ตอนที่ 18
ธณพมาโรงพักแต่เช้าเพื่อจัดการเอาตัวเปาออกจากห้องขัง เห็นเปายืนเกาะลูกกรงรออยู่ แปลกใจว่าทำไมเปาถึงไม่สวมเสื้อ เปาปรายตามองไปยังจิ๊กโก๋ 3 คนซึ่งนั่งเกาะกลุ่มมองเขาอย่างแหยงๆแทนคำตอบ
ธณพพยักหน้ารับรู้ "รอแป๊บหนึ่ง ฉันไปจัดการเอกสารก่อน"
ธณพกำลังจะออกไป เป็นจังหวะเดียวกับเปาหันหลังกลับไปนั่งที่ ธณพเหลือบเห็นรอยสักรูปนกที่ไหล่เปา ถึงกับตะลึง เปาหันกลับมามองสงสัยว่ามีอะไรหรือเปล่า ธณพละล่ำละลักว่าไม่มีอะไร แล้วเดินออกมาอย่างสับสน ระหว่างนั้น จ่าเวรเข้ามาเชิญธณพไปพบท่านรองฯ ธณพตั้งสติได้
"เอ่อ...พอดีผมเตรียมเอกสารไม่ครบต้องกลับไปเอา ฝากเรียนท่านรองฯด้วย แล้วผมจะโทร.เรียนท่านอีกที" ธณพว่าแล้วผลุนผลันออกไป จ่าเวรมองตามงงๆ
ไม่นานนัก ธณพรีบกลับมาหาคุณใหญ่แต่เห็นชานนท์
นั่งอยู่ในห้องทำงานกับเจ้านาย เขาอึกๆอักๆไม่กล้าพูด คุณใหญ่ชักรำคาญ สั่งให้ธณพรีบๆรายงานมาว่ามีอะไร
"คือ...ผู้ชายในรูป...ผู้ชายคนนั้นที่มีรอยสัก...ก็คือ... เปา...ครับ"
คุณใหญ่เหมือนโดนหมัดฮุกเข้าปลายคาง มึนไปหมด ธณพถามว่าจะให้เอาตัวเปากลับมาไหม
"ไม่ต้อง...ปล่อยให้มันอยู่ในนั้น ให้มันอยู่ไป...แล้วอย่าให้มันได้มีโอกาสออกมาอีก...เด็ดขาด" คุณใหญ่ตบโต๊ะเปรี้ยงด้วยความแค้น...
เปาเกาะลูกกรงห้องขังรอการกลับมาของธณพตั้งแต่เช้าจนใกล้เที่ยงก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา แทนที่เปาจะได้ประกันตัวออกไป กลับถูกส่งตัวไปยังเรือนจำแทน เขาถูกจับถ่ายรูปทำประวัติ แล้วถูกผู้คุมจับยัดเข้าห้องขังหมดสิ้นอิสรภาพ เปาเจ็บแค้นใจมากที่โดนหักหลัง
"ไอ้ใหญ่...แกต้องชดใช้...ชาตินี้...ฉันจะฆ่าแกให้ได้"
เปามัวแต่โกรธเลยไม่เห็นนักโทษสองคนซึ่งอยู่ร่วมห้องขังกับเปา เหล่เขาอยู่ตลอดเวลา
ooooooo
คุณหญิงกับแป้งร่ำรอแล้วรอเล่าเฝ้าแต่รอการ
กลับมาของเปาตั้งแต่เช้ายันเย็น แต่เปาก็ไม่กลับมาสักที คุณหญิงทนรอต่อไปไม่ไหว ชวนแป้งร่ำไปถามคุณใหญ่ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเปา คุณใหญ่ตีหน้าตายบอกน้องสาวว่าไม่รู้ ก่อนตวัดสายตามองแป้งร่ำอย่างมีเลศนัย
"บางทีขั้นตอนมันอาจจะต้องยุ่งยากสักหน่อย...เพราะข้อหาของเปามันเป็นข้อหาฉกรรจ์"
แป้งร่ำสะดุ้งรู้สึกเหมือนโดนว่ากระทบ ชานนท์คอยสังเกตอากัปกิริยาแป้งร่ำตลอด คุณหญิงใจเสียโผกอดพี่ชาย ขอให้ เขารับปากว่าจะช่วยเปาออกมาให้ได้ เพราะเปาไม่สมควรต้องโดนแบบนี้
คุณใหญ่ได้แต่คิดอยู่ในใจว่า "สมควรสิน้องหญิง...ใครที่มันคิดแทงข้างหลังคนอย่างใหญ่ รัตตภาคย์ มันสมควรต้องโดนลงโทษแบบนี้ทุกคน" คุณใหญ่กอดน้องสาวตอบ แต่สายตาจ้องแป้งร่ำเขม็ง แป้งร่ำไม่กล้าสบตาด้วย เมินหน้าไปอีกทางเป็นห่วงและกังวลเรื่องเปา
ooooooo
นักโทษสองคนร่วมห้องขังกับเปาเหม็นขี้หน้าเขาโดยไม่มีสาเหตุ ลูกน้องแกล้งเดินสะดุดขาเปา แล้วตรงเข้าหาเรื่อง เปาไม่อยากมีปัญหา ขอร้องว่าต่างคนต่างอยู่จะดีกว่า ลูกพี่ลุกพรวด
"อ้าวเฮ้ย...มาใหม่ก็ซ่าแล้วหรือไอ้ตี๋...แบบนี้ก็สวยสิ"
ทั้งคู่กรูเข้าใส่เปาทันที นักโทษห้องข้างๆส่งเสียงเชียร์ลั่น สองคนนั่นสู้เปาไม่ได้ ลูกพี่เลยใช้เครื่องทุ่นแรง ควักมีดโกนอันใหญ่ออกมาสู้ เปาเสียเปรียบถูกล็อกจากด้านหลัง ลูกพี่เงื้อมีดโกนสุดแขนหมายจัดการขั้นเด็ดขาด แต่เสียงนกหวีดของผู้คุมดังขึ้นเสียก่อน ลูกพี่เห็นท่าไม่ดี โยนมีดโกนไปตกที่พื้นตรงหน้าเปา
เป็นจังหวะเดียวกับผู้คุมสองคนเปิดประตูห้องขังเข้ามาพอดี เหลือบเห็นมีดโกนคิดว่าเป็นของเปาปราดเข้าล็อกแขน เปาฮึดฮัด ผู้คุมเลยเอากระบองฟาดหลัง แล้วลากเปาออก จากห้องขัง
"ไป...ไปเลย...ไอ้น้องใหม่...ซ่านัก"
ผู้คุมทั้งสองคนลากเปาผ่านหน้าห้องขังห้องหนึ่ง มีนักโทษหน้าเหี้ยมชื่อยุทธมองตามไม่วางตา แล้วก้มมองภาพถ่ายเปาในมือตัวเอง ครู่ต่อมา ผู้คุมผลักเปาเข้าไปในคุกมืด
"นอนให้สบาย...หายซ่าแล้วค่อยออกมา" ผู้คุมปิดประตูห้องขังล็อกกุญแจ
เปานั่งอยู่ในความมืดด้วยความเจ็บแค้นใจ คำรามก้องว่า "ไอ้ใหญ่...ฉันจะฆ่าแก"
ในเวลาเดียวกัน คุณใหญ่สั่งคุณระเบียบให้พาแป้งร่ำมาพบที่ห้องทำงาน แทนที่จะบอกแป้งร่ำให้ รู้แล้วรู้รอดไปว่าเขารู้แล้วว่าผู้ชายที่มีรอยสักรูปนกคนนั้นคือเปา คุณใหญ่กลับถามเธอว่า ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเขาดูแลเธอดีไหม แป้งร่ำมองเขางงๆก่อนจะรับคำ
"แน่ใจ"
แป้งร่ำยิ่งงงหนักไม่รู้เขาจะมาไม้ไหน คุณใหญ่ตบโต๊ะปัง ทั้งชานนท์ ธณพ คุณระเบียบรวมถึงแป้งร่ำพากันสะดุ้งโหยง ตวาดแป้งร่ำว่าเขาถามทำไมถึงไม่ตอบ แป้งร่ำรีบรับคำอีกครั้ง คุณใหญ่ตะคอกใส่
"ค่ะ...อะไร"
"ค่ะ...แน่ใจค่ะ" แป้งร่ำไม่กล้าสบตาด้วย
"ดี...หวังว่าเธอจะไม่โกหกฉัน...ฉันเกลียดคนโกหก หักหลังและคนที่คิดว่าฉันเป“นไอ้งั่ง...คุณระเบียบ...พาแป้งร่ำออกไปได้แล้ว" คุณใหญ่ข่มความโกรธสุดๆถ้าไม่ติดว่าต้องใช้เธอเพื่อดึงชานนท์ไว้เป“นพวก เขาคงฆ่าเธอกับมือไปแล้ว คุณระเบียบรับคำอย่างงงๆแล้วพาแป้งร่ำออกไป
พอถึงห้องนอนแป้งร่ำ คุณระเบียบจึงกล้าถามว่านี่มันเรื่องอะไรกัน แป้งร่ำส่ายหน้าแทนคำตอบ คุณระเบียบสังหรณ์ใจอ้าปากจะเตือน แต่แป้งร่ำรีบตัดบท อ้างว่าเพลียมากอยากพักผ่อน คุณระเบียบจำใจออกไป แป้งร่ำล้มตัวลงนอนบนเตียงร้องไห้โฮอย่างอัดอั้น ทั้งเสียใจ ทั้งหวาดกลัวผสมปนเปไปหมด...
ด้านคุณใหญ่ถามชานนท์ว่าตกลงเรื่องแป้งร่ำจะว่าอย่างไร ยังอยากจะได้เธออยู่ไหม ชานนท์รักแป้งร่ำมาก ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นกับเธอ เขาก็จะยังรักและจะรักเธอตลอดไป คุณใหญ่อึ้ง คิดไม่ถึงว่าชานนท์จะมั่นคงในความรักที่มีต่อแป้งร่ำขนาดนี้...
อีกมุมหนึ่งของบ้านรัตตภาคย์ คุณหญิงสบโอกาสเห็นธณพนั่งอยู่คนเดียว ปรี่เข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเปา ทำไมเขาถึงช่วยเปาออกมาไม่ได้ หรือว่าเขาไม่อยากช่วย ธณพได้แต่อ้ำๆอึ้งๆไม่รู้จะตอบอย่างไร
"ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังคิดอะไรอยู่ แต่ขอให้รู้ไว้ด้วยว่า เปาคือคนที่ฉันรักที่สุด เพียงคนเดียวเท่านั้น"
"แต่เปา..." ธณพพูดได้แค่นั้น คุณหญิงถามแทรกขึ้นก่อน
"เปาทำไม?...ไม่ว่าเปาจะอยู่ที่ไหน ไม่ว่าเปาจะเป“นอย่างไร ฉันก็จะรักเปาที่สุด...และจำไว้ ถ้าเปาเป“นอะไรไปล่ะก็... ชาตินี้ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณอีกเลย" คุณหญิงว่าแล้วหันหลังกลับออกไปทันที...
ขณะที่แป้งร่ำกับคุณหญิงต่างพากันเป“นห่วงเปา อามุ่ยเอง ก็ห่วงเปาไม่น้อยไปกว่าสองสาวเช่นกัน เธอเอาแต่นั่งเหม่อใจลอย ข้าวปลาไม่ยอมกิน คุณระเบียบเห็นแล้วอดสงสารไม่ได้
"กินข้าวกินปลาซะหน่อยเถอะ...อามุ่ย"
"อั๊วจะกินได้อย่างไร อาเปาของอั๊วยังไม่กลับมา ป่านนี้อีจะเป“นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้" อามุ่ยร้องไห้โฮ คุณระเบียบ ระบบและระบือที่นั่งล้อมวงกินข้าวด้วยกันพลอยเศร้าใจไปด้วย
ooooooo
อามุ่ยทนคิดถึงเปาไม่ไหว รีบไปโรงพักแต่เช้ากลับไม่เจอเปาที่นั่น ถามคาดคั้นจ่าเวรว่าเอาตัวเปาไปไว้ไหน พอรู้ว่าเปาถูกส่งตัวเข้าเรือนจำใหญ่ อามุ่ยรีบกลับมารายงานเรื่องนี้ให้คุณหญิงทราบ คุณหญิงไม่ รอช้า ชวนแป้งร่ำและอามุ่ยบุกห้องทำงานพี่ชายทันที
"ว่าไงคะพี่ใหญ่ ไหนบอกจะช่วยเปาออกมา แล้วทำไมเปาถึงถูกส่งเข้าเรือนจำ มันหมายความว่าอย่างไรคะ" คุณหญิงเสียงเขียว
"เดี๋ยวนี้เสียงดังกับพี่แล้วหรือน้องหญิง...วุ่นวายกันเหลือเกินนะ" คุณใหญ่ปรายตามองอามุ่ย
"ทำไมพวกลื้อใจดำกันอย่างนี้...พวกลื้อใจดำ...คอยดู... ฟ้าดินจะลงโทษ"
คุณใหญ่หันขวับจ้องอามุ่ยอย่างเอาเรื่อง คุณระเบียบเห็นท่าไม่ดีรีบลากอามุ่ยออกจากห้อง อามุ่ยโวยวายแช่งคุณใหญ่ ไปตลอดทาง คุณหญิงยังไม่ยอมรามือ ถามพี่ชายว่าตกลงเรื่องเปาจะเอาอย่างไร
"คนที่ทำผิดก็สมควรถูกลงโทษ"
"แต่เปาไม่ใช่คนผิด" คุณหญิงเถียงไม่ยอมแพ้
"เหรอ?" คุณใหญ่ยิ้มอย่างมีเลศนัย "...ออกไปได้แล้ว พี่จะทำงาน"
คุณหญิงโกรธคว้ามือแป้งร่ำชวนกันออกไป ชานนท์ ได้แต่มองตามแป้งร่ำ คุณใหญ่หันไปสั่งธณพรีบไปจัดการเรื่องเปาให้เร็วที่สุด เขาชักรำคาญเต็มทนแล้ว ชานนท์ทำท่าจะคัดค้าน
"หรือนนท์ยังอยากให้ไอ้เปามันอยู่เป็นหนามทิ่มแทงหัวใจนนท์อย่างนั้นหรือ...แต่คนอย่างพี่...ไม่ชอบมีเสี้ยนหนามให้รำคาญใจ" คุณใหญ่สีหน้าเหี้ยม ขณะที่ชานนท์คิดคล้อยตามคำพูดของคุณใหญ่...
เปาได้รับการปล่อยตัวออกจากคุกมืด กลับมาห้องขังรวมอย่างเดิม วันแรกของการอยู่ในเรือนจำ เปาต้องทำงานหนักเช่นเดียวกับนักโทษคนอื่นๆ แต่ไม่ว่าจะอยู่ส่วนไหนของเรือนจำ จะมีสายตาของยุทธนักโทษหน้าเหี้ยมคนนั้นคอยจับจ้องเขาตลอดเวลา เปาชักเอะใจว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากล...
ได้เวลานอนแล้ว แต่เปายังนอนไม่หลับ หวนคิดถึงความสุขที่เคยมีกับแป้งร่ำ ผู้หญิงที่เขารักสุดหัวใจ ยิ่งต้องมาติดคุกอย่างนี้เขายิ่งคิดถึงแป้งร่ำเหลือเกิน
ooooooo
อามุ่ยดั้นด้นไปเยี่ยมเปาที่เรือนจำจนได้ พอเห็นหน้าเปาเท่านั้น เธอถึงกับร้องไห้โฮ ทั้งดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน ยิงคำถามใส่เปาเป็นชุดว่าเป็น อย่างไรบ้าง? ลำบากไหม? ใครรังแกบ้างหรือเปล่า?
"พอแล้ว...อามุ่ย อั๊วไม่เป็นอะไร...ลื้อรู้ได้อย่างไรว่าอั๊วอยู่ที่นี่"
"ก็อาจ่าที่โรงพักน่ะสิ...บอกอั๊ว...แต่กว่าจะบอก อั๊วก็ต้องไปตื๊ออีอยู่เป็นวันเลย...งี่เง่า...อาเปา...ตอนแรกอาคุณใหญ่อีบอกจะช่วยลื้อออกจากคุก แต่ดูมันสิ...มันกลับให้คนจับลื้อมาเข้าคุกนี้"
เปารู้แก่ใจดี อามุ่ยตำหนิเปาว่าถ้ายอมเชื่อเธอ แล้วกลับเซี่ยงไฮ้ด้วยกันตั้งแต่แรก เขาก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้ จะไปแก้แค้นพวกตระกูลชั่วๆทำไม น่าจะปล่อยให้ฟ้าดินลงโทษพวกนั้นเอง
"อามุ่ย...ลื้อไม่เป็นอั๊ว ลื้อไม่เข้าใจหรอกว่าสิ่งที่พวกมันทำกับอั๊ว มันเจ็บปวดแค่ไหน"
"อาเปา...เชื่ออั๊วเถอะนะ เลิกยุ่งกับพวกมัน แล้วอั๊วจะบอกเตี่ยอั๊วให้หาทางช่วยลื้อ...ลื้ออย่าลืมสิว่าเตี่ยอั๊วเป็นมาเฟีย"
เปามองอามุ่ยอย่างซาบซึ้งใจ ไม่อยากดึงเธอมาเกี่ยวข้องกับการแก้แค้น รีบเปลี่ยนเรื่องพูด ถามว่าแป้งร่ำเป็นอย่างไรบ้าง อามุ่ยชักสีหน้าไม่พอใจ ต่อว่าว่าจะไปถามถึงผู้หญิงคนนั้นทำไม
"ชีวิตนี้...อั๊วคงไม่มีโอกาสได้เจอคุณแป้งร่ำอีกแล้ว รับปากอั๊ว...ดูแลคุณแป้งร่ำด้วย" เปาสีหน้าเศร้าสร้อยอย่างเห็นได้ชัด อามุ่ยมองเขาสงสารจับใจ...
กว่าอามุ่ยจะกลับถึงบ้านรัตตภาคย์พระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปนานแล้ว เธออาศัยความมืดค่อยๆย่องเข้าประตูหลังบ้านอย่างระแวดระวัง แต่ต้องตกใจที่เห็นแป้งร่ำยืนรออยู่ อามุ่ยทำไม่รู้ไม่ชี้เดินหนี แป้งร่ำรีบตามมาคว้าแขนไว้ อามุ่ยพยายามสะบัดออก แต่แป้งร่ำจับไว้แน่น ถามว่าไปไหนมา อามุ่ยหลบตา
"เรื่องของอั๊ว...ลื้อจะมาเซ้าซี้อะไร"
"เธอไปหาเปามาใช่ไหม?...เธอรู้ใช่ไหมว่าเปาอยู่ไหน?" แป้งร่ำเห็นอามุ่ยนิ่งเฉย รีบอ้อนวอน "ได้โปรดเถอะ...บอกฉัน หน่อยได้ไหมว่าเปาอยู่ที่ไหน...ฉันก็เป็นห่วงเปาไม่น้อยไปกว่าเธอหรอกนะ...อามุ่ย"
อามุ่ยจิกหางตามองแป้งร่ำอย่างไม่ค่อยพอใจ แต่พอนึกถึงคำพูดของเปาที่พูดกับตนเองตอนไปเยี่ยมที่เรือนจำ และยิ่งเห็นหน้าเศร้าๆของแป้งร่ำ อามุ่ยชักใจอ่อน
ooooooo
เช้าวันรุ่งขึ้น แป้งร่ำในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ เก่าๆโทรมๆ สวมหมวกแก๊ปปิดบังใบหน้า นั่งรอเปาอยู่ในห้องเยี่ยมภายในเรือนจำ พอเปาเห็นเป็นแป้งร่ำ ทั้งดีใจและเป็นห่วง ถามว่ามาที่นี่ทำไม
"ฉันเป็นห่วงนาย ฉันคิดถึงนายเหลือเกิน...นายเป็นอย่างไรบ้าง ลำบากมากไหม" แป้งร่ำน้ำตาไหล
"อย่าร้อง...ผมไม่เป็นอะไร" เปาพลอยเศร้าไปด้วย
"นายยังรักฉันอยู่หรือเปล่า...ฉันยังรักนายอยู่เสมอนะเปา ที่ผ่านมาฉันโกหก ฉันขอโทษ ไม่มีวันไหนที่ฉันจะไม่รัก ไม่คิดถึงนาย ถึงแม้นายจะแต่งงานกับคุณหญิง มันก็ไม่ทำให้ฉันเลิกรักนายได้เลย...ถ้านายยังรักฉันอยู่ ฉันจะรอนายนะเปา ฉันพร้อมที่จะหนีไปกับนายอย่างที่เราเคยสัญญากันไว้...เราจะไปด้วยกัน"
"แป้งร่ำ..." เปาน้ำตาซึม
"ฉันคงมีชีวิตอยู่ไม่ได้...ถ้าไม่มีนาย นายให้ฉันรอนายใช่ไหม...ฉันจะมารอรับนายวันที่นายได้ออกไปจากที่นี่...ตอบให้ฉันดีใจหน่อยได้ไหม...ว่านายยังรักฉันอยู่"
"เราจะรักกันได้อย่างไร ในเมื่อ...คุณเป็นผู้หญิงของเขา"
"ทำไมเราจะรักกันไม่ได้ ถึงแม้ร่างกายฉันจะอยู่กับเขาแต่หัวใจฉันอยู่กับนาย นายยังรักฉันอยู่ใช่ไหม"
"แป้งร่ำ...ผมรักคุณ"
แป้งร่ำดีใจมากปล่อยโฮทันที บอกว่ารักเขาเช่นกัน เปาอยากจะกอดหญิงคนรักใจแทบขาดแต่ทำไม่ได้...ครู่ต่อมา แป้งร่ำใส่หมวกปิดบังใบหน้าไว้อย่างเดิม เดินมาหาอามุ่ยซึ่งนั่งรออยู่ริมฟุตปาทหน้าเรือนจำ ขอบใจเธอมากที่พามาหาเปา อามุ่ยค้อนขวับ ลุกขึ้นเดิน แป้งร่ำเรียกไว้
"เดี๋ยว...วันที่เปาพ้นโทษ...เรามารับเปาด้วยกันนะ"
อามุ่ยเก๊กนิดหนึ่ง "เออ...กลับได้แล้ว พวกที่บ้านรู้เข้าล่ะ...อั๊วย่ำแย่แน่ๆ"
แป้งร่ำพยักหน้า หันกลับไปมองประตูเรือนจำอีกครั้งอย่างมีความหวัง...ในเวลาต่อมา แป้งร่ำในชุดเสื้อผ้าอย่างดีของตัวเองหิ้วถุงใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์มากับอามุ่ย เหลียวซ้ายแลขวาก่อนจะค่อยๆย่องเข้าประตูหลังบ้านรัตตภาคย์ ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อได้ยินเสียงธณพร้องถามแป้งร่ำว่าไปไหนมา
"เอ่อ...แป้งเห็นอามุ่ยไม่ค่อยมีเสื้อผ้าใส่ ก็เลยพาไปซื้อที่ตลาดน่ะค่ะ" แป้งร่ำชูถุงในมือให้ดู
อามุ่ยเห็นธณพไม่ค่อยเชื่อนัก รีบช่วยโกหกอีกแรง ธณพเตือนแป้งร่ำว่าถ้าคุณใหญ่รู้เข้าต้องเป็นเรื่องแน่ๆ แป้งร่ำขอร้องธณพอย่าบอกเรื่องนี้กับคุณใหญ่
"คุณแป้งอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ...คุณชานนท์มารอนานแล้ว"
แป้งร่ำสัญญาว่าจะไม่ทำอย่างนี้อีก สองสาวรีบแยกย้ายกันเข้าบ้าน ธณพจะเดินกลับตึกใหญ่ แต่บังเอิญเห็นอะไรบางอย่างนอกรั้วเสียก่อน ชะเง้อมองอย่างสงสัย...
ในซอยเปลี่ยวข้างบ้านรัตตภาคย์ วิฑิตจอดรถแล้วยื่นเงินปึกใหญ่ให้ศจี หญิงสาวหอมแก้มเขาหนึ่งฟอดแล้วก้าวลงจากรถ ยกมือบ๊ายบายให้วิฑิตที่ขับรถออกไป ศจีตกใจหันมาเจอธณพยืนจ้องอยู่
"คุณไปไหนกับใคร?"
"เรื่องของฉันอย่ามายุ่ง" ศจีว่าแล้ววิ่งปรู๊ด ธณพมองตามไม่ไว้ใจ พอพ้นสายตาธณพ ศจีรีบโทร.บอกวิฑิตว่าธณพอาจจะเห็นเราสองคนอยู่ด้วยกัน วิฑิตไม่สนใจ ใครอยากเห็นก็เห็นไปจะกลัวอะไร
"ไม่กลัวได้อย่างไร ถ้ามันเอาเรื่องของเราไปแฉจะทำอย่างไร"
"เราก็แฉมันเสียก่อนสิ...ลืมแล้วหรือ คลิปที่ถ่ายไว้น่ะ ได้เวลางัดออกมาแฉแล้วจ้ะ...ดาหลิง"
ศจีตาโตนึกออก ยิ้มสะใจ...
ด้านแป้งร่ำปรับสีหน้าเป็นปกติ ก่อนจะนั่งลงตรงหน้าชานนท์ ขอโทษที่ปล่อยให้เขารอ ชานนท์แอบเคืองแต่ยังฝืนยิ้ม ถามว่าไปไหนมา แป้งร่ำโกหกว่าไปกับอามุ่ย ชานนท์เห็นแป้งร่ำไม่ยอมสบสายตาด้วย จ้องมองเธออย่างจับผิด แป้งร่ำรีบเปลี่ยนเรื่องพูด
"เอ่อ...วันนี้แป้งขอไม่ไปกินข้าวข้างนอกได้ไหมคะ แป้งรู้สึกไม่ค่อยสบาย...ขอบคุณนะคะ"
ชานนท์เคลือบแคลงสงสัยว่าต้องมีอะไรเบื้องหลังแน่ๆ...
ขณะคุณใหญ่กำลังเช็กข้อความอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ อยู่ๆมีคลิปส่งเข้ามา คุณใหญ่เปิดดูแล้วแทบช็อก เห็นเป็นคลิปแอบถ่ายธณพกำลังปลุกปล้ำคุณหญิง จังหวะนั้นธณพพรวดพราดเข้ามาจะรายงานเรื่องที่เห็นศจีอยู่กับวิฑิต แต่ต้องชะงักเพราะสายตาคุณใหญ่ที่จ้องมองตัวเขาอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ ธณพรู้ทันทีว่าต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆ
เป็นจริงอย่างธณพคาด คุณใหญ่ไม่รอช้าคว้าไม้กอล์ฟไล่ฟาดธณพไม่ยั้งถึงกับคลานสี่ขาหนี แถมยังด่าธณพลั่นบ้านอย่างหยาบๆคายๆ โยนไม้กอล์ฟทิ้งแล้วคว้าปืนจะยิง ทันใดนั้น คุณหญิงเปิดประตูห้องทำงานผลัวะเข้ามาพร้อมกับแป้งร่ำ ชานนท์ คุณเล็ก และคุณระเบียบ
"พี่ใหญ่...อย่าค่ะ" คุณหญิงพุ่งไปกอดพี่ชายไว้ ชานนท์
กับคุณเล็กเข้าไปประคองธณพ ขณะที่แป้งร่ำยืนกอดคุณระเบียบซึ่งเอามือปิดตาเพราะกลัวเลือด
"ยังจะห้ามพี่อีกหรือน้องหญิง...มันทำน้องหญิงท้อง...พี่จะฆ่ามัน"
คุณหญิงตะลึง ส่วนคนอื่นต่างช็อกไปตามๆกัน คุณใหญ่ปรี่เข้าไปจะฟาดธณพซ้ำ คุณหญิงคว้าตัวพี่ชายไว้ ขอร้องว่าอย่าทำร้ายเขาอีกเลย คุณใหญ่โกรธหน้ามืด ไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น เหวี่ยงคุณหญิงกระเด็น ตรงเข้าหาธณพหมายจะฆ่าให้ตาย แต่เสียงแป้งร่ำร้องเรียกคุณหญิงด้วยความตกใจดังขัดจังหวะ
คุณใหญ่หันไปมอง เห็นแป้งร่ำวิ่งไปประคองคุณหญิงซึ่งนั่งกองอยู่กับพื้น ที่ขาของเธอมีเลือดไหลเป็นทาง แป้งร่ำร้อง ขอความช่วยเหลือลั่น คุณใหญ่ได้สติ ปราดเข้าไปหาน้องสาว รีบพาส่งโรงพยาบาลทันที
ครู่ต่อมา คุณหญิงถูกพาเข้าห้องฉุกเฉิน โดยมีคุณใหญ่ แป้งร่ำ ชานนท์ และคุณเล็กรออยู่หน้าห้องอย่างกระวนกระวายใจ ธณพแอบซุ่มมองอยู่ห่างๆด้วยความเป็นห่วง สักพักหมอออกจากห้องฉุกเฉิน คุณใหญ่ แป้งร่ำ คุณเล็กกับชานนท์ต่างกรูเข้าไปถามอาการคุณหญิง
"เสียใจด้วยนะครับ เราช่วยเด็กไว้ไม่ได้ แต่แม่ปลอดภัยแล้ว"
คุณใหญ่ถอนใจโล่งอก ธณพถึงกับเข่าอ่อน ก่อนจะรวบรวมกำลังวิ่งเข้ามาคว้าคอเสื้อหมอ เขย่าอย่างบ้าคลั่ง หาว่าหมอไม่ช่วยลูกของเขา คุณใหญ่โกรธที่ธณพยังกล้ามาเสนอหน้าให้เห็น ปรี่จะลุยใส่ ชานนท์กับคุณเล็กรีบล็อกเขาไว้ ส่วนแป้งร่ำดึงธณพออกห่าง ขอร้องให้กลับไปเสีย
"ไม่...ผมจะรอลูกผม...ผมจะรอลูก" ธณพคร่ำครวญ
"ไอ้ณพ...ไสหัวไปเลย จะไปตายที่ไหนก็ไป" คุณใหญ่ ฮึดฮัดจะเอาเรื่อง ชานนท์กับคุณเล็กต้องช่วยกันดึงตัวไว้ แป้งร่ำรีบลากธณพออกมาจนพ้นสายตาคุณใหญ่
"ใจเย็นๆนะคะคุณณพ รอให้คุณใหญ่หายโกรธแล้วค่อย..."
ธณพไม่รอให้แป้งร่ำพูดจบ ชิงพูดขึ้นก่อนว่า "ไม่มีทาง... ผมรู้จักคุณใหญ่ดี เขาฆ่าผมแน่...คนอย่างคุณใหญ่ ถ้าอยากฆ่าใครก็ต้องฆ่าให้ได้...ทุกคน"
ooooooo
คืนวันเดียวกัน ขณะเปากำลังนอนหลับ ยุทธกับสมุนนักโทษลอบเข้าไปให้ห้องขังเปา เอาถุงดำคลุมหัวแล้วรุมอัดเขาจนน่วมก่อนจะลากออกไปยังมุมเปลี่ยวของเรือนจำ ยุทธกระชากถุงดำออก
เปาจ้องหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัว "ฉันไปทำอะไรให้แก"
"ไม่ต้องทำอะไรให้ ข้าก็ฆ่าเอ็งได้...ตามใบสั่ง"
เปาต้องการรู้ว่าใครสั่ง ยุทธไม่ตอบ หันไปพยักพเยิดให้สมุนเข้าไปล็อกเปาจากด้านหลัง แล้วควักแปรงสีฟันที่ตรงด้ามถูกฝนจนแหลมราวกับมีด
"เจ็บนิดเดียวไอ้ตี๋ ข้าน่ะมือโปร ฉึกเดียวเข้าเส้นเลือดใหญ่ ลงนรกรวดเร็วทันใจ...โอเค?"
ยุทธดันหน้าเปาให้เงยขึ้นจนเห็นคอหอย เงื้อมือที่ถือแปรงสีฟันขึ้นสุดแขน ทันใดนั้น มีเสียงตะโกนให้หยุดดังขึ้นจากมุมมืดด้านหลัง ยุทธหันขวับไปมอง เห็นลุงพงศ์นักโทษขาใหญ่เดินเข้ามาหา หน้าตาดุดัน เปาเห็นชายคนนั้นยังไม่ชัดนัก
"เอาอีกแล้วนะไอ้ยุทธ ทำแต่ความชั่วแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่เอ็งจะได้ไปผุดไปเกิดสักทีวะ" ลุงพงศ์เข้ามายืนตรงหน้า คราวนี้เปาเห็นเขาเต็มตา ร้องเรียก "ลุงพงศ์" ลั่นด้วยความดีใจ ลุงพงศ์นิ่วหน้า สงสัย
"ผม...เปา...เปาไงครับ"
"คุณหนู" ลุงพงศ์ร้องเรียกด้วยความดีใจ โผกอดเปาท่ามกลางความงุนงงของยุทธและสมุน ลุงพงศ์สั่งให้ทั้งคู่กราบขอโทษคุณหนูของเขาเดี๋ยวนี้ สองคนรีบทำตาม เปาไม่อยากให้มากราบตนเอง แต่ลุงพงศ์ไม่ยอม ยุทธโอดครวญว่าเขาแค่ทำตามใบสั่งฆ่า อย่าถือโทษโกรธกันเลย
"ใครสั่งเอ็งมาวะไอ้ยุทธ"
"ไม่รู้...ลูกพี่ข้างนอกสั่งมาอีกที รู้แต่ว่าไอ้คนสั่งมันรวยมากจ่ายไม่อั้น งานนี้ฉันซวยแน่ ป๋าต้องช่วยเคลียร์นะ" ยุทธมีท่าทีหวั่นๆ ลุงพงศ์ถามเปาว่าไปทำอะไรไว้ถึงมีคนอยากฆ่า
"ลุงบอกผมก่อนดีกว่าว่า...มันเกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่ผม"
ลุงพงศ์หน้าเศร้าขึ้นมาทันที จากนั้นลุงพงศ์พาเปามาคุยกันลำพังสองต่อสอง เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับพ่อแม่ของเปาให้ฟังว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นไม่ใช่อุบัติเหตุ มันถูกจงใจจัดฉากขึ้น คุณท่านทั้งสองคนรู้ตัวตลอดเวลาว่ามีคนปองร้าย ไอ้คนที่คิดจะทำร้ายคุณท่าน เป็นหุ้นส่วนร่วมธุรกิจกับเพื่อนของพ่อแม่เปา
"มันโกงเพื่อนของคุณท่านจนสิ้นเนื้อประดาตัวต้องมาพึ่งบารมีของคุณท่านทั้งสอง คุณท่านมีเมตตาก็ให้ความช่วยเหลือและหาทนายมือดีจะสู้คดีกัน แต่น่าสงสาร กำลังจะชนะคดี เพื่อนคุณท่านก็ล้มป่วยด้วยโรคลูคีเมียตายไปเสียก่อน ส่วนสามีก็ถูกมันสั่งเก็บ"
เปาฟังแล้วคุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก ลุงพงศ์เล่าอีกว่าคุณท่านทั้งสองเห็นลูกสาวของเพื่อนต้องกำพร้าพ่อแม่ และยังโดนฮุบสมบัติ เลยทนไม่ได้อาสาจะให้การในศาลต่อสู้กับฝ่ายโน้น แต่ในที่สุดท่านทั้งสองก็ต้องพลอยรับเคราะห์ไปด้วย พอเล่าถึงตรงนี้ ลุงพงศ์ตาวาวด้วยความแค้น
"พวกมันจงใจทำให้เหมือนเป็นอุบัติเหตุ คุณผู้หญิงเสียชีวิตในรถ คุณผู้ชายอยู่ไอซียูเป็นเดือน ตอนแรกเหมือนอาการจะดีขึ้น มีสติสั่งให้ผมเขียนจดหมายและส่งคุณหนูไปอยู่กับอาซิ่ม แม่บ้านเก่าแก่ที่ย้ายกลับไปอยู่เซี่ยงไฮ้"
"แล้วทำไมลุงถึงมาอยู่ที่นี่"
"ก็ข้อหาขับรถประมาททำให้ผู้อื่นถึงแก่ความตาย มันโยนความผิดให้ผม สิ้นคุณท่านทั้งสองแล้ว ผมก็หมดสิ้นทุกอย่าง...เฮ่อ...อยู่คุกยังมีข้าวกินก็เลยทำตัวดีช่วยงานในคุกจนกลายเป็นป๋าอย่างที่คุณหนูเห็น" ลุงพงศ์ยิ้มเยาะให้กับชะตาชีวิตตัวเอง "แต่คุณหนู...จะมาอยู่อย่างผมไม่ได้นะครับ คุณหนูต้องออกไป"
"ฉันจะออกไปได้อย่างไร...เอ่อ...ลุงพอจะจำได้ไหมว่าเพื่อนของพ่อแม่ผมเขาเป็นใคร"
"จำชื่อไม่ได้ครับ...แต่จำนามสกุลได้ เพราะตระกูลนี้เป็นพวกเศรษฐีรวยมาก...นามสกุล วรรัตน์"
เปาจำได้ว่านี่คือนามสกุลของแป้งร่ำ ถามอีกว่าคนที่ทำร้ายพ่อกับแม่ของเขาเป็นใคร ลุงพงศ์พอจะจำได้ไหม ลุงพงศ์ จำได้ขึ้นใจว่าพวกนั้นชื่อยิ่งยศกับรุ่งรัตน์ รัตตภาคย์ ได้ยินนามสกุลนี้เปายิ่งแค้นหนัก
ooooooo
คุณใหญ่เห็นน้องสาวนอนเหม่อลอย น้ำตาไหลพรากอยู่บนเตียงคนไข้ ทนไม่ไหวฮึดฮัดจะตามไปเอาเรื่องธณพอีก คุณหญิงขอร้องให้หยุดจองเวรกันได้แล้ว
"มันทำถึงขนาดนี้...มันกล้าทำกับพี่ ทำกับใหญ่ รัตตภาคย์ ขนาดนี้ มันไม่สมควรจะมีชีวิตอยู่"
"เขาทำกับหญิงค่ะ...ไม่ใช่พี่ใหญ่"
"ทำกับน้องพี่ก็เท่ากับหยามหน้าพี่"
คุณหญิงกลั้นน้ำตาต่อไปไม่ไหว ปล่อยโฮ "เลิกห่วงหน้าตัวเองเสียทีเถอะค่ะพี่ใหญ่ เผื่ออะไรๆมันอาจจะดีขึ้นบ้าง...ที่รัตตภาคย์ของเรามันวุ่นวายแบบนี้ ไม่ใช่เพราะพี่ใหญ่ห่วงแต่หน้าตัวเองหรอกหรือคะ...หรือจะให้โทษว่าเป็นเพราะบ้านเราไปทำเวรทำกรรมอะไรกับใครเขาไว้คะ"
"ไม่จริง ไม่ใช่อะไรทั้งนั้น แต่เป็นเพราะคนอื่นมันเลว มันชั่ว มันทรยศ มันหักหลัง" คุณใหญ่โวยลั่นด้วยความโกรธ คุณหญิงเหนื่อยใจกับพี่ชายเหลือเกิน ได้แต่เบือนหน้าร้องไห้...
ขณะเดียวกัน แป้งร่ำเห็นว่าวันนี้ที่บ้านปลอดคน คุณใหญ่ กับชานนท์ไม่อยู่ไปเยี่ยมคุณหญิง เลยขอให้อามุ่ยพาไปเยี่ยมเปา ระหว่างที่แป้งร่ำวิ่งกลับไปเอากระเป๋าถือที่ห้องนอน เกิดเวียนหัว หน้ามืดเป็นลมล้มลงกับพื้น คุณระเบียบเข้ามาเห็น ตกใจ รีบพาไปส่งโรงพยาบาลทันที
ในเวลาต่อมา หมอสั่งเจาะเลือดตรวจหาสาเหตุที่แป้งร่ำดูซีดเซียวและหน้ามืดบ่อยๆอย่างละเอียด ผลเลือดต้องรออีกสองถึงสามวันถึงจะรู้ จากนั้นจึงอนุญาตให้กลับบ้านได้ แป้งร่ำเห็นว่าไหนๆก็มาโรงพยาบาลแล้ว เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเที่ยว ชวนคุณระเบียบแวะเยี่ยมคุณหญิง...
อีกด้านหนึ่งภายในห้องพักฟื้น คุณหญิงเอามือลูบท้องร้องไห้คิดถึงลูก พึมพำขอโทษลูกที่ดูแลไม่ดี จังหวะนั้นมีเสียงประตูห้องเปิด คุณหญิงเบือนหน้าหนีอย่างรำคาญ ออกตัวว่าต้องการพักผ่อนไม่อยากให้ใครรบกวน เสียงธณพเรียกคุณหญิงดังขึ้นจากด้านหลัง คุณหญิงหันขวับไปมองอย่างเอาเรื่อง แต่พอเห็นสภาพสะบักสะบอมของธณพแล้ว ที่กะจะโวยใส่เลยเปลี่ยนน้ำเสียงเป็นเย็นชาแทน
"ยังจะกล้ามาอีกหรือ? รีบหนีไปซะก่อนจะไม่มีชีวิตอยู่"
"ตอนนี้ผมก็เหมือนกับคนที่ตายไปแล้ว...ตายทั้งเป็น" ธณพพูดอย่างปลงๆ
"ทุกอย่างมันจบแล้ว...จบสิ้นแล้ว ต่อไปนี้ คุณอย่ามายุ่งเกี่ยวกับพวกเราอีก...ไปซะ"
"ผมคงจะไปไม่ได้ถ้าไม่ได้พูดกับคุณ...คุณจะเชื่อหรือไม่ ก็แล้วแต่ แต่ผมอยากจะบอกว่าผมไม่เคยแม้แต่คิดจะทำให้คุณโกรธผม เกลียดผม ผมหวังแต่จะทำให้คุณมีความสุข...ในทุกๆเรื่องเท่าที่คนอย่างผมจะทำให้คุณได้...ที่สำคัญ...ผมไม่เคยคิดจะ...ทำร้ายคุณเลยแม้แต่นิดเดียว"
"เหรอ?...แม้แต่นิดเดียวหรือ?" น้ำเสียงคุณหญิงเหมือนแดกดันอยู่ในที
"ครับ...ผมรู้ดีว่าพูดไปคุณก็คงไม่เชื่อ ผมเองก็ยังไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เชื่อผมนะครับ...ว่า คุณคือผู้หญิงที่ผมรักสุดหัวใจ" ธณพพูดจบ เดินคอตกจากไป คุณหญิงนั่งนิ่ง น้ำตาไหลพราก
สักพัก คุณระเบียบพาแป้งร่ำซึ่งนั่งรถเข็นเปิดประตูห้องเข้ามา คุณหญิงรีบปาดน้ำตา ตกใจว่าแป้งร่ำเป็นอะไรไปทำไมต้องนั่งรถเข็น แป้งร่ำว่าไม่มีอะไร แค่มาเจาะเลือดตรวจ
"เฮ่อ...ดูสิ...คนป่วยมาเยี่ยมคนป่วย" คุณระเบียบถอนใจเฮือก
ooooooo
คุณใหญ่หงุดหงิดเหลือเกินกับเรื่องวุ่นๆในบ้าน กำชับชานนท์ว่าอย่าให้ข่าวพวกนี้รั่วออกไปถึงหูฝ่ายตรงข้ามให้เอาไปโจมตีเราได้ แล้วนึกขึ้นได้ ถามชานนท์ ว่าเรื่องเปาไปถึงไหนแล้ว ชานนท์ไม่รู้อะไรเลย ธณพเป็นคนจัดการทั้งหมด คุณใหญ่ตวาดลั่น ว่าอย่าพูดชื่อธณพให้เขาได้ยินอีกเด็ดขาด
"เอ่อ...ครับ...ผมจะรีบเช็กดูครับ"
"ชั่วจริงๆ...ทำไมรอบตัวพี่มันถึงมีแต่คนชั่วๆ" คุณใหญ่ บ่นอย่างเจ็บแค้นใจ ขณะที่ชานนท์รีบโทร.ติดต่อกับคนของตัวเองเพื่อจัดการเรื่องเปาให้เรียบร้อย...
ยุทธได้รับการติดต่อจากลูกพี่นอกเรือนจำอีกครั้ง เร่งให้เขากำจัดเปาให้เร็วที่สุด ยุทธรีบมาปรึกษาลุงพงศ์ว่าจะทำอย่างไรดี ไหนบอกเขาว่าจะเคลียร์เรื่องนี้ให้ ลุงพงศ์อยากรู้จริงๆว่าใครสั่งฆ่าเปา
"ไม่ต้องรู้แล้ว รู้อย่างเดียวว่าตอนนี้ถ้าคุณหนูของป๋าไม่ตาย ฉันก็ตาย...เพราะฉะนั้น..." ยุทธหน้าเหี้ยมขึ้นมาทันที ส่วนลุงพงศ์สีหน้าเป็นกังวลแทนคุณหนูของตนเอง
ooooooo
แป้งร่ำนอนหลับๆตื่นๆทั้งคืน ฝันร้ายว่าเปาโดนฆ่าตาย คาดไม่ถึงเลยว่าพอตื่นเช้าขึ้นมาฝันร้ายเมื่อคืนจะกลายเป็นความจริง ทางเรือนจำโทร.มาแจ้งข่าวร้ายว่าเปาตายแล้ว แป้งร่ำช็อก กรีดร้องลั่นบ้านว่าไม่จริง ปล่อยโทรศัพท์หลุดจากมือร้องไห้โฮ คุณระเบียบตกใจ ปราดเข้ามาถามว่ามีเรื่องอะไร
"เปายังไม่ตาย...เปาต้องไม่ตาย"
แป้งร่ำพูดได้แค่นั้น ก็ทรุดฮวบเป็นลม ชานนท์รีบเข้ามารับเธอไว้ได้ทัน มองหน้าผู้หญิงที่เขาหลงรักแล้วรู้สึกผิด แต่เพื่อให้ได้ครอบครองตัวเธอ เขายอมทำทุกอย่างแม้แต่เรื่องเลวๆ...
ข่าวการตายของเปารู้กันทั่วทั้งบ้านรัตตภาคย์ อามุ่ยแทบคลั่งจะตามไปเล่นงานคุณใหญ่ ระบบกับระบือต้องช่วยกันล็อกตัวไว้ เอื้อยกับอ้ายกอดคอกันร้องไห้ระงม เสียใจไม่แพ้อามุ่ย คุณระเบียบก็ไม่ต่างจากพวกสาวๆ เสียน้ำตาให้กับการตายของเปาเช่นกัน...ส่วนคุณหญิงยังนอนพักรักษาตัวอยู่โรงพยาบาล พอทราบข่าวจากคุณเล็กว่าเปาตายแล้ว สองพี่น้องโผกอดกันร้องไห้...
ด้านแป้งร่ำร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด ชานนท์จะเช็ดน้ำตาให้แต่เธอเบือนหน้าหนี ตัดสินใจลุกพรวดพราดตรงไปยังห้องทำงานคุณใหญ่ เปิดประตูผลัวะเข้าไปหน้าเครียด
คุณใหญ่เหลือบมองแล้วก้มหน้าทำงานต่อ ตำหนิเธอว่าจะเข้ามาทำไมไม่เคาะประตูก่อน แป้งร่ำเป็นหมูไม่กลัวน้ำร้อน ต่อว่าเขาว่าทำไมต้องส่งเปาไปตาย เปาต้องตายเพราะถูกส่งไปเข้าคุก คุณใหญ่ไม่พอใจ ลุกขึ้นจ้องหน้าแป้งร่ำเขม็ง
"ใครกันแน่...ที่ทำให้มันต้องตาย"
"คุณใหญ่หมายความว่าอย่างไรคะ"
"ก็หมายความอย่างที่ฉันพูด...ไปคิดดูดีๆว่าใครกันแน่...
ที่เป็นต้นเหตุให้มันต้องตาย...ออกไปได้แล้ว"
แป้งร่ำกลับออกไปอย่างงงๆชานนท์ซึ่งแอบฟังอยู่หน้าประตูห้องทำงานรีบหลบ แป้งร่ำวิ่งผ่านเขาไปโดยไม่ทันเห็น ตรงขึ้นห้องนอน ทิ้งตัวลงบนเตียงหยิบผ้าพันคอที่เปาถักให้มากอด
"เปา...ไหนเธอสัญญาว่าเราจะไปด้วยกัน...เธอทิ้งฉันทำไม...เธอทิ้งฉันไปอีกแล้วหรือเปา" แป้งร่ำร้องไห้คร่ำครวญอย่างน่าสงสาร
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น