ตอนที่ 5
กลางดึก แก้วรุ้งฟื้นขึ้นมา รู้สึกว่ามีใครกุมมือเธออยู่ พอมองไปเห็นเหมันต์นอนกุมมือเธออยู่ข้างๆก็รู้สึกอบอุ่นในใจ "พี่เป็นคนช่วยแก้วมาใช่มั้ยคะ...พี่...ว้าย ตายแล้ว"
แก้วรุ้งเห็นเลือดที่ไหลจากแผลหน้าท้องเหมันต์ เธอตกใจมากรีบวิ่งไปหาน้ำสะอาดมา ฉีกเสื้อของเขาออก แล้วมองหาผ้าที่จะเช็ดแผล ไม่มีจึงถอดเสื้อตัวนอกของตัวเองออกมาชุบน้ำเช็ดบาดแผลให้เขา "แผลลึกเสียด้วย พี่เจ็บมากแน่ๆ"
เหมันต์ขมวดคิ้วด้วยความเจ็บ นิ้วมือกระดิก แก้วรุ้ง
รีบบอกว่าเธอจะทำให้เบามือที่สุด แล้วปลอบเขาว่า "เข้มแข็งไว้ นะคะ พี่เจ็บตัวเพราะแก้วแท้ๆเลย แต่ทำไมเวลาเจอหน้าแก้ว
พี่ถึงชอบตีหน้ายักษ์ใส่แก้วนัก..."
แก้วรุ้งเห็นเหมันต์นิ่งไปจึงก้มหน้ามามองหน้าเขาใกล้ๆอย่างพินิจพิจารณา "ความจริงพี่ก็ดูใจดีนะ รู้มั้ยคะเวลาพี่หลับพี่ดูอบอุ่นมากเลย แก้วอยากจะหยุดเวลาแล้วเก็บภาพนี้ไว้ในใจตลอดไป..."
เหมันต์ลืมตาขึ้นมาสบตาแก้วรุ้ง ยิ้มแล้วดึงเธอมากอดแนบอก เธอตกใจร้องให้ปล่อย เขาพูดว่า "จะรีบไปไหนล่ะ อุตส่าห์ หยุดเวลาไว้แล้วไม่ใช่เหรอ..."
"คนบ้านี่แอบฟังแก้วตั้งแต่เมื่อไหร่"
"แล้วที่แอบมองฉันอยู่ตั้งนานสองนานล่ะ จะคิดค่ามองเท่าไหร่ดี"
"แก้วไม่มีเงินติดตัวสักบาท"
"ใครว่าฉันอยากได้เงิน ฉันอยากได้..." เหมันต์ทำเป็นคิด พอแก้วรุ้งถามว่าอะไร เขาก็กอดเธอแน่นอีกและบอกว่า "...กอดดีๆสักทีนึง"
แก้วรุ้งนึกได้ว่าทับแผลเขาอยู่จึงรีบผละออกมองไปที่แผลเขา มันค่อยประสานหายไปเธอตกใจ "คุณพระช่วย! พี่ทำได้ยังไง!"
"ความสามารถเฉพาะตัว ห้ามเลียนแบบ" เหมันต์ยังมีอารมณ์กวน
"มันไม่ตลกเลยนะคะ พี่เป็นตัวอะไรกันแน่"
เหมันต์ถอนใจลุกเดินออกไป แก้วรุ้งลุกตาม "พี่เหมันต์... พี่จะเดินหนีแก้วอีกกี่ครั้งคะ เมื่อไหร่จะพูดความจริงเสียที"
"ถ้าเธอรู้ความจริง เธอจะเกลียดฉันรึเปล่า?" เหมันต์
หันมาเผชิญหน้าเห็นเธออึ้งก็หัวเราะออกมา "ฮึๆ...ไม่น่าถามโง่ๆเลย"
"แล้วความจริงคือ...ว้าย ปล่อยแก้วนะ" แก้วรุ้งพูดไม่ทันจบเหมันต์ก็แบกเธอพาดบ่าวิ่งไปอย่างรวดเร็วราวพายุ
มาถึงบ้าน หน้าบ้านแก้วรุ้งมีรถตำรวจจอดอยู่เต็ม คนในบ้านเป็นกังวลที่เธอหายไป เหมันต์พาแก้วรุ้งมาปรากฏบนห้องนอนแล้วปล่อยเธอลง สบตาเธอก่อนจะพูดว่า "กลับสู่โลกความจริง ลืมทุกอย่างไปซะ"
แก้วรุ้งดึงมือเหมันต์ไว้ "พี่จะให้แก้วลืมหรือคะ วันนี้มีคนจะฆ่าแก้ว...พี่รู้ใช่มั้ยคะ ใครต้องการชีวิตของแก้ว เขาจะฆ่าแก้วทำไม"
"ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอเป็นอันตรายอีก"
แก้วรุ้งขึ้นเสียงถามว่าใครจะฆ่าเธอ เธอจะให้พ่อจัดการ เหมันต์อึ้งก่อนจะขึ้นเสียงดังกว่า "ตำรวจทำอะไรมันไม่ได้ เข้าใจมั้ย พ่อเธอจะเดือดร้อนไปด้วย"
แก้วรุ้งจะพูดต่อ แต่มีเสียงเคาะประตูและเสียงเรียกจากจีรนุชขัดจังหวะ ไม่ทันไร จีรนุชกับเจษฎาเปิดประตูเข้ามา ท่าทางดีใจมากเมื่อเห็นเธอ เหมันต์หายวับไปตามเคย จีรนุชเข้ามากอดพร่ำถามว่าหายไปไหนมา
"คุณพ่อ คุณแม่"
"แม่แทบบ้าตายเลยรู้มั้ย คุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะลูก"
"พ่อเห็นนายเพิ่มจอดรถหลับอยู่ริมรั้ว ถามอะไรก็ไม่รู้เรื่อง"
"นี่คุณพ่อเป็นห่วงมาก ให้ลูกน้องช่วยตามกันจ้าละหวั่น แต่อยู่ๆพ่อกับแม่เดินขึ้นมาได้ยินเสียงลูกในห้อง แก้วกลับบ้านมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมไม่มีใครเห็นเลย..."
แก้วรุ้งเล่าให้พ่อกับแม่ฟังว่า เธอกลับมาบ้านตั้งแต่บ่าย เผลอนั่งหลับตรงระเบียบเลยไม่มีใครเห็น จีรนุชอยากจะตีลูกสาวสักทีที่ทำให้ตกอกตกใจ แก้วรุ้งขอโทษพ่อกับแม่...และในคืนนั้น กระถินโทร.มา แก้วรุ้งรีบรับสาย "กระถินเหรอจ๊ะ ว่าไง"
"แกต้องตาย..." เสียงปลายสายเป็นเสียงกินรีดูน่ากลัว
แก้วรุ้งคิดว่ากระถินล้อเล่น แต่พอพูดมาอีกว่า "ฉันไม่ใช่เพื่อนแก..."
"ฉันรู้ คุณใช้เบอร์กระถินโทร.เข้ามาได้ยังไง" แก้วรุ้งเดินออกมาพูดที่สนามหน้าบ้าน
เสียงกินรีหัวเราะ "แม่กวางน้อยแสนซื่อ ยังมีอะไรในโลกนี้ที่แกไม่รู้อีกแยะ แต่น่าเสียดายที่แกเหลือเวลาอยู่บนโลกนี้ไม่นานนัก"
"คุณใช่มั้ยที่มาฆ่าฉัน! คุณเป็นใคร จะฆ่าฉันทำไม!" ไม่ทันที่แก้วรุ้งจะพูดจบ ก็รู้สึกว่ามือถือร้อนจนต้องโยนทิ้งลงพื้น พลันมือถือระเบิดกระจายเป็นเสี่ยง แก้วรุ้งตกใจกลัว...
ooooooo
ส่วนตัวกระถิน ค้นภาพตอนเด็กๆที่ถ่ายกับยายบัวออกมาดู หน้าตาเธอเหมือนอินทุกาจริงๆ และยิ่งวันที่ยายบัวพบเธอตรงกับวันที่อินทุกาตาย ทำให้เธอเชื่อแน่แล้วว่าเธอคืออินทุกา แต่แปลกใจว่าทำไมถึงทำหลุมศพเธอทั้งที่เธอยังไม่ตาย กระถินมาเสิร์ชหาข่าวอินทุกา ชโรดม ในเน็ต พบพาดหัวข่าวว่า...บึ้มสยองสองศพ ดร.ชาติ ชโรดม นักวิจัยชื่อดัง ประสบอุบัติเหตุรถพลิกคว่ำเป็นเหตุให้นางเอมอร ภรรยาและ ด.ญ.อินทุกา บุตรสาว ถูกไฟคลอกเสียชีวิตคาที่...
กระถินคิดทบทวน แสดงว่าชาติคือพ่อของเธอ กระถินรีบไปที่โรงพยาบาลโรคจิตตามที่ลูกกบค้นหาให้ พอดีได้เจอคงเดชถือแฟ้มเอกสารเดินออกมาจากลิฟต์จึงพุ่งเข้าไปถาม
"ขอโทษนะคะ รู้จักด็อกเตอร์ชาติ ชโรดม มั้ยคะ
ท่านเป็นหมอแผนกไหน"
คงเดชชะงักมองหน้ากระถินก่อนจะตอบว่า "ที่นี่ไม่มีหมอชื่อชาตินะครับ"
กระถินไม่เชื่อ คงเดชจึงให้ไปลองถามคนอื่นดูก็ได้ แล้วเดินเลี่ยงไป กระถินน้ำตาร่วงที่ไม่มีโอกาสเห็นหน้าพ่อ พลันได้ยินเสียงเพลงไพเราะดังมา เนื้อหากระทบจิตใจเธอมาก จึงเดินตามเสียงเพลงนั้นไป มาถึงห้องกิจกรรม มีคนไข้นั่งวาดภาพเล่นอยู่หลายคน รวมทั้งชาติที่นั่งนิ่งมีผ้าพันแผลพันหน้าครึ่งซีกอยู่ด้วย พอกระถินเดินผ่าน กล่องสีเกิดหล่นลงมา กระถินจึงหันมาช่วยเก็บขึ้นวางตรงหน้าชาติ เธอมองเขาอย่างรู้สึกสงสารจับใจ อยากให้เขารับรู้และมีความสุขจึงเอากระดาษมาวาดภาพพ่อจูงลูกสาว แล้วเขียนชื่อกำกับว่า พ่อชาติกับอินทุกา
"หนูอยากจับมือพ่อเหมือนแบบนี้แต่คงเป็นไปไม่ได้...ถ้าคุณลุงบังเอิญเจอพ่อของหนูช่วยบอกท่านด้วยนะคะ
ว่าหนูคิดถึงมาก" กระถินยกภาพขึ้นให้ชาติดูแล้ววางลงตรงหน้า
ชาติน้ำตาเอ่อขึ้นมาจนหยดแปะลงบนภาพ กระถินเดินไป นักจิตบำบัดเดินสวนเข้ามาเห็นชาติมีปฏิกิริยาน้ำตาไหลก็ดีใจร้องขึ้นว่า "ด็อกเตอร์ชาติร้องไห้!"
"พ่อ! พ่อชาติ..." กระถินหันขวับมาทันที ถลาเข้ากอดชาติน้ำตาไหลพรั่งพรู
ทุกคนตะลึง คงเดชรีบเข้ามามองอึ้งๆ ชาติพยายามคุมสีหน้าให้นิ่ง คงเดชเข้ามาเข็นรถชาติพาออกไป กระถินวิ่งตามอยากคุยด้วย คงเดชบอกว่าเขาต้องรีบพาคนไข้ไปพักผ่อน
"ท่าทางคุณไม่อยากให้หนูคุยกับพ่อเลยนะคะ" กระถินต่อว่าคงเดช
"จากประวัติของคนไข้ ภรรยากับลูกสาวของด็อกเตอร์ชาติตายไปนานแล้วนะหนู"
"หนูไม่ได้โกหกนะคะ หนูเป็นลูกสาวที่ทุกคนเข้าใจว่าตายไปแล้ว"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น