ตอนที่ 2
เรื่องราวระหว่างกมลทัตกับพิศเพลินนั้น คนรับใช้ที่มาอยู่ใหม่ไม่มีใครรู้ ความจริงแล้วการที่กุลชาติมีนิสัยแบบนี้ก็เพราะนายกมลทัตเป็นพ่อที่เป็น ตัวอย่างที่ไม่ดีนั่นเอง เขาเจ้าชู้ เห็นแก่ตัว สารพัดที่จะทำให้ลูกเห็น
คืนนี้ก็อีกเหมือนกันขณะที่กำลังโทรศัพท์หาคู่ขาอยู่ นอกห้องเสร็จ กมลทัตก็ปิดโทรศัพท์เดินเข้าห้องนอน ทำหน้าตายถามเมียว่า "ยังไม่นอนเหรอคุณ นี่มันตีสามกว่าแล้วนะ"
พิศเพลินขยับตัวลุก ตอบว่า "ฉันฝันร้าย คงนอนไม่หลับหรอก ขอไปสวดมนต์ที่ห้องพระดีกว่า"
กมลทัตได้ฟังของขึ้นทันที "ฝันถึงไอ้กมัยธรน่ะซิ" เขากระแทกเสียงใส่
"ไม่ใช่ค่ะ ถ้าฝันถึงธร ฉันจะฝันดีนอนหลับสบายกว่านี้"
"ก็แน่ละซิ คนมันเคยรักกันนี่ เฮอะ...คนดีอย่างมันป่านนี้คงได้ขึ้นสวรรค์ไปแล้ว ไม่แน่นะ ไหว้พระสวดมนต์ทุกๆวันอย่างเธอ ตายไปก็คงได้เจอมันบนสวรรค์นั่นแหละ"
พิศเพลินที่กำลังจับลูกบิดประตูจะเปิดออกไปหันกลับมาตอบเสียงเย็นว่า "คุณธรเธอเป็นคนดี ตายไปแล้วได้ขึ้นสวรรค์แน่ แต่สำหรับคนอย่างฉันคุณก็รู้ดี นรกต่างหากที่กำลังรอฉันอยู่ทุกวันทุกเวลา" ประตูปิดตามหลังคำพูดนั้น กมลทัตขว้างมือถือกระแทกประตูตามหลังทันที เขารู้ดีว่าพิศเพลินด่ากระทบตัวเขาเอง เพราะเขาเป็นคนไปแย่งพิศเพลินมาจากกมัยธรผู้เป็นน้องชายโดยการเข้าไปปล้ำถึง ห้องนอน ทั้งๆที่สองคนนั่นรักกันอยู่แท้ๆ
ooooooo
วันรุ่งขึ้นเพื่อเป็นการแก้ตัวที่เคยทำกับพิศเพลินมาก่อน กมลทัตจึงนัดหญิงสาวซึ่งเป็นลูกคนมีเงินคนหนึ่งไปที่สนามกอล์ฟ แล้วพากุลชาติไปด้วยเพื่อปูทางให้ ลูกชายได้พบหญิงสาวที่เพียบพร้อมผู้นั้น แต่พอเจอหน้ากันกุลชาติกลับไม่สน แต่แอบพาเด็กเสิร์ฟคนนั้นไปมั่วกันที่ท้ายรถพ่อ กมลทัตตามไปลากทั้งคู่ออกมา
"ฉันอุตส่าห์แนะนำกุลสตรีให้ ไอ้ลูกไม่รักดี รสนิยมไพร่สถุล สันดาน" เขาด่าลูกชาย
กุลชาติยักไหล่ตอบว่า "ก็ผมขี้เกียจเสียเวลาจีบนี่ แล้วทีป๋าล่ะ...ฮี่โธ่เอ๊ย...อย่านึกว่าผมไม่รู้นะเรื่องเมื่อคืนนี้น่ะ"
กมลทัตสะดุ้งเงียบไปเลย เขากลับบ้านอย่างหัวเสียแต่ก็เหมือนมีไฟลนก้นอยู่ไม่ติดเลยขับรถไปที่ออฟฟิศ นภาซึ่งเป็นทั้งเลขาฯและคู่ขาเข้ามาคลอเคลียแต่กมลทัตไม่มีอารมณ์ ถามนภาว่าที่ให้ไปเจรจากับอธิการบดีมหาวิทยาลัยเรื่องกุลชาติไปถึงไหนแล้ว นภาตอบว่า
"เรียบร้อยค่ะ เค้าตกลงรับเงินบำรุงมหาวิทยาลัยห้าแสน แลกกับการทำเรื่องจากรีไทร์เป็นการลาออกเพื่อไปเรียนต่างประเทศ" กมลทัตพยักหน้าอย่างพอใจ นภาเมื่อเห็นว่ากมลทัตไม่สนใจตัวเองแน่แล้วเลยเดินกลับออกไปจากห้อง กมลทัตหยิบมือถือออกมาโทร.หาทนายความภาสกร กรอกเสียงบอกไปว่า
"ยังไงภาสกร มีข่าวอะไรเพิ่มเติมมั้ย หา...ไม่มีใครรู้เลยเหรอว่าเด็กคนนั้นไปอยู่ที่ไหน เออ...ตามสืบมาให้ได้นะ ถ้าได้เรื่องเมื่อไหร่รีบรายงานฉันด่วนเลย"
ooooooo
ที่บ้านของโรม ทุกวันกมัยธรทำแต่เรื่องยุ่ง เรียกหาแต่พิศเพลินเพราะเข้าใจว่าเทียนคือพิศเพลิน ไม่ว่าเวลากินข้าวหรือเวลาจะนอนเขาต้องการให้คนที่เขาเข้าใจว่าเป็นพิศเพลิน มาคอยดูแลเขาเท่านั้น ทำให้คน ในบ้านวุ่นวายกันไปหมด
วันนี้ โรมพาเทียนไปที่สวนปาล์มเพื่อให้ศึกษางานที่ต้องทำกับคนงาน เทียนในคราบของเด็กชายแต่ยังไงท่าทางก็ยังกระต้วมกระเตี้ยมอยู่ดี ดังนั้น พอโรมเดินไปอื่นไม่ได้อยู่ด้วย เทียนจึงถูกพวกคนงานลวนลามเอา เทียนวิ่งไปหาโรมเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ เพราะตอนนี้โรมได้รับโทรศัพท์จากป้าทิพย์ว่ากมัยธรอาละวาดใหญ่แล้ว แต่ว่าพอโรมกลับไปถึงที่นั่นปรากฏว่าเจอเผ่าเทพที่พาปารวดีน้องสาวของโรมมา ด้วย จึงได้จับกมัยธรฉีดยาให้สงบจนเขาหลับไป เผ่าเทพบอกโรมว่า
"อาการของคุณธรตอนนี้ฉันว่าน่าจะส่งไปบำบัดรักษาแล้วแอดมิตที่โรงพยาบาลในกรุงเทพฯนะ"
โรมส่ายหน้าบอกว่าไม่ได้ เพราะส่งไปรักษาหลายครั้งแล้วแต่พอดีขึ้นนิดหน่อยกมัยธรก็หนีออกจากโรง พยาบาลทุกทีต้องตามหากันจ้าละหวั่น ปารวดีถามพี่ชายว่า
"แล้วทำไมอยู่ดีๆพี่ธรถึงพูดถึงพิศเพลินขึ้นมาอีก ทั้งๆที่พี่โรมห้ามไม่ให้ใครเอ่ยถึงชื่อนี้แล้ว"
"ก็เพราะเด็กคนที่พี่พาไปให้เผ่ารักษานั่นแหละ ธรมองเห็นเด็กคนนั้นเป็นพิศเพลินได้ยังไงก็ไม่รู้ เด็กผู้ชายแท้ๆเลย..."
"เฮ้ย...เด็กนั่นเป็นผู้หญิงแกไม่รู้เหรอ ฉันรู้ตอนตรวจร่างกายให้ จะบอกแกที่คลินิกนั่นแล้วแต่บอกไม่ทัน" เผ่าเทพเปิดเผยความจริง โรมตาโตด้วยความตกใจ เลยนึกขึ้นได้ว่าเขาทิ้งเทียนไว้ที่สวนปาล์มจึงรีบกลับไปทันที และทันช่วยเทียนจากพวกคนงานหื่นๆเหล่านั้นไว้ได้
ooooooo
กลับมาถึงบ้านโรมคาดคั้นจะเอาเรื่องกับเทียนที่โกหกเขาว่าเป็นผู้ชาย แต่เทียนก็ให้คำตอบไม่ได้อยู่ดี โรมโมโหทำท่าว่าจะไล่เทียนออกจากบ้านโดยกล่าวว่าเขาไม่ชอบคนตลบตะแลง เทียนร้องไห้เดินออกไป
ที่ห้องของกมัยธร ป้าทิพย์เข้ามาดูแล ขณะกำลังไขเตียงนอนของเขาให้สูงขึ้น ถุงสร้อยในมือก็หล่นลงบนตักกมัยธรพอดี กมัยธรเก็บขึ้นมาถามว่าของใคร ทิพย์บอกว่าเป็นของเด็กเทียน
"เด็กเทียน ใครกัน" กมัยธรงง เพราะระหว่างที่เทียนเข้ามาอยู่ที่นั่นเป็นช่วงที่กมัยธรอาละวาดตลอดเวลาเลยจำไม่ได้ เขาเปิดถุงเจอสร้อยก็แปลกใจ พอดีโรมเดินเข้ามาในห้อง กมัยธรเลยบอกว่าเขาอยากเจอเด็กที่เป็นเจ้าของสร้อยเส้นนี้ กมัยธรยื่นสร้อยให้โรมดู พูดต่ออีกว่า
"สร้อยของพ่อฉัน แกจำอักษรประจำตระกูลบ้านฉันได้มั้ย มันมาอยู่ที่เด็กเทียนนั่นได้ไง"
"คุณเผ่าบอกว่าเด็กเทียนทำหล่นไว้ที่คลินิกค่ะ แกเลยเอามาคืน" ป้าทิพย์บอกปากคอสั่น แต่โรมบอกว่าให้ป้าทิพย์ ไปเรียกเทียนมานี่ พอเทียนไปถึงก็ถูกซักจากโรมและกมัยธรเป็นการใหญ่ เทียนยืนกรานว่า
"พ่อกับแม่บอกผมว่าใส่ติดตัวผมมาตั้งแต่เกิด ก่อนแม่จะตาย แม่ให้ผมใส่ติดตัวไว้ตลอดเวลา สั่งว่าอย่าถอด อย่าทำลาย"
"พ่อแม่เธอชื่ออะไร?" กมัยธรถาม
"พ่อผมชื่อใช้ แม่ผมชื่อถมยาครับ"
กมัยธรตาโตจับไหล่เทียนเขย่า ทวนคำว่า "นายใช้... ถมยา เธอเป็นลูกนายใช้กับถมยา?" พูดไม่จบก็หน้ามืดล้มคว่ำลงจากเตียง
ooooooo
หลังจากกมัยธรฟื้นแล้วเขาก็พูดถึงเรื่องนี้อีก แต่ โรมหาว่ากมัยธรฟุ้งซ่าน แต่กมัยธรยืนยันเสียงหนักแน่นโรมจึงต้องนั่งทบทวนความหลังถึงวันที่กมัยธรพาเขาไปที่บ้านสมัยโน้นตั้งแต่เพิ่งเรียนจบใหม่ๆ เพื่อไปพบกับพ่อของกมัยธร โดยแนะนำกับพ่อว่าโรมคือ
เพื่อนรักของเขาที่เคยออกปากฝากพ่อไว้ว่าจะให้มาทำงานด้วย
พ่อมองโรมแล้วออกปากว่าดี เพราะอ่านประวัติดูแล้ว และชมว่าโรมเก่ง ประสบการณ์ก็เยอะดี และบอกกับกมลทัตว่าเขาต้องเข้ามาช่วยงานบริษัทด้วย กมลทัตเบ้ปากตอบว่า
"ได้ไงครับพ่อ บริษัทเดียวจะมีผู้จัดการสองคนได้ไง" เขานึกว่าพ่อจะให้มาเป็นผู้จัดการ
"แกนี่โวยวายไปได้ ฉันแค่ให้แกมาช่วยดูแลเฉยๆ ถ้าปีแรกบริษัทมีกำไร ฉันจะยกหุ้นให้แก 50 เปอร์เซ็นต์"
เท่านั้นเองกมลทัตก็ดีใจจนออกนอกหน้า แต่อยู่มาไม่นานกมลทัตก็เข้าหาพิศเพลิน และพิศเพลินก็ท้องจนพ่อกมลทัตต้องจัดการแต่งงานให้ ทั้งๆที่รู้ว่าพิศเพลินรักอยู่กับกมัยธรแต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว กมัยธรจำต้องพรากจากคนรักเพราะเหตุนี้เอง
กมลทัตให้สัญญากับพ่อว่าเขาจะกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี กมัยธรช่วยพูดให้พี่ชายอีกคนหนึ่ง ทั้งๆที่หัวใจตัวเองกลัดหนอง เรื่องทั้งหมดนี้โรมได้รับรู้โดยตลอดด้วยความสงสารเพื่อนและไม่ชอบหน้ากมลทัตตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา
ooooooo
โรมคิดถึงเรื่องราวเหล่านั้นจนมาถึงปัจจุบันนี้ แต่เขาก็ถามกมัยธรออกมาว่ากมลทัตก็มีลูกชายให้กับพ่อของเขาได้ไม่ใช่หรือ กมัยธรส่ายหน้าถอนใจ
"แต่มีบางเรื่องที่ฉันไม่ได้เล่าให้แกฟัง ตอนที่พิศเพลินท้องแก่ พี่ทัตพาพิศเพลินไปพักผ่อนที่บ้านพักตากอากาศที่หัวหิน แล้วพิศเพลินก็คลอดลูกที่นั่น และฉันไปเยี่ยมพวกเขาพร้อมกับสายสร้อยร้อยแหวนประจำตระกูล ที่พ่อฝากไปให้ก่อนพ่อจะตาย ไปเจอพี่ทัตเลิ่กลั่กออกจากห้องที่พิศเพลินพักฟื้นอยู่ พี่ทัตบอกว่าพิศเพลินยังไม่ฟื้นจึงเอาเด็กออกมาสูดอากาศข้างนอก เลยไม่ได้เข้าไปเยี่ยมพิศเพลิน แต่เอาสายสร้อยร้อยแหวนประจำตระกูลใส่คอให้หลานและเดินทางกลับกรุงเทพฯทันที
กมัยธรเล่าต่อว่า "พอฉันเดินมาถึงมุมตึกพบนายใช้อุ้ม เด็กทารกอยู่ นายใช้เลิ่กลั่กอย่างมีพิรุธ แต่ตอนนั้นฉันก็ไม่สนใจ เข้าไปดูเด็กแล้วบอกว่า ได้ข่าวว่านางถมยาก็คลอดลูกแล้ว และดีใจด้วยที่เป็นเด็กผู้ชายแฝดทั้งคู่ แถมฉันยังควักเงินทำขวัญให้ลูกทั้งสองคนของนายใช้ด้วย แต่มาถึงวันนี้ฉันสงสัยว่าเทียนคือลูกพี่ทัตที่ฉันเอาสร้อยคล้องคอให้ ส่วนกุลชาติก็คือลูกชายคนหนึ่งในสองคนของนายใช้นั่นแหละ โรม แกต้องช่วยฉันหาความจริงในเรื่องนี้นะ เด็กคนนั้นต้องได้รับความยุติธรรม เพราะเค้าคือสายเลือดของทักษสุต"
หลังจากรับปากเพื่อนแล้ว ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาโรมก็ติดตามเรื่องนี้อย่างขะมักเขม้น ทุกวันพอมีเวลาว่าง โรมจะเอาสายสร้อยที่ร้อยแหวนไว้มานั่งดูอย่างจริงจัง จนบางทีก็หลับไปอย่างเช่นวันนี้เป็นต้น แต่แปลกที่โรมหลับกลางวันยังฝันได้ เขาฝันเห็นพ่อของกมัยธรเดินเข้ามาจับบ่าแล้วบอกกับเขาว่าจะมารับกมัยธรไปอยู่ด้วย แถมยังเอ่ยปากอีกว่าฝากโรมให้ช่วยดูแลหลานให้ท่านด้วย โรมสะดุ้งตื่น นึกเป็นห่วงกมัยธรขึ้นมาทันที
ooooooo
เมื่อโรมพรวดพราดวิ่งมาถึงห้องกมัยธรแล้วก้าวพรวดพราดเข้าไป เห็นป้าทิพย์กับเทียนกำลังช่วยกันเขย่าตัวกมัยธรที่ตกลงมานอนอยู่ที่พื้น แต่เขย่ายังไงกมัยธรก็ไม่รู้ตัว โรมจึงให้คนโทร.เรียกรถพยาบาลทันที พอโรมพากมัยธรออกจากบ้าน เทียนก็ถือกระเป๋าเสื้อผ้าเดินออกจากบ้านเหมือนกัน
ขณะที่กมัยธรอยู่ในภวังค์ที่เจียนดับมิดับแหล่อยู่นั้น ภาพวันที่ทางบ้านเปิดพินัยกรรมหลังจากพ่อตายก็หมุนกลับมาในห้วงนั้นอีก ทนายความอ่านพินัยกรรมสรุปว่าทรัพย์สมบัติทั้งหมดยกให้เด็กชายกุลชาติ ทักษสุต โดยให้นายกมัยธรเป็นผู้จัดการมรดกจนกว่าเด็กชายจะบรรลุนิติภาวะ
กมัยธรเห็นภาพที่กมลทัตโมโหโทโสเรียกร้องสิทธิ์ต่างๆ เมื่อไม่ได้ดังใจก็ชี้หน้าด่ากราดว่า "พวกมึงรวมหัวกันแกล้งกู พวกมึงรู้กัน ปลอมพินัยกรรม ไม่เป็นไรเว้ย ทีใครทีมัน คอยดูกูบ้างก็แล้วกัน"
หลังจากนั้นอีกไม่นานเท่าไหร่โรมก็ถูกจับในข้อหาฉ้อโกงบริษัท ยักย้ายถ่ายเทหุ้น ทำนิติกรรมอำพราง และโกงภาษีบริษัทด้วย โรมถูกจับติดคุกและถูกขึ้นศาล และก็ถูกศาลวินิจฉัยว่าเขาเป็นผู้มีหนี้สินล้นพ้นตัว พิพากษาให้เป็นบุคคลล้มละลายไปในที่สุด ก่อนจากกัน โรมจับบ่ากมัยธรเพื่อนรักที่เข้าอกเข้าใจเขาดี กล่าวขอบใจที่ช่วยเหลือดูแลเรื่องคดีความให้ตลอด
"ฉันต่างหากที่ต้องขอโทษแก ฉันเชื่อว่าแกไม่ได้ทำอย่างที่ถูกกล่าวหา ฉันเสียใจจริงๆ แต่รับรองว่าฉันจะคอยดูแลแกไม่ให้ลำบาก ฉันจะช่วยเหลือแกทุกอย่าง จะชดใช้ทุกสิ่งทุกอย่างให้แก"
สองคนลาจากกันที่หน้าศาลโดยมีสายตากมลทัตมองตามหลังพร้อมเสียงหัวเราะเยาะเย้ย หลังจากเรื่องของโรมไม่นาน กมัยธรก็ขับรถคว่ำอาการสาหัสเพราะสายเบรกถูกตัดขาดจากกันโดยจับตัวคนทำไม่ได้
โรมซึ่งตอนนี้มาทำอาชีพสวนปาล์มและมั่งมีขึ้นแล้วเป็นคนรับเอาเพื่อนพิการมารักษาเอาไว้ที่บ้านโดยปิดข่าวเงียบ กลัวว่ากมลทัตจะตามมาเก็บกมัยธรอีก แถมยังมีกรณีศพรถคว่ำศพถูกเผาไหม้จนจำไม่ได้ว่าเป็นใครเกิดขึ้นในช่วงเดียวกันที่ถนนสายเดียวกันด้วย หมอเผ่าเทพเลยรับสมอ้างว่าเป็นศพของกมัยธร และมอบให้กมลทัตจัดการเอาไปทำบุญและเผาเสีย ซึ่งกมลทัตก็นึกว่าจริงเลยอยู่ด้วยความสบายใจเพราะนึกว่าน้องชายตายแล้วด้วยแผนการของตัวเอง
ooooooo
วันนี้ ก่อนที่กมัยธรจะโคม่า เขายังบีบมือ โรมสั่งเสียว่าให้ดูแลหลานเขาด้วย โรมรับปากว่า ไม่ต้องห่วงเขาจะแก้แค้นแทนเอง หลังจากนั้นสองคนกับหมอเผ่าเทพ ช่วยกันจัดการเรื่องต่างๆและเอาศพของกมัยธรไปตั้งที่วัดเพื่อเตรียมการสวด
จัดการเรื่องต่างๆเสร็จแล้วโรมก็กลับไปบ้าน ป้าทิพย์วิ่งมารับอย่างดีอกดีใจนึกว่าโรมพากมัยธรกลับมาด้วย แต่พอโรมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟังแล้วป้าทิพย์ก็ร้องไห้โฮ โรมถามหาเทียน ป้าทิพย์ตอบอย่างมีอารมณ์
"มันเก็บของไปแล้วค่ะ ไปไหนก็ช่างมันเถอะ เด็กคนนี้มีส่วนทำให้คุณธรต้องตาย คุณโรมไม่ต้องไปห่วงมันหรอกค่ะ"
โรมส่ายหน้า เดินไปหยิบรูปกมัยธรที่หัวเตียงมาดู พึมพำว่า "เด็กคนนี้ต่างหาก ที่จะทำให้กมัยธรไม่ตายเปล่า ป้าคอยดูต่อไปก็แล้วกัน"
ป้าทิพย์ฟังแล้วงงเต้ก
ooooooo
เทียนไปหาครูพรขออาศัยอยู่ด้วยเพราะไม่มีที่ไป ครูพรบอกเทียนอย่างสงสารว่านึกแล้วไม่มีผิดและเคยบอกกับถมยาแล้วว่าเรื่องอย่างนี้ต้องเกิดขึ้นสักวันจนได้
ครูพรหยุดมองหน้าเทียนที่นั่งฟังด้วยท่าทางอึดอัด พูดต่ออีกว่า "การปิดบังความจริงมันก็ได้แค่ช่วงระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น ไม่วันใดก็วันหนึ่งมันก็จะเปิดเผยตัวเองออกมา แล้วคนที่ต้องรับเคราะห์กรรมก็คือเธอ ดอกเทียน"
เทียนนั่งน้ำตาร่วงแก้แทนพ่อแม่ว่า "แต่ที่พ่อแม่ทำก็เพราะรักผม...เอ๊ย รักเทียนนะครู เทียนไม่เคยคิดกล่าวโทษพ่อกับแม่เลยแหละ"
"ไม่มีใครต้องกล่าวโทษใครหรอกเทียน เวรกรรมจะชักนำเราไปเอง เธอเป็นคนดี ครูหวังว่าเธอจะได้รับผลกรรมดีในที่สุด...จะอยู่กับครูที่นี่ก็ไม่มีปัญหาหรอก แต่เรื่องตัวตนของเธอล่ะ จะเป็นเด็กชายเทียนต่อไปอีกหรือ?" ครูเทียนถาม แต่เทียนเองก็คิดไม่ออกว่าจะเป็นหญิงหรือชายดี
ooooooo
ทนายความภาสกรพาลูกน้องมาไล่ล่าหาตัวชาญเพื่อจะได้สาวไปให้ถึงตัวของเทียนให้จงได้ พอดีไปถามหาชาญกับอ้อเมียชาญโดยไม่รู้ อ้อเลยชี้ไปทางโน้นทางนี้ว่าบ้านชาญอยู่ แล้วก็อาศัยที่ภาสกรพาลูกน้องไปตามหาชาญหลบกลับมาบ้าน เร่งให้ผัวเก็บของหนีทันที
"เพราะน้องแกแท้ๆเชียวไอ้ชาญ มันคงจะฟ้องผัวมัน เลยส่งลูกน้องมาไล่ล่าเราแบบนี้ ดีนะข้ารู้ทัน เร็วสิ...เดี๋ยวพ่อก็กลับมาเจอหรอก" อ้อด่าผัวดังลั่น
"แล้วจะหนีไปไหนรอดเหรอวะ มันมีทั้งเงินทั้งคนยังงี้" ชาญเก็บของมือไม้สั่น สองคนแบกเสื้อผ้าขยุกขยุยเปิดประตูออกไป เจอโรมยืนหน้าเครียดอยู่ตรงนั้น ชาญกับอ้อสะดุ้งสุดตัวนั่งลงยกมือไหว้ปลกๆ โรมต้อนสองคนกลับเข้าไปในห้องตัวเขาเองนั่งลงบนม้านั่งสับปะรังเค สองคนผัวเมียนั่งลงบนพื้น โรมถามถึงเทียน แต่ชาญปากดีบอกว่า
"ทำไมติดใจไอ้เทียนนักถึงต้องมาตามหา"
"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกแก แต่ถ้าแกตอบคำถามฉัน เงินนี่จะเป็นของแกทันที" โรมควักเงินเป็นปึกออกมาโชว์
สองผัวเมียตาลุกวาวพร้อมเอ่ยปากทุกเรื่องที่โรมถาม
ooooooo
กุลชาติถูกพ่อให้นภาพาไปส่งที่โรงเรียนสอนภาษา ซึ่งมีแต่เด็กๆทั้งนั้น แต่กุลชาติก็ไม่ยักจะอายเมื่อพูดภาษาอังกฤษผิดๆถูกๆให้เด็กหัวเราะกันเกรียวไปทั้งห้อง ห้องที่กุลชาติเข้าเรียนนี้มีครูผู้ชายชื่อลักษมนรับผิดชอบอยู่
หลังจากฟังกุลชาติอ่านภาษาอังกฤษผิดๆถูกๆอยู่ครู่หนึ่งแล้ว ลักษมนก็เอาประวัติของกุลชาติตอนมาสมัครเรียนไปดู เรียกกุลชาติไปคุยด้วยสองต่อสอง ลักษมนพลิกประวัติของกุลชาติแล้วชวนคุย
"คุณเรียนถึงระดับมหาวิทยาลัย แต่ลาออกเพื่อไปเรียนต่อต่างประเทศ ไม่น่าเชื่อว่าพื้นฐานภาษาอังกฤษของคุณจะต่ำขนาดนี้"
กุลชาติทำปากเบะมองตอบ ย้อนว่า "ก็ผมเป็นคนไทยพูดไทยได้ก็โอเคแล้ว...เอาอย่างนี้ดีกว่าครู จะเอาเท่าไหร่บอกมา ผมขออย่างเดียวให้เช็กชื่อว่าผมมาเรียนทุกครั้งก็พอ แต่ผมจะไปไหนมันเรื่องของผม ว่าไง เท่าไหร่บอกมา แต่อย่าให้พ่อผมรู้ก็แล้วกัน"
ลักษมนหน้าบึ้ง ผลักประวัติของกุลชาติไปข้างหน้า บอกเสียงขรึมๆว่า "ผมทำอย่างนั้นไม่ได้หรอกคุณกุลชาติ หน้าที่ของผมคือสอนให้นักเรียนมีความรู้ แล้วอีกอย่างผมก็ได้ค่าจ้างค่าเล่าเรียนของคุณมาครบแล้ว คุณควรทำหน้าที่ของคุณ คือเรียนให้ครบเทอม ครบคอร์สที่คุณพ่อคุณอุตส่าห์จ่ายเงินให้ผม"
กุลชาติยิ้มเยาะๆ "แน่ใจเหรอว่าจะสอนผมได้"
"ก็ต้องลองดูก่อน เอาละ การบ้านของคุณคือไปท่องเอถึงแซด แล้วก็เขียนมาให้ได้ด้วย"
กุลชาติตบโต๊ะทันที แต่ยังไม่ทันจะมีเรื่อง นภาเลขาฯของพ่อที่เป็นคนพาเขามาฝากเรียนก็โผล่เข้ามาพร้อมกับสมุนอีกสองคน กุลชาติเลยหน้าจ๋อยไปเพราะกลัวนภาจะไปฟ้องพ่อนั่นเอง
ooooooo
โรมไปหาบ้านครูพรตามที่ชาญบอก แต่ไปช้ากว่าพวกภาสกรนิดเดียว ภาสกรทำก๋าเข้าไปถามหาตัวเทียน ครูพรเห็นท่าไม่น่าไว้ใจเลยบอกว่าเทียนไปซื้อของที่ตลาด พวกภาสกรเลยกลับไปหาที่ตลาด ครูพรรีบโทร.ไปบอกเทียนที่พาพวกเด็กไปเที่ยวน้ำตก บอกว่าอย่ากลับบ้าน เพราะมีผู้ชายสองคนมาถามหาท่าทางไม่น่าไว้ใจ
ครูพรวางโทรศัพท์ หันมาอีกทีเจอโรมยืนดูอยู่ ครูพรเกร็งเต็มที่ โรมรีบบอกว่าเขาไม่ใช่คนร้ายแต่เป็นคนที่ช่วยเทียนไว้ คุยกันครู่หนึ่งครูพรจึงไว้ใจพาโรมไปที่น้ำตกแห่งนั้น พอดีไปเจอเหตุการณ์ที่มีเด็กตกน้ำและเทียนลงไปช่วยขึ้นมาได้ แต่ตัวเทียนเองกลับตกลงไปแทน แต่โรมก็โดดลงไปช่วยเทียนขึ้นมาได้อีกเหมือนกัน
โรมพาเทียนไปที่บ้านครูพรและขอครูพรเอาตัวเทียนกลับไปกับเขาด้วย ครูพรบอกว่า "ฝากเทียนด้วยนะคุณโรม เทียนมันเป็นเด็กกตัญญูรู้คุณ หวังว่าคุณคงนำพาเทียนไปเจอแต่สิ่งที่ดีๆนะคะ"
"ขอบคุณที่ครูยังไม่บอกเหตุผลที่ผมเล่าให้ฟังให้เทียนรู้นะครับ ผมรับรอง ถ้าความจริงทั้งหมดเปิดเผยเมื่อไหร่ ผมจะมาเรียนให้ครูทราบ ผมลาละครับ" โรมยกมือไหว้ครูพรก่อนพาเทียนไปขึ้นรถ
ooooooo
โรมพาเทียนไปไหว้ศพของกมัยธรที่วัด เทียนไหว้เสร็จปักธูปลงแล้วก็ถอยมานั่งข้างโรมด้วยท่าทางซึมเศร้า บอกกับเขาว่าคุณกมัยธรไม่น่าจะอายุสั้นอย่างนี้ เลย โรมพยักหน้า
"ก็อย่างที่ฉันบอกเธอยังไง นี่แหละคนดี แล้วเธอดูซิว่าผลตอบแทนเป็นยังไง จุดจบของคนดีเป็นยังไง"
"เอ้อ...แต่อย่างน้อยคนดีก็ต้องไปสู่สุคติ หมดทุกข์ หมดโศก ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว"
"แต่กมัยธร เค้ายังไม่หมดห่วงหรอกเทียน ฉันจะเป็นคนจัดการเรื่องนั้นให้เจ้าธรมันเอง" เทียนงงกับคำกล่าวของโรม
ที่ด้านหลังของคนทั้งสอง เผ่าเทพกับปารวดีพูดกันค่อยๆ เผ่าเทพบอกเมียว่า "โรมกับเด็กคนนี้มันดูแปลกๆ ยังไงไม่รู้ ดูจะมีเรื่องลับลมคมในน่าดูเลย"
"ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นล่ะค่ะ คงจะเป็นเรื่องสำคัญมากด้วย ไม่งั้นคงไม่ไปตามเด็กคนนี้มากราบศพคุณธรหรอก"
ส่วนป้าทิพย์ที่นั่งอยู่ด้วยก็มองไม่วางตาเหมือนกัน แกพูดออกมาว่าจะมาไม้ไหนก็ไม่รู้เด็กเทียนนี่ ตอนมาเป็นผู้ชาย แต่ตอนนี้กลายเป็นผู้หญิงไปซะแล้ว"
กลับจากงานสวดศพ ปารวดีแอบเข้ามาถามโรม โรมจึงเล่าเรื่องให้น้องสาวฟังย่อๆ พร้อมกับให้ดูสร้อยกับแหวนที่กมัยธรฝากเขาเอาไว้พร้อมบอกว่า กมัยธรยืนยันว่าสร้อยแหวนประจำตระกูลนี่พ่อฝากให้มันไปให้หลาน แล้วมันก็ใส่ให้เด็กกับมือ แต่ทำไมมันไปอยู่ที่เด็กเทียนล่ะ เทียนอาจจะเป็่นทายาทตัวจริงของกมลทัตและเป็นหลานสาวแท้ๆของกมัยธรก็ได้นะ...
ฟังจบแล้วเผ่าเทพกับปารวดีสองคนผัวเมียได้แต่มองหน้ากัน
ooooooo
กุลชาติเรียนภาษาอังกฤษไปไม่ถึงไหนเลย แถมไปรังแกพวกเด็กจนวุ่นวายไปหมด พอนภาเข้าไปจัดการกุลชาติก็ขู่ว่าเขาจะฟ้องแม่ที่นภาเป็นเมียน้อยของพ่อ นภาหัวเราะอย่างขบขัน ถามว่าแน่ใจเหรอเพราะเธออยากให้พิศเพลินรู้มาตั้งนานแล้ว จะได้เป็นเมียอันดับสองออกหน้าออกตาซะที กุลชาติงง
นภากระชากเชือกที่รัดกุลชาติให้ออกเดินพลางกล่าวว่า "ดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่าน่า พ่อคุณไม่ปล่อยคุณหรอกเชื่อเถอะ ยิ่งคุณดิ้นเชือกก็จะยิ่งมัดคุณแบบนี้แหละ ทำไมไม่ลองทำตรงกันข้ามล่ะ" นภาเข้าไปกระซิบที่หูของกุลชาติว่าลองทำให้พ่อตายใจสิ กุลชาติฟังแล้วตาโตเลย
กลับถึงบ้านก็เอาโต๊ะออกไปตั้งในที่ที่พ่อกับแม่จะมองมาเห็นข้างสระ เอาหนังสือไปนั่งท่องจดไอ้นั่นไอ้นี่วุ่นวายเหมือนกำลังสนใจการศึกษาเต็มแก่ กมลทัตรีบไปเรียกเมียให้ออกมาดู แต่พิศเพลินเนือยๆไม่สนใจ
"ก็ดีแล้วนี่คะ ทำดีก็จะได้ดีกับตัวเค้าเอง ลูกคงมีเหตุผลของเค้า" พูดอย่างไม่สนใจจริงๆ
กมลทัตแยกเขี้ยว "ปั้ดโธ่โว้ย ให้มันได้ยังงี้ซิวะ ถามจริงๆ วันๆเธอรู้เรื่องอะไรบ้าง หูหนวกตาบอดหรือไง หา!"
"ใช่ คนเรารู้เรื่องตัวเองให้ดีก็พอ ส่วนฉันถ้าไม่ทำเป็นหูหนวกตาบอดก็คงจะอยู่ไม่ได้มาถึงป่านนี้หรอก"
กุลชาติรามือจากการขีดเขียนแต่หูก็ยังฟังพ่อแม่ทะเลาะกันอยู่อย่างสนใจ พอเห็นพ่อกับแม่เผลอแล้วเขาก็หยิบมือถือมากดทันที
"ครับพี่ นี่ผมชาตินะ งวดนี้ผมเล่นชุดนะ แมนฯยู
อาร์เซ ยูเว่"
"เฮ้ยๆ เดี๋ยวของเอ็งมันเกินเครดิตแล้ว งวดที่แล้วยังไม่เคลียร์เลย ฟังให้ดีนะ จะรีบโอนมาหรือให้ไปทวงที่บ้าน" ทางนั้นตอกกลับมา กุลชาติตาเหลือก
"โอนพี่ โอน เดี๋ยวผมโอนเงินให้"
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น