ตอนที่ 16
ในเวลาต่อมา คุณใหญ่เรียกเปามาพบที่ห้องทำงาน ขอบใจที่ช่วยชีวิตเขาไว้ เปานิ่งเฉย คิดในใจว่าฉันไม่ได้ช่วยแกสักหน่อย แต่ช่วยแป้งร่ำต่างหาก ธณพเตือนเปาเบาๆ
"แต่วันนั้น คุณใหญ่ก็กรุณาสละเลือดให้เปา...ขอบคุณท่านสิ"
เปาไม่ได้อยากได้เลือดชั่วๆพรรค์นั้น คุณใหญ่หันไปปรามธณพว่าไม่ต้องพูดอะไรอีก เขาเป็นผู้ชายจะยอมให้แป้งร่ำสละเลือดให้เปาได้อย่างไร เปาอึ้ง เพิ่งได้ยินเรื่องนี้ นึกถึงแป้งร่ำขึ้นมาทันที
"เอาล่ะ...ที่เรียกมานี่ก็ไม่มีอะไร แค่จะบอกว่าเธอทำหน้าที่ได้ดี ฉันพอใจ...อ้อ...อีกอย่างหนึ่ง วันไหนที่ฉันไม่มีธุระ ก็ดูแลคุณหญิงด้วย เผื่อจะช่วยขับรถไปไหนมาไหน...จำไว้... คุณหญิงเป็นแก้วตาดวงใจของฉัน เป็นผู้หญิงที่ฉันรักมากที่สุด...เข้าใจไหม"
"เข้าใจครับ" เปาตาวาว รู้แล้วว่าจะทำอย่างไรให้
คุณใหญ่ต้องทุกข์ทรมานยิ่งกว่าถูกฆ่า...
ชานนท์รู้ข่าวว่าแป้งร่ำไม่สบาย เคลียร์งานเรียบร้อยแล้ว รีบมาเยี่ยมทันที แปลกใจเหมือนกันว่าวันก่อนที่เจอกันแป้งร่ำยังโอเคอยู่เลย กระเซ้าว่าเป็นเพราะเต้นรำกับเขาหรือเปล่าเลยทำให้ป่วย แป้งร่ำยิ้มปฏิเสธว่าไม่ใช่ พลอยทำให้ชานนท์ยิ้มไปด้วย จ้องหน้าหญิงสาวด้วยความรักหมดใจ
"เห็นคุณแป้งยิ้มได้ ผมค่อยสบายใจหน่อย"
แป้งร่ำหุบยิ้ม เข้าใจความนัยคำพูดของชานนท์ดี
คุณใหญ่ยืนจ้องทั้งคู่อย่างน่ากลัวอยู่อีกมุมหนึ่ง...
ขณะเดียวกัน ศจีแอบเข้าไปในห้องนอนแป้งร่ำ หยิบกล้องถ่ายรูปจากลิ้นชักโต๊ะหัวเตียงขึ้นมา ไล่ดูทีละภาพ เห็นแต่ภาพที่แป้งร่ำถ่ายไว้ตอนไปเซี่ยงไฮ้ กำลังจะถอดใจว่าไม่มีช็อตเด็ดอะไร ทันใดนั้น ภาพรอยสักรูปนกที่ไหล่ใครบางคน โดยมีหน้าแป้งร่ำติดมาครึ่งหนึ่งปรากฏขึ้น ศจีตาโตดีใจ รีบไล่ดูต่อ มีภาพเปาติดแต่มือ บางรูปก็เบลอจนมองไม่ออกว่าเป็นใคร ศจีนึกเสียดาย รีบถอดเมมโมรี่การ์ดออกจากกล้อง
"แค่นี้...แกก็ถึงตายแล้วนังแป้งร่ำ...โธ่...นึกว่าจะวิเศษวิโสสักแค่ไหน ที่แท้ก็แอบมีชู้กับเขาเหมือนกันละว้า" ศจีหัวร่อร่าด้วยความสะใจ...
หลังจากชานนท์กลับไปแล้ว แป้งร่ำเดินเข้าตึกใหญ่ หยุดกึกเห็นคุณใหญ่นั่งรออยู่ เขาถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่าสบายดีแล้วหรือ ถึงได้ออกไปนั่งตากน้ำค้างข้างนอกได้ แป้งร่ำยังไม่ทันจะอ้าปากอธิบาย
คุณใหญ่ชิงพูดก่อน "ตราบใดที่ฉันยังไม่ยกเธอให้ใคร เธอก็ต้องเป็นผู้หญิงของฉัน...เข้าใจไหม"
แป้งร่ำตะลึง รับคำแล้วผละจากมาอย่างเจ็บปวดใจ
ooooooo
คะแนนนิยมในตัวคุณใหญ่ที่เพิ่มขึ้นทุกวันทำให้ท่านสุพจน์ไม่พอใจมาก นุกูลนักการเมืองเก๋าเกมส์แนะท่านสุพจน์ให้ใช้จุดอ่อนเรื่องผู้หญิงมาโจมตีคุณใหญ่ คำแนะนำของนุกูลได้ผลดีเกินคาด
วันต่อมา ข่าวหน้าสังคมของ นสพ.เกือบทุกฉบับตีไข่ใส่สีข่าวคุณใหญ่มีอีหนูพร้อมกันสองคนทั้งแป้งร่ำและศจีกันอย่างสนุกสนาน ท่านวิโรจน์เห็นข่าวนี้แล้วเต้นผาง สั่งคุณใหญ่จัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อย...
คุณเล็กอ่านคอลัมน์ซุบซิบพวกนั้นแล้วขว้าง นสพ.ทิ้งอย่างโกรธจัดอยากจะไปชกหน้าไอ้คนเขียนให้รู้แล้วรู้รอด แป้งร่ำปรามว่าจะไปชกคนเขียนทำไมในเมื่อมันเป็นความจริง คุณเล็กรับไม่ได้ที่แป้งร่ำถูกกล่าวหาอย่างเสียๆหายๆว่าเป็นอีหนูของคุณใหญ่ แป้งร่ำไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้วห่วงแต่คุณใหญ่ที่จะเสียคะแนนนิยม ศจีเสนอหน้าเข้ามาโดยไม่มีใครเชิญอีกตาม เคย ลอยหน้าลอยตาพูดอย่างน่าถูกตบ
"โถๆๆๆ...แม่พระ...มัวแต่ห่วงคุณใหญ่ พี่ศจีว่าทางที่ดีน้องแป้งควรจะห่วงตัวเองไว้บ้างนะคะ"
"หมายความว่าอย่างไร" แป้งร่ำถามอย่างเอาเรื่อง
"ก็หมายความว่า...น้องแป้งน่ะน่าเป็นห่วงกว่าคุณใหญ่
ตั้งแยะน่ะสิคะ" ศจีหัวเราะร่วนทิ้งคำพูดเป็นปริศนาไว้ก่อนเดินออกไป คุณเล็กรำคาญยัยอเวจีมาก เมื่อไหร่พี่ชายของเขาจะจับแม่นี่โยนทิ้งเสียที แป้งร่ำไม่สบายใจนักกับคำพูดของศจี...
คุณใหญ่กลับบ้านรัตตภาคย์อย่างหัวเสียเมื่อรู้ว่าข่าวที่ลงใน นสพ.เหล่านั้นเป็นฝีมือของท่านสุพจน์ สั่งให้ธณพ โทร.ตามชานนท์มาพบด่วน ธณพรีบออกไปโทรศัพท์หาชานนท์
สักพักกลับเข้ามาพร้อมกับซองเอกสารซองหนึ่งยื่นให้เจ้านาย คุณใหญ่เปิดซองเอกสารดูมีภาพถ่ายสองใบอยู่ในนั้น
ภาพแรกเป็นภาพมือของใครบางคนเต็มหน้ากล้อง ส่วนภาพที่สองเป็นภาพแป้งร่ำครึ่งหน้ากับรอยสักรูปนกที่ไหล่ของใครบางคน คุณใหญ่หน้าเครียดเรียกเปากับธณพเข้ามาดูภาพทั้งสองใบใกล้ๆ
"ตามหาผู้ชายในรูปที่มีรอยสักแบบนี้...เร็วที่สุด"
คุณใหญ่แค้นจัด ขณะที่เปาหวั่นใจแทนแป้งร่ำ...จากนั้นเปารีบมาดักรอแป้งร่ำแล้วดึงเข้ามุมลับตาคน บอกเธอว่าคุณใหญ่ เห็นรูปเขาในกล้องที่เธอถ่ายแล้วและสั่งให้เขากับธณพออกตามล่าผู้ชายในรูป แป้งร่ำตกใจก่อนจะรีบปรับสีหน้าเป็นเย็นชาแดกดันว่าถ้าเขากลัวก็รีบหนีไปเสีย
"ผมไม่เคยกลัวใคร...แต่ผมเป็นห่วงคุณ" เปาเผลอหลุด ปาก แป้งร่ำนิ่วหน้า
"ตกลงนี่นายเห็นฉันเป็นอะไร...จู่ๆก็ทิ้งฉัน เย็นชาใส่ฉันแล้ววันนี้กลับมาบอกว่าเป็นห่วงฉัน...ขอบใจนะ ไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอก...ถึงฉันจะต้องตายฉันก็ไม่กลัว...เพราะหัวใจฉันมันตายไปตั้งแต่วันที่นายทิ้งฉันไว้ที่สถานีรถไฟแล้วล่ะเปา" แป้งร่ำพูดจบผละจากไป ทิ้งให้เปายืนอึ้งอยู่คนเดียว
ไม่นานนักแป้งร่ำมาถึงห้องตัวเองตรงไปที่ลิ้นชักหัวเตียงหยิบกล้องถ่ายรูปขึ้นมาดูพบว่าเมมโมรี่การ์ดหายไป เธอถึงกับเข่าอ่อนถอนหายใจเฮือก จังหวะนั้นคุณระเบียบเข้ามาแจ้งว่าคุณใหญ่ เรียกให้ไปพบที่ห้องทำงานด่วน
ooooooo
ในเวลาเดียวกันชานนท์นั่งลงตรงหน้าคุณใหญ่ ถามว่าเรียกเขามามีเรื่องอะไรเร่งด่วน คุณใหญ่ไม่ตอบกลับย้อนถามชานนท์ว่าแน่ใจแล้วหรือที่จะขายหุ้นในบริษัทพ่อตัวเองให้เขา ชานนท์ยืนยันว่าขายให้แน่ ถ้าเป็นเช่นนั้นคุณใหญ่ก็ยินดีจะยกแป้งร่ำให้เป็นการตอบแทน
"และนนท์ก็ต้องรับปากว่าจะอยู่ข้างพี่ตลอดไป ไม่กลับไปช่วยงานคุณพ่อของนนท์"
ชานนท์ชะงักเล็กน้อย ก่อนตอบตกลง เปาแค้นใจมากค่อยๆเอื้อมมือไปจับปืนที่เหน็บเอวไว้กะจะยิงคุณใหญ่ให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่แป้งร่ำโผล่เข้ามาในห้องเสียก่อนเปาเลยต้องล้มเลิกความคิด คุณใหญ่เรียกแป้งร่ำให้มานั่งข้างๆชานนท์ ตลอดเวลานั้นเขาจ้องหน้าเธอเขม็ง แป้งร่ำเบือนหน้าหนีไม่สบตา
"เป็นอะไร...ทำท่าอย่างกับไปแอบทำผิดอะไรมา"
แป้งร่ำปั้นหน้าไม่ถูก เปาแอบมองเธอด้วยความเป็นห่วง คุณใหญ่ไม่พูดถึงเรื่องภาพถ่ายพวกนั้นแม้แต่น้อย กลับสั่งให้แป้งร่ำแต่งตัวสวยๆ คืนนี้เธอต้องออกไปกินข้าวกับชานนท์ แป้งร่ำอ้าปากจะทักท้วง คุณใหญ่ชิงไล่ให้เธอรีบขึ้นไปแต่งตัว แป้งร่ำได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำตามคำสั่ง...
เปาเจ็บใจมากไม่รู้จะทำอย่างไรไประบายกับกระสอบทรายที่แขวนไว้หลังเรือนคนรับใช้รัวหมัดใส่อย่างบ้าคลั่งจนเหนื่อยหอบ อามุ่ยยืนดูอยู่ด้วยความเป็นห่วงบ่นอุบว่าพักนี้เขาเปลี่ยนไปมากไม่เหมือนเปาที่เธอเคยรู้จัก เหมือนมีปิศาจร้ายสิ่งอยู่ในตัวเขา เปามองอามุ่ยนิ่ง
"กลับเซี่ยงไฮ้กันเถอะนะเปา อั๊วไม่อยากให้ลื้ออยู่ที่นี่ อั๊วไม่อยากให้ลื้ออยู่จริงๆ"
อามุ่ยโผกอดเปาแน่นด้วยความรักและห่วงใย เปายืนนิ่งให้กอดครุ่นคิดถึงคำพูดของอามุ่ย...
ด้านแป้งร่ำนั่งแต่งหน้าอย่างไร้ชีวิตจิตใจราวกับหุ่นยนต์ คุณระเบียบเห็นแล้วอดห่วงไม่ได้ ถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แป้งร่ำว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้น ก็แค่คุณใหญ่สั่งให้เธอแต่งตัวสวยๆไปกินข้าวกับชานนท์ เธอก็แค่ทำตามที่สั่ง คุณระเบียบพูดดักคอว่าแป้งร่ำก็ทราบดีว่าไม่ใช่แค่นั้น
"ทราบแล้วไงคะ...ทราบแล้วแป้งมีสิทธิ์จะทำอะไรได้อย่างนั้นหรือคะ...คุณระเบียบลืมไปแล้วหรือคะว่าคุณใหญ่
ซื้อแป้งด้วยเงินหนึ่งล้านบาท" แป้งร่ำหยิบลิปสติกมาทาปากด้วยสายตาเย็นชาไร้อารมณ์...
ในเวลาต่อมา ชานนท์พาแป้งร่ำไปยังร้านอาหารหรูในโรงแรมห้าดาว แป้งร่ำเอาแต่นั่งหน้าตึง ชานนท์เดาออกว่าเธอไม่ปลื้มที่นี่เลยพาไปกินที่ร้านบะหมี่เจ้าอร่อยข้างถนนแทน แป้งร่ำดูผ่อนคลายขึ้นมาก
"รู้สึกดีขึ้นบ้างไหมครับ" ชานนท์ถามอย่างเป็นห่วง
แป้งร่ำเพิ่งรู้ว่าตัวเองเสียมารยาทที่ทำหน้าตึงใส่ชานนท์ มาตลอด เลยยิ้มให้เขาแทนคำตอบ ชานนท์ยืนยันกับแป้งร่ำอีกครั้งว่ายินดีทำทุกอย่างถ้าทำแล้วแป้งร่ำสบายใจ...
ไม่ใช่มีแต่คนรับใช้ของบ้านรัตตภาคย์เท่านั้นงุนงง
กับการที่คุณใหญ่ปล่อยให้แป้งร่ำไปดินเนอร์ลำพังสองต่อสองกับชานนท์ คุณหญิงเองก็อดแปลกใจไม่ได้ จนต้องเข้าไปถามเหตุผลจากคุณใหญ่ แต่เขากลับเลี่ยงไม่พูดถึงบอกน้องสาวว่า
ดึกแล้วไปได้แล้วจังหวะนั้นธณพถือถ้วยใส่น้ำชาเข้ามาพอดี
"ผมเอาชาร้อนมาให้คุณใหญ่ครับ"
คุณหญิงเกลียดธณพมากแทบไม่อยากหายใจร่วมด้วย ไม่ซักอะไรคุณใหญ่อีก ขอตัวไปนอน เดินผ่านธณพออกไป
อย่างกับเขาไม่มีตัวตน คุณใหญ่หันมาถามธณพว่าได้เรื่องผู้ชายในรูปกับแป้งร่ำหรือยัง พอรู้ว่าไม่มีอะไรคืบหน้าชักเคือง
"คนอย่างฉัน...ไม่มีวันยอมให้ใครมาทำให้ฉันเป็นไอ้หน้าโง่เด็ดขาด"
ooooooo
ทันทีที่ชานนท์มาส่งแป้งร่ำ คุณใหญ่เรียกทั้งคู่ ให้เข้ามาคุยกันที่ห้องทำงานของเขา แล้วบอกแป้งร่ำว่าเขาจะยกเธอให้ชานนท์ แป้งร่ำแทบช็อก น้ำตาเริ่มคลอเบ้า รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่สิ่งของไม่ใช่คน
"แต่ก่อนอื่น ฉันมีเรื่องที่ฉันอยากรู้และฉันคิดว่าชานนท์ก็ควรจะรู้ไว้ด้วยเช่นกัน"
คุณใหญ่หยิบภาพถ่ายที่ผู้ไม่หวังดีส่งมาให้ มาวางลงบนโต๊ะทำงานทีละใบ ถามแป้งร่ำว่าผู้ชายในรูปเป็นใคร แป้งร่ำหน้าชา ชานนท์หันขวับมองแป้งร่ำ คุณใหญ่เห็นแป้งร่ำนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา โกรธจัดตบโต๊ะปัง แผดเสียงถามซ้ำว่าผู้ชาย
คนนี้เป็นใคร แป้งร่ำได้แต่นั่งน้ำตาไหลพราก ชานนท์สงสารเธอมาก
"พี่ใหญ่ครับ..."
"นนท์รับได้หรือถ้ารู้ว่าผู้หญิงของนนท์มีชู้"
ชานนท์เหลือบมองภาพเหล่านั้นอึดใจ "ครับ...ผมรับได้... ผมไม่สนใจ ผมไม่อยากรู้"
"แต่ฉันสนใจ ฉันอยากรู้และที่สำคัญ...ฉันรับไม่ได้...ณพไปลากผู้ชายทุกคนในบ้านออกมาเดี๋ยวนี้"
แป้งร่ำปล่อยโฮ ชานนท์มองเธออย่างเห็นใจสุดๆ ส่วนศจีแอบฟังอยู่หน้าห้อง ยิ้มสะใจ...
ครู่ต่อมา คนงานชายในบ้านรัตตภาคย์ทั้งหมด มายืนเรียงแถวหน้ากระดานที่ห้องทำงานคุณใหญ่ หัวแถวเริ่มจากเปายืนอยู่ใกล้คุณใหญ่ที่สุด ถัดมาเป็นระบือ ระบบ และคนงานผู้ชายในบ้านอีกสามคน แป้งร่ำนั่งมองด้วยสีหน้าหวาดหวั่น คุณใหญ่ สั่งให้ธณพหยิบภาพถ่ายรอยสักรูปนกขึ้นมาชูให้ทุกคนดู
"ใครมีรอยสักแบบนี้ ก้าวออกมา"
ทุกคนเหลียวมองกันเลิ่กลั่ก คุณใหญ่พยักพเยิดให้ธณพสั่งคนงานที่ปลายแถวถอดเสื้อออก แล้วไล่เรียงมาทีละคนๆ จนถึงระบือซึ่งมีรอยสักอยู่เพียบ ธณพตรวจจนทั่วแต่ก็ไม่ใช่ สุดท้าย เขามาหยุดยืนหน้าเปา สั่งให้ถอดเสื้อ เปาค่อยๆจับชายเสื้อยืดทำท่าจะถอด แป้งร่ำหลับตาเตรียมรับชะตากรรม ทันใดนั้น
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ"
ทุกคนหันไปมองตามเสียง เห็นคุณหญิงยืนอยู่ มี คุณระเบียบยืนใกล้ๆ คุณหญิงปรี่เข้าไปหาพี่ชาย
"อะไรกันคะพี่ใหญ่...นี่มันอะไรกัน...พี่ใหญ่กำลังทำอะไรอยู่...พี่ใหญ่รู้ตัวไหมคะ" คุณหญิงโวยวายไม่พอใจ โผไปกอดแป้งร่ำที่ร้องไห้สะอึกสะอื้น "แป้ง...ไม่ต้องร้อง...ลุกขึ้น... คุณระเบียบพาแป้งไปนอนซะ"
คุณระเบียบรีๆรอๆไม่กล้า คุณหญิงจ้องหน้าเขม็ง
คุณระเบียบรีบมาพาแป้งร่ำออกไป คุณหญิงสั่งให้ผู้ชายทั้งหมดในแถวไปได้ คุณใหญ่ไม่พอใจ ทำท่าฮึดฮัด
"หญิงไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่พี่ใหญ่น่าจะเห็นแก่ แป้งบ้าง พี่ใหญ่ไม่ควรทำแบบนี้"
ยังไม่ทันขาดคำคุณหญิงก็หน้ามืดเป็นลม เปาคว้าตัวเธอไว้ได้ทันก่อนจะลงไปกองกับพื้น คุณใหญ่ปราดเข้าไปดึงน้องสาวมากอดไว้แน่น สั่งธณพไปเอารถ พาคุณหญิงไปส่งโรงพยาบาลทันที
ooooooo
คุณใหญ่แทบช็อกเมื่อหมอตรวจร่างกายคุณหญิงอย่างละเอียดแล้วพบว่าเธอตั้งครรภ์อ่อนๆ คุณหญิงขอร้องพี่ชายว่าอย่าถามอะไรเธอเลย จะฆ่าจะแกงให้ตายเธอก็จะไม่พูด คุณใหญ่ลุกขึ้นมายืนข้างเตียง
ที่คุณหญิงนอนให้น้ำเกลืออยู่ ถามเสียงเข้มว่าใครกันที่ทำให้เธอท้อง เขาจะไปฆ่ามัน
"ก็เพราะหญิงไม่อยากให้พี่ใหญ่ต้องฆ่าใคร...อย่าเลยนะคะ...พี่ใหญ่" คุณหญิงน้ำตาคลอเบ้าโผกอดพี่ชายซึ่งยืนขบกรามแน่นด้วยความแค้น...
ดึกแล้ว คุณระเบียบเห็นไฟในห้องนอนแป้งร่ำยังเปิดอยู่เลยเดินเข้ามาดู แป้งร่ำยังไม่หลับ นั่งเหม่อใจลอยมองไปยังความมืดด้านนอก คุณระเบียบเตือนให้นอนได้แล้ว แป้งร่ำถามคุณระเบียบโดยไม่มองหน้าว่าไม่โกรธไม่เกลียดในสิ่งที่เธอทำหรือ คุณระเบียบถอนใจ เธอไม่มีหน้าที่อะไรไปโกรธหรือเกลียดแป้งร่ำ
"...ถ้าเราทำตามหน้าที่ของเราให้ถูกต้อง มันจะไม่เกิดความผิดพลาดเสียหาย"
"คุณระเบียบไม่เคยคิดจะทำอะไรตามหัวใจบ้างหรือคะ"
"ตรงนี้ล่ะค่ะที่ต้องคิดให้ดีว่าเรื่องไหนควรจะใช้สมองและเรื่องไหนควรจะใช้หัวใจ" คุณระเบียบพูดเป็นเชิงตำหนิกลายๆ แป้งร่ำรู้ตัวดีว่าทำผิด แต่ถ้าต้องเลือกอีกครั้งเธอก็ยังเลือกทำตามหัวใจสั่งอยู่ดี...
ด้านคุณใหญ่คิดทบทวนเรื่องของคุณหญิงแล้ว ตัดสินใจว่าจะปล่อยให้เธอท้องโดยไม่มีพ่อไม่ได้ เขาจะจับเธอแต่งงานเพื่อรักษาเกียรติของรัตตภาคย์ คุณหญิงพูดไม่ออกจำต้องทำตามพี่ชายบงการ
ooooooo
ขณะบรรดาเหล่าคนรับใช้บ้านรัตตภาคย์กำลังง่วนกับการเตรียมมื้อเช้าอยู่ในครัว เอื้อยบ่นว่าทำไมหมู่นี้บ้านเรามีแต่เรื่องปวดหัว เมื่อคืนพวกผู้ชายก็โดนเรียกไปยืนเรียงหน้ากระดานต่อหน้าคุณใหญ่ อามุ่ยหูผึ่ง ระบบแปลกใจว่าเอื้อยรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร หันขวับมองหน้าลูกชาย ด่าว่าไอ้ปากโป้ง ไอ้ปากไม่มีหูรูด
"โอ๊ย...เรื่องเหม็นเน่าฉาวโฉ่แบบนี้ปิดยังไงกลิ่นมันก็หึ่งออกมาอยู่ดีแหละลุงบบ...เชอะ...เป็นอย่างไรล่ะนังเอื้อย...นังคุณหนูแป้งร่ำของเอ็งทำงามหน้าไหมล่ะ...ข้านึกอยู่แล้วเชียวว่าสักวันความชั่วของมันต้องปรากฏ...หน็อย...ทำแอ๊บ...ที่แท้ก็มั่วผู้ชาย คบชู้"
เอื้อยตบโต๊ะปังไม่พอใจที่อ้ายด่าว่าคุณหนูของเธอ สองสาวทำท่าจะวางมวยกันดีที่ระบบห้ามไว้...
ครู่ต่อมา อามุ่ยเดินผ่านหน้าห้องพักเปาแล้วนึกขึ้นได้ กวาดตามองไม่เห็นใครแถวนั้น เปาก็ยังไม่กลับจากโรงพยาบาลตั้งแต่เมื่อคืน รีบผลุบเข้าห้อง เดินสำรวจดูทั่วๆ ก่อนจะมาหยุดที่เตียงนอนทรุดตัวลงนั่ง ฝันหวานว่าสักวันจะต้องได้นอนเตียงเดียวกับเปาแล้วล้มตัวลงนอน หัวกระแทกอะไรบางอย่างใต้หมอน
ยกหมอนขึ้นดู เห็นกล่องใส่ผ้าเช็ดหน้าแสนรักแสนหวงของเปา อามุ่ยชักสีหน้าไม่พอใจ ไอ้กล่องบ้าๆนี่ยังตามมาหลอกหลอนถึงเมืองไทยอีก จับปาลงพื้นทันที ฝากล่องเปิดออก ผ้าเช็ดหน้าสองผืนพร้อมกับซองจดหมายของอาซิ่มกระเด็นไปคนละทาง อามุ่ยหยิบซองจดหมายมาเปิดดู เห็นเขียนเป็นภาษาไทย
"ไอ้หยา...ใครจะไปอ่านออก"
อามุ่ยหยิบรูปถ่ายครอบครัวคุณใหญ่ขึ้นมาดู พึมพำว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แล้วนึกได้ว่าเคยเห็นตั้งอยู่ในห้องรับแขกบ้านนี้นี่เอง งงว่าเรื่องอะไรกันแน่ ด้วยความอยากรู้ เธอแอบเอาจดหมายอาซิ่มไปวานแม่ค้าในตลาดที่คุ้นเคยกันช่วยอ่านให้หน่อย อามุ่ยฟังเนื้อความในจดหมายแล้วตกตะลึง...
คุณหญิงนอนโรงพยาบาลแค่คืนเดียว ไม่ยอมอยู่ต่อ แม้คุณใหญ่จะขอให้อยู่อีกสักคืนสองคืนก็ตาม คุณหญิงจะลงจากเตียงคุณใหญ่รีบเข้ามาช่วยประคอง เธอปฏิเสธว่าเดินเองได้ แต่เดินได้ไม่กี่ก้าวก็เซ คุณใหญ่ ชานนท์ และธณพจะเข้าไปรับ แต่เปาไวกว่าถึงตัวเธอก่อน
"ไม่เป็นอะไรเปา...ขอบใจ"
คุณหญิงเดินต่อเองได้ คุณใหญ่มองเหตุการณ์โดยตลอดด้วยสีหน้าครุ่นคิด...ไม่นานนัก เปาก็กลับมาถึงห้องพักของตัวเองอย่างเหนื่อยอ่อน เปิดประตูห้องเข้ามาเจออามุ่ยนั่งรออยู่บนเตียง มองเซ็งๆออกปากไล่ อามุ่ยชูจดหมายอาซิ่มกับรูปถ่ายครอบครัวคุณใหญ่ให้ดู ถามว่านี่มันอะไรกัน เขาคิดจะทำอะไร เปาเดินมาหยิบจดหมายกับรูปถ่ายไปจากมืออามุ่ย สั่งให้ออกไป อามุ่ยปรี๊ดแตก
"ลื้อมันบ้าไปแล้วหรืออาเปา โง่หรือเปล่าที่เข้ามาอยู่กับคนที่ฆ่าพ่อแม่ลื้อ แล้วอาจจะฆ่าลื้อด้วย"
เปาตกใจ รีบเอามือปิดปากอามุ่ย สั่งให้เงียบๆ อามุ่ยมองเขาน้ำตาไหล เปาค่อยๆเอามือออก อามุ่ยแนะว่าถ้าเปาอยากจะแก้แค้น เธอจะโทร.บอกเตี่ยให้ส่งลูกน้องมาล้างแค้นให้เอง เขาจะเสี่ยงชีวิตตัวเองทำไม เขาก็น่าจะรู้ว่าเธอรักและเป็นห่วงเขาแค่ไหน เปาซึ้งใจมาก
"อามุ่ย...ถ้าลื้อเป็นห่วงอั๊วจริง รับปากอั๊ว...จะไม่พูดเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาด...แม้แต่คนเดียว"
อามุ่ยทนเปารบเร้าไม่ไหว จำใจรับปาก แล้วโผกอดเปาร้องไห้โฮเกรงเปาจะได้รับอันตราย...
คืนนั้น คุณใหญ่เรียกชานนท์ เปา และธณพมาพบที่ห้องทำงานของเขา สั่งทุกคนห้ามพูดเรื่องคุณหญิงให้ใครรู้เด็ดขาด ถ้าไม่ติดว่าน้องสาวขอร้องไว้ เขาจะต้องลากคอไอ้คนที่ทำเธอท้องมาฆ่าด้วยมือตัวเองแน่ๆ ธณพแอบกลืนน้ำลาย ชานนท์ว่าถ้าคุณใหญ่มีอะไรให้ช่วย เขายินดี
"ขอบใจนนท์ เรื่องนี้นนท์คงไม่ต้องช่วยอะไร แต่คนที่ฉันอยากให้ช่วย...ก็คือ...เปา...ฉันอยากให้นาย แต่งงานกับน้องสาวฉัน...ได้ไหมเปา"
ธณพช็อกเหมือนฟ้าถล่มลงตรงหน้า เปาสีหน้าสับสน ก่อนจะค่อยๆเปลี่ยนเป็นเลือดเย็น...
ขณะเดียวกัน แป้งร่ำกำลังซ่อมผ้าพันคอไหมพรมที่เปาถักให้โดนเข็มตำนิ้วเลือดไหลหยดใส่ผ้าพันคอ คุณระเบียบได้ยินเสียงร้องเข้ามาถามว่าเป็นอะไร แป้งร่ำบอกว่าผ้าพันคอขาด เธอเลยจะเย็บเอง คุณระเบียบเห็นผ้าพันคอเปื้อนเลือด จัดแจงจะเอาไปทิ้งให้ แป้งร่ำเอาหลบ ร้องเอะอะลั่น
"ไม่ได้ค่ะ...ทิ้งไม่ได้...มันขาดนิดเดียวเองค่ะ แป้งเย็บได้"
คุณระเบียบมองๆ พยักหน้ารับทราบแล้วแต่แป้งร่ำ เดินออกจากห้อง แป้งร่ำเอาผ้าพันคอผืนนั้นมาแนบอกคิดถึงเปามาก...
ทางฝ่ายเปาหยิบผ้าเช็ดหน้าสีสวยของ ด.ญ.แป้งร่ำขึ้นมาจูบเหมือนเป็นการร่ำลา แล้ววางคืนลงในกล่องแยกจากผ้าเช็ดหน้าสีหม่นของตัวเอง ก่อนจะโยนรูปถ่ายครอบครัวคุณใหญ่ลงกึ่งกลางผ้าสองผืน
"อภัยให้ผมด้วย...แป้งร่ำ"
เมื่อต้องเลือกระหว่างความรักกับความแค้น เปาเลือกการแก้แค้น ทั้งๆที่รักแป้งร่ำหมดใจ
ooooooo
คุณใหญ่เรียกน้องสาวมาพบที่ห้องทำงานแต่เช้าเพื่อแจ้งข่าวการตัดสินใจของเขา คุณหญิงแทบไม่อยากจะเชื่อหูว่าพี่ชายบังคับให้เปามาแต่งงานกับเธอทั้งๆที่เขาไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้แม้แต่น้อย และที่สำคัญเขาก็ไม่ได้รักเธอสักหน่อย คุณใหญ่สวนทันทีว่าแล้วคุณหญิงรักเปาหรือเปล่า คุณหญิงพูดไม่ออก
"อะไรที่เป็นความสุขของน้องหญิง พี่ต้องทำให้ทุกอย่าง...ที่สำคัญพี่จะปล่อยให้ตระกูลรัตตภาคย์ของเรามีเรื่องเสื่อมเสียไม่ได้...และไม่ว่าเปาจะรักน้องสาวพี่หรือไม่ แต่ถ้าพี่สั่งให้แต่ง เปาก็ต้องแต่ง...คนอย่างพี่...ถ้าต้องการอะไร...พี่ก็ต้องได้"
คุณหญิงใบ้รับประทาน ไม่เคยคิดมาก่อนว่าพี่ชายตัวเองจะเป็นคนเช่นนี้...
แป้งร่ำรู้จากคุณหญิงว่าคุณใหญ่จะให้คุณหญิงแต่งงานกับเปา ถึงกับตะลึง พยายามข่มอารมณ์ความรู้สึกทั้งๆที่ใจปวดร้าวแทบจะแตกสลาย เกรงจะมีพิรุธให้คุณหญิงจับได้ แต่พอได้อยู่คนเดียวลำพังในห้องตัวเอง แป้งร่ำซุกหน้ากับหมอนร้องไห้โฮ...
คุณใหญ่พอใจมากที่เปาตอบตกลงจะแต่งงานกับคุณหญิง สั่งให้ธณพกับคุณระเบียบช่วยกันจัดการเรื่องงานแต่งงานให้เรียบร้อยและรวดเร็วที่สุด คุณระเบียบยังงุนงงไม่หายว่าเกิดอะไรขึ้น
"ไม่ต้องงงอะไรทั้งนั้น ทำตามคำสั่งฉันอย่าให้มีอะไรบกพร่อง...เข้าใจไหม"
คุณระเบียบมองเปา สีหน้าเต็มไปด้วยคำถามมากมาย แต่เปากลับนิ่งเฉย ไม่มองตอบเธอด้วยซ้ำ ชานนท์มองเปาเขม็ง อดสงสัยกับการกระทำของเปาไม่ได้ เดินตามเปาออกจากห้องทำงานคุณใหญ่จนทันถามว่าคิดดีแล้วหรือที่จะแต่งงานกับคุณหญิงทั้งๆที่ไม่ได้รัก เปาจ้องตาชานนท์แล้วตอบแบบเนียนๆว่า
"ผมมีหน้าที่ทำตามคำสั่งของคุณใหญ่" แล้วผละจากไป ปล่อยให้ชานนท์มองตามอย่างข้องใจ...
ค่ำวันเดียวกัน กานดาเพิ่งกลับจากต่างจังหวัด ตกใจที่รู้ข่าวจากคุณใหญ่ว่าคุณหญิงจะแต่งงานกับเปา เอื้อยกับอ้ายยกจานชามเข้ามาจากอีกมุมหนึ่งเพื่อเตรียมตั้งสำรับมื้อค่ำ ได้ยินเข้าถึงกับมือไม้อ่อน ทำจานชามร่วงระนาว คุณใหญ่หันขวับไปมอง คุณระเบียบรีบเข้าไปไล่เอื้อยกับอ้ายออกไปก่อน ถ้าไม่เรียกหาอย่าเพิ่งเข้ามา เอื้อยกับอ้ายรีบลนลานออกไป
"อะไรกันคะเนี่ย...อาไม่อยู่ไปปฏิบัติธรรมแค่ไม่กี่วัน ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้"
"ผมว่าคุณอาน่าจะปฏิบัติธรรมต่ออีกสักหน่อยนะครับ" คุณใหญ่ว่าประชด
กานดารู้สึกตัวแต่ยังไม่หยุดพูด เตือนว่าปล่อยให้คุณหญิงแต่งงานกับคนที่เราไม่รู้หัวนอนปลายเท้าได้อย่างไร ตระกูลรัตตภาคย์ของเราคงถูกชาวบ้านนินทาถึงไหนๆกันแล้ว คุณใหญ่ไม่คิดบ้างหรือ
"ผมคิดดีแล้ว...คิดดีแล้วด้วย คุณอาไม่ต้องเป็นห่วง ผมต่างหากที่จะต้องเป็นคนที่ห่วงรัตตภาคย์ของเราที่สุด และไม่มีวันจะยอมให้ใครหน้าไหนมาบังอาจทำให้รัตตภาคย์ ต้องเสื่อมเสีย"
กานดาหน้าจ๋อย คุณใหญ่หันไปถามคุณระเบียบว่าทุกคนหายไปไหนกันหมด ทำไมไม่มากินข้าว
"เอ่อ...คุณหญิงบอกว่าไม่หิว คุณแป้งร่ำก็บอกว่าไม่หิว คุณศจีออกไปตั้งแต่เช้า ส่วนคุณเล็กไปแข่งรถที่ต่างประเทศยังไม่ถึงกำหนดกลับ..." คุณระเบียบรายงานยังไม่ทันจบคุณใหญ่สวนทันที
"ช่าง...ใครจะไปไหนก็ช่าง...คุณระเบียบ...ตักข้าว"
ooooooo
ระบบ ระบือ และบรรดาคนรับใช้ในบ้านรัตตภาคย์ต่างร้อง "เฮ้ย" ด้วยความตกใจเมื่อเอื้อยกับอ้ายเล่าให้ฟังว่าคุณหญิงกับเปาจะแต่งงานกัน ระบบไม่เชื่อว่าเป็นเรื่องจริงหาว่าสองสาวเล่าเรื่องตลกฝืดให้ฟัง อ้ายนั่งยันนอนยันว่าเป็นเรื่องจริง เราสองคนได้ยินคุณใหญ่พูดเต็มสองหู
อามุ่ยยืนฟังอยู่อีกมุมหนึ่งน้ำตาไหลพราก ทั้งเจ็บใจทั้งเสียใจ จ้ำพรวดๆตามหาเปา...
เปานั่งหน้าเครียดอยู่ที่มุมโปรดของตัวเอง สักพัก ลุกขึ้นจะกลับห้อง แป้งร่ำตรงเข้ามาตัดพ้อต่อว่าเขาฉอดๆ
อามุ่ยกะจะมาลุยเปาเต็มที่ แต่พอเห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกัน รีบหลบมุมแอบมอง เปาเดินเข้าไปจับมือแป้งร่ำ แต่เธอสะบัดออก พูดเสียงสั่นเครือ น้ำตาคลอเบ้าว่าอย่ามาแตะต้องตัวเธอ
"ฉันมันโง่ ฉันมันใฝ่ต่ำอย่างที่ใครๆเขาตราหน้าจริงๆ ไม่เหมือนนายที่ฉลาดใฝ่สูง...ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันน่าจะเอะใจเฉลียวใจสักนิดว่านายคิดอย่างไรกับคุณหญิง...นายมันใฝ่สูงอยากแต่งงานกับคุณหญิง...แล้วนายมายุ่งกับฉันทำไม" แป้งร่ำปล่อยโฮ ตรงเข้าทุบอกเปาไม่ยั้ง เปาจับมือเธอไว้ รวบตัวมากอด
แป้งร่ำสะอึกสะอื้นตัวโยน "นายทำกับฉันอย่างนี้ได้อย่างไรเปา...ไหนนายบอกว่านายรักฉันคนเดียว ไหนนายบอกว่าเราจะไปจากที่นี่ด้วยกัน...ไหนนายบอกว่าฉันคือเหตุผลเดียวที่ทำให้นายยังอยากมีชีวิตอยู่ ลืมหมดแล้วหรือเปา"
อามุ่ยได้ยินทุกคำพูดถึงกับอึ้ง เปาตัดใจ ค่อยๆดันตัวแป้งร่ำออกห่าง เธอมองเขาอย่างมีความหวัง แต่แล้วความหวังทั้งหมดต้องพังทลายลง เมื่อเปาพูดแค่คำว่า "ผมขอโทษ"
แป้งร่ำเจ็บช้ำใจมากตบเปาเต็มแรงจนหน้าหัน พูดเสียงเข้มว่า "ฉันเกลียดนาย...ฉันจะไม่มีวันรักนายอีกต่อไป" แล้วเดินจากไป เปามองตามหัวใจตัวเองที่ค่อยๆห่างออกไปทุกทีๆอย่างช้ำใจไม่ต่างกัน...
จากนั้นแป้งร่ำเดินเข้าตึกใหญ่อย่างไร้ความรู้สึก เสียงคุณใหญ่ร้องทักว่าไปไหนมาดังขึ้นด้านหลัง แป้งร่ำหยุดกึก ไม่ได้ตกใจอะไรทั้งสิ้น คุณใหญ่เดินเข้ามามองหน้า แดกดันว่า
"คงไม่ใช่ไปหาชู้หรอกนะ...อย่านึกว่าเรื่องนี้จะจบลงง่ายๆ คนอย่างฉันไม่มีวันให้อภัยคนที่มันลอบแทงฉัน เด็ดขาด...เธอน่าจะรู้ดี"
"ค่ะ...แป้งทราบดี แต่ที่ไม่ทราบและไม่เคยทราบมาโดยตลอดก็คือ...แป้งจะมีชู้อย่างที่คุณใหญ่พูดได้อย่างไรคะ...
ในเมื่อแป้งกับคุณใหญ่ไม่ได้เป็นอะไรกัน" แป้งร่ำสีหน้าเย็นชา คุณใหญ่ฉุน ตบหน้าเธอผัวะ
"เดี๋ยวนี้ปีกกล้าขาแข็งแล้วหรือแป้งร่ำ...จำไว้...อย่านึกว่าไอ้ชานนท์มันจะพาเธอออกไปจากที่นี่ได้ เพราะถึงอย่างไร...ชาตินี้เธอก็จะต้องเป็นผู้หญิงของฉัน...ตลอดไป"
แป้งร่ำไม่เข้าใจความคิดของคุณใหญ่เลยจริงๆว่าต้องการอะไรจากเธอกันแน่...
ขณะเดียวกัน เปากลับห้องพัก เจออามุ่ยนั่งหน้าตึงรออยู่ ต่อว่าว่าเขาไม่ใช่เปาที่เธอเคยรู้จักอีกแล้ว เปาคนนี้ต้องโดนปิศาจร้ายสิง ถึงได้คิดทำแต่เรื่องบ้าๆและร้ายกาจแบบนี้
"อั๊วทำอะไร?...เรื่องบ้าๆอะไร?"
"ก็เรื่องอาคุณหญิงแล้วก็เรื่อง...อาแป้งร่ำ...อั๊วได้ยินที่พวกลื้อคุยกัน มันเป็นอย่างที่อั๊วคิดจริงๆ ลื้อกับอาแป้งร่ำมีอะไรกันใช่ไหม" อามุ่ยเห็นเปานิ่งไม่ตอบ กระชากคอเสื้อเขาลงมาจนเห็นรอยสักรูปนกที่ไหล่
เปาผลักอามุ่ยกระเด็น โวยวายว่าเธอคิดจะทำอะไร อามุ่ยน้ำตาไหล ชัดแล้วว่าเปาคือผู้ชายที่คุณใหญ่กำลังตามล่า เปาขอร้องเสียงเครียดว่าอย่าพูดเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น เขามีเพียงอามุ่ยคนเดียวเท่านั้นที่ไว้ใจได้ อามุ่ยไม่เข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำแบบนี้ เปาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม
"อั๊วรู้แต่ว่า...เมื่อก่อนนี้ชีวิตอั๊วมีแต่ความสุขมาก ครอบครัวเราอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาสามคนพ่อแม่ลูก แต่แล้ววันหนึ่ง...
ชีวิตอั๊วก็เปลี่ยนไป เมื่ออั๊วต้องเห็นแม่ตายไปต่อหน้า พ่ออั๊วเจ็บหนักแต่ก็รีบส่งอั๊วไปอยู่กับอาซิ่มที่เซี่ยงไฮ้ แล้วพ่อก็ตายจากอั๊วไปอีกคน...ตอนนั้นพ่อให้อั๊วถือจดหมายฉบับหนึ่งไปให้
อาซิ่ม...ซึ่งมันก็คือจดหมายที่ลื้อเห็นในห้องอั๊ว"
อามุ่ยเดาออกทันทีว่าเปาต้องการแก้แค้นพวกรัตตภาคย์ เปาอยากให้เธอกลับเซี่ยงไฮ้ ที่นี่อันตรายเกินไป อามุ่ยไม่ไปไหนทั้งนั้น ถ้าไม่มีเปาไปด้วย โผกอดเขาแน่นด้วยความรักหมดใจ
ooooooo
เรื่องคุณหญิงตั้งครรภ์ชักจะปิดไม่อยู่ ทันทีที่เอื้อยวางชามข้าวต้มปลาของโปรดลงตรงหน้า คุณหญิงกลับเหม็น คลื่นไส้วิงเวียนจนต้องวิ่งออกไปอาเจียน ศจีสบช่องพูดทีเล่นทีจริงว่าคุณหญิงท่าทางเหมือนนางเอกละครตอนแพ้ท้อง คุณใหญ่หันขวับมองหน้า เอ็ดศจีว่าพูดจาอะไรให้ระวังปาก
"เอ้า...เหมือนจริงๆนะคะ...คุณณพว่าไหมคะ" สายตาศจีฉายแววนังมารร้ายจ้องหน้าธณพเขม็ง...
แป้งร่ำเห็นคุณหญิงกินอะไรไม่ได้ รีบไปชงน้ำขิงมาให้ดื่ม คุณหญิงนั่งเหม่อไม่พูดไม่จา แป้งร่ำเลยขยับจะออกไป คุณหญิงเรียกไว้ ขอร้องให้นั่งเป็นเพื่อนเธอก่อน แล้วตัดสินใจถามอย่างไม่อ้อมค้อมว่า
"เป็นแป้ง...แป้งจะทำอย่างไรถ้าจะต้องแต่งงานกับเปา...โดยที่เปาไม่ใช่พ่อของเด็กในท้อง...หญิง...ท้อง" พูดได้ เท่านั้น คุณหญิงก็ร้องไห้โฮ โผกอดแป้งร่ำที่นั่งตะลึงงัน...
คุณใหญ่เห็นไม่เข้าที ยิ่งปล่อยนานวันคนจะยิ่งสงสัยเรื่องคุณหญิง จึงเร่งธณพกับคุณระเบียบให้รีบจัดงานแต่งงานให้คุณหญิงกับเปาด่วนที่สุด คุณระเบียบอ้าปากจะค้าน คุณใหญ่ เลยจำต้องบอกเธอว่าที่เขาต้องเร่งรัดเรื่องนี้เป็นเพราะคุณหญิงท้อง คุณระเบียบแทบช็อก ทรุดลงนั่งกับพื้นไหว้ปลกๆขอโทษเขาเป็นการใหญ่ เข้าใจผิดคิดว่าเปาบังอาจทำคุณหญิงท้อง คุณใหญ่รีบอธิบายว่าไม่ใช่เปา
"ฉันเป็นคนขอให้เปาแต่งงานกับน้องหญิง เปายินดีทำตามคำสั่งฉัน เพราะฉะนั้นรีบจัดงานแต่งงานให้เร็วที่สุด ก่อนที่เรื่องราวจะอื้อฉาว...ได้ยินไหม" คุณใหญ่สั่งเสียงเฉียบ คุณระเบียบรับคำทั้งที่ยังมึนงง...
อ้ายเห็นอาการโอ้กอ้ากของคุณหญิงแล้ว เอาไปเม้าท์ที่มุมซ่องสุมอย่างสนุกปาก แถมฟันธังว่าคุณหญิงท้องชัวร์ ระบือคิดว่าเปาต้องเป็นคนทำคุณหญิงท้อง โกรธมากลุกพรวดพราด ออกไปทันที
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น