ตอนที่ 17
ไม่นานนัก ระบือตามมาเจอเปากำลังซ้อมกระสอบทรายอยู่หลังบ้าน ไม่พูดพล่ามตรงเข้าชกหน้าเต็มๆ เปาเซเสียหลัก ระบือตามเข้าไปจะซ้ำ แต่คราวนี้เปา ตั้งหลักได้โยกหลบหมัดของระบือแต่ไม่ตอบโต้ ระบือจั่วลมไปพลางปากก็ด่าเปาอุตลุด เปาชักรำคาญผลักระบือกระเด็น สั่งให้พอได้แล้ว
"เอ็งน่ะสิพอได้แล้ว จะทำร้ายหัวใจคุณแป้งร่ำไปถึงไหน คุณแป้งร่ำคนเดียวยังไม่พอ นี่เอ็งยังกล้าทำคุณหญิงท้องอีกหรือ ...ไอ้เลว" ระบือปรี่เข้าหาเปาอีก แต่เสียงคุณระเบียบตะโกนห้ามดังขึ้นเสียก่อน
"หยุดเดี๋ยวนี้...ไอ้บือ...แกพูดอะไรของแก...เปาไม่ได้ เป็นอย่างที่แกคิด"
คุณระเบียบขอคุยกับเปาเพียงลำพัง ทิ้งให้ระบือยืนงงอยู่ตรงนั้น ครู่ต่อมาคุณระเบียบเดินตามเปาเข้ามาในห้องพักของเขา ถามว่าแน่ใจแล้วหรือว่าจะตอบแทนบุญคุณคุณใหญ่ด้วยการแต่งงานกับคุณหญิง
"ครับ...ผมแน่ใจ...ว่านั่นคือการตอบแทน" เปาแอบร้ายขึ้นมาวูบหนึ่ง ก่อนจะปรับสีหน้าเป็นปกติ
"เอาเถอะเปา...ชีวิตมันเป็นของเธอ แต่ต้องคิดให้ดีนะว่า ต่อจากนี้ไปเธอจะต้องรับผิดชอบชีวิตคนอีกสองคน...นั่นก็คือคุณหญิงและก็...ลูกในท้อง" คุณระเบียบลอบสังเกตเปาอยู่ แต่เห็นไม่มีอะไรผิดปกติ...
ธณพมาดักรอพบคุณหญิงแถวมุมปลอดคน แต่เธอไม่ต้องการคุยด้วย และไม่อยากฟังคำแก้ตัวใดๆของเขา เท่าที่ เธอให้โอกาสเขามีชีวิตอยู่ต่อไปก็เกินพอแล้ว อย่ามายุ่งกับเธออีกเด็ดขาด แล้วผละจากไปอย่างไม่ไยดี ปล่อยให้ธณพยืนมองตามตาละห้อย ศจีแอบมองอยู่ตลอด ยิ้มสะใจ...
คุณเล็กกลับจากแข่งรถ รู้ข่าวพี่สาวจะแต่งงานกับเปา โผกอดเธอด้วยความดีใจ ยินดีกับพี่สาวที่จะได้แต่งงานกับคนที่ตัวเองรัก แล้วหันไปถามพี่ใหญ่ว่างานแต่งจะมีเมื่อไหร่ ได้ความว่าเร็วที่สุด
ooooooo
งานแต่งงานของคุณหญิงกับเปาใกล้เข้ามาทุกขณะ ระหว่างรอความพร้อม คุณใหญ่พยายามให้ทั้งคู่ ออกไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด แต่แทนที่ทั้งคู่จะใกล้ชิดสนิทสนมกันมากขึ้น กลับดูห่างเหินกันกว่าเมื่อก่อนเสียอีก คุณหญิงรู้สึกผิดและแอบเศร้าอยู่ตลอดเพราะคิดว่าเปาถูกบังคับให้มาแต่งงานกับตน...
บ่ายวันนี้ แป้งร่ำถูกตามตัวลงมาพบกับชานนท์ เธอไม่อยากเจอใคร เพราะกำลังเศร้าใจที่คนรักของเธอกำลังจะกลายเป็นของคนอื่น แต่ขัดคุณใหญ่ไม่ได้ จำใจลงมาพบชานนท์แบบไร้วิญญาณ คุณใหญ่เหน็บว่าเป็นอะไร ทำหน้ายังกับมีใครตาย แป้งร่ำมองหน้าคุณใหญ่อย่างตัดพ้อ
"ไม่สบายหรือเปล่าครับ...ไปหาหมอไหม" ชานนท์ถามด้วยความเป็นห่วง
"นนท์...อย่าตื่นเต้น...เขาไม่เป็นอะไรหรอก...ว่าแต่ นนท์เถอะ...ไหนว่ามีธุระจะคุย...ว่ามาสิ"
ชานนท์ไม่อ้อมค้อม ในเมื่อคุณใหญ่กรุณายกแป้งร่ำให้เขาแล้ว เขาจึงอยากจะทำให้ถูกต้อง ตั้งใจจะจัดงานแต่งงานกับแป้งร่ำให้เป็นเรื่องเป็นราว เป็นแค่งานเล็กๆก็ได้ คุณใหญ่เสียงเขียวขึ้นมาทันที ขอให้ชานนท์รอไปก่อน อ้างว่างานแต่งของคุณหญิงยังไม่ทันจะเรียบร้อยแล้วขอตัวไปทำงานต่อ ลุกหนีไปหน้าตาเฉย ทิ้งชานนท์นั่งใบ้กินอยู่กับแป้งร่ำ
"ผมต้องขอโทษคุณแป้งด้วยที่พูดเร่งรัดเรื่องงานแต่ง..."
แป้งร่ำไม่รอให้ชานนท์พูดจบสวนขึ้นทันทีว่า "ไม่ เป็นไรค่ะ...แป้งไม่ได้คิดอะไร"
"หมายถึง ไม่ได้คิดจะแต่งงานกับผมด้วยหรือเปล่าครับ" ชานนท์พูดดักคอ ก่อนจะยิ้มให้ "ผมเข้าใจดี...แต่วันนี้...คุณแป้งอาจจะยังไม่มีใจกับผม...แต่ผมจะพยายาม...สักวันหนึ่ง ผมจะทำให้คุณแป้งเต็มใจแต่งงานกับผมให้ได้" ชานนท์คว้ามือแป้งร่ำมากุมไว้ "ให้โอกาสผมนะครับ"
แป้งร่ำมองเขาอย่างเห็นใจ จังหวะนั้นเสียงคุณหญิงร้องทักทายชานนท์ดังขึ้น ทั้งสองคนสะดุ้งหันไปมองตามเสียงเห็นคุณหญิงยืนอยู่กับเปา แป้งร่ำรีบดึงมือออก เปามองแป้งร่ำแวบหนึ่งอย่างหึงหวง ชานนท์ถามคุณหญิงว่าไปไหนกันมา
"เอ่อ...พี่ใหญ่ให้เปาพาหญิงออกไปกินข้าวข้างนอกค่ะ"
"เปา...วันหลังชวนบ้างนะ ถ้าเราได้ไปกินด้วยกันสี่คนก็คงจะยิ่งดี...จริงไหม"
แป้งร่ำทนดูคนรักของตัวเองอยู่กับหญิงอื่นไม่ไหว เกรงจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ ขอตัวขึ้นห้อง...
คุณหญิงทนอึดอัดไม่ไหว ตัดสินใจบอกเปาว่าเขาไม่จำเป็นต้องแต่งงานกับเธอก็ได้ ถ้ามันทำให้เขาลำบากใจ เธอจะบอกพี่ใหญ่เอง เปายกนิ้วแตะริมฝีปากคุณหญิง ปลอบว่าอย่าคิดมาก เขาไม่ลำบากใจสักนิด กลับเต็มใจด้วยซ้ำที่จะได้ แต่งงานกับเธอ คุณหญิงยิ้มแฉ่งดีใจที่ได้รู้ว่าเปาไม่ได้ถูกบังคับ...
อามุ่ยมัวแต่ใจลอยคิดเรื่องเปา เดินชนคุณเล็กโครม ตะกร้าใส่กับข้าวสดในมือเธอกระเด็น แต่คราวนี้เธอกลับไม่ด่าว่าเขาสักคำ ก้มเก็บข้าวของอย่างเซ็งๆ คุณเล็กงงมากว่าเกิดอะไรขึ้น
"อ๋อ...นึกออกแล้ว...อกหัก...อาเปาของลื้อกำลังจะแต่งงานกับพี่หญิง อาหมวยนรกก็เลยเก๊กซิม...โถ...น่าสงสาร อุตส่าห์หอบผ้าหอบผ่อนตามมาตื๊อถึงเมืองไทย แต่สุดท้ายก็ต้องเก๊กซิม...แงๆๆ"
อามุ่ยตาเขียว คว่ำตะกร้าผักใส่หัวคุณเล็ก แล้วจ้ำอ้าว ตรงไปหาเปาที่ห้องพัก โผกอดเขาร้องไห้โฮคร่ำครวญว่าทำใจไม่ได้ที่ต้องเห็นเขาแต่งงานกับคุณหญิง เปาปลอบใจว่าถึงอย่างไรอามุ่ยก็ไม่มีทางมีความสุข ถ้าต้องอยู่กับคนอย่างเขา อามุ่ยไม่สน ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆเขาตลอดไป เธอก็พอใจแล้ว...
ดึกมากแล้วแต่แป้งร่ำนอนไม่หลับ มานั่งใจลอยอยู่ตรงมุมโปรดของเปา คิดถึงตอนหัวค่ำที่คุณหญิงเข้ามาขอร้องให้ เธอช่วยเป็นเพื่อนเจ้าสาว แป้งร่ำต้องกล้ำกลืนฝืนใจรับปาก จังหวะนั้น เปาเดินเข้ามาพอดีเห็นแป้งร่ำนั่งอยู่ก่อนแล้ว ขยับจะเดินกลับ แป้งร่ำร้องเรียกไว้
"เดี๋ยว...งานแต่งงานของเธอ ฉันคงไม่มีของขวัญอะไรจะให้...นอกจากสิ่งนี้" แป้งร่ำแกะสายสิญจน์ที่เปาผูกให้ตอนติดเกาะด้วยกันออกจากข้อมือ เอามายื่นให้ แล้วอวยพรให้เขาโชคดี
ooooooo
ในที่สุดก็ถึงวันแต่งงานของคุณหญิงกับเปา งานฉลองสมรสมีขึ้นที่โรงแรมหรู โดยมีท่านวิโรจน์เป็นประธานกล่าวอวยพรให้คู่บ่าวสาวบนเวทีแล้วชวนทุกคนดื่มฉลอง เสียงไชโยดังเกรียว พิธีกรเชียร์ให้เจ้าบ่าวหอมแก้มเจ้าสาว เปาเหลือบมองแป้งร่ำแต่เธอเบือนหน้าหนี คุณใหญ่พยักพเยิดให้เปาหอมแก้มคุณหญิง
เปาทำตามสั่ง แป้งร่ำทนเห็นภาพบาดใจไม่ไหวต้องเมินหน้าหนี มีเสียงเชียร์ให้เจ้าสาวหอมคืนบ้าง คุณหญิงเอียงอายก่อนจะหอมแก้มเปาตอบ งานเลี้ยงเป็นไปอย่างราบรื่นเป็นที่พอใจของคุณใหญ่...
ได้ฤกษ์ส่งตัว มีเพียงคุณใหญ่เท่านั้นที่มาส่งตัวเจ้าสาวเข้าห้องหอ เขาสั่งเปาดูแลน้องสาวของเขาให้ดีๆแล้วปล่อยคู่บ่าวสาวอยู่กันลำพัง ทั้งคู่มองหน้ากันครู่หนึ่ง
"ผมจะนอนที่โซฟา มีอะไรก็เรียกได้ตลอดนะครับ"
เปาเดินไปหยิบหมอนบนเตียงนอนมาหนึ่งใบ เอาไปวางที่โซฟา คุณหญิงได้แต่ยืนอึ้งพูดไม่ออก...
แป้งร่ำกลับจากงานฉลองสมรสคุณหญิงกับเปาอย่างปวดร้าวใจ นึกถึงภาพที่ทั้งคู่ยืนเคียงกันในงานแล้ว ฟุบหน้าลงร้องไห้ราวกับจะขาดใจ คุณระเบียบแอบมอง ถอนใจ หนักใจ
ooooooo
เช้าวันใหม่ คุณใหญ่กับแป้งร่ำ คุณเล็ก กานดาและศจีนั่งพร้อมหน้าพร้อมตาอยู่ที่โต๊ะอาหาร พอคู่ แต่งงานใหม่เดินเข้ามา คุณเล็กร้องทักทายเปาสีหน้ายิ้มแย้ม
"ไงครับ...พี่เขย"
แป้งร่ำฟังแล้วช้ำใจ ต้องหันมองไปทางอื่น เอื้อยยกอาหารเช้ามาวางตรงหน้า คุณหญิงได้กลิ่นก็ลุกพรวดพราดไปอาเจียน เปารีบตามไปลูบหลังอย่างไม่รังเกียจ กานดากับศจีจ้องคุณหญิงตาวาว คุณเล็กกำลังจะหันไปถามแป้งร่ำว่าพี่หญิงเป็นอะไรไป แต่แป้งร่ำทนดูไม่ได้รีบขอตัว ลุกหนีไปเสียก่อน...
กานดาเห็นอาการของหลานสาวแล้ว ถึงบางอ้อว่าทำไมต้องรีบร้อนแต่งงาน โทษว่าทั้งหมดนี่เป็นแผนของเปาที่คิดจะจับคุณหญิง หวังฮุบมรดกของรัตตภาคย์ ศจีเหน็บว่าดูละครมากไปหรือเปล่า
"หมายความว่าอย่างไร"
"ก็หมายความว่าเรื่องของคุณหญิงน่ะ มันอาจจะมีอะไรที่ลึกลับซับซ้อนมากกว่านั้น...ไม่ใช่น้ำเน่าบ้องตื้นแบบละครที่คุณดาชอบดูก็ได้...เข้าใจไหม" ศจีเดินหัวเราะร่วนออกไป กานดามองตามงงๆ...
สายมากแล้ว ธณพยังไม่โผล่หน้ามาให้คุณใหญ่เห็น ชานนท์โทร.ไปตามก็ติดต่อไม่ได้ คุณใหญ่หงุดหงิดโวยลั่นว่าพรุ่งนี้เขาต้องลงพื้นที่หาเสียงแล้วใครจะประสานงานให้ ชานนท์ อาสาจะจัดการเรื่องนี้เอง
"แล้วเรื่องความปลอดภัยล่ะ...ณพนะณพ...ไม่เอาไหนเลยจริงๆ"
คุณใหญ่บ่นอุบอย่างหัวเสีย แล้วนึกถึงเปาขึ้นมาได้ เขาจะยกหน้าที่นี้รวมทั้งการดูแลเรื่องความปลอดภัยให้เปาทำแทนธณพ ชานนท์รู้สึกได้ว่าคุณใหญ่ไว้วางใจเปามากกว่าเขา...
อีกมุมหนึ่งของบ้านรัตตภาคย์ คุณหญิงกำลังนั่งบ่นกับแป้งร่ำอย่างปลงๆว่าไม่รู้ว่าชาติที่แล้วเธอไปทำบาปทำกรรมอะไรไว้ ชาตินี้ถึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ แป้งร่ำปลอบว่า ชีวิตคนเราย่อมมีสุขมีทุกข์ปนกันทั้งนั้น คุณหญิงชื่นชมแป้งร่ำที่ยิ้มสู้ได้กับทุกเรื่อง เธอไม่เคยเห็นแป้งร่ำท้อแท้หรืออ่อนแอเลย
"ใครบอกคะ...แป้งแค่ไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็น แต่แอบไปนอนร้องไห้ในห้องคนเดียวต่างหากล่ะ"
คุณหญิงมองหน้าแป้งร่ำว่าพูดจริงหรือล้อเล่น แต่เห็นเธอยิ้มๆเลยไม่ติดใจอะไร เปาแอบฟังอยู่ไม่ห่าง สงสารแป้งร่ำมาก จังหวะนั้น คุณเล็กเข้ามาตบไหล่เปา ร้องทักทายเสียงลั่น
"เอ๊ย...พี่เขย...มายืนซุ่มอยู่ตรงนี้ทำไม...ไป...ไปนั่งคุยกันหน่อย"
สองสาวหันมองเป็นตาเดียวกัน เปากับแป้งร่ำทำหน้าไม่ถูกเมื่อต้องมานั่งร่วมวงกัน
คุณเล็กพูดยิ้มๆว่า "เฮ่อ...ไม่นึกเหมือนกันนะว่า ผู้ชายคนนั้น ก็คือนายเปาของเรานี่เอง"
คุณหญิงเสียงเขียวทันที "ผู้ชายอะไรของเธอ"
"ของพี่หญิงต่างหาก...เอ้า ลืมแล้วหรือที่เราเคยคุยกันว่า พี่หญิงจะยอมใจอ่อนกับผู้ชายที่พี่หญิงรักมากเท่านั้น... โธ่...รู้ตัวไหมเนี่ยว่าโชคร้ายเสียแล้วครับ...พี่เปา" คุณเล็กยิ้มอารมณ์ดี
เปาเหลือบมองแป้งร่ำ แต่เธอทำเมิน คุณหญิงชักเขิน รีบไล่คุณเล็กไปไกลๆ แล้วหันมาส่งสายตาเป็นเชิงขอโทษเปาแทนน้องชาย แป้งร่ำมองภาพนั้นแล้วยิ่งช้ำใจ...
ค่ำวันเดียวกัน ชานนท์แวะไปดื่มเหล้าที่ผับร้านเดิม เจอธณพนั่งดื่มจนเมามายอยู่คนเดียว เลยเดินมานั่งข้างๆเตือนว่าพรุ่งนี้คุณใหญ่จะลงพื้นที่ แล้วธณพอาการแบบนี้จะไปไหวหรือ
"ไม่มีผมสักคน ก็คงไม่เป็นอะไร...ผมมันไม่สำคัญ ผมมันก็แค่ไอ้หมาหัวเน่า" ธณพพูดขาดคำ ก็ฟุบลงกับเคาน์เตอร์บาร์เมาหลับ...
แป้งร่ำสับสนไม่เข้าใจว่าทำไมบางครั้งที่เจอเปา เขาทำเย็นชาใส่เหมือนไม่แคร์ความรู้สึกของเธอ แต่บางครั้งเขากลับถามไถ่เหมือนยังมีเยื่อใย คืนนี้ก็เช่นกัน แป้งร่ำเดินสวนกับเปาตอนมาเอาน้ำร้อน เขาดูเป็นห่วงเป็นใยเธอมาก แป้งร่ำไม่รู้ว่าหัวใจที่บอบช้ำของตัวเองจะทนรับสภาพแบบนี้ได้อีกนานแค่ไหน
ooooooo
คุณใหญ่กับคณะออกพบปะชาวบ้านแต่เช้า โดยมีเปาตามประกบพร้อมบอดี้การ์ดอีกสองคน ครั้งนี้ เปาไม่ได้ดูเป็นหน่วยอารักขาอย่างเคย แต่ดูเหมือนเป็น คนสนิทของคุณใหญ่มากกว่า จังหวะหนึ่ง มีคุณยายแก่ๆเข้ามาทักคุณใหญ่ว่า นสพ.ลงข่าวว่าเขามีเมียสองคนไม่ใช่หรือ ทำไมวันนี้ไม่พามาช่วยหาเสียง
"ไม่ใช่หรอกครับคุณยาย...เขาคงแหย่เล่น"
"แน่นะ...ไม่เจ้าชู้จริงนะ พวกเราเกลียดคนเจ้าชู้นะ...จริงไหมพวกเรา"
ชาวบ้านแถวนั้นต่างเฮรับลูกกันเกรียว คุณใหญ่หน้าเจื่อน ขณะที่เปาแอบสะใจ...
ทันทีที่ท่านวิโรจน์รู้เรื่องที่ชาวบ้านพูดถึงผู้หญิงของคุณใหญ่ เขาสั่งให้คุณใหญ่รีบเคลียร์เรื่องนี้โดยเร็วที่สุด ขืนปล่อยเอาไว้ ย่อมไม่เป็นผลดีกับพวกเราแน่ๆ
"กะอีแค่ผู้หญิง...จะหาใหม่เมื่อไหร่ก็ได้ แต่ว่าอำนาจ และความยิ่งใหญ่มันไม่ใช่ว่าคนเราจะมีกันได้ง่ายๆนะ...คุณใหญ่... จริงไหม" ท่านวิโรจน์สีหน้าจริงจัง
คุณใหญ่เห็นคล้อยตาม จึงวางแผนกับคุณจั๊กจั่นจัดฉากให้ชานนท์กับแป้งร่ำไปกินดินเนอร์ด้วยกันที่ร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง แล้วสั่งให้ปาปารัสซีคอยถ่ายช็อตเด็ดๆเอาไว้ลง นสพ.เพื่อแก้ต่างให้ตัวเอง โดยแป้งร่ำกับชานนท์ไม่ล่วงรู้สักนิดว่าถูกคุณใหญ่หลอกใช้
ooooooo
หลังกลับจากหาเสียง เปาลงมากินข้าวมื้อเย็น ร่วมกับพวกคนใช้ที่มุมซ่องสุม อามุ่ยดีใจมากคอยบริการ ตักข้าวตักกับให้เปา บอกเขาว่ากินข้าวเยอะๆหน่อยพักนี้ดูผอมไป ระบือหมั่นไส้ แขวะเปาทันที
"ผู้ดีไง...ผู้ดีเขาต้องกินนิดกินน้อย ใครเขาจะมากินเป็นจับกังอย่างเราหา...อามุ่ย"
ระบือว่าแล้วตักข้าวคำโตใส่ปาก คุณระเบียบรำคาญปรามลูกชายให้สงบปากสงบคำ
"เอ่อ...ไม่ทราบว่า...เอ่อ คุณเปานึกอย่างไรถึงลงมากินข้าว...ที่นี่ขอรับ"
เปาขอร้องระบบให้พูดกับเขาเหมือนเดิม ระบบทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะตอนนี้เปาเป็นถึงสามีของเจ้านาย เปายืนยันว่าถึงอย่างไรเขาก็ยังเป็นไอ้เปาของลุงบบวันยังค่ำ คุณระเบียบอดชื่นชมเปาไม่ได้ อามุ่ยบอกเปาว่าอย่าเพิ่งพูดอะไรมากกินข้าวก่อน แล้วนั่งมองเปากินข้าว แค่นี้อามุ่ยก็มีความสุขที่สุดแล้ว
ooooooo
กานดาอ่าน นสพ.ฉบับเช้า เห็นคอลัมน์ไฮโซซุบซิบ มีภาพชานนท์เหมือนกำลังโอบแป้งร่ำในร้านอาหารหรูแห่งหนึ่ง ถึงกับตาโตร้องเอะอะลั่น ศจีสนใจ ขึ้นมาทันที ปรี่เข้ามายื่นหน้ายื่นตาขออ่านด้วย
"แขกเหรื่อในภัตตาคารหรูเซอร์ไพรส์กันแทบตกเก้าอี้ เมื่อเห็นสาวสวยที่หนุ่มไฮโซสุดหล่อพ่อรวย ชานนท์ วัชรเดช ควงไปดินเนอร์หวานคืนก่อนได้แก่คุณน้องแป้งร่ำ สาวผู้เคยอยู่ ข้างกายมหาเศรษฐีใหญ่รัตตภาคย์ ที่บัดนี้ขอหันไปมุ่งมั่นลง พื้นที่ดูแลพี่น้องประชาชน...สงสัยหนุ่มชานนท์คนนี้ล่ะ...ที่จะเป็นผู้พาคุณน้องแป้งร่ำโบยบินออกจากกรงทองเสียที...คิกๆๆ"
พอทั้งสองคนอ่านจบ หันมองหน้ากันว่ามันเกิดอะไรขึ้น...
คุณเล็กอ่าน นสพ.ฉบับเดียวกันเสร็จ เหวี่ยงลงบนโต๊ะอย่างไม่พอใจ พอรู้จากคุณระเบียบว่าคุณใหญ่เป็นคนสั่งให้แป้งร่ำไปกินข้าวกับชานนท์เอง คุณเล็กคว้ามือแป้งร่ำพาไปพบคุณใหญ่ที่ห้องทำงานทันทีแล้วต่อว่าพี่ชายว่าปล่อยให้ นสพ.ลงข่าวเท็จว่าชานนท์จะเป็นคนพาแป้งร่ำออกจากกรงทองได้อย่างไร
"ใครบอกแกว่าข่าวนั้นไม่ใช่เรื่องจริง...ฉันเคยบอกแกแล้วใช่ไหมว่าอะไรที่เป็นของของฉัน ถ้าฉันอยากจะให้ใคร ฉันก็จะให้ แต่ถ้าฉันไม่ให้...ก็อย่าหวังว่าจะได้...แป้งร่ำเป็นผู้หญิงของฉัน เพราะฉะนั้น ถ้าฉันอยากยกให้ใคร ฉันก็จะให้ และถ้าฉันอยากจะยกแป้งร่ำให้ชานนท์...แล้วแกมีปัญหาอะไร...นายเล็ก"
แป้งร่ำเศร้าใจที่ตัวเองไม่เหลือศักดิ์ศรีอีกแล้ว เปามองเธออย่างสงสารจับใจ คุณเล็กโกรธจัด
"พี่ใหญ่...จิตใจพี่ทำด้วยอะไร ผมไม่อยากจะเชื่อเลย นี่หรือ...พี่ชายผม...ไม่ใช่ ผมไม่เคยมีพี่ชายแบบนี้"
คุณเล็กพรวดพราดออกจากห้อง คุณใหญ่สั่งให้เปาตาม ก่อนจะถอนใจเฮือกทรุดตัวลงนั่ง นึกได้ว่าแป้งร่ำยังอยู่ตรงนั้น เขาเหลือบมอง พบว่าสายตาเย็นชาของเธอจ้องอยู่...
จากนั้น คุณเล็กขับรถออกจากบ้านรัตตภาคย์อย่างหัวเสียโดยมีเปานั่งอยู่ข้างๆ คุณเล็กโมโหพี่ชายมากที่ทำกับแป้งร่ำเหมือนเป็นสิ่งของ นึกจะยกให้ใครก็ทำตามอำเภอใจ เปาปรามคุณเล็กให้ลดความเร็วลง แต่ด้วยความโกรธคุณเล็กไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เหยียบคันเร่งจนสุด ขณะรถของเขากำลังจะผ่านทางแยก มีคนแก่ขี่รถจักรยานมาจากอีกด้าน คุณเล็กเบรกไม่ทันพุ่งชนทั้งรถจักรยานทั้งคนกระเด็น
ooooooo
พอคุณใหญ่รู้เรื่องอุบัติเหตุ สั่งธณพส่งคนไปเช็กดูว่าเป็นอย่างไรบ้าง ผ่านไปพักใหญ่ ธณพกลับเข้ามารายงานว่าที่ทางแยกนั้นไม่มีกล้องวงจรปิด มีผู้เห็นเหตุการณ์จำรถได้ แต่จำป้ายทะเบียนและคนขับไม่ได้ เห็นแต่นั่งกันมาสองคน ส่วนคนเจ็บไปสิ้นใจที่โรงพยาบาล คุณเล็กฟุบหน้ากับฝ่ามือตัวเองทันที
"เคลียร์ได้ไหม...เขาเรียกเงินเท่าไหร่...จ่ายไปให้จบเรื่อง" คุณใหญ่ถามธณพหน้าเครียด
"ไม่น่าจะง่ายครับ ที่บ้านคนตายก็พอมีฐานะ ที่สำคัญ...ลูกหลานเขาจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดครับ"
คุณเล็กหน้าเสีย คุณใหญ่ทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้อย่างอ่อนแรง เปาเห็นอาการคุณใหญ่แล้วแอบสะใจ คุณใหญ่พึมพำว่าจะยอมให้รัตตภาคย์แปดเปื้อนไม่ได้ นิ่งคิดอยู่อึดใจ ก่อนหันมองเปา...
ข่าวคุณเล็กขับรถชนคนตายเมื่อคืน รู้กันทั่วบ้าน
รัตตภาคย์ กานดาตกใจเว่อร์ คร่ำครวญว่าอยู่ๆคุณเล็กต้องมากลายเป็นฆาตกร แถมอาจจะต้องติดคุกติดตะรางอีกด้วย คุณหญิงไม่พอใจแว้ดใส่ว่าหยุดพูดได้แล้ว แป้งร่ำรีบเข้าไปปลอบคุณหญิงให้ใจเย็นๆแล้วหันไปต่อว่ากานดา
"กรุณาพูดจาให้สมกับเป็นผู้อาวุโสหน่อยเถอะค่ะ"
กานดาปรี๊ดแตก ปรี่จะเล่นงานแป้งร่ำ ทันใดนั้น เอื้อยวิ่งหน้าตื่นเข้ามารายงานว่าตำรวจมา ทุกคนชะงัก รีบกรูกันมาที่หน้าห้องทำงานคุณใหญ่ เห็นตำรวจ 2 นายยืนคุมอยู่หน้าห้อง คุณหญิงกับแป้งร่ำจับมือมองหน้ากันหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่นานนัก ประตูห้องทำงานเปิดออก ตำรวจอีก 2 นายเดินนำออกมา แต่คนที่ตามตำรวจออกมาและถูกใส่กุญแจมือกลายเป็นเปาไม่ใช่คุณเล็ก ทุกคนต่างช็อกไปตามๆกัน
อามุ่ยได้สติปราดเข้ามากอดเปา โวยวายลั่นบ้าน สั่งตำรวจให้ปล่อยเปาของเธอเดี๋ยวนี้ แล้วกอดรัดฟัดเหวี่ยง ตำรวจจะเอาลูกกุญแจมาไขให้เปา ตำรวจต้องล็อกตัวอามุ่ยไว้ คุณหญิงพูดอะไรไม่ออก เปากับแป้งร่ำมองหน้ากันจนเขาเดินไปพ้นสายตา อามุ่ยรีบวิ่งตาม คุณหญิงเห็นธณพออกจากห้องรีบขวางไว้
"นี่มันอะไรกัน...ทำไมถึงเป็นแบบนี้"
ธณพไม่กล้าสบตาคุณหญิง เบี่ยงตัวหลบเดินตาม
เปาไป คุณหญิงโกรธปราดเข้าไปในห้องทำงานพี่ชาย ส่วนแป้งร่ำยังยืนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น พอตั้งสติได้รีบวิ่งตามเปาไป
อีกคน เธอวิ่งมาทันเห็นเปาถูกนำตัวขึ้นรถตำรวจ เปาหันมามองแป้งร่ำด้วยสายตายังรักเธอเสมอ ทั้งคู่สบตากันอย่างอาลัย อามุ่ยวิ่งตามรถตำรวจไปอย่างน่าสงสาร แป้งร่ำใจหายขณะยืนมองตามเปาจนลับสายตา...
ขณะเดียวกัน คุณหญิงกับคุณเล็กถึงกับใบ้กินเมื่อความจริงปรากฏตรงหน้าว่าที่พี่ชายของพวกตนสั่งให้เปารับผิดแทนคุณเล็ก ไม่ใช่เพราะรักและเป็นห่วงน้องชาย แต่เป็นเพราะเกรงตัวเองจะเสื่อมเสีย พลอยทำให้คะแนนนิยมตกไปด้วย คุณใหญ่ไม่แคร์ที่น้องๆรู้ความจริง พูดใส่หน้าคุณเล็กว่า
"ถ้าไม่มีฉันสักคน พวกแกจะมีปัญญาใช้ชีวิตหรูหราสุขสบายกันแบบนี้ไหม?...ถ้าฉันพังไปสักคน พวกแกยังจะมีน้ำหน้าซ่ากันได้แบบนี้ต่อไปอีกไหม?...ตอบฉันมาซิ...ไอ้เล็ก... ตอบมา"
คุณเล็กเคืองมาก ขณะที่ชานนท์ฟังแล้วถอนใจเฮือก คุณหญิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า
"ตกลงว่านี่มันอะไรกันคะ...มันเกิดอะไรขึ้นใน
รัตตภาคย์ของเรา เราไปทำเวรทำกรรมอะไรกับใครไว้ตั้งแต่ เมื่อไหร่?...ใครเขาสาปแช่งอะไรเราไว้ พวกเราถึงต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้"
คุณใหญ่ฟังแล้วฉุกคิดถึงอดีตเมื่อครั้งเป็นเด็ก เสียงพ่อ ของแป้งร่ำสาปแช่งครอบครัวรัตตภาคย์ดังก้องอยู่ในหูคุณใหญ่ "จำไว้...ฉันขอสาปแช่งแก เมียแก ลูกแก ขอให้พวกแกไม่มีความสุขความเจริญ ไม่มีใครจริงใจ ไม่มีใครรัก ขอให้มีแต่คนทรยศหักหลังมันเหมือนที่พ่อแม่มันทำไว้"
คุณใหญ่หน้าเสียไปชั่วครู่ ก่อนจะฮึดสู้ตาวาวไม่ยอมสยบให้กับคำสาปแช่งเหล่านั้น
ooooooo
อามุ่ยตามเปามาถึงโรงพัก ยืนเกาะลูกกรงห้องขัง เปาน้ำตาไหลพราก ต่อว่าตำรวจปาวๆว่าจับเปาของเธอ มาทำไม จ่าเวรขู่อามุ่ยว่าอย่ามาส่งเสียงดังในสถานที่ราชการไม่อย่างนั้นจะถูกจับขังคุก อามุ่ยยื่นมือให้เขาจับแต่โดยดี จะได้ถูกขังร่วมกับชายที่ตัวเองรัก เปาต้องปรามอามุ่ยให้พอได้แล้ว อามุ่ยโวยลั่น
"ลื้อไม่ผิดนะอาเปา...ลื้อยอมให้มันจับลื้อทำไม"
"อามุ่ย...เดี๋ยวนี้ลื้อไม่ฟังอั๊วแล้วหรือ...กลับบ้านดีกว่านะ...เดี๋ยวอั๊วก็ได้กลับออกไป...เชื่ออั๊ว"
อามุ่ยมองเปางงๆไม่เข้าใจว่าเขาจะกลับออกไปได้ อย่างไร แต่ก็ยอมทำตามเปาสั่ง เปามองอามุ่ยเดินจากไปแล้ว ค่อยๆทรุดลงนั่งกับพื้นห้องขัง มองไปรอบๆอย่างเคว้งคว้าง คิดถึงคำพูดของคุณใหญ่เมื่อกี้ก่อนที่ตำรวจจะไปถึงบ้านรัตตภาคย์
"ไม่ได้...ฉันจะยอมให้รัตตภาคย์แปดเปื้อนไม่ได้...เด็ดขาด...เปา...ช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม...รับผิดแทนนายเล็กให้ที" คุณใหญ่จ้องหน้าเปาสีหน้าจริงจัง ทั้งเปา ทั้งชานนท์และธณพต่างอึ้ง คุณเล็กอ้าปากจะคัดค้าน แต่คุณใหญ่ชิงตวาดน้องชายก่อนว่าให้หุบปาก แล้วหันมามองหน้าเปาอีกครั้ง
"รับสารภาพกับตำรวจว่านายเป็นคนขับรถไม่ใช่นายเล็ก...คงไม่ลืมว่าฉันเคยให้เลือด...ช่วยชีวิตนายไว้...แล้วฉันจะให้ณพตามไปเคลียร์เอง...ไม่ต้องห่วง" คุณใหญ่ทวงหนี้บุญคุณจากเปาหน้าตาเฉย
"ก็ในเมื่อเคลียร์ได้ ทำไมต้องให้เปารับผิดแทนผมล่ะ พี่ใหญ่"
"ไอ้เด็กโง่...ฉันก็เพิ่งพูดอยู่หยกๆว่าฉันจะยอมให้รัตตภาคย์แปดเปื้อนไม่ได้เด็ดขาด หูหนวกหรือไง" คุณใหญ่ตวาดน้องชายลั่น แล้วหันกลับมาพูดกับเปา "นายเป็นคนที่ฉันไว้ใจ... ติดคุกแทนนายเล็กแค่ 2-3 วัน แล้วฉันจะเอานายออกมา...ตกลงนะเปา"
เปาตื่นจากภวังค์ พึมพำคนเดียวว่า "บุญคุณของแก จะได้หมดไป...แล้วแลกกับการที่แกจะไว้ใจฉันเต็มที่...ทำไมฉันจะไม่ตกลงล่ะ...ไอ้ใหญ่" เปายิ้มตาวาวด้วยความแค้น
ooooooo
คุณเล็กทำใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ ผลุนผลันออกจากบ้าน แวะดื่มเหล้าที่ผับร้านประจำเพื่อดับอารมณ์โดยมีชานนท์คอยตามประกบไม่ห่าง พอเมาได้ที่ คุณเล็กเริ่มโวยวายเสียงดังต่อว่าต่อขานพี่ชายตัวเอง ชานนท์ปรามคุณเล็กให้ใจเย็นๆ แต่กลับโดน พาลหาเรื่องว่ามาฉกแป้งร่ำไปจากเขา
"...ไม่นึกเลยนะจะแทงข้างหลังกันแบบนี้...ไอ้พี่เฮงซวย"
คุณเล็กผลักอกชานนท์อย่างเอาเรื่อง ดีที่ธณพตามมาห้ามไว้ทัน แจ้งคุณเล็กว่าคุณใหญ่ให้มาตามตัวกลับบ้าน คุณเล็กไม่พอใจ โวยลั่นว่าพี่ชายชอบบงการชีวิตเขา ธณพไม่รอช้ารีบลากตัวเขากลับทันที...
ไม่นานนัก ธณพก็จัดการพาคุณเล็กที่เมามายไม่ได้สติส่งถึงห้องนอนด้วยความเรียบร้อย ระหว่างกำลังจะไปหาคุณใหญ่ เจอคุณหญิงรอดักถามว่าเมื่อไหร่เปาถึงจะออกจากห้องขัง ธณพแอบน้อยใจที่เธอไม่ทักไม่ทายตนเองสักคำ ก่อนจะรายงานว่ากำลังทำเรื่องประกันตัวเปาอยู่
"รีบจัดการให้เร็วที่สุด"
คุณหญิงสั่งเสร็จจะเดินกลับห้อง แต่รู้สึกคลื่นไส้จะอาเจียน ธณพรีบเข้าไปช่วยประคอง แต่เธอผลักเขาออก แล้ววิ่งเข้าห้องตัวเอง ธณพได้แต่มองตามด้วยความเป็นห่วง ครู่ต่อมา ธณพมายืนต่อหน้าคุณใหญ่ รายงานว่าทุกอย่างเรียบร้อย
"คุณเล็กหลับอยู่ในห้อง ส่วนเปา...ผมกำลังดำเนินการ คิดว่าไม่น่ามีปัญหา"
ด้านศจีเดินดูโน่นดูนี่อยู่เพลินๆ มีคนมายืนขวาง พอเห็นเป็นวิฑิตดีใจ มองเห็นเงินรำไร ครู่ต่อมาวิฑิตพาศจีไปพลอดรักยังห้องเช่าของเขา ศจีฝืนใจสนองความต้องการของวิฑิตเพื่อแลกกับเงิน แต่ต้องผิดหวังเพราะวิฑิตเองก็เงินขาดมือ ทำผลงานไม่เข้าตาเจ้านายเลยไม่ได้ทิป ศจีอารมณ์เสียขึ้นมาทันที
"ใจเย็นสิจ๊ะ...คนดี พี่รู้อย่างเดียวว่าถ้าเล่นงานไอ้ใหญ่ ได้เมื่อไหร่ เจ้านายทิปหนักตลอด...ถ้าศจีอยากได้เสื้อผ้าสวยๆ ก็ต้องช่วยพี่ฑิตเล่นงานไอ้ใหญ่ให้หนักสิจ๊ะ" วิฑิตกอดศจีไว้อย่างเอาใจ
"ฮึ...จะไปเล่นงานอะไรเขา...ลูกน้องคุมซ้ายขวาพรึ่บพรั่บ ขนาดนั้น อีตาณพเอย คุณชานนท์เอย นี่ยังดีนะ...ที่ไอ้นายเปาเข้าคุกไปคนหนึ่งแล้ว" ศจีชักรำคาญ วิฑิตหูผึ่งด้วยความสนใจ
ooooooo
ค่ำมืดแล้ว แป้งร่ำยังคงนั่งซึมอยู่ที่โต๊ะสนามหน้าบ้าน ชานนท์เข้ามานั่งข้างๆ ขอโทษที่ทำให้เธอโดนคุณใหญ่ดุ แป้งร่ำต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายขอโทษที่ทำให้เขาพลอยเดือดร้อนไปด้วย
"ไม่ใช่หรอก...ผมต่างหาก คุณแป้งครับ...ถ้าผมได้ดูแลคุณแป้งอย่างที่พี่ใหญ่พูด..."
ชานนท์พูดยังไม่ทันจบประโยค คุณเล็กเดินดุ่ยๆเข้ามาคว้าข้อมือแป้งร่ำ บอกว่าดึกแล้วกลับเข้าบ้านกันดีกว่า
ชานนท์เคืองจัด สั่งคุณเล็กปล่อยมือแป้งร่ำเดี๋ยวนี้
"ทำไม?...พี่นนท์จะทำไม พี่นนท์มีสิทธิ์อะไรมาสั่งผม...
พี่นนท์ยังไม่ได้เป็นอะไรกับแป้งร่ำสักหน่อย"
แป้งร่ำอับอายสุดๆ สะบัดมือออก บอกให้ทั้งคู่พอ ได้แล้ว แล้ววิ่งหนีเข้าตึกใหญ่ ทิ้งสองหนุ่มที่เคยกอดคอรักใคร่ กันเหมือนพี่น้อง แต่บัดนี้ทั้งคู่กลับหึ่มๆใส่กัน แป้งร่ำวิ่งหนีมาเจอศจีตัวแสบยืนขวางทางอยู่ ศจีด่าเธอว่าเป็นนังมาลัยสามชาย แป้งร่ำไม่มีอารมณ์จะต่อปากต่อคำด้วยสั่งให้หลีกไป
"ไม่หลีก...หน้าตาก็งั้นๆ ขาวซีด จืดชืดยังกะฟองเต้าหู้ ไม่รู้เล่นของอะไรยะ ผู้ชายถึงได้แย่งกันยังกะแจกฟรี" ศจีมองเหยียดแป้งร่ำตั้งแต่หัวจดปลายเท้า แป้งร่ำจ้องหน้าเธอกลับอย่างเอาเรื่อง
"หุบปากได้แล้ว"
"ไม่หุบ...แกจะทำไมฉันยะ" ศจีลอยหน้าลอยตาท้าทาย
"ฉันก็จะช่วยหุบให้เธอน่ะสิ...นังอเวจี" แป้งร่ำคว้าส้มในถาดยัดใส่ปากศจีแล้วเดินเชิดออกไป
ทิ้งศจีให้ยืนตาเหลือก กว่าจะเอาส้มออกจากปากได้ แทบแย่ จังหวะนั้น ศจีเหลือบเห็นธณพเดินมาจากอีกด้านหนึ่ง ของตัวบ้าน ปรี่เข้าไปพูดป่วนอารมณ์เขาเล่นว่าเดินเหงาๆเศร้าๆอยู่คนเดียวต้องการเพื่อนคุยบ้างไหม ธณพปฏิเสธว่าไม่ต้องการ แล้วขยับจะเดินหนี ศจีขวางไว้
"เฮ่อ...เป็นศจีก็ต้องเศร้าค่ะ จู่ๆคนรักที่เรารัก เอ๊ย...คนที่เราแอบรักก็ดันโดนจับแต่งงานไปกับคนอื่น"
"คุณพูดอะไรของคุณ" ธณพเสียงแข็งไม่พอใจ
"พูดอะไร...แหม คุณณพอย่ามาทำเป็นแอ๊บ รู้อยู่แก่ใจยังจะมาถาม บอกตรงๆ ศจีทึ่งคุณณพมากเลยนะคะ คนอะไรประเสริฐยิ่งกว่าพ่อพระ ทั้งซื่อสัตย์ เสียสละไม่มีใครเทียบ คุณใหญ่สั่งให้ทำอะไรก็ยอมหมดทุกอย่าง...แม้กระทั่ง ยอมยกเมียกะลูกในท้องให้เป็นของคนอื่น"
"คุณศจี...หยุดพูดจาเหลวไหลเดี๋ยวนี้นะ"
"หรือว่าที่ศจีพูดมันไม่จริงคะ...คุณพ่อพระ..." ศจีหัวเราะร่วน ปล่อยให้ธณพยืนอึ้งอยู่คนเดียว เขาค่อยๆทรุดลงกับพื้นรู้แก่ใจดีว่าศจีพูดถูก สักพักได้ยินเสียงเหมือนมีใครบางคนเดินมาด้านหลัง คิดว่าศจีกลับมาเยาะเย้ยอีกหันไปจะต่อว่า แต่พอเห็นว่าเป็นคุณหญิงดีใจรีบลุกขึ้นจะเข้าไปหา
"หยุดอยู่ตรงนั้น...ฉันอยากรู้ว่าเมื่อไหร่ เปาจะได้ออกมาสักที"
ธณพหน้าเศร้าที่คุณหญิงห่วงแต่เปา "พรุ่งนี้ครับ... พรุ่งนี้ผมจะไปรับเปา"
คุณหญิงฉีกยิ้มดีใจหันหลังจะวิ่งกลับ ธณพเรียกไว้ ขอร้องว่าอย่าวิ่ง เดี๋ยวจะลื่นล้ม คุณหญิงจึงค่อยๆเดิน ธณพมองตามทั้งรักทั้งห่วง ไม่นานนักคุณหญิงรีบมาบอกข่าวดีนี้กับแป้งร่ำซึ่งดีใจไม่แพ้เธอเช่นกัน แต่จำต้องเก็บอาการเอาไว้...
ดึกคืนนั้นที่โรงพัก จ่าเวรพาจิ๊กโก๋สามคนเข้ามาขัง รวมกับเปา ลูกพี่จิ๊กโก๋เมาปลิ้น แต่ลูกน้องอีกสองคนอาการดี เปาลืมตามองแล้วหลับตาไม่สนใจ ลูกพี่คลานเข้าไปใกล้ๆเปาไม่อยากยุ่งกับคนเมาจึงออกปากไล่ ลูกน้องสองคนไม่พอใจ หาว่าเปาพูดจาไม่ดีกับลูกพี่ ตรงเข้ามาเอาเรื่อง
ทั้งสองคนสู้เปาไม่ได้ โดนอัดล้มกลิ้งล้มหงาย ลูกน้องเห็นท่าไม่ดีผลักลูกพี่ขี้เมาใส่ เปาเงื้อหมัดจะชกแต่ลูกพี่ดันอ้วกพุ่งใส่เสื้อเปาเต็มๆ เปาผลักเขากระเด็นกลับไปหาพวก จ่าเวรได้ยินเสียงเอะอะรีบวิ่งมาดู
"เฮ้ยๆๆ อะไรกัน ไปฉี่แป๊บเดียวตีกันเสียแล้ว" จ่าเวรเห็นเสื้อเปาเลอะอ้วก "...ไอ้หนุ่ม...เนื้อหอมดีนัก คราวนี้ล่ะหึ่งเชียว...เหม็นๆอย่างนี้ เมียจะแย่งกันไหมเนี่ย..." จ่าเวรหัวเราะชอบใจ กลับออกไป
เปาเซ็งสุดๆหันไปจ้องหน้าจิ๊กโก๋ทั้งสามคนซึ่งกลัวลนลานถอยติดลูกกรงอีกด้าน แล้วค่อยๆถอดเสื้อเปื้อนอ้วกของตัวเองออก ขว้างใส่พวกนั้นอย่างอารมณ์เสีย
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น