ตอนที่ 5
คุณจั๊กจั่นอารมณ์บ่จอย เดินพล่านทั่วร้านบ่นอุบว่าทำไมป่านนี้แล้วแป้งร่ำยังไม่โผล่มา นี่ถ้าไม่ใช่ อีหนูของคุณใหญ่ เธอคงไม่เอานังนั่นมาถ่ายแบบแน่ หันไปสั่งเลขาฯให้โทร.ไปตาม เลขาฯกำลังจะคว้าโทรศัพท์ เหลือบไปเห็นคณะของแป้งร่ำเดินเข้ามาพอดี คุณจั๊กจั่น เปลี่ยนอารมณ์ทันทีเข้ามาโอบหน้าโอบหลังแป้งร่ำ
"ต๊าย...คุณน้องแป้งร่ำมาแล้ว คุณเล็ก คุณชานนท์รูปหล่อ ก็มาด้วย"
"ขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า"
"มาช้าที่ไหนฮะ ไม่เห็นช้าเลยแล้วมาขอโทษอะไรพี่จั่นฮะ คุณใหญ่รู้เข้าล่ะจะไม่งามนะฮะแม่คุณแม่ทูนหัว...แล้วนี่ยังไงกันฮะ วันนี้ถึงมีบอดี้การ์ดมาคุมตั้งสองคน แอบหนีคุณใหญ่เที่ยวกันหรือเปล่า"
คุณเล็กรู้ทัน พูดเลียนเสียงคุณจั๊กจั่น "พี่ใหญ่ให้มาส่งฮ่ะ จะลองชุดกันหรือยังฮะ"
คุณจั๊กจั่นว่าคุณเล็กว่าเซี้ยวแล้วพาแป้งร่ำไปลองชุด... สักพัก แป้งร่ำในชุดไทยสวยเหมือนนางในวรรณคดีก้าวเข้ามา สองหนุ่มพากันตะลึงในความงดงาม คุณจั๊กจั่นได้ทีรีบขายของ บอกคุณเล็กกับชานนท์ให้พาแฟนมาที่นี่เธอจะดีไซน์เสื้อผ้าให้ครบทุกชาติทุก ภาษา ชานนท์รับปากว่ามีแฟนเมื่อไหร่จะพามาทันที
"ต๊าย...พูดเป็นเล่น คุณชานนท์เนี่ยนะฮะยังไม่มีแฟน"
ชานนท์มองแป้งร่ำพร้อมกับบอกว่ารอเธอคนนั้นอยู่ แป้งร่ำชะงัก คุณระเบียบรู้สึกไม่เข้าที ส่วนคุณจั๊กจั่นตาโตชักมีอะไรทะแม่งๆ ส่วนคุณเล็กไม่ทันเห็นพิรุธเลยพาซื่อ
"โอ๊ย...ยังจะรอพี่หญิงอยู่อีกหรือพี่นนท์อย่าไปสนเจ๊เขาเลย เดี๋ยวผมหาให้ดีกว่า จะเอาแนวไหน"
ชานนท์ตบไหล่คุณเล็ก บอกว่าไม่ต้อง เขาหาเองได้ คราวนี้ชานนท์ไม่ได้มองแป้งร่ำ...
ooooooo
ด้านคุณหญิงพาเปามากินก๋วยเตี๋ยวร้านข้างถนน เห็นเปาเอาแต่เขี่ยก๋วยเตี๋ยวในชามเหมือนไม่ถูกปาก คุณหญิงถามว่าอยู่เซี่ยงไฮ้เปาทำงานอะไร เปาทำทุกอย่าง ไม่เคยเกี่ยง คุณหญิงซักอีกว่ามัวแต่ทำงานแล้วเรียนหนังสืออย่างไร เปาไม่มีเวลาสำหรับการเรียน คุณหญิงสงสารเขาจับใจ
"ที่บ้านเธอคงลำบากมาก พ่อแม่ทำงานอะไรหรือ"
เปาชะงัก นึกถึงภาพเมื่อครั้งเป็นเด็ก ตอนนั้นเขาอายุ 6 ขวบ แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าอย่างดี กำลังจะเป่าเทียนเค้กวันเกิด รายล้อมไปด้วยพ่อแม่และเพื่อนฝูงรุ่นเดียวกันที่ฐานะดี ชีวิตช่วงนั้นช่างมีความสุขสุดๆ
เปาสะดุ้งตื่นจากภวังค์เมื่อได้ยินเสียงคุณหญิงเรียก คุณหญิงขอโทษที่ถามคำถามเมื่อกี้ เปายิ้มให้ก่อนจะคีบก๋วยเตี๋ยวใส่ปาก...
ooooooo
กานดาเสียพนันไปหมดตัว แถมยังเป็นหนี้บ่อนอีกเพียบเลยมานั่งหน้าเครียดรอคุณใหญ่อยู่หน้าห้องทำงาน อันหรูหราโอ่อ่าของเขา พอเห็นหน้าหลานชาย กานดาปรี่เข้าไปหา เลขาฯหน้าห้องคุณใหญ่วิ่งตามมาห้ามแต่ไม่ทัน กานดาไวกว่าพุ่งตามคุณใหญ่เข้าห้องทำงาน...
คุณใหญ่ร้องเอะอะเมื่อได้ยินกานดาขอเงิน 2 ล้านบาท คราวนี้เธออ้างว่าใจอ่อนไปเซ็นค้ำประกันให้เพื่อน แต่ยังเล่า ไม่ทันจบ คุณใหญ่ขี้เกียจฟังเรื่องโกหกชิงสั่งธณพช่วยไปเคลียร์ เรื่องนี้ให้ที กานดาหน้าเสีย ละล่ำละลักว่าไม่ต้องเกรงใจธณพ เธอจัดการเองดีกว่า แค่คุณใหญ่เซ็นเช็คให้ก็พอ
"ต่อไปนี้คุณอาจะทำอะไรก็ระมัดระวังหน่อยนะครับ อย่าใจอ่อนให้มากนัก เงินทองไม่ได้หาง่ายๆ"
กานดารับปากแข็งขันว่าต่อไปจะระวังให้มากกว่านี้ คุณใหญ่เซ็นเช็คให้ กานดาจะคว้าแต่เขาดึงกลับเตือนว่าอย่าให้มีอย่างนี้อีก คุณอาตัวแสบตาวาวไม่พอใจ แต่เก็บอาการรับปากส่งๆรีบคว้าเช็คมาถือไว้ขอบคุณหลานชายแล้วผลุนผลันออกไป คุณใหญ่หันไปสั่งธณพช่วยสืบทีว่ากานดาไปเล่นบ่อนไหน...
กานดาเดินหน้าเชิด ถือเช็คไปก่นด่าหลานชายตัวเองไปตลอดทาง พลันมีมือโผล่มาคว้าเช็คไปจากกานดา แล้วล็อกคอลากหลบมุม พอเห็นเป็นวิฑิต กานดาด่าลั่นว่าทำบ้าๆแบบนี้เดี๋ยวหัวใจวายกันพอดี
วิฑิตมองเช็คในมือตาโต "ผมสิต้องหัวใจวายอยู่ดีๆก็จะได้เงินตั้ง 2 ล้านบาท"
กานดาฉกเช็คกลับเธอไม่ได้คิดจะให้วิฑิตสักหน่อย เงินจำนวนนี้ต้องรีบเอาไปคืนบ่อน ถ้ากลับไปไม่ทัน พวกนั้นเล่นงานเธอตายแน่ วิฑิตตาเหลือกร้องเอะอะว่าเล่นการพนันแบบไหนถึงเสียเงินตั้ง 2 ล้านบาท กานดารีบเอามือป”ดปาก ติงว่าอย่าส่งเสียงดังเดี๋ยวใครได้ยิน วิฑิตขอเงินใช้บ้าง
"เอาน่าๆเดี๋ยวจะกลับไปลุ้นดูอีกสักตั้ง ถ้าเฮง...พี่จะแบ่งให้พี่ไปล่ะ" กานดาพรวดพราดออกไป
ธณพเห็นกานดาโผล่ออกมาจากมุมตึก ขยับจะตามแต่ต้องหยุดกึกเมื่อเห็นวิฑิตก้าวตามออกมาท่าทางฮึดฮัด ก่อนจะแยกไปอีกทาง ธณพมองตามสีหน้าครุ่นคิด จากนั้นธณพเข้าไปถามวิฑิตซึ่งๆหน้าว่าเมื่อกี้คุยอะไรกับกานดา วิฑิตตกใจก่อนจะตีหน้าตายว่ากานดาเป็นฝ่ายมาคุยกับเขาต่างหาก สั่งให้เขาดูแลคุณใหญ่ดีๆ ธณพท่าทางไม่ค่อยเชื่อนักแต่ก็สั่งให้วิฑิตทำตามที่กานดาบอก
ooooooo
แป้งร่ำดื่มน้ำเสร็จส่งแก้วคืนให้คุณระเบียบแล้วเดินออกกำลังต่อ คุณระเบียบถือแก้วน้ำกลับเข้าตึกใหญ่ ผ่านคุณเล็กกับชานนท์กำลังนั่งดูรุ่นรถหรูที่จะสั่งเข้ามาขาย ชานนท์ถามคุณเล็กว่าตั้งแต่เขากลับมายังไม่เคยเห็นแฟนคุณเล็กเลย คุณเล็กยิ้มเจ้าเล่ห์ บอกว่าชานนท์เคยเห็นแล้ว ก่อนจะพยักพเยิดไปทางแป้งร่ำ
"ทะลึ่งแล้ว คิดอะไรเพ้อฝันอย่างกับเด็กๆ
"ต้องเด็กเท่านั้นหรือพี่ที่จะเพ้อฝัน...แล้วผมก็จะฝันของผมไปเรื่อยล่ะ พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมา ฝันมันอาจจะเป็นจริงก็ได้ใครจะไปรู้...จริงไหมพี่" คุณเล็กยิ้มอารมณ์ดี เดินเข้าตึกใหญ่ ชานนท์คิดตามคำพูดของคุณเล็กแล้วหันมองแป้งร่ำที่กำลังเดินออกกำลัง สักพักได้ยินเสียงรถแล่นเข้าบ้าน
แป้งร่ำหันไปมองเห็นเปาขับรถโดยมีคุณหญิงนั่งคู่มาด้วย ทำท่าจะเดินเลี่ยงไปอีกทาง คุณหญิงเอื้อมมือไปกดแตรรถ แป้งร่ำชะงัก หันมามอง รถคุณหญิงมาจอดเทียบ คุณหญิงชะโงกหน้าผ่านเปายื่นกล่องขนมเค้กให้แป้งร่ำ บอกให้รีบกิน ทิ้งไว้เดี๋ยวไม่อร่อย แป้งร่ำขอบคุณรับกล่องให้เค้กมาถือไว้ เปาขับรถเลยเข้าไปยังโรงรถ แป้งร่ำมองตามหน้าจ๋อยๆโดยมีชานนท์ มองดูเหตุการณ์อยู่ตลอด...
ขณะที่นั่งกินมื้อค่ำกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา คุณหญิงคุยให้พี่ชายฟังว่าวันนี้ร้านกาแฟของเธอมีลูกค้าแน่นร้าน ถ้าเขาไม่เชื่อลองถามแป้งร่ำ นายเล็ก หรือชานนท์ดูก็ได้ คุณใหญ่ได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ ต่อไปนี้คุณหญิงจะขอยืมตัวเปาไปช่วยที่ร้านของเธอบ่อยๆเพราะเขาเป็นตัวนำโชค ของเธอ
กานดาแดกดันเปาว่าซกมกขนาดนั้นจะเป็นตัวนำโชคได้อย่างไร คุณหญิงเถียงว่าซกมกที่ไหนกัน สาวๆเหล่เปากันตาแทบกลับ แล้วหันไปถามแป้งร่ำว่าจริงไหม แป้งร่ำแทบสำลัก รีบบอกว่าไม่ทันสังเกต คุณหญิงเลยหันไปถามคุณเล็กแทน คุณเล็กมั่วนิ่มว่าสาวๆไม่ได้เหล่แต่เปาเหล่เขาด้วย
คุณหญิงหมั่นไส้ แกล้งรวบช้อน ฟังน้องชายโม้แล้วกินข้าวไม่ลง คุณใหญ่มองน้องยิ้มๆ ศจีแอบเหล่ชานนท์ซึ่งนั่งฝั่งตรงข้าม แกล้งแหย่เท้าไปเขี่ยขา ชานนท์สะดุ้งมองหน้าศจี
"แล้วไม่มีใครเหล่คุณชานนท์บ้างหรือคะ"
กานดารู้ทันกระทืบเท้าศจีจนร้องโอ๊ย ทุกคนหันมอง ศจีโกหกเนียนๆว่าตัวอะไรไม่รู้กัดเท้า คุณใหญ่ถามแป้งร่ำว่าไปลองชุดแล้วตกลงจะถ่ายทำกันเมื่อไหร่ แป้งร่ำคิดว่าน่าจะเป็นอาทิตย์หน้า กานดาหูผึ่งอยากรู้ว่าถ่ายทำอะไร ศจีสาระแนทันทีว่าถ่ายโฆษณาของคุณจั๊กจั่น แป้งร่ำสงสัยว่าศจีรู้ได้อย่างไร
"แหม...คนดังอย่างน้องแป้งร่ำจะขยับตัวทำอะไร พวกคอลัมน์ก๊อสซิปใน นสพ.เขาก็เม้าท์กันหึ่งสิจ๊ะ"
"พูดให้ถูกศจี เขาเขียนถึงไม่ใช่เม้าท์กันหึ่ง" คุณเล็กค้านเสียงเข้มไม่พอใจ
ศจีได้ทีพูดยั่วจนคุณเล็กโกรธจัดจะเอาเรื่อง แต่คุณใหญ่ มาขวาง คุณเล็กคิดว่าพี่ชายเข้าข้างศจี วงแตกทันที คุณเล็กพรวดพราดออกไป ชานนท์กับคุณหญิงรีบตาม ข้าวปลาอาหารเลยแทบจะไม่ได้แตะ กานดาได้ทีว่ากระทบแป้งร่ำว่าเป็นตัวทำให้เสียบรรยากาศ เมื่อกี้พี่น้องยังหัวเราะหัวใคร่กันดีๆ...
ที่เรือนคนรับใช้ ระบือกำลังอวดลอยสักที่แขน อธิบายให้เปาฟังว่าเป็นลายสักอะไร มีไว้ทำไม และเจ๋งแค่ไหน แต่เปาไม่ได้สนใจนัก ระบือถือวิสาสะจะถลกเสื้อเปาดูว่ามีลายสักอะไรกับเขาบ้างหรือเปล่า
เปาคว้าข้อมือระบือบิดจนร้องลั่น สักพักเปาก็ปล่อยมือ เป็นจังหวะเดียวกันเอื้อยอ้ายยกสำรับกับข้าวคาวหวานจากตึกใหญ่ลงมาวาง ระบือสงสัยว่าทำไมกับข้าวไม่พร่อง อ้ายนินทาว่าพวกคุณๆกินได้ไม่เท่าไหร่ก็ตีกันเพราะแป้งร่ำเป็น ต้นเหตุ เอื้อยโทษว่าเป็นเพราะศจีต่างหากที่สาระแนแหย่ให้ คุณเล็กโกรธ
"สาระแนแหย่ที่ไหน...คุณศจีพูดถูก คุณเล็กน่ะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนนังนั่น แตะต้องไม่ได้ ไม่รู้จะหลงมันไปถึงไหน รู้ทั้งรู้อยู่เต็มอกว่ามันเป็นอีหนูของพี่ชายตัวเองแท้ๆ" อ้ายโต้ไม่ยอมแพ้ คุณระเบียบเอ็ดลั่น
"นังอ้าย...ถ้าฉันได้ยินแกพูดจาอย่างนี้อีก ฉันจะเรียกคุณใหญ่ให้ไล่แกออก...ทันที"
อ้ายจ๋อย เปาอึ้งกับข้อมูลใหม่และเห็นใจแป้งร่ำมากขึ้น...
เปาออกมาเดินเล่นหลังกินข้าว เจอแป้งร่ำนั่งเหม่ออยู่คนเดียว จะหันหลังกลับ เสียงแป้งร่ำเรียกเปาให้เข้าไปหา บอกเสียงอ่อยว่าเขาต้องภูมิใจตัวเองให้มากๆที่เป็นตัวนำโชค ไม่เหมือนเธอที่เป็นตัวซวยของบ้านนี้ แป้งร่ำเดินเศร้าๆออกไป เปามองตามอย่างเข้าใจเห็นใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ อ้ายซุ่มดูอยู่อีกมุมหนึ่งตาลุกวาว แค้นมาก คิดว่าแป้งร่ำมายุ่งกับพี่เปาของเธอ รีบเอาเรื่องนี้ไปฟ้องศจี...
ขณะแป้งร่ำกำลังเดินเรื่อยเปื่อยมาถึงริมสระว่ายน้ำ ศจีกับอ้ายแท็กทีมเข้ามาขวาง ศจีไม่รอช้าด่าแป้งร่ำฉอดๆว่าอดอยากปากแห้งขนาดจะกินไอ้ตี๋ก้นครัวเลยหรือ แป้งร่ำเดินเข้าไปจ้องหน้าศจีใกล้ๆ
"พล่ามจบหรือยัง...นังอเวจี"
ศจีเจ็บใจที่ถูกด่า เงื้อมือตบเต็มแรง แป้งร่ำก้มหลบ ฝ่ามือศจีเลยพลาดไปโดนหน้าอ้ายเต็มๆ อ้ายเสียหลักเซจะตกสระ มือดันคว้าศจีหล่นน้ำไปด้วยกัน ศจีเจ็บใจชี้หน้า อ้าปาก จะด่าแป้งร่ำอีก แต่แป้งร่ำชี้กลับ ขู่ว่าถ้ายังไม่หยุดพล่าม เรื่องถึงหูคุณใหญ่แน่...
คุณจั๊กจั่นโทรศัพท์มาเรียนคุณใหญ่ว่าคุณหญิงภริยาท่านฯอยากให้โฆษณาที่แป้ง ร่ำเป็นนางแบบออกอากาศไวๆจะได้โกยคะแนนไว้เผื่อเลือกตั้งนายกสมาคมแม่บ้านฯ สมัยหน้า เธอเลยต้องตามตัวแป้งร่ำมาถ่ายโฆษณาด่วน พรุ่งนี้ 8 โมงเช้าที่โรงละครสยามนิรมิต คุณใหญ่รีบแจ้งแป้งร่ำแล้วหันไปสั่งคุณระเบียบ
"ฉันต้องไปสนามบินตั้งแต่ตีห้า คุณระเบียบต้องพาคุณแป้งไปถึงที่นัดหมายเวลา 8 โมงเช้า ไปกับเปา ให้เปาไปช่วยดูแลให้ดีด้วย" คุณใหญ่สั่งจบลุกออกไป คุณระเบียบมองแป้งร่ำที่นั่งนิ่งอย่างเห็นใจ
ศจีกับอ้ายแอบฟังอยู่ตลอด ศจีพึมพำว่าคราวนี้นังแป้งร่ำเสร็จเธอแน่
ooooooo
บรรยากาศที่โรงละครสยามนิรมิตคึกคักเต็มไปด้วยผู้คน ทั้งทีมกองถ่ายโฆษณา ทีมเสื้อผ้าหน้าผม อีกทั้งพวกนักข่าวและเหล่าคุณหญิงคุณนายเจ้าของโปรเจกต์ เปาเดินเตร่ๆไม่ห่างจากจุดที่แป้งร่ำกำลังแต่งหน้าทำผม คุณหญิงภริยาท่านฯหันไปถามคุณจั๊กจั่น ว่าแป้งร่ำแต่งตัวเสร็จหรือยัง
"อ้าว...เสร็จพอดีเลย มาโน่นแล้วค่ะคุณหญิง"
แป้งร่ำในชุดไทยจิตรลดาสวยงามมากเดินมาไกลๆคุณระเบียบหิ้วกระเป๋าและข้าวของ เต็มสองมือเดินตาม โดยมีโบวี่ช่างทำผมกับเป้ยช่างแต่งหน้าหิ้วสัมภาระของตัวเองตามมาห่างๆ คุณระเบียบเรียกให้เปาเข้ามาหา เปาวิ่งไปจะรับของจากมือคุณระเบียบ แต่เธอส่ายหน้า
"ดูคุณแป้งร่ำเถอะ พื้นมันเดินลำบากเดี๋ยวคุณจะล้ม"
เปากับแป้งร่ำมองหน้ากัน เปาค่อยๆยื่นแขนให้แป้งร่ำเกาะ โบวี่เห็นหน้าเปาร้องวี้ดว้ายทึ่งในความหล่อ เป้ยช่างแต่งหน้าไม่น้อยหน้า วิ่งแซงโบวี่ เร่งฝีเท้าตามเปาไปติดๆ...
ระหว่างการถ่ายทำโฆษณา เปาจะคอยดูแลแป้งร่ำตลอด คอยกางร่มให้ ถ้ามีฉากต้องถ่ายทำในเรือ เปาก็จะคอยส่งมือให้แป้งร่ำจับเวลาขึ้นหรือลงเรือ การถ่ายทำเป็นไปโดยราบรื่น เหลือเพียงชุดสุดท้าย คุณระเบียบปลอบแป้งร่ำให้อดทนอีกหน่อย อีกชุดเดียวก็เสร็จแล้ว ปากพูดมือก็โบกพัดให้แป้งร่ำไปด้วย
"เอ่อ...คุณแป้งนั่งพักก่อนนะคะ เบียบขอไปห้องน้ำแป๊บเดียว"
จังหวะนั้น มีพนักงานถือถาดใส่กาแฟร้อน กาแฟเย็นมาเสิร์ฟแป้งร่ำ เสียงเปาบอกพนักงานว่าคุณแป้งร่ำไม่ดื่มกาแฟ แป้งร่ำหันไปมองเห็นเปายื่นแก้วใส่น้ำเปล่าให้ แป้งร่ำรับมาจิบชมว่าความจำใช้ได้นึกว่าจะขี้ลืม เปายอกย้อนว่า ตัวเองความจำดีมาก ไม่ขี้ลืมเหมือนแป้งร่ำ
"นี่...ฉันพลาดแค่ครั้งเดียว นายเล่นฉันไม่เลิกเลยนะ"
"ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว" เปาจ้องหน้าแป้งร่ำที่ยังงงๆว่าไม่ใช่ครั้งเดียว แล้วครั้งไหนอีก...
ศจีรู้ว่าโบวี่ช่างทำผมเพื่อนเก่าแก่อยู่ในทีมถ่ายทำโฆษณาชิ้นที่แป้งร่ำ เป็นพรีเซนเตอร์ รีบโทร.หาทันทีขอให้ โบวี่ช่วยทำบางอย่างให้ โบวี่ฟังสิ่งที่ศจีอยากให้ช่วยแล้วตกใจแทบช็อก ปฏิเสธลั่นว่าไม่เอาด้วย
"อย่าลืมสิว่าฉันเป็นคนฝากแกเข้าวงการจนได้ดิบได้ดีอย่างทุกวันนี้ เรื่องแค่นี้แกทำให้ฉันไม่ได้หรือไงนังโบ" ศจีทวงบุญคุณเสียงเข้ม โบวี่หนีไม่ออกยอมทำตามอย่างไม่ค่อยเต็มใจ...
แป้งร่ำเตรียมตัวถ่ายโฆษณาชุดสุดท้าย คุณจั๊กจั่นเข้ามาตรวจความเรียบร้อยที่ห้องแต่งตัว เปากับคุณระเบียบยืนดูอยู่ไม่ไกล คุณจั๊กจั่นชมแป้งร่ำว่าสวยมาก สมแล้วที่คุณใหญ่ ทั้งรักทั้งหวง เปาได้ยินใจหายวูบ คุณจั๊กจั่นสั่งคอสตูมให้ถือรองเท้าตามไปให้แป้งร่ำตรงมุมโน้นด้วย แล้วหันไปบอกแป้งร่ำ
"ตอนนี้ใส่รองเท้าแตะไปก่อนจะได้เดินสะดวกฮะ...ไปฮะ"
คุณจั๊กจั่นจูงมือแป้งร่ำออกจากห้องแต่งตัว เปากับคุณระเบียบเดินตาม ยกเว้นโบวี่ยังรีๆรอๆอยู่แถวนั้น เหลือบมองไปที่รองเท้าของแป้งร่ำที่วางอยู่ด้วยสีหน้าหวั่นๆ เสียงคอสตูม ดังขึ้นด้านหลัง
"เอ้า...เจ๊โบวี่ยืนทำอะไร...ไปได้แล้ว"
โบวี่สะดุ้งโหยง รีบตามไปสมทบกับเป้ยช่างแต่งหน้า คอสตูมคว้ารองเท้าแป้งร่ำตรงไปยังกองถ่ายแล้ววางรองเท้า ไว้ข้างๆเท้าแป้งร่ำ หลังจากฟังผู้กำกับสรุปเรียบร้อย คอสตูม เข้าประกบแป้งร่ำเพื่อตรวจดูเสื้อผ้าอีกครั้ง พร้อมกับบอกแป้งร่ำว่าใส่รองเท้าได้แล้ว
แป้งร่ำสวมรองเท้าข้างแรกเสร็จก็สวมอีกข้างหนึ่งเจ็บแปล๊บขึ้นมาทันทีถึงกับ ทรุดลงกับพื้น คอสตูมกับเป้ยร้องเอะอะว่าเกิดอะไรขึ้น เปากับคุณระเบียบรีบเข้ามาดู เปาถึงตัวแป้งร่ำก่อนถามว่าเกิดอะไรขึ้น แป้งร่ำกุมเท้าสีหน้าเจ็บปวด เปารู้งานรีบถอดรองเท้าเธอออกเห็นเลือดนองเต็มรองเท้า
คุณระเบียบเห็นเลือดไม่ได้ทำท่าจะเป็นลม เปาพลิกเท้าแป้งร่ำดู มีตะปูหมุดสำหรับติดบอร์ดตำคาเท้าแป้งร่ำ 3 ตัว คุณระเบียบลมจับหงายหลังใส่คุณจั๊กจั่นที่รับไว้พอดี ทุกอย่าง ดูวุ่นวายโกลาหล นักข่าวรุมถ่ายรูปกันพรึ่บ เปารีบช้อนตัวแป้งร่ำพาไปส่งโรงพยาบาล ส่วนโบวี่แอบมองตัวสั่นหวาดกลัว
ooooooo
แป้งร่ำได้รับการทำแผลเรียบร้อย พยาบาลเข้ามาในห้องฉุกเฉินเพื่อฉีดยากันบาดทะยักตามที่หมอสั่ง แป้งร่ำเห็นเข็มฉีดยาแล้วหวั่นๆ พอเห็นสายตาที่เปามองมาทำฟอร์มว่าไม่กลัว แต่กลับเบือนหน้าหนีตอนที่พยาบาลจ่อเข็มที่แขน แป้งร่ำเจ็บจี๊ด เปาเป็นห่วง รีบคว้ามือเธอมากุมไว้
แป้งร่ำหลับตาปี๋บีบมือเปาแน่นโดยไม่รู้ตัว พยาบาลฉีดยาเสร็จ เดินออกไปแล้วแป้งร่ำยังบีบมือเปาไว้แน่นก่อนจะค่อยๆลืมตา เห็นเปามองตัวเองอยู่ เปาถามว่าเจ็บไหม แป้งร่ำมองเขานิ่งไม่เคยสัมผัสความเอื้ออาทรอย่างนี้จากใครมานานแล้ว และรู้สึกคุ้นๆมองหน้าเปาแล้วมองมือ เปารู้ตัวค่อยๆเอามือออก
"เราไม่เคยเจอกันมาก่อนจริงๆหรือ" แป้งร่ำยังคงจ้องเปาอย่างมีความหวัง
"เราไม่เคยเจอกัน" เปาส่ายหน้า แป้งร่ำผิดหวัง เบือนหน้าไปอีกทาง...
ไม่นานนัก เปาประคองแป้งร่ำเข้าบ้าน คุณระเบียบซึ่งรออย่างกระวนกระวายใจอยู่กับเอื้อยรีบวิ่งมารับแป้งร่ำจากเปา พยุงไปนั่งที่โซฟา คุณระเบียบขอโทษที่บกพร่องในหน้าที่ดูแลแป้งร่ำไม่ดี เอื้อยอยากรู้จริงๆว่าตะปูหมุดเข้าไปอยู่ในรองเท้าคุณแป้งร่ำของเธอได้ อย่างไร เรื่องนี้ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังแน่ๆ
แป้งร่ำนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง พอจะนึกออกว่าใครอยู่เบื้องหลัง เรื่องนี้ คว้าถุงซิปล็อกใส่ตะปูหมุด 3 ตัวที่ตำเท้าเธอไปถาม ศจีว่าเป็นของศจีหรือเปล่า ศจีทำไม่รู้ไม่ชี้ไม่ยอมรับ แป้งร่ำจ้องหน้า
"เก่งจริงกลัวทำไม เก่งจริงต้องกัดซึ่งๆหน้าสิ...อย่าลอบกัด"
"แกด่าฉันเป็นหมาเหรอนังแป้ง" ศจีหลุดปากจนได้
"อ๋อ...ตกลงก็เป็นของเธอเองเหรอ...นังอเวจี"
ศจีสะดุ้งโหยง ฮึดสู้พูดใส่หน้าแป้งร่ำว่า ถ้าใช่ของเธอ แล้วแป้งร่ำจะทำไม แป้งร่ำโกรธจัด ขว้างถุงตะปูหมุดใส่หน้าศจีทันที ศจีปรี่เข้าหาแป้งร่ำแต่ยังไม่ทันจะฟาดปากกัน คุณหญิง เข้ามาห้ามเสียก่อน คุณเล็กซึ่งเดินตามคุณหญิงกับชานนท์วิ่งเข้ามาผลักศจีออกห่างจากแป้งร่ำ
"นี่มันอะไรกัน...เธอทำอะไรของเธอหา...ศจี"
ศจีมองซ้ายมองขวา ไม่รู้จะทำอย่างไร แกล้งบีบน้ำตา "ถามศจีทำไม ทำไมไม่ถามน้องแป้ง" แล้วก้มหยิบถุงตะปูหมุดขึ้นมาโชว์ "นี่ไงค่ะ...จู่ๆน้องแป้งก็เอามาปาใส่หน้าศจี"
"แต่ก่อนหน้านั้น เธอเอาตะปูหมุดมายัดใส่รองเท้าฉัน"
ศจีอึ้ง ลืมร้องไห้ไปชั่วขณะ คาดไม่ถึงว่าแป้งร่ำจะสวนซึ่งๆหน้าอย่างนี้ พออยู่ต่อหน้าคุณหญิง ศจีกลับปฏิเสธเสียงแข็งว่าไม่ได้ทำ ในเมื่อไม่มีหลักฐานแน่นหนาคุณหญิงเลยต้องยกประโยชน์ให้จำเลย ปล่อยศจีลอยนวล แต่คุณเล็กฮึดฮัดจะ ไม่ยอม แป้งร่ำเห็นคุณเล็กโกรธแค้นมากกว่าตัวเองเลยยิ้มออก...
ฝ่ายกานดาผีพนันเข้าสิง มีเงินเท่าไหร่ทุ่มพนันเสียหมด แถมครั้งนี้ วิฑิตตามไปช่วยถลุงเงินอีกแรง ทำให้กานดาเป็นหนี้บ่อนเกือบ 3 ล้านบาท บ่นว่าแย่แน่ๆคราวนี้แย่แน่ๆ วิฑิตชักรำคาญ
"อย่าเพิ่งโวยวาย พรุ่งนี้หลานชายพี่กลับมา พี่ก็ขอเงิน มันมาใช้หนี้แค่นี้ก็หมดเรื่อง" วิฑิตเดินจุ๊ยออกไป ปล่อยให้ กานดายืนเป็นบ้าอยู่คนเดียว
"แค่นี้เหรอ...หมดเรื่องเหรอ...โอ๊ย...ฉันจะทำอย่างไรดี...ฉันจะทำอย่างไรดี" กานดากุมขมับ
ooooooo
คุณใหญ่กลับถึงคฤหาสน์แต่เช้า พอรู้ว่าแป้งร่ำได้รับบาดเจ็บขณะถ่ายโฆษณา เรียกคุณระเบียบไปพบ ที่ห้องทำงาน ต่อว่าเสียยกใหญ่ว่าดูแลกันอย่างไรถึงปล่อยให้แป้งร่ำเจ็บตัว พาลจะเล่นงานเปาด้วย คุณระเบียบเรียนว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเปา มันเป็นอุบัติเหตุ คุณใหญ่ปรามว่าทีหลังต้องระวังให้มากกว่านี้
คุณระเบียบรับคำ คุณหญิงเคาะประตูห้องทำงานแล้วเข้ามาขออนุญาตพี่ชายให้เปาไปช่วยงานที่ร้าน พอคุณใหญ่รู้ว่าวันนี้แป้งร่ำไม่ไปไหน เลยอนุญาตให้คุณหญิงเอาตัวเปาไปได้ คุณหญิงหอมแก้มพี่ชายเป็นการขอบคุณหนึ่งฟอดก่อนออกไป ธณพมัวแต่เหม่อมองตามคุณหญิง เลยไม่ได้ยินคุณใหญ่ถามเรื่องการประมูลโครงการใหม่จนคุณใหญ่ต้องถามซ้ำ ว่าเรื่องไปถึงไหนแล้ว "ยังไม่สรุปครับ แต่วงในบอกว่าท่านสุพจน์สู้ไม่ถอย"
คุณใหญ่เริ่มหงุดหงิด "ฉันก็สู้ไม่ถอยเหมือนกัน...แล้วเรื่องที่ดินริมทะเลล่ะ"
"ท่าจะยากครับ เสี่ยฮงก็อยากได้ที่ผืนนั้น ส่งคนประกบเจ้าของที่ตลอดจนทางเราเข้าถึงยากมาก"
"ณพ...นายก็รู้ดี คนอย่างฉันถ้าอยากจะได้อะไร...ต้องได้...ไม่มีคำว่ายาก" คุณใหญ่สีหน้าจริงจัง
ธณพรับปากว่าจะพยายามเต็มที่ คุณใหญ่สั่งเสียงเข้มว่าไม่ใช่แค่พยายามเต็มที่แต่ต้องทำให้ได้ จากนั้นคุณใหญ่มานั่งพักสมองที่ห้องนั่งเล่นหยิบนิตยสารขึ้นมาอ่าน แป้งร่ำกับคุณระเบียบอยู่ที่นั่นก่อนแล้ว อยู่ๆคุณเล็กพรวดพราดเข้ามาบอกคุณใหญ่ว่ามีเรื่องจะคุยด้วย แป้งร่ำกับคุณระเบียบตกใจ
"ฉันต่างหากที่มีเรื่องต้องคุยกับแก" คุณใหญ่พูดโดยไม่มองหน้าน้องชาย
"เอาไว้ทีหลัง พี่ใหญ่ต้องฟังเรื่องของผมก่อน"
แป้งร่ำรีบส่ายหน้าเป็นเชิงไม่ให้พูด คุณเล็กไม่สนอ้าปากจะพูดแต่ไม่ทัน คุณใหญ่ปิดหนังสือลุกขึ้นประจันหน้าน้องชาย พูดเสียงเข้มว่าเดี๋ยวนี้คุณเล็กริอ่านมาสั่งพี่ชายแล้วหรือ บ้านนี้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่ออกคำสั่งได้ แล้วถามว่าเมื่อไหร่จะเริ่มทำงานเสียที คุณเล็กกะจะมาพูดเรื่องศจีแต่กลับถูกพี่ชายต่อว่าเป็นชุดเลยตั้งตัวไม่ทันได้แต่อึ้ง คุณใหญ่พานคิดว่าน้องอยากจะลองดีกระชากคอเสื้อเข้ามาใกล้
"ถ้าแกคิดว่าแกแน่นักล่ะก็...พรุ่งนี้ฉันจะลงสนามแข่งรถกับแก...ถ้าแกชนะ แกอยากทำอะไรก็เรื่องของแก ฉันจะไม่ยุ่ง แต่ถ้าแกแพ้แกต้องทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ...เข้าใจไหม" คุณใหญ่ ผลักคุณเล็กออกห่างแล้วเดินออกไป ทุกคนมัวแต่ตะลึงกับเหตุการณ์ตรงหน้า ไม่มีใครทันสังเกตว่าวิฑิตแอบฟังอยู่...
กานดามาดักรอคุณใหญ่อยู่หน้าห้องทำงาน พอเห็นหน้าหลานชายรีบโผเข้าไปหา คุณใหญ่อารมณ์ค้างมาจากคุณเล็ก ไม่สะดวกจะคุยกับใครทั้งนั้น จึงปฏิเสธเธออย่างสุภาพ แต่กานดา ตื๊อจะคุยให้ได้ คุณใหญ่พูดอย่างมีอารมณ์ว่าคราวนี้จะเอาอีกกี่ล้าน กานดาสะดุ้งโหยง พูดไม่ออก
"ผมบอกแล้วใช่ไหม จะทำอะไรก็ระมัดระวังหน่อย... ใช่ไหมครับ"
คุณใหญ่ไม่รอฟังคำตอบ เดินเข้าห้องทำงานปิดประตูใส่หน้าดังปัง กานดาโกรธ แต่ทำอะไรไม่ได้...
แป้งร่ำโทษตัวเองว่าเป็นต้นเหตุทำให้พี่น้องต้องทะเลาะกัน คุณเล็กปลอบว่าไม่ใช่เพราะแป้งร่ำ แต่เป็นเพราะพี่ใหญ่ชอบคิดว่าตัวเองอยู่เหนือคนอื่น สักวันจะโดนคนอื่นเหยียบจมดิน แป้งร่ำปรามไม่ให้คุณเล็กพูดจาไม่ดีกับพี่ชายตัวเอง คุณเล็กไม่ฟัง แถมต่อว่าแป้งร่ำว่าทำไมต้องคอยปกป้องพี่ใหญ่ อยู่ตลอด เป็นเพราะรักพี่ใหญ่มากใช่ไหม แป้งร่ำอึ้ง ไม่คิดว่า คุณเล็กจะถามตรงๆขนาดนี้
"แล้วเขารักแป้งบ้างหรือเปล่า...รักอย่างที่เรารักแป้งมั่งไหม" คุณเล็กมองแป้งร่ำอย่างน้อยใจ ก่อนผละจากไป คุณระเบียบจะเอาน้ำมาเสิร์ฟให้ทั้งคู่ได้ยินเต็มสองหู บ่นพึมพำว่าเวรกรรมอะไรนักหนา...
กานดาเก็บความเคืองแค้นไปเล่าให้วิฑิตฟัง ตอนทั้งคู่ นัดพบกันที่เซฟเฮาส์ของกานดา ด้วยอารมณ์โกรธทำให้กานดานึกอยากจะฆ่าคุณใหญ่ให้ตายรู้แล้วรู้รอดไป วิฑิตพูดสีหน้าจริงจังว่าอยากฆ่าทำไมไม่ฆ่าเสียเลย เพราะถ้าคุณใหญ่ตายกานดาก็จะได้ใช้เงินได้คล่องขึ้นไม่มีใครมาขวาง กานดาตกใจ
"จะบ้าเหรอฑิต...นี่เธอพูดอะไร"
"ผมไม่ได้บ้า ผมฆ่ามันให้พี่ได้...ถ้าพี่ต้องการ" วิฑิตยิ้มหวาน แต่แววตาราวกับเพชฌฆาต...
มุมสุมหัวนินทาเจ้านายบ้านรัตตภาคย์ บรรดาคนรับใช้ ต่างส่งเสียงอื้ออึงเมื่อรู้ข่าวคุณใหญ่กับคุณเล็กจะลงสนามแข่งรถกัน อ้ายโทษว่าแป้งร่ำเป็นต้นเหตุทำให้พี่น้องทะเลาะเบาะแว้งกันเอง เอื้อยทนฟังไม่ได้ ปราดเข้าไปจะตบอ้ายดีที่คุณระเบียบเข้ามาห้ามไว้เสียก่อน เอื้อยกับอ้ายรีบก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อ คุณระเบียบสั่งเปาว่าพรุ่งนี้ต้องขับรถพาแป้งร่ำไปสนามแข่งรถ
ooooooo
ได้เวลาตามนัด คุณเล็กอยู่ในชุดแข่งรถเดินงุ่นง่านรอพี่ชายอยู่แถวๆที่จอดรถแข่งของเขากับของคุณใหญ่ เห็นแป้งร่ำมาถึงสนามแข่ง ดีใจรีบวิ่งไปหา พอคุณเล็กคล้อยหลัง มีใครบางคนเดินเข้าไปยังรถแข่งทั้งสองคัน มองไปมาเห็นปลอดคน ยื่นมือไปตัดสายเบรกรถคันหนึ่ง ก่อนจะหลบออกไป...
แป้งร่ำพยายามขอร้องคุณเล็กให้ยกเลิกการแข่งขันครั้งนี้ แล้วหาทางคุยกับคุณใหญ่ดีๆดีกว่า แต่คุณเล็กไม่ยอม แป้งร่ำได้แต่ถอนใจหนักใจ ทันใดนั้น คุณใหญ่โทรศัพท์เข้ามือถือคุณระเบียบ สั่งให้บอกคุณเล็กด้วยว่าเขาติดประชุมสำคัญ ขอเลื่อนการแข่งขันไปก่อน คุณเล็กรู้ว่าพี่ชาย โทร.มาเลื่อนนัดคว้ามือถือมาคุยเอง ตวาดลั่นว่าถ้าวันนี้ไม่มีการแข่งขัน พี่ใหญ่ไม่มีสิทธิ์บงการชีวิตเขาอีกต่อไป
คุณใหญ่หนีไม่ออก ในเมื่อน้องชายต้องการจะแข่งรถมาก เขาเลยสั่งให้เปาลงแข่งแทน แป้งร่ำกับคุณระเบียบรู้เข้าตกใจ...ไม่นานนัก คุณหญิงวิ่งหน้าตื่นเข้ามาสมทบกับแป้งร่ำและคุณระเบียบข้างสนามแข่ง
"เด็กที่บ้านบอกพี่ใหญ่จะแข่งรถกับนายเล็ก ทำไมหญิงไม่รู้เรื่องเลยเนี่ย ตกลงจริงหรือเปล่า"
"จะแข่งรถจริงค่ะ แต่คุณเล็กไม่ได้แข่งกับคุณใหญ่ แข่งกับนายเปา"
คุณหญิงตาโตหันขวับไปมองที่สนาม เป็นจังหวะเดียวกับกรรมการตีธงเริ่มการแข่งขัน รถของเปากับรถของคุณเล็กพุ่งออกจากจุดสตาร์ตทันที คุณหญิงตำหนิพี่ชายว่าทำอะไรอย่างกับเด็ก แข่งไม่ได้ก็ไม่ต้องแข่ง ทำไมต้องให้เปาลงแข่งแทนด้วย แป้งร่ำชะงัก หันมองคุณหญิงรู้สึกได้ถึงความห่วงใยที่มีต่อเปา
คุณหญิงรู้ตัวรีบกลบเกลื่อน "นายเล็กน่ะเขาเป็นนักแข่งรถนะคะ อย่างเปาจะสู้ได้อย่างไร ถ้าเป็นพี่ใหญ่ล่ะไปอย่าง...นั่นเขาแชมป์แข่งรถมาก่อน...จริงไหมคะคุณระเบียบ"
คุณระเบียบรีบรับคำ แป้งร่ำหันไปมองเปาอย่างเป็นห่วง เห็นรถคุณเล็กขับนำรถเปาอยู่ แต่เปาสู้สุดตัว กระแทกคันเร่งมิด รถเปาจี้รถคุณเล็กมาติดๆ พอถึงโค้งสุดท้ายรถเปาเริ่มแซง คุณระเบียบลืมตัวชี้ให้แป้งร่ำกับคุณหญิงดู ตะโกนลั่นว่าเปาแซงแล้วๆ คุณหญิงพลอยส่งเสียงเชียร์เปาไปด้วย
พอเข้าทางตรงรถเปาเร่งความเร็วเบียดเข้าเส้นชัยก่อน คุณเล็ก แป้งร่ำ คุณหญิงกับคุณระเบียบดีใจโดดตีมือกันอย่างลืมตัว คุณเล็กตบพวงมาลัยรถด้วยความเจ็บใจ เปาผ่อนคันเร่งเหยียบเบรกแล้วใจหาย เบรกไม่ทำงาน รถเริ่มเสียหลักพุ่งออกนอกสนาม กองเชียร์ทั้งสามคนตกใจ กรีดร้องลั่น...
เปาถูกนำส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน แป้งร่ำ คุณหญิง คุณเล็กกับคุณระเบียบได้แต่นั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินด้วยความกระวนกระวายใจ คุณเล็กโทษว่าที่เปาต้องเป็นอย่างนี้ เพราะพี่ใหญ่คนเดียว ดังนั้น พี่ใหญ่ต้องรับผิดชอบ แล้วผลุนผลันออกไป ไม่ฟังเสียงร้องห้ามของคุณหญิง...
คุณใหญ่ฟังธณพรายงานเรื่องเปารถคว่ำด้วยสีหน้าเฉยๆ แม้ธณพจะแจ้งเพิ่มเติมว่าเปาเจ็บหนักต้องเข้าผ่าตัด คุณใหญ่ ก็ดูจะไม่ให้ความสนใจเท่าใดนัก กลับชวนธณพเข้าประชุมต่อ ธณพถึงกับอึ้ง...
ด้านแป้งร่ำเอาธูปเทียนดอกไม้ไปไว้ศาลพระพรหมด้านหลังโรงพยาบาล อธิษฐานขอพรให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายคุ้มครองเปาให้ปลอดภัย แป้งร่ำปักธูปแล้วก้มลงกราบ น้ำตาคลอทั้งเป็นห่วงและสงสารเปามาก จังหวะนั้น คุณหญิงถือพวงมาลัยดอกไม้สดเข้ามา เห็นแป้งร่ำเช็ดน้ำตา ถามว่าร้องไห้หรือ แป้งร่ำโกหกว่าควันธูปเข้าตา คุณหญิงเชื่อสนิท ถามว่ามาทำอะไรที่นี่ แป้งร่ำยังไม่ทันตอบ
คุณหญิงชิงพูดขึ้นก่อนว่า "มาขอพรให้เปาหรือ...หญิงก็มาขอพรให้เปาเหมือนกัน"
คุณหญิงเอาพวงมาลัยวางแล้วยกมือไหว้ แป้งร่ำรู้ว่าคุณหญิงรู้สึกอย่างไรกับเปา แอบใจหาย...
ไม่นานนัก คุณเล็กมาถึงออฟฟิศคุณใหญ่ พอรู้จากเลขาฯหน้าห้องว่าคุณใหญ่ประชุม คุณเล็กจ้ำพรวดๆไปที่ห้องประชุม เปิดประตูผลัวะเข้าไป คุณใหญ่ประชุมเสร็จพอดีกำลังจะเดินออก สองพี่น้องจ้องหน้ากันบรรยากาศตึงเครียด บรรดาลูกน้องคุณใหญ่เหลียวมองกันเลิ่กลั่กไม่รู้จะทำอย่างไร
คุณใหญ่แดกดันน้องชายว่าเคยสอนเรื่องมารยาทให้ แล้วไม่ใช่หรือ คุณเล็กสวนทันทีว่าคนมารยาทดีแต่ไม่มีหัวใจอย่างพี่ใหญ่จะสอนอะไรใครได้ คุณใหญ่ตบคุณเล็กหน้าหัน คุณเล็กจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
"เพราะพี่ใหญ่คิดแต่จะเอาชนะทุกคนทุกเรื่องแม้แต่กับผม นายเปาถึงต้องมาเป็นแบบนี้"
"นี่...นายเจ็บแค้นแทนนายเปาหรือเจ็บใจที่เป็นคนขี้แพ้กันแน่...เท่าที่ฉันรู้เปาเข้าเส้นชัยก่อนนาย...สุดท้ายนายมันก็ไอ้ขี้แพ้...ในเมื่อนายแพ้ ก็ต้องทำตามข้อตกลง นายต้องเริ่มทำงานให้ฉันซะที บริษัทนำเข้ารถยนต์ของนายต้องเปิดตัวอย่างเร็วที่สุด...เข้าใจไหม"
คุณใหญ่ไม่รอฟังคำตอบเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งคุณเล็กยืนมึนตึ้บ จะมาต่อว่าพี่ชาย แต่ตัวเองกลับโดนเล่นงานจนตั้งตัวไม่ติดอีกครั้ง...
หมอออกมาแจ้งให้แป้งร่ำ คุณหญิง และคุณระเบียบที่รออยู่หน้าห้องผ่าตัดทราบว่าคนไข้โชคดีที่อวัยวะสำคัญไม่ได้ รับความกระทบกระเทือน นอกจากแขนขวาที่กระดูกหัก หมอผ่าตัดและเข้าเฝือกให้เรียบร้อย แต่ต้องขอดูอาการทางสมองอีกสักวันสองวัน ถ้าไม่มีอะไรก็จะให้กลับบ้านได้
ทั้งสามคนถอนใจโล่งอก เปาอาการไม่หนักอย่างที่คิด เพราะถ้าดูจากสภาพรถแล้วเขาไม่น่าจะรอดมาได้ คุณหญิงแจ้งกับหมอว่าขอห้องพิเศษให้คนไข้ด้วย คุณระเบียบอ้าปากจะทักท้วง แต่คุณหญิงปรามไว้สักพัก บุรุษพยาบาลเข็นเปาซึ่งหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงคนไข้ออกจากห้องผ่าตัด ที่แขนข้างซ้ายของเปามีสาย
น้ำเกลือระโยงระยาง ส่วนแขนข้างขวาเข้าเฝือกถึงข้อศอก แป้งร่ำกับคุณหญิงโผเกาะเตียงตามไปที่ห้องพักฟื้น โดยมีคุณระเบียบมองอย่างหวั่นใจว่าสองสาวชักจะยังไงเสียแล้ว
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น