้งร่ำป่วยก็ช่วยพาไปหาหมอให้ที แล้วหันกลับมาคุยธุระกับเปาและธณพต่อ...
ขณะแป้งร่ำนอนซมอยู่บนเตียง หน้าตาซีดเซียว ตาบวมช้ำจากการร้องไห้มาอย่างหนัก ศจีถือวิสาสะเข้ามายืนข้างเตียง แถมด่าเธอฉอดๆว่าวันๆเอาแต่นั่งกินนอนกิน ไม่สบายนิดหน่อยก็ทำสำออยออดอ้อนคุณใหญ่ แป้งร่ำไม่สนใจจะหันไปมอง ศจีแว้ดใส่ว่าพูดด้วยแล้วทำเป็นหยิ่งไม่พูดตอบ
"นั่นเขาเรียกว่าพูดหรือ ฉันนึกว่าเห่า" แป้งร่ำด่าสวน
ศจีฉุนขาด กระชากไหล่แป้งร่ำให้หันมา ตบหน้าฉาดใหญ่ แล้วโดดขึ้นคร่อม บีบคอ แป้งร่ำไม่มีแรงสู้ ได้แต่ไอแค่กๆ หน้าแดง คุณระเบียบเข้ามาเห็น ตกใจร้องเอะอะว่าศจีทำอะไรแป้งร่ำ ศจีรีบเล่นละครตบตาเปลี่ยนท่าทีเป็นโอบกอดแป้งร่ำเอาไว้ โกหกว่าเธอสำลักอะไรก็ไม่รู้ ให้คุณระเบียบมาช่วยกัน ดูหน่อย
คุณระเบียบไม่ค่อยเชื่อนัก แต่ก็รีบเข้ามาแทรกระหว่างศจีกับนายสาว ถามเธอว่าเป็นอย่างไรบ้าง แป้งร่ำเหลือบมองศจีแล้วบอกว่าเธอไม่ตายง่ายๆหรอก คุณระเบียบจะพาแป้งร่ำไปหาหมอตามคำสั่งของคุณใหญ่แต่แป้งร่ำไม่อยากไป ขอนอนพัก คุณระเบียบเลยตามใจ หันไปเชิญศจีออกจากห้อง...
หลังกลับจากคัดเลือกหน่วยอารักขาคุณใหญ่ เปาเข้าห้องปิดประตูหยิบรูปถ่ายครอบครัวคุณใหญ่ออกมาดูด้วยความแค้น มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ระบือเปิดประตูผลัวะเข้ามา เปารีบซ่อนรูปถ่าย ระบือไม่รอช้าต่อว่าต่อขานเปายกใหญ่ที่ผิดนัดกับคุณแป้งร่ำยังไม่พอ เธอนอนป่วยอยู่แท้ๆเขาก็ยังใจจืดใจดำไม่เป็นห่วงสักนิด ระบือเห็นเปาเอาแต่นั่งนิ่งเลยขยับจะออกไป อยู่ๆเปาก็โพล่งขึ้นว่า ฝากคุณแป้งร่ำด้วย ระบือปรี่เข้ามาหาเปา "นี่อาจารย์...ไอ้ระบืออาจจะไม่ใช่คนฉลาดนัก แต่มันก็ไม่โง่ขนาดที่จะไม่รู้ว่าต้องมีอะไร ผิดปกติเกิดขึ้นแน่ๆ...บอกฉันหน่อยได้ไหมว่า...เกิดอะไรขึ้น"
เปาไม่ตอบ กลับขอร้องให้ระบือรับปากว่าจะช่วยดูแลคุณแป้งร่ำให้ แล้วลุกหนีออกจากห้อง ทิ้งระบือมองตามอย่างงงๆ ไม่นานนัก เปามาหยุดแหงนมองไปยังห้องนอนของแป้งร่ำ นึกถึงคืนวันหวานชื่นที่เคยมีด้วยกันแล้วได้แต่ถอนใจ หันหลังจะกลับห้อง เจอแป้งร่ำยืนหน้าซีดๆมองอยู่
แป้งร่ำถามคาดคั้นว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไม่ไปตามนัด เปานิ่งไม่ตอบ แป้งร่ำใจเสียโผกอดเขาแน่นถามว่าไม่รักเธอแล้วหรือ เปานิ่งอึ้ง แป้งร่ำจ้องหน้าเขาแล้วถามอีกครั้งว่ายังรักเธออยู่หรือเปล่า
"คุณไม่สบาย ไปนอนพักดีกว่า"
"ตอบฉันหน่อยได้ไหมเปา...ยังเป็นเพราะฉันหรือเปล่าที่ทำให้เธอยังอยากมีชีวิตอยู่"
"แป้งร่ำ...ผมขอโทษ" เปาผละจากไป ทิ้งให้แป้งร่ำน้ำตาไหลพราก ทรุดลงหมดแรงอยู่ตรงนั้นโดยไม่รู้เลยว่าเขาเองก็เสียใจสะเทือนใจไม่แพ้เธอเช่นกัน
ooooooo
เช้าวันถัดมา เปาสบโอกาสจะจัดการคุณใหญ่ ระหว่างอยู่ที่สนามซ้อมยิงปืน ขณะจะยกปืนขึ้นเล็งไปทางคุณใหญ่ซึ่งกำลังนั่งคุยอยู่กับธณพอย่างสบายอารมณ์ เปาต้องเปลี่ยนใจกะทันหัน เพราะคุณหญิงโผล่เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน...
ในเวลาเดียวกัน ที่บ้านรัตตภาคย์ ชานนท์ได้ข่าวว่าแป้งร่ำไม่สบายรีบมาเยี่ยมด้วยความเป็นห่วง อาสาจะพาเธอไปหาหมอแต่แป้งร่ำกลับไม่ต้องการอ้างว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก...
วิฑิตเห็นช่องทางจะได้แก้แค้นคุณใหญ่ไปในตัว จึงอาสาท่านสุพจน์จัดการคุณใหญ่ให้สาสมกับที่หลอกล่อลูกชายคนเดียวของท่านสุพจน์ไปเป็นพวกเดียวกับตน ไม่นานนัก วิฑิตไปดักรอศจีซึ่งตอนนี้ตกอับขนาดต้องไปหาซื้อเสื้อผ้าข้าวของที่ตลาดนัดขายของราคาถูก แล้วใช้เงินล่อศจีมาร่วมมือกันกำจัดคุณใหญ่ ศจีเห็นว่าตอนนี้คุณใหญ่ก็ไม่ดูดำดูดีอะไรตนแล้ว จึงยอมร่วมมือกับวิฑิต...
คุณหญิงนั่งคุยกับคุณใหญ่ที่สนามซ้อมยิงปืนได้สักพักก็ขอตัวกลับ คุณใหญ่ไม่อยากให้น้องสาวขับรถกลับบ้านคนเดียวเกรงจะมีอันตราย คุณหญิงเถียงว่าเธอไม่ใช่เด็กๆแล้ว
"แต่เป็นน้องสาวคนเดียวของพี่ที่พี่รักที่สุด...อย่าขับกลับเองเลยนะ...ณพ" คุณใหญ่หันไปทางธณพซึ่งยิ้มหน้าบานเพราะคิดว่าจะได้ไปส่งคุณหญิง "...เดี๋ยวเราไปประชุมกันต่อ แล้วให้เปาไปส่งคุณหญิง"
ธณพหน้าจ๋อย ได้แต่มองตามหญิงที่เขาแอบรักจนหมดหัวใจเดินจากไปกับชายอื่น...
ระหว่างคุณหญิงนั่งรถไปกับเปา เธอพูดชื่นชมพี่ชายตัวเองตลอดว่าถึงแม้เธอกับคุณเล็กจะไม่มีพ่อกับแม่แล้ว แต่พี่ใหญ่ก็คอยดูแลเธอกับน้องอย่างดี ไม่เคยให้น้องๆต้องลำบาก พวกเธอมีความสุขกันมาก เปานึกถึงตัวเองที่ไม่มีใครคอยดูแลตั้งแต่พ่อกับแม่ถูกฆ่าตายแล้วเจ็บใจมาก
"นี่ถ้าคุณพ่อคุณแม่รับรู้ได้ ท่านคงต้องภูมิใจมากเลย" คุณหญิงยังชื่นชมพี่ชายไม่หยุดปาก
เปากระแทกเบรกทันที คุณหญิงตกใจร้องลั่น เปาได้สติรีบถามว่าเจ็บตรงไหนหรือเปล่า คุณหญิงไม่เป็นอะไร แต่เปาโอเคหรือเปล่า เปายิ้มกลบเกลื่อนก่อนจะรับคำ แล้วขับรถต่อด้วยสายตาเย็นชา
"พ่อครับ แม่ครับ ผมจะทวงความสุขของพวกเรากลับคืนมาให้ได้" เปาได้แต่เคียดแค้นอยู่ในใจ...
ชานนท์อยู่คุยกับแป้งร่ำไม่ยอมไปไหน พยายามพูดบอกความในใจของตัวเองให้เธอรับรู้ตลอดเวลา แป้งร่ำเห็นไม่เข้าทีรีบขอตัวไปพักผ่อน แต่พอลุกขึ้น กลับมึนหัวเดินเซ ชานนท์รีบเข้ามาประคอง เป็นจังหวะเดียวกับคุณหญิงและเปามาเห็นพอดี เปาชะงักกับภาพตรงหน้า แป้งร่ำก็เช่นกันที่เห็นคุณหญิงกับเปามาด้วยกัน คุณหญิงตกใจรีบเข้าไปช่วยชานนท์ประคองแป้งร่ำอีกข้างหนึ่ง ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
แป้งร่ำเบี่ยงตัวออกจากชานนท์ "ไม่ค่ะ...แป้งไม่เป็นอะไร"
"คุณแป้งดื้อจริงๆ น้องหญิง พี่ว่าพาคุณแป้งเข้าบ้านก่อนดีกว่า"
คุณหญิงพยุงแป้งร่ำเข้าบ้าน เปามองตามอย่างห่วงใย แต่ต้องตัดใจ หันมาเจอชานนท์จ้องอยู่ เปาส่งยิ้มให้แล้วเดินออกไปอีกทาง ชานนท์มองตาม แปลกใจกับท่าทีที่เปาหมางเมินแป้งร่ำ...
เลิกงานแล้ว ธณพยังไม่กลับบ้านไปนั่งดื่มเหล้าต่อที่ผับเจ้าประจำ คิดถึงความรักที่มีต่อคุณหญิงฝ่ายเดียวแล้วถึงกับกุมขมับ ศจีนวยนาดเข้ามานั่งลงข้างๆ
"กลุ้มใจอะไรนักหนาคะ...คุณณพ...ไม่ต้องเดาให้เมื่อย สมอง ศจีก็รู้ว่าต้องเป็นเรื่องคุณหญิงแน่ๆ"
ธณพเห็นหน้าศจีแล้วเซ็ง วางเงินไว้บนเคาน์เตอร์บาร์ ขยับจะเดินหนี แต่ศจีคว้าข้อมือเขาไว้ ยุส่ง
"มัวแต่นั่งแหงนมองเครื่องบินอย่างนี้ มันจะมีประโยชน์ อะไร...อยากได้เครื่องบินแต่ไม่มีปัญญาซื้อ เราก็จี้เครื่องบินมันซะเลยสิคะ...คุณณพ"
"คุณพูดอะไรของคุณ...ผมขอเตือนไว้ก่อนเลยนะ อย่าคิดอะไรบ้าๆกับคุณหญิง คุณใหญ่ และคุณเล็กเป็นอันขาด" ธณพกระชากมือออกแล้วผละจากไป ศจีมองตามตาเขม็ง
"ไอ้ณพ...ไอ้ลูกหมารับใช้ที่แสนจะซื่อสัตย์ สักวัน...
ฉันจะทำให้แกกลายเป็นหมาบ้า"
วิฑิตตามเข้ามาสมทบกับศจี "ใช่แล้ว...หมาบ้าที่จะไล่กัดเจ้านายมันเองซะด้วย" ชายโฉดกับหญิงชั่วต่างหัวเราะให้กันอย่างสะใจ...
แป้งร่ำกลุ้มใจมาก เลยมาดักรอถามระบือว่าพอจะรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับเปา ระบือปฏิเสธลั่นว่าไม่รู้ เปาไม่ได้เล่าอะไรให้ฟังเลย ตั้งแต่เบี้ยวนัดที่สถานีรถไฟคืนนั้นแล้วเปาก็เปลี่ยนไป
"เอ่อ...คุณแป้งร่ำครับ...อย่าว่าระบือบังอาจเลยนะครับ...แต่...ระบือขอเรียนด้วยความเคารพและปรารถนาดีว่า อันที่จริงอาจารย์แกเปลี่ยนไปอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันนะครับ... เพราะว่าสิ่งที่คุณแป้งร่ำกับอาจารย์ทำอยู่น่ะ...มัน...เอ่อ...มันไม่ค่อยจะถูกต้องน่ะครับ และที่สำคัญมันไม่มีทางจะเป็นไปได้อีกด้วย"
"แล้วที่ฉันเป็นอยู่ทุกวันนี้ มันมีอะไรถูกต้องบ้างหรือระบือ" แป้งร่ำกล้ำกลืนความทุกข์ระทมสุดๆ
ooooooo
ที่คลับเฮาส์แห่งหนึ่ง ขณะคุณใหญ่ ท่านวิโรจน์ กับสมาชิกร่วมพรรคอีกสามคนของท่านวิโรจน์กำลังนั่งฟัง คุณจั๊กจั่นยกยอปอปั้นคุณใหญ่กับท่านวิโรจน์อย่างออกรสว่า
"เป็นปรากฏการณ์เซียนกับเซียนโคจรมาพบกัน...สิ่งมหัศจรรย์กำลังจะบังเกิดนะฮะท่านฮะ"
ทันใดนั้น มีเสียงเหน็บแนมดังขึ้นด้านหลัง "มันช่างมหัศจรรย์จริงๆ...มหัศจรรย์มาก"
ทุกคนหันไปมองเป็นตาเดียวกัน เห็นท่านสุพจน์ยืนตบมืออยู่กับลูกน้องและวิฑิต ธณพกับเปาขยับตัวเตรียมพร้อม คุณจั๊กจั่นรู้งานรีบออดอ้อนถามไถ่ท่านสุพจน์ว่าสบายดีหรือเปล่า
"โธ่...คุณจั๊กจั่น ผมจะไปสบายดีได้อย่างไร ในเมื่อเลือกตั้งครั้งนี้มีคู่แข่งเป็นถึงคุณใหญ่ รัตตภาคย์ ที่มีผู้สนับสนุน ระดับท่านวิโรจน์...โอ้ว...ศึกครั้งนี้หนักหนาจริงๆ"
"ท่านสุพจน์ก็พูดเกินไป...จริงไหมคุณใหญ่" ท่านวิโรจน์รีบออกตัว
"ครับ...ระดับท่านสุพจน์แล้ว สุดยอดขนาดไหนคงต้องถามลูกชายของท่าน...ว่าไง...ชานนท์"
เจอไม้นี้เข้า ท่านสุพจน์ฉุนขาด ปฏิเสธเสียงสั่นว่าตนเองไม่มีลูกชาย ที่เคยมีมันก็ตายไปแล้ว แล้วขอตัวกลับดื้อๆ ชานนท์หน้าเสีย ส่วนคุณใหญ่แอบยิ้มสะใจ...
ท่านสุพจน์โกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงกลับมายังที่จอดรถ หันไปกำชับลูกน้องกับวิฑิตว่าจะทำอย่างไรก็ได้ ขอเพียงให้ ไอ้ใหญ่ย่อยยับ วิฑิตยิ้มเจ้าเล่ห์ยินดีจัดให้ตามสั่ง
ooooooo
คุณระเบียบเห็นแป้งร่ำยังไม่ค่อยจะหายดี เลยวานอามุ่ยต้มซุปไก่แบบตุ๋นยาจีนให้แป้งร่ำดื่มหน่อย อามุ่ยโวยลั่นว่าตนเองจะต้มเป็นได้อย่างไร เวลาอยู่ บ้านที่เซี่ยงไฮ้ เธอเป็นคุณหนูไม่ใช่คนรับใช้
"เออ...จริง...เฮ่อ...แล้วใครจะต้มเป็นล่ะเนี่ย" คุณระเบียบบ่นอย่างอ่อนใจ
เปายืนฟังอยู่อีกมุมหนึ่ง รีบผลุนผลันไปตลาดซื้อโครงไก่กับผักสดมาตุ๋นซุปไก่ให้แป้งร่ำ ต้มตั้งแต่สายยันค่ำซุปถึงได้ที่ เปาค่อยๆเทใส่กระติก วานระบือเอาไปให้แป้งร่ำที
"เฮ้ย...อาจารย์มันอย่างไรกันเนี่ย เดี๋ยวรัก...เดี๋ยวไม่รัก แต่แอบมาต้มซุปให้เขาทั้งวันเนี่ยนะ สรุปว่าอาจารย์ บ้าหรือเปล่า"
"เอาไปให้คุณแป้งร่ำ บอกว่าแกซื้อมา อย่าพูดมาก" เปาสั่งเสียงเข้ม
ระบือขัดไม่ได้ จำใจเอากระติกใส่ซุปไปส่งให้แป้งร่ำถึงมือ แป้งร่ำขอบใจระบือที่มีน้ำใจซื้อมาฝาก แต่เธอกินอะไรไม่ลง บอกให้ระบือเก็บไว้กินเอง ระบือเผลอหลุดปากบอกว่า น้ำซุปกระติกนี้เปาทำเองกับมือ แป้งร่ำดีใจมาก คว้ากระติกมากอดวิ่งไปหาเปาทันที
สักพัก แป้งร่ำเจอเปานั่งอยู่ที่มุมโปรดของเขา ขอบอก ขอบใจเขาเป็นการใหญ่ เปาทำเป็นไม่รู้เรื่องว่าขอบใจเรื่องอะไร ลุกขึ้นจะเดินหนี แป้งร่ำคว้าข้อมือไว้
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ไม่ว่าจะเกิดอะไรก็ตาม ฉันก็จะรักและรอเธอตลอดไปนะเปา"
เปาอยากดึงแป้งร่ำมากอดใจแทบขาด แต่ต้องฝืนมองสบตาเธอด้วยสายตาเย็นชา ค่อยๆดึงมือออกเดินจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ แป้งร่ำน้ำตาคลอ ตะโกนย้ำอีกว่าจะรักและรอเขาอยู่เสมอ แล้วทรุดฮวบลงกองกับพื้น ร้องไห้อย่างน่าสงสาร
ooooooo
คุณใหญ่เริ่มออกพบปะและแนะนำตัวเองกับพวกชาวบ้าน โดยมีเปากับธณพและบอดี้การ์ดอีกสามคนอารักขาไปตลอดทาง หน้าตาที่หล่อเหลาบวกกับการพูดจาอ่อนน้อมถ่อมตนของคุณใหญ่โกยคะแนน เสียงจากชาวบ้านได้หลายกระบุง เป็นที่ปลาบปลื้ม ของทั้งท่านวิโรจน์และคุณจั๊กจั่นอย่างมาก
ขณะที่คุณใหญ่กำลังปลื้มกับเรตติ้งที่ดีวันดีคืนของตัวเองก็ต้องมีเรื่องทำให้ขุ่นข้องหมองใจเมื่อชานนท์มาทวงถามเรื่องแป้งร่ำ เปายืนลุ้นอยู่ด้วยใจระทึกว่าคุณใหญ่จะหาทางออกอย่างไร
คุณใหญ่ทำทีนิ่งคิด ทั้งๆที่วางแผนเรื่องนี้ไว้แล้ว "นนท์... พี่จะยกแป้งร่ำให้นนท์ แต่...แป้งร่ำเป็นผู้หญิงของพี่ การที่พี่ จะยกแป้งร่ำให้นนท์โดยแลกกับการไม่ลงสมัครครั้งนี้...แค่นั้นมันคงไม่พอ"
"พี่ใหญ่ต้องการให้ผมทำอะไรให้อีกหรือครับ"
"ไม่หรอก...นนท์ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ขายหุ้นทั้งหมดที่นนท์มีอยู่ในบริษัทคุณพ่อนนท์ให้พี่...เท่านั้นเอง...พี่ยินดีซื้อเต็มราคานะนนท์"
ชานนท์ถึงกับอึ้ง เช่นเดียวกับธณพ ขณะที่เปากล้ำกลืนความเกลียดชังคุณใหญ่อย่างสุดๆ...
พอได้อยู่ตามลำพังกับคุณใหญ่ ธณพรวบรวมความกล้า ถามเขาว่าต้องการจะซื้อหุ้นจากชานนท์จริงๆหรือ คุณใหญ่ยิ้มๆ ที่เขาตั้งเงื่อนไขนี้ขึ้นมาเพราะรู้ดีว่าชานนท์ไม่บ้าพอจะยอมขายหุ้นบริษัทพ่อตัวเองให้เขา และนั่นก็หมายความว่า เขาไม่มี ทางเสียแป้งร่ำให้ชานนท์แน่นอน...
ในเวลาเดียวกัน ศจีถือถุงช็อปปิ้งกลับบ้านอย่างสบายอารมณ์ กานดาหมั่นไส้ปราดเข้ามาขวาง ถามว่าเอาเงินที่ไหนไปซื้อของพวกนี้ ศจียิ้มเยาะ ย้อนถามว่าแน่ใจแล้วหรือว่าจะทนฟังคำตอบได้
"เอ...แต่ศจีว่าอย่าดีกว่า เพราะถ้าคุณดารู้ว่าศจีได้เงินมาจากไหน คุณดาอาจจะช็อกเป็นลมหัวฟาด"
ศจีหัวร่อร่าเดินสะดิ้งออกไป กานดาได้แต่มองตามเจ็บใจ...ครู่ต่อมา ศจีชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นคุณหญิงเดินมาอย่างรีบๆ ร้องทักทายอย่างอารมณ์ดีว่าดึกแล้วคุณหญิงจะออกไปไหนอีกหรือ
"ลืมของไว้ที่ร้านน่ะสิ" คุณหญิงตอบอย่างเสียไม่ได้
"อุ๊ยตาย...ของอะไรคะ ท่าทางจะสำคัญมาก"
คุณหญิงทำเสียงดุเป็นเชิงปราม ศจีรู้ตัวรีบขอโทษ มองตามคุณหญิงที่รีบร้อนออกไป
"ชิ...ดุยังกะหมา...ดี...ออกไปดึกๆอย่างนี้ขอให้โดนฉุด...โดนฉุด...ใช่แล้ว" ศจียิ้มอย่างชั่วร้าย ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา เหลียวซ้ายมองขวา เห็นปลอดคนรีบโทร.หาวิฑิต
ooooooo
ไม่นานนัก คุณหญิงมาถึงร้านกาแฟ หยิบกล่องพลาสติกใสที่เธอสั่งทำพิเศษเพื่อใส่ดอกไม้ที่เปาให้ ซึ่งตอนนี้กลายเป็นดอกไม้แห้งขึ้นมากอดอย่างหวงแหน ล็อกประตูร้านแล้วเดินกลับมาที่รถ เธอยังไม่ทันจะขึ้นรถ มีมือใครบางคนล็อกเธอจากด้านหลังเอายาสลบโปะ อึดใจเดียว คุณหญิงก็หมดสติ...
ชานนท์นั่งจิบเหล้าหน้าเครียดครุ่นคิดถึงเรื่องที่คุยกับคุณใหญ่อยู่ในผับ ธณพเข้ามาเห็นชานนท์นั่งกุมขมับ เดินมานั่งข้างๆก่อนจะหันไปสั่งเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ ชานนท์ หันมาเห็นธณพทักว่าชอบมาที่นี่เหมือนกันหรือ ธณพจะมาแค่เวลาเหนื่อยหรือเครียดเท่านั้น ชานนท์พยักหน้ารับรู้ แล้วทำหน้าเซ็งต่อ
ธณพมองอย่างเข้าใจ "ใจเย็นๆนะครับ"
"ผมรักคุณแป้งร่ำจริงๆ...มันจะบ้าไหม...คุณณพ ถ้าเราจะยอมทำทุกอย่างเพื่อคนที่เรารัก"
"ไม่หรอก...เป็นผม...ผมก็ทำ" ธณพใจลอยไปถึงคุณหญิง
"จริงเหรอ...ขอบคุณมากนะคุณณพ...แก้วนี้ผมขอเลี้ยงนะ แล้วเจอกันครับ"
ชานนท์วางเงินบนเคาน์เตอร์ แล้วผลุนผลันออกไป ธณพหันมองตามชานนท์จนลับสายตา เลยไม่ทันเห็นศจีแอบใส่ยาลงในแก้วเครื่องดื่มของเขา แล้วร้องทักทายขึ้นว่า "เจอกันอีกแล้วนะคะคุณณพ"
ธณพหันขวับมองศจี ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบอย่างไม่สนใจ ศจียิ้มสะใจ...
ฝ่ายชานนท์ตรงมาหาคุณใหญ่ที่บ้านรัตตภาคย์ทันที เปาเห็นสีหน้าท่าทางของชานนท์พอจะเดาออกว่าเขามาที่นี่ ทำไม เป็นจริงอย่างที่เปาคาด ชานนท์ตัดสินใจรับข้อเสนอของคุณใหญ่ ยินดีขายหุ้นในบริษัทของพ่อตัวเองให้กับคุณใหญ่ เพื่อแลกกับการได้ตัวแป้งร่ำ
เปายืนพิงประตูห้องทำงานคุณใหญ่ ได้ยินทุกคำพูดในห้อง ค่อยๆทรุดลงนั่งกับพื้นรู้สึกเหมือนโดนกระชากหัวใจออกจากร่าง สักพักจึงยันตัวลุกขึ้นเดินกลับห้องพักตัวเองอย่างหมดอาลัยตายอยาก ตรงไปหยิบกล่องใส่ผ้าเช็ดหน้าแสนรักแสนหวงมาเปิดดู เห็นผ้าเช็ดหน้าทั้งสองผืนอยู่คู่กัน
เขาคว้าผ้าเช็ดหน้าผืนสวยของ ด.ญ.แป้งร่ำขึ้นมาลูบด้วยความรัก แล้ววางกลับที่เดิมปิดฝากล่องกอดมันไว้แนบอก รู้ดีว่าความหวังที่จะได้อยู่กับแป้งร่ำเลือนรางออกไปทุกที
ooooooo
คุณหญิงนอนอยู่บนเตียงในโรงแรมม่านรูด รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมองไปรอบๆ แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นคนร้ายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้า เธอถอยกรูด ร้องลั่นว่าอย่าทำอะไรเธอ จังหวะนั้นประตูห้องพักเปิดออกคนร้ายอีกคนหนึ่งประคองธณพซึ่งอยู่ในอาการเมายาเข้ามา คุณหญิงตกตะลึงว่านี่มันเรื่องอะไรกัน
"เฮ้อ...ฉันล่ะอิจฉาแกจริงๆว่ะ...อ่ะ ขอให้มีความสุขให้เต็มคราบเว้ยเพื่อน"
คนร้ายพูดจบผลักธณพหัวทิ่มไปทับคุณหญิงที่อยู่บนเตียง ธณพมองหน้าคุณหญิงเป็นภาพเบลอๆแต่ด้วยฤทธิ์ยาทำให้ไม่มีสติ พร่ำเพ้อว่ารักคุณหญิงมากเพียงใด คุณหญิงผลักธณพออกแล้วลุกหนี แต่คนร้ายคว้าตัวไว้ ฟาดเปรี้ยงจนล้มคว่ำแล้วช่วยกันจับเธอไว้ คุณหญิงดิ้นรนสุดชีวิต
ธณพเดินตุปัดตุเป๋เข้ามาหา "ผมรักคุณ"
"ไม่...ฉันไม่ได้รักคุณ ปล่อยฉัน...ฉันไม่ได้รักคุณ...ฉันรักเปา...ฉันรักเปาคนเดียวได้ยินไหม"
ธณพฉุนกึกตะโกนลั่นว่าเธอต้องรักเขา แล้วโถมทับร่างคุณหญิงที่กรีดร้องสุดเสียง...
ศจีโดดตีมือกับวิฑิตด้วยความสะใจที่เรื่องคุณหญิงเป็นไปตามแผน ก่อนจะแบมือขอเงิน วิฑิตหยิบซองเงินปึกใหญ่ ยื่นให้ ศจีตาวาวชักอยากจะรู้จักเจ้านายใหม่แสนใจดีของวิฑิตว่าเป็นใคร
"ไม่ต้องรู้น่ะดีแล้ว มันแก่ เหี่ยว สู้พี่วิฑิตฟิตเปรี๊ยะไม่ได้หรอกจ้ะ...ศจีมีหน้าที่ร่วมมือกับพี่ถล่มไอ้ใหญ่ให้แหลกเท่านั้นก็พอ รับรองพี่จะหาเงินให้ศจีจนใช้ไม่ทันเลย" วิฑิตคุยโว
ศจีแค่หลอกใช้วิฑิตเท่านั้น เป้าหมายที่แท้จริงของเธออยู่ที่เจ้านายใหม่ใจดีคนนั้นต่างหาก
ooooooo
คุณหญิงตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้นเห็นธณพนอนอยู่ข้างกาย ทะลึ่งพรวดจะลุกหนี แต่เจ็บเนื้อเจ็บตัวไปหมดจนต้องทรุดลงฟุบหน้าร้องไห้ ธณพได้ยินเสียงสะอึกสะอื้น รู้สึกตัวลืมตาขึ้นมอง เห็นคุณหญิงร้องไห้อยู่ข้างๆ ตกใจถามว่าเกิดอะไรขึ้น คุณหญิงรวบรวมแรงเท่าที่มีตบหน้าเขาแทนคำตอบ
"จำไว้นะ...ฉันไม่เคยรักคุณแล้วก็ไม่มีวันที่จะรัก ชีวิตนี้ มีคนคนเดียวที่ฉันรักแล้วก็จะรักตลอดไปก็คือเปา...อย่าคิดว่าทำแบบนี้แล้วจะทำให้ฉันหยุดรักเปาได้...ไม่มีวัน" คุณหญิงสีหน้าเด็ดเดี่ยว
ธณพยังไม่ทันจะพูดอะไร คุณหญิงตบหน้าเขาอีกหนึ่งที แล้วกำชับเสียงเฉียบว่าอย่าให้พี่ใหญ่ เปาหรือใครก็ตามรู้เรื่องนี้เด็ดขาด เธอจะถือเสียว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ธณพนิ่งอึ้ง สับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้น...
ครู่ต่อมา คุณหญิงออกจากโรงแรม เดินเรื่อยเปื่อยจนมาถึงริมน้ำ ทรุดลงนั่งอย่างหมดเรี่ยวแรง ก่อนจะโทร.เรียกเปาให้มารับกลับบ้าน...
คุณใหญ่เรียกแป้งร่ำมาพบที่ห้องทำงานเพื่อจะบอกเรื่องชานนท์ แต่พอเห็นหน้าเธอแล้วกลับพูดไม่ออก ที่รับปากกับชานนท์ว่าจะยกแป้งร่ำให้ เพื่อแลกกับหุ้นในบริษัทของท่านสุพจน์ คุณใหญ่นึกอยากจะเบี้ยวสัญญาขึ้นมาตงิดๆ
ครั้นจะถามแป้งร่ำว่ารู้สึกอย่างไรกับเขาก็ไม่กล้าถาม กลับเฉไฉถามว่าสบายดีหรือเปล่า แป้งร่ำงงๆที่เขาเรียกมาพบเพื่อถามแค่นี้เองหรือ แต่ก็ตอบว่าสบายดี
"ก็...ไม่มีอะไร แค่รู้ว่าแป้งอยู่อย่างสบาย ก็โอเคแล้ว...ฉันจะทำงานต่อแล้ว"
คุณใหญ่ตัดบทหน้าตาเฉย แป้งร่ำออกจากห้องทำงานคุณใหญ่แบบยังงงไม่หาย พอเดินพ้นมุมห้องต้องชะงัก เห็นเปาประคองคุณหญิงเข้ามา แป้งร่ำรีบหลบมุม
"ขอบใจมากเปา ส่งฉันแค่นี้ล่ะ...ฉันไม่อยากให้ใครเห็น"
"บอกผมได้ไหมครับว่ามันเกิดอะไรขึ้น"
"ไม่มีอะไร...ไม่มีอะไรเกิดขึ้น" คุณหญิงมองหน้าเปาน้ำตาคลอ ผละจากไป
แป้งร่ำยืนพิงผนังห้อง น้ำตาซึมเสียใจกับภาพที่เห็น คุณเล็กเดินมาจากอีกด้านหนึ่งจึงไม่เห็นเปา ร้องเรียกแป้งร่ำลั่น หญิงสาวรีบปาดน้ำตา เกรงเปาจะรู้ว่าเธออยู่ตรงนี้ คว้าข้อมือคุณเล็กชวนไปคุยที่อื่น
"เอ้า...ทำไมล่ะ...แล้วนี่เป็นอะไร อะไรเข้าตา ตาแดงเชียว"
เปาได้ยินเสียงคุณเล็ก รู้ว่าแป้งร่ำต้องเห็นภาพระหว่างตัวเขากับคุณหญิง เศร้าใจมาก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น