ตอนที่ 11
ทันทีที่กลับถึงบ้านรัตตภาคย์ อามุ่ยตรงดิ่งไปห้องพักของเปา กลับเจอแต่ห้องว่างเปล่า ไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา ระบือตามเข้ามาบอกว่าเปายังไม่กลับจากโรงพยาบาล
"ยังไม่กลับได้อย่างไร...ไอ้ตี๋น้อยบอกว่าอาเปากลับมาตั้งนานแล้ว"
"ไอ้ตี๋น้อย...ใคร?...ไอ้ตี๋น้อย"
พอระบือรู้ว่าไอ้ตี๋น้อยที่อามุ่ยว่าคือคุณเล็ก ถึงกับหน้าตื่นรีบตะปบปากอามุ่ยไว้ เตือนว่าทีหน้าทีหลังห้ามเรียกคุณเล็กอย่างนั้นอีก อามุ่ยหมั่นไส้กัดมือระบือเต็มคำจนร้องจ๊าก แล้วทิ้งตัวลงนอนบนเตียงร้องไห้คร่ำครวญหาเปาราวกับคนบ้า ระบือหมดปัญญาไม่รู้จะทำอย่างไร...
ขณะแป้งร่ำกำลังเดินเซ็งๆอยู่แถวสวนหลังบ้าน เปาคว้าข้อมือเธอดึงหลบมุม แป้งร่ำถามเสียงอ่อยว่าหายไปไหนมา โกรธหรือเปล่าถึงไม่ยอมกลับบ้าน เปาส่ายหน้า ไม่ได้โกรธอะไรเธอเลย
"ไม่โกรธแต่หึง...อย่าโกรธอย่าหึงเลยนะ...คุณใหญ่เป็นผู้มีพระคุณต่อฉัน..."
แป้งร่ำยังอธิบายไม่เสร็จ เปาสวนขึ้นว่าไม่ต้องอธิบายอะไร ขอแค่เธอรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเขาก็พอ แป้งร่ำโผกอดเปาแน่น ย้ำว่าเขาเองก็ต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอว่าจะพาเธอออกไปจากที่นี่...
ตกเย็น เสี่ยฮงแวะมาดื่มเหล้ากับท่านสุพจน์ที่บ้านของฝ่ายหลังเช่นเคย เรื่องที่คุยกันก็ไม่พ้นเรื่องที่ว่าคุณใหญ่ ฟื้นแล้ว ท่านสุพจน์เตือนเสี่ยฮงให้ระวังตัว อีกไม่นานคุณใหญ่ ต้องตามมาเช็กบิลเสี่ยแน่ เสี่ยฮงไม่คิดเช่นนั้น คุณใหญ่มีศัตรูมากมายจะรู้ได้อย่างไรว่าใครเป็นคนสั่งฆ่า
"อย่าหาว่าผมคุยเลย แผนเอไม่สำเร็จผมก็เตรียมแผนบีไว้แล้วครับท่าน ไม่ต้องเป็นห่วงครับท่าน"
ท่านสุพจน์หัวร่อร่าด้วยความพอใจ ยกแก้วเหล้าขึ้นชนกับเสี่ยฮง...
หลังจากเคลียร์งานเสร็จ ชานนท์แวะมาเยี่ยมคุณใหญ่ ถามว่าเมื่อไหร่หมอถึงอนุญาตให้กลับบ้านได้ คุณหญิงตอบคำถามแทนพี่ชายว่าน่าจะอีกไม่นาน เพราะไม่มีอาการแทรกซ้อนอะไรแล้ว ชานนท์โล่งใจอวยพรให้คุณใหญ่แข็งแรงเหมือนเดิมในเร็ววัน
"ขอบใจมากนนท์...ว่าแต่คุณพ่อนนท์สบายดีนะ" คุณใหญ่ถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย
ชานนท์ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนรับคำ มองคุณใหญ่ที่ส่งยิ้มมาให้ อ่านไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ ชานนท์คุยกับคุณใหญ่ได้พักเดียว ก็ขอตัวกลับ คุณหญิงเดินออกไปส่งเขาที่หน้าลิฟต์ ทันทีที่คุณใหญ่อยู่ตามลำพังกับธณพ ถามว่าตกลงใครเป็นคนสั่งฆ่าเขา เท่าที่ธณพสืบจากซุ้มมือปืน ได้ความว่าน่าจะเป็นเสี่ยฮง ส่วนจะมีใครเกี่ยวข้องอีกหรือไม่ ธณพไม่แน่ใจ
"แต่ที่แน่ๆ...แค้นนี้ต้องชำระ" คุณใหญ่ตาวาวโรจน์
ooooooo
ในเวลาเดียวกัน ที่บ้านรัตตภาคย์ ระบือแปลกใจมากที่เปาไม่ยอมเข้าห้องตัวเองเมื่อรู้ว่าอามุ่ยนอนรอให้ท่าเขาอยู่ในนั้น แถมเดินหนีไปดื้อๆ ระบือชักสงสัยว่าเปาอาจเป็นพวกแอ๊บแมน...
ไม่นานนัก เปาก็ไปโผล่อยู่บนระเบียงห้องแป้งร่ำ รอจนคุณระเบียออกจากห้องนั้นไปแล้ว จึงส่งแมสเสจเข้ามือถือแป้งร่ำให้มาเปิดประตูระเบียงให้ แป้งร่ำตกใจรีบเปิดรับ ต่อว่าเขาว่าเป็นบ้าไปแล้วหรือ
"ไม่ได้บ้า แต่ไม่มีที่นอน...อามุ่ยเข้าไปนอนอยู่ในห้อง หรือจะให้นอนกับอามุ่ย"
เปาอมยิ้ม โผเข้ากอดแป้งร่ำ ทั้งคู่มองสบตากันหวานซึ้ง ทันใดนั้นคุณระเบียบเคาะประตูห้องเรียกแป้งร่ำช่วยเปิดประตูให้ที แป้งร่ำกับเปาสะดุ้งโหยง รีบวิ่งหาที่ซ่อน สุดท้ายแป้งร่ำผลักเปาเข้าไปแอบในตู้เสื้อผ้าแบบที่เดินเข้าไปได้ แล้วรีบวิ่งไปเปิดประตูห้องให้คุณระเบียบ
"ขอโทษค่ะ คุณแป้ง เบียบลืมแว่นน่ะค่ะ...ไม่รู้ไปลืมไว้ตรงไหน"
คุณระเบียบเดินไปหาตรงโน้นทีตรงนี้ที แป้งร่ำรีบตามประกบ อาสาจะหาแว่นให้ คุณระเบียบเกรงใจเลยจะหาเอง เดินตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า แป้งร่ำรีบขวางไว้ พยายามชักชวนให้ไปหาที่อื่น แต่คุณระเบียบยืนยันว่าน่าลืมไว้ในตู้เสื้อผ้า แป้งร่ำจวนตัว ร้องลั่น เอามือกุมท้อง ออกอุบายให้คุณระเบียบช่วยพาไปนั่งพักที่เตียง
เปาเหลือบเห็นแว่นตาคุณระเบียบตกอยู่ที่พื้นใน
ตู้เสื้อผ้า รอจังหวะแป้งร่ำเบนความสนใจคุณระเบียบรีบเอาแว่นตาออกมาวางไว้นอกตู้เสื้อผ้า อารามรีบร้อน เผลอปิดประตูเสียงดังไปหน่อย คุณระเบียบหันขวับ สงสัยว่าเสียงอะไร แป้งร่ำเบนความสนใจร้องเอะอะชี้ไปที่แว่น รีบเข้าไปหยิบ คุณระเบียบตามมาดู เห็นแว่นตัวเองก็ดีใจ สวมแว่นแล้วนึกได้ ถามแป้งร่ำว่าหายปวดท้องแล้วหรือ
"เออ...จริงด้วย...เอ๊ะ ทำไมหายได้...อ๋อ...เมื่อกี้คงเครียดน่ะค่ะ แบบว่าตกใจ เครียด กะทันหันกลัวหาแว่นคุณระเบียบไม่เจอ" แป้งร่ำตีหน้าตาย
คุณระเบียบหลงเชื่อ ไม่ติดใจอะไร แป้งร่ำรีบดันหลังเธอให้ออกจากห้อง ล็อกประตูเรียบร้อย วิ่งมาเปิดประตูตู้เสื้อผ้า บอกเปาออกมาได้แล้ว ทั้งคู่หัวเราะขำที่เกือบเอาตัวไม่รอด เปารวบตัวแป้งร่ำไว้ สองหนุ่มสาวถูกแรงดึงดูดออกฤทธิ์อีกครั้งหนึ่ง...
หลังจากแรงดึงดูดหมดฤทธิ์ เปานอนคว่ำหน้าอยู่ใต้ผ้าห่มมองแป้งร่ำกำลังดูรูปเปาที่เธอถ่ายตอนเจอกันที่เซี่ยงไฮ้จากกล้องถ่ายรูป แล้วหันรูปให้เปาดู กระเซ้าว่าทำหน้าอย่างนี้นึกว่าตัวเองหล่อนักหรือ
"หล่อไม่หล่อ คุณหนูแป้งร่ำก็รักละกัน"
แป้งร่ำหมั่นไส้ ฟาดเข้าให้ เปาเอี้ยวหลบ แป้งร่ำเห็นรอยสักรูปนกที่ไหล่ซ้ายเปาลุกขึ้นข้ามตัวเขามานั่งอีกฝั่งมองรอยสักใกล้ๆ เอานิ้วลูบไล้ คว้ากล้องขึ้นมาขอถ่ายรูปเก็บไว้ เปารีบเอามือปิดหน้าเลนส์ เลยได้ภาพมือเปาบังกล้องอยู่ แต่ติดหน้าเขาเสี้ยวหนึ่ง แป้งร่ำจะถ่ายรอยสักให้ได้ เปาปัดป้องไม่ยอม
หญิงสาวเลยโอบเขาเข้าหาตัวเธอแล้วกดชัตเตอร์ได้แต่ภาพเบลอๆ เปาแย่งกล้องมาได้ ทำท่าจะลบทิ้ง แป้งร่ำแย่งคืนแล้ววิ่งหนี เปาวิ่งไล่ไปรอบเตียงก่อนจะล้มลงบนเตียงด้วยกัน แป้งร่ำขอยอมแพ้
"ผมต่างหากต้องยอมคุณ...เพื่อคุณ...ผมยอมได้ทุกอย่าง"
แป้งร่ำมองเปาซึ้งใจมาก "เพื่อเปา...ฉันก็ยอมได้ทุกอย่างเหมือนกัน" ทั้งคู่โผกอดกันแน่น
ooooooo
อามุ่ยตื่นเช้าขึ้นมาไม่เห็นเปาอาละวาดร้องหาลั่นบ้าน คุณระเบียบทนไม่ไหวสั่งเสียงเฉียบว่า ต่อไปนี้ห้ามอามุ่ยเข้าไปนอนในห้องเปาอีกเด็ดขาด เป็นสาวเป็นแส้แท้ๆไม่รู้จักมียางอาย เปาน่าสงสารมากไม่รู้ป่านนี้หนีไปนอนที่ไหน เอื้อยกับอ้ายได้ทีรุมด่าอามุ่ยสนุกปาก
อามุ่ยไม่สนใจ ขู่ว่าถ้าพวกนี้ไม่ช่วยเธอตามหาเปาเธอจะไปฟ้องเตี่ยให้ยกลูกน้องมาเฟียมาถล่มที่นี่ให้ราบ ระบือด่าอามุ่ยดีแต่ใช้กำลัง ทำไมไม่รู้จักใช้สมองเสียบ้าง
"ถ้ามีสมอง ลื้อก็ช่วยคิดสิว่าตอนนี้อาเปาอยู่ที่ไหน"
ระบือจนปัญญาไม่รู้เหมือนกันว่าเปาอยู่ไหน อามุ่ยโกรธ ปรี่เข้าไปกวาดจานใส่ปาท่องโก๋กับถ้วยกาแฟบนโต๊ะกระจุยกระจาย เปาโผล่เข้ามาพอดี อามุ่ยถึงหยุดอาละวาด...
สายวันเดียวกัน เปาขับรถพาแป้งร่ำกับคุณระเบียบไปเยี่ยมคุณใหญ่ ขณะที่ทั้งสามคนอยู่ในลิฟต์ของโรงพยาบาลคุณระเบียบซึ่งยืนอยู่ด้านหน้าลิฟต์ไม่เห็นอากัปกิริยาของสองหนุ่มสาวที่กำลังหยอกล้อกันอย่างเงียบๆอยู่ด้านหลัง พอตอนที่ลิฟต์เปิดเปารีบออกมาจับประตูลิฟต์ไว้ คุณระเบียบเดินออกไปก่อน
จังหวะที่แป้งร่ำเดินผ่านหน้าเปา เขาแกล้งยื่นจมูกไปชนแก้มเธอ แป้งร่ำตาโตทำปากขมุบขมิบว่า "จะบ้าหรือ" แล้วรีบวิ่งตามคุณระเบียบ เปาอมยิ้มให้กับความเจ้าเล่ห์ของตัวเอง...
ภายในห้องพักฟื้น คุณใหญ่บอกคุณหญิงให้กลับ
ไปพักผ่อนที่บ้านดีกว่า วันนี้อย่าเพิ่งแวะไปร้านกาแฟเลย คุณหญิงอ้างว่าไม่ได้เข้าร้านหลายวันแล้ว ธณพเสนอตัวจะขับรถให้ ระหว่างนั้นแป้งร่ำ คุณระเบียบกับเปาเปิดประตูห้องเข้ามาพอดี
"อ้าว...เปามาพอดี งั้นคุณณพอยู่ดูพี่ใหญ่เถอะค่ะเผื่อจะได้คุยงานกันด้วย หญิงไปกับเปาก็ได้"
"ไปเถอะน้องหญิง...ให้เปาขับรถให้"
คุณหญิงก้มลงหอมแก้มพี่ชายแล้วเดินนำเปาออกไป เปาค่อยๆปิดประตูห้องแอบมองแป้งร่ำที่เหลือบมองตนเองจนประตูปิดเช่นกัน...ครู่ต่อมา เปากับคุณหญิงก็มาถึงร้านกาแฟ คุณหญิงลงมือทำมื้อกลางวันเลี้ยงเปาด้วยตัวเอง เปาเลยตอบแทนด้วยการทำซุปใสร้อนๆให้คุณหญิงกิน คุณหญิงตักชิมแล้วชมว่าอร่อยมาก วันหลังวานเปาช่วยสอนให้เธอทำเมนูนี้บ้าง ดูท่าทางจะทำง่ายไม่เห็นใส่อะไรมาก
"ก็ไม่มีอะไรจะใส่น่ะครับ...เน้นกระดูกหมู กระดูกไก่ แล้วก็หัวไช้เท้า"
คุณหญิงชะงักรู้สึกสงสารเปาที่ยากจน เปาไม่คิดอะไรมากตักข้าวผัดฝีมือคุณหญิงกินเอร็ดอร่อย...
กินอาหารเสร็จ เปาเดินไปที่มุมนิตติ้งมองผ้าพันคอที่คุณหญิงเคยเล่าให้ฟังว่าเป็นของผู้ชายคนหนึ่งถักให้แฟนของเขา เปานึกถึงคำพูดที่แป้งร่ำเคยบอกตนเอง ขณะที่ยืนดูผ้าพันคอผืนนี้ด้วยกันว่า
"...นี่ถ้ามีใครถักผ้าพันคอให้ฉันล่ะก้อ...ฉันรักตายเลย"
เปาอมยิ้ม เดินเข้าไปขอคำแนะนำจากพนักงานสอนถักนิตติ้ง แล้วมาเลือกซื้อไหมพรมสีขาวกับสีชมพูพร้อมคู่มือถักนิตติ้ง คุณหญิงเฝ้ามองเหตุการณ์โดยตลอด อดยิ้มไม่ได้ คิดเข้าข้างตัวเองว่าเปาจะถักผ้าพันคอไหมพรมให้เธอ
ooooooo
ที่ห้องพักของโอ๋เพื่อนศจี ศจีเสียไพ่จนหมดหน้าตัก คว้ากระเป๋าตังค์ออกมาเท ปรากฏว่ามีแต่เศษเหรียญบาทกับเหรียญสลึงร่วงกราว ขาไพ่พากันขำกลิ้ง ศจีทั้งโกรธทั้งอาย โอ๋หยิบเหรียญสลึงขึ้นมาดู
"นังจี...นี่แกเรตติ้งตกขนาดพกแต่เหรียญสลึงแล้วหรือวะ ไหนบอกว่าผัวรวยไง" โอ๋หัวเราะร่วน
"โอ๊ย...ก็รวยเว้ย...แต่ตอนนี้ผัวป่วย เข้าใจหรือเปล่า... ไม่เอาแล้วอารมณ์เสีย...พักก่อน"
ศจีเปิดประตูห้องจะออกไป แต่ต้องหลบฉากเพราะเห็นกานดาท่าทางลุกลี้ลุกลนเดินใส่แว่นดำผ่านหน้าห้องไป ศจีโผล่ออกมามองตาม ก่อนจะหันไปมองห้องข้างๆยิ้มกริ่ม แล้วทำทีมายืนชมวิวที่ระเบียงทางเดิน สักพัก วิฑิตเปิดประตูห้องข้างๆออกมาเห็นศจียืนอยู่ ลอบมองหุ่นและเรียวขาของหญิงสาว
ศจีทำเนียนหันมาเห็นวิฑิตแล้วตกใจ ถามว่ามาทำอะไรแถวนี้ วิฑิตไม่ตอบ กลับย้อนถามศจีด้วยคำถามเดียวกัน ศจีปรายตาไปที่ห้องของโอ๋บอกว่ามาหาเพื่อน วิฑิตมองยิ้มๆ
"อ้าว...ไม่ยักรู้ว่าชอบเล่นเหมือนกัน"
ศจียักไหล่ "ก็...ช่วยไม่ได้...คนมันเหงา"
"ไม่น่าเชื่อว่าคนสวยๆอย่างนี้ คุณใหญ่จะปล่อยให้เหงาได้" วิฑิตส่งสายตากะลิ้มกะเหลี่ยให้เข้าทางศจีทันทีทำเป็นถอนใจเฮือกบอกว่าเธอเหงามาตั้งนานแล้วพร้อมกับส่งตาหวานตอบ วิฑิตอึ้งคาดไม่ถึงว่าอยู่ดีๆจะมีสาวสวยมาเกย มองสบตาศจีอย่างรู้กัน...
แป้งร่ำมัวแต่ใจลอยคิดถึงเปาเลยป้อนซุปให้คุณใหญ่ หยดเลอะเทอะ คุณใหญ่ถามว่าเป็นอะไรหรือเปล่า แป้งร่ำหลบตาตอบว่าไม่ได้เป็นอะไร รีบหยิบกระดาษมาซับรอยเปียกที่เสื้อให้ คุณใหญ่มองหน้าแป้งร่ำใกล้ๆอย่างรู้สึกดี...
หลังจากส่งคุณหญิงที่บ้านแล้ว เปาก็กลับมาที่โรงพยาบาล แป้งร่ำเห็นเปาเปิดประตูเข้ามารายงานตัวต่อคุณใหญ่ ทำเมินไปทางอื่น เปาแอบยิ้มก่อนจะเดินเข้ามายืนข้างๆธณพ คุณใหญ่สั่งให้ธณพเข้าไปเคลียร์งานที่บริษัท ส่วนแป้งร่ำกับคุณระเบียบกลับบ้านไปพักผ่อนได้แล้ว ให้เปาอยู่ที่นี่คนเดียวก็พอ
"เอ่อ...แป้งอยู่ดูแลคุณใหญ่ดีกว่าค่ะ...แป้งเป็นห่วงคุณใหญ่"
คุณใหญ่แปลกใจเล็กน้อย แต่ก็พอใจ เลยวานธณพไปส่งคุณระเบียบที่บ้าน เหลือกันแค่สามคนอยู่ในห้องพัก คุณใหญ่ ขยับตัว แต่ต้องหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะเจ็บแผล แป้งร่ำปราดเข้าไปช่วยประคอง แต่สายตาแอบเหล่เปาที่แอบจ้องเธออยู่เช่นกัน...
วิฑิตกับศจีนอนกอดก่ายกันอยู่บนเตียงในเซฟเฮาส์ของกานดา ศจีแอ๊บแบ๊วโอดครวญว่าถ้ากานดารู้เรื่องนี้มีหวังเธอโดนฉีกอกแน่ แล้วทำทีปรับทุกข์กับวิฑิตว่าคุณใหญ่ให้เงินเธอมาเท่าไหร่ กานดาเก็บเรียบปล่อยให้เธออดๆอยากๆสงสัยกานดาจะเอาเงินไปถมในบ่อนหมด หันไปถามวิฑิตว่ากานดาไม่เอาเงินมาแบ่งให้บ้างหรือ เงินตั้งมากมาย วิฑิตยอมรับว่ากานดาแบ่งเงินให้ใช้แต่ก็ไม่มาก
"อุ้ย...ตายแล้ว เห็นออกจะเป็นห่วงเป็นใยฑิต ศจีนึกว่าป่านนี้ฑิตสบายแล้ว" ศจียุส่ง
"อีแก่นะอีแก่" วิฑิตขบกรามแน่นด้วยความเจ็บใจ
"เออ...จริงสิ...ว่าแต่ตอนนี้ ศจีแย่เลยไม่มีตังค์ติดตัวเลยน่ะฑิต"
วิฑิตควักเงินออกมาปึกหนึ่งจะแบ่งให้ แต่แล้วเปลี่ยนใจยกให้ศจีทั้งหมด ศจีห้อมแก้มวิฑิตหนึ่งฟอด ปฏิบัติการแก้แค้นนังแม่มดกานดาของเธอได้เริ่มขึ้นแล้ว ก่อนจะค่อยๆหย่อนต่างหูข้างหนึ่งไว้ข้างเตียงโดยที่วิฑิตไม่ทันเห็น
ooooooo
ค่ำวันเดียวกัน คุณหญิงนั่งคิดถึงเมื่อตอนกลางวันที่เปาทำซุปให้กินแล้วอดยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้ คุณเล็กเข้ามาเห็นเข้าแซวว่ากำลังคิดถึงใครอยู่ถึงได้นั่งยิ้มแฉ่งอยู่คนเดียว คุณหญิงหาว่าน้องชายเพ้อเจ้อ
"อ้าว...อย่าให้รู้ละกันว่ามันเป็นใคร" คุณเล็กแกล้งแหย่เล่นๆ
"นี่...ไปเรียกเขาว่ามันได้อย่างไร" คุณหญิงหลงกลออกรับแทน
"ฮั่นแน่...ชัวร์...พี่สาวเราอินเลิฟชัวร์ คอนเฟิร์ม"
คุณหญิงไล่ตีน้องชายแก้เขิน ธณพซุ่มดูอยู่อีกมุมหนึ่งได้ยินทุกคำพูดถึงกับหมดเรี่ยวแรง...
ขณะเดียวกัน แป้งร่ำรอจนคุณใหญ่หลับสนิท ค่อยๆย่องออกไปหาเปา หลังจากทั้งคู่ต่างตัดพ้อกันพอหอมปากหอมคอ เปาโอบเอวแป้งร่ำพาไปมุมลับตาคนไม่ไกลจากห้องนั้น อีกมุมหนึ่ง มีบุรุษพยาบาลใส่หน้ากากอนามัยปิดจมูกท่าทางมีพิรุธเข็นรถเข็นคันเล็กๆตรงมาทางห้องคุณใหญ่
แป้งร่ำเหลือบเห็นบุรุษพยาบาลคนนั้น รีบหันหลังให้ เปาก็เบือนหน้าไปอีกทาง บุรุษพยาบาลเข็นรถกำลังจะผ่าน เปาหันกลับมาเห็นเขาสวมรองเท้าบูตถึงกับชะงัก บอกแป้งร่ำให้หลบอยู่ตรงนี้อย่าไปไหน
"ทำไม...มีอะไรหรือเปา"
เปารีบทำสัญญาณให้เธอเงียบเสียงแล้วค่อยๆโผล่ไปดู เห็นบุรุษพยาบาลหยุดอยู่หน้าห้องคุณใหญ่เหลียวซ้ายแลขวาก่อนจะเข็นรถเข็นเข้าไปข้างใน เปากำชับให้แป้งร่ำอยู่ตรงนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นห้ามไปไหนเด็ดขาด สั่งเสร็จรีบวิ่งไปยังห้องคุณใหญ่ทันที...
ขณะมือปืนในคราบบุรุษพยาบาลกำลังเอาปืนเก็บเสียงที่อยู่ในรถเข็นเล็งไปที่คุณใหญ่ เปาโผล่เข้ามาอย่างเงียบกริบจับมือที่ถือปืนนั้นดันขึ้น กระสุนลั่นใส่เพดานหลายนัด เปาต่อยมือปืนล้มคว่ำลงไปกองกับพื้น ปืนกระเด็นไปอีกทาง คุณใหญ่ รู้สึกตัวมองภาพตรงหน้านิ่งเฉย มือปืนพุ่งไปคว้าปืนแต่โดนเปาเตะปืนหลุดมืออีกครั้ง คราวนี้เปาคว้าปืนได้ก่อน คุณใหญ่ สั่งเสียงเฉียบ
"ฆ่ามัน"
เปาไม่เคยฆ่าใครมาก่อนและไม่คิดจะทำ ได้แต่มองหน้าคุณใหญ่นิ่ง มือปืนฉวยโอกาสพุ่งใส่เปาจนล้มไปด้วยกันทั้งคู่ มือปืนลุกได้ก่อนรีบเผ่นออกจากห้อง คุณใหญ่สั่งให้เปาตาม เปาถือปืนไล่ตาม ทั้งคู่วิ่งผ่านแป้งร่ำซึ่งจ้องมองอย่างตื่นกลัวแล้วหันไปมองทางห้องคุณใหญ่นึกเป็นห่วงแต่ไม่กล้าขยับไปไหน
มือปืนหนีเปาไปจนมุมบนดาดฟ้าโรงพยาบาล หมดทางหนีจึงหันกลับมาเผชิญหน้า เปาเล็งปืนใส่ มือปืนจ้องตาเปาแล้วเดาออกว่าเขายังไม่เคยฆ่าใครมาก่อน ย่ามใจเดินตรงเข้ายื้อแย่งปืนกันไปมา ปืนลั่นกระสุนเข้าจุดสำคัญ มือปืนทรุดฮวบ เปาจ้องร่างมือปืนที่ตายไปต่อหน้าต่อตาอย่างใจเสีย
หลังจากรวบรวมสติได้ เปาเดินกลับมาหาแป้งร่ำ หญิงสาวกลัวมากโผกอดเขาไว้แน่นถามด้วยความเป็นห่วงว่าไม่เป็นอะไรใช่ไหม เปาส่ายหน้าแทนคำตอบ แป้งร่ำดันตัวออกห่าง จ้องหน้าเปา
"แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น...เกิดอะไรขึ้น...เปา"
เปาไม่ตอบได้แต่ดึงแป้งร่ำมากอดไว้แนบอก...
จากนั้นไม่นาน ธณพจัดการศพมือปืนเรียบร้อยแล้วกลับเข้ามารายงานคุณใหญ่ แป้งร่ำนั่งกอดอกสีหน้าหวาดกลัวอยู่บนโซฟาในห้องพัก ส่วนเปายืนแข็งเป็นหินอยู่อีกมุมหนึ่งคุณใหญ่ตำหนิเปาที่ไม่ยอมทำตามคำสั่งของเขาจนเกือบทำพลาดต่อไปนี้ถ้าเขาสั่งให้ทำอะไรเปาต้องทำตามทันที
"ถ้าเราไม่ฆ่ามัน เราก็จะโดนมันฆ่า"
แป้งร่ำอ้าปากจะพูดบางอย่างแต่คุณใหญ่ชิงพูดก่อนสั่งให้เปาพาแป้งร่ำกลับบ้านเดี๋ยวนี้ แล้วกำชับทั้งคู่ว่าห้ามเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเด็ดขาดโดยเฉพาะคุณหญิงกับคุณเล็ก
คุณใหญ่มองตามแป้งร่ำกับเปาไปจนประตูห้องพักปิด แล้วหันไปบอกธณพว่าถึงเวลาที่เราต้องเปิดศึกกับเสี่ยฮงแล้ว ธณพรับคำสีหน้าเยือกเย็นไม่ต่างจากคุณใหญ่...
ท่านสุพจน์รู้ข่าวว่ามือปืนของเสี่ยฮงทำงานพลาด ปล่อยให้คุณใหญ่รอดไปได้อีกครั้งถึงกับขบกรามแน่น เกรงเรื่องจะลุกลามและอาจพาปัญหามาถึงเขาได้...
แทนที่จะกลับบ้าน เปาพาแป้งร่ำมานั่งแถวริมน้ำ แป้งร่ำตกใจกับเหตุการณ์เมื่อกี้มากชวนเปาหนี เธอไม่ต้องการเห็นเปาต้องกลายเป็นนักฆ่า เปาถามว่าแน่ใจหรือ
"เธอรู้ไหมเปา ตั้งแต่พ่อแม่ฉันจากไป ไม่เคยมีวันไหนที่ฉันมีความสุขเลยจนกระทั่งวันที่เธอก้าวเข้ามาในชีวิตฉัน"
"คุณก็รู้ไว้ด้วยนะ...แป้งร่ำ ว่าคุณคือเหตุผลเดียวที่ทำให้ ผมยังอยากมีชีวิตอยู่"
แป้งร่ำโผกอดเปาแน่น "ฉันรักเธอที่สุด...เปา"
"ผมไม่เคยรักใคร...นอกจากคุณ" เปากอดหญิงคนรักไว้แน่นเช่นกัน
ooooooo
อามุ่ยจะแอบเข้าไปนอนรอเปาเหมือนคืนก่อนแต่ระบือเข้ามาขวางไว้ แถมคราวนี้ใส่กุญแจล็อกประตูห้องแน่นหนา อามุ่ยได้แต่กลับออกไปด้วยความเจ็บใจระบือขยับจะตามแต่เห็นปลอดคนเลยไขกุญแจห้องเปาเข้าไปดู เห็นห้องถูกจัดเป็นระเบียบเรียบร้อย ที่นอนก็ปูจนตึง เลยกระโดดขึ้นไปนอนเล่นมือไปโดนเอากล่องโลหะเก่าๆใบนั้น ระบือหยิบมาเปิดดูเห็นผ้าเช็ดหน้าสีสวยก็ตาโต
"เฮ้ย...ไงวะเนี่ย อาจารย์ใช้ผ้าเช็ดหน้ายังกะผู้หญิง...เวรล่ะเว้ย หรือว่า...อาจารย์จะเป็นตุ๊ดจริงอย่างที่เราสงสัย" ระบือรีบเก็บกล่องมือไม้สั่นจนฝากล่องกระเด็นตกพื้นรีบก้มเก็บ เห็นซองจดหมายที่อาซิ่มส่งถึงเปาวางอยู่ หยิบขึ้นมาทำท่าจะแกะ แต่ดันเขยิบไปชนถุงใส่ไหมพรมกับไม้นิตติ้งที่วางไว้แถวนั้น ไหมพรมสีขาวกับสีชมพูกลิ้งออกจากถุง ระบือตะลึง ไม่สนใจจดหมายอีกแล้ว เอาไปเสียบส่งเดชไว้แถวหัวเตียง
"พระเจ้าช่วยกล้วยทอด อาจารย์ของระบือ...ไม่จริงๆใช่ไหมอาจารย์" ระบือสีหน้าหวาดหวั่น เดินหน้าซีดเหมือนโดนผีหลอกเข้ามานั่งร่วมวงกินข้าวกับเหล่าคนรับใช้ ระบบอดถามไม่ได้ว่าระบือเป็นอะไรไป ทำไมทำหน้าเหมือนถูกผีหลอก
"จ้ะพ่อ...ผีกะเทยด้วยพ่อ"
ระบบได้ยินไม่ถนัดถามว่าเมื่อกี้ว่าอะไร ระบือว่าไม่มี อะไร แล้วก้มหน้าก้มตากินข้าวไม่สนใจใคร
ooooooo
เช้าแล้ว แป้งร่ำกับเปายังนั่งอิงแอบกันอยู่ริมน้ำ แป้งร่ำรู้สึกตัวตื่นขึ้นนึกได้ว่าเราสองคนยังไม่ได้กลับบ้าน ต่อว่าเปาว่าทำไมไม่ปลุก เปาเห็นหลับสบายๆไม่อยากรบกวน แป้งร่ำเตือนว่าคุณใหญ่สั่งให้เรากลับบ้าน ไม่ทำตามสั่งเดี๋ยวจะเป็นเรื่อง เปาชักสีหน้าทันที แป้งร่ำรู้ตัวรีบบอก
"ไม่ต้องงอนเลย ไม่กลับก็ไม่กลับสิเนอะ คุณใหญ่ก็นึกว่าเรากลับบ้าน ส่วนคนอื่นก็นึกว่าเราค้างที่โรงพยาบาล" แป้งร่ำอมยิ้ม
เปาถามแป้งร่ำสีหน้าจริงจังว่ากลัวคุณใหญ่ไหม แป้งร่ำคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะส่ายหน้า เปารับรองว่าถ้ามีเขาอยู่ เธอไม่ต้องกลัวอะไรอีก แป้งร่ำพยักหน้า มองเลยไปด้านหลังเปา เห็นคนกำลังใส่บาตรอยู่ เลยชวนเปาไปทำบุญตักบาตรด้วยกัน หลังตักบาตรเสร็จ แป้งร่ำถามเปาว่าอธิษฐานอะไร เปาส่ายหน้า
"เอาอีกแล้ว แต่ไม่เป็นอะไร ฉันขอไปแล้วสองข้อ ข้อแรกขอให้คนที่...เอ่อ...ที่เข้ามาทำร้ายคุณใหญ่อโหสิกรรมให้เธอ...ส่วนข้อที่สอง ขอให้เราอยู่คู่กันเหมือนปาท่องโก๋"
เปานิ่งเฉย แป้งร่ำรู้ดีว่าเปาไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ เตือนว่าถึงจะไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่ เปามองแป้งร่ำแววตาเศร้าๆ ฉุกคิดถึงอดีตตอนที่ไปอยู่เซี่ยงไฮ้ใหม่ๆ ด.ช.เปาลำบากมาก ต้องกระเตงตะกร้าผักเดินเร่ขายไปมาตรอกซอกซอย บางทีก็โดนจักรยานชน บางครั้งก็โดนแกล้ง
ด.ช.เปามักจะไปอธิษฐานขอพรจากศาลเจ้าเซี่ยงไฮ้ด้วยน้ำตานองหน้า "ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริงขอให้พ่อกับแม่มารับผมซะที พ่อกับแม่อยู่ไหน ผมคิดถึงพ่อกับแม่"
เสียงแป้งร่ำเรียก ปลุกให้เปาตื่นจากภวังค์ หันไปบอกกับหญิงคนรักว่าถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง ชีวิตของเขาคงไม่เป็นแบบนี้ แป้งร่ำมองเขางงๆ
ooooooo
เสี่ยฮงแวะไปหาท่านสุพจน์ที่บ้านแต่เช้า แต่ต้องผิดหวังเพราะลูกน้องของท่านสุพจน์บอกว่าท่านไม่อยู่ ชานนท์เห็นเสี่ยฮงท่าทางร้อนรน บอกว่ามีธุระอะไรกับพ่อให้ฝากเขาก็ได้ เดี๋ยวเขาจะรายงานให้พ่อฟังเอง เสี่ยฮงมีธุระด่วนจี๋เรื่องเกี่ยวกับคุณใหญ่ ชานนท์หูผึ่ง
"คือว่า...ไอ้คุณใหญ่มันกำลังจะ..." เสี่ยฮงพูดยังไม่ทันจบประโยค ลูกน้องของท่านสุพจน์ลากเสี่ยฮงออกไปทันที โดยไม่ฟังคำทัดทานของชานนท์...หลังออกจากบ้านท่านสุพจน์ได้ไม่นาน เสี่ยฮงก็ถูกมือปืนลอบสังหาร ตายทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องกลางถนนเปลี่ยว...
ฝ่ายคุณใหญ่เล็งแล้วว่าถ้าอยู่โรงพยาบาลต่ออาจจะไม่ปลอดภัย เลยขออนุญาตหมอกลับไปพักฟื้นที่บ้าน คุณหญิงกับคุณเล็กดีใจมากที่พี่ชายของพวกตนจะได้ออกจากโรงพยาบาลเสียที
"พี่ใหญ่กลับบ้านเร็วก็ดี ใกล้วันเกิดแป้งแล้ว จะได้ฉลองวันเกิดแป้งด้วยกัน"
"เออ...จริงด้วย ทุกปีพี่ใหญ่ไม่เคยอยู่บ้านเลย แต่ปีนี้คงไปไหนไม่ได้แน่ๆ ฉลองที่ไหนดีครับ พี่ใหญ่"
คุณใหญ่จำไม่ได้ว่าวันเกิดแป้งร่ำวันไหนด้วยซ้ำเพราะไม่เคยสนใจมาก่อน แต่ตอนนี้เริ่มชักสนใจ...
ทางด้านเปาพาแป้งร่ำตีตั๋วรถไฟไปเที่ยวกันอย่างสนุกสนานกว่าจะกลับถึงบ้านก็มืดค่ำแล้ว คุณใหญ่รอแป้งร่ำอย่างกระวนกระวายใจ พอเธอย่องเข้าบ้าน ก็ต้องแปลกใจปนประหลาดใจที่เห็นคุณใหญ่กลับบ้านได้แล้ว คุณใหญ่ถามเสียงเข้มว่าไปไหนมา แป้งร่ำงัดไม้ตายขึ้นมาใช้
"เออ...ไปไหว้คุณพ่อคุณแม่มาค่ะ"
ได้ผล น้ำเสียงของคุณใหญ่อ่อนลงทันที "กลับเสียมืดค่ำ...ทำเอาเป็นห่วง" คุณใหญ่ชะงัก เผลอบอกความรู้สึกของตัวเอง รีบเรียกฟอร์มกลับมาเก๊กอย่างเดิม แล้วรีบตัดบทบอกแป้งร่ำให้ไปพักผ่อน...
พอระบือเห็นเปานั่งร่วมวงกินข้าวข้างๆตัวเอง ออกอาการหวาดหวั่นมีพิรุธอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งเปามีการถูกเนื้อถูกตัวด้วย ระบือถึงกับขนลุกด้วยความสยอง เพราะคิดเอาเองว่าเปาเป็นตุ๊ด รีบออกตัวว่า
"...ระบือไม่ใช่ ระบือไม่ชอบ ระบือไม่ได้เป็น"
เปามองลูกศิษย์งงๆ ถามว่าเป็นอะไรไป ระบือละล่ำละลักบอกว่าไม่เป็นอะไร เห็นอามุ่ยคอยเอาอกเอาใจเปาแล้วระบือนึกสงสาร
"อามุ่ยเอ๋ยอามุ่ย...หลงทางเสียเวลา หลงเก้งกวางเสียอนาคตจริงๆ" ระบือถอนใจเฮือก...
คืนนี้ เปานอนไม่หลับจิตใจสับสนไปหมด ทั้งเรื่องฆ่ามือปืนเมื่อคืนก่อน เรื่องระหว่างตัวเขากับแป้งร่ำ ที่เหมือนเป็นการกินบนเรือนขี้บนหลังคาบ้านคุณใหญ่ ว้าวุ่นใจมาก
ooooooo
กานดากำลังเล่นงานศจีอยู่ที่ห้องนั่งเล่นในบ้านรัตตภาคย์ พอเห็นคุณใหญ่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับแป้งร่ำ คุณหญิงและคุณเล็ก ทั้งคู่ต่างแย่งกันมาเอาอกเอาใจ คุณเล็กมองทั้งสองคนอย่างเอือมระอา ทันใดนั้น ธณพพรวดพราดเข้ามาขอคุยธุระด่วนกับคุณใหญ่ตามลำพัง...
ทันทีที่ประตูห้องทำงานของคุณใหญ่ปิด ธณพรายงานว่าเสี่ยฮงตายแล้ว คุณใหญ่ไม่ได้ตกใจอะไร แค่ประหลาดใจว่าทำไมธณพถึงได้จัดการเสี่ยฮงได้ทันอกทันใจเขาอย่างนี้
"ไม่ใช่นะครับ...ไม่ใช่ผม...คนของเรายังไม่ได้ลงมือครับ"
คุณใหญ่นิ่วหน้า แปลกใจว่าฝีมือใครกันแน่...
เหนือความคาดหมายจริงๆ คนที่สั่งฆ่าเสี่ยฮงก็คือท่านสุพจน์นั่นเอง เขารู้ดีว่าถ้าขืนปล่อยเสี่ยฮงเอาไว้ จะพลอยติดร่างแหไปด้วย แล้วสั่งลูกน้องให้คอยจับตาดูคุณใหญ่ทุกฝีก้าว...
คุณใหญ่มีแผนจะสร้างความร้าวฉานให้สองพ่อลูกตระกูลวัชรเดช ชานนท์กับท่านสุพจน์ โดยชักชวนชานนท์ให้ร่วมทำธุรกิจด้วยและให้เขาเป็นคนเลือกว่าจะทำอะไร คุณใหญ่สนับสนุนทุกอย่าง ชานนท์นิ่งคิดเพราะไม่อยากมีปัญหากับพ่อ คุณใหญ่สบโอกาสเสี้ยมทันที
"ไม่เป็นไรๆ...อย่างว่าล่ะนะ...นนท์เป็นลูก ยังไงก็ต้องคอยฟังคำสั่งคุณพ่ออย่างเดียว พี่เข้าใจ"
คำพูดนี้แทงใจดำชานนท์เต็มๆ คุณใหญ่มองชานนท์ยิ้มๆดูเหมือนจริงใจ แต่ไม่ใช่...
คุณเล็กรู้เรื่องที่พี่ชายคุยกับชานนท์ ก็โวยวายลั่นว่าทำไมชานนท์ถึงเล่นตัวไม่ตอบตกลงกับพี่ใหญ่ ถ้าชานนท์คิดจะทำธุรกิจอะไรเขาเอาด้วยทุกอย่าง ชานนท์อึ้งที่มีคนเห็นความสำคัญ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องถามว่าคุณหญิงอยู่หรือเปล่า พอรู้ว่าไปร้านกาแฟกับเปา ชานนท์รีบถามหาแป้งร่ำทันที...
ไม่นานนัก แป้งร่ำก็ตามมาร่วมวงสนทนากับชานนท์และคุณเล็ก พอชานนท์รู้จากคุณเล็กว่าใกล้จะถึงวันเกิดแป้งร่ำเข้ามาทุกที ถามเธอว่าจะไปฉลองกันที่ไหน แป้งร่ำเองก็ยังไม่รู้ ต้องแล้วแต่คุณใหญ่
"ผมจะมีสิทธิ์ได้มาร่วมฉลองด้วยหรือเปล่า"
"พี่นนท์...เว่อร์แล้ว ทำเป็นคนอื่นไปได้ ซี้ปึ้กกันขนาดนี้ ถ้าถึงวันจริงแล้วเบี้ยวนะ...โดน" คุณเล็กแกล้งขู่ ชานนท์ มองแป้งร่ำยิ้มๆ แป้งร่ำรู้ดีว่าชานนท์คิดอะไรกับเธอ รีบเฉไฉ
"เอ...คุณหญิงล่ะคะ...คุณนนท์ได้พบคุณหญิงหรือยังคะ"
"น้องหญิงไปร้านน่ะครับ...ไปกับเปา" ชานนท์พูดไปพลางสายตาจับจ้องแป้งร่ำไปด้วย
แป้งร่ำชะงัก รีบปรับสีหน้าเป็นปกติ ทำเป็นหยิบน้ำขึ้นมาจิบ แต่ในใจนึกไปถึงคุณหญิงกับเปา...
หลังจากปิดร้านกาแฟแล้ว เปาขับรถพาคุณหญิงบ่ายหน้ากลับบ้าน ขณะรถติดไฟแดง มี ด.ช.ขายดอกกุหลาบปรี่เข้ามาไหว้เปาปลกๆ ขอร้องให้ช่วยซื้อ เปามองเด็กแล้วฉุดคิดถึงตัวเอง สมัยอายุเท่ากับเด็กคนนี้ เขาต้องลำบากกะเตงตะกร้าใส่ผักร้องขายไปตามตรอกซอกซอยในเซี่ยงไฮ้ อดสงสารเด็กไม่ได้ หยิบเงินแบงก์ร้อยที่มีอยู่ใบเดียวยื่นให้ เด็กยกมือไหว้ขอบคุณ ส่งกุหลาบให้เปาแล้วจะหยิบเงินทอน
"เอาไปเถอะ...ไม่ต้องทอน"
เด็กไหว้เปาอีกครั้ง "หล่อแล้วยังใจดี...พี่สาวอย่าให้ใครมาแย่งแฟนไปนะ...แบบนี้หายาก"
คุณหญิงกับเปามองหน้ากัน เปาไม่รู้จะทำอย่างไร หันไปจะด่าเด็ก แต่เขาวิ่งหนีไปแล้ว เปาหันกลับมาขอโทษคุณหญิง เป็นจังหวะเดียวกับไฟจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว รถคันหลังบีบแตรไล่ เปาจะออกรถแต่ยังมีช่อดอกกุหลาบ
อยู่ในมือ เงอะๆงะๆไม่รู้จะทำอย่างไร คุณหญิงอาสาจะถือให้...
ที่ลานหน้าตึกคฤหาสน์รัตตภาคย์ แป้งร่ำเดินมาชะเง้อมองว่าเมื่อไหร่เปาจะกลับ อามุ่ยยืนเท้าเอวมองอยู่ด้านหลัง แป้งร่ำหันมาเห็นตกใจ ถามว่ามาทำอะไรตรงนี้ อามุ่ยไม่ตอบกลับย้อนถามว่าแล้วแป้งร่ำมายืนชะเง้อคอยาวมองหาใคร แป้งร่ำรีบปฏิเสธว่าเปล่าไม่ได้มองหาใคร อามุ่ยพูดดักคอว่าจะมองหาใครเธอไม่ว่า แต่อย่ามามองหาเปาของเธอแล้วกัน แล้วเดินสะบัดหน้าออกไป
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น