ตอนที่ 1
ณ โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง คุณนายหยุยดีไซเนอร์ เขี้ยวลากดินสุดเค็ม กำลังกุลีกุจอต้อนรับแขกผู้มีเกียรติ อยู่หน้างานแสดงแฟชั่นโชว์เสื้อผ้าคอลเลกชั่นหรูเริ่ดของตนเอง นักข่าวบันเทิงหลากสำนักพากันถ่ายภาพแขกเหรื่ออย่างมันมือ พวกไฮโซตัวจริงเลขาฯส่วนตัวคุณนายหยุยก็จะจัดให้นั่งใกล้เวที ส่วนพวกไฮโซเซ ก็จะถูกจับไปนั่งหลบๆจะได้ไม่มาเสนอหน้าให้กวนอารมณ์คุณนายหยุย
ด้านหลังเวทียิ่งวุ่นวายหนัก ป้าตุ๊ดตู่เจ้าแม่ออร์กะไนเซอร์ กำลังเร่งทีมงานเตรียมนางแบบและนายแบบให้พร้อมขึ้นโชว์เพราะได้เวลาเริ่มงานแล้ว แต่กลับถูกคุณนายหยุยสั่งให้เลขาฯมาห้าม งานจะเริ่มไม่ได้ถ้าคุณใหญ่ มหาเศรษฐีหนุ่ม สุดหล่อไม่มาถึงงาน ทันใดนั้น รถโรลสรอยซ์คันหรูของคุณใหญ่ แล่นมาจอดหน้างาน คุณใหญ่ก้าวลงจากรถเป็นคนแรก คุณนายหยุยแถเข้ามาต้อนรับ
"คุณใหญ่มาแล้ว คุณใหญ่ขา...คุณใหญ่ของหยุย...สวัสดีค่ะ"
คุณใหญ่พยักหน้ารับ "ขอโทษด้วยที่มาช้า บังเอิญคุณแป้งไม่ค่อยสบาย"
คุณนายหยุยใจหล่นไปที่ตาตุ่มคิดว่าแป้งร่ำมาไม่ได้ แต่แล้วคุณใหญ่ก้มลงไปเรียกแป้งร่ำซึ่งยังนั่งอยู่ในรถให้ลงมา คุณนายหยุยยิ้มแฉ่ง นักข่าวต่างรอทำข่าวคุณหนูคนสวย แต่คนที่ก้าวลงมากลับเป็นศจีนางแบบสาวสวยคู่ควงคุณใหญ่ ทั้งคุณนายหยุยและนักข่าวหยุดกึก เซ็งสุดขีดพากันเรียกหาแป้งร่ำระงม ศจีถึงกับหน้างอ คุณใหญ่ก้มลงไปเรียกแป้งร่ำอีกครั้ง แป้งร่ำก้าวลงจากรถแต่โดนศจียืนบัง
"หลบหน่อยค่ะคุณศจี...ถอยหน่อยอย่าบังคุณแป้งค่ะ" นักข่าวตะโกนลั่น
ศจีจำใจหลบไปยืนข้างๆ เผยให้เห็นแป้งร่ำในชุดสวยเรียบหรู ส่งยิ้มให้นักข่าวอย่างเคยชิน คุณนายหยุยปรี่เข้ามาขนาบข้าง จีบปากจีบคอชมแป้งร่ำไม่หยุด แป้งร่ำยิ้มรับพองาม ศจีค้อนขวับ
"ตกลงจะเชิญมาดูแฟชั่นหรือจะเชิญมาโดนเชลียร์กันแน่คะ...คุณหยุย"
คุณนายหยุยสะดุ้ง เหน็บศจีเบาๆว่าเข้าใจกัด แล้วหันไปเชิญชวนแป้งร่ำกับคุณใหญ่เข้างาน...หลังจากแขกพิเศษของคุณนายหยุยนั่งประจำที่เรียบร้อย งานเดินแฟชั่นโชว์ก็เริ่มขึ้น คุณนายหยุยคอยเชียร์ให้แป้งร่ำซื้อชุดโน้นชุดนี้ตลอด ศจีซึ่งนั่งถัดไปด้านหลังอีกแถวชักหมั่นไส้ แขวะคุณนายหยุยเป็นระยะๆ
คุณนายหยุยชักรำคาญหันไปแขวะกลับว่าเกิดเป็นคนข้างหลังต้องทำใจ ศจีปรี๊ดแทบแตกแต่ทำอะไรไม่ได้ เกรงคุณใหญ่จะเล่นงาน คุณใหญ่บอกให้แป้งร่ำเลือกซื้อเสื้อผ้าไปเยอะๆ
"ไปเซี่ยงไฮ้ครั้งนี้จะได้แต่งตัวสวยๆ...กางเกงยีนส์ เหมือนตอนไปอังกฤษไม่เอาแล้วนะ"
แป้งร่ำรับคำเหมือนหุ่นยนต์ คุณนายหยุยได้ยินคุณใหญ่ พูด รีบเสนอตัวจัดการเรื่องเสื้อผ้าให้แป้งร่ำเอง คุณใหญ่พยักหน้ารับรู้แล้วหันไปทางเวทีอย่างไม่สนใจมากนัก ศจีนั่งอยู่แถวหลังค้อนอีกครั้ง
"แหวะ...เซี่ยงไฮ้...จ้างฉันก็ไม่อยากจะไปหรอกย่ะ...ชิ"
ooooooo
พอกานดาอาสาวตัวแสบของคุณใหญ่รู้ว่าศจีจะไม่ยอมไปเซี่ยงไฮ้กับหลานชายของเธอ ถึงกับตบโต๊ะเปรี้ยงสั่งศจีว่าไม่ไปไม่ได้ จะปล่อยให้นังแป้งร่ำสำราญกับคุณใหญ่สองต่อสองได้อย่างไร ศจีท้วงว่าถึงเธอจะไปด้วยก็ไม่ช่วยอะไร เพราะไม่ได้มีแต่คุณใหญ่ ที่คอยเอาใจแป้งร่ำ ใครๆก็จ้องเอาใจแม่นั่นกันทั้งนั้น
"คนอื่นช่างมัน...นี่นังจี ลืมไปแล้วเหรอว่าที่ฉันอุตส่าห์ ไปจิกโคโยตี้อย่างแกออกมาแล้วเอาไปชุบทองให้กลายเป็นนางแบบอย่างทุกวันนี้เพราะอะไร...เพื่ออะไร...หา...จำไว้หน้าที่ของแกมีอยู่อย่างเดียว งัดมารยาห้าร้อยรถบรรทุกของแกออกมาจับคุณใหญ่ไว้ให้ได้ ไม่ใช่วันๆเอาแต่มานั่งอิจฉานังแป้งร่ำ"
กานดาย้ำว่าหน้าที่อิจฉาเป็นของเธอ ซึ่งนอกจากจะอิจฉาแล้วเธอยังต้องทำให้แป้งร่ำกระเด็นออกไปจากบ้านหลังนี้ ให้ได้ กานดาท่าทางมั่นใจ ศจีเบะปากใส่โดยที่กานดาไม่ทันเห็น...
ขณะคุณระเบียบต้นห้องประจำตัวแป้งร่ำกำลังจัดเสื้อผ้าเซตใหม่ของแป้งร่ำที่เพิ่งได้มาสดๆร้อนๆเข้าตู้เสื้อผ้าที่แน่นเอี้ยด อยู่แล้ว เสียงแป้งร่ำตะโกนเรียกเธอดังมาจากห้องน้ำ ขอยาแก้ ปวดหัวกิน คุณระเบียบหายไปสักพัก ถือยาแก้ปวดกับแก้วน้ำเข้ามาให้ แป้งร่ำกำลังนอนแช่ฟองสบู่อยู่ในอ่างอาบน้ำค่อยๆลืมตามองคุณระเบียบ บอกขอบคุณแล้วรับยามากิน คุณระเบียบมองอย่างเอ็นดู
"ไม่สบายก็ไม่น่าจะฝืนใจไปงานเลยนะคะ"
"ฝืนใจมันเป็นหน้าที่ของแป้งอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะคุณระเบียบ" แป้งร่ำว่าประชดตัวเองก่อนจะหลับตาลงอีกครั้ง อดีตเมื่อ 5 ปีที่แล้วผุดเข้ามาในสมองของแป้งร่ำ
วันนั้น ป้ากับลุงของแป้งร่ำนำเธอซึ่งอยู่ในชุด นร.ม.6 มาขายให้คุณใหญ่ในราคาหนึ่งล้านบาท แถมป้าของเธอยังย้ำกับคุณใหญ่ว่าเธอยกหลานให้แล้วให้เลยไม่เอาคืน แป้งร่ำร้องไห้โฮจะไม่ยอมอยู่
"แกก็อยู่กับคุณเขานะยัยแป้ง ตั้งแต่พ่อแม่แกตาย ฉันก็มีแรงเลี้ยงแกได้แค่นี้แหละ ให้คุณเขาช่วยเลี้ยง อย่าดื้อคุณเขา" ป้าของแป้งร่ำหันไปลาคุณใหญ่แล้วชวนลุงกลับ ทิ้งแป้งร่ำนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้น คุณใหญ่พยักหน้าเรียกคุณระเบียบให้เข้ามาใกล้ๆ ฝากเธอช่วยดูแลเด็กคนนี้ด้วย
แป้งร่ำตื่นจากภวังค์เพราะเสียงแว้ดๆของกานดาที่เข้ามายืนเสนอหน้าอยู่ในห้องน้ำส่วนตัวของเธอ แป้งร่ำถามด้วยสีหน้าเย็นชาว่าเข้ามาได้อย่างไร ทำไมไม่เคาะประตูก่อน กานดาฉุนจัดปรี่เข้าไปหา คุณระเบียบรีบเอาตัวขวาง ถามว่ามีอะไรจะให้เธอรับใช้
"มีสิ ถ้าไม่มีฉันก็ไม่อยากจะเหยียบเข้ามาในนี้หรอก อยากจะรับใช้ใช่ไหม...งั้นช่วยบอกเจ้านายเธอด้วยว่าถลุงเงินบ้านนี้ให้มันเบาๆหน่อย ได้ข่าวว่าคืนนี้ก็สอยเสื้อผ้ามาเป็นสิบๆชุดอีกแล้ว...แกเป็นกาฝากก็หัดเจียมตัวซะบ้างนะ"
"คุณกานดาคะ คุณใหญ่เป็นคนซื้อ..."
แป้งร่ำยังพูดไม่ทันจบ กานดาสวนทันทีว่าไม่ต้องเถียง เธอรู้ดีว่าคุณใหญ่ไม่มีทางซื้อแน่ถ้าแป้งร่ำไม่ออดอ้อนออเซาะ แป้งร่ำขี้เกียจเถียงด้วย ได้แต่ถอนใจเฮือก กานดายังไม่หนำใจ ยกเรื่องที่แป้งร่ำไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของตระกูล "รัตตภาคย์" ขึ้นมากระแนะกระแหน แล้วปรามว่าอย่าหวังจะมากอบโกยทรัพย์สมบัติของพวกเราไปได้แม้แต่สลึงเดียว กานดาเดินสะบัดหน้าออกไปพร้อมกับอ้ายสาวใช้จอมแส่
คุณระเบียบมองแป้งร่ำด้วยความเวทนา แป้งร่ำฝืนยิ้ม เบือนหน้าไปทางอื่นน้ำตาคลอเบ้า...
ที่เรือนคนรับใช้บ้านคุณใหญ่ เอื้อยเถียงกับอ้ายเรื่องที่กานดาอ้างสิทธิ์ในสมบัติตระกูลรัตตภาคย์ทั้งๆที่สมบัติเหล่านี้เป็นของสามพี่น้องคุณใหญ่ คุณหญิง และคุณเล็กเท่านั้น อ้ายเถียงแทนเจ้านายว่ากานดาเป็นอาก็น่าจะมีสิทธิ์ในสมบัติเหมือนกัน สองสาวใช้เถียงกันไปมาทำท่าจะวางมวยกัน
ดีที่คุณระเบียบเข้ามาห้ามไว้ สองสาวถึงแยกกันได้ คุณระเบียบแวะมาดูอาการตาเจ็บของระบบผู้เป็นผัวว่าเป็นอย่างไรบ้าง ได้ความว่าหมอให้ยามาหยอดค่อยยังชั่วขึ้นแล้ว
"พรุ่งนี้ คุณใหญ่สั่งให้คุณแป้งออกไปซื้อรองเท้าใหม่ให้เข้ากับเสื้อผ้าที่เพิ่งซื้อมา แกพอจะขับรถให้คุณแป้งได้ไหม"
ระบบปฏิเสธว่าไม่ได้ ต้องขับรถให้คุณใหญ่ เพราะป่านนี้คุณใหญ่ยังไม่ถูกใจคนขับรถคนไหนสักคน ที่เพิ่งรับมาใหม่ก็โดนไล่ออกไปเมื่อเช้า แกเลยต้องขับรถให้คุณใหญ่ไปพลางก่อน คุณระเบียบเสียดายที่ระบือลูกชายตัวดีของเธอไม่รู้จักเรียนขับรถ จะได้คอยรับใช้คุณๆได้บ้าง ระบือย้อนว่าจะให้คนระดับเขาไปเป็นคนขับรถได้อย่างไร ระบบตบหัวลูกชายผัวะ โทษฐานดูถูกอาชีพพ่อตัวเอง
ooooooo
คุณใหญ่เห็นแป้งร่ำปวดหัวไม่ค่อยสบาย หันไปสั่งคุณระเบียบว่าถ้าแป้งร่ำไม่ไหว วันหลังค่อยไปซื้อรองเท้าก็ได้ กานดาสำลักโจ๊กด้วยความริษยา สวนทันทีว่าจะซื้อรองเท้าอีกทำไม มีเต็มตู้อยู่แล้ว
"ผมไม่ชอบ มันไม่เข้ากันกับชุดที่ผมซื้อให้แป้งเมื่อคืน"
กานดาหน้าตึง แต่รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นปกติ คะยั้นคะยอให้หลานชายเอาศจีไปเซี่ยงไฮ้ด้วย แล้วพยักพเยิดให้ศจีเข้าไปออดอ้อนจนคุณใหญ่ยอมให้ไปด้วย
"คุณอาช่วยแจ้งให้ณพจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบินกับวีซ่าด้วยนะครับ"
ธณพลูกน้องคนสนิทของคุณใหญ่มาถึงพอดี กานดาเลยบอกให้ธณพจัดการเรื่องนี้ให้ คุณหญิงน้องสาวแสนสวยของคุณใหญ่ได้ยินเข้าก็แซวพี่ชายว่าจะหนีไปเที่ยวไหนอีก คุณใหญ่ ค้านว่าไม่ได้ไปเที่ยวไปทำงานต่างหาก แล้วชวนคุณหญิงไปด้วยกัน คุณหญิงอ้างว่าไปไม่ได้ต้องเฝ้าร้าน
"ขายกาแฟได้วันละ 3-4 แก้ว ต้องเฝ้าด้วยเหรอ"
คุณหญิงตัดพ้อว่าอวยพรแบบนี้ได้อย่างไร ขอให้คุณใหญ่ พูดใหม่ คุณใหญ่ยิ้ม อวยพรขอให้เธอโชคดีขายกาแฟได้ 5 แก้ว ทุกคนในห้องกินข้าวพากันยิ้ม แต่กานดากับศจีหัวเราะเว่อร์ เอาใจคุณใหญ่ คุณหญิงขอตัวไปร้านก่อน คุณใหญ่จะให้ธณพขับรถไปส่ง คุณหญิงปฏิเสธว่าไม่ต้อง แล้วรีบออกไป ธณพซึ่งแอบชอบคุณหญิงข้างเดียวเลยหน้าจ๋อย คุณใหญ่นึกขึ้นได้ ถามธณพว่าคุณเล็กหายไปไหน...
คุณใหญ่โวยวายลั่นที่รู้ว่าคุณเล็กน้องชายคนสุดท้องแข่งรถแพ้ แถมเสียนาฬิกาเรือนหรูที่เขาเพิ่งซื้อให้ไปให้คู่แข่งคุณเล็กไม่เข้าใจว่าคุณใหญ่จะโกรธอะไรนักหนากับแค่นาฬิกาเรือนเดียว รวยออกปานนั้นจะหาซื้อใหม่สักกี่เรือนก็ย่อมได้ คุณใหญ่กระชากคอเสื้อน้องชายเข้ามาใกล้ๆอย่างมีอารมณ์
"แกก็รู้ดีนะเล็ก อะไรที่เป็นของของฉัน ฉันไม่มีวันให้ใครมาเอาไปได้ง่ายๆแบบนี้...เข้าใจไหม"
"พี่ใหญ่ พี่จะเอาอะไรกับผมนัก ทีกับคนอื่นเห็นแจกเงินให้ยังกะกระดาษทีกับผม..."
คุณใหญ่ผลักเขากระเด็น "หุบปาก...คนอย่างฉันให้ก็คือให้ แต่ถ้าไม่ให้ก็อย่าหวังจะได้"
ธณพเข้าไปประคองคุณเล็กไว้ คุณเล็กฮึดฮัดเล็กน้อย คุณใหญ่สั่งธณพไปเอานาฬิกาเรือนนั้นคืนมา คุณเล็กร้องเอะอะลั่นด้วยความไม่พอใจ คุณใหญ่เดือดจัด ชี้หน้า
"นาฬิกาเรือนเดียว แกยังรักษาไว้ไม่ได้ แล้วทรัพย์สมบัติของฉัน แกจะรักษามันไว้ได้อย่างไร"
คุณเล็กโกรธสุดขีด มองหน้าพี่ชายเขม็ง ก่อนจะออกไปจากห้อง คุณใหญ่รู้สึกตัวว่าทำเกินไปพยายามจะเรียกน้องชายกลับมา แต่เขาปิดประตูห้องกระแทกใส่ไม่สนใจ...
อีกด้านหนึ่งของคฤหาสน์คุณใหญ่ แป้งร่ำหยิบ นสพ. มาเปิดดูคอลัมน์ซุบซิบไฮโซ เห็นภาพตัวเอง ศจี และคุณใหญ่ จากงานเมื่อคืน มีข้อความประกอบภาพ
"หนุ่มน้อย-ใหญ่ อยากเกิดเป็นคุณใหญ่ รัตตภาคย์ กันทั้งเมือง ร่ำรวยทั้งเงินทอง ร่ำรวยทั้งอีหนู เอ๊ย! สาวสวยข้างกาย...จะออกงานไหนเป็นต้องขอสอง ทั้งคุณน้องแป้งร่ำ...และคุณศจีที่ขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะทั้งคู่"
แป้งร่ำขี้เกียจอ่านต่อ วาง นสพ.ลงบนโต๊ะ เท้าคางเหม่อมองไปข้างหน้า คุณเล็กเดินหน้าหงิกผ่านมาด้านหลัง เห็นแป้งร่ำก็ชะงัก สีหน้าเปลี่ยนเป็นแช่มชื่นขึ้นมาทันที เดินเข้ามานั่งข้างๆ ทักทายว่ากำลังคิดถึงเขาอยู่หรือเปล่า แป้งร่ำส่ายหน้ายิ้มๆหาว่าเขามั่ว คุณเล็กเหลือบเห็นรูปแป้งร่ำกับคุณใหญ่ใน นสพ.รีบคว้ามาอ่าน ถึงกับหน้าตึง เหวี่ยง นสพ.ทิ้งลุกพรวด แป้งร่ำคว้ามือไว้ ขอร้องว่าอย่า ช่างมันเถอะ
"ไม่...เราจะไปคุยกับพี่ใหญ่ให้รู้เรื่อง ปล่อยให้แป้งโดนดูถูกอยู่อย่างนี้ได้อย่างไร...แป้งไม่ใช่อีหนูอย่างที่เขาพูดกัน"
แป้งร่ำฝืนยิ้ม บอกว่าอย่าไปแคร์ ใครจะว่าอย่างไรก็ช่าง เรารู้ดีว่าเราเป็นอย่างไร คุณเล็กมองแป้งร่ำด้วยความรักและทึ่งในตัวเธอสุดๆ...
ผิดกับศจีราวฟ้ากับเหว ศจีอ่านคอลัมน์เดียวกันกับแป้งร่ำ แต่กลับโวยวายสนั่นว่าทำไมรูปที่ลงถูกแป้งร่ำบังเกือบมิดทั้งๆที่เธอแต่งสวยเต็มที่ แถมในคอลัมน์ยกให้เธอเป็นแค่เบอร์สอง รองจากแป้งร่ำ กานดารำคาญ ตอกกลับว่าเป็นแค่โคโยตี้จะเอาอะไรมาก ศจีแอบตาขวางใส่ กานดานึกขึ้นได้ ยิ้มเจ้าเล่ห์
"นี่...ศจี อันที่จริงหล่อนก็สวย...เซ็กซี่มีเสน่ห์ไม่น้อยไปกว่านังแป้งร่ำเลยสักนิด เสียแต่ว่า...หล่อนน่ะมันบริหารเสน่ห์และใช้เล่ห์เพทุบายไม่เก่งเท่านังแป้ง...เทียบมันไม่ติดเลย"
ศจีค้านเสียงหลงว่าไม่จริง กานดาขอท้าพิสูจน์ให้เห็นกันไปเลยว่าศจีมีทีเด็ดแค่ไหน ศจีสวนทันที
"เด็ดสิคะ ศจีจะทำให้คุณใหญ่ทั้งรักทั้งหลงศจีจนโงหัวไม่ขึ้น ศจีต้องเป็นเบอร์หนึ่ง ส่วนนังแป้งร่ำ ศจีจะต้องทำให้มันกระเด็นออกจากบ้านหลังนี้ให้ได้"
กานดายิ้มสะใจ ตบมือแปะๆ "ดีมาก...ศจี มันต้องอย่างนี้สิ"
ศจีปลื้มกับคำชม ไม่ทันเห็นว่ากานดาแอบทำปากขมุบขมิบด่าเธอว่าโง่อยู่ด้านหลัง...
ถึงเวลาอาหารค่ำ คุณใหญ่ แป้งร่ำ กานดา และศจีนั่งพร้อมหน้ากันที่โต๊ะอาหาร คุณใหญ่เห็นคุณเล็กแต่งตัวหล่อจะออกไปข้างนอกกลับสั่งให้อยู่กินข้าวก่อน คุณเล็กยังไม่หายโกรธเตรียมจะเหวี่ยงใส่ แต่เห็นสายตาแป้งร่ำส่งซิกให้มานั่งด้วยกันเลยใจอ่อนยอมมานั่งข้างๆเธอ คุณใหญ่บอกทุกคนลงมือกินอาหารได้
คุณเล็กทำฮึดฮัดไม่พอใจอีก แป้งร่ำแอบหยิกขาเขาใต้โต๊ะเพื่อปราม คุณเล็กถึงกับร้องโอ๊ยลั่น คุณระเบียบตกใจ คิดว่าแกงจืดที่จัดมาให้ร้อนไป หันไปทำตาดุใส่เอื้อยกับอ้ายเป็นเชิงตำหนิ
"พรุ่งนี้ต้องไปซื้อรองเท้าแล้วนะแป้ง จะได้จัดกระเป๋า"
แป้งร่ำรับคำคุณใหญ่ คุณเล็กถามพี่ชายว่าจะไปไหนกันอีก ศจีสาระแนทันทีว่า พวกเราจะไปเซี่ยงไฮ้ คุณเล็กมองแป้งร่ำราวกับว่าไม่อยากให้ไป แต่แป้งร่ำไม่ยอมสบตาด้วย
"พรุ่งนี้ ส่งฉันที่ทำงานแล้วจะให้ระบบมารับแป้งกับคุณระเบียบ"
แป้งร่ำรับคำอีกเช่นเคย ศจีอิจฉาแป้งร่ำจนขอบตาร้อนผ่าว คิดหาทางเอาชนะ...
ศจีในชุดนอนเซ็กซี่รอจนทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว รีบย่องมาหน้าห้องนอนคุณใหญ่ เคาะประตูห้องแล้วถือวิสาสะเปิดเข้าไป คุณใหญ่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่บนเตียงหันมาถามว่ามีอะไร ศจีเข้ามาคุกเข่าบีบนวดเอาใจขออยู่รับใช้เขา คุณใหญ่ เข้าใจความหมายดี แต่วันนี้มีงานต้องทำเยอะเลยบอกปัด ศจีไม่ยอมแพ้ง่ายๆลูบไล้ตามเนื้อตัวเขา ส่งตาหวานออดอ้อน
"พักสักแป๊บสิคะ ให้ศจีรับใช้คุณใหญ่จะได้ผ่อนคลายแล้วค่อยทำงานต่ออย่างสบายๆไม่เครียด"
ศจีหยิบเอกสารในมือคุณใหญ่ออก แล้วโน้มตัวเข้าหา
ooooooo
แป้งร่ำเลือกซื้อรองเท้ากลับบ้านมามากมาย เธอไม่ได้สนุกกับการช็อปปิ้ง แต่ทำเพราะเป็นหน้าที่ คุณระเบียบ เอื้อย กับแม่บ้านช่วยกันยกถุงใส่รองเท้าเข้ามา ศจีกับอ้ายมองตามด้วยความริษยา พอเห็นแป้งร่ำ เดินถือถุงใส่รองเท้ามา 2 ใบ ศจีขวางไว้ ถามกวนประสาทว่ามีกี่เท้า อ้ายแส่ช่วยนับ แล้วรายงานศจีว่า
"สองเท้าค่ะ เอ๊ะ หรือว่าสี่"
"มีอยู่แค่สองเท้าแล้วจะซื้อรองเท้ามาทำไมตั้งเยอะตั้งแยะ"
แป้งร่ำเบือนหน้าหนี ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงด้วย อ้ายสงสัยว่าจะซื้อมาไว้คล้องคอ แล้วสองคนพากันหัวเราะร่วน แป้งร่ำเหลืออดเอารองเท้ายัดปากอ้าย แล้วโยนถุงใส่รองเท้าอีกใบให้ศจี บอกให้เอาไว้อุดปากตัวเอง ศจีกรี๊ดสนั่น ด่าแป้งร่ำเป็นชุด แล้วนึกขึ้นได้ดึงรองเท้าออกจากปากอ้าย รีบเช็ดน้ำลาย ด้วยความเสียดาย เอารองเท้าพวกนั้นมาลองใส่ รองเท้าเล็กกว่า เท้าศจีมาก พยายามยัดอย่างไรก็ไม่สำเร็จ
"ต๊าย...พอดีเป๊ะเลย" ศจีมั่วนิ่ม รวบถุงใส่รองเท้าทั้งสอง ใบเดินออกไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่กลับต้องหุบยิ้ม เมื่อกานดามาฉกเอาถุงทั้งสองใบไปหน้าตาเฉย ศจีฉุนแต่ทำอะไรไม่ได้ แค้นนี้ต้องชำระ...
แป้งร่ำเดินเซ็งๆเข้าห้อง ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างหมดเรี่ยวแรง คุณระเบียบดูออกว่าคุณหนูของเธอเพิ่งเจอศึกมา เข้ามาลูบหลังอย่างเห็นใจ บอกให้อดทนเอาไว้ แป้งร่ำลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง เหม่อมองไปยังฟ้ากว้างเบื้องหน้า พึมพำว่าเมื่อไหร่เธอถึงจะได้โบยบินไปจากที่นี่เสียที
ooooooo
ทันทีที่ออกจากสนามบินนครเซี่ยงไฮ้ คณะของคุณใหญ่นั่งรถลีมูซีนมายังโรงแรมที่พัก มีนักธุรกิจจีนสี่คนที่มารอต้อนรับ เชื้อเชิญคุณใหญ่เข้าไปด้านใน คุณใหญ่นึกขึ้นได้ เรียกแป้งร่ำมาแนะนำให้รู้จักกับกลุ่มนักธุรกิจ ศจีค้อนตาแทบกลับด้วยความหมั่นไส้ ธณพรายงานกำหนดการของวันนี้ให้คุณใหญ่ทราบ
"ประเดี๋ยวพักผ่อนที่ห้องสักครู่ แล้วตอนเที่ยงมีนัดกับมร.ชางที่ห้องอาหารจีน จากนั้นจะเดินทางไปดูอาคารแห่งใหม่ที่จะมีการร่วมทุน หกโมงเย็นกลับเข้าที่พัก ต่อจากนั้นทุ่มครึ่งกินอาหารค่ำกับ มร.วู แล้วสี่ทุ่ม มร.เอริคจากปักกิ่งจะมาพบที่ล็อบบี้ครับ" ธณพรายงานเสียยืดยาว...
แป้งร่ำทิ้งตัวลงบนโซฟาภายในห้องพัก คุณระเบียบเอาเสื้อผ้าของแป้งร่ำออกมาแขวนใส่ตู้เสื้อผ้าบอกหญิงสาวให้ อาบน้ำเสียก่อน จะได้สดชื่นแล้วแต่งตัวให้สวยๆ
"ชีวิตแป้งเกิดมาเพื่อสิ่งนี้เท่านั้นเหรอคะเนี่ย...แต่งตัวให้สวยๆ...ไร้ค่าจริงๆ" คุณระเบียบขอร้องแป้งร่ำอย่าพูดอย่างนั้น เธอมีค่าสำหรับคุณใหญ่มากกว่านั้น แต่แป้งร่ำกลับตีความหมายคำพูดของคุณระเบียบไปอีกทางหนึ่ง
“จริงสิคะ ตั้งหนึ่งล้าน คุณใหญ่จ่ายค่าตัวแป้งไป
ตั้งล้านนึง” แป้งร่ำพูดจบลุกขึ้นไปอาบน้ำ...
เที่ยงตรงเป๊ะ คุณใหญ่ ศจีกับธณพมาพบกับ มร.ชาง อย่างพร้อมหน้า แต่แป้งร่ำลงมาช้ากว่าคนอื่นรีบยกมือไหว้ขอโทษคุณใหญ่ แล้วหันไปขอโทษ มร.ชางเป็นภาษาจีน
อย่างคล่องแคล่ว พร้อมกับยกถ้วยน้ำชาขึ้น มร.ชางปลื้มมาก
ยกถ้วยน้ำชาขึ้นเช่นกัน แป้งร่ำได้คะแนนจาก มร.ชางไปเต็มๆ คุณใหญ่พอใจมาก
ศจีอยากจะขย้ำคอแป้งร่ำให้รู้แล้วรู้รอด หลังจากส่ง
มร.ชางกลับ คุณใหญ่ถามแป้งร่ำว่าไปเรียนภาษาจีนมาจากไหน ได้ความว่าคุณระเบียบสอนให้ ศจีไม่อยากจะเชื่อว่าคุณระเบียบพูดภาษาจีนได้
“เบียบมีญาติเป็นคนจีนน่ะค่ะ อยู่ที่เซี่ยงไฮ้คะ”
แป้งร่ำแปลกใจไม่น้อยกว่าคนอื่น เพราะคุณระเบียบไม่เคยพูดถึงมาก่อน คุณใหญ่แนะคุณระเบียบว่าไหนๆก็มาเซี่ยงไฮ้แล้ว น่าจะถือโอกาสนี้แวะไปเยี่ยมญาติด้วยเลย คุณระเบียบคงไม่มีเวลาไปเยี่ยมญาติเพราะต้องคอยดูแลแป้งร่ำ
“ต๊าย...คุณแป้งร่ำโตแล้วจ้ะคุณระเบียบจ๋า แหม...ทำยังกะเด็ก 5 ขวบ” ศจีแขวะ แป้งร่ำไม่สนใจ
“คุณใหญ่คะ...ที่จะไปดูอาคารแห่งใหม่ แป้งขอไม่ไปได้ไหมคะ”
“ทำไม...ไม่สบายหรือเปล่า”
“ค่ะ...นิดหนึ่งค่ะ คุณใหญ่คงไม่ว่าอะไรนะคะ มีคุณศจีไปด้วยแล้ว”
คุณใหญ่ไม่ว่าอะไร ฝากคุณระเบียบช่วยดูแลแป้งร่ำให้ด้วย แป้งร่ำยิ้ม รู้ดีว่าหลังจากกินมื้อกลางวันแล้ว คุณระเบียบจะต้องนอนหลับพักผ่อน เธอรอจนคุณระเบียบหลับสนิท รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดทะมัดทะแมง คว้ากระเป๋าถือมาสะพาย แล้วย่องออกจากห้องพัก
ooooooo
แป้งร่ำเดินอย่างมีความสุขไปตามถนนในนครเซี่ยงไฮ้ แวะดูโน่นดูนี่ไปเรื่อยเปื่อยแล้วเริ่มเข้าสู่ตรอกซอกซอย เดินไปเดินมาชักงง ทันใดนั้นมีรถจักรยานคันหนึ่งพุ่งเข้าหา แป้งร่ำตกใจ ยืนตะลึง เปารวบตัวเธอหลบได้อย่างหวุดหวิด หน้าเปาเกือบชนหน้าแป้งร่ำต่างคนต่างชะงักงัน
แป้งร่ำได้สติ ตะโกนขอความช่วยเหลือลั่น ทั้งภาษาไทย จีน และอังกฤษปนกันไปหมด เปารีบปล่อยมือจากกอดเอวมาปิดปากเธอแทน แป้งร่ำยิ่งตกใจ ผลักเขากระเด็น แต่ตัวเองกลับเสียหลักสะดุดล้มก้นจ้ำเบ้า เปาจะเข้าไปช่วย แป้งร่ำชี้หน้าส่งภาษาจีนว่าอย่าเข้ามาเปาหยุดกึก แป้งร่ำลุกหนี แต่พอทิ้งน้ำหนักลงเท้า เจ็บแปล๊บจนต้องทรุดลงนั่งกับพื้น เดินไม่ได้เลยถัดหนีแทน ปากก็ด่าว่าเปาเป็นภาษาไทยเพราะคิดว่าเขาเป็นตี๋เซี่ยงไฮ้ฟังไม่ออก
“ไอ้คนฉวยโอกาสฮึ...อย่าหวังเลยไอ้ตี๋เอ๊ย”
เปามองอย่างระอา เดินเข้าหา แป้งร่ำขู่เป็นภาษาจีนว่าอย่าเข้ามา ไม่อย่างนั้นเธอจะเรียกตำรวจ เปาไม่สนใจ
ลากขาแป้งร่ำเข้ามาใกล้ๆ แป้งร่ำทุบตีเขาเป็นพัลวัน เปาไม่พูดไม่จาจับข้อเท้าข้างที่เจ็บใช้นิ้วโป้งกดเส้น แล้วดึงให้เข้าที่ แป้งร่ำร้องจ๊าก เจ็บน้ำตาแทบร่วง ด่าเป็นภาษาไทยอีกว่า
“ไอ้บ้า...ไอ้ตี๋โรคจิต...ไอ้ซาดิสต์”
เปาไม่โต้ตอบ กลับฉุดแป้งร่ำให้ลุกขึ้นยืน คราวนี้แป้งร่ำด่าเป็นภาษาจีนปนไทยลั่นซอย เปาหนวกหูรีบเอามือปิดปากบอกเป็นภาษาจีนให้เดิน แป้งร่ำลองเดิน ปรากฏว่าอาการเจ็บเมื่อกี้หายเป็นปลิดทิ้งมองเปาด้วยสายตาเป็นมิตรขึ้น แต่เปากลับเฉยๆหันหลังจะออกไป แป้งร่ำเรียกไว้แล้วเปิดกระเป๋าหยิบเงินให้เปา ไม่ทันเห็นว่าทำผ้าเช็ดหน้าสีหม่นร่วงลงพื้น เปาเหลือบเห็นผ้าเช็ดหน้าผืนนั้นถึงกับตะลึง
ภาพในอดีตตอนที่เขาเรียนอยู่ชั้นอนุบาลผุดเข้ามาให้ความคิดคำนึงของเปา วันนั้นเขาในวัย 6 ขวบช่วยแป้งร่ำซึ่งอ่อนกว่าหนึ่งปีจากการโดนแก๊งเด็กป่วนประจำโรงเรียนแกล้งผลักจนล้ม เปาซัดพวกเด็กป่วนเผ่นแน่บ แป้งร่ำวิ่งเข้ามาหาเปาเห็นมีเลือดออกจมูก หยิบผ้าเช็ดหน้าสีชมพูหวานแหววปักอักษรภาษาอังกฤษตัวพี ที่มุม มาเช็ดเลือดให้ เปามองซึ้ง ก่อนจะทำเป็นแมนรับผ้าเช็ดหน้ามาอุดจมูกเอง
แล้วเหลือบเห็นเข่าแป้งร่ำถลอกเลือดซิบ หยิบผ้าเช็ดหน้าตัวเองสีหม่นๆ ปักอักษรภาษาอังกฤษตัวพีที่มุมเช่นกัน มาซับเลือดให้แป้งร่ำ เสียงออดเข้าเรียนดังขึ้น แป้งร่ำขอบใจเปา
ที่ช่วย ชูผ้าเช็ดหน้าสีหม่นในมือบอกว่าพรุ่งนี้ซักแล้วจะเอามาคืน เปาพยักหน้า ชูผ้าเช็ดหน้าแป้งร่ำบอกว่าเขาก็จะซักแล้วเอามาคืนให้พรุ่งนี้เหมือนกัน ต่างคนต่างขยับจะเดินไปคนละทาง เปาหันมาย้ำกับแป้งร่ำว่า
“พรุ่งนี้นะ”
แป้งร่ำพยักหน้า ยิ้มให้ หันหลังเดินจากไป เปามองแป้งร่ำซึ่งเป็นรักแรกในวัยเด็กของเขาเดินไปจนลับสายตา ก้มมองผ้าเช็ดหน้าสีชมพูในมือ ยิ้มมีความสุข แต่พอถึงวันรุ่งขึ้น เปาเฝ้ารอคอยแป้งร่ำอย่างใจจดจ่อแต่ต้องผิดหวังเพราะเธอไม่มาโรงเรียน แก๊งเด็กป่วนบอกเขาว่าแป้งร่ำย้ายไปแล้ว...
เปาตื่นจากภวังค์มองผ้าเช็ดหน้าสีหม่นในมือ แล้วเหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นแป้งร่ำอยู่ตรงนั้นเขาเดินตามหาจนทั่วไม่พบแม้แต่เงาของเธอ เปาก้มมองผ้าเช็ดหน้าในมืออีกครั้ง
“เราต้องได้เจอกัน” เปาทอดสายตาไปข้างหน้าอย่างมีความหวัง
ooooooo
ณ โรงแรมที่พักของคุณใหญ่ ทุกคนต่างวิ่งวุ่นตามหาแป้งร่ำ คุณระเบียบกังวลใจมาก ถึงกับยกมือไหว้พระขอให้แป้งร่ำกลับมาอย่างปลอดภัย คุณใหญ่ ไม่พอใจมาก ตำหนิคุณระเบียบว่าดูแลกันอย่างไร ถึงปล่อยให้แป้งร่ำหายไป มืดค่ำป่านนี้แล้วยังไม่กลับ คุณระเบียบยกมือไหว้ขอโทษคุณใหญ่ ศจีได้ทีใส่ไม่ยั้ง
“อันที่จริงจะโทษคุณระเบียบคนเดียวก็ไม่ถูกนะคะ เฮ่อ...น้องแป้งนี่ก็เหลือเกิน นึกจะไปไหนก็ไป นึกจะทำอะไรก็ทำ ไม่เกรงใจคุณใหญ่มั่งเลย เห็นคุณใหญ่เป็นหัวหลักหัวตอหรือไงเนี่ย”
คุณใหญ่เหลือบมองศจีอย่างตำหนิแล้วหันไปสั่งธณพให้เอาคนของเราออกตามแป้งร่ำ ถ้าไม่เจอไม่ต้องกลับมาให้เขาเห็นหน้า ธณพรับคำ ขยับจะออกไปแป้งร่ำโผล่เข้ามาเสียก่อน คุณระเบียบถลาเข้าไปหาถามด้วยความเป็นห่วงว่าไม่เป็นอะไรใช่ไหม แล้วดึงเธอเข้ามากอด
ศจีพยายามพูดใส่ไฟให้คุณใหญ่เล่นงานแป้งร่ำ โทษฐาน โกหกว่าไม่สบายแต่กลับหนีไปเที่ยวหน้าตาเฉย แป้งร่ำคุกเข่ากราบขอโทษที่ตักคุณใหญ่ ยอมรับผิดทุกอย่างก้มหน้าเตรียมรับการลงโทษ
“ออกไปได้อย่างไร...ผู้หญิงคนเดียวมันอันตราย” คุณใหญ่เสียงเข้ม
ศจีสะใจคิดว่าแป้งร่ำจะโดนเล่นงานแต่กลับตาลปัตร เมื่อคุณใหญ่บอกว่าอยากไปไหนทำไมไม่บอกเขาจะได้จัดคนให้พาไป แล้วหันไปสั่งธณพช่วยหาไกด์เก่งๆให้หนึ่งคน เผื่อพาแป้งร่ำไปเที่ยว ศจีอยากจะร้องกรี๊ดๆให้โรงแรมแตก แป้งร่ำกราบขอบคุณคุณใหญ่ คุณใหญ่สั่งแป้งร่ำให้รีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า อีกครึ่งชั่วโมง มร.วูจะมารับ แป้งร่ำรับคำรีบคล้องแขนคุณระเบียบขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัว...
ขณะเดียวกัน ที่บ้านป้าของเปา อามุ่ยลูกสาวเจ้าพ่อที่หลงรักเปาข้างเดียวกำลังอาละวาดใส่ลุงกับป้าของเปา ว่าป่านนี้ทำไมเปายังไม่กลับ ทั้งที่วันนี้ไม่มีต่อยมวย แถมลูกทัวร์ก็ไม่มี แล้วขู่ว่าถ้าทั้งคู่ไม่ตามเปากลับมา เธอจะไปฟ้องเตี่ยให้มายึดบ้านหลังนี้ เปากลับมาพอดี อามุ่ยยิ้มหน้าบานปรี่เข้าไปหา
“อาเปา...ลื้อไปไหนมา อามุ่ยเป็นห่วงแทบแย่”
เปาไม่พูดอะไร เดินเลี่ยงเข้าห้องนอน ลุงกับป้ายุอามุ่ยให้ตาม เปารีบไปที่โต๊ะหัวเตียงหยิบกระป๋องที่ซ่อนไว้ อย่างดีมาเปิดดู เห็นผ้าเช็ดหน้าสีชมพูของ ด.ญ.แป้งร่ำในสภาพเก็บรักษาอย่างดี เปานำผ้าเช็ดหน้าทั้งสองผืนที่มีอักษรตัวพี มาไว้คู่กันมองอย่างมีความสุข เสียงอามุ่ยเรียกเปาดังเข้ามา
ทำให้เขารีบเก็บทุกอย่างซ่อนไว้ใต้หมอน ถามเสียงเขียวว่าเรียกทำไม แล้วคว้าผ้าเช็ดตัวจะไปอาบน้ำ อามุ่ย ถึงกับหน้าเสียแต่ไม่วายเหล่ไปที่หมอน พุ่งเข้าไปฉกผ้าเช็ดหน้าสีชมพูของแป้งร่ำขึ้นมามอง เปาหันมาเห็นรีบเข้ามาจะแย่งคืน อามุ่ยเอาหลบไว้ข้างหลัง เปาโวยลั่นว่าเอาของตนคืนมา
“บอกมาก่อนสิว่าทำไมหวงนักหวงหนา...ทำไมต้องนอนดมทุกคืน”
เปาโกรธตะคอกเสียงดัง “เอามา” อามุ่ยถึงกับอึ้ง ก่อนจะกระแทกผ้าเช็ดหน้าคืนใส่อกเปา เปารีบเอาไปเก็บไว้ในกล่องตามเดิม อามุ่ยมองตาขวาง ขู่ว่าอย่าให้รู้ว่าใครเป็นเจ้าของผ้าผืนนั้น เธอเอาตายแน่ แล้วเดินกระแทกเท้าออกไป เปาไม่สนใจ เอากล่องใส่ผ้าเช็ดหน้าเก็บไว้ที่เดิม คิดไปคิดมาหาที่ซ่อนใหม่ดีกว่า...
กว่าแป้งร่ำจะรู้ว่าผ้าเช็ดหน้าสีหม่นหายไปก็เป็นตอนที่คุณระเบียบต้องนำมัน มาวางข้างหมอนแป้งร่ำ คุณระเบียบกับแป้งร่ำค้นหาจนทั่วห้องพักก็ไม่เจอ แป้งร่ำถึงกับร้องไห้โฮ
“...ผ้าเน่าไปไหน...คุณระเบียบ...ผ้าเน่าแป้งหายไปไหน” แป้งร่ำสะอึกสะอื้นใจแทบขาด
คุณระเบียบบอกให้หยุดร้องไห้ได้แล้ว แค่ผ้าผืนเดียวทำไมถึงหวงอะไรนักหนา แป้งร่ำเถียงว่าไม่ใช่แค่ผ้าผืนเดียว
คุณระเบียบไม่มีวันเข้าใจหรอกว่าผ้าผืนนั้นมีค่าสำหรับเธอแค่ไหน คุณระเบียบย้อนว่าจะเข้าใจได้อย่างไร ในเมื่อแป้งร่ำไม่เคยเล่าอะไรให้ฟัง แป้งร่ำนั่งนิ่ง
“ไว้เบียบจะหาซื้อให้ใหม่นะคะ”
แป้งร่ำบอกเสียงเครือว่าไม่มีทางเหมือน คุณระเบียบอ่อนใจ ดันหลังแป้งร่ำให้ไปอาบน้ำแล้วรีบเข้านอน พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้า คุณใหญ่อุตส่าห์ใจดียอมให้ไปเที่ยว แถมหาไกด์มาให้อีกต่างหาก อย่างนี้เราสองคนคงได้เที่ยวกันสนุก แป้งร่ำย่นจมูก ไม่รู้ว่าต้องเจอไกด์แบบไหน เกรงจะได้แบบที่ไม่อยากได้
ooooooo
ขณะแป้งร่ำกำลังกินมื้อเช้าอย่างเอร็ดอร่อย ธณพพาไกด์เข้ามาแนะนำตัวกับคุณใหญ่ แป้งร่ำเห็นไกด์ที่ธณพพามาคือ เปาตี๋เซี่ยงไฮ้คนนั้นถึงกับตะลึง เปาก็เช่นกันแต่เป็นคนละแบบ เปาตะลึงเพราะความฝันเป็นจริง ส่วนแป้งร่ำตะลึงเพราะด่าเขาไว้เยอะ รีบก้มหน้า ก้มตากินอาหารต่อ เปาไหว้สวัสดีคุณใหญ่
“ไหว้สวยซะด้วย...ว่าแต่จะคุยกันรู้เรื่องไหมเนี่ย” คุณใหญ่หันมองแป้งร่ำ
“เปาพูดไทยได้ครับ...เปาเป็นคนไทย”
ธณพพูดยังไม่ทันขาดคำ แป้งร่ำสำลักพรวด เศษอาหารติดหลอดลมไอหน้าแดง ทุกคนโกลาหล เปาพุ่งไปตบหลังแป้งร่ำจนเศษอาหารหลุด คุณใหญ่พอใจมาก ตกลงจ้างเปาเป็นไกด์ตลอดสามวันที่อยู่ที่นี่
“ดูแลคุณแป้งร่ำให้ดี...เพราะคุณแป้งร่ำคือ...ผู้หญิงของชั้น”
เปาชะงัก เจ็บจี๊ดเข้าไปถึงหัวใจ โลกทั้งใบดูจะหมุนติ้ว สติกลับคืนมาได้เมื่อได้ยินเสียงคุณใหญ่ถามว่าเข้าใจใช่ไหม เปารับคำ เพิ่งดีใจที่ได้เจอนางในดวงใจแต่กลับต้องฝันสลาย
เพราะเธอกลายเป็นผู้หญิงของคนอื่น เปาจิตตกที่เคยลอบมองแป้งร่ำอยู่ตลอดกลับต้องหลบหน้าเพื่อทำใจ...
ในเวลาเดียวกัน อามุ่ยแวะมาหาเปาที่บ้าน พอรู้จากลุงกับป้าของเปาว่าเปามีงานด่วน ลูกทัวร์คนไทยติดต่อให้ไปเป็นไกด์ อามุ่ยอารมณ์บูดขึ้นมาทันที อุตส่าห์สั่งนักสั่งหนาว่าวันนี้ไม่ให้เปารับงาน เพราะตั้งใจจะชวนไปดูหนัง ลุงโยนความผิดให้ป้าที่ยุเปาให้รับงาน อ้างว่าทางโน้นให้ค่าจ้างเยอะ อามุ่ยว้ากลั่นว่าทางโน้นให้เท่าไหร่ เธอจะให้มากเป็น 3 เท่าป้าตาโตด้วยความโลภ
“อามุ่ย...คนสวย ลื้ออย่าโกรธนะ วันนี้วันเดียว เดี๋ยวพรุ่งนี้อั๊วไม่ให้มันไปแล้วนะ ถ้าลื้อให้ตั้ง 3 เท่า”
อามุ่ยรับปาก แต่มีข้อแม้ว่า เปาต้องไปดูหนังกับเธอ ป้ายืนยันว่าพรุ่งนี้เปาไปกับอามุ่ยแน่ๆ...
เปาพาแป้งร่ำกับคุณระเบียบเที่ยวชมสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆในนครเซี่ยงไฮ้ อย่างไร้อารมณ์ พยายามทำเย็นชาใส่แป้งร่ำ ไม่เอาอกเอาใจอย่างที่ควรจะทำเพราะเกรงจะแพ้ใจตัวเอง แป้งร่ำไม่ค่อยพอใจคิดว่าเปาเป็นตี๋ขี้เก๊ก หลังจากเดินเที่ยวกันมาทั้งเช้า คณะทัวร์แวะกินข้าวกลางวันที่ร้านอาหารข้างทาง เปาสั่งเสี่ยวหลงเปามาให้ลูกทัวร์ทั้งสองกิน แป้งร่ำมองอย่างตื่นเต้นบอกคุณระเบียบว่าขนมจีบจานนี้น่ากินมาก
“เขาเรียกเสี่ยวหลงเปาค่ะ ไม่ใช่ขนมจีบ”
แป้งร่ำเสียฟอร์มเล็กน้อย แอบมองเปา แต่เขายืนเฉยไม่สนใจ แป้งร่ำหมั่นไส้แกล้งถามคุณระเบียบว่าเสี่ยวหลงเปาจานนี้จะอร่อยหรือ คุณระเบียบหันไปถามเปาอีกทอด
“พอรับประทานได้ครับ...คุณระเบียบ แต่คงสู้ร้านหรูๆไม่ได้”
แป้งร่ำชะงัก รู้สึกเหมือนโดนเหน็บ พอคุณระเบียบชวนเปลี่ยนร้านอาหาร เลยบอกว่าตนเองไม่ติดความหรูหรา แล้วคีบเสี่ยวหลงเปาใส่ปากทั้งลูก คุณระเบียบกับเปามองตาค้าง แป้งร่ำกัดคำแรกต้องรีบบ้วนทิ้ง เสี่ยวหลงเปามีน้ำซุปร้อนๆอยู่ข้างใน ลวกปากแป้งร่ำเต็มๆ เปาจะเข้าไปช่วยแต่คุณระเบียบถึงตัวเธอก่อน ถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง แป้งร่ำปากแทบพอง แต่ไม่ยอมเสียหน้า บอกว่าไม่เป็นอะไร
คุณระเบียบบอกวิธีกินเสี่ยวหลงเปาให้แป้งร่ำฟัง แป้งร่ำทั้งอายทั้งเจ็บ หันไปโทษว่าเป็นความผิดของเปาที่ไม่เตือนเธอก่อน เปาถึงกับใบ้กิน จังหวะนั้น เสียงมือถือของแป้งร่ำดังขึ้น คุณใหญ่โทร.มาถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง พูดคุยกันสักพักก็วางสาย ยังไม่ทันอึดใจ คุณเล็กโทร.จากเมืองไทยมาหาแป้งร่ำ เปาหันขวับไปมอง แปลกใจสงสัยว่านี่มันอะไรกัน เดี๋ยวคุณเล็กเดี๋ยวคุณใหญ่...
ด้านคุณเล็กวางสายอย่างเซ็งๆเมื่อรู้ว่ากว่าแป้งร่ำจะกลับเมืองไทยอีกตั้ง 2 วัน แล้วหันมาเจอกานดายืนอยู่กับอ้าย กานดาถามว่าอารมณ์เสียหรือ คุณเล็กรู้ว่าอาสาวแอบฟัง ไม่ตอบอะไร จะเดินหนี
“เฮ่อ...คุณใหญ่นี่ก็ช่างกระไร ไม่รักไม่ชอบไม่ได้ใช้งานก็น่าจะยกให้น้องชายไปซะก็หมดเรื่อง”
คุณเล็กหยุดกึก หันขวับ “อาดาครับ...อย่าพูดถึงแป้งร่ำอย่างนั้นสิครับ”
“อุ๊ยๆ อาขอโทษค่ะ อาไม่ได้ตั้งใจ แต่อาก็พูดไปตามความรู้สึกลึกๆ...หรือว่าลึกๆแล้วคุณเล็กไม่ได้รู้สึกเหมือน อาคะ” กานดาเสี้ยมไม่หยุด คุณเล็กนิ่งอึ้ง ลึกๆแล้วเขาก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกัน...
ครู่ต่อมา อ้ายเอาเรื่องแป้งร่ำไปเม้าท์ให้ที่เรือนคนใช้ อย่างสนุกปาก เอื้อยทนไม่ได้ที่อ้ายหาว่าแป้งร่ำคิดจะรวบทั้งคุณใหญ่และคุณเล็กพร้อมกัน สั่งอ้ายหยุดว่าคุณแป้งของเธอได้แล้ว อ้ายไม่ยอมหยุด เอื้อยตั้งท่าจะลุย ระบือรีบเข้ามาห้าม ระบบเตือนอ้ายว่าเป็นคนรับใช้ไม่ควรเอาเจ้านายมานินทา คุณหญิงได้ยินเสียงเอะอะเดินเข้ามาดูโดยที่ไม่มีใครเห็น อ้ายไม่สนใจคำเตือนยังปากเสียไม่เลิก
“แต่ลุงบบกะไอ้พี่บือระวังไว้หน่อยก็ดี เผลอๆจะโดนกินเข้าไปด้วย”
คุณหญิงเห็นว่าชักจะเกินเลย ปรามว่าพูดมากไปแล้ว อ้ายหันมาเจอคุณหญิงถึงกับสะดุ้งโหยง ยกมือไหว้ปลกๆขอให้ยกโทษให้ คุณหญิงจ้องอ้ายด้วยสายตาเย็นยะเยือกก่อนเดินออกไป
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น