ตอนที่ 15
แป้งร่ำดึงมือคุณเล็กมาที่สวนหลังบ้าน คุณเล็กเห็นท่าทางแป้งร่ำแปลกๆเอะใจถามว่าเป็นอะไรไปแป้งร่ำพยายามกลั้นน้ำตาส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่เป็นอะไร คุณเล็กเสียงแข็งขึ้นมาทันที
"ไม่ต้องมาโกหก แป้งเป็นคนที่เราแคร์เพราะฉะนั้นแป้งจะสุขหรือจะทุกข์ทำไมเราจะไม่รู้"
แป้งร่ำกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวปล่อยโฮลั่นโผกอดเขาแน่น คุณเล็กตบไหล่ปลอบว่าอยากจะร้องไห้ก็ร้องให้เต็มที่เขายินดีเป็นที่ซับน้ำตาให้ เปาแอบซุ่มมองอยู่เห็นคนรักตัวเองในอ้อมแขนชายอื่นถึงกับทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง...
คืนวันเดียวกัน ธณพตัดสินใจมาหาคุณใหญ่เพื่อสารภาพผิดเรื่องคุณหญิง แต่พูดได้แค่ "มีเรื่องสำคัญจะบอก" คุณหญิงเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อนอ้างว่ามีเรื่องสำคัญจะบอกพี่ชาย คุณใหญ่แซวว่าอยู่ดีๆทั้งคู่ก็มีเรื่องสำคัญพร้อมกัน หรือว่าเป็นเรื่องเดียวกัน ธณพสะดุ้งแต่คุณหญิงนิ่งมาก
"ไม่มีทางค่ะไม่มีทางที่เรื่องของหญิงกับ...คุณณพจะเป็นเรื่องเดียวกันเด็ดขาด"
"เอ้า...งั้นว่ามาซิ เรื่องอะไรที่ว่าสำคัญนักของน้องหญิง"
"หญิงจะมาบอกพี่ใหญ่ว่า...พรุ่งนี้หญิงจะขอให้เปาขับรถให้ค่ะ"
"เนี่ยนะเรื่องสำคัญ...เพิ่งจะรู้ว่าเรื่องเปานี่เป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับน้องสาวพี่" คุณใหญ่พูดไปพลางยิ้มให้น้องสาวไปด้วย แล้วถามว่าพรุ่งนี้จะให้เปาขับรถพาไปไหน
"จะไปทำบุญค่ะ...ทำบุญล้างเคราะห์ล้างสิ่งสกปรกให้ไปไกลๆจากตัวหญิง" คุณหญิงพูดจบหอมแก้มพี่ชายหนึ่งฟอดแล้วขอตัวไปนอน เดินผ่านธณพอย่างไม่สนใจราวกับเขาเป็นอากาศธาตุ
"...ทีนี้มาว่าเรื่องสำคัญของณพบ้าง ตกลงมีอะไร"
ธณพนึกถึงคำสั่งของคุณหญิงที่ห้ามเขาพูดเรื่องเมื่อคืนนี้กับใครเลยเปลี่ยนใจ บอกว่าธุระสำคัญของเขาคือเขาจะขอลาพักร้อน คุณใหญ่ทำหน้าเซ็ง แค่นี้หรือที่ธณพว่าเป็นเรื่องสำคัญ...
เปาเดินเตร่ไปมาที่สนามหญ้าหน้าตึกใหญ่ คอยเหลือบมองขึ้นไปที่ห้องแป้งร่ำอย่างเป็นกังวลอยู่ตลอด พอโดนระบือจับไต๋ได้ ทำฟอร์มไม่รู้ไม่ชี้จะเดินหนี
"ถามจริงเถอะอาจารย์จู่ๆก็ทุบหัวใจตัวเองแหลกคามืออย่างนี้มันมีความสุขมากนักใช่ไหม"
เปานิ่งไม่ตอบ เดินหนี ระบือตะโกนไล่หลังว่าอย่างนี้แถวๆบ้านเขาเรียกว่าซาดิสต์...
ขณะเดียวกัน แป้งร่ำนอนหน้าซีดเซียวอยู่บนเตียงคุณระเบียบยื่นยากับแก้วน้ำให้ แนะให้ไปหาหมอดีกว่า แป้งร่ำส่ายหน้าแค่แน่นท้องนิดหน่อยกินยาเดี๋ยวก็หาย คุณระเบียบเป็นห่วงว่าทำไมพักนี้แป้งร่ำถึงได้หน้าตาหม่นหมองไม่มีความสุข ไม่เหมือนตอนอยู่เซี่ยงไฮ้
"แต่มันก็เป็นเพียงความสุขที่ผ่านมาแล้วก็จงปล่อยให้มันผ่านไปเถอะค่ะ อย่าเก็บมันไว้เลย...ความสุขที่ไม่ได้อยู่บนความถูกต้อง ในที่สุดมันก็จะกลายเป็นความทุกข์...เชื่อเบียบเถอะค่ะ" คุณระเบียบว่าแล้วลุกออกไป แป้งร่ำคิดถึงคำพูดของคุณระเบียบแล้วพึมพำคนเดียวว่า
"อะไรคือความถูกต้องบนโลกใบนี้คะคุณระเบียบ" แป้งร่ำหยิบผ้าพันคอที่เปาถักให้จากใต้หมอนมากอด "ถึงแม้มันจะผิด...ถึงแม้ฉันจะต้องเป็นทุกข์ แต่ฉันก็ยินดีที่จะเป็นทุกข์ เพราะได้รักเธอ...เปา"
ooooooo
หลังจากตักบาตรเสร็จ คุณหญิงทำบุญต่อด้วยการปล่อยปลากับหอยขมลงแม่น้ำ ชวนเปาให้ร่วมทำบุญด้วย แต่เขาส่ายหน้าขอผ่าน
"ดูเธอไม่ค่อยเชื่อเรื่องพวกนี้"
"ผมเชื่อว่าใครทำอะไรชั่วร้าย มันก็ต้องชดใช้" เปาสีหน้าจริงจัง
"ถ้าอย่างนั้น...ฉันไปทำอะไรไว้ ถึงต้อง...เอ่อ..." คุณหญิงนึกได้ รีบตัดบทชวนเปากลับ...
ศจีงงมากที่เมื่อคืนบ้านรัตตภาคย์อยู่ในความสงบเงียบ แถมเช้านี้ คุณหญิงก็ออกไปทำบุญโดยไม่มีสีหน้าโศกเศร้าแม้แต่น้อย และยิ่งงงหนักเมื่ออ้ายเล่าอีกว่า เมื่อคืนนี้เช่นกันเธอเห็นธณพกับคุณหญิงเข้าไปหาคุณใหญ่ที่ห้องทำงานด้วยกัน แถมคุยกันดีไม่เห็นมีอะไร ศจีพึมพำไม่อยากจะเชื่อ
"เอ้า...คุณศจีคะ ไม่ให้เขาคุยกันดีๆแล้วจะให้เขาตีกันหรืออย่างไรคะ"
ศจีเงื้อมือจะตบอ้ายฐานพูดมาก อ้ายกลัวหัวหดรีบวิ่งหนี ศจีบ่นด้วยความขุ่นเคืองว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ที่คุณหญิงกับธณพจะไม่โดนคุณใหญ่เล่นงาน รีบหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์
"ฮาโหล...พี่วิทิต..." ศจีหันกลับมาจ๊ะเอ๋กับกานดาที่ยืนถลึงตามอง รีบพูดสายว่าต่อผิดแล้วกดวาง กานดาถลาเข้ามายื้อแย่งมือถือศจีอุตลุด หาว่าเธอแอบโทร.หาวิฑิต ศจีปฏิเสธว่าไม่ได้โทร. กานดาแก่แล้วหูเลยแว่วไปเอง กานดาไม่เชื่อจะแย่งมือถือของศจีมาดูให้ได้ ศจีรำคาญ เหวี่ยงกานดากระเด็น
"งี่เง่าจริงๆไม่รู้จะหวงทำไมนักหนากับไอ้แมงดานั่นน่ะ...นี่...ไม่ต้องมาหึงฉันให้เสียเวลาหรอกนะ กระจอกงอกง่อยอย่างไอ้วิทิตนั่น ฉันไม่สนหรอกย่ะ" ศจีเดินเชิดออกไป ทิ้งให้กานดาร้องคร่ำครวญหาวิฑิตอย่างน่าสงสาร...
ไม่นานนัก ศจีลอบออกจากบ้านรัตตภาคย์มาพบวิฑิต เล่าให้ฟังว่าเมื่อคืนนี้ไม่มีบ้านบึ้ม คุณใหญ่ไม่ได้คลุ้มคลั่ง และธณพก็ไม่โดนเล่นงาน วิฑิตสรุปว่าคุณใหญ่ต้องไม่ล่วงรู้เรื่องระหว่างธณพกับน้องสาวตัวเองแน่ๆ สองคนนั่นคงไม่กล้าบอก เลยแนะศจีหาทางบอกคุณใหญ่
"บ้า...ฉันได้โดนไอ้ใหญ่ฆ่าตายสิ อยู่ๆไปบอกว่าน้องสาวสุดที่รักของมันโดนปล้ำ มันคงเชื่อฉันหรอก"
วิฑิตยัวะที่แผนล้มไม่เป็นท่า ศจีบอกให้ใจเย็นๆเรายังมีแผนชั่วในสต๊อกอีกหลายแผน แต่วันนี้เขามีทิปให้เธอบ้างหรือเปล่า วิฑิตมีข้อแม้ว่าถ้าอยากได้ทิปต้องมีข่าวคุณใหญ่ มาแลกก่อน...
ค่ำวันเดียวกัน คุณใหญ่เรียกเปามาพบที่ห้องทำงาน สั่งเปาว่าพรุ่งนี้ต้องไปลงพื้นที่กับเขา เนื่องจากธณพขอลาพักร้อน ดังนั้นเปาต้องดูแลจัดการทุกอย่างแทนธณพ แล้วสั่งให้เปาไปแจ้งคุณระเบียบด้วยว่าพรุ่งนี้เขาจะพาแป้งร่ำไปช่วยเรียกคะแนนจากพวกชาวบ้านด้วย พวกชาวบ้านชอบคนสวยๆ
"ผมจะรีบไปแจ้งคุณระเบียบครับ" เปามองคุณใหญ่ อย่างไม่ค่อยพอใจก่อนจะออกไปทำตามสั่ง
ooooooo
คุณใหญ่กับแป้งร่ำออกหาเสียงแต่เช้า โดยมีชาวบ้านมารุมขอถ่ายรูปราวกับทั้งคู่เป็นดารา เปากับบอดี้การ์ดอีก 3 คน คอยตามประกบแป้งร่ำกับคุณใหญ่ไม่ห่าง เปากวาดตามองไปรอบๆบริเวณอย่างระแวดระวัง มือปืนสองคนจอดรถมอเตอร์ไซค์ซุ่มดูความเคลื่อนไหว พอได้จังหวะ มือปืนหนึ่งในนั้นปราดเข้าหาคุณใหญ่กับแป้งร่ำ เปารู้สึกได้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้น ตะโกนลั่น
"ระวัง...ทุกคนหมอบลง"
เกิดความโกลาหลไปทั่ว ทุกคนพากันวิ่งหนีตาย มือปืนเล็งปืนไปที่คุณใหญ่กับแป้งร่ำแล้วเหนี่ยวไก เปาตัดสินใจโดดขวางทางกระสุน โอบทั้งแป้งร่ำและคุณใหญ่ล้มลงไปด้วยกัน มือปืนอาศัยช่วงชุลมุนหนีรอดไปได้ บอดี้การ์ดรีบเข้ามาอารักขาคุณใหญ่ ดึงเขาลุกขึ้น ขณะที่แป้งร่ำนั่งประคองเปาไว้ร้องไห้โฮ
"เปาๆๆ...ช่วยด้วย ช่วยเปาด้วย คุณใหญ่ เปาถูกยิงๆ..."
คุณใหญ่สั่งบอดี้การ์ดเรียกรถพยาบาล เปาเห็นหน้าแป้งร่ำเลือนรางทุกที ก่อนทุกอย่างจะดับวูบ...
ในเวลาต่อมา เปาถูกนำตัวเข้าห้องผ่าตัดอย่างเร่งด่วน คุณใหญ่กับแป้งร่ำยืนรออยู่หน้าห้องผ่าตัดอย่างกระวนกระวายใจ สักพัก คุณหญิง คุณเล็ก คุณระเบียบกับระบบ ระบือและอามุ่ยตามมาสมทบ ทุกคนช็อกกับข่าวเปาโดนยิง อามุ่ยโทษว่าเป็นเพราะคุณใหญ่ เอาเปาไปทำงานบ้าๆนั่น เปาถึงต้องเจ็บตัว แล้วหันไปต่อว่าคุณระเบียบที่ลากเปามาจากเซี่ยงไฮ้เพื่อมาตายแท้ๆ
"เปายังไม่ตาย...เปาต้องไม่ตาย" แป้งร่ำตวาดเสียงดัง
ธณพโทษตัวเอง ถ้าเขาอยู่ด้วยเปาก็คงไม่เป็นแบบนี้ คุณหญิงใส่ทันทีว่าใช่ เป็นเพราะธณพคนเดียว เปาถึงต้องเจ็บตัว จังหวะนั้น พยาบาลออกมาจากห้องฉุกเฉิน ถามว่าญาติคนเจ็บคนไหนมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับคนไข้ให้ตามเธอไปที่ถ่ายเลือดด่วน แป้งร่ำกับคุณใหญ่มีเลือดกรุ๊ปเดียวกับเปา
หลังจากเช็กค่าเลือดแล้ว มีเพียงคุณใหญ่เท่านั้นที่สามารถให้เลือดได้ ส่วนแป้งร่ำเกล็ดเลือดต่ำเกินไป ไม่นานนัก คุณใหญ่ก็กลับมาจากการให้เลือด คุณระเบียบเห็นคุณใหญ่ยังเพลียๆจึงแนะให้กลับไปพักผ่อนที่บ้าน คุณใหญ่เห็นด้วย ชวนทุกคนกลับ แป้งร่ำ คุณหญิงกับอามุ่ยประสานเสียงกันว่าไม่กลับ คุณใหญ่ไม่พอใจสั่งให้ทุกคนกลับ สามสาวจำต้องทำตาม เหลือเพียงระบบกับระบืออยู่เฝ้าเปา...
ท่านสุพจน์เจ็บใจมากที่วิฑิตทำงานพลาด ปล่อยให้คุณใหญ่รอดคมกระสุนไปได้ วิฑิตขอแก้ตัวอีกครั้ง รับรองว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อเด็ดหัวคุณใหญ่มาให้ท่านสุพจน์ให้ได้...
พอกลับถึงบ้านรัตตภาคย์ แป้งร่ำเป็นห่วงเปามากตรงขึ้นห้อง อธิษฐานขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายช่วยคุ้มครองเปาให้ปลอดภัย คุณระเบียบไม่อยากให้แป้งร่ำแสดงความห่วงใยมากเกินไป แป้งร่ำเถียงว่าที่เปาเป็นแบบนี้เพราะช่วยเธอกับคุณใหญ่ แล้วจะให้เธอไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ
"ถ้ารู้สึกเพราะสาเหตุนั้น...เบียบก็สบายใจค่ะ"
แป้งร่ำอึ้ง หลบสายตา จังหวะนั้น เสียงมือถือคุณระเบียบดังขึ้น ระบบโทร.มาแจ้งข่าวดีว่าเปาปลอดภัยแล้ว แป้งร่ำยิ้มแฉ่งดีใจสุดๆ
ooooooo
ทันทีที่เปารู้จากระบบว่าคุณใหญ่เป็นคนให้เลือด โกรธจัดกระชากเข็มจากสายให้เลือดออก แล้วปัดเสาแขวนถุงเลือดล้มระเนระนาด ระบือกับระบบตกใจว่าเปาเกิดบ้าอะไรขึ้นมา วิ่งห้ามกันวุ่นวาย "ไม่เอา...เอาออกไป...เอาเลือดของมันออกไป เอาเลือดมันออกไป"
ระบือโดดล็อกเปาที่คลั่งอยู่บนเตียง ระบบปราดไปกดออดเรียกพยาบาล แล้วรีบช่วยลูกชายกดเปาไว้กับเตียง พยาบาลวิ่งพรวดเข้ามาในห้อง พร้อมๆกับแป้งร่ำและคุณระเบียบ เห็นสภาพห้องต่างตกตะลึง หมอรีบสั่งยาระงับประสาทมาฉีดให้เปา สักพักเขาถึงสงบและหลับไปในที่สุด
ไม่มีใครล่วงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเปา แต่หมอยืนยันแล้วว่าอาการนี้ไม่เกี่ยวกับที่เขาโดนยิง ระบือเดาส่งว่าอาจจะเป็นตอนที่เปาล้ม หัวคงฟาดพื้นจนเพี้ยน
"ไม่รู้ล่ะ...ข้ารู้แต่ว่าข้าเสียดายชะมัด คุณใหญ่อุตส่าห์ให้เลือดมัน มันดันกระชากออก เขวี้ยงทิ้งเสียเละเทะเลย แหม... นี่ถ้าไม่ติดว่ามันเจ็บอยู่ล่ะก้อ...มีหวังโดนข้าชกคว่ำไปแล้ว" ระบือมีเคือง
แป้งร่ำอดเป็นห่วงเปาไม่ได้ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงทำอย่างนั้น
ooooooo
กว่าเปาจะฟื้นจากยาระงับประสาทที่หมอฉีดให้ก็เป็นรุ่งเช้าของอีกวัน เปาหันขวับไปมองข้างๆเห็นแต่ถุงน้ำเกลือแขวนอยู่ ระบือรู้ทัน บอกว่าหมอไม่ให้ เลือดแล้วให้แต่น้ำเกลือ แล้วเปายังจะรังเกียจน้ำเกลืออีกไหม เปาเบือนหน้าหนีไม่อยากต่อความด้วย ระบือยังไม่หยุดพล่าม เปาของขึ้นตวาดลั่น
"หุบปาก"
ระบือสะดุ้งโหยง ทำเฉไฉคว้าถาดอาหารคนไข้มาเปิดดูว่ามีอะไรกินบ้าง เปาเครียดสุดๆที่รู้ว่าตัวเองมีเลือดศัตรูอยู่ในตัว ชกที่นอนอย่างเคียดแค้น จังหวะนั้น อามุ่ยเปิดประตูห้องเข้ามาพร้อมกับกระติกใส่ซุปถลาเข้ามากอดเปาด้วยความดีใจ บอกว่าต้มซุปมาฝากด้วย
"อ้าว...เฮ้ย...ไหนเคยบอกว่าต้มซุปไม่เป็น" ระบือทักท้วง
อามุ่ยต้มซุปเป็นสำหรับเปาคนเดียวเท่านั้น แล้วหันไปบอกเปารีบหายไวๆเราจะได้กลับไปแต่งงานกันที่เซี่ยงไฮ้ เปาไม่รับรู้คำพูดใดๆของอามุ่ย เพราะนาทีนี้เขามีแต่ความแค้นแน่นไปทุกอณูของร่างกาย เลือดชั่วๆของคุณใหญ่ที่ถ่ายให้เขา ไม่มีวันจะลบล้างสิ่งที่ทำกับพ่อแม่ของเขาได้...
ชานนท์ร้อนใจ มาทวงถามคุณใหญ่ว่าบอกแป้งร่ำหรือยังว่าคุณใหญ่จะยกเธอให้เขา คุณใหญ่อ้างว่าตอนนี้แป้งร่ำยังขวัญเสียเรื่องที่คุณใหญ่ถูกลอบยิง จึงยังไม่อยากไปเร่งรัดอะไร ชานนท์หน้าจ๋อยกลับไป...
เปาเห็นแป้งร่ำมาเยี่ยมก็พยายามเสือกไสไล่ส่งให้กลับไป พูดตัดสัมพันธ์แบบไม่ให้เหลือเยื่อใย ทั้งๆที่ยังรักแป้งร่ำหมดหัวใจ ระบือทนเห็นแป้งร่ำร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดไม่ไหว โพล่งขึ้นทันที
"พอเถอะครับคุณแป้งร่ำ อย่าเสียเวลาให้กับไอ้บ้านี่เลยครับ มันไม่มีค่าพอสำหรับผู้หญิงดีๆอย่างคุณแป้งร่ำหรอกครับ" ระบือยกมือไหว้แป้งร่ำแล้วคว้าข้อมือเธอดึงไปที่ประตูห้อง "ไปครับ...ระบือไปส่งครับ กลับบ้านดีกว่า อย่าลดตัวไปยุ่งกับมันเลย...ไอ้โรคจิต" ระบือพาแป้งร่ำออกจากห้อง
เปาเจ็บปวดหัวใจสุดๆที่ต้องทำแบบนี้ พึมพำอยู่คนเดียว "อย่าโกรธผมเลยแป้งร่ำ สิ่งที่ผมตัดสินใจจะทำ มันเลวทรามเกินกว่าที่คุณจะรับได้ ให้คุณเกลียดผมซะวันนี้ยังดีกว่ารอให้ถึงวันที่รู้ว่า คนที่คุณรักมันได้กลายเป็นไอ้ฆาตกรไปแล้ว" เปาเอนตัวนอน หลับตาลงอย่างปวดร้าว
ooooooo
อามุ่ยกลับจากซื้อผักสดเพื่อเตรียมทำซุปรอรับเปากลับบ้าน เห็นศจีทำลับๆล่อๆอยู่หน้าประตูรั้ว เธอรีบหลบ มีรถยนต์โฉบมารับศจีก่อนซิ่งไปอย่างรวดเร็ว อามุ่ยนึกเสียดายที่ไม่เห็นว่าใครมารับนังอเวจี มัวแต่ ชะเง้อมองตามรถคันนั้น หันมาอีกทีชนโครมเข้ากับคุณเล็กอย่างจัง ตะกร้าตกพื้นผักกระจายเกลื่อน"
โอ๊ย...ไม่สวยแล้วยังซุ่มซ่ามอีกอาหมวย"
"ไอ้ตี๋น้อย ลื้อนะสิไม่หล่อแล้วยังโหลยโท่ย...เดินอย่างไรวะมาชนอั๊ว"
คุณเล็กต่อล้อต่อเถียงกับอามุ่ยอย่างสนุกปาก ก่อนจะช่วยเธอเก็บผักที่กระจายเกลื่อนพื้น แต่ดันใจตรงกัน หยิบผักกำเดียวกันเป๊ะ ต่างฝ่ายต่างชะงัก อามุ่ยได้สติก่อนเอาผักฟาดหัวคุณเล็กไม่ยั้ง หาว่าเขาแต๊ะอั๋ง แล้วด่าซ้ำอีกชุดใหญ่ ก่อนจะวิ่งจู๊ดเข้าบ้าน ปล่อยให้คุณเล็กยืนงง...
สายวันเดียวกัน เปาไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณคุณใหญ่จึงขออนุญาตหมอกลับมาพักต่อที่บ้าน ระบบกับระบือช่วยกัน ประคองเปาพามานอนที่เตียงเปาเอง
"เอ้า นอนพักซะ จะได้หายเร็วๆมารับใช้เจ้านาย งวดนี้ ท่านจ่ายค่ามดค่าหมอให้เอ็งไปเป็นแสน บุญคุณท่าน...เอ็งต้องทดแทนนะเว้ย" ระบบกำชับก่อนออกไปพร้อมระบือ
"บุญคุณต้องทดแทน แต่ความแค้น...ก็ต้องชำระ" เปาขบกรามแน่นด้วยความอาฆาต...
การที่คุณใหญ่ถูกลอบทำร้ายเรียกคะแนนสงสารจากพวกชาวบ้านได้เพิ่มขึ้นอีก คุณจั๊กจั่นถึงกับโทร.มาเชิญคุณใหญ่ กินข้าวฉลองกันเลยทีเดียว แป้งร่ำไม่ค่อยพอใจนักที่เขาฉวยโอกาสจากการที่เปาถูกยิง
"ที่ฉันให้เลือดเปาชาวบ้านเห็นใจเรามาก เสียเลือดครั้งนี้คุ้มจริงๆ...ไว้เราไปด้วยกันนะแป้ง ฉลองกันหน่อย เพราะแป้งเองก็มีส่วนในการเรียกคะแนนจากชาวบ้านให้ฉันด้วยเหมือนกัน" คุณใหญ่ยิ้มปลื้ม
แป้งร่ำแทบไม่อยากเชื่อหู ระหว่างนั้น คุณหญิงส่งเสียงเรียกพี่ชายด้วยความดีใจแล้ววิ่งเข้ามากอด คุณใหญ่ถามว่าดีใจอะไรถึงส่งเสียงลั่นบ้าน คุณหญิงดีใจที่เปากลับบ้านแล้ว
คุณใหญ่ยิ้มขำแล้วนึกขึ้นได้ "อ้อ! จริงสิ...เรื่องของนายเปาเนี่ยเป็นเรื่องสำคัญมากสำหรับน้องสาวพี่"
คุณหญิงเขิน ขอตัวไปเยี่ยมเปาก่อน แล้วหันไปชวนแป้งร่ำไปด้วยกัน แป้งร่ำยังทำใจเรื่องเปาไม่ได้เลยขอผ่าน คุณใหญ่มองตามน้องสาวซึ่งเดินออกไปอย่างมีความสุข แล้วหันมาถามความเห็นแป้งร่ำว่าเปาเป็นคนอย่างไร แป้งร่ำยังไม่ทันตอบ คุณใหญ่ตอบเองเสร็จสรรพ
"ฉันว่า...ใช้ได้เลยทีเดียว"
แป้งร่ำเข้าใจความนัยของคุณใหญ่ รู้สึกใจหายวูบ
ooooooo
ขณะอามุ่ยเดินเตร่อยู่หลังบ้าน รถยนต์คันที่มารับศจีเมื่อเช้าแล่นเลยประตูหลังบ้านไปจอดแถวมุมมืดๆ อามุ่ยแอบมอง เห็นศจีเปิดประตูรถลงมาหน้าหงิกหน้างอ วิฑิตตามมาคว้าข้อมือไว้ ศจีต่อว่าเขาที่ให้
เงินเธอเล่นพนันน้อยยังไม่หนำใจก็หมดหน้าตักแล้ว รู้อย่างนี้ไปหาผัวใหม่ที่รวยๆดีกว่า วิฑิตโอบเอวศจีไว้
"โธ่...อย่าพูดอย่างนั้นสิ...เอาล่ะๆ อย่าโกรธนะ พี่จะรีบหาเงินมาให้ศจีเล่นให้เยอะๆเลยนะทูนหัว"
"เออๆ...ปล่อยได้แล้วเดี๋ยวใครมาเห็นก็งานเข้ากันพอดี"
วิฑิตหอมแก้มศจีฟอดใหญ่ ศจีรีบผลักเขาออกแล้วไล่กลับ วิฑิตกลับขึ้นรถโบกมือบ๊ายบายให้ ศจีเล่นตามน้ำโบกมือตอบ แต่พอวิฑิตขับรถไปพ้นสายตา ศจีด่าไล่หลัง
"แหวะ...ไอ้กระจอก มัวแต่รอเงินแกฉันก็ง่อยตายพอดี...ศจีคนนี้ทั้งสาวทั้งสวยเสน่ห์แพรวพราว ยังหาเงินเข้ากระเป๋าได้อีกเยอะเว้ย"
อามุ่ยตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็นและได้ยิน พึมพำว่า "ไอ้หยา... นังนี่มันนรกอเวจีจริงๆ"
ศจีเหลียวซ้ายแลขวา พอเห็นปลอดคนค่อยๆเปิดประตูเล็กหลังบ้านเข้ามา งับประตูเรียบร้อย หันมาเจออามุ่ยยืนเท้าเอวจ้องอยู่ ศจีตกใจร้องลั่น ถามว่ามายืนทำบ้าอะไรอยู่ตรงนี้ อามุ่ยไม่ตอบกลับย้อนถามศจีว่ามาทำลับๆล่อๆอะไรแถวนี้ ศจีปรี๊ดแตกทันที
"นี่ นังหมามุ่ย...ชักจะมากไปแล้วนะ แกมีหน้าที่ซักผ้าถูบ้านล้างชาม ไม่ใช่มาสะเออะถามฉันแบบนี้"
"ลื้อก็มีหน้าที่กตัญญูต่อคุณใหญ่ไม่ใช่อกตัญญู...ทำอะไรก็อย่านึกว่าไม่มีใครรู้เห็น อย่างน้อยฟ้าดินก็เห็น แล้วฟ้าดินก็จะลงโทษคนชั่ว" อามุ่ยว่าแล้วเดินหนี ทิ้งให้ศจียืนงง...
ดึกแล้ว เปายังนอนไม่หลับ มาแอบซุ่มแถวมุมโปรดของตัวเอง แหงนมองไปที่ห้องแป้งร่ำบนตึกใหญ่ถอนใจเฮือก ลุกขึ้นจะกลับห้อง หันมาเจอแป้งร่ำยืนมองอยู่ เธอถามว่ายังเจ็บแผลอยู่ไหม เปาไม่ตอบ ยิ้มให้ก่อนจะเดินผ่านหน้าเธอไปทำเป็นไม่สนใจ เสียงแป้งร่ำพูดไล่หลัง
"ต่อไป...ปล่อยให้ฉันตาย...ไม่ต้องช่วยฉันก็ได้"
เปาหยุดกึก ฝืนใจพูดโดยไม่หันกลับไปมองว่า "ผมต้องทำตามหน้าที่" แล้วเดินหน้าเศร้าจากไปปล่อยให้แป้งร่ำน้ำตาคลอเบ้า ก่อนจะร้องไห้โฮด้วยความปวดร้าวใจอยู่ตรงนั้น
ooooooo
ที่โรงแรมหรู คุณจั๊กจั่นเชิญคุณใหญ่ แป้งร่ำ ชานนท์ ท่านวิโรจน์กับลูกพรรคคนสนิทของท่านวิโรจน์อีกสามคนมาเลี้ยงฉลองที่คุณใหญ่ได้คะแนนนิยมเพิ่มขึ้นจากเหตุลอบยิง แซงหน้าผู้สมัครฝั่งท่านสุพจน์ แบบไม่เห็นฝุ่น คุณจั๊กจั่นดีใจจนออกนอกหน้า แล้วนึกขึ้นได้ว่าชานนท์นั่งร่วมโต๊ะอยู่ด้วยรีบขอโทษ
"ไม่เป็นอะไรจริงๆครับ พี่ใหญ่มาแรงกว่าคนของพ่ออย่างที่คุณจั่นพูดจริงๆ"
"เออ...ขอถามหน่อยเถอะ ฉันข้องใจจริงๆ ชานนท์ก็ออกจะหน่วยก้านดี ทำไมไม่ลงสมัครให้คุณพ่อ หนำซ้ำยังมาช่วยงานให้เราอีก อย่างนี้คุณพ่อไม่เคืองแย่หรือ" ท่านวิโรจน์อดเป็นห่วงแทนชานนท์ไม่ได้
"ผมยอมให้คุณพ่อโกรธครับเพราะสิ่งที่พี่ใหญ่จะมอบให้ผมเป็นการตอบแทนมันมีค่าสำหรับผมมาก"
คุณจั๊กจั่นอยากรู้จริงๆว่าสิ่งนั้นคืออะไรพยายามหลอกถาม แต่ชานนท์ไม่หลงกล เอาไว้ถึงวันที่คุณใหญ่มอบให้เขาแล้ว เขาจะบอกคุณจั๊กจั่นเป็นคนแรก เปาซึ่งยืนคุมเชิงอยู่ด้านหลังแอบมองชานนท์เคืองๆ
จังหวะนั้น ดนตรีบรรเลงเพลงโปรดของท่านวิโรจน์ คุณจั๊กจั่นจำได้ เชิญท่านโชว์สเต็ปสักหน่อย ท่านวิโรจน์ขอตัว ปล่อยให้หนุ่มๆสาวๆสนุกกันดีกว่า แล้วเสนอให้ชานนท์พาแป้งร่ำไปเต้นรำแก้เซ็ง ส่วนเขาจะได้คุยธุระกับคุณใหญ่ต่อ คุณใหญ่หนีไม่ออก จำใจอนุญาตให้ชานนท์พาแป้งร่ำไปได้
ชานนท์มีความสุขมากที่ได้เต้นรำกับหญิงที่ตนหลงรัก มีอยู่จังหวะหนึ่ง แป้งร่ำสะดุดชายกระโปรงตัวเองจะล้ม ชานนท์โอบประคองไว้ได้ ทั้งคู่ใกล้ชิดกันมากดูเผินๆเหมือนกอดกัน คุณใหญ่มองภาพนั้นอย่างไม่ค่อยพอใจ เปาเห็นแล้วช้ำใจจนต้องเบือนหน้าหนี ชานนท์ถามแป้งร่ำว่าเป็นอะไรไหม แป้งร่ำส่ายหน้ารีบผละจากอ้อมกอดเขา ชายหนุ่มมองแป้งร่ำด้วยความรักหมดหัวใจ
"ในที่สุด ผมก็ได้เต้นรำกับคุณ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้"
คุณใหญ่เห็นสายตาหวานฉ่ำที่ชานนท์มองแป้งร่ำ ทนไม่ไหวคว้าเหล้ามาดื่มดับความหึง พอถึงเวลากลับเขาจึงอยู่ในอาการมึนเมา แป้งร่ำกับธณพต้องช่วยกันประคองจนมาถึงหน้าล็อบบี้ ธณพฝากเปาดูแลคุณใหญ่ด้วยแล้วรีบจ้ำออกไปเตรียมถ คุณใหญ่เซอีกแป้งร่ำคนเดียวเอาไม่อยู่ เปาต้องรีบเข้ามาช่วย ทั้งสองมองสบตากันนิ่งงัน อยู่ๆคุณใหญ่ก็โพล่งขึ้นว่ารักมันไหม แป้งร่ำกับเปาชะงักคิดว่าหมายถึงเปา
"ไอ้ชานนท์น่ะ...รักมันไหม เธอจะรักใครไม่ได้...เข้าใจไหม...แป้งร่ำ...เธอจะรักใครไม่ได้"
คุณใหญ่คว้าข้อมือแป้งร่ำกระชากจะพาขึ้นห้อง แป้งร่ำพยายามดิ้นหนีแต่ไม่เป็นผล ร้องเรียกเปาให้ช่วย เปายืนงงอยู่อึดใจก่อนจะวิ่งตาม ไม่นานนัก คุณใหญ่ลากแป้งร่ำมาถึงหน้าห้องพักหรูในโรงแรม ผลักเธอเข้าไป เปาตามมา ยังไม่ทันจะพูดอะไร คุณใหญ่หันมาสั่งให้เฝ้าหน้าห้องไว้ อย่าให้ใครรบกวนเด็ดขาดแล้วปิดประตูห้องใส่หน้า เปาโกรธไม่รู้จะทำอย่างไรชกกำแพงเปรี้ยงอย่างปวดร้าวใจ
คุณใหญ่เหวี่ยงแป้งร่ำลงบนเตียง หญิงสาวตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวขอร้องให้ปล่อยเธอไป คุณใหญ่ทั้งเมาทั้งหึง ประกาศก้องว่าในเมื่อเขาต้องยกเธอให้คนอื่น แล้วจะมัวโง่ทะนุถนอมเธอทำไม ว่าแล้วก็โถมลงทับร่างแป้งร่ำซึ่งร้องไห้ สะอึกสะอื้น อ้อนวอนขอร้องว่าอย่าทำแบบนี้กับเธอเลย
"ทำไม...รักไอ้ชานนท์มันมากหรือ"
"แป้งไม่เคยรักคุณชานนท์...ได้โปรดเถอะค่ะ...ถ้าคุณใหญ่ทำอย่างนี้กับแป้ง ชั่วชีวิตนี้คุณใหญ่จะได้แต่ร่างกายของแป้งไปเท่านั้น" แป้งร่ำจ้องหน้าคุณใหญ่สีหน้าจริงจัง...
เปาทนรออยู่หน้าห้องไม่ไหว ตัดสินใจจะลุยกับ
คุณใหญ่ให้รู้แล้วรู้รอด เป็นจังหวะเดียวกับคุณใหญ่เปิดประตูผลัวะออกมา สั่งให้เปาพาแป้งร่ำไปส่งบ้าน เขาจะอยู่ต่อกับธณพที่นี่ แล้วเดินหน้าเครียดออกไป เปารีบพุ่งเข้าไปในห้อง เห็นแป้งร่ำนั่งซุกอยู่ที่มุมห้องตัวสั่น น้ำตาไหลพราก เขาเข้าไปนั่งข้างๆชวนกลับเอื้อมมือจะประคอง แป้งร่ำปัดมือเขาออกแล้วตบหน้าอย่างแรง
"ไม่ต้องมาแตะต้องตัวฉันอีกต่อไป...จิตใจนายมันทำด้วยอะไร...ทำไมนายถึงใจร้ายอย่างนี้ นายทนดูเขาทำกับฉันอย่างนี้ได้อย่างไร" แป้งร่ำทุบอกเปาทั้งน้อยใจทั้งเสียใจ เปาปล่อยให้เธอทุบจนหมดแรง
"พอกันที...ต่อไปนี้ฉันจะมีชีวิตอยู่เพื่อตัวของฉันเอง ส่วนนายจะมีชีวิตอยู่เพื่ออะไร? เพื่อใคร?...ก็เชิญ...แต่ไม่ใช่
เพื่อฉัน" แป้งร่ำร้องไห้สะอึกสะอื้น เปาสงสารเธอมากลืมตัวทำท่าจะโผกอด แต่แป้งร่ำผลักเขาอย่างแรงแล้วยันตัวลุกขึ้นเดินออกไปอย่างใจสลาย...
ในเวลาต่อมา ขณะระบือขับรถบ่ายหน้ากลับบ้านรัตตภาคย์ มองกระจกส่องหลังเห็นแป้งร่ำนั่งอยู่เบาะหลังดูเหม่อลอยไร้เรี่ยวแรง แล้วเหลือบมองเปาที่นั่งเบาะข้างคนขับมีสภาพไม่ต่างกัน ระบือถอนใจเฮือก ขับรถต่อไปอีกสักพักร้องบอกเปาว่าคุณแป้งร่ำหลับไปแล้ว เปาหันไปดูเห็นหญิงคนรักนั่งหลับคอพับ ตัดสินใจปีนข้ามไปหาค่อยๆนั่งลงข้างๆจับเธอเอนมานอนหนุนตัก
"นี่มันเกิดอะไรขึ้นหา...อาจารย์"
เปาปรามระบือให้เงียบๆแล้วค่อยๆปัดผมที่ปรกหน้าแป้งร่ำ เหลือบเห็นข้อมือเธอมีรอยช้ำจากฝีมือคุณใหญ่ เขาจับขึ้นมาลูบด้วยความห่วงใย โอบกอดเธอไว้อย่างรักสุดหัวใจ...
ดึกแล้ว คุณใหญ่ยังดื่มเหล้าอยู่กับธณพ เมาได้ที่อ้อแอ้ถามธณพว่าเคยรักใครบ้างไหม ธณพยังไม่ทันจะตอบ
คุณใหญ่ชิงพูดก่อนว่าเขาไม่เคยเห็นธณพรักใครเลย คงเหมือนเขาที่ไม่เคยคิดจะรักใครเพราะชีวิตเขาไม่เคยรู้จักคำว่าผิดหวังแล้วก็ไม่อยากรู้จัก คุณใหญ่เสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นตะโกน
"คนอย่างฉันถ้าอยากได้อะไรฉันต้องได้...ฉันต้องได้" สิ้นเสียง คุณใหญ่ฟุบลงกับโต๊ะเมาหลับ
ooooooo
เรื่องคุณใหญ่เมาเละเมื่อคืนเป็นที่โจษจันของมุมซ่องสุมบ้านรัตตภาคย์เพราะคุณใหญ่ไม่เคยทำตัวแบบนี้มาก่อน แถมแป้งร่ำยังนอนซมจนคุณระเบียบต้องสั่งระบือต้มซุปให้กิน ต่างสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น อ้ายตาลุกวาวรีบคาบข่าวนี้ไปบอกศจีทันที ศจีได้ฟังถึงกับหูผึ่ง
"จริงหรือนังอ้าย คุณใหญ่น่ะนะดื่มเหล้าเมา แล้วนังแป้งร่ำก็นอนซมอยู่แต่ในห้อง สองคนนี้ต้องมีเรื่องกันแน่ๆ เพราะฉะนั้นมันก็เป็นโอกาสเหมาะที่ฉันจะเข้าเสียบแล้วเหยียบนังแป้งร่ำให้จมดิน" ศจียิ้มร้าย...
แป้งร่ำกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงกำลังลูบผ้าพันคอที่เปาถักให้ ภาพเหตุการณ์หวานชื่นระหว่างตัวเองกับเปาผุดเข้ามาในความคิดคำนึงของแป้งร่ำ สุขใจจนเผลอกอดผ้าพันคอไว้แน่น เสียงคุณระเบียบเคาะประตูห้องปลุกแป้งร่ำตื่นจากภวังค์
รีบซ่อนผ้าพันคอไว้ใต้หมอน คุณระเบียบถือถ้วยซุปเข้ามาให้กิน
แป้งร่ำขอบคุณ แต่ยังไม่หิว คุณระเบียบคะยั้นคะยอว่าสายแล้วยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเดี๋ยวจะเป็นโรคกระเพาะ หมู่นี้แป้งร่ำยิ่งไม่ค่อยจะแข็งแรงอยู่ด้วย คุณระเบียบเหลือบเห็นรอยช้ำที่ข้อมือแป้งร่ำ คว้ามาดู ถามว่าไปโดนอะไรมา แป้งร่ำรีบดึงมือออกโกหกว่าไม่รู้ไปกระแทกอะไรมา
คุณระเบียบไม่ค่อยเชื่อนัก แต่ไม่อยากซักอะไรมาก จะออกไปหยิบยามาทาให้ แป้งร่ำรอจนคุณระเบียบไปแล้วจึงเอื้อมไปหยิบกล้องถ่ายรูปมาไล่เปิดดูรูปที่เธอถ่ายกับเปาบน
เตียงนี้ ไม่มีรูปไหนที่เห็นหน้าเปาชัดสักรูป พอไล่ดูถึงรูปถ่ายรอยสักรูปนกที่ไหล่เปาโดยติดหน้าตัวเองอยู่ครึ่งหนึ่ง เธอน้ำตาคลอ
"นายใจร้าย...นายไม่รักษาสัญญา"
แป้งร่ำกดดูภาพถัดไป เป็นภาพเดี่ยวของเปาถ่ายที่เซี่ยงไฮ้ เธอถึงกับน้ำตาไหล ตัดสินใจลบภาพนี้ทิ้ง เป็นจังหวะเดียวกับศจีและอ้ายพรวดพราดเข้ามาโวยวายใส่ แป้งร่ำสะดุ้งเฮือกรีบเก็บกล้องใส่ลิ้นชักหัวเตียง ศจีจ้องมองอย่างจับผิด แป้งร่ำหันมาด่าศจีว่าไม่มีมารยาท เข้าห้องคนอื่นทำไมไม่เคาะประตูก่อน
"ปากดีนัก...เดี๋ยวแม่ตบให้ปากหลุดซะเลยดีไหม"
ศจีปราดเข้าไปกระชากแป้งร่ำตกเตียง แล้วขึ้นคร่อมเงื้อมือจะตบ คุณระเบียบเข้ามาพอดี ร้องห้ามเสียงหลงให้หยุดเดี๋ยวนี้ ศจีรีบลุกขึ้น อ้ายเผ่นแน่บทันที คุณระเบียบปรี่เข้ามากอดแป้งร่ำ ต่อว่าศจีว่าทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้ ศจีตีหน้าตายโกหกว่าไม่ได้ทำอะไรแป้งร่ำสักหน่อย คุณระเบียบขู่จะฟ้องคุณใหญ่
"เอาซิ...เชิญเลย รีบไปฟ้องเลย แน่ใจหรือว่าคุณใหญ่จะเข้าข้างคุณแป้งร่ำของเธอ ได้ข่าวว่าเพิ่งจะผิดใจกันมาหมาดๆ ไม่ใช่หรือยะ...สงสัยใกล้จะตกกระป๋องซะล่ะมั้ง คุณหนู"
คุณระเบียบตกใจ ถามแป้งร่ำว่าจริงอย่างที่ศจีพูดหรือเปล่า แป้งร่ำไม่อยากตอบ ขออยู่คนเดียว ศจีหัวเราะเยาะลั่นดูท่าแล้วน่าจะเป็นจริงอย่างเธอพูด แป้งร่ำไล่ตะเพิดศจีไปพ้นๆ ยัยนรกอเวจีเบ้ปาก เดินกระแทกเท้าปังๆออกไป คุณระเบียบพยุงแป้งร่ำขึ้นเตียง ลูบหัวอย่างสงสาร บอกให้นอนพัก ถ้าต้องการอะไรเรียกเธอได้ ทันทีที่ประตูห้องปิด แป้งร่ำร้องไห้โฮน้อยใจในชะตากรรมของตัวเอง...
คุณระเบียบทนเก็บความสงสัยไว้ไม่ไหว ตรงไปหาเปาที่ห้องทันที ถามว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณใหญ่กับแป้งร่ำ เพราะแป้งร่ำดูท่าทางย่ำแย่มากๆ เปากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ได้แต่ปฏิเสธว่าไม่ทราบ คุณระเบียบไม่เชื่อ ในเมื่อเปาไม่พูดอะไร เธอเลยไปคาดคั้นคำตอบจากระบือแทน ระบือเล่าให้แม่ฟังว่าเปาโทร.มาบอกให้ขับรถไปรับคุณแป้งร่ำกลับบ้าน เขาก็ทำตามนั้น เรื่องทั้งหมดก็มีแค่นี้
"เฮ่อ...ตกลงว่ามันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย" คุณระเบียบถอนใจ หนักใจ...
อีกมุมหนึ่งของบ้านรัตตภาคย์ คุณหญิงร้องเอะอะไม่อยากจะเชื่อเมื่อรู้จากน้องชายว่าเมื่อคืนพี่ใหญ่เมาหนัก ขนาดธณพต้องหิ้วปีกมาส่งบ้าน จังหวะนั้น ธณพเข้ามาพอดี คุณเล็กเลยท้าให้คุณหญิงถามธณพเองเลยว่าจริงหรือเปล่า คุณหญิงไม่อยากเสวนาด้วย ขอตัวไปร้าน ลุกเดินหนี คุณเล็กงง เมื่อกี้ยังคุยกันดีๆ ตอนนี้เดินหนีไปเฉยเลย ธณพมองตามตาละห้อย
คุณหญิงเดินมาได้สักพัก ทรุดลงนั่งร้องไห้ อัดอั้นใจที่ต้องเก็บเรื่องธณพไว้คนเดียว ธณพชะเง้อมองหาเห็นคุณหญิงนั่งร้องไห้จะเดินเข้าไปหา แต่ต้องชะงักเพราะคุณใหญ่ถึงตัวคุณหญิงเสียก่อน ถามว่าร้องไห้ทำไมใครทำอะไร คุณหญิงโผกอดพี่ชาย โกหกว่าร้องไห้เพราะรักและเป็นห่วงไม่อยากเห็นเขาดื่มจนเมามาย
"พี่ก็รักน้องหญิงที่สุด...อย่าร้องไห้อีกนะ พี่ไม่ชอบเห็นน้ำตาน้องหญิง พี่สัญญาจะไม่ทำให้น้องหญิงร้องไห้ และถ้าใครมันทำให้น้องสาวของพี่ร้องไห้...พี่จะไม่มีวันให้อภัยมันเป็นอันขาด"
ธณพได้ยินเต็มสองหูถึงกับหน้าเจื่อน
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น